တပ္မေတာ္အင္အားရိွမွ တိုင္းျပည္အင္အားရိွမည္….

၁၉၉၃ ခုႏွစ္က ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ့္ညီေလး အိမ္ကေန ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔အသက္ဟာ ၁၅ ႏွစ္ စြန္းစြန္းသာ ရိွပါေသးတယ္။

သူသြားလည္ေလ့ရိွတဲ့ ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြ အိမ္ကိုစုံစမ္းေတာ့လဲ မရိွ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ကိုလဲ မလာနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ သတင္းတခုရပါတယ္။ `ရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႔ သေဘၤာဆိပ္ကို ဆင္းသြားတာ ေတြ႕လိုက္တယ္´ တဲ့။ (က်ေနာ္တုိ႔ အရပ္မွာ စစ္သားေတြကို `ရဲေဘာ္´ လို႔ ေခၚပါတယ္)။

ကုိးတန္းတက္ေနဆဲ ညီေလး အခုလို ပုံစံနဲ႔ အိမ္ကေပ်ာက္သြားေတာ့ အစပထမေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမဟာ ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ တေယာက္ရဲ့ အႀကံေပးခ်က္အရ အဲဒီတုန္းက စစ္သားစုေဆာင္းေရး ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ မဂၤလာဒုံ စုေဆာင္းေရးကုိ သြားစုံစမ္းရပါတယ္။ ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ညီေလးရဲ့ နာမည္ကိုေတာ့ စုံစမ္းလို႔ရပါရဲ့..။ ဒါေပမယ့္.. `သင္တန္းေက်ာင္းကို ပုိ႔လိုက္ၿပီ´ တဲ့..။

ညီေလး တပ္သားသစ္သင္တန္း တက္ဖုိ႔ ပုိ႔လိုက္တဲ့ အမွတ္(၄) ေလ့က်င့္ေရးတပ္၊ သင္တန္းေက်ာင္း ရိွတဲ့ ေနရာက ပင္ေလာင္းမွာပါ။ ကရင္ျပည္နယ္နဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ဆိုေတာ့ ေ၀းလြန္းလွတဲ့ ေနရာေပါ့။ သားသမီးေဇာေၾကာင့္ ေ၀းမွန္းမသိအားဘဲ အဲဒီကို လိုက္သြားဖုိ႔ မိဘေတြမွာ ျပင္ဆင္ရျပန္ပါတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မလွစြာပဲ အဲဒီသင္တန္းေက်ာင္းရဲ့ တပ္မွဴးက ေဖေဖနဲ႔ သိကၽြမ္းေနပါတယ္။

ေနာက္ဆုံး.. ပင္ေလာင္းကုိ ေရာက္ေတာ့ တပ္မွဴးရဲ့ သူ႔တပ္ေရး ဗုိလ္ႀကီးဆီ ေရးေပးလိုက္တဲ့ `တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး၊ အခုလာတဲ့ ဦး…… လိုအပ္တာကို ကူညီေပးလိုက္ပါရန္´ ဆိုတဲ့ စာေလးတေၾကာင္းနဲ႔တင္ ညီေလးကို မိဘရင္ခြင္ အေရာက္ ျပန္ေခၚႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးေဆး႐ုံမွာ ေဆး႐ုံအတက္ျပ၊ စစ္သားလုပ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ က်န္းမာေရး အေနအထားမရိွပါဘူးလို႔ မွတ္ခ်က္ရယူၿပီး ျပန္ေခၚခဲ့ရတာပါ။

