ဒီေန႔…။
အလုပ္က ခါတိုင္းထက္ ပုိ၍အတန္ငယ္ ပင္ပန္းလွသည္။ ခါတိုင္း လုပ္ေနက်ထက္ ပိုမိုအာ႐ုံစိုက္ရေသာေၾကာင့္ ထင့္၊ အလုပ္ခ်ိန္ၿပီး၍ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ စိတ္ေရာ လူပါ အေတာ္ပန္းေန၏။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့…။
ေက်ာပိုးအိတ္ငယ္ကို အခန္းေထာင့္သုိ႔ `ဘုန္း´ ခနဲ ပစ္လိုက္ၿပီး ဆိုဖာေပၚသုိ႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်ပစ္လိုက္မိသည္။ တစစ္စစ္ ကိုက္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနေသာ ေခါင္းက ေ၀ဒနာ အတန္ငယ္သက္သာသည္ အထိ မွိန္းေနလိုက္သည္။ တခ်က္ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ျပန္ႏိုးလာေတာ့ လူက ႏုံးခ်ိခ်ိလို ျဖစ္ေန၏။
ခဏေနေတာ့…၊ တီဗြီကို ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး Channel ေတြကို ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ေျပာင္းၾကည့္ေနလိုက္သည္။ Discovery Health Channel အေရာက္…၊ `ေမြးဖြားရန္ ခက္ခဲေသာ ကေလးမ်ား´ အမည္ျဖင့္ အစီအစဥ္တခု လာေနသည္။ သာမန္မဟုတ္ေသာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ထြားလြန္းေသာ သေႏၶသားမ်ားကို ေဆး႐ုံတြင္ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳမ်ား အကူအညီျဖင့္ ခက္ခဲစြာ ေမြးဖြားၾကရေသာ အစီအစဥ္ ကို လႊင့္ထုတ္ေပးေနသည္။
ကေလးေမြးသည္ ဆိုျခင္းက က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမႈ နယ္ပယ္တြင္ေတာ့ ေယာက္်ားမ်ား၊ ၾကည့္အပ္ ျမင္အပ္သည္ဟု မခံယူၾက။ ဒီႏိုင္ငံမွာကတာ့ ေမြးခန္းထဲအထိ သူတုိ႔၏ ခင္ပြန္းသည္မ်ားက ဇနီးသည္မ်ားကို လိုက္လံ အားေပးၾကသည္။ အားေပးခြင့္လဲ ျပဳထားၾကသည္။ ထို႔အျပင္ အမ်ားျပည္သူထံသို႔လဲ ၾကည့္သာ၊ ျမင္သာႏိုင္သည့္ အေနအထားမ်ား အထိ ႐ိုက္ကူးၿပီး ႐ုပ္သံမွတဆင့္္ ျပသသည္။
`အခု ေရာက္လာတဲ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္ဟာ အရင္ကေလးတုန္းကလဲ ၄၈ နာရီၾကာေအာင္ ဗိုက္နာၿပီးမွ ခက္ခဲစြာ ေမြးဖြားခဲ့ရပါတယ္´
ဆရာ၀န္ ေရာ္ဂ်ာက ေျပာလည္းေျပာ၊ လိုအပ္သည္မ်ားကုိလဲ ျပင္ဆင္ေနသည္။ ေဘးနားတ၀ိုက္တြင္ေတာ့ သူနာျပဳတခ်ိဳ႔က လိုအပ္သည္မ်ားကို ကူညီပ့ံပုိးရင္း အလုပ္မ်ားေနၾက၏။ ခဏေနေတာ့ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္၏ ခါးကို ေဆးတမ်ိဳး ထိုးသည္။ ေဆးထုိးမည့္ ေနရာတ၀ိုက္ကိုသာ အေပါက္ငယ္ျဖင့္ ေဖာ္ထားၿပီးေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ အ၀တ္မ်ားျဖင့္ကာရံထား၏။
`အား´
