ဒီေန႔…

ဒီေန႔..။ တနဂၤေႏြေန႔..။

ညက အိပ္ရာ၀င္တာ ေနာက္က်လြန္းတာေၾကာင့္ အိပ္ရာထေတာ့ မနက္ဆယ္နာရီ ထိုးလုပါၿပီ။ အိပ္ရာမွ ႏိုးႏိုးျခင္းမွာ ေတးထားမိတာက `ဒီေန႔ စာေကာင္းေကာင္း တပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးမယ္´ လို႔ေပါ့.။ တီဗြီကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းျဖဴ ဆံပင္စတုိင္လ္ႏွင့္ ဘက္ခမ္းက သူ႔အေပါင္းအပါတသိုက္နဲ႔ အတူ ဘရာဇီးလ္သားေတြနဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးပြဲကန္ဖို႔ ဟန္တျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

အြန္လိုင္းကလဲ တက္ခ်င္ေသးေတာ့ ဂ်ီေတာ့ခ္ကို ၀င္မိလိုက္ရင္ပဲ..။

…………………………………
……… ဟုိဟုိဒီဒီ………………
ဘာညာသာရကာ…….. ……..
……………… ေနၾကာကြာစိ…….

ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေဘာလုံးပြဲကို ငဲ့ၾကည့္လုိက္၊ စကားေျပာလိုက္၊ သူငယ္ခ်င္း ဘေလာ့ဂါတခ်ိဳ႕ရဲ့ စာေတြ လိုက္ဖတ္လိုက္…။

ဂိုးးးးးးးးး

ဘက္ခမ္းရဲ့ ဖရီးကစ္ကန္တင္အပုိ႔ကို ဂၽြန္တယ္ရီရဲ့ ေခါင္းတိုက္ခ်က္က ဘရားဇီးဂိုးသမားကို ဖားတေကာင္လို ကားခနဲ ျဖစ္သြားေစေလရဲ့..။ အားရိွပါးရိွနဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ ကာစတြန္မက္ေဆ့မွာ `ဂၽြန္တယ္ရီကြ(((((((´ လို႔ ေရးတင္လိုက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က ေထာပနာေပးပါေလေရာ..။ ဒါေပမယ့္ ကာကာရဲ့ ေနာက္ဆုံးမိနစ္ ေခ်ပဂိုးေၾကာင့္ ဘရာဇီးလ္သားေတြ မ႐ံွဳးျဖစ္လုိက္ပါဘူး။

ေဘာလုံးပြဲၿပီးေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီထိုးလုပါၿပီ။ အင္း…၊ စာနည္းနည္းဖတ္ဦးမွ..။ ပန္ဒိုရာရဲ့ `ကိုဖိုးရမ္ မဘေလာက္´ ၀တၳဳကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာက စပရိန္လို စပ္ၿဖီးၿဖီး…..။ ဆရာမေမၿငိမ္းရဲ့ `အမွန္နဲ႔ အမွား´ ပို႔စ္ကို ဖတ္မိေတာ့လည္း လူက ငိုင္က်သြားခ်င္ျပန္…။ မေမဓာ၀ီရဲ့ `လွ်ပ္တျပက္ဟာသမ်ား´ ပို႔စ္ကလည္း ကလိတိတိနဲ႔ မၿပဳံးဘဲ ၀ါးလုံးကြဲ ရယ္ခ်င္စရာ….။ ေနာက္ေတာ့ တျခားေသာ ဘေလာ့ဂ္ေတြဆီ ဟုိ၀င္ဒီထြက္နဲ႔ မ်က္ႏွာကလဲ ၿပဳံးလိုက္၊ မဲ့လိုက္…။

နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ေန႔လည္ တနာရီခြဲ..။ ဟာ၊ ဒီေန႔ အိမ္လခေပးရမယ့္ ေနာက္ဆုံးရက္ပဲ။ သုံးနာရီဆို ႐ုံးပိတ္မယ္၊ ဒီေန႔မေပးမိရင္ ဒဏ္ေၾကး အစိတ္ ေပးရမယ္။ မျဖစ္ေခ်ဘူး၊ အျမန္သြားေပးမွ..။ ခ်က္လက္မွတ္အျမန္ေရး၊ အိမ္ငွား႐ုံးကို ေျပးရျပန္ပါတယ္။ အေရးထဲ အိမ္ငွား႐ုံးက ဗိုက္ပူစာေရးႀကီးက ဖုန္းေျပာေနတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးႏိုင္။

`ေဟးးးးလူ´

အိမ္ငွား႐ုံးက ျပန္အလာ ျမန္မာအသိမိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ့ အခန္းေရွ႔က ျဖတ္မိေတာ့ သူက လွမ္းေခၚႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။

`လာပါဦးဗ်´

အားနာတာနဲ႔ သူ႔အခန္းကို ၀င္မိေတာ့ အခိ်န္တခ်ိဳ႔က က်ေနာ့္ကို မေစာင့္ဘဲ သြားၾကျပန္ေလေရာ..။

……………..
…………………………
…………………………..