***

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စစ္သားတေယာက္အျဖစ္ စစ္မႈထမ္းဖို႔အတြက္ အငယ္ဆုံးအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အသက္က (၁၈)ႏွစ္ပါ။ ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား အသက္ (၁၅)ႏွစ္အရြယ္ လူမမယ္ေလးတေယာက္ကို စစ္တပ္ထဲ သြတ္သြင္းၿပီး ေက်ာင္း၀တ္စုံအစား စစ္၀တ္စုံကို ဆင္ျမန္းေစပါသလဲ…။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စတင္ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာ ဟိုတုန္းကေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ့ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းကို အတုိင္းမသိေအာင္ ခံစားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ စစ္ယူနီေဖာင္း ေၾကာ့ေၾကာ့၊ ဆံပင္တိုတိုနဲ႔ အသားကလဲ ညိဳေမာင္းေမာင္းနဲ႔ `အားကိုးေလာက္စရာ့ အေမ့သား´ ဆိုသလိုပါပဲ။ `သားႀကီးလာရင္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးလုပ္မွာ´ လို႔မ်ား ကေလးငယ္ငယ္က ေျပာလုိက္ရင္ မိဘေတြမွာ ေက်နပ္လို႔မဆုံး…။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္း အာဏာသိမ္းလိုက္တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္တပ္ကို ျပည္သူက သတိနဲ႔ ဆက္ဆံလာပါတယ္။ ဆရာထက္တပည့္ လက္ေစာင္းထက္တဲ့ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း စစ္တပ္ကေတာ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကို သုံးမရေအာင္ နာမည္ပ်က္ေစခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ပါပဲ။ လူေတြ အမ်ားႀကီးကို ပစ္သတ္ၿပီး တုိင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲ မက်သြားေအာင္ ကယ္တင္ခဲ့တာပါဆုိတဲ့ စစ္တပ္က ၁၉၉၀ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို လစ္လ်ဴရွဳၿပီး ခပ္တည္တည္ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္လို႔ အာဏာကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ စစ္တပ္ကို လူထုက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို အယုံအၾကည္ ကင္းမဲ့သြားပါေတာ့တယ္။ `စစ္ဆုိရင္ ေရေတာင္ စစ္မေသာက္ဘူးေဟ့´ ဆုိတဲ့ အရပ္စကားဟာ စစ္တပ္ကို လူမုန္းမ်ားေနတာ ထင္ရွားေစတဲ့ ျပယုဂ္တခုပါ။

အဲဒီလို အယုံၾကည္မဲ့ၿပီး မုန္းတီးလာတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္တပ္ထဲကို ၀င္ေရာက္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္လိုစိတ္လဲ ကင္းမဲ့သြားပါတယ္။ ဒီၾကားထဲကမွ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူတုိ႔ရဲ့ စစ္အင္အားကို ႀကီးသထက္ႀကီးေအာင္ တိုးခ်ဲ႕ခ်င္ပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ မၾကာခဏဆိုသလို ကေတာက္ကဆျဖစ္ေလ့ရိွတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ထုိင္းႏိုင္ငံကို အင္အားျပလုိမႈ၊ ျပည္သူလူထုကို အေၾကာက္တရားနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္လုိမႈနဲ႔အတူ မိုးဦးက်မိႈမ်ားလို ေပါမ်ားလာတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ လက္သစ္မ်ားအတြက္ ရာထူးေနရာ ခပ္မ်ားမ်ား တုိးျမွင့္လိုမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ေဒသ အႏွ႔ံအျပားမွာ စစ္ဌာနခ်ဳပ္အသစ္၊ တပ္သစ္မ်ားကို ထပ္မံဖြင့္လွစ္ပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ နယ္စပ္ေဒသေတြမွာ ပိုဖြင့္ပါတယ္။ သူတုိ႔အေခၚကေတာ့ `တပ္ၿခံစည္း႐ိုး ကာတယ္´ လို႔ ေခၚပါတယ္။ သာဓကအားျဖင့္ နဂိုက နယ္ေျမခံတပ္ရင္း တခုတည္းသာ ရိွခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔ေလးမွာ အခုဆုိရင္ ေျခလ်င္ တပ္ရင္း သုံးရင္း၊ အေျမာက္တပ္ရင္း တရင္း နဲ႔ စစ္ဗ်ဴဟာ တခု ရိွေနပါၿပီ။

