လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၁၂)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေထာင္တြင္း က်န္းမာေရးနဲ႔ ေဆး၀ါးကုသမႈ

တခါတုန္းက ေထာင္သားသုံးေယာက္ ဗိုက္ေအာင့္တာ မခံႏိုင္လို႔ ည ဆယ့္တနာရီေလာက္မွာ ေထာင္၀ါဒါကေန တဆင့္ ေထာင္ေဆး႐ုံကို သတင္းပို႔ အေၾကာင္းၾကားလုိက္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေဆး႐ုံ၀န္ထမ္း ေပၚမလာပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေထာင္၀ါဒါကုိ ေတာင္းပန္ၿပီး ထပ္ အေၾကာင္းၾကား ခိုင္းရပါတယ္။ လူနာေတြေရာ၊ သူတို႔ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတာကို မၾကည့္ရက္ႏိုင္သူ တျခား အက်ဥ္းသားေတြပါ လည္တဆ့ံဆ့ံနဲ႔ေပါ့။

တနာရီေလာက္ ၾကာေတာ့မွ ေဆး႐ုံ၀န္ထမ္း ေရာက္လာပါတယ္။ ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ဗိုက္ေအာင့္လို႔ တညည္းညည္း တညဴညဴနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ရင္း တန္းစီ ထုိင္ေစာင့္ေနတဲ့ ေထာင္သားသုံးဦးကို သံတိုင္တံခါး အျပင္ဘက္ကေန ဆဲဆို မာန္မဲပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူနာေရာဂါ အေျခအေနကို မေမးျမန္း မစုံစမ္းဘဲ ပါလာတဲ့ နံပါတ္တုတ္နဲ႔ ေရွ႔ဆုံးက အက်ဥ္းသားေခါင္းကို သုံးခ်က္ဆင့္ ႐ိုက္၊ ၿပီးေတာ့ ေအာင့္ေနတဲ့ ဗိုက္ကို တုတ္နဲ႔ ေဆာင့္ထိုးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေဆးေပးပါတယ္။

ေနာက္တေယာက္ကိုလည္း အဲဒီအတိုင္းပါပဲ။

ေရွ႕က ႏွစ္ေယာက္ကို ေဆး႐ုံ၀န္ထမ္းက အဲဒီလို ေဖးေဖးမမ၊ ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံတာ ေတြ႔ေတာ့ တတိယေျမာက္ လူနာအဖိုးအိုကို အလွည့္ေရာက္လုိ႔ `ဘာျဖစ္တာလဲ´ လို႔ ေဆး႐ုံ၀န္ထမ္းက ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ေအာင့္နဲ႔ ေမးလည္း ေမးလိုက္ေရာ အဖိုးႀကီးလည္း ဗလုံးဗေထြးနဲ႔ `ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ငါ မပါဘူး၊ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး´ ဆိုၿပီး ထေျပးပါေတာ့တယ္။ ေရာဂါ ေ၀ဒနာထက္ အ႐ိုက္ခံရမွာ ေၾကာက္လို႔ပါ။ ေထာင္ေဆးကုပုံက အဲဒီလိုပါ။

ႏိုင္ငံတကာ အစုိးရေတြ လိုက္နာရမယ့္ ကုလသမဂၢ သေဘာတူညီခ်က္၊ အပိုဒ္(၂၂)မွာ…

`ေထာင္တုိင္းမွာ အရည္အခ်င္း ျပည့္မီတဲ့ ဆရာ၀န္ တဦး ရိွရမယ္။ အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ က်န္းမာေရး အတြက္ စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ုံေတြ အပါအ၀င္၊ အျခား က်န္းမာေရးဌာနႀကီးေတြနဲ႔လည္း စနစ္တက် ဆက္စပ္ ေဆာင္ရြက္ရမယ္။ လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါး၊ ကိရိယာနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္သူ ၀န္ထမ္းေတြ ထားရိွေပးရမယ္´