`ျပန္လုိက္ဦးမယ္ဗ်ာ´ လို႔ ႏႈတ္ဆက္ရင္း က်ေနာ့္အခန္းကို ျပန္လာေတာ့ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီခြဲေက်ာ္ၿပီ။ စက္ေရွ႔မွာ ျပန္ထုိင္ရင္း ေရးမယ့္စာအတြက္ ကီသြင္းပါတယ္။ မ်က္လုံးကို အသာမွိတ္၊ ကုလားထိုင္မွာ မီွထိုင္ရင္း ေရးမယ့္စာရဲ့ အစကို ဘယ္ပုံဘယ္နည္းပ်ိဳးရပါ့လုိ႔ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ထုတ္ေနတုန္း…….။

`ေဒါက္၊ ေဒါက္၊ ေဒါက္´

အခန္းတံခါးေခါက္သံ ခပ္ဖြဖြေၾကာင့္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လားလား၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ့ မိသားစုပါလား…။ ကေလးေတြပါ ပါလားေသးတယ္။ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့…။

`ဘာေတြလုပ္ေနတုန္းဗ်´
`ေၾသာ္၊ ဒီလိုပါပဲ၊ လာဗ်ာ၊ အထဲ၀င္ထုိင္ေလ´
`ဒီဘက္မေရာက္တာလဲ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ၀င္လာတာဗ်။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္မွာ အင္တာနက္ခ်ိတ္ခ်င္လို႔ဗ်ာ၊ အဲဒါ ဖုန္းဆက္ေပးပါလား´
`ေၾသာ္၊ ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္´

ဖုန္းေခၚ….၊ blah, blah blah နဲ႔ ပြားအၿပီးမွာေတာ့ က်ေနာ့္စက္ေရွ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ခန္႕ခန္႕ႀကီး ေနရာယူေနပါၿပီ။ ကေလးေတြနဲ႔ အတူတူ ဂိမ္းကစားေနတဲ့ က်ေနာ့္ကြန္ျပဴတာက က်ေနာ့္ကို မ်က္စပစ္ ေလွာင္ေျပာင္ေနသေယာင္ေယာင္..။

ေရခဲေသတၱာထဲကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘီယာသုံးေလးပုလင္း ရိွေနေသးတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေလာကြတ္ေခ်ာ္လိုက္ပါတယ္။

`ဘီယာခ်ဗ်ာ´

ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက မျငင္းပါ။ အင္းေလ၊ ကိုယ့္တုန္းကလဲ ျငင္းတာမွတ္လို႔.။ စည္ပုိင္းေပါက္စ သူ႔အိမ္သူ ဇနီးကေတာ့ တီဗီြေရွ႕မွာ ထိုင္လို႕ က်ေနာ့္မွာ ရိွသမွ် ျမန္မာအေခြေတြကို ျပႆနာရွာေနေလရဲ့..။ `ဟယ္၊ စာအုပ္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးေနာ္´ ဆိုၿပီး စာအုပ္ေတြကိုလည္း တေဖ်ာေဖ်ာနဲ႔ ဆြဲယူလွန္ေလွာျပန္ပါတယ္။

ညေန.. ငါးနာရီ..။ သူတုိ႔ မျပန္ေသး..။

ေျခာက္နာရီ..။ စကားေကာင္းေနၾကဆဲ..။ ဒီျပည္နယ္က ျမန္မာေတြအေၾကာင္း…။ လက္ရိွ ေဒၚလာေငြေပါက္ေစ်း၊ ဆီေစ်း အေၾကာင္း..။

ခုႏွစ္နာရီ…။

`ဟဲ့၊ ဟဲ့´ ဆိုတဲ့ အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္စက္ကို အေ၀မတည့္လို႔ သူ႔အေမက ဟန္႕ေနရပါတယ္။ စိတ္ႀကီးပုံရတဲ့ အႀကီးေကာင္က က်ေနာ့္ ႀကိဳးမဲ့ ေမာက္စ္ေလးကို လႊင့္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ေမာက္စ္က မပ်က္သြားပါဘူး။ ခဏၾကာေတာ့မွ ကေလးႏွစ္ေယာက္လုံး တီဗီြေရွ႕ကို ေရာက္လာၾကလုိ႔ က်ေနာ့္စက္ကေလးအတြက္ စိတ္သက္သာရ ရပါေတာ့တယ္။

ည ခုႏွစ္နာရီခြဲ….။

`ကဲ.. ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ´
`ေၾသာ္.. ျပန္ေတာ့မလား၊ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ဗ်´ (အမွန္က ျပန္ေစခ်င္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ)
`ခင္ဗ်ားက မနက္က်ရင္ အလုပ္သြားရမယ္ေလဗ်ာ၊ နားလိုက္ပါဦး´
`ဟုတ္ကဲ့´ (ေက်းဇူး ႀကီးလွပါတယ္ ေမာင္မင္းႀကီးသားရယ္)

သူတုိ႔ အားလုံး ျပန္သြားေတာ့ ည ရွစ္နာရီ ထိုးလုေပါ့..။ ထမင္းစားစားပြဲေပၚမွာ ဘီယာပုလင္းခြံ ေလးငါးလုံးက မညီမညာေထာင္လ်က္သား၊ မစီမရီျဖစ္သြားတဲ့ စာအုပ္စင္ကလဲ မေသမသပ္နဲ႔..။ ကြန္ျပဴတာကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္ေမာပန္းေနေလဟန္..။ လူကလဲ အာ႐ုံေတြ ခပ္ေနာက္ေနာက္ျဖစ္လို႔ ေရးမယ္လို႔ ေတးထားသမွ်ေလးေတြလဲ ဘယ္ဆီေရာက္ကုန္ၿပီ မသိေတာ့…။

ဒီလိုန႔ဲ..။

ဒီေန႔.. က်ေနာ္စာမေရးျဖစ္ပါ။

ကလိုေစးထူး