Saturday, August 04, 2007

လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၉)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အင္းစိန္ေထာင္ကေန ေထာက္လွမ္းေရး (၆) ကို က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္ေရာက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဆက္ၿပီး အစစ္ခံရတယ္။ အမႈစစ္လုိ႔ မၿပီးခင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို စစ္ခုံ႐ုံးတင္တဲ့ ကိစၥကို ေနာက္မွ က်ေနာ္ နားလည္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို စစ္ခုံ႐ုံးတင္တာက ေမလ (၂၅)ရက္။ ေနာက္ ႏွစ္ရက္အၾကာ (၂၇)ရက္ ဆိုရင္ ေရြးေကာက္ပြဲ စၿပီ။ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္ခင္ စစ္အစိုးရက ၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရး လုပ္ခ်င္တယ္။ တိုင္းျပည္ကို လိမ္ခ်င္တယ္။ `ABSDF ေသာင္းက်န္းသူ အဖြဲ႔နဲ႔ ပတ္သက္သူေတြ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဖ်က္ဆီးဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖုိ႔၊ ျပည္သူေတြကုိ အထိတ္တလန္႔ေတြ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ျပည္တြင္း ၀င္လာမႈႀကီးကုိ ေထာက္လွမ္းေရးက ကာကြယ္ေပးလိုက္ႏိုင္ျခင္း´ ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စစ္လုိ႔ ေဆးလုိ႔ မၿပီးေသးဘဲနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို စစ္ခုံ႐ုံး တင္လိုက္တာ။

(၂၆)ရက္ေန႔ သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကေန က်ေနာ္တုိ႔ အေၾကာင္း အဲဒီအတုိင္း ထုတ္လႊင့္တယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ သိရတယ္။ (မင္းကုိႏိုင္ကုိ ေနာက္ကြယ္ကေန ႀကိဳးကိုင္လႈပ္ရွားေနသူမ်ား လုိ႔ အဆစ္ ထည့္ေရးထားလိုက္ေသးတယ္။ တကယ္ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြ။)

***

ေထာက္လွမ္းေရး(၆) ျပန္ေရာက္ၿပီးတရက္လား၊ ႏွစ္ရက္လား အၾကာမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေအာင္သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္ဆုံတယ္။ စစ္ခုံ႐ုံးက ျပန္လာၿပီးကတည္းက က်ေနာ့္မွာ ေအာင္သူ၊ ေ၀လင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အၿမဲလို စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနတာ တခုရိွတယ္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ထက္ ေထာင္ဒဏ္ ပုိမ်ားရင္မ်ား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔က ေလ်ာ့ရင္ေလ်ာ့၊ ခုေတာ့ အဓိက တာ၀န္ရိွတဲ့ က်ေနာ္ကလည္း ဆယ့္သုံးႏွစ္။ သူတုိ႔ကလည္း ဆယ့္သုံးႏွစ္ ဆိုၿပီး က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆုံဆုံျခင္း က်ေနာ္က…

`ေအာင္သူ၊ ေဆာရီးကြာ´

ေအာင္သူက…

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ´

`ေအာင္သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကုိယ္နဲ႔ အတူတူ ေထာင္ ဆယ့္သုံးႏွစ္ က်လို႔ပါ´

`ဘယ္က ဆယ့္သုံးႏွစ္လဲ´

`ေအာင္သူ ဘာေၾကာင္တာလဲ။ စစ္ခုံ႐ုံးက ကိုယ္တုိ႔ကို ခ်လိုက္တဲ့ ေထာင္ဒဏ္ေပါ့´

`ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင္တာလဲ။ သုံးႏွစ္ဟာကို´

`ေအာင္သူ ေၾကာင္ေနၿပီ´

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေထာက္လွမ္းေရးက က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို လူခြဲလိုက္လို႔ စကားျပတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေအာင္သူ႔ကို သနားၿပီး ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ထူးဆန္းတာက ေအာင္သူကလည္း က်ေနာ့္ကို သနားၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တာပဲ။ ေအာင္သူ၊ ေအာင္သူ။

ေနာက္ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္လာတာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို စစ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးကို ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေထာင္ ဘယ္ေလာက္ ခ်လိုက္တာလဲလို႔။ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျပာတယ္။ သုံးႏွစ္ တဲ့။