ေဆးက အေတာ္နာသည္ ျဖစ္မည္၊ မိခင္၏ အံႀကိတ္ေအာ္သံ တခ်က္ထြက္လာသည္။ ေဘးမွ သူ႔ခင္ပြန္းက ဗီြဒီယို႐ိုက္ကူးစက္ငယ္ေလးျဖင့္ မွတ္တမ္းလိုက္တင္ေန၏။ ဒီကေလးငယ္ ႀကီးလာရင္ အမွတ္တရ ျဖစ္ရန္ ႐ိုက္ကူးေလသလားေတာ့ မသိ။ ပါးစပ္မွလဲ ဟန္နီျခင္း ထပ္ေနေအာင္ ေခၚၿပီး သူ႔ဇနီးသည္ကို တတြတ္တြတ္ျဖင့္ အားေပးေနသည္။
`ငါ့အရင္ ကေလးတုန္းကလဲ ဒီလိုပဲ၊ သိပ္နာတာပဲ၊ အခုလဲ နာေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါအားမေလွ်ာ့ဘူး။ မၾကာခင္မွာ ငါ့သားေလးကို အျပင္ေရာက္ေအာင္ ငါေမြးထုတ္ျပမယ္´
ေစာေစာက ထုိးေဆးက နာက်င္တာ သက္သာေစသည့္ ေဆးလားဘာလားေတာ့ မသိ၊ မိခင္က စကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနသည္။ နာက်င္သည္ဟု ေျပာေနေသာ္လည္း ဆိုး၀ါးစြာေတာ့ မညည္းတြားလွ။ ဆရာ၀န္မ်ား၊ သူနာျပဳမ်ားႏွင့္ သူ႔ခင္ပြန္းကလဲ ေ၀ဒနာကို ေမ့ေလ်ာ့ေစရန္ အာ႐ုံေျပာင္းသည့္ အေနျဖင့္ စကားေျပာေပးေနၾကသည္။ ဒီလိုႏွင့္…။
Push ((((((((
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
ေဘးမွ သူနာျပဳ ဆရာမႀကီးက အထက္ပါအတိုင္း ေအာ္လိုက္၊ မိခင္ျဖစ္သူက အင့္ခနဲ အားယူလိုက္ႏွင့္ ကေလးငယ္ အျပင္သုိ႔ ေရာက္ေစရန္ စည္းခ်က္ညီညီ အားထုတ္ေနၾကသည္။ ကေလးက အေတာ္ထြားဟန္ ရိွေသာေၾကာင့္ မိခင္ျဖစ္သူမွာ သူနာျပဳဆရာမႀကီးက Push ဟု တခါေအာ္လိုက္တုိင္း ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ၾကီးမ်ား ၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေအာင္ အားယူ ညွစ္ထုတ္ေနရသည္မွာ က႐ုဏာသက္ဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ ေနာက္ေတာ့…။
Ok Ok, this is the last time, we get it now.
ဆရာ၀န္၏ စကားသံႏွင့္အတူ မိခင္၏ ခႏၶာကုိယ္ ေအာက္ပုိင္းမွ မည္းမည္းသ႑ာန္တခုက ဖန္သားျပင္တြင္ ေပၚလာသည္။ ကေလးငယ္၏ ဦးေခါင္း အျပင္သို႔ ထြက္စျပဳလာပီေကာ…။
Push ((((((((((((
သူနာျပဳဆရာမႀကီး၏ အားတက္သေရာ အေအာ္…၊ မိခင္၏ အားရပါးရ ညွစ္ထုတ္ဟန္ မ်က္ႏွာ၊ ဆရာ၀န္က ကေလး၏ ဦးေခါင္းကို လက္ျဖင့္ထိန္းကုိင္ရင္း ဆြဲအထုတ္…။
ကေလးငယ္က အျပင္သုိ႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ `အဲ့´ ခနဲ အသံထြက္လာသည္။ အခ်င္းတေထြးႀကီးက ကေလးကို ရစ္ပတ္လ်က္ အျပင္သုိ႔ ထြက္လာသည္။ ကေလး အျပင္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေဘးမွ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနၾကသည့္ သူနာျပဳေတြက အ၀တ္စမ်ားျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း ေထြးေပြ႕၏။
`ငါ့သား၊ ငါ့သား၊ ငါေမြးလိုက္ႏိုင္ၿပီ။ ငါ့သားေလး၊ ငါ့သားေလးကို အျမန္လာျပပါ´
မိခင္က အေမာေျဖမအား…၊ သူ႔အသက္ႏွင့္ ရင္း၍ ေမြးထုတ္လုိက္ေသာ သူ႔သားငယ္ကို ၾကည့္ခ်င္ေဇာျဖင့္ တတြတ္တြတ္ ဆက္ေျပာေနသည္။ ထိုအခိုက္…။
