က်ေနာ္ႏွင့္ တင္းနစ္ကြင္းကေလး..

ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခြင့္၊ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရေနတဲ့ အဲဒီေနရာေလးရိွတဲ့ေနရာကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးက က်ေနာ္ ေရာက္ရိွခဲ့ပါတယ္။

ေႏြရာသီေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီေနရာေလးမွာ တင္းနစ္ ကစားသူ၊ တခါေလေတာ့လည္း အပူအပင္ကင္းစြာနဲ႔ စကိတ္စီးကစားတတ္တဲ့ ကေလးငယ္ေလးမ်ားနဲ႔ ဒီကြင္းေလးဟာ စိုျပည္ေနတတ္ပါတယ္။

တင္းနစ္ကစားနည္းဟာ ကိုယ္ကာယ အားထုတ္ကစားရတဲ့ အားကစားနည္းေတြထဲမွာ တတိယေျမာက္ အေမာပန္းဆုံးတဲ့။ (ပထမ အေမာပန္းရဆုံးက လက္ေ၀ွ႔၊ ဒုတိယက ဘက္စကက္ေဘာပါ၊ လူၾကိဳက္သိပ္မ်ားလွတဲ့ ေဘာလုံးအားကစားနည္းကေတာ့ စတုတၳေျမာက္ အေမာပန္းရဆုံးပါတဲ့။)

တကယ္တမ္း ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳး အေျခခံလူတန္းစားေတြနဲ႔ တင္းနစ္ ကစားနည္းဆိုတာက မိုးနဲ႔ေျမအလား အလွမ္းကြာလွတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ တင္းနစ္ကြင္း ဆိုတာႀကီးကို သီးသန္႔ ေဆာက္ရ၊ တင္းနစ္ရိုက္တံခ၊ ေဘာလုံးခကလည္း ေစ်းႀကီးပါသဘိနဲ႔ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ႏိုင္ငံတကာမွာ တင္းနစ္ကစားနည္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဟုတ္တိပတ္တိ ဘာဆု တခုတေလမွ မရဖူးေသးတာဟာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္လွပါဘူး။

က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔ကေလးမွာေတာ့ ဘုရားစူးရေစ့ တင္းနစ္ကြင္းတခု ရိွပါတယ္။ ၿမိဳ႔ပိုင္ တပ္ရင္းမွဴးက တခါတေလ သူ႔ေနာက္ေတာ္ပါ ဗိုလ္မင္းေတြနဲ႔ လာလာ ကစားတတ္ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ၿမိဳ႔မ်က္ႏွာဖုံး ေခၚရမလားမသိ၊ ပိုက္ဆံ၀ါလား သူေဌးတခ်ိဳ႔ ကစားတာ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ကစားတာကို ေမွ်ာ္ေငးရင္းနဲ႔သာ ေအာ္… ငါတုိ႔ ငယ္ငယ္က ကင္းဘုတ္ပစ္တမ္းကစားခဲ့တဲ့ ေဘာလုံးေလးေတြက လူၾကီးေတြ ဒီလိုမ်ိဳးကစားရတဲ့ တင္းနစ္ ကစားနည္းပါလား လို႔ နားလည္ခဲ့ရပါတယ္။

တီဗြီက အားကစားလုိင္းေတြကို ၾကည့္ပါမ်ားေတာ့ တင္းနစ္ကစားနည္းရဲ့ အမွတ္ေပးပုံကို အတန္ငယ္ နားလည္လာပါတယ္။ အင္း.. ကမၻာမွာ တင္းနစ္ကို သူမတူထူးခၽြန္ေအာင္ ကစားႏိုင္တဲ့ လူေတြမ်ား ေတာ္ေတာ္ကို ၀င္ေငြေျဖာင့္ၾကတာကိုး။ အဲဒီ ထူးခၽြန္ၿပီး ၀င္ေငြေျဖာင့္ေနတဲ့ လူေတြကို ေသခ်ာေလ့လာၾကည့္ေတာ့လည္း ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံက လူေတြ ျဖစ္ေနတာ မ်ားပါတယ္။ လက္ရိွ ကမၻာ့ အဆင့္တစ္ ေရာ္ဂ်ာဖယ္ဒါးရား ဆိုရင္ ဆြစ္ဇာလန္က၊ အန္ဒီေရာ့ဒစ္ဆိုရင္ အေမရိကန္က…။

ေဆာင္းတြင္းတုန္းကေတာ့ တင္းနစ္ကြင္းေလး ခမ်ာမွာ ေအးခဲလွတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔အတူ အျဖဴေရာင္ ႏွင္းဖတ္ေတြကို တခ်ိန္လုံးလုိလုိ ထမ္းပိုးခဲ့ရပါတယ္။ လူေတြကလည္း သူ႔ကို လွည့္မၾကည့္အားပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူ႔ခမ်ာမွာလည္း ေငးငိုင္ငိုင္နဲ႔ေပါ့။

တခါတေလ က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘ၀ေတြက တင္းနစ္ေဘာလုံးေလးေတြနဲ႔ တူေနေလေရာ့သလားမသိ..။ တခါတခါမွာ အားျပင္းျပင္းနဲ႔ အရိုက္ခံလို ခံရ၊ တခါတခါက်ေတာ့လည္း လုိရာကို ေရာက္ေအာင္ အသာေလး ပင့္ၿပီး ညင္ညင္သာသာ အပို႔ခံလို ခံရ၊ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ကစားသမားေတြက ရံွဳးနိမ့္တဲ့ အခါ အလိုမက်မႈနဲ႔ အတူ အေ၀းကို ေဒါသတႀကီး ရိုက္ထုတ္ခံရလိုခံရနဲ႔၊ ကစားသမားေတြက ေအာင္ပြဲရေတာ့ တင္းနစ္ေဘာလုံးေလးေတြက ေခ်ာင္ကြယ္မွာ ၿငိမ္ကုပ္လို႔ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိတဲ့ အျဖစ္။

တင္းနစ္ကြင္းေလးကို `ဖ်တ္´ကနဲ ဓာတ္ပုံရိုက္ရင္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ `ေဟး´ လုိ႔ ေအာ္ပစ္လုိက္ေတာ့၊ အနားက ကေလးေတြက က်ေနာ့္ကို ေၾကာင္စီစီနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနေလရဲ့။

ကလိုေစးထူး

က်ေနာ့္အၾကိဳက္(၃)...

ဒီတပတ္ က်ေနာ့္အၾကိဳက္ကေတာ့ ဆရာ နႏၵာစိုး(ဆင္ျဖဴကၽြန္း) ရဲ့ `ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ၾကမ္းပိုးတေကာင္´ ၀တၳဳတို ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာ နႏၵာစိုး(ဆင္ျဖဴကၽြန္း)ရဲ့ အေရးအသားေတြကို က်ေနာ္ စတင္ ႏွစ္သက္ခဲ့မိတာကေတာ့ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ မဂၢဇင္းက `ဂြစာ၏ တလစာမွတ္တမ္း´ အေရးအသားေတြကိုပါ။ လူတေယာက္ရဲ့ တလအတြင္း ေန႔စဥ္ ျဖစ္ပ်က္ႀကဳံဆုံရပုံေတြကို ဟာသေလးေႏွာလို႔ ဖတ္ခ်င္စဖြယ္ ေရးေလ့ရိွတဲ့ ဆရာဟာ ၀တၳဳတိုေတြ ေရးေတာ့လည္း အင္မတန္မွ ေျပာင္ေျမာက္လွပါတယ္။

ဒီ၀တၳဳကိုေတာ့ ၂၀၀၂ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလထုတ္ ရန႔ံသစ္ မဂၢဇင္းမွာ စတင္ေဖာ္ျပခဲ့တာပါ။ ဧရာ၀တီ အင္တာနက္ မဂၢဇင္းရဲ့ ရသလြင္ျပင္က႑မွာ ဖတ္မိေတာ့ ႏွစ္သက္လွတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ခ္မွာ ထပ္ဆင့္ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။

အဲ..၊ ဆရာ နႏၵာစိုးရဲ့ ၀တၳဳကို မေဖာ္ျပမီမွာ နည္းနည္းေလာက္ ေလေၾကာရွည္ပါရေစ။ ျမန္မာ ဘေလာ့ကာစာအုပ္မ်ား ဘေလာ့မွာ က်ေနာ့္အႀကိဳက္(၂) မွာ တင္ခဲ့တဲ့ ဆရာလင္းထင္ရဲ့ `ေခါင္းေလာင္းကေလး၏ ေန႔စြဲမ်ား´ ၀တၳဳကို တင္ရာမွာ တစုံတရာ မွားယြင္းမႈေၾကာင့္လားမသိ၊ တခ်ိဳ႔က က်ေနာ္ေရးတယ္လို႔ ထင္ဟန္ရိွပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးတယ္ အမွတ္နဲ႔ ခ်ီးက်ဴးထားၾကတာကိုေတြ႔ေတာ့ အဲဒီ၀တၳဳေရးသူက က်ေနာ္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ မေနတတ္မထုိင္တတ္နဲ႔ ရွက္ရြ႔ံမိပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးတာ မဟုတ္ရပါေၾကာင္းေတာ့ ကြန္မန္႔ျပန္ေရးခဲ့ပါတယ္။
ကဲ..၊ `ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ၾကမ္းပိုးတေကာင္´ ၀တၳဳကို ခံစားၾကည့္ၾကပါစို႔။

ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ၾကမ္းပိုးတေကာင္

(၁)

ၾကားရတဲ့ ဖိုးသာဒင္ရဲ႕အေၾကာင္းက သတင္းေကာင္းမဟုတ္ဘူး ။ သည္ေတာ့ စိတ္လည္းမေကာင္းရဘူး ဆိုပါေတာ့ ...။ ဒါေပမယ့္ သတင္းၾကားၾကားခ်င္း ဖိုးသာဒင္ဆီ ထေျပးရေအာင္ကလည္း အခ်ိန္အားက မရေသးေတာ့ ၾကားတဲ့သတင္းကိုပဲ ရင္ထဲမွာမေကာင္းဘဲ ထည့္ထားရတယ္။ ညေနဘက္ေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ သြားေတြ႔မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ရင္း မၿပီးစီးႏိုင္တဲ့ ကိစၥျမားေျမာင္ထဲမွာပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဇြတ္ႏွစ္ျမႇပ္ထားေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ... အလကားပါ၊ စိတ္က ဖိုးသာဒင္ဆီကိုပဲ ေရာက္ေရာက္ေနတယ္။ အသားညိဳညိဳ၊ ခႏၶာကိုယ္ ေသးက်စ္က်စ္၊ အ႐ိုးခံ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဖိုးသာဒင္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုပဲ ျမင္ျမင္ေနတယ္။ မာယာမပါတဲ့ အၿပံဳးစင္းစင္းနဲ႔ ၀ကၤႏၲမစြက္တဲ့ ဖိုးသာဒင္ရဲ႕ အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ ေမးခြန္းေတြပဲ နားထဲမွာ ၾကားၾကားေနတယ္။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ...။

အင္း ... ေနမထိ ထိုင္မသာႀကီးပဲ ဆိုပါေတာ့။

(၂)

ဖိုးသာဒင္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးေနတဲ့ ထန္းတက္သမား ေကာင္ေလးတေယာက္ပါ။ အသက္က ဘာရွိဦးမလဲ၊ ႐ွိလွမွ ၁၅ ႏွစ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕နဲ႔ ႏွစ္မိုင္ေလာက္အကြာက ထန္းသမားမိသားစုေတြနဲ႔ ထန္းေတာထဲမွာေနတယ္။ ထန္းတဲကေလး တလံုးနဲ႔ေပါ့ေလ။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ ထန္းတက္သမားေလးဆိုေတာ့ မထူးလွပါဘူး၊ အညာထန္းေတာထဲမွာ ေတြ႔ေနက် ထူးမျခားနား ထန္းတက္သမား ခ်ာတိတ္ကေလးေတြလိုပါပဲ။ အသားညိဳညိဳ ၊ ေနေလာင္ဒဏ္သင့္ေပမယ့္ ထန္းပင္တက္ျခင္း အိပ္ဆာဆိုက္ေၾကာင့္ က်စ္လ်စ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ခပ္႐ိုး႐ိုး ေကာင္ကေလးတေယာက္ပါ။ အေမမုဆိုးမႀကီးနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနတယ္။ သူ ငါးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ သူ႔အေဖ ေသဆံုးသြားျခင္းကစလို႔ အေဖ့ကိုယ္စား ထန္းပင္ေတြကိုေပြ႔ဖက္၊ စာသင္ေက်ာင္းကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္လို႔ေျပာရင္ပဲ မခမ္းနားတဲ့ သူ႔ဘ၀အတၳဳပၸတၱိက ျပည့္စံုသြားပါၿပီ။

သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သူ႔တဲကထြက္တဲ့ ပင္က်ရည္ျမဴအိုးကေလးေတြရဲ႕ တံတားထိုးမႈနဲ႔ ေပါင္းကူးဆက္သြယ္ ခင္မင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေရးေဖာ္ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ရယ္ေပါ့။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေနညိဳရင္ ေလမၿပိဳတတ္ၾကေသးေပမယ့္ ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ေ၀းရာ သူ႔ထန္းတဲကေလးဆီကို စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ ေရာက္ၾကေလ့ရွိတယ္။ ထန္းေတာ ထန္းလက္ ထန္းရြက္ေတြကို လြတ္လပ္စြာ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ လတ္ဆတ္တဲ့ေလညင္းကို ႐ႉ႐ိႈက္ရင္း သူ႔ပင္က်ရည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာပါလာတဲ့ စာေပအေၾကာင္း ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ျငင္းခံုအံုဖြဲ႔ စကားလံုးေတြနဲ႔ ျမည္းၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ တေန႔တာလႈပ္႐ွား႐ုန္းကန္ မြန္းက်ပ္မႈထဲကေန သူ႔ထန္းတဲ ေဟာင္းေဟာင္းအိုအို ကေလးဆီ ညေနတိုင္း ထြက္ေျပးခိုလႈံလာတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သူကေတာ့ စာေရးဆရာေတြဆိုၿပီး အထင္ႀကီးေလးစားပံုရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာဆိုျငင္းခံုေနရင္ (သူကလည္း အလုပ္အားေနေသးရင္) မလွမ္းမကမ္းကေနၿပီး နားေထာင္ ေထာင္ေနတတ္တာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ “မႏၲေလး”၊ “ျမန္မာ” နဲ႔ “ႏိုင္ငံတကာ” ေစ်းႀကီးတာခ်င္း အတူတူကို မကပ္ႏိုင္တဲ့ ခပ္မြဲမြဲ ဘိုင္ေကာင္ေတြပီပီ၊ လြတ္လပ္ေအးခ်မ္းစြာ ျငင္းခံုခြင့္ရတဲ့ သူ ထုတ္လုပ္တည္ခင္းတဲ့ ျမဴအိုးေတြထဲက ႐ိုးရာဘီယာ ေစ်းခပ္ေပါေပါနဲ႔ပဲ စီးေမ်ာလြင့္ပါးမိခဲ့ၾကျခင္းသက္သက္ပါပဲ။

အဲဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဖိုးသာဒင္ကေလးရဲ႕ ဆက္ႏြယ္မႈသမိုင္း သံခိပ္ေပါ့ေလ။

(၃)

မွတ္မိေနတာေလး ႐ွိေသးရဲ႕။

တညေနမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကဗ်ာဆရာထိုင္ေနတဲ့၀ိုင္းဆီကို ဖိုးသာဒင္နဲ႔ လူႀကီးတေယာက္ရဲ႕ စကားသံေတြလြင့္လာတယ္။

‘ဟာ မလုပ္ပါနဲ႔ ဦးတာေတရာ၊ ဦးေလး အေႂကြးေတြ မ်ားေနၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဒါရမွ ဒါစားရတာ။ မနက္ျဖန္ေတာ့ ဆက္ဆက္ႀကီး ဖဲ့ဆပ္ပါဦးေနာ္’
‘ေအးပါကြ၊ မနက္ျဖန္ ဖဲ့ဆပ္မယ္၊ စိတ္ခ်စမ္းပါ ...’

ဒီေလာက္ပါပဲ။ ျမဴအိုးဆြဲၿပီး ထြက္သြားတဲ့လူႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေငးၾကည့္ က်န္ရစ္ေနတုန္းမွာပဲ ဖိုးသာဒင္က ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဦးတည္ၿပီး သူ႔ဒုကၡကို ရင္ဖြင့္လိုက္တာပါ။

‘ခက္တာပဲ ဆရာတို႔ရာ၊ အဲဒီဦးေလးႀကီးက သူလိုခ်င္ရင္ ဇြတ္ယူေတာ့တာပဲ။ ပိုက္ဆံက် သူစိတ္ကူးရမွ ရွင္းတာ။ ေျပာလို႔လည္း မရဘူး’

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿပိဳင္တူ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ ခဏ႐ွိေတာ့ ကဗ်ာဆရာက ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိဘူး။

‘ေဟ့ ... အဲဒါ အလြယ္ကေလး ရတယ္ကြ၊ ဒီမွာၾကည့္ ...’

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေနရာက ထတဲ့ၿပီး တဲေထာင့္က သံျပားေဟာင္းကေလး တခ်ပ္ကို ေကာက္ယူတယ္။ ၿပီးမွ အနားမွာေတြ႕တဲ့ မီးေသြးခဲတခဲနဲ႔ သံျပားေပၚကို စာတေၾကာင္း ေရးခ်လိုက္တယ္။

“ေလာကႀကီးမွာ ဘာမွ အလကားမရ”တဲ့။

ေရးၿပီးမွ သံျပားကို တဲေရွ႕က ၀ါးပိုး၀ါးတိုင္ေျခမွာ ေထာင္လိုက္ၿပီး ကဗ်ာဆရာက ထပ္ေျပာတယ္။

‘မင္း အဲဒီ အိုင္ဒီယာအတိုင္းသာ သြား၊ ေတာ္တန္႐ံု မ်က္ႏွာေျပာင္တဲ့သူေတြကေတာ့ ဒီစာေၾကာင္းကို ျမင္တာနဲ႔ မင္းကို ေငြ႐ွင္းေပးဖို႔ သူတို႔ အိပ္ကပ္ကို ျပန္စမ္းမိၾကလိမ့္မယ္’

ဖိုးသာဒင္က ငံု႔ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးလို႔။ ၿပီးေတာ့ ႐ိုး႐ိုးကေလး ျပန္ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ၿပံဳးျဖစ္သြားရဲ႕။

‘သံျပားေပၚက စာကေတာ့ဟုတ္ပါၿပီ၊ အဲဒီ အိုင္ဒီယာဆိုတာက ဘာကိုေျပာတာတုန္း’
‘ေအး ... ဟုတ္သားပဲ၊ အိုင္ဒီယာဆိုတာ အေတြးအေခၚေပါ့ကြာ၊ အေတြးအေခၚကို ေျပာတာ’
‘အေတြးအေခၚ ဟုတ္လား ...’

