က်ေနာ္က ျမန္မာဇာတ္ကားေတြကို ႏွစ္သက္ေလ့ရိွပါတယ္။ ျမန္မာကား ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္းကို ပုိ႔စ္တခုေတာင္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဇာတ္သိမ္းခန္းကို ႀကိဳသိႏွင့္ေနလဲ နားလည္ေပးစြာနဲ႔ ျမန္မာကားကုိသာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အၾကည့္မ်ားခဲ့ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္….။
***
မေန႕က ညေနစာစားၿပီးေတာ့ တီဗီြေရွ႕မွာ ခဏထုိင္ရင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီက ယူလာတဲ့ ျမန္မာကားတေခြကို စက္ထဲ ထည့္ၾကည့္မိပါတယ္။ ကားနာမည္က `အမုန္းေႂကြး´ ပါ။ သူထူးစံ၊ ၾကည္လဲ့လဲ့ဦး၊ ခ်ိဳၿပဳံးတုိ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတာပါ။
မိဘေမတၱာကို သ႐ုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ အဲဒီကားက ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္အရ ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး။ အေမအသက္ရွင္စဥ္က အေမ့စကားနားမေထာင္တဲ့ သားဆုိးတေယာက္ အေမမရိွေတာ့မွ ဒုကၡေပါင္းစုံ ေတြ႔ရတာကို ျမန္မာကားေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ ပုံေသနည္းအတုိင္း ႐ုိက္ျပထားတာပါပဲ။
ထူးျခားတာက အဲဒီဇာတ္လမ္းမလာမီက ေၾကာ္ျငာပါ။ အဆိုေတာ္၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေဇာ္၀မ္း ဦးစီးၿပီး ခြန္းဆင့္ေနျခည္က ေခါင္းေဆာင္ မင္းသမီးလုပ္တဲ့ `တုိ႔သႀကၤန္အၿငိမ့္၊ 2007´ ေၾကာ္ျငာက လူရႊင္ေတာ္ေတြရဲ့ ျပက္လုံး တခ်ိဳ႕ကို အျမည္းသေဘာတင္ဆက္ထားတာပါ။ လူရႊင္ေတာ္ေတြက ေကာင္းေက်ာ္၊ ထက္ထက္၊ ရွဲဒိုး တုိ႔ အဖြဲ႔ပါ။ သူတုိ႔ရဲ့ ျပက္လုံး သီခ်င္းကို ေအာက္မွာ ရွဳပါ။
(ေဇာ္၀မ္း) `ေဒၚလာေတြ လိုခ်င္တုန္း ~~~ သြားၾက သြားၾက ~~~ ျမန္မာျပည္ အလုပ္မရွား ~~~ ျပည္ပ သြားၾက ~~~ တို႔ျပည္တြင္းမွာ စတိုင္လ္ေတြထြား ~~~ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ၾကမ္းသမား ~~~ စားပြဲထိုးေနတာ ေအာက္တန္းက် ~~~ လူတကာ အႏွိမ္ခံ လုပ္စားရ ~~~ မရွက္ဘူးလား မရွက္ဘူးလား ~~~ ရိွဳးေဂ်ာ့သမား ဘ၀ ~~~ ေခၽြးဒီးဒီးက် ေျပးရလႊားရ ~~~ ဒုကၡ၊ သူ႕ဘ၀ ဂုဏ္ငယ္လွ ~~~´
(ေကာင္းထက္) `ေဒၚလာ ေဒၚလာ တေဒၚလာတဲ့~~~ ေအာ္ကာ ေမွ်ာ္ကာ မက္ေနၾကတဲ့ ~~~ လူေတြအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္~~~ (ေျပာျပစမ္းပါကြယ္) ~~~ ငါတုိ႔ ျမန္မာျပည္တြင္း တလႊား ~~~ အလုပ္အကိုင္ေတြ မ်ားမွမ်ား~~~ ျပည္တြင္း အလုပ္ကို အလုပ္မထင္ ~~~ ရွိဳးေဂ်ာ့သြားဖို႔ျပင္ ~~~ အရင္ေပးရမည္ သိန္းဆယ္ခ်ီ ~~~ ႀကံဖန္ေပးၾကသည္ ~~~ ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရ ေအာက္က် ေနာက္က် အႏွိမ္ခံဘ၀~~~
***
ျမန္မာ ဇာတ္ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ႏိုင္ငံျခားျပန္ ဇာတ္ေကာင္ေနရာက အဓိက ဇာတ္ေဆာင္မင္းသားဆုိရင္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ့၊ ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရံ ဟာသသ႐ုပ္ေဆာင္ တေယာက္ေယာက္ကို ႏိုင္ငံျခားျပန္ အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေစၿပီ ဆိုရင္ အဲဒီႏိုင္ငံျခားျပန္က အဂၤလိပ္စကားကို မပီမသ ကိုးယို႔ကားယား ေျပာျပလား ျပရဲ့၊ အ၀တ္အစားကိုးယို႔ကားယား ၀တ္ျပလား ျပရဲ့ ေတြ႔ရေလ့ရိွပါတယ္။
