`အဲဒီတုန္းကမ်ားကြာ၊ ငါ့ေရွ႕မွာ ရိွတဲ့ လူအုပ္ႀကီးက လက္ညိွဳးနဲ႔ လူတေယာက္ကို တခ်က္ႏႈန္းပဲ တို႔သြားၾကအုံး၊ ငါတို႔ ေသသြားေလာက္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ ငါတုိ႔ကို ေအာ္ေျပာတယ္ `က်ေနာ္တို႔မွာ ေဖာင္တိန္ေတြ၊ ေဘာလ္ပင္ေတြပဲ ပါတယ္၊ အကိုတုိ႔က ေသနတ္ႀကီးေတြနဲ႔ ပစ္ရက္ရင္လဲ ပစ္ၾကပါဗ်ာ´ တဲ့၊ အင္းစိန္လမ္းနဲ႔ ျပည္လမ္းတေလွ်ာက္ ဆိုတာ လူေတြကို ေဖြးေနတာပဲ´
၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ ဘားအံၿမိဳ႕ရဲ့ ညတည…။ လူတေယာက္က သူေတြ႔ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ေက်ာင္းသား အေရးအခင္းရဲ့ ျမင္ကြင္း တစိတ္တေဒသကို ေျပာျပခဲ့စဥ္ကပါ…။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညခ်မ္းေအာက္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တခုရဲ့ အေမွာင္ရိပ္ထဲက က်ေနာ္တို႔ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေကာလိပ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက စိုးရိမ္မကင္းတဲ့ဟန္နဲ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးတယ္။
`ငါတို႔ တပ္က လွည္းတန္းလမ္းက အထက္တန္းေက်ာင္း တခုမွာ ေနရတယ္။ ညဘက္ေတြဆိုရင္ ဆယ္ေယာက္တစု နဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲ လွည့္ကင္းထြက္ရေသးတယ္။ လွည့္ကင္းေတြထြက္တုိင္း သံခေမာက္ေတြ ေဆာင္းရတယ္။ အထပ္ျမင့္ တိုက္ေတြေပၚကေန ေခြးေျခခုံေတြနဲ႔ ခဏခဏ ပစ္ခ် ခံရလို႔ေလ´
ေဘးဘီကို ငဲ့ၾကည့္လိုက္ ၿမိဳသိပ္ထားရတာေတြကို ဖြင့္ခ်လိုက္နဲ႔ ေျပာျပခဲ့တဲ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ေျပာေနရင္းနဲ႔ တခ်က္ နားလိုက္ပါတယ္။ အားလုံးကလည္း သူ႔စကားသံကိုပဲ နားစြင့္လို႔ေပါ့…
`တညမွာေတာ့ကြာ၊ လွည္းတန္း ဘူတာနားက မီးရထားခုံးေက်ာ္ တံတားနားမွာ ငါက ကင္းက်တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒိုင္နာကားေတြ ငါ့နားက တစီးၿပီး တစီး ျဖတ္သြားတယ္။ ကားေပၚမွာ ငါနဲ႔ ရြယ္တူေတြ အမ်ားႀကီး ပါသြားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ေနရပ္ ျပန္ပို႔တာတဲ့…။ အဲဒီကားေတြေပၚက တခ်က္တခ်က္မွာ ေဘာလ္ပင္ေလးေတြ အဲဒီ ကားေတြေပၚက ပစ္ခ်သြားၾကတယ္။ မနက္က်ေတာ့ ပိတ္ထားတဲ့ လမ္း၀ေတြမွာ ငါတို႔ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ရတယ္။ နံပါတ္တုတ္ တဖက္၊ ေသနတ္တဖက္နဲ႔ ငါ့ကို လူတုိင္းလုိလိုက ေႁမႊတေကာင္ကို ၾကည့္သလို ၾကည့္ၿပီး ျဖတ္သြားၾကတာကို င့ါမ်က္စိထဲက မထြက္ဘူး´
ေျပာေနရင္းနဲ႔ သူ႔အသံက တုန္ယင္လာသလိုလို…။