အေတာ္ၾကာသြားတယ္။ “အေတြးအေခၚ” ဆိုတာရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို “ေတြးေခၚ” ေနရတာကိုက ဖိုးသာဒင္မွာ မ်က္ေမွာင္ေတြၾကဳတ္လို႔။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရိပ္စားမိၾကပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာက ထပ္႐ွင္းတယ္။

‘ဒီလိုကြာ၊ “ေလာကႀကီးမွာ ဘာမွ အလကားမရဘူး” ဆိုတာ အမွန္တရားတခုလို႔ ေျပာတာ၊ ႐ိုး႐ိုးကေလးရယ္။ ေအး … ဒါေပမယ့္ ႐ိုးသေလာက္ ျပင္းထန္တယ္ေနာ္။ မွတ္ထား၊ အမွန္တရားဆိုတာ ႐ိုးသေလာက္ ျပင္းထန္တယ္။ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ခပ္ညံ့ညံ့ေကာင္ေတြဟာ အဲဒီ အမွန္တရားဆိုတာနဲ႔ေတြ႕ရင္ မခံႏိုင္ဘူး၊ ပက္လက္လန္ကုန္တာပဲ၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း ထိပ္တိုက္မေတြ႕ရဲဘဲ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ေ႐ွာင္ေျပးေရာ’

႐ွင္းခါမွ ပို႐ႈပ္ကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ဖိုးသာဒင္ ပိုၿပီး မ်က္ေမွာင္ေတြ ၾကဳတ္ကုန္ပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာဆရာကို တခြန္း၀င္ေျပာလိုက္တယ္။

‘ေ႐ွ႕ေနမင္း ကယ္မွ ေထာင္လံုးလံုးက်ေတာ့မွာပဲ ေက်ာင္းဒကာရယ္။ ဖိုးသာဒင္ ခ်ာတိတ္ကေလးဟ၊ သူ႔အိုးနဲ႔သူ႔ဆန္ တန္႐ံုခပ္စမ္းပါဦး’

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္လံုး ရယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ကဗ်ာဆရာက ေ႐ွ႕ဆက္တယ္။

‘ကဲ ထားကြာ၊ ေလာကႀကီးမွာ ဘာမွ အလကားမရဘူးဆိုတာ အမွန္တရားတခု၊ အမွန္တရားဆိုတာ ဘယ္သူမွ ျငင္းလို႔မရတဲ့ ေယဘုယ် အ႐ိုးစင္းဆံုး သေဘာတူညီ သတ္မွတ္ခ်က္။ ဥပမာ ဖိုးသာဒင္ရာ၊ မင္း ထမင္းစားဖို႔အတြက္ ဆန္ ဘယ္ကရသလဲ’
‘ေစ်းက ၀ယ္ရတာေပါ့ခင္ဗ်’
‘အဲဒီအတြက္ မင္းက ညီမွ်တဲ့တန္ဖိုး ေပးရတယ္မို႔လား။ တျပည္လိုခ်င္ရင္ သူသတ္မွတ္တဲ့ တျပည္ေစ်း၊ တတင္းလိုခ်င္ရင္ သူ သတ္မွတ္တဲ့ တတင္းေစ်း … အဲဒီ ပိုက္ဆံေပးမွ ရတယ္ မဟုတ္လား’

ဖိုးသာဒင္ ေခါင္းညိတ္တယ္။

‘ေအး … အဲဒီေတာ့ အ႐ိုးဆံုး မင္းမွတ္ထားလိုက္ဖို႔က ေလာကႀကီးရဲ႕ ေနရာတိုင္း၊ ျဖစ္စဥ္တိုင္းမွာ ကိုယ္က တခုေပးမွ တခုျပန္ရတယ္။ ကိုယ့္ဘက္က အရင္းအႏွီးေျပာေျပာ၊ တန္ရာတန္ေၾကးပဲေျပာေျပာ၊ တစံုတရာ မေပးဘဲနဲ႔ေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရဘူး ဆိုတာပဲ။ မဆန္းပါဘူးကြာ၊ လူေတြဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဖလွယ္ေပးဆပ္ရင္း ရယူေနၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ လူအခ်င္းခ်င္း ေ၀းလို႔၊ သဘာ၀တရားႀကီးကေတာင္ အဲဒီ အေျခခံအခ်က္ႀကီးထဲက ေျပးမလြတ္ဘူးကြ။ မင္း မွတ္ထား၊ တို႔ အသက္႐ႉေနတဲ့ “ေလ”ေတာင္ အလကား မရဘူး။ အဲဒီ “ေလ” ရဖို႔ မင္းရဲ႕အဆုပ္ေတြ၊ ႏွာေခါင္းေတြက “႐ႉ”တဲ့အလုပ္ကို ရပ္လိုက္တာနဲ႔ မင္းလည္း “ေလ” ျပတ္ၿပီ ေအာက္ေမ့ေပေတာ့’
‘ဒါေတာ့ အမွန္ပဲေပါ့ခင္ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ သူက မွန္လ်က္သားနဲ႔ ျပင္းထန္ေနရတာက ဘယ္လိုေၾကာင့္တုန္း။ အမွန္တရားဆိုတဲ့ ကိစၥႀကီးဟာေလ’

အင္း … အေျဖ ဘုရားေလာင္း ျဖစ္တာ မျဖစ္တာ ေနာက္ထား၊ အေမး ႏြားေက်ာင္းသားကေတာ့ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ လုပ္လာၿပီလို႔ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးမိရျပန္တယ္။ ကိုယ့္လူကေတာ့ က်ားၿမီးဆြဲမိလ်က္သား ျဖစ္ေနပါပေကာ။ ႏိုင္ေအာင္သာ ဆက္ဆြဲေပေတာ့လို႔ အားေပးၿပီး ၿပံဳးျပလိုက္ရေပေတာ့ရဲ႕။

‘ဒါက မင္းကိုယ္တိုင္ ႀကံဳလာတဲ့တေန႔က်မွ အေျဖ႐ွင္း႐ွင္း ရမွာကြ။ ေအး … ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ ႐ွိတယ္ေနာ္၊ အမွန္တရားဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း သူနဲ႔ တိုက္ခိုက္ထိေတြ႕ေနတဲ့ ကာလနဲ႔ အခ်ဳိးညီေနမွ။ ကဲကြာ မင္း ငယ္ငယ္က မုန္႔ပ်ားသလက္ တခ်ပ္ကို ဘယ္ေလာက္ေပး၀ယ္စားရသလဲ’
‘တခုကို ငါးမူးေလ၊ အခုေတာ့ ငါးက်ပ္ … ခင္ဗ်’
‘အဲဒါပဲ၊ ဟိုးတုန္းက ငါးမူးေပးခဲ့ရၿပီး အခု ငါးက်ပ္ေပးရတာမို႔ အခု ငါးက်ပ္ေပးေနရတာဟာ မွားေနၿပီလို႔ ေျပာလို႔မရသလို ဟိုတုန္းက ငါးမူးေပးခဲ့ရတာကိုလည္း မွားခဲ့တယ္လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ သတ္မွတ္တန္ဖိုးခ်င္း ကြာျခားသြားတာျဖစ္ေပမယ့္ ႏွစ္ခုစလံုးဟာ မွန္ေနတာခ်ည္းပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ “ျဖစ္စဥ္”က သူနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ထိေတြ႕ေနရတဲ့ “ကာလ”နဲ႔ အခ်ဳိးက်ေနလို႔ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အမွန္တရားဆိုတာက “ကာလ”နဲ႔ လိုက္ပါၿပီး ေျပာင္းလဲေနတတ္တာမ်ဳိး”လို႔ မွတ္ထားဦး။ ၿပီးေတာ့ အမွန္တရားဆိုတာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး၊ ဇေ၀ဇ၀ါ လူေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္လည္း သူ႔ကို ဇြတ္တရြတ္ အႏိုင္က်င့္ခံရတတ္ေသးသကြ။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မင္းကို ရယ္စရာပံုျပင္ကေလးတပုဒ္ ေျပာျပမယ္၊ နားေထာင္မလား။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၿပံဳးေနရတာပါပဲ။ ကိုယ့္လူက အဲဒီလို စကားလံုးေတြ သြန္ခ်ေနရမယ္ဆိုရင္ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့ လူစားကိုး။ ဖိုးသာဒင္က ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ပံုျပင္ဆိုေတာ့လည္း ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားလာဟန္ တူပါရဲ႕။

‘ဒီလိုကြ၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တုန္းက ဟာသပံုျပင္ကေလးေပါ့ကြာ။ စာသင္သား ကိုရင္ကေလးေတြ စာေျဖၾကရတဲ့ စာေမးပြဲတခုမွာေပါ့ကြ။ ကိုရင္ကေလး တပါးကလည္း ၀င္ေျဖသတဲ့၊ အဲဒီမွာ အခုေျပာတဲ့ ကိုရင္ကေလးက ေျဖရင္း ေျဖရင္းနဲ႔ သူ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူးတဲ့ကြ၊ ဆက္မေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတိုင္းလည္း ငူငူႀကီး ၿငိမ္ထိုင္မေနခ်င္ေတာ့ သူ႕စိတ္ကူးထဲ ေပၚသမွ်ေတြကို ထင္ကရာ ေလွ်ာက္ေရးေတာ့တာပဲေဟ့၊ စာမ်က္ႏွာျပည့္ေအာင္ ေျဖမယ္ဆိုတဲ့သေဘာ ေနမွာေပါ့ကြ၊ သူ ထင္သမွ် အကုန္ေလွ်ာက္ေရးၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာက္ဆံုးကေန “ဟံသာ၀တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ မူ”လို႔ ေရးလိုက္တယ္။ ဟံသာ၀တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဆိုတာ ႐ွင္ဘုရင္ကိုးကြယ္တဲ့၊ ဘုန္းမီးေနလ ေတာက္ပေနတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဆိုပါေတာ့ကြာ။ အမွန္က ကိုရင္ကေလးလည္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဆိုတဲ့ နာမည္ကို ၾကားဖူးေနတာပဲ႐ွိတယ္၊ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕မူက ဘယ္လိုဘယ္၀ါဆိုတာ ဘာမွသိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္စာရင္းထြက္လာေတာ့ ကိုရင္ကေလးက “အထူေအာင္”နဲ႔ ေအာင္သတဲ့ ဖိုးသာဒင္ေရ။ ဒီေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္တယ္ေပါ့ကြာ’
‘ဟင္ … ဘာဆိုင္လို႔လဲ၊ သူမွ တကယ္ ဆက္မေျဖႏိုင္တာႀကီးကို …’

ဖိုးသာဒင္က ဘ၀င္မက်ေလသံနဲ႔ ေစာဒကတက္တယ္။

‘ေအးေလ၊ ဒါေပမယ့္ အေျဖလႊာကို စစ္ရတဲ့ ဆရာေတြကိုယ္တိုင္က အေျဖလႊာၾကည့္ၿပီး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္တဲ့သူက ၾကဳတ္၊ ေခါင္းကုတ္တဲ့သူက ကုတ္ ျဖစ္ေနေတာ့တာကိုးကြ။ “ဟံသာ၀တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ မူ”ဆိုတာကို သူတို႔လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ဂဃနဏ သိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အ႐ွိန္အ၀ါကလည္း ႀကီးလြန္းလွတာဆိုေတာ့ အရမ္းလည္း မပယ္ရဲဘူးကြ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထူးပါဘူး ကိုယ္ေတာ္ရာ၊ အေအာင္သာ ေပးလိုက္ၾကပါစို႔။ “ဟံသာ၀တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ မူ”လို႔ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေရးေျဖ၀ံ့တာ ဒီကိုရင္တပါးပဲ ပါတာ။ ဒီေတာ့ သူ႕ကို အထူးေအာင္အျဖစ္ ေပးလိုက္ၾကပါစို႔ ျဖစ္ကေရာ။ ဒါေၾကာင့္ အမွန္တရားဆိုတာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ဇေ၀ဇ၀ါ လူေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္လည္း ဇြတ္တရြတ္ အႏိုင္က်င့္ခံရတတ္ေသးတယ္လို႔ ေျပာတာကြ။ မင္းလည္း လူတကာက မွန္တယ္ေျပာတိုင္း အရမ္းလက္မခံမိေစနဲ႔ဦး။ ေတာ္ၾကာ ငါေျပာတဲ့ “ဟံသာ၀တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ မူ” ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ တည့္တည့္တိုးလို႔ ေခ်ာက္က်ေနဦးမယ္”

ဖိုးသာဒင္ သေဘာက် ရယ္လိုက္တာေလ မ်က္စိကိုပိတ္ေရာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က “ေလာကႀကီးမွာ ဘာမွ အလကားမရ၊ ကိုယ္ကေပးမွ ကိုယ္ျပန္ရ”ဆိုတဲ့ ပို႔ခ်ခ်က္ကိုေတာ့ အေတာ္ႀကီးသေဘာက် ေက်နပ္သြားဟန္ တူတာပဲ။ ေနာက္ရက္ ေနာက္ရက္ ေတြမွာလည္း သူက အဲဒီသံျပားေပၚက စာေၾကာင္းကေလး မွိန္မွိန္လာတိုင္း ထင္႐ွားေအာင္ မီးေသြးခဲနဲ႔ ဖိဖိၿပီး ထပ္ထပ္ျပန္ေရးေနတာ ေတြ႕ရေတာ့တာကိုး။

(၄)

သတင္းရတဲ့ေန႔မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖိုးသာဒင္ဆီေရာက္ၾကတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ၾကားရတဲ့ သတင္းဆိုးက အမွန္ပါပဲ။ ဖိုးသာဒင္ကေလးရဲ႕ ညာဘက္ေျခသလံုးမွာ ေက်ာက္ပတ္တီး ေဖြးေဖြးႀကီး စည္းလို႔။

‘ဆရာ၀န္ႀကီးက ညိဳ႕သက်ည္း႐ိုးက ထက္ပိုင္းက်ဳိးသြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အက္ၿပီး က်ဳိးလုလု ျပင္းထန္တယ္ေျပာတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ သူက အသက္ငယ္႐ြယ္ ေသးတဲ့ ေသြးသားတက္ေနခ်ိန္မို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အ႐ိုုးျပန္ဆက္ၿပီး ျပန္ေကာင္းသြားမွာပါ ဆိုလို႔’

ေဆး႐ံုကုတင္ေဘးက ဖိုးသာဒင္ရဲ႕အေမက ႐ွင္းျပတာပါ။ ဖိုးသာဒင္ကေတာ့ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပဲ ေျပာပါတယ္။

‘ဟုတ္တယ္၊ ထန္းပင္ေပၚက ျပဳတ္က်တယ္ဆိုေပမယ့္ “ေအာက္ရင္းေထာင္” အလယ္ေလာက္က ျပဳတ္က်တာဆိုေတာ့ သိပ္မျမင့္လို႔သာေပါ့။ နက္ျဖန္ သန္ဘက္ပဲ ေဆး႐ံုက ဆင္းမွာပါ။ ဒီၾကားထဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို တ၀မ္းကြဲကိုပဲ ထန္းတက္ဖို႔ အကူအညီေတာင္းရေတာ့မွာပဲ။ ျပန္ဆက္သြားမွာပါ ဆရာတို႔ရာ၊ ပူစရာမ႐ွိပါဘူး’

ဟုတ္ပါတယ္။ သူ႕အသက္အ႐ြယ္ကေလးနဲ႔ေျပာရရင္ “တက္လူ”ပဲ။ ေျခသလံုး႐ိုးကိုလည္း က်ပ္စည္းၿပီး အေပၚက ေက်ာက္ပတ္တီးကိုင္ထားၿပီးၿပီပဲ။ ပူစရာ မ႐ွိလွပါဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သေဘာရၾကပါတယ္၊ စိတ္ေအးၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွာ ဟုတ္လို႔တုန္း၊ မထင္မွတ္တဲ့ ပူစရာႀကီးက မထင္မွတ္တဲ့ေထာင့္ကေန ၀င္လာတာကို ေတြ႕ၾကရပါေလေရာလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ဘဲ ၀င္လာခဲ့တဲ့ ပူစရာႀကီးကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့တာက တျခား မဟုတ္ဘူး။ ဖိုးသာဒင္ရဲ႕ အင္မတန္မာေက်ာတဲ့ ေက်ာက္ပတ္တီးႀကီးေအာက္ထဲကို ၀င္လာခဲ့တဲ့ ၾကမ္းပိုးတေကာင္ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။

(၅)

ကိုယ္ခ်င္းလည္း စာတယ္၊ ေဒါသလည္း ထြက္တယ္၊ စိတ္လည္း မေကာင္းဘူး။ ဖိုးသာဒင္ ႀကံဳလာရတဲ့ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဒုကၡနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျပာတာပါ။ ေနာက္တပတ္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖိုးသာဒင္ရဲ႕တဲကိုု ေရာက္ၾကတယ္။ ဖိုးသာဒင္မွာ မ်က္တြင္းေခ်ာင္ကေလးနဲ႔၊ ည ည မအိပ္ရလို႔ အိပ္ေရးပ်က္တာ ေလးည ႐ွိေနၿပီတဲ့။

‘ေျခက်ဳိးတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး ဆရာတို႔ေရ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာက္ပတ္တီးထဲမွာ ၀င္ေနတဲ့ ၾကမ္းပိုးကမွ တကယ့္အေၾကာင္း။ ကၽြန္ေတာ့္တဲကို ျပန္ေရာက္ၿပီးမွ ဘယ္ညက ၀င္လိုက္မွန္းမသိဘူး။ ၀င္ေနတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္၊ အသားကုန္ ကိုက္ေနတာ။ ခဏေနရင္း စစ္ခနဲ စစ္ခနဲ။ ဟိုေနရာ ေ႐ႊ႕ကိုက္လိုက္၊ ဒီေနရာ ေ႐ႊ႕ကိုက္လိုက္၊ ထင္သလို ေသာင္းက်န္းေနတာဗ်။ လွမ္းကုတ္ရေအာင္ကလည္း ဒီေလာက္မာတဲ့ ေက်ာက္ပတ္တီးႀကီးေပၚကေန ဘယ္လိုလုပ္ ကုတ္ႏိုင္မွာတုန္း၊ ေက်ာက္ပတ္တီးႀကီးကလည္း ေျဖဖို႔ ရက္မေစ့ေသး၊ ေျဖလည္း မေျဖတတ္။ ဒုကၡႀကီးပါပဲ ဆရာတို႔ရယ္၊ ဘယ္လို ႏွိမ္ႏွင္းရမွန္းမသိလို႔ ရလိုရျငားဆိုၿပီး အခုလိုလုပ္ၾကည့္ေနတာ။ ဒါလည္း မထူးျခားပါဘူး’

အသံကိုၾကားရ႐ံုနဲ႔တင္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ သိသာတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း စက္ဘီးစမုတ္တိုင္ေဟာင္းေလးတေခ်ာင္း ကိုင္လို႔။ ၾကမ္းပိုးကိုက္တဲ့ ေနရာကို မွန္းၿပီး ေက်ာက္ပတ္တီးၾကားကေန လွမ္းလွမ္းထိုးေနရင္းက ေျပာေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္အိုက္သြားတယ္။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ေဒါသေတြ လွိမ့္ထြက္ေတာ့တာပါပဲ။ သူက ၾကမ္းပိုးကို အေသမုန္းတဲ့ အဘိဓမၼာပိုင္ရွင္ကိုး။

