စပ္မိစပ္ရာ (၇)...

စာမေရးျဖစ္တာ ႏွစ္ရက္ရိွခဲ့ပါၿပီ။ ဟိုဟာေရးရႏိုးႏိုး၊ ဒီဟာေရးရႏိုးႏိုးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘာမွ မေရးျဖစ္၊ ေယာင္ခ်ာခ်ာ အလုပ္အားရက္လို႔ ဆိုရမလားေတာ့ မသိ။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ဘိလိယက္သြားကစားရင္း အခ်ိန္ကုန္သြားတာက တရက္၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အိမ္ကိုလာလည္လို႔ ဧည့္ခံေနရလို႔ အခိ်န္ကုန္သြားတာက တရက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြက က်ေနာ့္ကို မေစာင့္ဘဲ စိတ္မရွည္စြာနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္သြားလိုက္တာ အခု စာေရးစားပြဲကို ထုိင္တဲ့အခ်ိန္မွာ တနဂၤေႏြရဲ့ အေမွာင္ညကိုေတာင္ အစပ်ိဳးလို႔ ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္က သတိမထားလိုက္မိခင္မွာပဲ ဒုိရာရဲ့ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲ႔ ေမြးေန႔တူသူ တေယာက္ကို သိခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးလို ႏိုင္ငံ့ဥေသွ်ာင္ရဲ့ ေျမးမဟုတ္သလို ေဘာလုံးကန္လဲ ဘုန္းကံႀကီးမားစြာ မေတာ္ပါဘူး။ ဧရာ၀တီသတင္းဌာနက လူေတြ ဒီတခါသတင္းေရးတာ အတန္ငယ္ ေပ့ါေလ်ာ့တာကို သတိထားမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သတင္းမွာ “သူႀကိဳက္တဲ့ မန္ခ်က္စတာတို႔၊ ခ်ဲလ္ဆီးတို႔က အနီ၀တ္တဲ့အသင္းေတြဆိုေတာ့ အခန္းတခန္းလံုးကိုလဲ အနီေရာင္ေတြ ဆင္ထားတယ္၊ သူကိုယ္တိုင္လဲ အနီ၀တ္လိုက္တာ။ အနီေရာင္ေန႔လို႔လဲ နာမည္ေပးထားတယ္” လို႔ ေရးထားတာကို ဖတ္လိုက္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်ဲလ္ဆီးအသင္းဟာ ဘယ္တုန္းကမွ အနီေရာင္ မ၀တ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ အင္းေလ..၊ သတင္းေရးသူက ေဘာလုံးပြဲေတြၾကည့္တာ ၀ါသနာမပါလို႔နဲ႔ တူပါရဲ့…။ ဒီႏုိင္ငံမွာေတာ့ ဒီေန႔ဟာ အေဖေန႔ပါ။ အေဖေန႔မွာမွ အေဖအေၾကာင္းေရးရမွာလားလုိ႔ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္ ေတြးမိေပမယ့္ ညီမေလး ဆိုး၀ွက္ရဲ့ အေဖအေၾကာင္းပို႔စ္ကုိ ဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ က်ေနာ္လဲ က်ေနာ့္ေဖေဖကို သတိရမိပါတယ္။ ေဒါသႀကီးတတ္တဲ့ ေဖေဖ၊ သားႏွစ္ေယာက္မွာ က်ေနာ့္ကို ပိုခ်စ္တဲ့ ေဖေဖ၊ က်ေနာ္တုိ႕ ညီအကိုေတြ အတုယူမွားမွာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ က်ေနာ္တုိ႔ လူမွန္းသိတတ္တဲ့ အရြယ္ကတည္းက ေဆးလိပ္/အရက္ ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖ၊ အေဖေန႔မဟုတ္ေပမဲ့လဲ တိုက္ဆုိင္မႈေတြ ရိွတိုင္း ေဖေဖ့ကို သတိရမိပါတယ္။ အေ၀းမွ ေဖေဖ ေနေကာင္းပါေစလို႔သာ တမ္းတတတ ဆုေတာင္းမိလိုက္ပါတယ္။ ေသြးသြင္းရာကေန တဆင့္ B ပိုးနဲ႔ C ပုိး ကူးစက္မႈေတြ ရိွေနတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းကို ဖတ္လိုက္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ တိုင္းျပည္ရဲ့ က်န္းမာေရ အသုံးစရိတ္ နည္းပါးမႈကို