`လွည္းတန္းေစ်းနားမွာ ညတည ငါတုိ႔ ကင္းသြားေစာင့္ရေတာ့ အဲဒီနားက အိမ္တအိမ္က ငါတုိ႔အတြက္ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ အီၾကာေကြးေတြ လာပို႔တယ္။ အားလုံးလုိလိုပါပဲ၊ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ မစားရဲၾကဘူးကြ။ ေဆးတခုခုမ်ား ခပ္ထားမလားေပါ့။ လာပို႔တဲ့ အေဒၚႀကီးက `မင္းတုိ႔ၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းေနပုံရတယ္၊ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔သာ စားၾကပါ´ လို႔ ေျပာေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲ နင့္သြားတာပဲ´
အဲဒီညက စကား၀ိုင္းမွာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ အစူးခံေနရတာနဲ႔ တူတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ လူတေယာက္ရဲ့ ရင္ထဲက ဖြင့္အံခ်က္ေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ နားလည္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ခံစားၾကားခဲ့ရဖူးတယ္။
***
`ေအးကြ၊ ဟိုတေန႔က မိုးေတြ အရမ္းရြာတဲ့ေန႕က ငါကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္´
လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက အြန္လိုင္းေပၚမွာ သိကၽြမ္းခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ့ အဲဒီစကား…
`ငါ ပထမ သမုိင္းလမ္းဆုံကို သြားမလို႔ ပဲခူးကလပ္ကေန ကားေစာင့္တာ ညေနႀကီး။ ထီးပါတယ္။ ကားေတြက မလာဘူးကြာ၊ လာတဲ့ ကားတုိင္းကလည္း မရေတာ့ဘူး ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ဒါနဲ႔ ၄၈ မီနီဘတ္စ္ေလး အေပါက္က တြယ္လိုက္တာ တကုိယ္လုံး မိုးပက္လုိ႔ စိုကုန္ေရာ။ ႏွစ္မွတ္တိုင္ေပါ့၊ ေျမနီကုန္းအထိ ဆိုေတာ့။ ငါ ေျမနီကုန္းလဲ ေရာက္ေရာ ဘယ္လိုမွ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေလကတိုက္တာ စိမ့္ၿပီး ေအးေနတာပဲ။ ျပန္လာဖုိ႔က်လဲ အျပန္ကားက မရိွျပန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ တီးဆုိင္ ၀င္ထုိင္တာ ေလကြယ္တဲ့ ေနရာ ေျပာင္းထုိင္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း ငါးခြက္ေလာက္ကို မမႈတ္ဘဲ ေသာက္လိုက္ရတယ္။ အဲဒါ ငါစဥ္းစားမိတယ္။ အျပန္က်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးတခ်ိဳ႕ လမ္းမွာေတြ႔တယ္။ ေသခ်ာတယ္ ေ၀းတဲ့ ဘုန္းႀကီးဆုိ ဖ်ားမွာပဲ။ ကားေတြက မရိွဘူးကြ။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ မရိွတာ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေတြေရေက်ာ္ေနလုိ႔ ကားေတြျပတ္ၿပီး ခရီးသည္ေတြ ပုံသြားတာ။ ငါ ရန္ကုန္ေရာက္တာ ဒီေလာက္ မိုးမ်ားတာ မေတြ႔ဖူးဘူး´
က်ေနာ္က စကားတခြန္း ၀င္ေထာက္လုိက္တယ္…
`အဲဒီေန႔ ဘုန္းဘုန္းေတြ သိပ္ပင္ပန္းမွာပဲ´
သူက…
`အင္း၊ ဖ်ားဖို႔မ်ားတယ္။ ငါထင္တာေတာ့…။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေအးတာကြ။ မုိးလဲ ရြာၿပီးေရာ`