‘ေတာက္ … အေတာ္ဆိုးတဲ့ အျဖစ္ပဲ။ ေလာကမွာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အက်ဳိးမျပဳတဲ့၊ သူမ်ားေသြးစုပ္႐ံုသက္သက္နဲ႔ ေနထိုင္႐ွင္သန္တဲ့ သတၱ၀ါေတြထဲမွာ ၾကမ္းပိုးက ထိပ္ဆံုးကပါသကြ၊ ဒီသတၱ၀ါက ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ဘဲ ေျခက်ဳိးလို႔ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္မရပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနရပါတယ္ဆိုတဲ့ မင္းလို ဒုကၡိတကိုမွ အကာအကြယ္ ေကာင္းေကာင္းယူၿပီး က်က်နနႀကီး ေသြးစုပ္ေနတယ္ ဆိုတာကေတာ့ တပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ေပါ့ကြာ။ အပါး၀လြန္း အားႀကီးေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မင္း ခုလို စက္ဘီးစမုတ္တိုင္နဲ႔ ထိုးေနတာမ်ဳိးကေတာ့ အပိုပဲကြ။ မျမင္ရတဲ့ ရန္သူကို မေသမခ်ာ မထိေရာက္တဲ့နည္းနဲ႔ မ်က္မွန္းရမ္းဆ လွမ္းတိုက္ရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ငါတို႔ နည္းလမ္း႐ွာဦးမယ္’

အဲဒီေန႔က ျပန္လာၾကေတာ့ ဖိုးသာဒင္ရဲ႕ ေက်ာက္ပတ္တီးၾကားက ၾကမ္းပိုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခါင္းထဲပါလာၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို တစစ္စစ္ ကိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ မခံခ်င္စရာကလည္း အေတာ္ေကာင္းသကိုး။ စာနာခံစား ၾကည့္မိပါတယ္။ ကုတ္လို႔မရတဲ့ ေက်ာက္ပတ္တီးမာမာႀကီးေအာက္က ကိုက္ေနတဲ့ ၾကမ္းပိုးဟာ ေျခသလံုးသားနဲ႔တကြ “စိတ္”ကိုပါ ကိုက္ေနတာပဲ။ ေျခသလံုးသား အကိုက္ခံရတာ မွန္ေပမယ့္ ပိုနာ ပိုယား ပိုခံစားရတာက အသည္းႏွလံုးကလြဲလို႔ ဘာျဖစ္ႏိုင္ဦးမွာတဲ့လဲ။ သူ႔ကို လက္တံု႔ျပန္ဖို႔ ေနာက္ထား၊ သူေပးတဲ့ ဒဏ္ခ်က္အတြက္ အယားေျဖခြင့္ကေလးမွ မရတဲ့အျဖစ္။ ခံရတဲ့သူမွာ ေ၀ဒနာက သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ေအာ္တိုမစ္တ ရွန္တိန္လုပ္ၿပီး မူလေျခက်ဳိးေ၀ဒနာက ဒုတိယ၊ အဲဒီ ေမာင္မင္းႀကီးသား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ၾကမ္းပိုးကေပးတဲ့ ေ၀ဒနာက ပထမျဖစ္လာမွာ ဧကန္ပဲေလ။

ကဗ်ာဆရာကေမးတယ္။

‘ေက်ာက္ပတ္တီးကို ေျဖခ်လိုက္ရင္ေကာဗ်ာ’
‘ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်၊ ရက္မေစ့ဘဲေျဖေတာ့ ေျခက်ဳိးတဲ့ဒဏ္ရာအတြက္ ကုသထားရသမွ် အေဟာသိကံ ျဖစ္ကုန္မွာေပါ့။ ခုေျဖ၊ ခုျပန္စည္း ဆိုတာမ်ဳိးလုပ္ရေအာင္ ဖိုးသာဒင္က ဆရာ၀န္ႀကီးရဲ႕သားလည္းမဟုတ္ဘူး။ အဲလိုအခြင့္အေရးထူးမ်ဳိးလည္း ဖိုးသာဒင္မွာ ရစရာလမ္းမ႐ွိဘူး’

ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းကန္႔ကြက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တနည္းကို ကၽြန္ေတာ္က အဆိုတင္လိုက္တယ္။

‘အဲဒီ ၾကမ္းပိုးေသေအာင္ ၾကမ္းပိုးသတ္ေဆး အဆိပ္ရည္ေတြေဖ်ာ္ၿပီး ပတ္တီးၾကားက ေလာင္းခ်ပစ္လိုက္ရင္ေကာဗ်ာ … မအိုေကေလာက္ဘူးလား’
‘ဒါလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ကိုယ့္လူ။ အဆိပ္ရည္ေတြက ၾကမ္းပိုးေတာ့ေသပါရဲ႕၊ အဲဒီ ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ ေျခသလံုးသားထဲ တစိမ့္စိမ့္၀င္ေနၿပီး Side Effect ၀င္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း။ အဆိပ္ရည္ေၾကာင့္ အသားေတြေလာင္ၿပီး ရိ႐ြဲကုန္မွအခက္’

ကၽြန္ေတာ္တင္လိုက္တဲ့ အဆိုကို ကဗ်ာဆရာက ပယ္ခ်ျပန္ေရာ။ ဟိုလို လွည့္ေတြးလိုက္၊ ဒီလိုလွည့္ေတြးလိုက္၊ တခုခုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္၊ စိုးရိမ္ခ်က္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား သံသရာလည္ေနလိုက္ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေတြးေတာမႈ၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ၊ မျဖစ္ႏိုင္ေျခ မွန္းဆေမွ်ာ္ျမင္မႈ၊ ခံစားမႈအားလံုးဟာ ဖိုးသာဒင္ရဲ႕ ၾကမ္းပိုးနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ စစ္ခင္းေနခဲ့ၾကတဲ့အတိုင္း ႏြမ္းလ်လို႔၊ ေျခကုန္လက္ပန္းက်လို႔။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွာလဲ … တိက်တဲ့အေျဖ၊ မဆံုးႏိုင္တဲ့၀ကၤပါႀကီးထဲ ပတ္ေနၾကရသလိုပဲ။

အင္း … ကၽြန္ေတာ္တို႔ကသာ အဲဒီျပႆနာကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ခ်ိန္ဆမွန္းေမွ်ာ္ေတြးေတာနဲ႔ ေမာေနခဲ့ၾကရတာပါ။ တကယ္မွာက တခုတည္းေသာ အေျဖကို ဖိုးသာဒင္က ထုတ္ထားႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

(၆)

ေနာက္တပတ္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားေတာ့ ဖိုးသာဒင္ကို ၿပံဳးၿပံဳး႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ ေတြ႕ရတယ္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းပဲ သူက၀မ္းသာအားရနဲ႔ ဆီးေျပာေပေတာ့ရဲ႕။

‘ကၽြန္ေတာ့္ပတ္တီးထဲက ၾကမ္းပိုးေတာ့ ကိစၥေခ်ာသြားၿပီ ဆရာတို႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနသာထိုင္သာ ႐ွိေနၿပီ။ ဆရာတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း တခ်က္တည္းေတြးၿပီး လုပ္ခ်လိုက္တာေလ’

… ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္လံုးပင့္မိၾကတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္တုန္းဟ၊ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာတုန္း၊ တို႔လည္း ဘာမွမေျပာမိပါကလား။ အလိုလိုမွ အဲဒီကိစၥ အေျဖမရ ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲေပါ့ေလ။

‘ေနပါဦး … တို႔က ဘာေျပာမိလို႔ မင္းက ဘယ့္ႏွယ္လုပ္လိုက္တာတုန္း သာဒင္ရဲ႕၊ ႐ွင္းစမ္းပါဦး’
‘ေလာကႀကီးမွာ ဘာမွ အလကားမရ ဆိုတာေလ။ အဲဒါကို တစိမ့္စိမ့္ေတြးၿပီး သေဘာက်အားတက္လာတာနဲ႔ ခ်ထည့္လိုက္တာပဲ။ ေရေႏြးအိုး ပြက္ပြက္ဆူေအာင္တည္ၿပီး ၾကမ္းပိုးကိုက္ေနတဲ့ ဘက္ျခမ္းကို တခ်က္တည္း အသားကုန္ေလာင္းခ်ပစ္လိုက္တာ။ ခဏၾကာေတာ့ ဒီေကာင္ ၿငိမ္သြားေရာ။ ေနာက္ပိုင္း လံုး၀မလႈပ္႐ွားလာေတာ့ဘူး၊ မွတ္ကေရာ’

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္လံုးျပဴးသြားၾကတယ္။ ပက္ပက္စက္စက္ႀကီးပါလား။ ေက်ာင္းဒကာလိုေပါ့။

‘ဟေကာင္ရ၊ ေရေႏြးပြက္ပြက္ဆူႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ မင္းအသားလည္း က်က္သြားမွာေပါ့ကြာ’
ကဗ်ာဆရာက “မိုက္တဲ့ေကာင္ပဲ”ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ဳိးနဲ႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ဖိုးသာဒင္က ခပ္႐ိုး႐ိုးပဲ သူ႔အျမင္ကို ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဘာ အေကြ႕အ၀ိုက္မွ မပါဘူး၊ ႐ွွင္း႐ွင္းကေလး။

‘ဟိုက အသက္ေလ ဆရာ၊ သူ႕ “အသက္”ကို လိုခ်င္မွေတာ့ ကိုယ္ကလည္း “အက်က္”ေလာက္ေတာ့ ျပန္ေပးရမွာေပါ့။ ကိုယ္က မေပးရင္ ကိုယ္လည္း ဘာမွျပန္မရဘူးလို႔ ဆရာတို႔ပဲ ေျပာတာပဲ၊ အမွန္တရားပဲေလ။ ေနာက္တခု … အမွန္တရားဆိုတာ ႐ိုးသေလာက္ ျပင္းထန္တယ္ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ သိသြားၿပီ ဆရာ။ သူ႕ကိုခ်ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ အီသြားခဲ့တာကိုး။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ဆက္ခံလိုက္ရတယ္ေလ။ ခုေတာ့ သက္သာေနၿပီ’

တခါတေလ အမွန္တရားရဲ႕ ႐ိုးသေလာက္ ျပင္းထန္မႈကို ရင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို မေရရာတဲ့ ေတြေ၀မွန္းဆမႈေတြနဲ႔ တခ်ိန္ဆဆ အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ဆင္ေ၀ွ႔ရန္ေ႐ွာင္လုပ္ေနမယ့္အစား တခ်က္တည္းေသာ ပိုင္းျဖတ္မႈနဲ႔ “သာဒင္ကို ဘာထင္သလဲ”ဆိုတဲ့ သတၲိမ်ဳိး ထုတ္သံုးမွကိစၥၿငိမ္းတယ္ဆိုတာ ဒီခ်ာတိတ္က လက္ေတြ႕ျပလိုက္သလိုပဲ ခံစားၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကဗ်ာဆရာတို႔ သက္ျပင္းကိုယ္စီခ်ရင္း တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ေနမိၾကတာ အေတာ္ၾကာတယ္။

(၇)

မိတ္ေဆြမ်ား ခင္ဗ်ား။ဘ၀မွာ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေရး … ဟိုအေရး၊ ဒီအေရး အ၀၀နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တခါတေလ ႏွလံုးသားကို၊ တခါတေလ ဦးေႏွာက္ကို၊ တခါတေလ အေတြးအျမင္ကို ၾကမ္းပိုးတေကာင္ေကာင္ လာကိုက္ခဲ့ရင္ျဖင့္ ႏွိမ္ႏွင္းႏိုင္ဖို႔ သဲလြန္စေလးတခု ရတန္ေကာင္းရဲ႕လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အမည္မသိ ၾကမ္းပိုးအမ်ဳိးအစားေပါင္းစံုနဲ႔ ရင္ဆိုင္သြားၾကရဦးမွာက ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ မဟုတ္လား။ ။

နႏၵာစိုး (ဆင္ျဖဴကၽြန္း)

လူသားမ်ားကို မေလးစားေသာ ဦးေက်ာ္ဟိန္း...

`က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္ဗ်။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ၊ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေလာကမွာ ႀကီးက်ယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူေတြရဲ့ သားသမီးေတြဟာ ေက်ာ္ဟိန္းရဲ့ သားသမီးေတြေလာက္ ႀကီးက်ယ္ၾကလား..? ႀကီးက်ယ္လာေအာင္ သူတုိ႔ရဲ့ အေဖေတြ အေမေတြက လုပ္ခဲ့ၾကသလားလို႔ သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္လွန္တဲ့အခါ..၊ မရိွဘူးဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔..၊ နာမည္သိပ္ႀကီးခဲ့တဲ့ ဦးေက်ာ္ေဆြ၊ သူ႔သားသမီးေတြ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မရိွဘူး။ ဦးေရႊဘ..၊ ႀကီးက်ယ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔သားသမီးေတြ မႀကီးက်ယ္ဘူး။ အခုလက္ရိွ..၊ ၀ါ၀ါ၀င္းေရႊရဲ့ သားႏွစ္ေယာက္၊ ႀကီးက်ယ္သလား? မဟန္ဘူးဗ်။ ခင္??? (မသဲကြဲ) ရဲ့သား၊ နံပါတ္ဖိုးနဲ႔ ေသသြားတယ္၊ မမိုက္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကို လမ္းသရဲ…တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေကာင္ ေခါင္းက သိပ္သြားတယ္၊ အရမ္း… စဥ္းစားတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း စဥ္းစားပါ။ က်ေနာ္ သီခ်င္း တပုဒ္ဆိုထားတယ္။ စဥ္းစား..ၾက´ ရုပ္ရွင္ကား ဇာတ္၀င္ခန္းတခု မဟုတ္ပါ။ ၀တၳဳ ဇာတ္လမ္း တပုဒ္လည္း မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္ အပါအ၀င္ ျမန္မာ ရုပ္ရွင္၊ ဗီြဒီယိုၾကည့္ ပရိသတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏွစ္ၿခိဳက္အားေပးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ရုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးေက်ာ္ဟိန္းက သူ႔ဆီက မွတ္သားစရာ တခုခု ရေလမလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ သူ႔စကားေတြကို တေလးတစား နားေထာင္ေနတဲ့ လူငယ္မ်ားရဲ့ ေရွ႔မွာ အထက္ပါအတိုင္း ေျပာသြားခဲ့တာပါ။ အဲဒီစကားကို ၾကားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို အံ့အားသင့္သြားပါတယ္။ ၂၀၀၆ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ(၁၄)ရက္ေန႔၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ႏွစ္ျခင္း ခရစ္ယာန္အသင္းလူငယ္ဌာန မွာ က်င္းပသြားတဲ့ ဆ႒မအႀကိမ္ ႏွစ္ျခင္းလူငယ္ ဓမၼညီလာခံမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီညီလာခံကို ဦးစီးဦးေဆာင္ က်င္းပတဲ့ လူငယ္မ်ားရဲ့ ေစတနာစကားကေတာ့ ေလးစားစရာပါ။ `ျမန္မာႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံလုံးမွ လာတဲ့ တုိင္းရင္းသားလူငယ္ေတြဟာ..၊ တခ်ိဳ႔ဆိုရင္ သုံးေလးရက္ေလာက္ လာရတယ္။ လမ္းမွာ တကူးတက ေလးငါးရက္ ရန္ကုန္ကို ေငြေၾကးကုန္က်ခံၿပီးေတာ့မွ လာရတယ္။ လူငယ္ေတြ ဘ၀မွာ တခုခုေလး ရသြားေစခ်င္တယ္။ အဲဒီ ရသြားေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေက်ာ္ တဦး၊ ဒါမွမဟုတ္ လူငယ္ကို ခ်စ္တဲ့ အႏုပညာရွင္ႀကီး တဦးကေတာ့ျဖင့္ လူငယ္မ်ားကို စကားေျပာၿပီး အားေပးလုိက္လို႔ ရိွရင္ျဖင့္ သူတုိ႔ရဲ့ လာရက်ိဳး၊ ပင္ပန္းရက်ိဳး၊ ေငြကုန္ရက်ိဳး အမ်ားႀကီးရမယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္´ အင္မတန္မွ ျဖဴစင္တဲ့ စကား၊ လူႀကီးသူမဆီက အဖုိးတန္စကားေတြကို လူငယ္ေတြ ရသြားေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ စကား..။ ဒီလိုစကားေတြနဲ႔ ခရီးဦးႀကိဳျပဳၿပီး တေလးတစား နားေထာင္ေနၾကတဲ့လူေတြရဲ့ အေရွ႔မွာ ဦးေက်ာ္ဟိန္း ေျပာသြားတဲ့ စကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ျဖင့္ ကေသာင္းကနင္း ႏိုင္လွတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ သူ႔သားသမီးေတြေလာက္ တျခားေသာ မင္းသား၊ မင္းသမီးၾကီးေတြရဲ့ သားသမီးေတြက မၾကီးက်ယ္ၾကဘူး ဆိုတဲ့ စကားဟာ အေတာ္ၾကီးကို လက္လြတ္စပယ္ ႏိုင္လြန္းတဲ့ စကားလို႔ ထင္မိပါတယ္။ မင္းသားၾကီး ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းရဲ့သား ရာဇာေန၀င္း၊ သမီး ေဟမာေန၀င္းတို႔ထက္ သူ႔သားသမီးေတြက ၾကီးက်ယ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေလေရာ့သလား။ မင္းသားႀကီး ဦးသုေမာင္ရဲ့ သား ဖိုးေသာၾကာေလာက္ေရာ သူ႔သား ေန၀င္းက ေက်ာ္ၾကားေနၿပီလား။ သူတပါးကိုပုတ္ခတ္ၿပီး ၾကြားလုံးထုတ္သြားတဲ့ ဦးေက်ာ္ဟိန္းကို ဒီတခါမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို စိတ္ပ်က္သြားမိပါတယ္။ သူေျပာသြားတဲ့ စကားေတြကို ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာ ၾကည့္ပါ။ ေျပာသြားပါေသးတယ္။ `က်ေနာ္ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က်ရင္ ဒီအလုပ္ (အႏုပညာ) အလုပ္ေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ က်ေနာ္ သတ္မွတ္လိုက္တာဟာ ဒီလုိ ေဟာေျပာပြဲေတြ ထပ္လုပ္ခ်င္လို႔ က်ေနာ္ ဟိုဘက္ကို ျဖတ္လိုက္တာ၊ က်ေနာ္ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရတာ သီခ်င္းဆိုရတာ တျပည္လုံးကို မပ်႔ံဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ ေနာက္ဆိုရင္ တဆင့္တဆင့္ ဒီစကားေတြက ပတ္၀န္းက်င္ကို ပ်႔ံႏွံ႔သြားမယ္´ အင္း.. ဒီအတုိင္းသာဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္က်ိဳးေတြ နည္းကုန္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ့ခင္ဗ်ာ။ ဖိလစ္ပိုင္က အက္စ္ထရာဒါလ္ လို ပုံစံမ်ိဳး လုပ္ေတာ့မယ္လားမသိ။ အဲ.. ဒါနဲ႔။ သူေျပာတဲ့ ၾကီးက်ယ္တယ္ ဆိုတဲ့ သူ႔သားနဲ႔သူ တြဲဖက္သီဆိုသြားတဲ့ သီခ်င္းကိုေတာ့ ဒီမွာ ၾကည့္ပါ။ လူမည္းအဆုိေတာ္ Usher ပုံစံကို အတုခိုးၿပီး ဘာေတြမွန္းမသိ အိုက္တင္လုပ္ျပတဲ့ ဦးေက်ာ္ဟိန္းရဲ့ သားေတာ္ေမာင္ ေန၀င္းရဲ့ စတိုင္လ္ကို၀င္ၾကည့္မိတဲ့ ပရိသတ္ထဲက တေယာက္က ခ်ီးက်ဴး ေထာပနာ ျပဳထားပါေသးတယ္။

ျမန္မာစာသည္... တုိ႔စာ...

