အေတြးစမ်ား(၂)...

ဒီေန႔မနက္ အိပ္ရာက ႏိုးတာနဲ႔ ၾကားလိုက္ရတဲ့ သတင္းကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ သံဃာေတာ္ေတြက အာဏာပိုင္ေတြကို စီတန္းလွည့္လွည္ ဆႏၵျပၾကတဲ့ သတင္းပါ။ တည္ၿငိမ္တဲ့ သြင္ျပင္နဲ႔ စီတန္းလွည့္လည္ၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြရဲ့ ပုံရိပ္ေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရဲ့ လကၡဏာ အသြင္ေဆာင္ေနပါတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္မွာ သံဃာေတာ္ေတြကို အၾကမ္းဖက္ ျဖိဳခြင္းတယ္လို႔ သိရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြ ေဘးရန္ကင္းရွင္းစြာနဲ႔ လိုအင္ဆႏၵေတြ ျပည့္၀ၾကပါေစလို႔ အေ၀းကေန ဦးခိုက္ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ညေန အလုပ္က ျပန္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးထားၾကတဲ့ ကြန္မန္႔ေတြထဲက ကုိေနမိုးရဲ့ ကြန္မန္႔ကို ဖတ္ရင္း အေတြးစေတြ ခ်ဲ႕မိပါတယ္။ ေတြးမိတာကေတာ့ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ `ၾကမ္းၾကဳတ္ ႐ိုင္းစိုင္းေနေသာသူမ်ား´ ဆိုတဲ့ စကားရပ္ကို ေတြးေနမိတာပါ။ လူတေယာက္က လူတေယာက္ကို ၾကမ္းၾကဳတ္ႏိုင္တာ၊ ႐ိုင္းစိုင္းႏိုင္တာဟာ ဘယ္လို အေၾကာင္းျခင္းရာ၊ ဘယ္လို တြန္းပို႔အားေတြေၾကာင့္ပါလဲ။ အဲဒီ ၾကမ္းၾကဳတ္႐ိုင္းစိုင္းေနၾကတဲ့ လူေတြဆီမွာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ အသည္းႏွလုံးက တစိုးတစိမွေတာင္ မရိွေတာ့ဘူးလား။ အဲဒီလုိ စိတ္နဲ႔ပဲ သူတို႔ရဲ့ ခ်စ္သူေတြ၊ ဇနီးသားသမီးေတြ၊ မိဘေဆြမ်ိဳး ေမာင္ႏွမေတြကို ဆက္ဆံေလ့ရိွလား။ သူတုိ႔ မိဘေဆြမ်ိဳး၊ ခ်စ္သူခင္သူေတြကို တျခားေသာသူေတြက ၾကမ္းၾကဳတ္႐ိုင္းစိုင္းလာရင္ေရာ သူတို႔ ဘယ္လို ခံစားမလဲ။ `လုပ္ပုိင္ခြင့္´ ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ေပးမႈဟာလည္း လက္ရိွျမန္မာျပည္မွာ လူေတြကို ေသြးခြဲ အေရာင္ဆိုးေပးေနတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ `ငါက ဘယ္က၊ ဘာအဆင့္၊ ဘာရာထူး´ အစရိွတာေတြ `ငါ့မွာ ဒီလို လုပ္ခြင့္ရိွတယ္၊ ဒီလို လုပ္လိုက္လို႔ ငါ့ကို ဘယ္သူကမွ မတုံ႔ျပန္ရဲဘူး´ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြဟာ `လုပ္ပုိင္ခြင့္´ အနည္းအမ်ားေပၚကို အေျခခံလို႔ ျဖစ္ေပၚလာရင္းနဲ႔ အခုေတာ့ ေခတ္သစ္ဟသၤာကိုးေသာင္း ဇာတ္ကို ျပန္ၾကည့္ေနရသလို ျဖစ္လာပါၿပီ။ အရပ္ထဲမွာ `ေခ်ာင္း႐ုိက္တယ္´ ဆုိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို မၾကာခဏ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေခ်ာင္း႐ိုက္တယ္ ဆိုတာက ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားရင္ ေပၚေပၚထင္ထင္ မရင္ဆုိင္၀့ံလုိ႔၊ လူႀကီးလူေကာင္း ဆန္ဆန္ မေျဖရွင္း၀့ံလို႔ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ တိုက္ခိုက္ျခင္းပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘေလာ့ဂ္ ေလာကမွာလည္း ေခ်ာင္း႐ိုက္တာေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာတာကို ေတြ႔ေနရတာဟာ စိတ္မသက္သာစရာႀကီးပါ။ ကြန္မန္႔ေတြကတဆင့္ ေခ်ာင္း႐ိုက္၊ စီေဘာက္စ္ေတြကတဆင့္ ေခ်ာင္း႐ိုက္နဲ႔ …။ ဂ်ာနယ္တေစာင္ထဲမွာ စာသားတပုိဒ္ကို ဖတ္လိုက္မိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့… `အျမင္မတူတာေတြကို လိုက္ရွင္းေနရင္လည္း အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ပရိသတ္ကပဲ ဆုံးျဖတ္လိမ့္မယ္´ …တဲ့။ ခက္တာက ပရိသတ္က မႀကိဳက္တာ သိသိႀကီးနဲ႔လည္း မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာကို လက္မခံတဲ့ ကိစၥပါ။ ဘေလာ့ဂါအသစ္ကေလး ကိုလူသစ္ (အမွန္ကေတာ့ ၀ါရင့္ဖုိရမ္မာႀကီးပါ) ရဲ့ ဘေလာ့ဂ္က ဒီေဆာင္းပါး ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေလးကို အားတက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ အခုတေလာ ေရပန္းစားေနတဲ့ စကား `မီဒီယာကို မီဒီယာနဲ႔ တိုက္ရမယ္´ ဆိုတာနဲ႔ လက္ရိွ တိုက္ေနၾကတဲ့ ပုံစံကို ယွဥ္ေတြးၿပီးေတာ့ တခုခုကို သေဘာတက်နဲ႔ ၿပဳံးမိပါတယ္။ အင္း…၊ ဒါလဲ ေခ်ာင္း႐ိုက္ျခင္း တမ်ိဳးပဲ ထင္ပါရဲ့။ ေတြးရင္းနဲ႔ ေမာသလိုလို ျဖစ္လာေတာ့ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ သေဘာနဲ႔ သီခ်င္းနားေထာင္မိပါတယ္။ `ငါေျပာမယ့္ စကားေတြကုိ နည္းနည္းေလးေတာ့ နားေထာင္ကြယ္ ~~~ ေမာ္ဒန္ေတြ ကာရန္ေတြနဲ႔ ငါမေျပာတတ္ေတာ့ သိပ္ခက္တယ္ ~~~ နင္လိုတဲ့ အေဆာင္အေယာင္ေတြလည္း ငါမေပးႏိုင္ေတာ့ စိတ္ညစ္တယ္ ~~~ ငါမင္းကို ေပးႏိုင္တာ အခ်စ္တခုပဲ ခ်မ္းသာပါတယ္ ……………………………. …………………………………. ……………………………………… `နားလည္ပါ ကိုယ့္ဘ၀ကုိ ေသခ်ာစဥ္းစား နားလည္ပါ ~~~ ေငြေၾကးရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ဆုိးက်ိဳးေတြက အမ်ားႀကီးပါ ~~~ အခ်ိန္မလြန္ခင္ ျပင္ဆင္ႏိုင္ဖို႔ ငါမင္းကို ေျပာခ်င္တာ ~~~ အခုအခ်ိန္မွာ မင္းဘ၀အတြက္ အေကာင္းဆုံးက င့ါအခ်စ္ပါ´ မိန္းကေလးတေယာက္က သူ႔ကို မခ်စ္တာနဲ႔ဘဲ ေငြမက္ေနသလိုလို၊ သူ႔ဆီမွာက်ေတာ့လည္း ဘာမဆို ဘာမွမရိွ၊ ရိွတဲ့လူကို ေကာင္မေလးက ေရြးလိုက္ရင္လည္း အခုပဲ ဘ၀ပ်က္ေတာ့မလိုလို သီခ်င္းစာသားေတြကို နားေထာင္ရေတာ့ ရယ္ရမလိုလို၊ ျပဳံးရမလိုလို…။ သီခ်င္းနားေထာင္လိုက္၊ စဥ္းစားလိုက္ စိတ္ထဲေပၚလာတာ ခ်ေရးလုိက္နဲ႔ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိပ္ခ်ိန္ကို ေရာက္လုၿပီ။ အိပ္မွပါပဲ…။ မနက္က်ရင္ အလုပ္သြားခါနီး သတင္းေတြ ဖတ္ရအုံးမယ္။ ေရးၿပီးတာေတြကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အေတြးစေတြက တျပန္႔တက်ဲ…။ ကလိုေစးထူး