ဆို႔နင့္လာတဲ့ ၀မ္းနည္းစိတ္နဲ႔အတူ အေ၀းက ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကို စိတ္ထဲကေန လက္စုံမိုးလို႔ ရိွခိုးမိရင္း ၾကည္ညိဳစိတ္ေတြ တဖြားဖြား ျဖစ္လာမိတယ္။ သူ႔ကိုလည္း…
`မင္းကြာ၊ တကယ္တမ္း အေရးႀကဳံလာရင္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းေတြကို ၀င္႐ိုက္တဲ့အထဲေတာ့ ၀င္မပါပါနဲ႔ကြာ´
သူက…
`မပူပါနဲ႔ကြာ၊ လုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလို အၾကမ္းပတမ္းနည္းေတာ့…´
သူက အဲလို ေျပာခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ အျပည့္အ၀ စိတ္မေအးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
***
က်ေနာ္ ေတြ႔ႀကဳံသိကၽြမ္းခဲ့ရတဲ့ သူတုိ႔…။ အမ်ားက မုန္းတဲ့ စစ္တပ္ထဲကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရာက္သြား၊ အဲဒီအဖြဲ႕ ယူနီေဖာင္းကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး အထက္က ခိုင္းသမွ် မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ျဖစ္ေစ `အမိန္႔နာခံတတ္မႈ´ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေၾကာင့္ တေသြမတိမ္း လိုက္နာရရွာတဲ့ သူတုိ႔…။ စစ္တပ္ရဲ့ တည္ၾကည္ ေျဖာင့္မတ္မႈကို လူတစုက ကုိယ္က်ိဳးအတြက္ အသုံးခ်ေနရာမွာ ဓားစာခံ ျဖစ္ေနၾကရတဲ့ သူတို႔…။ သူတုိ႔အားလုံးရဲ့ ရင္ထဲမွာ ရက္စက္တတ္တဲ့ ႏွလုံးသားေတြခ်ည္းပဲ ရိွၾကတာ မဟုတ္တာကေတာ့ အထက္ပါ ရင္ဖြင့္စကားေတြက သက္ေသခံေနခဲ့ပါတယ္။
`ငါ့သားမ်ား စစ္ထဲ၀င္ရင္ေလ၊ သူ႔ကို ေျပာလိုက္စမ္းပါကြာ။ စစ္တပ္ဆုိတာ ေယာက်္ားေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးေပါ့´
စစ္တပ္ထဲကုိ ၀င္ၾကသူတုိင္း အဲဒီ စစ္သည္ေတာ္ေဟာင္းႀကီးရဲ့ စကားကုိ သိၾကပါသတဲ့။ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါက အဲဒီစကားကို ေျပာခဲ့တယ္ဆုိတာ မသိရေပမယ့္ အဲဒီ စစ္သည္ေတာ္ေဟာင္းႀကီးရဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က သူ၀င္ေရာက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ စစ္တပ္အေပၚ အျမင္က ေနာင္လာေနာင္သား စစ္သည္ေတြအတြက္ အတုယူဖြယ္ စကားအျဖစ္ ေမာ္ကြန္းတြင္ခဲ့ဟန္ ရိွပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေယာက္်ားေကာင္း ေယာက္်ားျမတ္ေတြကို ေမြးထုတ္တဲ့ စစ္တပ္ကုိ လူတစုက ကုိယ္က်ိဳးအတြက္ အသုံးခ်လိုက္ေတာ့ အခုေတာ့လဲ စစ္တပ္ဆိုတာ ျပည္သူနဲ႔ တျခားစီျဖစ္လို႔ …။
ကုိယ္က်ိဳးရွာ လူတစုေၾကာင့္ စစ္တပ္ကို လူေတြက မုန္းေနၾကေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ေအာက္ေျခအဆင့္ စစ္သားေတြမွာ သူတို႔အထက္က လူႀကီးေတြ ခိုင္းတာ လုပ္႐ုံမွတပါး အျခားမရိွ ျဖစ္ေနၿပီး လူထုရဲ့ အမုန္းကို တိုက္႐ိုက္ခံေနရတာလည္း သူတုိ႔ပဲ ျဖစ္ေနတာပါ။ သူတို႔ကို လိုရာခုိင္းေနတဲ့ အထက္လူႀကီးေတြကေတာ့ ေဘးရန္ကင္းရွင္းစြာနဲ႔ပဲ စစ္တပ္ကို သူတုိ႔ရဲ့ အသုံးခ်စရာ လက္ကိုင္ဒုတ္ သဖြယ္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စံစား ခံစားေနၾကတာပါ။