ျမန္မာ့စစ္တပ္ရဲ့ ဖြဲ႔စည္းပုံကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာ ေျပာင္းလဲ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပုံအရ ေျခလ်င္/ ေျချမန္ တပ္ရင္း တရင္းမွာ ရိွရမယ့္ သေႏၶစစ္သည္ အင္အားက (၇၈၆) ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ တြဲဖက္ စစ္သည္ အင္အားက (၃၀) ဦး၊ အဲဒီေတာ့ စုစုေပါင္း (၈၁၆) ဦး ရိွရပါမယ္။ သာမန္အားျဖင့္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္တခုကို ေျခလ်င္/ေျချမန္တပ္ရင္း (၁၀)ရင္းနဲ႔ အေျခခံ ဖြဲ႔စည္းေလ့ ရိွတာေၾကာင့္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္တခုမွာဆုိရင္ စစ္သည္ ႐ွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရိွပါတယ္။ ဒါဟာ စစ္ဌာနခ်ဳပ္တခုမွာ ပါ၀င္ရမယ့္ လက္႐ုံးတပ္လို႔ ေခၚတဲ့၊ ဆက္သြယ္ေရး၊ ေဆး၊ ေထာက္ပ့ံေရးႏွင့္ ပို႔ေဆာင္ေရး၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ အေျမာက္ စသျဖင့္ တပ္ေတြရဲ့ အင္အားကို ထည့္မတြက္ရေသးပါဘူး။ အဲဒီတပ္ေတြရဲ့ အင္အားကိုပါ ထည့္တြက္ရင္ေတာ့ စစ္ဌာနခ်ဳပ္တခုရဲ့ အင္အားဟာ စစ္သည္ တေသာင္းေက်ာ္ ရိွရပါမယ္။

သာမန္အားျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွာ လူသိမ်ားေလ့ရိွတာက အမွတ္(၁၁)၊ (၂၂) (၃၃)… …. စသျဖင့္ တပ္မဌာနခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္တုိင္း၊ အလယ္ပိုင္းတုိင္း၊ စသျဖင့္ တုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ေတြပါ။(စကားခ်ပ္၊ တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ေတြက တပ္မဌာနခ်ဳပ္ေတြထက္ တပ္ရင္း အင္အားပိုမ်ားေလ့ရိွသလို တိုင္းမွဴးတေယာက္ရဲ့ အာဏာကလဲ တပ္မမွဴးထက္ ပိုျမင့္မားပါတယ္)။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ေတြအျပင္ လူသိ အတန္ငယ္နည္းၿပီး တပ္မဌာနခ်ဳပ္နဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပုံ အလားသ႑ာန္ဆင္တူတဲ့ အမွတ္(၁) မွ (၁၆) အထိ စစ္ဆင္ေရး ကြပ္ကဲမႈ ဌာနခ်ဳပ္ေတြကိုလည္း ၁၉၈၈ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း၊ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားမွာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

ဖြဲ႕စည္းပုံ အင္အားအရ အရာရိွ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္၊ တပ္သားေပါင္း (၈၁၆) ဦး ရိွရမယ္လုိ႔ ဆိုထားေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ ရိွတဲ့ ဘယ္တပ္ရင္းမွာမွ ဖြဲ႔စည္းပုံအတုိင္း အတိအက် အင္အား မရိွၾကပါဘူး။ သာမန္အားျဖင့္ သုံးရာမွ ေလးရာအထိသာ အင္အား ရိွတတ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ျပဳန္းတီးအင္အားေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

စစ္တပ္မွာ ျပဳန္းတီးအင္အား ေလးမ်ိဳး ရိွပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ စစ္ေျပး၊ က်ဆုံး၊ ေသဆုံး၊ ေပ်ာက္ဆုံး အင္အားေတြပါ။ အဲဒီေလးမ်ိဳးမွာ အမ်ားဆုံး ျဖစ္ေလ့ရိွတဲ့ ျပဳန္းတီးအင္အားကေတာ့ စစ္ေျပးပါ။ ဒါဟာလဲ တကယ္ေတာ့ ထူးဆန္းလွတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္သားမ်ားရဲ့ အား(၁၀)ပါး အနက္၊ `အမိန္႔နာခံမႈ´ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို စစ္တပ္တြင္း အရာရိွေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အလြဲသုံးစားျပဳလုပ္မႈ နဲ႔ အထက္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ့ ျခစားမႈမ်ားေၾကာင့္ ဒီဘက္ေခတ္ စစ္တပ္ေတြရဲ့ စစ္ေျပးမႈမ်ားဟာ ဘယ္ေခတ္နဲ႔မွ မတူေအာင္ အမ်ားဆုံးပါ။