က်ေနာ္ လြတ္သြားသလိုပဲ။ (က်ေနာ္တုိ႔ကို ခ်လိုက္တဲ့ ေထာင္ဒဏ္ နည္းသြားတယ္လို႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေနာက္ပုိင္းမွာ ေျပာပါတယ္။ ေထာင္ဒဏ္ နည္းသြားတာမွာ အဓိကကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို စစ္လို႔ မၿပီးမျပတ္ေသးဘဲ စစ္ခုံ႐ုံးကို ကမန္းကတန္း တင္လိုက္တဲ့ အခ်က္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲ မစခင္ တုိင္းျပည္ကို သိပ္ ၀ါဒျဖန္႔ ေၾကညာခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား)။

ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ့္ကို စစ္ေဆးေမးျမန္းရာမွာ ႐ိုက္ႏွက္ ညွင္းပန္းတာ မရိွေတာ့ဘူး။ ညဘက္ ပုံမွန္ေလာက္ နီးနီး အိပ္ရတယ္။ က်ေနာ့္ကို အခန္းက်ဥ္းေလး တခုမွာ ထားတယ္။ အခန္းကလည္း က်ဥ္းလြန္းလို႔ တေယာက္အိပ္ ကုတင္တလုံး ခ်ထားတာေတာင္ ဆန္႔႐ုံပဲ။ ကုတင္ကလည္း ပ်ဥ္ၾကမ္းေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း က်ဲက်ဲ ႐ိုက္ထားတာ။ အိပ္ေတာ့ အခင္း မရိွဘူး။ ညည အိပ္ရတာ အဆင္မေျပဘူး။ သံေျခက်င္းေတြက ေျခေထာက္မွာ တေထြးႀကီး ဆိုေတာ့ သိပ္ အေနရ ခက္တာပဲ။

ဒီၾကားထဲ သံေျခက်င္းက ကြင္းေတြ အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ညဘက္အိပ္ေနတုန္း၊ ကြင္းတကြင္းက ကုတင္ပ်ဥ္ျပား ႏွစ္ခ်ပ္ၾကားထဲ ညပ္ညပ္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳး လူက လွည့္လို႔ မရေတာ့ဘဲ တုတ္နဲ႔ ကန္႔လန္႔ခံထားသလို ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ညပ္ေနတဲ့ သံကြင္းေတြကုိ ပ်ဥ္ျပားၾကားထဲက ခဏခဏ ျပန္ဆြဲထုတ္ရတာ ညဘက္ညဘက္ အလုပ္တခု။ တခါတခါေတာ့လည္း ညပ္ေနတဲ့ သံကြင္းေတြကုိ ဆြဲမထုတ္ေတာ့ဘဲ သံေျခက်င္းႀကီး (သံေခ်းေတြကလည္း ထူလဗ်စ္နဲ႔) ကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ က်ေနာ္ ထုိင္ေငးၾကည့္ေနတတ္တယ္။

အခန္းက ျပတင္းေပါက္ မရိွဘဲ တံခါးမ တခုပဲ ရိွတယ္။ အခန္းတံခါးကို အျပင္ကေန ေသာ့ခတ္ပိတ္ထားၿပီး တံခါးမွာ ေျခာက္လက္မ ပတ္လည္ေလာက္ က်ယ္မလား၊ အေပါက္ တေပါက္ ေဖာက္ထားတယ္။ အေပါက္ကေလးကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ အေစာင့္စစ္သားေတြ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ အခ်ိန္က်ရင္ အဲဒီ အေပါက္ကေလးကေန ပန္းကန္တခ်ပ္ သြင္းေပးတယ္။ ပန္းကန္ထဲမွာ ထမင္းနဲ႔ဟင္း။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ ေပးတဲ့ ထမင္းကို မစားႏိုင္ဘူး။ ထမင္းက မစားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကုိက စားခ်င္စိတ္ မရိွျဖစ္တာ။ ဒီလိုနဲ႔ တမနက္ ေစာေစာ။ က်ေနာ့္ အခန္းတံခါး ေခါက္သံၾကားၿပီး ထၿပီး ၾကည့္တယ္။ အေပါက္ကေလးကေန စစ္သားတေယာက္က က်ေနာ့္ကို မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အမူအယာနဲ႔ လွမ္းေခၚတယ္။ က်ေနာ္ ထသြားေတာ့ ပစၥည္းတခ်ိဳ႔ လွမ္းေပးတယ္။

အိုး။ ႏို႔တခြက္၊ ပဲဲျပဳတ္နံျပား၊ ၾကက္ဥႏွစ္လုံး။ ဘယ္လိုပါလိမ့္။ က်ေနာ္ စိတ္ရွဳပ္ေထြးသြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ေဘးခန္းက အသံတသံ ထြက္လာတယ္။