က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ အထက္က လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္လုံးထုတ္သလို ႏိုင္ငံျခားကို အလုပ္ထြက္လုပ္သူ ျမန္မာတိုင္းဟာ ေဒၚလာမက္လို႔ပါလား။ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ ရိွဳးေဂ်ာ့ဆိုသူတုိင္းဟာ ျပည္တြင္းက အလုပ္ကို အလုပ္လုိ႔ မထင္သူမ်ားပါလား။
ေက်ာင္းသာ ၿပီးသြားတယ္၊ ဘယ္မွာမွ အလုပ္ေလွ်ာက္လို႔ မရလုိ႔ ဒီအတိုင္း ထုိင္ေနရတဲ့ ဘြဲ႕ရ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ၊ ဆိုက္ကားနင္းေနရတဲ့ ဘြဲ႔ရေတြ၊ ပန္းရံလုပ္ေနရတဲ့ ဘြဲ႔ရေတြ၊ အဲဒီလူေတြ စတိုင္လ္ထြားႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူတုိ႔သင္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔တန္တဲ့၊ တနည္းအားျဖင့္ သူတုိ႔နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ လစာေငြေပးႏိုင္ေလာက္တဲ့ အလုပ္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ တကယ္ပဲ ေပါမ်ားပါရဲ့လား။
တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္လာၾကတဲ့ ျမန္မာလူငယ္တုိင္း ဘယ္သူကမွ ကုိယ့္အိုးကုိယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကို ေနရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔ စြန္႔ခြာခ်င္ၾကမယ္လုိ႕ က်ေနာ္မထင္ပါဘူး။ သူေဌးသူႂကြယ္မျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ တင့္ေတာင္းတင့္တယ္နဲ႔ ေနႏိုင္စားႏိုင္မယ့္ အေနအထားမ်ိဳး ရိွႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကေလးသာ ရိွေနရင္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကမွ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ တကူးတကနဲ႔ မ်က္ႏွာလာအငယ္ခံၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္လာၾကသူ သူတို႔အေခၚ ရိွဳးေဂ်ာ့သမားတုိင္းလဲ အလုပ္ၾကမ္းခ်ည္း လုပ္ေနရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔ သက္ေတာင့္သက္သာလုပ္လို႔ လစာေကာင္းေကာင္း ရေနၾကတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္တာနဲ႔ပဲ ေနရင္းထိုင္ရင္းနဲ႔ ေအာက္က်ေနသေယာင္ေယာင္…။
ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားမွာ ေငြရွာေနရတဲ့ ျမန္မာေတြဟာလဲ ကုိယ့္တုိင္းျပည္က အလုပ္ကို အထင္မၾကီးလို႔ အဲဒီလုိ မ်က္ႏွာငယ္ခံ လုပ္ေနၾကတယ္လို႔ က်ေနာ္မထင္ပါဘူး။ အေျခအေနက မတတ္သာလြန္းလို႔သာ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကာလတခုတာျဖစ္ျဖစ္ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာ လာအငယ္ခံေနရတာပါ။ သူမ်ားတုိင္းျပည္ ဘယ္ေလာက္ပဲ တိုးတက္ေနပါေစ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ လူတုိင္း ကုိယ့္တုိင္းျပည္ပဲ ကုိယ္ျပန္ခ်င္ၾကသူခ်ည္းပါပဲ။