အဲဒီေတာ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အဓိက အႀကံအိုက္ရတာကေတာ့ စစ္အင္အားပါပဲ။ အသစ္ဖြင့္လွစ္တဲ့ တပ္ေတြအတြက္လဲ အင္အားကလို၊ နဂိုရိွၿပီးသားထဲက ျပဳန္းတီးတာေတြအတြက္လဲ ထပ္ျဖည့္ဖုိ႔ အင္အားကလုိ ျဖစ္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ပုံမွန္မဟုတ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ၊ အမိန္႔ေတြထုတ္ၿပီး စစ္သားစုေဆာင္းေရး နည္းလမ္းကို မ်ိဳးစုံ သုံးၾကပါေတာ့တယ္။

ညီေလးကို စည္း႐ုံးသြားတဲ့ စစ္သားဟာ သူ ခြင့္ရဖုိ႔အတြက္ `တပ္သားသစ္ တေယာက္ရေအာင္ စုေဆာင္းပါမယ္´ လို႔ သူ႔တပ္ရင္းမွာ ကတိေပးခဲ့ရတယ္ လုိ႔ သိရပါတယ္။ ေျခလ်င္/ေျချမန္ တပ္ရင္းေတြအေနနဲ႔ တလကို တပ္သားသစ္ အနည္းဆုံး ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် စုေပးရမယ္ဆုိတဲ့ အထက္ဌာနအဆင့္ဆင့္ရဲ့ အမိန္႕ကလဲ ရိွေနပါတယ္။ မျပည့္မီတဲ့ တပ္ရင္းက တပ္မွဴးေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ့ ေလးလပတ္အစည္းအေ၀းေတြမွာ မ်က္ႏွာေကာင္း မရၾကရွာပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး..၊ သူတို႔ရဲ့ ရာထူးတက္လမ္းေတြအထိပါ ဒီကိစၥက ထိေရာက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ `စည္း႐ုံးေရး စြမ္းရည္ အားနည္းလို႔ပါ´ ..တဲ့။

ဒီေတာ့ က်ေနာ့္ညီေလး စစ္တပ္ထဲကို အရြယ္မတုိင္မီ ၀င္ေရာက္သြားတာဟာ သူ႔ကို စည္း႐ုံးသူ စစ္သားမ်က္ႏွာသာရဖုိ႔၊ ဒီထက္ပုိၿပီး အဲဒီတပ္ရဲ့ တပ္မွဴး မ်က္ႏွာသာရဖုိ႔၊ ရာထူးတိုးဖုိ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်က္ တမ်ိဳး ျဖစ္လို႔ ေနပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ညီေလးက ကံေကာင္းေထာက္မလို႔၊ တနည္းအားျဖင့္ အလိုက္ေကာင္း၊ အကပ္ေကာင္းလို႔ မိဘရင္ခြင္ထဲ ျပန္ေရာက္ခြင့္ ရခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ညီေလးလိုပုံစံမ်ိဳးန႔ဲ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္သြားၿပီး မိဘရင္ခြင္ထဲ ျပန္မေရာက္ေတာ့တဲ့ လူမမယ္ေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရိွေနဦးမလဲ ဆိုတာကလဲ အေျဖမရႏိုင္တဲ့ ပုစၧာတပုဒ္ပါ။

ျမန္မာျပည္ရဲ့ လူစည္ကားရာ ကားဂိတ္၊ ဘူတာ႐ုံ၊ သေဘၤာဆိပ္ေတြမွာ တခါတရံမွာ `တာ၀န္´ဆိုတဲ့ လက္ပတ္အနီနဲ႔၊ တခါတရံေတာ့လည္း အရပ္၀တ္နဲ႔ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ ရပ္လုိ႔ ဥဒဟို သြားလာေနတဲ့ လူေတြထဲကို သားေကာင္ရွာတဲ့ မုဆုိးရဲ့ မ်က္လုံးမ်ိဳးနဲ႔ ရွာေနတတ္တဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကို သတိထားၾကည့္ရင္ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့ အဓိက သားေကာင္ကေတာ့ အရပ္တပါးသို႔ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္မယ့္ ပုံစံ လူငယ္မ်ား၊ အိမ္ေျခမဲ့ ျဖစ္ဟန္တူသူမ်ား နဲ႔ အိမ္ေျပးျဖစ္ဟန္တူသူ လူမမယ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