သြယ္၀ိုက္ေဖာ္ျပတဲ့ သတင္းတပုဒ္ပါ။ က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ေနခဲ့စဥ္က ေသြး(၁၂)ႀကိမ္လွဴခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ့္ေသြးမွာ ေရာဂါပုိးရိွ/မရိွ ထိေရာက္တဲ့ စစ္ေဆးမႈ တခါမွ မရိွခဲ့ဖူးပါဘူး။ နယ္ၿမိဳ႕မွာကလဲ ျဖစ္ေတာ့ ေသြးလွဴဘဏ္ကလဲ မရိွေတာ့ ေသြးလိုၿပီလားဆုိမွ အေရးေပၚပုံစံ ခ်က္ခ်င္းထုတ္ယူ၊ လူနာကို ခ်က္ခ်င္းသြင္းေပးရေတာ့ တကယ္ေတာ့ လူနာေတြအတြက္ သိပ္အႏၱရာယ္ႀကီးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဓာတ္ခြဲခန္းတာ၀န္ခံ ေျပာဖူးတဲ့ စကားကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ `တကယ္ေတာ့ မိမိခႏၶာကုိယ္ထဲက ေသြးနဲ႔ တျခားလူကို အသက္ဆက္ေစရတယ္ဆုိတာ အင္မတန္မြန္ျမတ္လွတဲ့ အလွဴျဖစ္ေပမယ့္ လက္ရိွအေနအထားအရ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ့ ေသြးမွာ ေရာဂါကင္းမကင္း စစ္ေဆးဖုိ႔က်ေတာ့ အေျခအေနက မေပးဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ့ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကို အေလာင္းအစားထပ္ ယုံၾကည္မႈ ထားၿပီး လက္ခံေနရတာပါပဲဗ်ာ၊ မိမိကုိယ္ကုိ စိတ္ခ်ယုံၾကည္မွသာ လွဴေစခ်င္ပါတယ္´ …တဲ့။ မေမဓာ၀ီ လာျပတဲ့ လင့္ခ္တခုကေန သီတဂူဆရာေတာ္ ေမြးေန႔မွာ မိုးဒီနဲ႔ ေမာ့စ္တုိ႔ရဲ့ ျပက္လုံးေတြကို ၾကည့္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ အင္မတန္မွ အ့ံအားသင့္စရာလဲေကာင္း၊ စိတ္ပ်က္စရာလဲ ေကာင္းလွတဲ့ ညစ္ညမ္း ျပက္လုံးေတြကို ဆရာေတာ္ ေမြးေန႔ပြဲလိုမွာမွ ျပက္ရဲၾကတာကို ေတြ႔ရေတာ့ လူေတြကို ရယ္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ စကားလုံးက အဲဒီေလာက္ေတာင္ ရွားပါးေနၿပီလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ သတင္းေဖာ္ျပစရာ ရွားပါးလာေလသလားေတာ့ မသိ၊ သတင္းလုိ႔ မယူဆႏိုင္တဲ့ သာမန္အခ်က္ေတြကိုလဲ သတင္းလုပ္ ေရးသားေနတာကို ေတြ႔လာရပါတယ္။ ဥပမာ လဲ့မႈိပင္ကို ၿခံစည္း႐ိုးအျဖစ္ စိုက္ပ်ိဳးတာလဲ သတင္းျဖစ္၊ ဆိုက္ကား လိုင္စင္ သက္တမ္းတုိးေပးတာလဲ သတင္းျဖစ္၊ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ေစ်းေရာင္းတာလဲ သတင္းျဖစ္၊ အင္းေလ..၊ ေျမာင္းပုပ္ေဖာ္တာကို သြားရပ္ၾကည့္တာေတာင္ သတင္းျဖစ္ေသးတာပဲေလလို နားလည္စြာ ႀကံဖန္ေတြးလိုက္ပါတယ္။ သတင္းစာေတြထဲမွာလဲ NLD ပါတီ၀င္ေတြက ေန႔စဥ္လိုလိုကို ႏႈတ္ထြက္ေနၾကေတာ့ စဥ္းစားမိတာက အဲဒီႏႈတ္ထြက္တဲ့ လူဦးေရ စာရင္းကို လိုက္ေရတြက္ထားရင္ ေကာင္းမလားလုိ႔ပါ။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ေန႔စဥ္ႏႈတ္ထြက္ေနတဲ့ ပါတီ၀င္ အင္အားက ျမန္မာျပည္ လူဦးေရထက္ေတာင္ ေက်ာ္လြန္ေနၿပီလားမသိ။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ထိ အားရပါးရႀကီး ႏႈတ္ထြက္ေနၾကဆဲပါပဲ။ ေလာကရဲ့ ရတနာက ကေလးေတြပါတဲ့။ မဲေဆာက္မွာ ျမန္မာ့ရတနာေလးေတြကို အဲဒီပုံစံနဲ႔ ျမင္လိုက္ရတာ ရင္ထဲမွာ ဆို႔သြားပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ့ စာရိတၱေတြကို ယိမ္းယုိင္သြားေအာင္ ဘယ္အရာေတြက တြန္းပို႔ေနတာလဲ၊ သူတုိ႔ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အေျခအေနကလား၊ သူတုိ႔ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကလား၊ ဘယ္သူ႔မွာေရာ တာ၀န္ေတြရိွေနတာလဲ..