အပုိဒ္(၂၄)မွာ…

`အက်ဥ္းသား လူနာကို ေဆး႐ုံေရာက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ စနစ္တက် ေရာဂါ ရွာေဖြ စစ္ေဆးရမယ္´

အပိုဒ္ (၂၅)မွာ…

`လူနာ အားလုံးနဲ႔ ဖ်ားနာတယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားလာတဲ့ အက်ဥ္းသား အားလုံးကို ေန႔စဥ္ ၾကပ္မတ္ စစ္ေဆး ကုသရမယ္´ စသျဖင့္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ဥပေဒေတြ ဆုိတာက အက်ဥ္းသား တဦးဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသား မဟုတ္ေစကာမူ လူသားတေယာက္ ျဖစ္တယ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး တရားမွ်တစိတ္၊ လူသားခ်င္း စာနာစိတ္၊ လူသား ဂုဏ္သိကၡာအေပၚ တန္ဖိုးထား ေလးစားစိတ္ေတြနဲ႔ ျပ႒ာန္းထားတာေတြပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံရဲ့ အစိုးရမင္းမ်ားကေတာ့ တျခား ႏိုင္ငံသားကို မဆိုထားနဲ႔ ကုိယ့္ႏိုင္ငံသား အခ်င္းခ်င္း အက်ဥ္းသားေတြ အေပၚမွာေတာင္ အဲဒီလို စိတ္ထားမ်ိဳး ရိွတာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေထာင္ထဲမွာ အက်ဥ္းသား တဦး ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ ေဆး႐ုံကို သတင္းပုိ႔ရင္ ေဆး႐ုံ၀န္ထမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရာက္မလာပါဘူး။ ခံရတဲ့ လူနာေတာ့ ေအာ္ဟစ္ လူးလိမ့္ ခံေပေတာ့ပဲ။ အေျခအေနဆိုးတဲ့ လူနာမ်ားဆိုရင္ တကိုယ္လုံး ျပာႏွမ္း တြန္႔လိမ္ေနေတာ့မွ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ ေဆး႐ုံ၀န္ထမ္း ေရာက္လာတာမ်ိဳးပါ။ အမွန္က ေဆး႐ုံနဲ႔ အက်ဥ္းသားေတြ ေနတဲ့ ေနရာက ဘာမွ ေ၀းတာ မဟုတ္ဘဲ ဓာတ္တိုင္ တတုိင္စာေလာက္သာ ေ၀းတာပါ။

ဒီေနရာမွာ ေထာင္ေဆး႐ုံအေၾကာင္း ေျပာျပလုိပါတယ္။

ေဆး႐ုံဆိုေပမယ့္ ဆရာ၀န္ တဦးတည္း ရိွတဲ့ ေဆး႐ုံပါ။ ထုံးစံကေတာ့ ေဆး႐ုံေရာက္လာတဲ့ လူနာေတြကိုလည္း ဆရာ၀န္က ၾကည့္ရွဳစစ္ေဆးတာ မဟုတ္ဘဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဆး႐ုံမွာ ခိုင္းထားတဲ့ ေဆးအေၾကာင္း နည္းနည္းပါးပါး ၾကားဖူးနား၀ ရိွတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကသာ ၾကည့္ၾကတာပါ။ ဒါ့အျပင္ ေဆး႐ုံမွာ လုိအပ္တဲ့ ေဆး၀ါးေတြလည္း ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မရိွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေဆး႐ုံလာျပတဲ့ လူနာတုိင္းကို အက္စ္ပရင္၊ ဘတ္စ္ပ႐ို၊ ဆိုဒါမစ္ စတဲ့ ေဆးတမ်ိဳးမ်ိဳးေပးၿပီး ျပန္လႊတ္တာ မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆး႐ုံကုိ ေရာဂါသြားျပၿပီး ျပန္လာတဲ့ အက်ဥ္းသားကို `ဘတ္စပ႐ို´ လို႔ တျခား အက်ဥ္းသားေတြက ေနာက္ေျပာင္ ေအာ္ဟစ္ ေခၚတတ္ပါတယ္။