`မွတ္ပုံတင္ တဆိတ္ေလာက္ ျပစမ္းပါ´ ဆိုတဲ့ စကားဟာ သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းသေယာင္ ရိွေပမယ့္ စစ္သားျမင္ရင္ နဂိုကတည္းကမွ အလုိလိုေၾကာက္ေနတဲ့ ကေလးငယ္တေယာက္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ဖုိ႔ေတာ့ အလြန္ အသုံးတည့္ပါတယ္။ အဲဒီ ေမးခြန္းကိုပဲ တျခားေသာ သားေကာင္မ်ားကိုလဲ အသုံးခ်ပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ အိမ္ေျပး ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အဲဒီစစ္သားေနာက္ကို ပါသြားေတာ့တာပါပဲ။

စစ္တပ္ထဲကို ညီေလးကဲ့သို႔ လူမမယ္ကေလးငယ္မ်ား ေရာက္သြားေလ့ရိွတာအျပင္ တပ္မေတာ္ကို အလြန္အင္မတန္ နာမည္ပ်က္ေစၿပီး ျပည္သူလူထုအတြက္ပါ အႏၱရာယ္သိပ္ႀကီးတဲ့ စစ္သားစုေဆာင္းတာ တခု ရိွပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ရာဇ၀င္လူဆိုးတခ်ိဳ႕နဲ႔ ရဲဘက္ေျပး၊ ၀ရမ္းေျပးတခ်ိဳ႕ကို စည္း႐ုံးမိတာပါ။ ရာဇ၀တ္မႈ တခုနဲ႔ ေရွာင္တိမ္းေနရတဲ့ လူဆိုးတေယာက္ဟာ စစ္တပ္ထဲ ၀င္လိုက္ေတာ့ ေတာ္႐ုံအားျဖင့္ ရဲက လိုက္ဖမ္းဖုိ႔ ကြင္းဆက္ ျပတ္သြားေလ့ရိွပါတယ္။ အဲဒီလူဆိုးက စစ္တပ္ထဲ ၀င္ၿပီးေတာ့လဲ သူ႔နဂိုဗီဇကိုက မေကာင္းခဲ့ေတာ့ ဇာတိျပန္ျပေလ့ရိွပါတယ္။ အေသးဆုံး ျပစ္မႈအျဖစ္ စစ္တပ္က ေပးတဲ့ စစ္ပစၥည္းေတြကို ေရာင္းစား၊ ထြက္ေျပး၊ ေနာက္ထပ္တခါ စစ္တပ္ထဲကုိ ထပ္၀င္တာကေန အႀကီးဆုံး ျပစ္မႈအျဖစ္ ျပည္သူကို ႏွိပ္စက္ကလူျပဳတာ၊ ျပည္သူ႔သမီးပ်ိဳမ်ားကို မုဒိမ္းက်င့္တာမ်ိဳးေတြအထိပါ လုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ ဒီနည္းအားျဖင့္လည္း စစ္တပ္ဟာ ရာဇ၀တ္သားေတြကို အကာအကြယ္ေပးရာ က်ေနပါတယ္။

ရရာလူကို စစ္တပ္ထဲ ဆြဲထည့္တဲ့ မေတာ္တေရာ္ စည္း႐ုံးမႈ ေနာက္တခုကေတာ့ အသက္ႀကီးရင့္သူ အိမ္ေျခမဲ့ တခ်ိဳ႕ကို စစ္တပ္ထဲ အတင္းအဓမၼ၀င္ခိုင္းေစတာပါ။ ျမန္မာတပ္မေတာ္မွာ အနည္းဆုံး အသက္(၁၈)ႏွစ္ျပည့္မွ စစ္တပ္ထဲ ၀င္လို႔ရမယ္လို႔ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ထားသလို အသက္(၂၅)ႏွစ္အထက္ဆုိရင္လဲ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခြင့္ မရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သတ္မွတ္ဦးေရ ျပည့္မီေရးကိုသာ အဓိကထား စုေဆာင္းၾကတာေၾကာင့္ အသက္ ၃၀ မွ ၄၀ အၾကား အိမ္ေျခမဲ့မ်ားဟာ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္လာေလ့ ရိွပါတယ္။

