တညေသာအခါ…

ည ၁၀ နာရီ…။

ည အေတာ္ေမွာင္ေနပါၿပီ။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေျမာက္မွန္း မသိေသာ လဆန္းက တိမ္တိုက္ၾကားမွ လြတ္လိုလြတ္ျငား တိုးထြက္ေနသည္။ တိုးထြက္ေသာ လေရာင္ေအာက္တြင္ကား ျပန္ဆုံလုနီး မိဘႏွင့္သားတုိ႔ တဦးရိွရာ တဦးလာဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။ က်ေနာ္က သူတို႔၏ ျပန္ဆုံျခင္းအတြက္ ပါရမီျဖည့္ ကူညီခြင့္ရသူ…။ တနည္းအားျဖင့္ သူတို႔ႏွင့္အတူ အေပ်ာ္ေတြ မွ်ေ၀ခံစားမည့္သူ…။

ေလဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေမွာင္ရီေသာ ညခ်မ္း၏ ေအာက္တြင္ ထြက္ခြာမည့္သူ၊ ေရာက္လာသည့္သူတို႔ကို ဟိုပို႔ ဒီသယ္ လုပ္ေနေသာ ေလယာဥ္တခ်ိဳ႔က ပ်င္းရိေလေရာ့သလားမသိ၊ အေမွာင္ႏွင့္အၿပိဳင္ ျငိမ္သက္လြန္းလွ၏။ ဒီထဲက ေလယာဥ္တစီးစီးနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို အခုေန ျပန္လိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္ပါ့မလဲဟု ဟိုဟုိဒီဒီ ေတြးမိေသးေတာ့…။

ေလဆိပ္အတြင္းပိုင္းမွာလည္း လူေတြက ေျခာက္ကပ္ကပ္ ဟိုတစ၊ ဒီတေယာက္ ေစာင့္သူကေစာင့္၊ ေလွ်ာက္သူက ေလွ်ာက္နဲ႔…။ ဖြင့္ထားေပးေသာ တီဗြီအစီအစဥ္ တခုေရွ႔မွာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ သြားရပ္ၾကည့္မိေတာ့ အခုပင္ အလကားေပးေတာ့မည့္အလား ကုန္ပစၥည္းေၾကာ္ျငာမ်ိဳးစုံအတြက္ ျဖဴျဖဴ၊ ၀ါ၀ါ၊ မည္းမည္း၊ ညိဳညိဳ ေကာင္မေလးေတြ ဟန္ေရး အမ်ိဳးမ်ိဳးျပေန၏။

အပင္ပန္းရဆုံးေသာ အရာမ်ားထဲတြင္ ေစာင့္ဆုိင္းရျခင္းလည္း တမ်ိဳးပါ၀င္မည္လား မသိ…။ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ ေလယာဥ္ အ၀င္အထြက္ စာရင္းကိုၾကည့္လုိက္၊ လက္ရိွ ပ်ံသန္းေနဆဲ ေလေၾကာင္းျပ ေျမပုံကုိ ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကို ဆြဲဆန္႔ရသည္မွာ ခက္ခဲလွပါဘိ…။

ဟိုးေရွ႕က လာေနၾကတဲ့ လူေတြမ်ားလား မသိ…၊ ဟင့္အင္း…၊ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ေလယာဥ္ဆိုက္ခ်ိန္ျခင္း တူသည့္ တျခား ဖလိုက္က လူေတြျဖစ္ေနျပန္သည္။

ဒီလိုနဲ႔…။

ေစာင့္…၊ ေစာင့္…၊ ဆက္ေစာင့္…၊ နာရီလက္တံေတြက တေရြ႕ေရြ႕…။

ေဟာ၊ လာၾကပါၿပီ။

အမိုး(((((
အပါး (((((((

သားအမိ၊ သားအဖ၊ ေမာင္ႏွမေတြရဲ့ ခြဲခြာျခင္း နိဂုံး…။ ျပန္ဆုံၾကေတာ့လဲ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲ၊ အားရပါးရ ဖက္ယမ္းလိုက္ၾကတာ အေဖလုပ္သူကလဲ တၿပဳံးၿပဳံး၊ အေမလုပ္သူက အသံေတြေတာင္ တုန္လို႔..။

ဓာတ္ပုံက ၀ိုးတ၀ါး ျဖစ္သြားသည္။ ပုံၾကည္ၾကည္လင္လင္ရဖုိ႔ လက္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္လဲ မထားႏိုင္ေတာ့…။ အမ်ိဳးအမည္ မေဖာ္ျပတတ္ေသာ ခံစားခ်က္တခုက ရင္၀ကို ခပ္ခၽြန္ခၽြန္ အရာတခုႏွင့္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လာဆြသလို ခံစားလာရသည္။

ထြင္းေဖာက္ျမင္ေနရေသာ မွန္ခ်ပ္ႀကီးမ်ားရဲ့ ဟိုမွာဖက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္အျမင္အာရုံတြင္ `ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္´ ဟူေသာ စာတန္းကို ျမင္ေယာင္သလိုလို ျဖစ္လာလိုက္၊ လက္ရိွပုံရိပ္ေတြက ျပန္ေပၚလာလိုက္…။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ သားအမိ၊ သားအဖေတြရဲ့ တေယာက္တေပါက္ ေျပာသံ ဆူဆူညံၾကားတြင္ က်ေနာ္ သူတို႔နဲ႔ အတူ တကယ္ေပ်ာ္မိသလား မေပ်ာ္မိသလား မေ၀ခြဲမိေတာ့ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ည ၂ နာရီ ထုိးလုနီးမွ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ေသာ က်ေနာ္တေယာက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းကို မရရိွခဲ့ပါ…။

ကလိုေစးထူး