ဒီစာကို ေရးဖုိ႔ ခ်ိန္ရြယ္ေနတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ေရးသင့္ မေရးသင့္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ေနတာလည္း အၾကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ အားလုံးအတြက္ အက်ိဳးရိွမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတာေၾကာင့္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဘက္ လေတြထဲမွာ ျမန္မာ ဘေလာ့ခ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို မ်ားလာတာ သတိထားမိပါတယ္။ လက္လွမ္းမီသေလာက္ လုိက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာနဲ႔ တူသလဲဆိုေတာ့ ျဖဴနီျပာ၀ါ အေရာင္စုံလင္တဲ့ ပန္းခင္းတခုကို ေရာက္သြားသလုိပါပဲ။ သူ႔အဆင္းနဲ႔သူ တမ်ိဳးစီေတာ့ တန္ဆာဆင္ထားၾကတာမို႔ အားလုံးလုိလို ေကာင္းၾကပါတယ္။

က်ေနာ္ ေနာက္ထပ္ သတိထားမိတာ ရိွပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြ စာအေတာ္ ေရးလာၾကပါတယ္။ ေရးဟန္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ တင္ဆက္မႈ ပုံစံ အသြယ္သြယ္နဲ႔ မိမိ အေတြ႔အႀကဳံ၊ ရပ္တည္ခ်က္၊ ခံစားမႈ စသည္စသည္တုိ႔ကုိ ဖတ္ခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ အေတာ္ႀကီးကို ႀကိဳးစား ေရးသားလာၾကပါတယ္။ ဘေလာ့ခ္ဆိုတာက မိမိသာလွ်င္ အရွင္သခင္၊ မိမိသာလွ်င္ အယ္ဒီတာ၊ မိမိသာလွ်င္ တည္းျဖတ္သူ ဆိုေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚၾက၊ ေရးသားၾကတာ တကယ္ကို အားရစရာႀကီးပါ။

ျမန္မာ လူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘေလာ့ခ္ေရးရင္ ျမန္မာ ဘာသာကုိသာ အသုံးျပဳၾကသူ မ်ားပါတယ္။ အလြန္အင္မတန္ နည္းတဲ့ လူနည္းစုသာလွ်င္ တျခားေသာ ဘာသာစကားကို သုံးပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း ျမန္မာလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းအၾကားမွာ ျမန္မာလို ေျပာရ၊ ေရးရတာကို ပိုၿပီး အားရပါးရ ႏိုင္တယ္ လို႔ ခံစားရလုိ႔ တေၾကာင္း၊ တျခားဘာသာစကားကိုလည္း တခုတေလမွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မႏိုင္နင္းတာက တေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘေလာ့ခ္ကို ျမန္မာလုိပဲ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ခ္တခုကို ပုံမွန္ ေရးျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ အင္မတန္ အခ်ိန္ေပးရပါတယ္။ ရတဲ့ အခ်ိန္ကေလးမွာ မိမိတင္ျပခ်င္တာကို ကမန္းကတန္း ေရးျဖစ္လုိက္တဲ့ အခါမွာ သတိမမူလိုက္မိတဲ့ ခၽြတ္ေခ်ာ္မႈေလးေတြက တင္လုိက္တဲ့ စာေတြထဲမွာ ပါသြားတတ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ခ္ေရးသူေတြ အမ်ားဆုံး မွားၾကတဲ့ အမွားကေတာ့ `သတ္ပုံ သတ္ညႊန္း´ပါ။

လူငယ္တေယာက္ရဲ့ ဘေလာ့ခ္မွာ ျမန္မာစာ သတ္ပုံအေပၚ သူခံယူထားပုံကို `တခ်ိဳ႕စာလံုးေပါင္းျပင္စားသူမ်ားေတြ႕လွ်င္ မင္းဟာၾကီးဟိုနားမွားေနတယ္ ဒီနားမွားေနတယ္ ေျပာေကာင္းေျပာမည္။ ဒါလဲျပင္စရာမလိုပါ။ က်ေနာ္ စာသံုးေပါင္း သတ္ပံုက်မ္းျပဳစုသူမဟုတ္ပါ။´ လို႔ ေရးထားတာကို ဖတ္လိုက္ရဖူးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ ျမန္မာစာကို သတ္ပုံ သတ္ညႊန္း မွန္ႏိုင္သမွ် မွန္ေအာင္ ႀကိဳးစား ထိန္းသိမ္းေနၾကတာဟာ စာလုံးေပါင္းျပင္စားရာ က်တယ္လို႔ က်ေနာ္ေတာ့ မထင္ပါ။ ဒါဟာ `တို႔စာကို ေလးစားပါ´ ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ အညီ က်ေနာ္တုိ႔ စာကို က်ေနာ္တို႔ ေလးစားေနတာလို႔ပဲ ခံယူမိပါတယ္။ စာလုံးေပါင္း သတ္ပုံက်မ္းျပဳစုသူ မဟုတ္တာနဲ႔ဘဲ စာလုံးေပါင္းေတြ မွားခ်င္တုိင္း မွားၾကေလကုန္သတည္း ဆိုတာက်ေတာ့လည္း မနိပ္ေသးပါဘူး။

ျမန္မာ ဘေလာ့ခ္ကာေတြ အမွားမ်ားၾကတာ တခုကေတာ့ ၀စ္စေပါက္နဲ႔ ေအာက္ကျမစ္ေတြ မလိုတဲ့ေနရာမွာ ထည့္လိုထည့္၊ လိုတဲ့ေနရာက်ေတာ့ က်န္လိုက်န္ ျဖစ္တတ္တာပါ။ အခ်ိန္လု ေရးရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္လုိ႔ နားလည္မိပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အကုိႀကီးတေယာက္က နည္းနည္း ညစ္တီးညစ္စုတ္ႏိုင္တဲ့ ဟာသ တခုနဲ႔ ဥပမာေပး ေျပာဖူးတာကို သတိရမိပါတယ္။

တခါတုန္းက သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ မိဘေတြ မသိေအာင္ ခ်ိန္းေတြ႔ၾကပါတယ္။ အဲဒါကို ေကာင္မေလးရဲ့ ဦးေလးက ျမင္သြားပါတယ္။ သူ႔ဦးေလး ျမင္သြားတာကို ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကို စာေရးၿပီး လူႀကဳံနဲ႔ ေျပာေတာ့ ၀စ္စေပါက္နဲ႔၊ ေအာက္ကျမစ္ေတြ တလြဲျဖစ္ေနလုိ႔ ဒီလို ေရးလိုက္မိပါသတဲ့။

`အကုိနဲ႔က်မ ဘူစင္ေအာက္မွာ ခ်ိန္ေတ့ေနၾကတာကို ဦးေလကျမင္းသြားတယ္´

တကယ္ေတာ့ သူေျပာခ်င္တာက-

`အကိုနဲ႔ က်မ ဘူးစင္ေအာက္မွာ ခ်ိန္းေတြ႔ေနၾကတာကို ဦးေလးက ျမင္သြားတယ္´ ပါ။

တကယ္ေတာ့ မိမိေရးလိုက္တဲ့ စာကို မတင္မီမွာ အနည္းဆုံး တေခါက္ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ဖတ္မယ္ ဆိုရင္ ဒီကိစၥ ေတာ္ေတာ္ အိုေကသြားမွာပါ။ ေျပာသာေျပာရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္နားမွာ က်န္ေန၊ ပိုျပန္ၿပီလဲ မသိ၊ ေတြ႔ရင္ ေျပာျပၾကပါအုံး။

`သိန္းဌက္´ လို႔ေရးထားတာကို ဖတ္လိုက္ရမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ `င´ ဟ-ထုိး ကသတ္ ငွက္လို႔ ေရးရမွာပါ။ `သိန္းဌက္´ လို႔ေရးလုိက္ေတာ့ အသံထြက္ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ `သိန္းထက္´ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီထက္ နည္းနည္းေလး ပိုဆိုးသြားတာက ကိုစုိင္းထီးဆိုင္ရဲ့ အထင္ကရ သီခ်င္းစာသား `နင္ဟာ အေတာင္ပါတဲ့ ငွက္ပါ.. ငါက လြင့္ပါးတဲ့ ေရာ္ရြက္၀ါ´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားေလးကို ဘန္နာမွာ တင္ေတာ့ `နင္ဟာ အေတာင္ပါတဲ့ ဌက္ပါ…´ လို႔ စာလုံးေပါင္းထားေတာ့ အဲဒီ သီခ်င္းကို လိုက္ညည္းမိရင္း ၿပဳံးမိပါတယ္။

ျမန္မာ ဘေလာ့ခ္ေရးသူေတြ အခက္ေတြ႔ေနၾကဟန္ ရိွတာ တခု သတိထားမိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပါ့ဌ္ဆင့္ စာလုံးေတြပါ။ က်ေနာ္လည္းပဲ မၾကာခဏ ဆိုသလို မွားေနဆဲပါ။ ရိုက္ရတာလည္း ခက္ေပသားကိုး။

`စည္းကမ္းဆိုတာ တစံုတရာကို တိုးတက္ေစဖို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစည္းကမ္းက မလိုအပ္ဘဲ ေနရင္ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္တာနဲ႕ မတူဘဲ မျပန္႔ပြားေအာင္လုပ္ ထားသလိုျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္´ လို႔ လူငယ္တေယာက္က ကြန္မန္႔ တခုမွာ ေျပာဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္ အခုလို သတ္ပုံ ကိစၥကို ေဆြးေႏြးေနတာဟာ စည္းကမ္းပုံေသခြက္ႀကီးနဲ႔ ကန္႔သတ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ရပါ။

သတ္ပုံ စာအုပ္ထဲက သတ္ပုံ အခ်ိဳ႔အတိုင္း က်ေနာ္ လိုက္မေရးတာ တခ်ိဳ႔ ရိွပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့-

`တစ္´ ဆိုတဲ့ သတ္ပုံပါ။ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ၾကီး ေန၀င္းဟာ သူ အာဏာ ရလာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာစာအဖြဲ႔ကို သတ္ပုံ တခု အျပင္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တခု၊ တေကာင္၊ တေယာက္ အစရိွတဲ့ ကိန္း ဂဏန္းျပ အသုံးေတြကို တစ္ခု၊ တစ္ေကာင္၊ တစ္ေယာက္ အစသျဖင့္ ျပင္ေရး ခိုင္းခဲ့တာပါ။ သူအာဏာ လက္၀ယ္ရိွခ်ိန္တုန္းက ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ အဲဒီ သတ္ပုံေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔ေသာ ျမန္မာ စာလုံးေတြကို ရွဳပ္ေထြးေစတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ တစုံတရာကို တစ္စုံ တစ္ရာ၊ တခါတေလကို တစ္ခါတစ္ေလ၊ တေယာက္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္၊ တစုံတေယာက္ကို တစ္စုံ တစ္ေယာက္ လို႔ သုံးၾကတာေတြကိုပါ။ အဲဒီ စာလုံးေတြမွာ ႏွစ္စုံႏွစ္ရာ၊ ႏွစ္ခါႏွစ္ေလ၊ ႏွစ္ေယာက္ေယာက္၊ ႏွစ္စုံ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုၿပီး ထပ္ေရးလို႔ မရႏိုင္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္မ ဆိုတဲ့ အသုံးကိုလည္း မႏွစ္သက္လွတာေၾကာင့္ က်ေနာ္၊ က်မ လုိ႔သာ သုံးျဖစ္ပါတယ္။

အင္မတန္ အမွားမ်ားၾကတာတခုကိုလည္း သတိထားမိပါေသးတယ္။ ဒါကိုေတာ့ က်ေနာ့္အရင္ ေရးျပ၊ ေထာက္ျပတဲ့လူေတြလဲ ရိွႏွင့္ေနၾကပါၿပီ။ မွားတာကိုလည္း ေတြ႔ေနဆဲပါပဲ။ မ.. ေနာက္မွာ `ပဲ´ ဆိုတဲ့ အသုံးကို သုံးေနၾကတာပါ။ ဥပမာ- မဟုတ္ဘဲ၊ မလုပ္ဘဲ၊ မသြားဘဲ စတဲ့ အသုံးေတြကို မဟုတ္ပဲ၊ မလုပ္ပဲ မသြားပဲ လုိ႔ မွားယြင္းၾကတာပါ။ မေမ့ေအာင္လုိ႔ ခပ္လြယ္လြယ္ မွတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ `မ´ေနာက္မွာ ဘဲ လိုက္တယ္ လို႔မွတ္ရင္ ေမ့ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ :)

သတ္ပုံ အေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ျမန္မာစာ ေရးဟန္အေၾကာင္း နည္းနည္းေလာက္ စကားေၾကာ ရွည္ခ်င္ပါေသးတယ္။

ျမန္မာစာ ေရးဟန္မွာ စကားေျပာေရးဟန္နဲ႔ စကားေျပေရးဟန္ရယ္လုိ႔ ေရးဟန္ ပုံစံႏွစ္မ်ိဳး ေရးေလ့ရိွပါတယ္။

စာတပုဒ္ကို စကားေျပဟန္ပဲ ေရးေရး၊ စကားေျပာဟန္ပဲ ေရးေရး၊ ေရးတဲ့လူရဲ့ သူေရးတဲ့ စာအေပၚ ႏိုင္နင္းစြာ ဖြဲ႔ႏြဲ႔တင္ျပႏိုင္မႈ အေပၚမူတည္ၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးလုံး ဖတ္လို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဥပမာျပရရင္ ထမင္းနဲ႔ ေကာက္ညွင္းရဲ့ မတူေသာ အရသာေတြ ေပးသလိုပါပဲ။ ထမင္းရဖုိ႔ ဆန္ၾကမ္းကို ခ်က္ရပါတယ္။ ေကာက္ညွင္းေပါင္းရဖုိ႔ေတာ့ ေကာက္ညွင္းဆန္ကို ေပါင္းရပါတယ္။ စကားေျပာဟန္နဲ႔ စကားေျပဟန္ကို တပုဒ္တည္းမွာ ေရာေရးလိုက္ေတာ့ ဆန္ၾကမ္းနဲ႔ ေကာက္ညွင္းဆန္ကို ေရာခ်က္လိုက္သလိုျဖစ္သြားတယ္လို႔ ခံစားရမိပါတယ္။ ဒါဟာ အထက္က ေျပာခဲ့သလို `စည္းကမ္း´ ဆုိတဲ့ ပုံေသခြက္ ေအာက္ကေန စဥ္းစားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ `ရသ´ ဆိုတဲ့ ခံစားမႈ ေနရာကေန ေတြးေတာ ျမင္ေယာင္တာပါ။

အစဥ္အလာေအာက္က ခြဲထြက္ေရးသားလာရင္းနဲ႔ အခုေခတ္မွာ အသုံးတြင္က်ယ္ေနၾကတာ တခု ရိွပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ `သူမ´ ဆိုတဲ့ အသုံးဟာ ျမန္မာစာ ေရးဟန္မွာ မရိွပါဘူး။ ျမန္မာစာ စာစီစာကုံး ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ `သူမ`လို႔ သုံးရင္ အမွတ္ေလွ်ာ့တာကို မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အခါမွာေတာ့ ေခတ္စမ္းစကားေျပ ေရးသူမ်ား၊ ၀တၳဳေရး အေက်ာ္အေမာ္မ်ားရဲ့ အသုံးမ်ားလာမႈေၾကာင့္ `သူမ´ ဆိုတဲ့ အသုံးက ေတာ္ေတာ္ေလးကို တြင္က်ယ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီလို အသုံးမ်ိဳးက်ေတာ့ ဖတ္ရတာလည္း အရသာ မပ်က္လွေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။

ေျပာလုိ႔သာေျပာရတယ္။ ေနာက္တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ စကားေျပာနဲ႔ စကားေျပ ေရာေရးဟန္ေတြ အသုံးတြင္က်ယ္လာႏိုင္ေကာင္းလည္း တြင္က်ယ္လာႏိုင္ပါတယ္။ အခုကေတာ့ ဖတ္ရတာ ခပ္ေထာင့္ေထာင့္ႀကီး ျဖစ္ေနသလို ခံစားေနရဆဲပါပဲ။ `ေရွးရုိးစြဲႀကီး´ လုိ႔ သမုတ္ရင္ေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္၊ ၿငိမ္ခံေနရုံသာ ရိွပါတယ္။

သတ္ပုံ ကိစၥကို ဖိုရမ္ေတြမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆုံး.. ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀တဲ့ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႔မွာေတာင္ ျငင္းၾက ေျပာၾကတာေတြ ဖတ္ရမိဖူးပါတယ္။ အင္မတန္လည္း ျငင္းခုန္လုိ႔ ေကာင္းလွတဲ့ ကိစၥႀကီးေပကိုး..။ ဘယ္လုိပင္ ျငင္းၾကပါေစ၊ ျငင္းသူေတြ၊ ေဆြးေႏြးသူေတြ အားလုံး အျပဳသေဘာေဆာင္ရင္ျဖင့္ ဒါဟာ ေကာင္းတဲ့ အလားအလာ ျဖစ္လာမွာပါ။

သီးေလးသီးရဲ့ ေဆးေရာင္စုံ အၿငိမ့္ဆိုတာကို ၾကည့့္လိုက္ရတုန္းက ေရွ႔ထြက္မင္းသမီးေလးက `ရင္ထဲရိွသမွ် ရင္ဖြင့္ျပလို႔ တကယ္ေျပာျပလိုက္မွာ၊ အျပဳသေဘာေလးမို႔ အထု သေဘာမေပးဘဲ ခံစားနားဆင္ပါ´ လုိ႔ ဆိုသြားပါတယ္။ အျပဳသေဘာနဲ႔ ေျပာျပတာကို ထုေထာင္းမယ္ မႀကံလုိက္ပါနဲ႔တဲ့။

အဲဒီမင္းသမီးေလးဆိုသြားတဲ့ စာသားကို သေဘာက်လုိ႔ ေကာ္ပီကူးပါရေစခင္ဗ်ာ။

`ျမင္ေတြ႔မိသမွ် ခံစားမိလို႔ တကယ္ေျပာျပလိုက္တာ၊ အျပဳသေဘာေလးမုိ႔ အထုသေဘာမေပးဘဲ ဖတ္ရင္းနားလည္ပါ´

အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ေန႔တေန႔ျဖစ္ပါေစ။ အခ်ိန္ယူၿပီး ဆုံးေအာင္ ဖတ္ေပးတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ကလုိေစးထူး

ႏိုင္ငံ + ျပည္သူ = ႏိုင္ငံေရး..