`ကုန္ေအာင္စား။ စားခ်င္ခ်င္ မစားခ်င္ခ်င္စား။ အားရိွေအာင္ စား´

ေအာင္သူ၊ ေအာင္သူ။ ေအာင္သူ႔ အသံ။

`က်ေနာ္ စီစဥ္လိုက္တာ´

ေၾသာ္ သူငယ္ခ်င္း ရဲေဘာ္။

[ေနာက္မွ က်ေနာ္သိရတယ္။ ေအာင္သူက သူ႔အခန္းကေန ထမင္းစားၿပီးလို႔ အေစာင့္က ပန္းကန္လာသိမ္းခ်ိန္၊ သူ႔အေပါက္ကေလးကေန က်ေနာ့္ဘက္ အခန္း လွမ္းလွမ္းၾကည့္တဲ့ အခါ က်ေနာ့္အခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ ထမင္းပန္းကန္က ေျခရာလက္ရာ မပ်က္ ျပန္ျပန္ထြက္လာတယ္တဲ့။ က်ေနာ္နဲ႔ တခါ လူခ်င္းေတြ႔ရတုန္းကလည္း က်ေနာ့္ၾကည့္ရတာ အေျခအေနက မဟန္ဘူး။ ဂ႐ိုးဂယိုင္၊ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္၊ `ေလွ်ာ´ မ်ား သြားမလား လို႔ေတာင္ က်ေနာ့္ကို ထင္မိတယ္တဲ့။ သူတုိ႔ထက္ က်ေနာ္ပိုၿပီး အၾကမ္းပတမ္း အကုိင္ခံရတာကိုလည္း သူတို႔ သိေနတယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္ပူတာနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရး မေတြ႔လို႔ က်န္ေနတဲ့ သူ႔အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံ။ ဘယ္ေလာက္လဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ အေစာင့္ကို စည္း႐ုံးတယ္။ ပိုက္ဆံေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ အေစာင့္က အခုလို စားစရာေတြ ၀ယ္ေပးတာ။ က်ေနာ္ အဲဒီလိုမ်ိဳး သုံးမနက္ေလာက္ စားလိုက္ရတယ္။]

ေထာက္လွမ္းေရး(၆) မွာ က်ေနာ္တုိ႔ တပတ္ထပ္ေနရတယ္။ ေထာင္ကို ပို႔ခါနီး ႏွစ္ရက္ သုံးရက္အလိုမွာ က်ေနာ့္ကို ေမးခြန္းေတြ လုံး၀ မေမးေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ အေျဖေတြ အေပၚမွာ အထက္လူၾကီးေတြက မရွင္းရင္ ျပန္ေမးခ်င္လုိ႔၊ က်ေနာ္တို႔ကို ေထာင္မပို႔ေသးတာတဲ့။

ဒီအတြင္းမွာပဲ ေထာက္လွမ္းေရး ပုဂၢိဳလ္တေယာက္က က်ေနာ့္ကို `လက္ရိွ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနေပၚမွာ မင္းအျမင္နဲ႔ မင္းယုံၾကည္တာေတြ ေရးေပးပါ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးပါ။ အဲဒီအတြက္ အေရး မယူပါဘူး´ ဆုိၿပီး ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္ စဥ္းစားတယ္။ အေရးမယူပါဘူး ဆိုတဲ့ သူတို႔ ကတိစကား က်ေနာ္ မယုံဘူး။ သူတုိ႔ကို က်ေနာ္ လုံး၀ စိတ္မခ်ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔မွန္း မသိဘူး။ က်ေနာ္ ေရးခ်င္ေနတယ္။ ေနာက္ ျပႆနာ ေနာက္ ၾကည့္ရွင္း။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ေရးတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ေရးစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရိွတယ္ ထင္တယ္။ ဒီေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကို က်ေနာ္ ေရးတယ္။