စစ္သားတေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ `စစ္သားလုပ္လုိ႔ သူေဌးမျဖစ္ဘူး၊ သူေဌးျဖစ္ခ်င္လို႔လဲ စစ္တပ္ထဲကို ၀င္လာတာ မဟုတ္ဘူး´ တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဒီဘက္ေခတ္ကာလမွာ ေတာ္႐ုံလူက စစ္တပ္ထဲကို မ၀င္ပါဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အရပ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔မရေတာ့တဲ့လူ၊ အိမ္နဲ႔ စိတ္ဆိုးၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းလာသူ လူငယ္တခ်ိဳ႕၊ ဘာမွ မသိနားမလည္တဲ့ ကေလးငယ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ က်ေနာ္အထက္က တင္ျပခဲ့တဲ့ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္ဖူးသူ လူဆိုးမ်ားနဲ႔ အေျခအေနမဲ့မ်ားသာလ်င္ အမ်ားအားျဖင့္ စစ္တပ္ထဲကို ၀င္ပါတယ္။ အဲဒါေတြရဲ့ ရလာတဲ့ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ စစ္တပ္ကို လူအထင္ေသးတာ၊ မုန္းတီးတာေတြပါပဲ။

စစ္တပ္ထဲကို အကြက္က်က်နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေကာင္းေကာင္းေတြ ထားၿပီး၀င္လာၾကတဲ့ လူတန္းစားတရပ္ကေတာ့ အရာ႐ိွေလာင္းေတြပါ။ ယေန႕ေခတ္ အရာရိွေလာင္း အမ်ားစုရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဗိုလ္သင္တန္းဆင္းရင္၊ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ဆို ဗိုလ္အဆင့္ျဖစ္မယ္၊ ဗုိလ္မွဴးျဖစ္မယ္။ တပ္မွဴးျဖစ္မယ္၊ တပ္မမွဴးျဖစ္မယ္ စသျဖင့္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႕ပါ။ အဲဒီရည္မွန္းခ်က္ေတြအတြက္ ေငြကိုလုိသလို ပုံေအာသုံးႏိုင္ေအာင္လည္း သူတို႔မိဘေတြက ရာထူးႀကီးႀကီး အရာ႐ိွႀကီးေတြ၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ စီးပြားေရးေကာင္းတဲ့ သူႂကြယ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနေလ့ရိွပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔တေတြကလဲ `သူေဌးျဖစ္ခ်င္လို႔ စစ္တပ္ထဲ ၀င္လာတာ မဟုတ္ဘူး´ လို႔ ၀င့္ႂကြားစြာ ေျပာေလ့ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာျပည္ အေနအထားအရ စစ္တပ္ရာထူးကုိ သြားရည္ယိုလို႔ စစ္တပ္ထဲ ၀င္လာတာကေတာ့ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါ။

အဲဒီလိုနဲ႔ အရာရိွကလဲ အရာရိွအေလွ်ာက္ အျခားအဆင့္ကလဲ အျခားအဆင့္အေလွ်ာက္ ပုံမွန္ မဟုတ္တဲ့ အေနအထားေတြနဲ႔ ၀င္လာၾကတဲ့ လူေတြရဲ့ အင္အားရာခိုင္ႏႈန္းက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာေတာ့ ႏွစ္ေတြၾကာေလေလ တပ္မေတာ္ႀကီးက ဂုဏ္သိမ္ညိွဳးႏြမ္းေလေလ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ အင္အားရိွလာတဲ့ တပ္မေတာ္ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္မွာလဲ ဘယ္လိုမွ အင္အားမရိွေတာ့ပါဘူး။ ျပည္သူေတြမွာလဲ သားဆိုးကို ေမြးမိတဲ့ မိဘမ်ားႏွယ္ တပ္မေတာ္ရဲ့ ဆိုးေမြကို ခါးစည္းခံရပါတယ္။ ဆိုးလြန္းတဲ့ သားေၾကာင့္ မိဘေတြမွာ ပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ မ်က္ႏွာငယ္ရပါတယ္။