စေနေန႔ ညက ျဖစ္ပါတယ္။ တင့္တင့္ထြန္း စတိတ္ရိွဳးပြဲကို သြားေတာ့ ခန္းမရဲ့ အ၀င္၀မွာ မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အန္တီၾကီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံပါတယ္။ `အန္တီတို႔၊ စတိတ္ရိွဳးပြဲ လာၾကည့္တာလား´ လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ ေမးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အန္တီႀကီးေတြက မ်က္ႏွာထား မသာမယာနဲ႔ တေယာက္စီ ဒီလိုျပန္ေျဖပါတယ္။ `မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးမေလးေတြကို လိုက္ပို႔တာ၊ တို႔ေတြက ျပန္မွာ´ `ၾကည့္စမ္းပါဦးကြာ၊ တခုခုလုပ္ၾကမယ္ေဟ့ ဆုိၿပီး လူစုရင္၊ အစည္းအေ၀းတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ လူေတြက ဒီလို မတက္ၾကြဘူး´ `မင္းလည္း တုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္၊ တို႔နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လုိ႔ ဖို႔၀ိန္းလာတာမွ မဟုတ္တာ၊ တင့္တင့္ထြန္း စတိတ္ရိွဳးပြဲလာတာမဟုတ္လား´ `အန္တီတို႔ကေတာ့ ၀မ္းနည္းတယ္၊ ကဲ.. သြားမယ္ေဟ့´ *** လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာ ပညာလာသင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက ဒီလိုေျပာပါတယ္။ `က်မတို႔က မိဘေတြက ခ်မ္းသာၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ ရိွတဲ့ေငြေလးကို ျခစ္ျခဳတ္ၿပီး ဒီမွာ ပညာလာသင္ေနရတာ၊ ႏိုင္ငံေရးေတြ ဘာေတြ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ အခ်ိန္မရိွဘူး။ အဲဒါေတြ လုပ္လုိ႔လည္း တခုခု အထိခိုက္မခံႏိုင္ဘူး။´ *** လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္တြင္းက နာမည္ႀကီး ၀က္ဘ္ဆိုုက္တခုရဲ့ တာ၀န္ရိွသူ လူငယ္တေယာက္က ဒီလိုေျပာတာကို ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ `ဒီထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးေတြ မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ အေရးယူခံရပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က မိဘကို လုပ္ေကၽြးေနရတာ၊ အဲဒါေတြအတြက္နဲ႔ က်ေနာ့္ဘ၀ အနစ္မြန္းမခံႏိုင္ဘူး´ *** အထက္ပါ ျဖစ္ရပ္ေတြကို ၾကည့္ရင္ `ႏိုင္ငံေရး´ ဆိုတဲ့ စကားရပ္ေလး တခုကို လူေတြ နားလည္လက္ခံၾကတာဟာ မတူညီဘူး ဆိုတာ သိလာေစပါတယ္။ အဲဒီလို မတူညီမႈနဲ႔ အတူ လူတန္းစားေတြ တစတစနဲ႔ ကြဲျပားေနေလမလားလို႔ ေတြးမိေတာ့ ဒီစာကို ေရးမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ `ႏိုင္ငံေရး´ လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားတတ္တာ အစဥ္အလာ တခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား ဆိုတာနဲ႔ လက္ရိွ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဆန္႔က်င္သူမ်ားလို႔ မ်က္လုံးထဲမွာ အရင္ဆုံး ျမင္ေယာင္ ပစ္လုိက္ၾကတာ မ်ားေနပါၿပီ။ သူတို႔သည္သာလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ အဲဒီေတာ့ အခ်ိန္မေရြး ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ခံရႏိုင္တယ္။ ယုတ္စြအဆုံး ဘ၀ပ်က္သြားႏိုင္တယ္..၊ အဲဒီလို ေတြးပစ္လိုက္တာ မ်ားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာ ႏိုင္ငံရဲ့ အေရး၊ ျပည္သူရဲ့ အေရးဆိုတာ ရွင္းေနပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကလည္း ဒီလိုပဲ အနက္ဖြင့္ဆုိပါတယ္။ ပါတီေထာင္မွ ႏိုင္ငံေရး မဟုတ္သလို ပါတီအဖြဲ႔အစည္း၀င္ ျဖစ္မွ ႏိုင္ငံေရး သမား မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ ျပည္သူ ဆိုၿပီး လူတန္းစား ႏွစ္ရပ္က ကြဲျပားမွန္းမသိ ကြဲျပားလာေနပါၿပီ။ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေအာက္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသားက်လာတဲ့ ျပည္သူေတြမွာလည္း သူတို႔ရဲ့ ရပိုင္ခြင့္၊ ရပ္တည္ပုိင္ခြင့္ကိုေတာင္မွ (အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ဆန္႔က်င္ရမယ္ဆုိရင္) လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းစြာ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာရဲေတာ့ပါဘူး။ ေျပာတဲ့လူေတြကိုလည္း `သူတို႔က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ´ လို႔ သတ္မွတ္ပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ သတ္မွတ္ရေလာက္ေအာင္လည္း အေျခအေနေတြက ဖန္တီးေပးေနပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားလုိ႔ သတ္မွတ္ခံရသူေတြကလည္း သူတို႔လုိ မလုပ္၊ မေျပာတဲ့ ျပည္သူကို အားမရ၊ ျပည္သူကလည္း သူတုိ႔နဲ႔ အသားမက်၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေ၀းသထက္ ေ၀းသြားပါေတာ့တယ္။ တေန႔လုပ္မွ တေန႔စား၊ ၀မ္းေရးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ သာမန္ျပည္သူ တေယာက္က `စစ္အာဏာရွင္ ျပဳတ္က်ေရး´ ဆိုတာကို ထည့္မစဥ္းအားသလို အစိုးရစားရိတ္နဲ႔ ပညာေတာ္သင္ ထြက္လာရတဲ့ လူငယ္တေယာက္ကလည္း သူ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ရင္ ရမယ့္ အခြင့္အေရးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူကို ဆန္႔က်င္လို႔ ရလာမယ့္ လတ္တေလာရလဒ္နဲ႔ မလဲလွယ္ရဲပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ အေတြးေတြ၊ သူတုိ႔ စဥ္းစားခ်က္ေတြထဲမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ့လူေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ တသားတည္း မက်ေတာ့ပါဘူး။ တခါတရံမွာဆိုရင္ `ဒီလူေတြနဲ႔ ပတ္သက္မိရင္ ငါ့ကိုပါ ထိခိုက္လာႏိုင္တယ္´ လုိ႔ေတာင္ ေတြးပစ္လိုက္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ လူတုိင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ လုိ႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ပညာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာလည္း ပညာသင္ျခင္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံ့အေရးကို ပါ၀င္္ေနသလုိ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ေနတဲ့ လုပ္သားေတြကလည္း အလုပ္လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံ့အေရးကို ေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္။ Seminar တခုမွာ ေဆြးေႏြးသူ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္က `လူေတြရဲ့ ေန႔စဥ္ ရွင္သန္ သြားလာ လႈပ္ရွားမႈတုိင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္´ လို႔ အဆိုျပဳ ေဆြးေႏြးဖူးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တျခားေသာ ေဆြးေႏြးသူ အမ်ိဴးသားတေယာက္က `အိမ္သာတက္တာကေရာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆိုင္ပါသလား´ လုိ႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအမိ်ဳးသမီးငယ္ ျပန္ေျဖတာကေတာ့- `အိမ္သာတက္ျခင္းဟာလည္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ပါတယ္။ အိမ္သာတက္သူဟာ အိမ္သာတက္ၿပီးရင္ လက္ေဆးဖုိ႔ အေရးႀကီးသလို အိမ္သာကိုလည္း သန္႔ရွင္းေအာင္၊ ယင္လုံေအာင္ ထားဖုိ႔လုိပါတယ္။ မသန္႔ရွင္းတဲ့ အိမ္သာကို တက္ၿပီး လက္ကို စင္ၾကယ္စြာ မေဆးတဲ့ အိမ္သာတက္သူဟာ ၀မ္းေရာဂါလို ေရာဂါမ်ိဳးေတြ ရႏိုင္ၿပီး သူကမွ တဆင့္ သူ႔မိသားစုကို ေရာဂါကူးေစႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို မိသားစုေတြ မ်ားလာရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံကိုပါ ထိခိုက္ေစႏိုင္လုိ႔ အိမ္သာတက္ျခင္းဟာလည္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆုိင္ပါတယ္´ တကယ္ေတာ့ လူေတြအားလုံး ေန႔စဥ္ ရွင္သန္ သြားလာ လႈပ္ရွား ရုန္းကန္မႈတိုင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးပါ။ ပါတီေထာင္မွ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူကုိ ဆန္႔က်င္မွ ႏိုင္ငံေရးမဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲ ခ်ိဳ႔ငဲ့သူ တေယာက္ကို မိမိ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ေ၀ငွေပးလုိက္တာနဲ႔ အဲဒီ ေပးလိုက္တဲ့ ခဏမွာတင္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ မိမိသိထားတာကို မသိေသးတဲ့ လူေတြကို ေ၀ငွေပးလိုက္တာဟာလည္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္နည္း တမ်ိဳးပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ `က်ေနာ္/က်မ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ပါဘူး´ ဆိုတာ မရိွပါဘူး။ လူတုိင္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံ့ရဲ့ အေရးကို ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါတယ္။ ေကာင္းေသာ ေဆာင္ရြက္ျခင္းနဲ႔ ဆုိးေသာ ေဆာင္ရြက္ျခင္းကေတာ့ မိမိရဲ့ ေရြးခ်ယ္ ယုံၾကည္မႈပါပဲ။ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ဆန္႔က်င္ၿပီး သူတုိ႔ရဲ့ မတရားမႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာေနတဲ့ လူေတြကလည္း မိမိေျပာေနသလို တျခားလူေတြက မေျပာရေကာင္းလားလို႔ အားမလို အားမရျဖစ္ေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီလို အားမလို အားမရ ျဖစ္ေလေလ လူထုနဲ႔ ေ၀းသြားေလေလ ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ ေရးခဲ့တာ အတန္ငယ္ ရွည္လ်ားသြားပါၿပီ။ စာဖတ္သူမ်ားကို ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာ တခုရိွပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးတဲ့ စာကို ၾကိဳက္သလို ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်ီးက်ဴးမႈဟာ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အရသာကို ေပးေစေပမယ့္ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ေ၀ဖန္မႈဆိုတာလည္း လိုအပ္လွပါတယ္။ စာတပုဒ္မွာ အားေကာင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ ဒြန္တြဲေနတာမို႔ အမွားကင္းသူဆိုတာ မရိွပါဘူး။ ေထာက္ျပႏိုင္ပါတယ္၊ ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ စာကို ေသခ်ာစြာ ဖတ္ၿပီး ေ၀ဖန္ေထာက္ျပတာမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ အတုိင္းထက္ အလြန္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ကလိုေစးထူး

ျပည္သူ႔အတြက္... ျပည္သူ႔အတြက္...