က်ေနာ့္ ယုံၾကည္ခ်က္က ဘာမွ ရွဳပ္ေထြးတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ့္ ယုံၾကည္ခ်က္မွာ သူမ်ားကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖုိ႔ မပါဘူး။ မတူသူေတြ၊ ဆန္႔က်င္သူေတြကုိ ရွင္းပစ္ဖုိ႔ မပါဘူး။ ရက္စက္ပစ္ဖုိ႔ မပါဘူး။ က်ေနာ့္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား မပါဘူး။ လူသားခ်င္း အမုန္းစိတ္ မပါဘူး။ ကေ်နာ္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ ခံထားရတဲ့ အတြက္ ဆုိၿပီး အညိွဳး အာဃာတ ထားတာမ်ိဳး မပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ယုံၾကည္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း က်ေနာ္ ေရးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေပးလိုက္တယ္။ သူတုိ႔က က်ေနာ္ ေရးတာကို လက္မွတ္ထုိးခိုင္းတယ္။ ထုိးေပးလိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တရက္မွာ က်ေနာ့္ကို ေလးဘီးဆလြန္းကားေလး တစီးနဲ႔ လာေခၚထုတ္တယ္။ ေခါင္းစြပ္စြပ္တယ္။ ကားကို ဟိုေကြ႔ေမာင္း ဒီေကြ႔ေမာင္း လုပ္တယ္။ အမွန္က ဒီ၀င္း တ၀င္းထဲပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းခိုင္း၊ တေယာက္က တြဲၿပီး အခန္းတခန္းထဲ ထည့္၊ တေယာက္ကတြဲၿပီး အခန္းတခန္းထဲထည့္။ ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္ေပး၊ လက္တဖက္စီကို လက္ထိပ္ႏွစ္ခုနဲ႔ ကုလားထုိင္ လက္တန္းႏွစ္ခုမွာ ခတ္။ က်ေနာ္ စိတ္ပူသြားတယ္။ အခုလို လက္ထိပ္ ႏွစ္ခုနဲ႔ တခါမွ အခတ္ မခံရဖူးဘူး။ အင္း။ ေနာက္တႀကိမ္ ဇာတ္လမ္း ျပန္စၿပီ ထင္ပါရဲ့။ က်ေနာ္ ေရးေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္း ကိစၥနဲ႔မ်ား ဆိုင္ေနလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ထပ္ ဘာျပႆနာ ေပၚလာျပန္လဲ။ မေနႏိုင္တဲ့ အဆုံး က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ခတ္သူ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရိွ ဗိုလ္ႀကီးကုိ ေမးၾကည့္တယ္။

`က်ေနာ့္ကို ဘာလုပ္မလို႔လဲ´

သူက ၿပဳံးျပတယ္။

`ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ လူႀကီးက မင္းကို ေတြ႔ခ်င္လို႔´

လူႀကီးတဲ့။ ဘယ္သူပါလိမ့္။ ဗိုလ္ခင္ညႊန္႔မ်ားလား။

သုံးနာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ အဲဒီလို ထုိင္ေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ ေစာေစာက ဗိုလ္ႀကီး။ (အရပ္၀တ္ ၀တ္ထားေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးဆိုတာ ေနာက္မွ သိရတာပါ)။

`အစီအစဥ္ ေျပာင္းသြားတယ္။ လူႀကီး မလာေတာ့ဘူး။´

က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ ျဖဳတ္ေပးတယ္။ အခန္း ျပန္ပုိ႔တယ္။

ေနာက္တရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ လက္ထိပ္ျဖဳတ္၊ သံေျခက်င္းျဖဳတ္၊ တိုက္နံပါတ္(၅)၊ အခန္းနံပါတ္ (၄)။

***

အဲဒီေန႔ က်ေနာ္ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ေပါ့။

တကယ္ပဲ ေထာက္လွမ္းေရး လက္က လြတ္ၿပီ။ ငရဲခန္းက လြတ္ၿပီ။ လူမဆန္မႈေတြ၊ ႐ိုင္းစိုင္းမႈေတြ၊ ရက္စက္မႈေတြ၊ နာက်င္မႈေတြ၊ မအိပ္ရမႈေတြ၊ ဆာေလာင္မႈေတြ၊ ဒလစပ္ ေမးခြန္းေတြ၊ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားေတြ၊ သံသယေတြ၊ အေဖာ္ကင္းမဲ့မႈေတြ၊ အားငယ္ရမႈေတြ၊ စိတ္ထိခိုက္ရမႈေတြ၊ အျခားရဲေဘာ္ေတြရဲ့ နာနာက်င္က်င္ စူးစူး၀ါး၀ါး အသံကုန္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားလိုက္တဲ့ အသံေတြ…။ အားလုံးကေန က်ေနာ္ လြတ္ၿပီ။

(ဒါေပမယ့္ အဲဒီထက္ ပိုမိုဆိုး၀ါးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေထာင္ထဲက ေစာင့္ေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ မသိခဲ့ဘူးေပါ့။)

