က်ေနာ့္မွာ ျပႆနာတခု ရေနပါတယ္။ ျပႆနာေတြအားလုံးမွာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဒီျပႆနာက ေတာ္ေတာ္ဆိုး၀ါးတယ္လို႔ ဆိုရမလိုပါပဲ။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အငတ္ ျပႆနာပါ။ အစားအစာ ငတ္တာထက္ ဆိုးတဲ့ စာအငတ္ ျပႆနာပါ။
တခါတခါက်ေတာ့ မိမိဖတ္ခ်င္သမွ်စာေတြကို အိမ္က စာၾကည့္တိုက္ကေန စိတ္ၾကိဳက္ယူငင္ဖတ္ရွဳၿပီး ကုန္ၾကမ္းရွာခြင့္ ရေနတဲ့ လူေတြကို တကယ္ကို မနာလိုျဖစ္ပါတယ္။ (ေစာင္းေျပာသလုိလိုနဲ႔ တည့္တည့္ေျပာေနတာ :D) က်ေနာ့္မွာေတာ့ ဒီကိုလာတုန္းက ပါလာတဲ့ စာအုပ္တခ်ိဳ႔ရယ္၊ ခဲရာခဲဆစ္မွာယူရတဲ့ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႔ (အခု အဲဒီမဂၢဇင္းေတြ မေရာက္တာလဲ သုံးလေလာက္ေတာင္ ရိွပါၿပီ) ဒါေတြကိုပဲ ဖတ္စရာ ရိွပါတယ္။ အင္တာနက္က စာေတြကို ဖတ္ရတာကလဲ စာအုပ္တအုပ္ကို ကိုင္ၿပီး အိပ္ရာထဲမွာ ဇိမ္နဲ႔ေကြးၿပီး ဖတ္ရတာေလာက္ အရသာကမရိွဆိုေတာ့ ခက္ေတာ့ ခက္ေနေတာ့တာပါပဲ။
ေလေၾကာရွည္ေနလို႔ မထူးပါဘူး၊ ရိွတာေလး ရွာၾကံဖတ္မွလုိ႔ ေတြးရင္း စာအုပ္ပုံကို ေမႊေႏွာက္မိေတာ့ ေဒါက္တာ သန္းထြန္းရဲ့ `ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း´ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ငယ္ေလး ထြက္လာပါတယ္။ ဒီစာအုပ္က ဖတ္ၿပီးသားေပမယ့္ ေနာက္တခါ ထပ္ဖတ္မိျပန္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ့ စာအေရးအသားက ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ေတာ္ေတာ္ကို ေထာင့္မက်ိဳးတာပါ။ စာအုပ္တအုပ္ရဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးမွာဆုိရင္ `ဒီစာအုပ္ ဖတ္ေကာင္းမည္ဟု အာမမခံ´လုိ႔ ေရးထားတာကို ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စာထဲမွာ မွန္ကန္တဲ့ သမုိင္းအခ်က္အလက္နဲ႔ သူ႔ေစတနာကို ျမင္ႏိုင္တာမို႔ ေလးစားဖြယ္ေကာင္းလွတဲ့ သမိုင္းပညာရွင္ၾကီးပါ။ ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း စာအုပ္ထဲက က်ေနာ္ သေဘာေတြ႔မိတဲ့ စာသားတခ်ိဳ႔ကို ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါရေစ။
အမ်ိဳးသားစိတ္ ဦးဖုိးက်ား (၁၀ဧၿပီ ၁၉၂၄ကြယ္လြန္) ေရးတဲ့ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္ ကို ဖတ္ၿပီး ႀကီးျပင္းခဲ့တာပါ။ သူေရးတာေတြ အကုန္မမွန္ဘူးဆိုတာ ခုမွ သိပါတယ္။ အေျခခံမမွန္ေတာ့ အခုအေနအထိုင္ ပုံစံလဲ မမွန္ၾကဘူး ထင္ပါတယ္။ တို႔ဘိုးဘြားေတြ ေဘာင္းဘီပဲ ၀တ္တယ္၊ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ခဲ့တာ အႏွစ္ ၄၀၀၀ ဆုိရင္ လုံခ်ည္၀တ္တာ အႏွစ္ ၆၀၀ ေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္တာ ရုိးရာ၊ လုံခ်ည္၀တ္တာ ကုလား(tamil) စရိုက္၊ ရွပ္၀တ္တာ ဥေရာပစရိုက္၊ ဒါေတာ့ သိထားသင့္တယ္။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံေရး
က်ားႀကီး၊ ၀က္ႀကီး၊ ငွက္ႀကီး၊ ရွဳးပ်ံႀကီး ဆိုတာေတြဟာ ပုံျပင္မွန္းသိတယ္။ ေထာင္ေပးလို႔ ခ်ဳပ္၊ ရာေပးလုိ႔ ဆုပ္ ခ်စ္တဲ့လူအရုိး ဆံထိုးလုပ္ ဆိုတာလဲ ဒ႑ာရီမွန္း သိတယ္။ ဇာတ္တူသားစားလုိ႔ ဟသၤာကိုးေသာင္း ပ်က္စီးဖူးတဲ့ ေငြတာရီ ေဒြးမယ္ေနာ္ဆုိတဲ့ ဇာတ္ေတြက မွတ္စုအရ အမဲသားမစားတဲ့လူကို `ဒီေကာင္ ဇာတ္တူသား မစားဘူး´လို႔ သင္ခန္းစာ အေနနဲ႔ ၀င္ေျပာတတ္ပါတယ္။ ကံရာဇာငယ္ကို လူလိမ္လို႔ သိပါတယ္။ တေကာင္းက ေျပအေရာက္ ဧရာ၀တီလမ္းကို အကန္းေတာင္ သြားလို႔ရတဲ့ ခရီးလို သိပါတယ္။ အစာျပတ္ၿပီး မိန္းေမာေနသူက `လိမၼာရစ္ၾကပါ´ လို႔ မွာႏိုင္မယ္ မထင္ပါ။ ……….. …………………… ………….။
……………………………. ……………………………….. …………………………………….။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဆရာၾကီး သန္းထြန္း စာအုပ္ကို ဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ ငတ္ေနတာ နည္းနည္းေျပသလိုလို ရိွသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မဂၢဇင္း အေဟာင္းတအုပ္ကို ေကာက္လွန္မိျပန္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာလဲ သေဘာက်စရာ ဗဟုသုတ တခုကို ဖတ္မိျပန္ပါတယ္။ ႏွစ္ပတ္လည္ေတြကို ေငြရတု၊ ေရႊရတု စသည္ျဖင့္ ေခၚဆို သတ္မွတ္ၾကတာကို ေတြ႔ဖူးၾကမွာပါ။ တႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ဆုိရင္ေရာ ဘာရတုမ်ားပါလိမ့္။ စိတ္၀င္စားသူမ်ား ေအာက္မွာ ဆက္ဖတ္ပါခင္ဗ်ာ။
၁ ႏွစ္ျပည့္ကို paper (စကၠဴ)
၂ ႏွစ္ျပည့္ကို cotton (၀ါဂြမ္းခ်ည္)
၃ ႏွစ္ျပည့္ကို leather (သားေရ)
၄ ႏွစ္ျပည့္ကို linen (လီနင္ခ်ည္)
၅ ႏွစ္ျပည့္ကို wood (သစ္သား)
၆ ႏွစ္ျပည့္ကို iron (သံထည္)
၇ ႏွစ္ျပည့္ကို wool (သိုးေမႊးခ်ည္)
၈ ႏွစ္ျပည့္ကို bronze (ေၾကးညိဳ)
၉ ႏွစ္ျပည့္ကို pottery (ေျမထည္)
၁၀ ႏွစ္ျပည့္ကို tin (သံျဖဴထည္)
၁၅ ႏွစ္ျပည့္ကို crystal (သလင္းေက်ာက္)
၂၀ ႏွစ္ျပည့္ကို china (ေၾကြထည္)
၂၅ ႏွစ္ျပည့္ကို silver (ေငြထည္)
၃၀ ႏွစ္ျပည့္ကို pearls (ပုလဲ)
၃၅ ႏွစ္ျပည့္ကို coral (သႏၱာ)
၄၀ ႏွစ္ျပည့္ကို rubies (ပတၱျမား)
၄၅ ႏွစ္ျပည့္ကို sapphires (နီလာ)
၅၀ ႏွစ္ျပည့္ကို gold (ေရႊ)
၅၅ ႏွစ္ျပည့္ကို emerald (ျမ)
၆၀ ႏွစ္ျပည့္ကို diamond (စိန္)
အဲဒါကေတာ့ ဖတ္ရတဲ့ စာအုပ္အထဲက အတုိင္းပါ။ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးတာ တခုကေတာ့ စိန္ရတုဟာ (၇၅)ႏွစ္ျပည့္လို႔ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဘယ္ဟာ အမွန္လဲေတာ့ မသိႏိုင္ပါ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ဒီေန႔အဖုိ႔ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အငတ္ျပႆနာေတာ့ နည္းနည္း ေျပလည္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္လဲ အေဟာင္းထဲက အေကာင္းေလးေတြ ေတြ႔ရင္ တင္ေပးပါအုံးမယ္။
ကလိုေစးထူး