ေဘးမွ မွတ္တမ္းတင္ ဗီြဒီယုိ႐ိုက္ကူးေနေသာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ ႐ိွဳက္သံတခ်က္ ထြက္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္မထိန္းႏိုင္သည္ထင့္၊ ကင္မရာကို ေဘးသို႔ခ်ၿပီး သူ႔ဇနီးသည္ေပၚတြင္ မ်က္ႏွာအပ္လ်က္ ႐ိွဳက္ႀကီးတငင္ျဖင့္ အားရပါးရ ငိုခ်ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ပါးစပ္မွလည္း-
`သားေလး၊ ငါတုိ႔ရဲ့သားေလး၊ မင္းေမြးေပးတာ၊ ဟန္နီ၊ မင္းေမြးလိုက္တဲ့ ငါတုိ႔ရဲ့သားေလး´
***
ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးတြင္…။
တီဗီြဖန္သားျပင္မွ တဆင့္ ၾကည့္ေနေသာ က်ေနာ္…၊ မ်က္ရည္ စုိ႔ခနဲ ျဖစ္လာသည္။ ေမေမ…၊ ငါ့ေမေမလဲ ငါ့ကို ေမြးတုန္းက ဒီလိုပဲ ခက္ခဲစြာ ေမြးခဲ့ရေလသလား…။
ေသခ်ာသည္ကေတာ့ က်ေနာ့္ေမေမ က်ေနာ့္ကို ေမြးတုန္းက အခု က်ေနာ္တီဗီြမွာ ၾကည့္ရသည့္ မိခင္လို အေထာက္အကူပစၥည္း စုံစုံလင္လင္၊ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳေတြ တေလွႀကီး အကူအညီျဖင့္ ေမြးခဲ့ရသည္မွာေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္။ ေဖေဖက ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္မွာ ေမေမသည္ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္လုံးကို ညည္းညဴျခင္း မရိွ၊ ေအာ္သံ တစက္ကေလးမွ မထြက္ဘဲ ေမြးခဲ့သည္တဲ့။
ဟုတ္သည္…။ ညီမေလးကို ေမြးစဥ္က က်ေနာ့္အသက္ ဆယ့္ေလးႏွစ္၊ စတင္ ဗိုက္နာသည္မွ ေမြးဖြားသည္အထိ ေမေမ့ညည္းသံ တခ်က္ကေလးမွ မၾကားခဲ့…။ ဒီေလာက္ ခက္ခဲ ပင္ပန္းလွသည့္ အလုပ္ကို ေမေမက တခ်က္ကေလးမွ မညည္းဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ကို လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္ခြင့္ေပးခဲ့တာပါလား…။
တီဗီြေရွ႔တြင္ ငူငူႀကီးထုိင္ရင္း က်ေနာ္တေယာက္ ပါးျပင္ေပၚသုိ႔ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္။ ေမေမရိွမည္ ထင္ေသာ အရပ္သုိ႔ လက္အုပ္ခ်ီရင္း ေရရြတ္မိသည္။
`ေမေမ…၊ သားတို႔ကို လူျဖစ္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးအတြက္ အၿမဲ သတိရဦးညႊတ္လ်က္ပါ ေမေမ၊ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေမေမနဲ႔ ျပန္ဆုံပါရေစ´
***
တီဗီြထဲတြင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ကေလးေပါင္းမ်ားစြာကို မိခင္ေတြက ေမြးေနၾကဆဲ။ ေအာင္ျမင္စြာ ေမြးထုတ္လိုက္ေသာ သားသမီးငယ္ေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးေနေသာ မိခင္မ်ားစြာ၏ အၿပဳံးက လူျဖဴ၊လူမည္း မဟူ ၾကည္လင္စြာ ေတာက္ပေန၏။
တီဗီြအျပင္ဘက္မွာေတာ့…။
လူငယ္တေယာက္…၊ ဟိုး..ကမၻာတဖက္ျခမ္းက သူ႔မိခင္ကို လြမ္းဆြတ္လ်က္…။
(ကမၻာေပၚမွ မိခင္ေပါင္းမ်ားစြာသုိ႔ ဦးၫႊတ္ ေလးစားစြာျဖင့္…)
ကလိုေစးထူး