အဲဒီလို လုိအပ္တဲ့ ေဆး၀ါး ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မရိွတာမွာ အေၾကာင္းရင္း တခုက အက်ဥ္းသားေတြကို လူလိုသူလို သေဘာမထားေတာ့ သူတုိ႔ က်န္းမာေရးကိုလည္း ထည့္ စဥ္းစားစရာ မလိုဘူး ဆိုၿပီး အထက္အာဏာပိုင္ေတြကိုက ေထာင္ေဆး႐ုံကို လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါး မေထာက္ပ့ံေပးတာပါ။

ဒုတိယ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ေဆး႐ုံက ရိွစုမဲ့စု ေဆးေကာင္းေတြကို ေထာင္ဆရာ၀န္က ေထာင္ျပင္ထုတ္၊ ေမွာင္ခိုေရာင္းစားၿပီး ေစ်းေပါတဲ့၊ အျပင္ထုတ္ေရာင္းလည္း ဘာမွ မထူးတဲ့ ေဆးေလာက္သာ ေဆး႐ုံမွာ ခ်န္ထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆးကလည္း မရိွ၊ ဆရာ၀န္ကလည္း ဂ႐ုမစိုက္ ဆိုေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ေရာဂါ တခုခု ျဖစ္မွာ အက်ဥ္းသားေတြ အင္မတန္ ေၾကာက္ၾကပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား အမ်ားစုကေတာ့ တျခား ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ မတူဘဲ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတလည္း ရိွ၊ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ေထာင္ရဲ့့ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ေထာင္အျပင္ကေန ေဆးမွာယူတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ ေဆးေတြကုိ ကိုယ္လည္း သုံးတန္သေလာက္ သုံးၿပီး တျခား ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ (ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား၊ ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားရယ္လို႔ မခြဲပါဘူး) ေနထုိင္မေကာင္း ျဖစ္တဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ ေပးကမ္း၊ တိုက္ေကၽြးတတ္၊ ဇီ၀ိတဒါန ျပဳတတ္ၾကပါတယ္။ (ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြ ေလးစားရာမွာ အဲဒီ အခ်က္လည္း တခ်က္ အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေဖာ္ျပပါမယ္)။

အဲဒီလုိ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ သက္ဆုိင္ရာရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ အျပင္ကေန ေဆးမွာယူၿပီး ေဆာင္ထားတဲ့ ကိစၥမွာကိုပဲ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ ညစ္တာ ရိွပါေသးတယ္။ ေဆးေတြ အမ်ားႀကီး ေသာက္ၿပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံမွာ စိုးလို႔ ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္မရိွ၊ ခပ္လြယ္လြယ္ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ `လိုေတာ့ ျပန္ထုတ္ေပးပါမယ္´ ဆိုၿပီး ေထာင္အရာရိွေတြက အဲဒီ ေဆးေတြကို သိမ္းယူထားေလ့ ရိွပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဆးကို နည္းနည္းခ်င္း ျပန္ထုတ္ေပးၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်န္တဲ့ ေဆးကို လုံး၀ မေပးေတာ့ဘဲ ေထာင္ျပင္ထုတ္ ေရာင္းစားလုိက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီ လုပ္ရပ္ကို သက္ဆုိင္ရာ အက်ဥ္းသားက မခံႏိုင္လို႔ အထက္ ေထာင္အာဏာပုိင္ကို တုိင္တန္းျပန္ရင္လည္း ေဆးကို အလြဲသုံးစားလုပ္ ထုတ္ေရာင္းသူ အက်င့္ပ်က္ ေထာင္၀န္ထမ္းကို အေရးမယူဘဲ `ဒီကေန႔က စၿပီး ဘာေဆးမွ ေထာင္ထဲ သြင္းခြင့္ မျပဳေတာ့ဘူး´ ဆိုၿပီး အေပၚစီးကေန အမိန္႔ထုတ္ပါေတာ့တယ္။ ကုိယ့္လက္ခုပ္ထဲက ေရလို ျဖစ္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို အႏိုင္က်င့္ အက်ပ္ကိုင္တာပါ။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးမသြင္းရမွာ ေၾကာက္ၾကေတာ့ မတရားလုပ္တာ သိသိႀကီးေပမယ့္လည္း မတိုင္တန္းၾကဘဲ အက်ဥ္းသားေတြ ႀကိတ္မွိတ္ခံၾကရပါတယ္။