`တိတ္.. နိတ္.. သုံး…ေလး … တိတ္နိတ္သုံးေလး.. တိတ္နိတ္သုံးေလး ျပည္သူ႔စစ္သား.. ျပည္သူ႔စစ္သား… ျပည္သူ႔စစ္သား…´ မနက္ေ၀လီ ေ၀လင္း ျမဴထူထူထဲမွာ စစ္ဖိနပ္ေတြရဲ့ ေျမၾကီးေပၚ ေဆာင့္နင္းသံ ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႔အတူ အထက္ပါ အသံက ဟိန္းလို႔ ထြက္လာပါတယ္။ အသံလာရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ခင္း အေျပးေလ့က်င့္ခန္း ထြက္လာဟန္တူတဲ့ တပ္သားသစ္ သင္တန္းသားမ်ား..။ `ေရွ႔တလက္မ ေနာက္ေျပာင္´ လုိ႔ က်ေနာ္တို႔ေတြ အရပ္ထဲမွာ စေနာက္ၿပီး ေခၚေလ့ရိွတဲ့ ေနာက္ေစ့ ေျပာင္ေျပာင္ ဦးစြန္းဖုတ္ ဆံပင္ ကုိယ္စီနဲ႔ က်ေနာ္ ထုိင္ေနရာ `ရွင္သန္ျခင္း´ ကေဖးရဲ့ အေရွ႔ကေန ျဖတ္သြားၾကပါတယ္။ ေနာက္ေက်ာမွာ သဲအိတ္ကိုယ္စီပိုးလုိ႔ ေလးေလးမွန္မွန္ေျပးေနၾကတဲ့ သူတို႔ လူအုပ္ထဲမွာ တေယာက္ေယာက္ကို ေတြ႔ေလမလားလုိ႔ အငမ္းမရ လိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။ ေဟာ..ေတြ႔ၿပီ။ ဟိုးေနာက္ဘက္က်က် အတန္းမွာ ပိုးထားရတဲ့ သဲအိတ္က မႏုိင္မနင္း ျဖစ္ေနဟန္နဲ႔ ေကာင္ေလး။ ေျခလွမ္းေတြကလည္း အေရွ႔လူကို မနည္း အမွီလိုက္ေနရတဲ့ ဟန္..။ နည္းျပျဖစ္ဟန္တူသူရဲ့ အသံက ဟိန္းထြက္လာျပန္တယ္။ `အမွတ္စဥ္.. အမွတ္စဥ္.. အမွတ္စဥ္ ………. ဆို´ *** `ရွင္သန္ျခင္း´ ကေဖးဆိုတာက က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးရဲ့ ၿမိဳ႔လယ္လို႔ ဆိုရမယ့္ ေနရာက လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလးပါ။ ဆိုင္ေလး တည္ေနတဲ့ ေနရာက ဟိုးဘက္ ေတာနယ္က မနက္ေစာေစာ ေစ်းလာေရာင္းတဲ့ လွည္းတန္းလာတတ္တဲ့ လမ္းနဲ႔ ၿမိဳ႔ရဲ့ တခုတည္းေသာ ကတၱရာ လမ္းဆုံေထာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ အျပင္ ေစ်းနဲ႔လည္း အနီးေလးဆိုေတာ့ အခုလို မနက္ေစာေစာဆုိရင္ ျမင္ကြင္း အစုံျမင္ရတတ္ပါတယ္။ သံပုရာသီး၊ ေရွာက္သီးအျပည့္နဲ႔ တအိအိေမာင္းလာတတ္တဲ့ လွည္းေမာင္းသံ တဂၽြိဂၽြိ၊ ေစ်းေတာင္းကိုယ္စီ၊ အပိုးအလြယ္ ကိုယ္စီနဲ႔ ေစ်းေရာင္းလာတတ္တဲ့ ေတာသူေတာင္သားမ်ား၊ သနပ္ခါးက ထူလပ်စ္၊ သင္တုိင္းျဖဴျဖဴ အေရာင္ညစ္နဲ႔ ကရင္လုံမပ်ိဳေလးမ်ားကို ဒီဆုိင္ေလးရဲ့ မနက္ခင္းမွာ ေတြ႔ႏိုင္သလို နယ္ေျမခံ တပ္ရင္းက ဖြင့္လွစ္တဲ့ တပ္သားသစ္သင္တန္းသား ပဲကတုံးေလးေတြကုိလည္း ျမင္ရႏိုင္တဲ့ ဒီဆုိင္ေလးမွာ မနက္ေစာေစာတိုင္း က်ေနာ္ ဆုိင္ထုိင္ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္လည္း ေသာက္ရင္း၊ နံနက္ခင္း ျမင္ကြင္းေတြကိုလည္း ေငးေမာ ခံစားရင္းနဲ႔ေပါ့..။ အဲဒီေကာင္ေလးကို က်ေနာ္ သတိထားမိတာ ရက္အတန္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ မ်က္ႏွာထားေလးက ကေလးတေယာက္လို ႏုနယ္ေနေပမယ့္ ေနေလာင္ေနတဲ့ သူ႔အသားေရာင္ နီက်င္က်င္က သူ၀တ္ထားတဲ့ ၀တ္စုံစိမ္းနဲ႔ မလိုက္ဖက္လွစြာ သူ႔ရဲ့ အျပစ္ကင္းတဲ့ ႏုပ်ိဳျခင္းကို ဖ်က္ဆီးလို႔ေနပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႔လယ္ကို သူတို႔ လူအုပ္ေရာက္လာတုိင္းမွာ သူ႔မ်က္လုံးေတြက က်ေနာ္ထုိင္ေနရာ ဆုိင္ဘက္ကိုၾကည့္ရင္း၊ တခါတေလေတာ့လည္း ေတာနယ္က ေစ်းလာေရာင္းသူေတြ လာရာ လမ္းဖက္ကို ၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ကေတာ့ သူ႔နည္းျပဆရာ အမိန္႔အသံအတုိင္း ရြတ္ဆိုရင္း လိုက္ပါသြားတတ္ပါတယ္။ `ဘာလုပ္ေနလဲ´ `ေလ့က်င့္ေနတယ္´ `ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ´ `ျပည္သူ႔အတြက္´ `ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ´ `သံမဏိစိတ္ဓာတ္… သံမဏိစိတ္ဓာတ္… သံမဏိစိတ္ဓာတ္´ အစိမ္းေရာင္ လူအုပ္ၾကားထဲ ေရာေႏွာပါသြားတဲ့ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ မွတ္ခ်က္တခုကို ကရုဏာသက္စြာ ခ်လိုက္မိပါတယ္။ `ဒီေကာင္ေလး အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ဘယ္လိုမွ မျပည့္ႏိုင္ဘူး…´ *** ညတညမွာေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္ မီးေရာင္ မွိန္မိွန္နဲ႔ အတူ အိမ္ထဲမွာ စာဖတ္ေနတုန္း အိမ္အျပင္ကေန ခပ္အုပ္အုပ္ ေခၚသံတခုကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ `အကို.. အကို.. ´ အိမ္တံခါးကို ကမန္းကတန္းဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့.. ။ ဟင္.. ဟုိေကာင္ေလး။ ဘယ္လိုျဖစ္လာတာပါလိမ့္။ ေကာင္ေလးက က်ေနာ္ တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ သူ႔ေနာက္ကို တေယာက္ေယာက္ အေနာက္က လုိက္လာမွာ စိုးရိမ္ဟန္ တခ်က္လွည့္ၾကည့္ရင္း အိမ္ထဲကို ခပ္သြက္သြက္ေလး ၀င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့.. တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလုိ႔ စကားတခြန္းေျပာပါတယ္။ `က်ေနာ့္ကို ကယ္ပါ အကို၊ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္၊ က်ေနာ့္ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါ´ ဟာ.. ဒါဆို၊ သူ.. သူ ထြက္ေျပးလာတာေပါ့၊ သူ စစ္တပ္ထဲက ထြက္ေျပးလာတာေပါ့။ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံေတြ စီကနဲ ညံသြားပါတယ္။ အိမ္အျပင္ကိုလည္း တေယာက္ေယာက္မ်ား ရိွေနေလမလားလုိ႔ မလုံမလဲနဲ႔ ၾကည့္မိပါတယ္။ တေယာက္မွ ရိွဟန္မတူဘူးလို႔ စိတ္ခ်ရေတာ့မွ အိမ္တံခါးေတြကို အားလုံး လိုက္ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ `ကဲ.. ေျပာကြာ၊ ညီေလး၊ မင္းဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ´ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေကာင္ေလးရဲ့ အတိတ္ကို သူနဲ႔အတူ က်ေနာ္ပါ စီးေမ်ာ လိုက္ပါသြားမိပါေတာ့တယ္။ *** `ဒီလိုပါ အကုိ၊ က်ေနာ့္အသက္က ၁၅ ႏွစ္ပဲ ရိွပါေသးတယ္၊ အင္းစိန္မွာ ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းေနတုန္းပါ။ ကိုးတန္းေပါ့။ အိမ္မွာဆို က်ေနာ္ အငယ္ဆုံးပါ အကုိ၊ အားလုံးကလည္း အလိုလိုက္ၾကတယ္။ အားလုံး အလိုလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း မိဘနဲ႔ အကိုအမေတြအေပၚ ဆိုးတာေပါ့။ အေဖကေတာ့ သိပ္အလိုမလိုက္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔.. တေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္ လိုခ်င္တဲ့ ဆီကိုဖိုက္နာရီကို အေဖ့ကို ပူဆာတာ အေဖက မ၀ယ္ေပးဘူးေလ။ ဘာရမလဲ။ ေသာင္းက်န္းတာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ ေသာင္းက်န္းေသာင္းက်န္း အေဖက ၀ယ္မေပးေတာ့ က်ေနာ္လဲ အေဒၚေတြ ရိွတဲ့ ေမွာ္ဘီဘက္သြားမယ္ဆိုၿပီး အိမ္က ဆင္းလာပါတယ္´ `အင္းစိန္ ဘူတာမွာ ရထားေစာင့္ေနတုန္း၊ စစ္သားတေယာက္က က်ေနာ့္အနားကို လာတယ္။ မွတ္ပုံတင္ပါလားတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သြားမွာလဲ၊ ဘယ္မွာေနလဲ အစုံေမးေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ့္ကို မွတ္ပုံတင္ မရိွတဲ့အတြက္ မသကၤာမႈနဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္လို႔ရတာေတြေရာ၊ ေထာင္ခ်ပစ္လုိ႔ ရတယ္ဆုိတာေတြေရာ အစုံေျပာတယ္။ သူေခၚသြားမယ့္ ေနရာကို လိုက္ခဲ့ရင္ေတာ့ ေထာင္မက်ဘူးတဲ့။ အဲဒီေနရာကေတာ့ စုေဆာင္းေရး ေလ။ ´ `အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္ စုေဆာင္းေရးကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဆယ္ရက္ေလာက္ေနရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီၿမိဳ႔က ခလရ(…) မွာ သင္တန္းလာတက္ရတာပါပဲ အကုိရာ။´ `ဒါျဖင့္ မင္းအိမ္က မသိၾကဘူးေပါ့´ `မသိၾကဘူး အကို´ `မင္းအသက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္မွ မျပည့္ေသးတာ၊ မေျပာျပဘူးလား´ `ေျပာတယ္ အကို၊ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး၊´ `အခု၊ မင္းဘာဆက္လုပ္မလဲ´ `က်ေနာ္ ေျပးလာတာ အကို၊ က်ေနာ္ အိမ္ပဲ ျပန္ခ်င္တယ္၊ ေက်ာင္းဆက္ေနခ်င္တယ္´ ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်လာတဲ့ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့..။ ဒါ.. ေက်ာင္းေနသင့္ေသးတဲ့ အရြယ္ေလ။ ေက်ာင္း၀တ္စုံျဖဴစိမ္းေလးနဲ႔ က်က္သေရ ရိွေနရမယ့္ အနာဂတ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေလး တေယာက္ ဘယ့္ႏွယ့္ျဖစ္ၿပီး ဒီလုိပုံစံ ျဖစ္ေနရပါလိ့မ္။ စဥ္းစားရင္းနဲ႔လည္း ဦးေႏွာက္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလး အလုပ္ေပးရပါတယ္။ သူ႔ကို သူ႔အိမ္အေရာက္ေတာ့ ပုိ႔ေပးလုို႔ မျဖစ္ႏိုင္၊ စစ္တပ္ထဲကိုလည္း ျပန္မအပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အႏၱရာယ္ကေတာ့ ၾကီးပါတယ္။ စစ္ေျပးကို လက္ခံထားရင္ ေထာင္ ၂ ႏွစ္ခ်လုိ႔ ရသတဲ့။ ဟူး…။ ၾကိဳၾကားထြက္တတ္တဲ့ ကားတစီးစီးနဲ႔ ထည့္ေပးလုိက္ရင္ ေကာင္းမလား။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ လမ္းက ဂိတ္တခုခုမွာ ျပန္မိသြားမွ အခက္။ လမ္းမွာကလည္း ဂိတ္ေတြက အမ်ားသား။ သူ႔အသားအေရ နီက်င္က်င္နဲ႔ ေခါင္းကလည္း ပဲကတုံးနဲ႔၊ မလြယ္ေလာက္ဘူး။ သေဘၤာနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္ရင္ေရာ..?။ မနက္ေစာေစာ ထၿပီး လူေတြ အမ်ားၾကီး မလာခင္သူ႔ကို သေဘၤာေပၚ အေရာက္ပို႔လိုက္မယ္။ သေဘၤာထြက္သြားရင္ ၿပီးၿပီ။ အေပၚထပ္ကိုေတာ့ တက္ခိုင္းလို႔ မျဖစ္ဘူး။ အေပၚမွာက အေစာင့္ရဲေတြ ပါလာေသးတယ္။ သေဘၤာထြက္တာနဲ႔ ေရွာက္သီး၊ သံပုရာသီးထုပ္ေတြ ၾကားမွာလိုက္သြားရင္ လြတ္ႏိုင္တယ္။ အင္း. ဦးထုပ္တလုံးလည္း ထည့္ေပးလိုက္မွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ေငြလည္း နည္းနည္းလုိမွာပဲ။ ဟုတ္ၿပီ…။ သေဘၤာနဲ႔ပဲ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့မယ္။ `ကဲ..ညီေလး´ `ဗ်ာ´ `ဒီလိုလုပ္ ……………………………………. …………………………………………….. …………………………………………………..´ က်ေနာ္ေျပာတာေတြကို နားေထာင္ရင္း ေကာင္ေလးရဲ့ မ်က္လုံးက အေရာင္ေတြ လက္လာတယ္။ အေတာင္မစုံေသးတဲ့ ငွက္ကေလးတေကာင္ကို မိဘရင္ခြင္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးရဖုိ႔ တခုတည္းသာ စဥ္းစားေနတဲ့ က်ေနာ့္မွာလည္း ပီတိေတြနဲ႔ အတူ ေကာင္ေလးနဲ႔ သူ႔မိဘေတြ ျပန္ဆုံမယ့္ ျမင္ကြင္းကို မ်က္ေစ့ထဲ ပုံေဖာ္ၾကည့္တယ္။ သူတုိ႔ အေပ်ာ္ေတြကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္။ `ကဲ.. အိပ္ေတာ့ ညီေလး၊´ `ဟုတ္.. အကုိ´ ဖေယာင္းတုိင္မီးကို `၀ူး´ ကနဲ မႈတ္သတ္လိုက္ရင္း။ ျပတင္းတံခါးကို အသာဖြင့္၊ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ လမသာတဲ့ ညမွာ ၾကယ္ေရာင္ မွိတ္တုတ္တုတ္က အေမွာင္ကို ရတတ္သေလာက္ အားေလးနဲ႔ အံတုေနေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေလာကတခြင္မွာေတာ့ အေမွာင္ေတြပဲ ၾကီးစိုးေနသေယာင္ေယာင္။ *** ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခိုက္မွာ အိမ္တံခါးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ထုႏွက္ေနတဲ့ အသံနဲ႔အတူ မာထန္တဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ အလန္႔တၾကား ႏိုးလာပါတယ္။ `တံခါးဖြင့္စမ္း၊ ျမန္ျမန္´ တံခါးအပြင့္မွာပဲ ဓာတ္မီးေရာင္ေတြက အိမ္ထဲကို ျဖာကနဲ က်ရင္း ဟိုဟုိဒီဒီ ထုိးလုိ႔ သားေကာင္ကို ရွာပါေတာ့တယ္။ `ေတြ႔ၿပီေဟ့.. ေတြ႔ၿပီ´ ေခြေခြကေလး အိပ္ေနတဲ့ သူတို႔ရဲ့ သားေကာင္၊ အေတာင္မစုံငွက္ကေလးကို ၾကမ္းတမ္းတဲ့ လက္အစုံနဲ႔ အတင္းခ်ဳပ္ကုိင္ ဆြဲေခၚပါေတာ့တယ္။ တုန္ယင္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးက ငိုယိုလုိ႔ ေတာင္းပန္ေနတာက ရင္နင့္စရာ..။ `ဆရာတုိ႔ရယ္.. က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္လို႔ပါ။ မဖမ္းပါနဲ႔… သား.. ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္လုိ႔ပါ၊ မဖမ္းပါနဲ႔´ လာေခၚသူ လူတစုက အရပ္ထဲမွာ သိပ္အၾကာၾကီး အခ်ိန္ျဖဳန္းခ်င္ဟန္မတူပါဘူး။ ေကာင္ေလးကို အိမ္ေပၚက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲေခၚသြားပါတယ္။ သူတုိ႔ထဲက ရာထူးအၾကီးဆုံး ျဖစ္ဟန္တူသူ လူတေယာက္က က်ေနာ့္ကို ရွဳတည္တည္နဲ႔ ၾကည့္ရင္း- `ညတြင္းခ်င္း ျပန္မိလို႔ မင္းလဲ သက္သာသြားတယ္မွတ္ပါ။ စစ္ေျပးကို လက္ခံထားတယ္ဆိုတာ ေထာင္ခ်ပစ္လို႔ရတာ မေမ့နဲ႔၊ ဒါေနာက္ဆုံး အၾကိမ္ျဖစ္ပါေစ´ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့… အိမ္ထဲမွာ က်ေနာ္ တေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အေတာင္မစုံတဲ့ ငွက္ကေလးရဲ့ ငိုသံလည္း အေမွာင္ထဲကို ေနာက္တၾကိမ္ တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျပန္ပါၿပီ။ ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္ `ရွင္သန္ျခင္း´ ကေဖးကို မထုိင္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေကာင္ေလးတေယာက္ အဲဒီ လူအုပ္နဲ႔အတူ ပါလာေနဆဲလား မၾကည့္ရဲေတာ့ပါ။ မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္ဖိနပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ အတူ တခါတေလမွာ ပ်႔ံလြင့္လာတတ္တဲ့ အသံေတြကို အိမ္ကေနၾကားရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါတိုင္းမွာ အေတာင္မစုံ ငွက္ကေလးကို ျမင္ေယာင္မိရင္း ထိခိုက္ေၾကကြဲစြာ နားကို ပိတ္ထားမိပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ပ့ဲတင္သံလိုလို တစြန္းတစ ၾကားလိုက္မိပါေသးတယ္။ `ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ´ `ျပည္သူ႔အတြက္.. ျပည္သူ႔အတြက္.. ျပည္သူ႔…. ျပည္သူ႔…. ျပည္သူ႔..အတြက္´ ေၾသာ္…။ ျပည္သူ႔အတြက္တဲ့လား။ ကလိုေစးထူး

ပုဂံလမ္းႏွင့္အတူ…

ယခုအပတ္ အလုပ္အားရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ အေ၀းေရာက္ ျမန္မာမ်ား စုေ၀းရာ အင္ဒီယားနား ျပည္နယ္၊ ဖို႔၀ိန္းၿမိဳ႔ကို အလည္အပတ္ သြားေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မေတြ႔တာ ၾကာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတြ႔ရင္း၊ စေနေန႔ညမွာ က်င္းပတဲ့ တင့္တင့္ထြန္းရဲ့ တကိုယ္ေတာ္ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲကိုလည္း ၾကည့္ရင္းနဲ႔ေပါ့..။

အင္ဒီယားနားျပည္နယ္ဟာ အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာေတြ ဒုတိယ အမ်ားဆုံး စုေ၀းရာ ေနရာျဖစ္ေနပါၿပီ။ (ပထမ အမ်ားဆုံးကေတာ့ ကယ္လီဖုိးနီးယား ျပည္နယ္လို႔ သိရပါတယ္)။ ကိုယ္နဲ႔ စရိုက္မတူ၊ ယဥ္ေက်းမႈမတူတဲ့ လူေတြၾကားမွာ အလုပ္နဲ႔အိမ္၊ အိမ္နဲ႔ အလုပ္ ဒါေတြနဲ႔ပဲ ခ်ာလပတ္လည္ေနေတာ့ ျမန္မာရန႔ံ၊ ျမန္မာ အေငြ႔အသက္ေတြ ရႏိုင္တဲ့ ျမန္မာအစုအေ၀း ရိွရာမွာ သြားေရာက္ စုေ၀းရင္း တခ်ိဳ႔လည္း ေျပာင္းေရႊ႔အေျခခ်ရင္းနဲ႔ အခုေတာ့ ဖုိ႔၀ိန္းၿမိဳ႔မွာ ျမန္မာကြန္ျမဴနတီ တခု ေကာင္းေကာင္း ရိွေနၿပီလို႔ ေျပာလို႔ ရေနပါၿပီ။

ျမန္မာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတာင္ သြားထုိင္ျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္က ဆိုင္ေလာက္ ရသ အျပည့္အ၀ မေပးႏိုင္စြမ္းေပမယ့္ လက္ဖက္ရည္ အဖန္ေသာက္လုိ႔ က်က္သေရ အမွန္ေရာက္ရင္း မေတြ႔တာၾကာတဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ စကားလက္ဆုံက်ခဲ့ပါေသးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ တခြက္ တက်ပ္၊ အီၾကာေကြး တခု တက်ပ္၊ ပဲပလာတာ တခု တက်ပ္ ၅၀ ျပား၊ စသျဖင့္နဲ႔ ေဒၚလာေငြ အစား က်ပ္လုိ႔ သုံးစြဲေရးထားတာကို ေတြ႔မိေတာ့ အမိျမန္မာျပည္မွာ ျမန္မာက်ပ္ေငြနဲ႔ အခုလိုေစ်းႏႈန္းအတုိင္းသာ ရိွေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္မလည္းလို႔ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတြးမိလိုက္ပါေသးတယ္။

စေနညေနခင္းမွာေတာ့ မတင့္(တင့္တင့္ထြန္း) ရဲ့ တကုိယ္ေတာ္ ရိႈးပြဲေလး လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အပိုင္းသုံးပုိင္း ခြဲၿပီးလုပ္တဲ့ ဒီပြဲမွာ မတင့္က သူ႔ရဲ့ အဖြင့္သီခ်င္းကို ရန္ကုန္မွာ သီဆိုခြင့္မရတာၾကာခဲ့ၿပီဆိုတဲ့ `ဒါေလးမ်ား´ သီခ်င္းနဲ႔ စဖြင့္ပါတယ္။ ခပ္ျမဴးျမဴးေလးေပါ့။ စေတ့ရိႈးပြဲ ပုံေလးေတြကို ေအာက္မွာေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

စေတ့ရိႈးပြဲ မစမီ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကတဲ့ ပရိသတ္မ်ားပါ။ ဒီပြဲကို လူေလးရာနဲ႔ ငါးရာအၾကား လာေရာက္ၾကတယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းရပါတယ္။ လက္မွတ္ခကေတာ့ တေစာင္ ၂၀ ေဒၚလာ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ တဆယ့္ငါးေဒၚလာပါ။

ေျဖေဖ်ာ္မႈ ပထမ အပိုင္းက မတင့္ရဲ့ ပုံတခ်ိဳ႔ပါ။ မတင့္ရဲ့ ယခုပြဲ ၀တ္ပုံစားပုံဟာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္တုန္းက နယူးေယာက္မွာ လုပ္သြားတဲ့ ပြဲထက္စာရင္ အေတာ္ အဆင္ေျပလုံၿခဳံပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ဒုတိယ အပိုင္း ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ပုံရိပ္ေတြပါ။

မတင့္ရဲ့ တတိယ အပိုင္း ေဖ်ာ္ေျဖမႈ မစခင္မွာ ၾကားျဖတ္အစီအစဥ္အေနနဲ႔ လူငယ္ တခ်ိဳ႔ သီခ်င္းဆိုပါတယ္။ အထက္ပါ လူငယ္ႏွစ္ဦး (ကိုယ္တုိင္ေရး သီခ်င္းလို႔ ယူဆရတဲ့) သီဆိုသြားတဲ့ `ျမန္မာျပည္သား ဘ၀´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းဟာ ပရိသတ္ရင္ကို ခံစားခ်က္ ျမားစင္းမ်ား သဖြယ္ ထိမွန္ေစခဲ့ပါတယ္။ တိုးတက္ေနတဲ့ ဒီတုိင္းျပည္ၾကီးနဲ႔ ျမန္မာျပည္ဆိုတာ မယွဥ္သာႏိုင္တာ သိေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကိုလည္း ဒီႏိုင္ငံလို တိုးတက္ေစခ်င္တဲ့ ခံစားခ်က္ကို အေျခခံ ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ ဟစ္ေဟာ့ပ္ သီခ်င္းကို နားေထာင္ၿပီး သူတုိ႔ နည္းတူ ခံစားေနရတဲ့ ပရိသတ္ေတြက ေလထဲကို လက္ေတြ ေ၀ွ႔ယမ္းၿပီး အားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။






အဲဒါကေတာ့ တတိယ အပိုင္း ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ပုံရိပ္ေတြပါ။

ဒီဘက္ႏွစ္မ်ားမွာ အဆုိေတာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ေလ့ရိွၾကတဲ့ လက္မွတ္ထုိး အေခြေရာင္း အစီအစဥ္ကို တင့္တင့္ထြန္းကလည္း သူ႔ရွိဳးပြဲအၿပီးမွာ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ တေခြ ၁၀ ေဒၚလာပါ။ သူနဲ႔ ဓာတ္ပုံတြဲရိုက္ခ်င္သူမ်ားနဲ႔ သူ႔ပရိသတ္မ်ားက ၀ယ္ယူအားေပးခဲ့ပါတယ္။

တင့္တင့္ထြန္း တကိုယ္ေတာ္ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲရဲ့ ထူးျခားတာ တခုကေတာ့ `ပုဂံလမ္းမွ ေစာင့္ေနမယ္´ သီခ်င္းကို ေတာင္းဆိုသူမ်ားရဲ့ ဆႏၵအရ ႏွစ္ၾကိမ္တုိင္ ေဖ်ာ္ေျဖသြားတာပါ။ က်ေနာ့္ ကင္မရာေလးမွာ ထည့္ထားတဲ့ မမ္မိုရီကဒ္ရဲ့ သိမ္းႏိုင္စြမ္း ရိွသေလာက္ကို ႀကိဳးစားၿပီး အဲဒီ သီခ်င္းကို ရိုက္ကူးလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာ နားေထာင္ပါ ခင္ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ ပုဂံလမ္းမွာ ေစာင့္ေနမယ့္ မတင့္ကို အသာေမ့လို႔ လုပ္ငန္းခြင္ အမွီျပန္ေရာက္ဖို႔ က်ေနာ္ေနထုိင္ရာ ျပည္နယ္ရိွရာကို ျပန္ရပါတယ္။

တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတဲ့ ကားကို သတိထားေမာင္းရင္း …၊ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္က ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့လို႔..။ အင္း.. ပုဂံလမ္းကို အျမန္ျပန္ခ်င္ပါဘိ။

ကလိုေစးထူး

ေရႊျပည္သို႔ လြမ္းဆြတ္ျခင္းႏွင့္အတူ…

အခ်ိန္ အားလပ္ၿပီဆိုရင္ ကြန္ျပဴတာေရွ႔မွာထုိင္၊ စာေတြ ဟိုေရးဒီေရး ေရး၊ chatting ထုိင္၊ အဲဒီအျပင္ က်ေနာ္မၾကာခဏ လုပ္ေလ့ရိွတာကေတာ့ ၀က္ဆိုက္ေပါင္းစုံက ျမန္မာျပည္ ဓာတ္ပုံေတြ ၾကည့္ၿပီး ေရႊျပည္ၾကီးကို အလြမ္းေျဖရတာပါ။

ျမန္မာျပည္ဓာတ္ပုံေတြကို ၾကည့္ရတာဟာ လြမ္းေဆြးမႈေတြကိုလည္း ျဖစ္ေစရ.၊ ရင္ေမာမႈေတြကိုလည္း ျဖစ္ေစရ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြမ္းေတာ့ အတန္ငယ္ ေျပသြားသလို ခံစားရပါတယ္။