။ လားေပါင္းမ်ားစြာ၊ လဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ တေယာက္တည္း ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနမိေပမယ့္ ေက်နပ္ေလာက္စရာ အေကာင္းဆုံး အေျဖတခု မရခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ ဒီတပတ္မွာ Mall ကို သြားတဲ့ ပုိ႔စ္တင္မလို႔ပါပဲ။ Mall ကုိ ေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ပုံ တကြက္ ႐ိုက္လုိက္တုိင္းမွာ ဒီကေလးေတြရဲ့ ပုံရိပ္ေတြ ျမင္ေယာင္လာမိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစုံတရာကို ေတြးမိၿပီး အဲဒီပုိ႔စ္ကုိ မတင္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ဘာပုံမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မ႐ိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ လွည့္ျပန္လာခဲ့မိပါတယ္။ စပိန္လာလီဂါရဲ့ ေနာက္ဆုံးပြဲစဥ္ေတြကို ဒီေန႔ကစားၾကပါတယ္။ ဂိုးကြာျခားခ်က္အသာနဲ႔ ထိပ္ဆုံးက ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ရီးယဲလ္မက္ဒရစ္အသင္း မာေလာ့ဂါတုိ႔ကို ပထမပိုင္းမွာ ရွံဳးေနေပမယ့္ ဒုတိယပိုင္းအေရာက္မွာမွ သုံးဂိုးႀကီးမ်ားေတာင္ သြင္းလုိက္ေတာ့ တဖက္မွာ ဂင္မ္နက္စတစ္ အသင္းကို ငါးဂိုး တဂိုးနဲ႔ အျပတ္အသတ္ႏိုင္ထားတဲ့ ဘာကာတုိ႔ရဲ့ အႏိုင္က အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္သြားရပါတယ္။ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတာက က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ယွဥ္သန္႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘ၀ႀကီးကလဲ အဲလိုပဲ ရွဳံးလိုက္ႏိုင္လိုက္နဲ႔ ရင္ခုန္စရာေကာင္းတဲ့ ေဘာလုံးပြဲနဲ႔ တူေနမလားလို႔ ေတြးမိတာပါ။ ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနကေတာ့ လႊဲခ်တယ္ပဲဆုိဆို၊ ဒိုင္အညစ္ခံေနရတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ အျပင္ကို ငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ ေမွာင္ပိန္းေနျပန္ပါၿပီ။ ဟိုနားတစ ဒီနားတစ အလင္းစက္ေလးေတြေတာ့ ေတြ႕မိပါရဲ့..။ က်ေနာ္ အခု ထုိင္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာေရာ လင္းေနတာလား၊ ေမွာင္ေနတာလား…။ မသဲကြဲတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ မီးလုံးကို ပိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္နဲ႔ လုပ္မိေတာ့ အလင္းက ေပၚလာလုိက္၊ ေပ်ာက္သြားလုိက္နဲ႔..။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာကေတာ့ က်ေနာ္ အေမွာင္ကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ ေမွာင္ေနရင္ ဘာမွမွ မျမင္ရတာ…။ ကလိုေစးထူး