ေထာင္တြင္း က်န္းမာေရး ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ အျဖစ္အပ်က္ တခု ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

အင္းစိန္ေထာင္မွာ အေဆာင္ (၅)ေဆာင္ ရိွၿပီး အေဆာင္(၁)က လြဲလို႔ တေဆာင္ေဆာင္မွာ အခန္း ရွစ္ခန္း၊ တခန္းမွာ ပုံမွန္အားျဖင့္ အက်ဥ္းသား တရာေက်ာ္၊ တခါတခါမ်ား တရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ထားတတ္ပါတယ္။ လူ ခုႏွစ္ဆယ္ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ ထားမွ အိပ္တဲ့အခါ ဟိုဘက္ ဒီဘက္၊ နည္းနည္း လွည့္သာ ဖယ္သာတဲ့ အခန္းကို လူ တရာ့သုံးေလးငါးဆယ္ ထားေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပက္လက္အိပ္လို႔ မရဘဲ ေဘးတိုက္ တေစာင္းသာ အိပ္လုိ႔ ရၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ခင္းအိပ္စရာ ၀ါးဖ်ာၾကမ္းေတြကလည္း စုတ္ျပတ္ေနတာနဲ႔၊ တပိုင္းတစေလာက္ပဲ ရိွတာနဲ႔၊ ရိွသေလာက္ကလည္း လူေစ့ မရိွတာနဲ႔ ဆုိေတာ့ ဒီအတုိင္း တမံတလင္းၾကမ္းျပင္ ေအးစက္စက္ၾကီးေပၚမွာ အိပ္ရသူေတြ မ်ားပါတယ္။

အက်ဥ္းသား တဦးကုိ ေစာင္တထည္ ေပးရမယ္ ဆိုတဲ့ ေထာင္ဥပေဒ ရိွေပမယ့္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ေစာင္ေတြထုတ္၊ ေရာင္းစားလုိက္လို႔ အခန္းတခန္း၊ လူတရာေက်ာ္အတြက္ ေစာင္ ကိုးထည္ ဆယ္ထည္ ေလာက္သာ ရၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သူေတြက ကုိယ့္အိမ္ေတြကေန ေစာင္ မွာယူၾကရပါတယ္။

တညမွာ လူ တရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ရိွေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ (၄)ေဆာင္၊ အမွတ္(၂) အခန္းကို အက်ဥ္းသား ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ထပ္ေရာက္လာပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ နဂိုကတည္းက လူေတြ ငါးပိသိပ္ ငါးခ်ဥ္သိပ္ လႈပ္မရေအာင္ ျပည့္သိပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ အသစ္ ထပ္ေရာက္လာတဲ့ သူတုိ႔ကုိ ဘယ္လို ေနရာခ်မလဲ ဆိုတာ မစဥ္းစားတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္လူဆိုး အာဏာပိုင္ေတြ စဥ္းစားတတ္ပါတယ္။