အခု အခ်ိန္ဆို က်ေနာ္တို႔ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ဘယ္လုိေနမွာပါလိမ့္။ ဟိုဟုိဒီဒီ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိေတာ့…။

ၿမိဳ႔ေရႊဂုံရဲ့ ေအာင္ဆန္းကြင္းမွာ ေဘာလုံးပြဲေတြ က်င္းပေနဆဲလားမသိ၊ မႈံျပျပနဲ႔ ေဘာလုံးသမားေတြလို႔ ထင္ရတဲ့ အျဖဴစက္ကေလးေတြေတာ့ ေတြ႔မိပါရဲ့။ ဟိုးေ၀းေ၀းက ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္ၾကီးေတြ၊ ျပြတ္ျပြတ္သိပ္သိပ္ကေလးေတြ ေရာျပြန္းေနတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ၾကီးက အရင္အတိုင္းေလလား။

ၿမိဳ႔ျပရဲ့ည အဲဒီလမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာထုိင္ခ်င္မိပါရဲ့။ ေတးသီခ်င္း ခပ္ေအးေအးေလးေတြ နားေထာင္ရင္း၊ ေရေႏြးၾကမ္းေတြ တအိုးၿပီးတအိုး ေသာက္ရင္းနဲ႔ေပါ့..။ အျငင္းသန္ၿပီး က်ယ္ေလာင္ေလာင္ လုပ္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါရင္ ပိုလုိ႔ စည္သြားမယ္ထင္ရဲ့။

အဲဒီလို အေၾကာ္စုံ ပူပူေႏြးေႏြးေလးေတြကို မစားရတာၾကာသလို…၊

ငရုတ္သီးစိမ္းတဖဲ့ကိုက္ရင္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ တမႊာစားရင္း မရပ္မနား၀ါးရတဲ့ ဒီလုိ ၀က္သားတုတ္ထုိးလည္း ေ၀းေနတာၾကာေပါ့.။

မႏၱေလးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သားစိုးက သီခ်င္းထဲမွာ ဒီလုိ ဆိုခဲ့ပါတယ္-

`မင္းတို႔ ေနထိုင္တဲ့အရပ္ မင္းတုိ႔ ဂုဏ္ယူေတြးမွတ္၊ ငါတုိ႔ ျမန္မာဘုရင္ေတြ နန္းစိုက္ခဲ့တဲ့ အဲဒီအရပ္၊ အဲဒီအရပ္၊ အဲဒီအရပ္..´

ဟုတ္ကဲ့..။ အဲဒီ သီခ်င္းစာသားရဲ့အေနာက္မွာ တဆက္တည္း ျပဳလုပ္ထားတဲ့ arrangement တခုကေတာ့ တရုတ္ေတြ နဂါးလွည့္ရာမွာ တီးတဲ့ တုံခ်မ္းတုံခ်မ္း တီးလုံးပါ။

ပြင့္လန္းေနတဲ့ ပန္းေလးေတြရဲ့ ေနာက္က ၾကိဳးတံတားနဲ႔အတူ ဟိုးအေ၀းက ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႔ေလးရဲ့ ရွဳခင္း တစိတ္တေဒသကလည္း လြမ္းေမာဖြယ္ရာ..။

ဘာအေဆာင္အေယာင္မွ မရိွေပမဲ့ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ရြာအ၀င္လမ္းကေလး၊ ေနပူက်ဲကဲ်ေအာက္မွာ စပါးေျခြေလွ႔ေနၾကတဲ့ ေက်းေတာသူမ်ား၊ ဟိုးေ၀းေ၀းက ထန္းပင္တန္း ခပ္အုပ္အုပ္ ေႏြရဲ့ သရုပ္နဲ႔အတူ လြမ္းလိုက္ပါဘိ..။

ငွက္ေပ်ာသီးေလး တဖီးတေလ ေရာင္းရဖုိ႔အေရး၊ အေၾကာ္တခုတေလ ေရာင္းရဖုိ႔အေရး အသက္အႏၱရာယ္ေတာင္ မျမင္ႏိုင္အားတဲ့ ျမန္မာ့ သားေကာင္းမိခင္မ်ားမွာလည္း ေခ်ာလဲလို႔ ေရနစ္ကုန္မွ ဒုကၡ၊ အေညွာ္န႔ံေတြနဲ နပန္းလုံးလို႔ ၀မ္းေရးကို ရုန္းေနရရွာတဲ့ လုံမကို ေတြ႔ရျပန္ေတာ့လည္း စိတ္မွာ မသက္သာ။ အလြမ္းနဲ႔ အတူ ရင္မွာ ခပ္နင့္နင့္..။

လူက်ပ္ေနဆဲ ဘတ္စ္ကားအိုေတြ၊ စာသင္ခန္းထဲမွာ ရိွသင့္တဲ့ ေစ်းသည္ကေလးငယ္၊ အခုေရာ ဒီအတိုင္းပဲ ရိွေနေလမလား..။

အသက္ေသြးေခၽြး စဥ္မေႏွး ေပးဆပ္ေနသူေတြလည္း တက္တက္ၾကြၾကြၾကီးကုိ အိပ္သူကအိပ္၊ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ေရွ႔ခ်၊ အေကာက္ေငြ ထုိင္ေစာင့္သူ ေစာင့္၊ သူတို႔ေတြေရာ ေနရင္းဌာေန ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္ၾကမွာပါလိမ့္။

ဘာေတြ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္ကိုေတာ့ တကယ္လြမ္းလွပါတယ္။ မိုးျပာေရာင္ေကာင္းကင္ေနာက္ခံ ေတာင္တန္းစိမ္းညွိဳ႔ညိွဳ႔၊ ေတာင္ေျခက အိမ္စုစုနဲ႔ ေက်းေတာရြာေလး၊ စိမ္းတကြက္ ၀ါတကြက္ လယ္ကြင္းျပင္၊ က်ေနာ္လက္ရိွေနေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ လားလားမွ မတူတဲ့ ေရႊျပည္ၾကီးကို တမ္းတတတ လြမ္းရင္းနဲ႔ ဒီပုိ႔စ္ကို တင္လိုက္ပါရဲ့..။

ကလိုေစးထူး

မိုက္လုိက္ၾကစို႔ ..သူငယ္ခ်င္း…

`ဒီမယ္ ေဟ့ေကာင္၊ ဘဒင္ဆိုတဲ့ေကာင္က လက္ထဲမွာ ဖ်စ္ညွစ္လို႔ရတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလး မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဘီလူးၾကီး၊ ေသနတ္ပစ္တယ္ဆိုတာ လက္ညိွဳးေလးကို ေဟာသလုိ ေကြးတတ္ရတယ္၊ အဲဒီလုိ ေကြးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဆယ္ႏွစ္(((((။ သြားသင္လုိက္၊ ၿပီးရင္ ျပန္လာခဲ့၊ ငါေစာင့္ေနမယ္´

မထီတရီ ေျပာေနေသာ လူၾကီးအား အံၾကိတ္ကာ ၾကည့္ေနေသာ လူရြယ္တဦး။ ထိုအျဖစ္အပ်က္၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ယင္းလူရြယ္သည္ ဘဒင္ ဆိုေသာ လူၾကီးအား ကလဲ့စားေခ် လက္တု႔ံျပန္ရန္ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။

သုိ႔ေသာ္…။

အထက္က က်ေနာ္ေရးျပခဲ့တာဟာ တကယ္ေတာ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာ္ဟိန္း၊ ေက်ာ္သူ၊ ဇင္မာဦး တို႔ သရုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး နာမည္ေတာ္ေတာ္ႀကီးခဲ့တဲ့ `အေၾကြး´ ဇာတ္ကားက ဇာတ္၀င္ခန္း တခ်ိဳ႔ကို ပုံေဖာ္ထားတာပါ။

တေလာကလည္း ဇာတ္ကားေၾကာ္ျငာ တခု ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါရိုက္တာ မိုက္တီး ရိုက္ကူးတဲ့ `မိုက္တီးေလးမ်ား´ ဇာတ္ကား နမူနာေၾကာ္ျငာပါ။ ခန္႔မွန္းၾကည့္ခ်က္အရ တခ်ိန္က နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ `မိုက္ခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပဲ (ရွဳမ၀)´ ဇာတ္လမ္း ေက်ာရိုးကို ယူထားပုံရပါတယ္။ ဆိုးေပ့ မိုက္ေပ့ ညီအကိုေတြ အေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းပါ။ ဇာတ္၀င္ခန္း တခုမွာ အေဖ့ရက္လည္ တရားနာေတာင္ ၿပီးေအာင္ မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ အရက္ဖုိးလာေတာင္းတဲ့ လူမင္းရဲ့ သရုပ္ေဆာင္ကြက္ တခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

ယခုႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ ပရိသတ္ အားအေပးၾကီးေပးခဲ့ၾကတဲ့၊ အၾကိဳက္ၾကီး ၾကိဳက္ခဲ့ၾကတဲ့ အႏုပညာ ဖန္တီးတင္ျပခ်က္ေတြ (ရုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယို၊ သီခ်င္း၊ ၀တၳဳ၊) ရဲ့ ထူးျခားမႈကို တခု သြားသတိထားမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ခပ္မိုက္မုိက္စာသားေတြ၊ ခပ္မိုက္မိုက္စကားေတြ၊ လက္စားေခ် ဇာတ္လမ္းေတြက လူႀကိဳက္မ်ားေနေလသလားလို႔ ထင္မိတာပါ။

ၾကည့္ပါ..။

၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ `အက္ဆစ္´ အဖြဲ႔ရဲ့ ပထမဦးဆုံးေသာ ဟစ္ေဟာ့ အေခြ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔အေခြထဲက က်ေနာ္ သတိျပဳမိတဲ့ စာသားတခ်ိဳ႔...

`ငါတုိ႔ထဲက တေယာက္ကို လာထိရင္၊ အက္ဆစ္နဲ႔ ေလာင္ၿမိဳက္ခံရမယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ သိေစခ်င္´

`ငါထပ္ေျပာမယ္ နားေထာင္အုံး၊ သတၱိရိွရင္ စိန္ေခၚအုံး´

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အက္ဆစ္အဖြဲ႔ကေတာ့ အဲဒီ တေခြတည္းနဲ႔ ေပါက္သြားခဲ့ပါတယ္။

မၾကာေသးခင္ နွစ္မ်ားကလည္း `ဆန္ေရ´ ဇာတ္ကားမွာ သရုပ္ေဆာင္ ညႊန္႔၀င္းက လမ္းမေပၚမွာ ဖရုႆ၀ါစာေတြ ဆဲဆိုသရုပ္ေဆာင္ျပၿပီး အကယ္ဒမီ ရသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ။ လက္စားေခ်တဲ့ ဇာတ္အိမ္ကို အေျခခံတဲ့ `အလင္းေဖ်ာ့ ေကာင္းကင္´ ဇာတ္ကားမွာလဲ ရန္ေအာင္၊ ေမသန္းႏုတို႔ အကယ္ဒမီေတြ ရသြားၾကတာပါပဲ။

က်ေနာ္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ ၀န္းက်င္ေလာက္က ထင္ပါတယ္။ မင္းသိခၤေရးတဲ့ `ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေမာင္ဘခ်စ္´ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳကို အေတာ္ႀကိဳက္ခဲ့မိဖူးပါတယ္။ အဲဒီ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္ ဘခ်စ္ကို သူ႔ဆရာ ဦးဂြမ္တီက `မေန႔ကဆုိတာ က်န္ခဲ့ၿပီ၊ မနက္ဖန္ဆိုတာ မလာေသးဘူး၊ ဒီေန႔မွာပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ေနမယ္´ ဆိုတဲ့ ဆုံးမ စကားကုိ အဟုတ္ႀကီးထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ဖ်ံက်တဲ့ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ကို ေတာ္လွန္ပစ္တဲ့ ေမာင္ဘခ်စ္ကို ကုလားအလုပ္သမားေတြက ေခါင္းေဆာင္ တင္တဲ့ အခန္းကိုဆိုရင္ ခဏခဏ ျပန္ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဇာတ္လမ္းဟာလဲ လက္စားေခ်မႈကို အရင္းခံတဲ့ ဇာတ္လမ္းပါပဲ။

အဲဒီေတာ့…၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီလုိ လက္စားေခ်မႈ အေျခခံဇာတ္လမ္းေတြ၊ လူမိုက္စာသားေတြကို လူၾကိဳက္မ်ားလာေနရပါသလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါ။ ဘာကိုမွ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ခြင့္ မရတာရဲ့ ထြက္ေပါက္ေလလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ကိုယ္က ေျပာခ်င္တဲ့၊ ကိုယ့္ဆႏၵနဲ႔ ထပ္တူက်ေနတဲ့ စကားေတြဟာ အႏုပညာရွင္ေတြရဲ့ ဖန္တီးတင္ျပခ်က္ေတြနဲ႔ (သြယ္၀ိုက္ၿပီး ျဖစ္ျဖစ္) တူေနေလေရာ့လား။

လူရႊင္ေတာ္ ကိုဇာဂနာကေတာ့ ဒါဟာ အငုပ္စိတ္ တခု လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်တာကို အင္တာဗ်ဳးတခုမွာ နားေထာင္လိုက္ရဖူးပါတယ္။ မွတ္သားစရာပါပဲ။ တီဗြီကို ဖြင့္လုိက္ေတာ့လည္း ပြဲတုိင္းေက်ာ္ အစိမ္းေရာင္၀တ္ ပင္တုိင္မင္းသားေတြရဲ့ ပုံရိပ္ေတြပဲ ျမင္ေနရ၊ ေရဒီယုိနားေထာင္ေတာ့လည္း မၾကားခ်င္တဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေတြနဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ေျမပုံ ဆုိတာခ်ည္းသာ ၾကားေနရေတာ့ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ခပ္မိုက္မိုက္ တုံ႔ျပန္ခ်င္တာကို ခပ္မိုက္မုိက္ အႏုပညာေတြကို အားေပးရင္းနဲ႔ စိတ္ေျဖေနတာမ်ားလား..။

မဂၢဇင္းစာအုပ္ တအုပ္မွာ သီခ်င္းေ၀ဖန္ေရး ဆရာ `လင္းလက္ရဲေအာင္´က `အႏုပညာဆိုတာ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္တယ္´ လို႔ ေရးတာကို ဖတ္မိလိုက္ဖူးပါတယ္။ အခုထင္ဟပ္ေနတဲ့ အႏုပညာေတြရဲ့ ပုံရိပ္ေတြက ေခတ္တေခတ္ေလမ်ား ျဖစ္ေနေလေရာ့သလား။

ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႔ စဥ္းစားရတာ စိတ္ရွဳပ္လာေတာ့ သီခ်င္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ တီဗီြထဲကေန ဦးေက်ာ္ဟိန္းက လက္ညိွဳးေငါက္ေငါက္ထုိးလို႔ ေဟာသလို ေျပာေနပါေရာလား…။

`ငါ့မ်က္လုံးေတြကို ေဖာက္ထုတ္ပစ္လိုက္လည္း ငါဂရုမစိုက္ဘူး၊ ျမန္မာျပည္ၾကီးကို ေက်းဇူးတင္တယ္… ငါအသက္ရွင္ေနသေရြ႔ေတာ့.. အားလုံးကို သနားေနတယ္ေဟ့´

ေကာင္းေရာဗ်ာ…။

ကလုိေစးထူး

က်ေနာ့္အႀကိဳက္(၂)…

ယခု အပတ္အတြက္ က်ေနာ့္အၾကိဳက္ ၀တၳဳတိုကေတာ့ ၂၀၀၆ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ မေဟသီ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပပါရိွတဲ့ လင္းထင္ ရဲ့ `ေခါင္းေလာင္းကေလး၏ ေန႔စြဲမ်ား´ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။

စာေရးဆရာဟာ အဲဒီ ၀တၳဳတိုကို တိုရွင္းတဲ့ ၀ါက်တုိေတြနဲ႔ ထိမိစြာ သရုပ္ေဖာ္တာကို ႏွစ္သက္လွပါတယ္။ ေက်းလက္ လူေနမႈ စရိုက္ကိုလည္း မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္လာေစပါတယ္။

စာေရးဆရာရဲ့ အေရးအသားစြမ္းရည္ေၾကာင့္ ၀တၳဳကေလးရဲ့ အဆုံးမွာ ေၾကကြဲဖြယ္ ခံစားရသလို၊ အတၱႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းဆရာကိုလည္း အျပစ္တင္ခ်င္မိပါတယ္။ ကဲ.. ခံစားၾကည့္ၾကပါစို႔.။

ကလိုေစးထူး

***

ေခါင္းေလာင္းကေလး၏ ေန႔စြဲမ်ား

ေခါင္းေလာင္းသံ မၾကားရတာ ၾကာေတာင့္ၾကာလွၿပီ။

ေခါင္းေလာင္းသံကို ငတ္မြတ္ေနသလားဟု သူ႔ကိုယ္သူ ေမးၾကည့္မိသည္။ အင္း.. သို႔မဟုတ္၊ ဟင့္အင္း တစ္ခုခုေတာ့ ေျဖရလိမ့္မည္။

တကယ္ေတာ့ ေခါင္းေလာင္းသံေလးကို သူ ေၾကာက္ရြံ႔ေနတာပါလား။

**

မုန္းၿမိဳ႔၊ ေသာင္လယ္ရြာဆိုေသာ မူလတန္းေက်ာင္း ဆိုင္းဘုတ္ေသးေသးေလးက ေဆးသား ပ်က္လုလု။

ၿမိဳ႔ျပဘ၀ မြန္းက်ပ္မႈေတြကို ေက်ာခိုင္းကာ ရိပ္ႀကီးခိုခ်င္ေနေသာ သူ႔အတြက္ ေက်းလက္ကေလးက ေႏြးေထြးစြာ ဆီးႀကိဳခဲ့သည္ကုိေတာ့ တတမ္းတတ ေက်းဇူးတင္မိခဲ့သည္။ မိမိကိုယ္ကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရယ္လို႔ ေသြးႀကီးဟန္မရိွေသာ ဆရာႀကီးက ကြမ္းငုံထားေသာ ပါးစပ္ႀကီးဟကာ၊ လက္ဖ၀ါးၾကမ္းႀကီး ႏွစ္ဖက္တို႔ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ျဖဴစင္ေသာ လိႈက္လွဲျခင္းျဖင့္ သူ႔ကို အသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္။ `အားရတယ္ဗ်ာ..။ အေဟးေဟးဟု ကြမ္းပလုတ္ပေလာင္းသံႀကီးျဖင့္ ေထြးေပြ႔သည္။ သူတို႔ကေတာ့ တကယ့္ကို ေစတနာဆရာအစစ္ေတြဟု ဆရာဇနီးေမာင္ႏွံဘက္လွည့္ကာ မိတ္ဆက္ေပးရင္း ေထာပနာျပဳလိုက္ေတာ့ ေတြ႔စက ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရး လုပ္သားမ်ားလားဟု ေတြးထင္မိသည္ကို ခ်က္ခ်င္း ေနာင္တရသြားသည္။

`ဆရာေလး ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနာက္ဆံတင္းရတာေတြ သက္သာရာရတာေပါ့ဗ်ာ´

ဆရာႀကီး မိတ္ဆက္ေပးသူ ဆရာက ပင္နီတိုက္ပုံႏြမ္းႏြမ္းကို လက္ေမာင္းထိ ပင့္တင္ရင္းမွ အားရပါးရဆိုလိုက္၏။ သူ႔ကုိ ဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဆီးႀကိဳသည့္ပြဲေလးက ဤမွ်ျဖင့္ ေလးနက္ျပည့္စုံသြားသည္။