အခုေတာ့ ထစ္ခနဲရိွ ဒါေတြပဲ ျပက္၊ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဆင္ဆာေတြ ရိွေနလုိ႔ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ျပက္ရတာကို နားလည္ေပမယ့္ တကယ့္အေျခအေနမွန္ကို မ်က္ကြယ္ျပဳထားေတာ့ သူတို႔ျပက္လုံးေတြက မရယ္ရတဲ့ အျပင္ စိတ္ညစ္ညဴးစရာေတာင္ ေကာင္းလွပါတယ္။
တခါတခါက်ေတာ့လဲ က်ေနာ္ကပဲ အေတြးေခ်ာ္သလားမသိ…။ အဲဒီလို တကယ့္အေျခအေနမွန္ကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး မရယ္ရတဲ့ ျပက္လုံးေတြ ထုတ္တဲ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြက ပုိလို႔ေတာင္ ေအာင္ျမင္ေနသလားပါပဲ။ ဟိုျပဇာတ္ျပကြက္ထဲကလို `အက်အဆုံးေတြ မ်ားေနတယ္၊ ဖားတက္တက္၊ ဖားတက္တက္´ ဆိုတဲ့ ပုံစံကိုမ်ား က်င့္သုံးေနသလားေတာ့ မဆုိႏိုင္။ သို႔ေသာ္…။
သုိ႔ေသာ္ေပါ့ဗ်ာ…။
ကလိုေစးထူး
10 comments:
ကိုၾကီးေစထူး.. ဂ်စ္ အျမင္ကေတာ့ ၊ globalization ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီကမၻာမွာ လူေတြ နိုင္ငံ ေျပာင္းေနၾကတာကို သမရိုးက် အေနနဲ့ ျမင္တတ္ျပီး ၊ အဓိကက.. ကိုယ္ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္.. ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္.. ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ ကိုယ့္ေသြးကိုယ္ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာကို မေမ့ဖို့က အဓိကပါ ။
ကုိေစးထူး… က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလုိျပက္လုံးမ်ိဳးဟာ မပ်က္သင့္တဲ့ ျပက္လုံးလုိ႔ထင္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ သိသေလာက္က လူရႊင္ေတာ္ဆုိတဲ့လူေတြဟာ လက္ရွိအေျခအေနကို ဟာသဥာဏ္နဲ႔ ေဖာ္ျပေပးၾကရတဲ့လူေတြပါ။ ဒီလုိျပက္လုံးေတြေၾကာင့္ နားမလည္မသိတဲ့လူေတြ အေတြးေခ်ာ္ျပီး ႏုိင္ငံျခားဆုိတာြကုိ မေကာင္းျမင္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိေျပာလုိ႔လည္း ႏုိင္ငံျခားတဲ့ေဟ့ ဆုိျပီး မ်က္စိမိွတ္ ေကာင္းတယ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ တကယ္သာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အလုပ္ အကုိင္ေတြေပါျပီး လူတန္းေစ့ေနလုိ႔ ရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူမွ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ေအာက္က်ေနာက္က်ခံ (ကုိယ့္ႏုိင္ငံမဟုတ္ရင္ ဘယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အနည္းနဲ႔အမ်ား လူတန္းစား / လူမ်ိဳးေရး ခြဲျခားခံရမွာပါ္) လုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး ။ တကယ္လုိ႔ ဆင္ဆာဥပေဒ ဘာညာေတြေၾကာင့္ဆုိလည္း တျခားဟာတခုခု ကုိျပက္လုံးထုတ္သင့္တယ္ထင္တယ္ဗ်။
ပီ.အက္စ္. က်ေနာ့္အျမင္ကုိေျပာတာပါ။ : )
ကလိုေစးထူး ေရးတာေတြက ဖတ္လို႔ေကာင္းသလုိ ေတြးစရာ ဗဟုသုတေတြလဲတိုးတယ္။
ဂ်စ္တူးေျပာတာကိုလက္ခံတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ အစးိုရေတြကုိ လူေတြက service provider အေနနဲ႔ျမင္လာၿပီး၊ ေကာင္းတဲ့ အစးိုရ (service provider) မွာေျပာင္ေရႊ႔႕ ေနၾကေတာ့ မွာ။ အစးိုရေတြက လူေကာင္းေကာင္း လိုခ်င္ရင္ service ေကာင္းေကာင္း ေပးေပါ့။
ကိုႀကီးေရ... ညီမေလူကေတာ႔ စိတ္ကုန္လို႔ မၾကည့္တာၾကာေပါ႔...
ကိုပီတိ ေျပာတာကို သေဘာက်မိတယ္...
ကိုေစးထူးေရ..