ဆက္ရန္…

(ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ စကားနည္းနည္း ျဖတ္ေျပာပါမယ္ခင္ဗ်ာ။ အခု ကို၀င္းႏိုင္ဦးရဲ့ မွတ္တမ္းကို တင္တာ မွတ္တမ္း-၁ အပိုင္း ဒီမွာတင္ ၿပီးပါၿပီ။ မွတ္တမ္း-၂ နဲ႔ မွတ္တမ္း-၃ ရိွပါေသးတယ္။ မွတ္တမ္း-၂ မွာကေတာ့ သူ႔ရဲ့ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း အေတြ႔အၾကဳံ မွတ္တမ္းေတြပါ။ အပိုင္း ၂၄ ပုိင္း တင္ရပါမယ္။ မွတ္တမ္း-၃ မွာကေတာ့ ေလးပုိင္းပါ။ က်ေနာ္ ၿပီးေအာင္ ဆက္တင္သြားပါမယ္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ရွဳသူမ်ားရိွေနတာဟာ က်ေနာ္ စာ႐ိုက္ၿပီး တင္ဖုိ႔ အားေဆးပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ စာ႐ိုက္ၿပီး တင္ေပးရတာေလးကို အားေဆးလုိ႔ ေျပာလိုက္ရတာကိုက စိတ္ေတာ့ တယ္ မသန္႔လွပါဘူး။ တကယ္ခံခဲ့ရတာက က်ေနာ္တုိ႔ ေနာင္ေတာ္ေတြ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ အဲဒီ အျဖစ္သနစ္ေတြကို အခု က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ကို လာၾကည့္မိတဲ့ တေယာက္တေလက တဆင့္ ဖတ္ခြင့္မရတဲ့၊ ဖတ္ခြင့္မၾကဳံလုိက္တ့ဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိလိုက္ ဖတ္လုိက္ရတယ္ဆိုတဲ့ အသိ တခုတည္းနဲ႔ က်ေနာ္ ၿပီးေအာင္ ႐ိုက္ၿပီး တင္ပါ့မယ္။ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)

6 comments:

Anonymous said...

ကုိေစးထူး
ဆက္တင္ပါေနာ္။ က်ေနာ္တုိ႕ေစာင့္ဖတ္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္က အခရုိဘက္နဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္၀က္ဘ္ဆုိက္မွာမွ မရွိဘူးလားမသိဘူး။ သိပ္ဖတ္ခ်င္တယ္။ တစ္ပုိင္းခ်င္းစီရုိက္တင္ရတဲ့ ကုိေစးထူးကုိ အားမနာသလုိျဖစ္ေနၿပီ။

Anonymous said...

I salute Ko Win Naing Oo and other heroes. There are also unwritten stories of heroes.Hope we can hear it one day. Hope we can meet them on our motherland one day.

P.Ti said...

(ကုိ)ကလုိေစးထူးကုိ အားလည္းနာတယ္၊ ဒီမွတ္တမ္းကုိ အရမ္းလည္းဖတ္ခ်င္တယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဆက္ၿပီးတင္ေပးပါဦး…

Anonymous said...

ဒါသိပ္ေကာင္းတဲ့ မွတ္တမ္း တစ္ခုပါ။အရင္ကဖတ္ခ်င္လို ့ကြ်န္ေတာ္၀ယ္ဖို ့ႀကိဳးစားခဲ့ပါေသးတယ္။မရဘူး..။အခု ကိုေစးထူး ကေနာင္ေတာ္ေက်ာင္းသားေတြ အနစ္နာခံခဲ့ရတာကို အခိ်န္ေပး၊လူအားစိုက္ျပီး တာ၀န္သိသိျပန္လည္ေ၀မွ်ေပးတာ လဲတန္ဖိုးရိွလို ့လိႈက္လိႈက္လွဲလဲွ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္..
ေနာက္ႏွစ္ပိုင္းစာအတြက္ ေက်းဇူးႀကိဳ တင္ထားတယ္ဗ်ာ..ျပီးေအာင္သာေ၀မွ်ပါေတာ့…

sss said...

Salute Ko Win Naing Oo and others who sacrifice for people.
Thanks a lot for ur effort.Pl,share until the end.

Anonymous said...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုေစးထူး ။ အခုလို ေထာင္ထဲမွာ
ေနာင္ေတာ္ ေတြ့ႀကံဳခဲ့ရတာကို အကို ေ၀ငွ လို့ သိရပါတယ္ ခင္မ်ာ ။ ေနာင္တင္မဲ့ စာသားမ်ားကိုလဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္ ။