အဲဒီ ေအာက္ေျခက ျပည္သူ႔ရင္ေသြး စစ္သည္ေတာ္ေတြက ျပည္သူေတြ လက္ရိွ ျဖစ္ေပၚ ခံစားေနရတဲ့ ဆိုးက်ိဳးဒုကၡေတြကို စာနာနားလည္ၿပီး ျပည္သူနဲ႔ အတူ ပူးေပါင္းလာႏိုင္ေျခ မရိွေလာက္ဘူးလား လို႔ က်ေနာ္ ေမးခြန္းေတြ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ထုတ္ေနခဲ့မိပါတယ္။
***
`ဒိုင္နာကားေတြ တစီးၿပီး တစီး ျဖတ္သြားၿပီးေတာ့ ကားေတြလည္း ကုန္ေရာ၊ လမ္းမတ၀ိုက္မွာ ငါတုိ႔ပဲ က်န္ခဲ့တာေပါ။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ကုိ ေျပာေနမိတယ္။ ငါလဲ ေက်ာင္းသား တေယာက္ပါပဲကြာ လုိ႔´
ေကာလိပ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကေတာ့ ေသြးခြဲခံရတဲ့ သူ႕ရဲ့ ေရာင္စုံ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြကို ည အေမွာင္ေအာက္မွာပဲ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့ေလရဲ့…။ စာေမးပြဲေတြ ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ တေနရာစီ လမ္းခြဲလို႕ အခုေတာ့ တေနရာစီ…။
`ဘယ္သူတက္တက္ ငါတို႔အတြက္ကေတာ့ မထူးပါဘူးကြာ။ အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ့ လူရဲ့ အမိန္႔ကို နာခံလုိက္႐ုံပဲ´
စိတ္ေလွ်ာ့ထားဟန္ စည္းတဖက္ျခားက သူငယ္ခ်င္းရဲ့ စကား…။ သူ႔စကားက လက္ရိွ စစ္တပ္က ေအာက္ေျခ စစ္သားေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ကို တစြန္းတစ လွစ္ဟေဖာ္ျပသြားခဲ့ေလေရာ့သလား…။
***
`တပ္နဲ႔ ျပည္သူ လက္တြဲကူ၊ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ေအာင္ပြဲယူ´ ….တဲ့။
ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ တခ်ိဳ႕မွာ ေတြ႔လိုက္တဲ့ လိုဂိုေလးက စာတန္းေလးပါ။ အဲဒါက ျပည္သူေတြရ့ဲ ခံစားခ်က္ေတြကို ကုိယ္စားျပဳမႈ တခု…။
ျပည္သူေတြရဲ့ ခံစားခ်က္၊ ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္သားေတြရဲ့ ခံစားခ်က္…။
အဲဒီ ခံစားခ်က္ေတြကို ေပါင္းစပ္လုိက္ရင္…။
ကလုိေစးထူး
4 comments:
ကိုေစးထူး .. လူတစုေၾကာင့္ လူတိုင္းလိုလို သူ ့ေနရာနဲ့သူ ခံစားေနရတာ ဖတ္ရင္း .. စိတ္ထဲ နင့္ခနဲပါပဲ ။
တပ္မေတာ္ ထိပ္ပုိင္းကသာ ျပႆနာ ျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္ေျခ တပ္မေတာ္သား အားလံုးကို ျပည္သူမ်ားက ပါ၀င္ပူးေပါင္းလာရန္ ႀကိဳဆိုၾကရမည္။
တခ်ိန္တံုးကျပည္သူခ်စ္ေသာတပ္မေတာ္သည္
ယေန႔မွာေတာ႔အက်ည္းတန္စြာျပဳမူခဲ႔ေလသည ္
ကိုေစးထူးေရ စိတ္မေကာင္းဘူး တကယ္ကို စိတ္တူကိုယ္တူ ေအာင္ပြဲကို ယူၾကေစခ်င္ပါၿပီ
Post a Comment