ျပည္တြင္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြၾကားမွာ
ျပည္ပေရာက္သူေတြအေပၚထားတဲ့
တခ်ိုဳ႕သေဘာထားေတြက သိပ္ဆိုးေနပါတယ္။
အဲဒါဟာ တကယ္ပဲ အေရးၾကီးလာပါျပီ။
ဒါဟာ စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္သလို
အနာဂတ္အတြက္ စိတ္ပူစရာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါဟာ အခ်ိန္ယူျပီး
ေျဖရွင္းရမယ့္ ျပႆနာ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ထင္တယ္။
ကုိေစးထူးေရးတဲ့ ပုိ႔စ္ကုိ ဖတ္ျပီး ဘာကုိ မေက်နပ္ျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ ေအာက္ေျခသိမ္းလုပ္ရတဲ့သူေတြရဲ႕ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးဆုိတဲ့ အေျခခံ က်တဲ့ ၃ ခုထဲက စားဖုိ႔ ၀မ္းစာေရးမေျပလည္လုိ႔ လုပ္ေနရတယ္ဆုိတာ ပ်က္လုံးထုတ္တဲ့သူေတြ မသိၾကတာလည္း သူတုိ႔အျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ကုိေစးထူးရ.. ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္မအျမင္ေျပာရရင္ သူတို႔က ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အျပင္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆုိတာ မသိၾကဘူးနဲ႔တူပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္တယ္ ကုိေစးထူးရဲ႕။ ကၽြန္မတုိ႔က ႏုိင္ငံျခားသြားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကျပီဆုိရင္ ဘယ္ႏုိင္ငံသြားရလဲေပၚမူတည္ျပီး အဂၤလိပ္စာ၊ ဂ်ပန္စာ၊ ထုိင္းစာ၊ ကုိးရီးယားစာ၊ တရုတ္စာေတြ သင္ရတယ္ေလ.. အင္း တကယ္လုိ႔မ်ား ငါတုိ႔ ျမန္မာျပည္ဟာလည္း တခ်ိန္မွာ တုိးတက္ဖြ႔ံျဖိဳးလာလုိ႔ အာရွမွာ ေခါင္းေမာ့ေမာ္ႂကြားမဲ့အခ်ိန္ၾကရင္ ဂ်ပန္၊ထုိင္း၊တရုတ္၊ကုိးရီးယား အစရွိတဲ့လူမ်ိဳးျခားေတြ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္လာလုပ္ဖုိ႔ ျမန္မာစာကုိ အျပိဳင္အဆိုင္သင္ၾက။ ျမန္မာျပည္ကုိ ၀င္ခ်င္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ဆီက ျမန္မာသံရုံးမွာ က်ိတ္က်ိတ္တုိးၾက၊ ျမန္မာျပည္မွာ တရား၀င္ေနခြင့္ရေအာင္ PR ေလွ်ာက္ၾက.. ျမန္မာျပည္က လူေတြက တျခားလူမ်ိဳးျခားေတြကုိ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ျပန္ျပီး ဆရာျပန္လုပ္ၾက။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲေနာ္.. လူတုိင္းက အဲဒီ့လုိ ျ္ဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့။ ေနခ်င္တာေပါ့။
ကိုေစးထူးရာ ေျပာျပဖို႕ ခြန္အားေတာင္ မရွိေတာ႔ ပါဘူး… စား ၀တ္ ေနေရး မေျပလည္ လို႕ ထြက္လုပ္ရတယ္ ဆိုရင္လည္း တကယ္႕တကယ္ ဘယ္သူက ရွက္ရမွာလဲ.. ဘယ္သူ႕ကို ျပက္ရမွာလဲ
ကိုေစးထူးျမန္မာစာေကာင္းတာ ျမန္မာကားေတြအားေပးလို႔နဲ႔တူတယ္။
မေလးရွားကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ုိင္းက လူေတြကို အစိုးရအစီအစဥ္နဲ႔ လြတ္ဘူးခဲ့ပါတယ္။ မေလးရွားမွာ သူတို႔ကို “စစ္ေကာလင္း” လို႔ေခၚပါတယ္။ Calling Visa (Work Permit) နဲ႔ ၀င္လာတဲ့ စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ုိင္းက လူေတြလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ စစ္ေကာလင္းေတြကို ပဲြစားလုပ္တဲ့ အဖဲြ႔အစည္းက “ေရႊအင္း၀” လို႔ ေခၚပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ပ်က္လံုးနဲ႔ အေဆာ္ခံရတဲ့သူေတြထဲမွာ တပ္မိသားစုေတြလည္း ပါတယ္ဆိုတာ သိဖို႔ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။
မွန္ပါတယ္ မွန္ပါတယ္။ အားလံုးေျပာတာမွန္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိတဲ့လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ knowledge ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ပိတ္ဆို႔ ခံထားရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူတို႔ ကို ဖြင့္ဟေပးရမွာပါ။
အားတက္သေရာနဲ႔ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ား အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။
Post a Comment