ေနာင္မွ သိရသည္မွာ ထုိဆရာလင္မယားက တကယ့္ေစတနာ ဆရာအစစ္၊ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဆယ္တန္းမေအာင္၊ မူလတန္းမွ် မရိွေသးေသာ ရြာကေလးမွာ ကနဦး ဆရာေမာင္ႏွံ ျဖစ္ၾကသည္။ တရား၀င္ ေက်ာင္းကေလးက်လာေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္တေယာက္ ေရာက္လာသည္။ တစ္ေယာက္တည္း မႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းအုပ္အတြက္ ရြာက ေမတၱာရပ္ခံသျဖင့္ ဆက္လက္ကူညီခဲ့ရျပန္သည္။ အစိုးရလစာမရိွ၊ ခံစားခြင့္ ဘာမွမရိွ။ သုိ႔ေသာ္ သမုဒယ တစ္မွ်င္တစ္စျဖင့္ ဆက္လက္ထမ္းရြက္ခဲ့ၾကသူ တကယ့္ေစတနာဆရာမ်ား။ သူေရာက္လာၿပီး မၾကာမီ မိသားစုဘ၀အတြက္ လယ္ထဲကိုင္းထဲ ျပန္၀င္သြားၾကသည္။ ၿပီး… ေျပာသြားခဲ့ၾကေသးသည္။

`ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္ေလးကို ဆရာတုိ႔လက္မွာ ယုံၾကည္စြာ ၀ကြက္အပ္ခဲ့ပါၿပီဆရာ´တဲ့။ သူတို႔လက္ထက္က ေခါင္းေလာင္းေလးကို အမွတ္တရေပးသည္။ ၾကည္လင္ၿပဳံးရႊင္ေနေသာ သူတို႔ေရွ႔မွာပင္ ေခါင္းေလာင္းေလးကိ သူေ၀ွ႔ယမ္းလိုက္သည္။

ေခါင္းေလာင္းသံ ခ်ိဳခ်ိဳေလးတစ္ခု လိႈင္းတြန္႔မ်ားအျဖစ္ လြင့္ပ်ံ႔သြားပါသည္။ သူ ေက်နပ္စြာျဖင့္ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။

`ေငြသံေၾကးသံ မေပါက္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းေလးပါလား´

**

ရြာကေလးက ခရိုင္ၿမဳိ႔ျပ ေတာင္ငူႏွင့္ မိုင္အေတာ္ေ၀းသည္။ ျဖဴးၿမိဳ႔မွသည္ အေရွ႔ဘက္စူးစူးကို တက္လိုက္လွ်င္ စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္းနဖူးမွ အုတ္ျဖတ္ျမစ္ဆိပ္။ ေရစီးသန္ေသာ စစ္ေတာင္းျမစ္က ေဖာင္ကူးတို႔သမားေတြကို အက်ီစားသန္တတ္သည္။ တစ္ဖန္ အေရွ႔ဘက္ကမ္းကို ေျခက်င္ခရီးဆက္ေတာ့ ေက်ာက္ႀကီးၿမိဳ႔နယ္၏ တိုက္နယ္ၿမိဳ႔ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ `မုန္း´ ၿမိဳ႔၏ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမ်ားထဲက ေရအုိးစင္၊ ေကာ့ဗ်င္း၊ ပအို႔၀္ရြာ၊ ဒိုးတန္း၊ ဆင္ေခါင္းကလယ္ရြာ (ကုလားရြာ)၊ ႏြယ္တန္းႏွင့္ ေသာင္လယ္ရြာ ညီအစ္ကို။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေလးဆယ္ေလာက္က စစ္ေတာင္းျမစ္ႏွင့္ မုန္းေခ်ာင္း ႏွစ္ဖက္ညွပ္၍ ေရတိုက္စားသျဖင့္ ရြာႀကီးတစ္ရြာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ ငယ္သူေတြ သိၾကမည္ မဟုတ္ေတာ့။ သင့္ရာမွာ ရြာတည္ဖုိ႔ တုိင္ပင္ၾကေတာ့ ေနရာေရြးရာမွာ ႏွစ္စုကြဲသြားသည္။ ျမစ္ေရတုိက္စားမႈအရ ယခုေရြးေသာေနရာမွာ မလြတ္ကင္းဟု တစ္ဖက္ကိုတစ္ဖက္ အျပစ္တင္ၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ဘက္ကို လိုက္ပါရင္း ႏြယ္တန္းရြာႏွင့္ ေသာင္လယ္ရြာအျဖစ္ ႏွစ္ရြာ ကြဲသြားသည္။

စစ္ေတာင္းျမစ္ေရ က်ခ်ိန္တြင္ ရြာေဟာင္းဘ၀က ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ ကၽြန္းလုံးငုတ္ေတြ ေပၚလာတတ္တာ မီလိုက္ေသာ လူႀကီးအခ်ိဳ႔သာ သိၾကေတာ့ေလသည္။

**

သမီးေလး နန္းမြန္ၾကည္…။

ေခါင္းေလာင္းသံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းတြင္ နန္းမြန္ၾကည္ လြယ္အိတ္ႏြမ္းေလးလြယ္ကာ ေရာက္လာတတ္သည္။ စာသင္လုိစိတ္ရိွေသာ ကေလးမေလး။ သို႔ေသာ္ မိဘနွစ္ဦးက ရြာႏွစ္ရြာကြဲသြားခ်ိန္မွာ မေအက ေယာကၡမမ်ားႏွင့္ မေနလိုက္၍ ေသာင္လယ္ရြာဘက္ လိုက္ခ်င္သည္။ ဖေအက မိဘမ်ားႏွင့္ မခြဲလို၍ ႏြယ္တန္းရြာဘက္ ေနခ်င္သည္။ ကေလးသုံးေယာက္ရမွ နယ္လုရင္း တရြာစီ ကြဲသြားၾကသည္။ ကေလးေတြက ဖေအ့ရြာသြားလုိက္၊ မေအ့ရြာသြားလုိက္။ ကာလတစ္ခု အကြာမွာ အိမ္ေထာင္သစ္ေတြ ထူျဖစ္ၾကေတာ့ ခဏကြဲရာမွ တစ္ဘ၀ ကြဲသြားၾကေတာ့သည္။

နန္းမြန္ၾကည္၏ ဘ၀ေလးကိုေတာ့ ေက်ာင္းကေလးကို ၀ကြက္အပ္ခဲ့ေသာ ဆရာေဟာင္းကသူ႔ကို ေၾကကြဲစြာ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။

`ဘာမွ မဟုတ္ေလာက္တဲ့ မာနကိုယ္စီနဲ႔ မိဘေတြက ကြဲျပားသြားၾကတာ။ နန္းမြန္ၾကည္က စာသင္ခ်င္စိတ္ သိပ္ရိွတယ္ဗ်ာ။ အခုအတိုင္းဆို သူ႔အေမက မူလတန္းေအာင္ရင္ေတာင္မွ ေက်ာင္းဆက္ထားမယ့္ပုံ မေပၚဘူး´

နန္းမြန္ၾကည္အေမက ေနာက္အိမ္ေထာင္ႏွင့္ ကိုယ္၀န္လြယ္ထားရသည္။ ပေထြးငါးရွာရာေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ရသည္။ ကေလးကို ခါးထစ္ခြင္ကာ ခါးခ်ည့္ေအာင္ ကေလးထိန္းရသည္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာထဲမွာ မၾကာခဏ ငိုက္တတ္ေသာ နန္းမြန္ၾကည္ကို ၾကည့္ကာ ေၾကကြဲမိရသည္။

နန္းမြန္ၾကည္ ၄ တန္းေရာက္ေသာႏွစ္။ ကုိယ့္သမီးေလးလိုပဲ သမုဒယ တစ္မွ်င္တစ္စ ရစ္ပတ္ကာ ေက်ာင္းဆက္ထားေပးမည္ဟု သူ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

နန္းမြန္ၾကည္ သမီးေလး… သမီးေလး နန္းမြန္ၾကည္။ မ်က္လုံးေတာက္ေတာက္ကေလးက လ်င္ျမန္ပါးနပ္ေသာ ဉာဏ္ရည္အခ်ိဳ႔ကို ေဖာ္ျပေနေလသလား၊ စိတ္၀င္တစားရိွေသာ မ်က္လုံးေလးေတြက သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ပိုမိုခိုင္မာေစခဲ့သည္။

သမီးေလး နန္းမြန္ၾကည္…။ ၄ တန္းေအာင္ဖို႔ေတာ့ သမီးေလးတာ၀န္ပဲေနာ္။ ဆရာ ၿမိဳ႔ကို ေခၚသြားမယ္။ ဆရာ့သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔လည္း အေဖာ္ရသြားမွာပဲ။ ညီအစ္မ အရင္းေတြလို ျဖစ္သြားမွာပဲ။ နန္းမြန္ၾကည္ မ်က္ႏွာေလးမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ လင္းပေနခဲ့သည္။ အဲသည္မ်က္ႏွာကို သတိရေနတယ္ သမီးေလးေရ။

အတန္းတင္ စာေမးပြဲၿပီးေတာ့ သူ ၿမဳ႔ိကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ေငြသံေၾကးသံ မေပါက္ေသာ ေခါင္းေလာင္းကေလးကို ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ေပါ့။

**
ရြာကေလး၏ အေရွ႔ဘက္ထိပ္ ရြာဦးမွာ သက္ငယ္မိုး၍ ကြမ္းသီးပင္ ၾကမ္းခင္းထားေသာ ေျခတံရွည္ေက်ာင္းကေလးက သူ႔အာရုံထဲမွာကို မၾကာခဏ ေရာက္လာတတ္ဆဲ ျဖစ္သည္။ ကြမ္းသီးပင္ကို ေလးစိတ္ခြဲထားေသာ ၾကမ္းခင္းက ၀ါးခင္းပ်ဥ္ေတြထက္ ခိုင္ခ့ံေခ်ာေမြ႔သည္။ ၾကာလာေလေလ အေရာင္က စိုတက္လာေလေလ။ သက္ငယ္မိုးကေတာ့ အေရွ႔ရိုးမဘက္က မိုးေတြညိဳ၍ ေလျပင္းေ၀ွ႔လာလွ်င္ ရဲွခနဲ ျမည္သြားတတ္သည္။ ေက်ာင္းေပၚက ၾကည့္လိုက္လွ်င္ လႊတ္ေက်ာင္းထားေသာ ႏြားအုပ္မ်ားကို ေတြ႔ရၿပီး သားသည္အေမ ႏြားမႀကီး၏ သားေပ်ာက္တြန္သံကို ၾကားရတတ္သည္။

စင္စစ္ တကယ္ေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ရြာကေလးမွာ မူလတန္းေက်ာင္းကို အလယ္တန္းေက်ာင္းအျဖစ္ တိုးျမွင့္လုိက္ၿပီဟု သတင္းစာမွာ ေတြ႔လိုက္ေတာ ဇနီး အညိဳကို ေျပာမိသည္။ သမီးတုိ႔ကို ျပမိသည္။ တပည့္မေလး နန္းမြန္ၾကည္အေၾကာင္းကိုလည္း သတိတရ ေျပာမိသည္။ ရြာဦးထိပ္က ေက်ာင္းေလးရိွရာမွ ေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ရြာေရွ႔ အတန္ေ၀းေ၀းမွာ လမ္းခြဲေခ်ာင္းကူးတံတားကို ျမင္ရသည္။ ထုိေနရာမွာ ေရလွ်ံတတ္သည္ႏွင့္ အင္းသူႀကီးတို႔ ယင္းပိတ္ထားေသာ အကာအရံကို ျမင္ရသည္။ ထိုလမ္းခြဲ လမ္းဆုံမွာက ေက်းရြာလက္ျဖစ္ ဇရပ္ေလးတစ္ခု။ ခရီးသြားတုိ႔ ခဏတာ နားခိုရာျဖစ္၍ ရြာကေလး၏ တစ္ခုတည္းေသာ ရြာလမ္းအ၀င္အထြက္မွ တာရိုးကေလး၏ ဆုံရာလည္းျဖစ္သည္။

ႏွစ္ရြာကြဲသြားေသာ ရြာညီအစ္ကို ေသာင္လယ္ႏွင့္ ႏြယ္တန္းကို သည္ဇရပ္ေလးဆီမွ ၀င္ရထြက္ရသည္။ ႏွစ္ရြာလုံး၏ ရြာဦး၊ရြာထိပ္လည္းျဖစ္သည္။ ရြာကေလး၏ တည္ေနပုံႏွင့္ သာယာပုံကို သူ႔သမီးႏွစ္ေယာက္က အေတြးထဲမွာ ပုံေဖာ္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေက်းလက္ေတာရြာဆိုတာကို မသိေသာ ကြန္ပ်ဴတာတက္ေနေသာ သမီးတို႔က ေပ်ာ္စရာေနမွာပဲေနာ္ဟု သူ႔ကို ေျပာၾကသည္။

သမီးတုိ႔ ဆယ္တန္းေအာင္ေသာ ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ၏က်ဴရွင္ဆရာ ဘ၀ကလည္း သက္တမ္းတခ်ိဳ႔ ၾကာျမင့္ကာ နာမည္တစ္လုံး ထူေထာင္ၿပီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ရူပ ဆရာလင္း၏ အဆင့္ျမင့္ စာက်က္၀ိုင္း။ တန္းစုံေဘာ္ဒါ ဆိုင္းဘုတ္ေတြက ဟိုမွာ သည္မွာ…။

ေသာင္လယ္မွ ေစတနာဆရာႏွင့္ ေတြ႔ရေသာေန႔ကေတာ့ သူ ေၾကကြဲရေသာ ေန႔တစ္ေန႔ပင္။

**
ေရႊတိဂုံကုန္းေတာ္ေပၚမွ ဘုရားဖူးမ်ားအၾကားမွာ ဆရာ့ကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ၀မ္းသာသြားသည္။ မေတြ႔ရတာလည္း ၾကာေတာင့္ၾကာလွၿပီ။ သူက ရြာအေၾကာင္းလည္း ေမးသည္။ အလယ္တန္းေက်ာင္း တိုးျမွင့္ဖြင့္လွစ္ႏိုင္သည့္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း ေျပာမိသည္။ နန္းမြန္ၾကည္ အေၾကာင္းကေတာ့ ေၾကကြဲစရာ အေကာင္းဆုံးပင္။

`အဲဒီႏွစ္က နန္းမြန္ၾကည္ ၄ တန္းေအာင္တယ္။ ေက်ာက္ႀကီး တစ္ၿမိဳ႔နယ္လုံးမွာ ပထမရတယ္ ဆရာ။ ဆရာက ၿမိဳ႔ကိုေခၚသြားမယ္။ ေက်ာင္းဆက္ထားေပးမယ္၊ ဆရာ့သမီးေတြနဲ႔ အတူေနရမွာလို႔ တစ္ရြာလုံးကို အားတက္သေရာ ေျပာေနတယ္ ဆရာ။ ေအာင္စာရင္း ထြက္ၿပီးကတည္းက ရြာထိပ္ဇရပ္မွာ ဆရာ့ကို ထြက္ေမွ်ာ္ေနတာ။ သူ႔ကို ဆရာက တကယ္လာေခၚမွာတဲ့။ ဘယ္သူမွ ေဖ်ာင္းဖ်လုိ႔ မရဘူးဆရာ။ မနက္မရုဏ္တက္မွာ နန္းမြန္ၾကည္ ဇရပ္ေဘးမွာ ေရာက္ေနၿပီ။ ဇရပ္ေလးကေန တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ေပါ့ ဆရာ။ ည မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္မွ ေနာက္တေန႔မွာ ျပန္ေစာင့္ေပါ့ဆုိၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ေခၚရတာ ေန႔တုိင္းလိုပါပဲ ဆရာရယ္´

`ေၾသာ္..´

`ေနာက္ေတာ့ အအိပ္အစား မမွန္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္လာတယ္။ အပ်ိဳေဖာ္လည္း ၀င္ေနၿပီဆိုေတာ့ ရူးသြားမွာကို စိုးရိမ္ရတဲ့ အထိလည္း ျဖစ္လာတယ္ ဆရာ´

**

ထိုအခ်ိန္မွာ တကယ္ရူးသြပ္သြားသူမွာ သူသာ ျဖစ္သင့္သည္။ ကြမ္းသီးသား ၾကမ္းခင္း၊ သက္ငယ္မိုးႏွင့္ ေျခတံရွည္ ေက်ာင္းကေလး။ ေငြသံေၾကးသံ မေပါက္ေသာ ေခါင္းေလာင္းသံ။ ေသာင္လယ္ရြာဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္ အစိမ္းေရာင္ေလးမွာ ေဆးသား ပ်က္လုလု။ ပေထြးငါးရွာရာသို႔ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ရေသာ တပည့္မေလး နန္းမြန္ၾကည္။ မ်က္လုံး ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေက်ာင္းေနခ်င္တဲ့ တပည့္မေလး။ သူ ေႏြရာသီ အျပန္မွာ မျပည့္စုံေသာ မိသားစု ဘ၀ကို လက္ညိွဳးထိုးကာ မိဘ၊ ေယာကၡမမ်ားက `တာ၀န္ မဲ့တဲ့ေကာင္´ ဟု အျပစ္ ဆိုေနခဲ့ၾက။ အစ္ကိုတေယာက္က `မင္း၊ ရူးေနသလား။ ဘာမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရိွလို႔လဲကြာ၊ မင္းလုပ္ပုံေတြ မဟုတ္ေသးဘး´ ဟု ကဲ့ရဲ့လ်က္…။

`ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ ဆရာရယ္။ ေသြးရူးေလရူးလို ျဖစ္လာၿပီ ဆိုမွေတာ့ အိမ္ေထာင္ ခ်ေပးလိုက္ရေတာ့တာေပါ့။ အခုဆို ကေလးတစ္ေယာက္ ခါးထစ္ခြင္ၿပီး မုန္းေစ်းမွာ ေခါပုတ္ေရာင္း…´

အဲသည့္အသံကို သူမၾကားရဲ။ အဲသည့္ ရြာကေလးကို သူမသြားရဲ။ တပည့္မ နန္းမြန္ၾကည္ကို သူမၾကည့္ရဲ။ မၾကည့္ရက္။ ကေလး ခါးထစ္ခြင္၍ ေခါပုတ္ေတာင္း ေခါင္းေပၚတင္ကာ `မုန္း´ ေစ်းတန္းထဲ ၀င္သြားေသာ သားသည္ အေမတစ္ေယာက္ကို ျမင္ေနရသည္။ ငါးရွာထြက္ေသာ လင္ေယာက္်ားေနာက္ကို ငါးပလုိင္းလြယ္၍ လုိက္ေနေလမလား။ ဟိုအိမ္ထင္းခြဲ၊ သည္အိမ္ေရခပ္၊ ေခါင္းစုတ္ဖြားနဲ႔ မိန္းကေလးဆီမွာ အေရာင္ေတာက္ေတာက္ မ်က္လုံးေလးေတြ ေပ်ာက္ေနေရာေပါ့ဟု ေတြးမိတုိင္း ေငြသံေၾကးသံ မေပါက္ေသာ ေခါင္းေလာင္းသံကိုေတာ့ သူ ၾကားရမွာ ေၾကာက္ေနသည္။

သုိ႔ေသာ္ အဲသည္ ေခါင္းေလာင္းမ်ိဳး ၿမိဳ႔ျပမွာ မရိွပါ။

လင္းထင္