`ေဟး´ `ေဟး´ `ကပ္ထား´ `ကပ္ထား´ `ငါေတြ´ `မေအေတြ´ မ်ိဳးစုံ တိုင္းထြာ ေတာ္လဲသလို ေၾကာက္စရာ အသံနက္ႀကီးေတြနဲ႔ ေထာင္လူဆိုး အာဏာပိုင္ေတြက ေအာ္ဟစ္ ဆဲဆိုရင္း နဂိုကတည္းက ေက်ာခ်စရာ ေနရာမရိွလို႔ ေဘးတိုက္ တေစာင္းလွဲၿပီး ေနေနရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို ၀ါးရင္းတုတ္ေတြနဲ႔ သုံးပင္လိမ္ ႀကိမ္လုံးေတြနဲ႔ ဆက္တိုက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ တတန္းႀကီး တန္းစီ ႐ိုက္ခ်သြားပါတယ္။ ႐ိုက္ရင္းလည္း ေစာေစာကလို ႐ိုင္း႐ုိင္းပ်ပ် ဆဲဆို ေအာ္ဟစ္သြားပါတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြ မ်က္စိပ်က္၊ မ်က္ႏွာပ်က္၊ အေၾကာက္ေၾကာက္ အလန္႔လန္႔နဲ႔ ၀႐ုန္းသုန္းကား တိုးကပ္လိုက္ၾကတာ တေယာက္ေပၚ တေယာက္ ထပ္သြားၾကပါေလေရာ။

ဟုတ္တယ္။ ေနရာ နည္းနည္း ထပ္ထြက္လာတယ္။ ေစာေစာက အတုိင္း ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲၿပီး ထပ္႐ိုက္ျပန္ပါတယ္။ ေနရာ နည္းနည္း ထပ္ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီ ထြက္လာတဲ့ ေနရာမွာ အသစ္ ေရာက္လာတဲ့ အက်ဥ္းသား ႏွစ္ဆယ္ကို ေနရာ ခ်ထားလိုက္ပါတယ္။ ေထာင္လူဆုိးေတြရဲ့ ေနရာခ်နည္းက အဲဒီလုိမ်ိဳးပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြထဲက အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ အက်ဥ္းသားေလး တဦးက မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ သူ႔မွာ `ႏွလုံးေရာဂါ ရိွတယ္။ အေမာေဖာက္လာၿပီ။ ဆရာ၀န္ ေခၚေပးပါ´ လို႔ ေျပာပါတယ္။ (ခုနက အလန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ၿပီး ၀႐ုန္းသုန္းကား တန္းစီ႐ိုက္ခ်သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရလို႔လည္း ျဖစ္မွာပါ)။

အဲဒီအခ်ိန္ အခန္းအုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ အခန္းလူႀကီး လူဆိုးက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ `လူက ေရာက္မယ္မွ မၾကံေသးဘူး။ ျပႆနာက ရွာလာၿပီ´ လို႔ ေျပာၿပီး အဲဒီ အက်ဥ္းသားေလးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ၿပီး သုံးေလးခ်က္ေလာက္ ဆင့္ ႐ိုက္လိုက္တာ အက်ဥ္းသားသစ္လည္း အေၾကာက္ေၾကာက္ အလန္႔လန္႔နဲ႔ ပါးစပ္ မဟရဲေတာ့ပါဘူး။ လူေတြကလည္း အခန္းထဲမွာ အျပည့္အသိပ္၊ ဖ်ာကလည္း မေလာက္မင၊ ေစာင္ကလည္း မရိွ ဆိုေတာ့ အဲဒီညက လူသစ္ အက်ဥ္းသားေတြ တမံတလင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ အိပ္ၾကရပါတယ္။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီညက မိုးႀကီးေလႀကီး က်ပါတယ္။ တ၀င္း၀င္း တလက္လက္ လွ်ပ္စီးေတြ ျပက္၊ တ၀ုန္း၀ုန္း တဒုိင္းဒုိင္း မိုးႀကိဳးေတြ ပစ္နဲ႔ေပါ့။

မနက္မိုးလင္းလို႔ ေထာင္ထုံးစံအတုိင္း လူစစ္ခ်ိန္ တန္းစီရေတာ့ ညက `ႏွလုံးေရာဂါ ရိွတယ္၊ အေမာေဖာက္လာၿပီ´ ဆိုတဲ့ အက်ဥ္းသားေလး အိပ္ယာက မထေသးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သြားႏိႈးၾကပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့။ ႏိႈးလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ေသေနပါၿပီ။ ေသလို႔ ေအးစက္ ေတာင့္တင္းလုိ႔ေတာင္ ေနရွာပါၿပီ။

ဆက္ရန္…