အခု တင္ျပခဲ့တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ `ဒါျဖင့္ စစ္တပ္ႀကီး တခုလုံး မေကာင္းေတာ့ဘူးလားကြာ၊ စစ္သားေတြ အကုန္လုံးက ဒီလို ျဖစ္ေနၿပီလား၊ စစ္တပ္ထဲကို ေရာက္လာသူတုိင္း ဒီပုံစံနဲ႔ အားလုံးေရာက္လာၾကတာလား´ လုိ႔ ေမးစရာ ရိွပါတယ္။ အဲဒီေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ `က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လဲ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္လို႔ ငါ့ျပည္သူအတြက္ ကာကြယ္ေပးဖုိ႔၊ ငါ့ျပည္သူကို အလုပ္အေကၽြးျပဳဖို႔ စစ္တပ္ထဲကို ျဖဴစင္တဲ့ တုိင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ ၀င္လာတဲ့ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္သား အစစ္အမွန္ကို လိုလိုလားလား ႀကိဳဆိုခ်င္ပါတယ္´ လို႔ ျပန္ေျဖပါမယ္။ ျပည္သူကို အမွန္တကယ္ တကယ္ခ်စ္တဲ့ စစ္သားေတြသာ တပ္မေတာ္မွာ ေနရာမ်ားမ်ားရလာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ လက္ရိွေနေနရတဲ့ အေျခအေနကေန တစုံတရာ ေျပာင္းလဲလာမွာကို ယုံၾကည္မိလုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္ရိွ တပ္မေတာ္အေနအထားကေတာ့ အေျခအေနမေကာင္းလွတာ အေသအခ်ာပါပဲ။

***

`ကဲ၊ ညီေလး မင္းေနာက္တခါဆိုရင္ မိဘမသိဘဲ စစ္ထဲ ၀င္လုိ႔မရေတာ့ဘူးေနာ္´

ညီေလးကို ျပန္ေခၚလာေတာ့ သူ႔သင္တန္းေက်ာင္းက သင္တန္းမွဴးဗိုလ္ႀကီးက ခပ္တည္တည္နဲ႔ အဲဒီလို မွာလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ညီေလးနဲ႔ ရြယ္တူကေလးေလးေတြ သူ႔သင္တန္းမွာ အဲဒီတုန္းက အမ်ားႀကီး က်န္ေနခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္လဲ ညီေလးလို လူမမယ္ေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား စစ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ၾကေသးသလဲ က်ေနာ္မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။

တီဗီြေတြ၊ ေရဒီယိုေတြထဲမွာ `တပ္မေတာ္အင္အားရိွမွ တိုင္းျပည္အင္အားရိွမည္ ~~~ တပ္မေတာ္အင္အားရိွမွ တုိင္းျပည္သာယာမည္´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ၾကားေနရတာ ၾကာပါၿပီ။ ဘယ္လို အင္အားမ်ိဳးပါလိ့မ္လို႔ ျပန္ေမးရင္……။

ကလိုေစးထူး

(ဒီေဆာင္းပါးေရးဖုိ႔ ခ်ိန္ရြယ္ခဲ့တာ အတန္ငယ္ၾကာပါၿပီ။ အခ်က္အလက္ေတြ စုေဆာင္းေနတာနဲ႔ ၾကာသြားခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႔အခ်က္အလက္ေတြကို က်ေနာ့္အရင္ေဆာင္းပါးတပုဒ္ `ျမန္မာျပည္မွ ကေလးစစ္သားမ်ား (ေလလြင့္သြားေသာ ႏိုင္ငံ့သည္းခ်ာမ်ား) ေဆာင္းပါးကေန ျပန္လည္ ေကာက္ႏႈတ္ပါတယ္)