သမင္လည္ျပန္...။

ငါခ်က္တဲ့ ဟင္းတခြက္
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အစပ္အဟပ္တည့္
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အျပတ္အသတ္မဲ့
မခ်က္တတ္ခ်က္တတ္နဲ႔ ငါ့ဟင္း
စားသုံးသူ ရိွေနေလေတာ့
ငါ… ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္။


တခါတေလလဲ
စကားလုံးေတြက
ပန္းခက္ေတြျဖစ္လိုက္
လြမ္းခ်က္ေတြ ဖြင့္လိုက္
ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္ပုံမ်ား
ေဟာ…
စီးခ်င္းထိုးၾကျပန္ေတာ့လဲ
ျမားအစင္းစင္းခမယ့္ဟန္
တအားအတင္း ျငင္းၾကရျပန္ေတာ့
ငါ… ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္။


ေဟ့…
အေ၀းကိုေတာ့ မေျပးစမ္းပါနဲ႔
ေဟာဒီမွာ …
မင္းခံစားခ်က္၊ မင္းယုံၾကည္ခ်က္
မင္းရပ္တည္ခ်က္၊ မင္းဖြင့္ဟခ်က္
ဒါေတြကို နားလည္ေပးေနသူေတြ
အမ်ားၾကီး…
လာစမ္းပါကြာ… ဟိုးေရွ႕မွာ ပန္းတုိင္ရိွတယ္
ဒီလိုနဲ႔ပဲ…
ငါ… ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္။


အဲဒီ ကဗ်ာတပိုဒ္ကို ကုိၿဖိဳးရဲ့ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂါေတြ စုေပါင္းေရးခဲ့ၾကတဲ့ `အထက္တန္းက်တဲ့ ဘေလာ့ဂါ´ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာမွာ က်ေနာ္ ေရးခဲ့မိဖူးတယ္။


အဲဒီအခ်ိန္ကာလေတြတုန္းက ဘေလာ့ဂ္ေရးခဲ့ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးခဲ့သလို ခံစားရတယ္။ အခုေရာ မလြတ္လပ္ေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးရင္ အဲဒီလိုေတာ့လဲ မဟုတ္ဘူး ဆိုေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္စေရးခါစ သုံးေလးလကေလာက္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးမႈမ်ိဳး မရိွေတာ့သလိုေတာ့ ခံစားရမိတယ္။ ကေလးေလး တေယာက္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္ေတြႀကီးလုိ႔ လူလားေျမာက္လာတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ တူမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။


တကယ္ေတာ့ `ဘေလာ့ဂ္ ေရးသူ´ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ကဗ်ာဖြဲ႔လို႔တနည္း၊ စာစုေတြသီလို တမ်ိဳး ပုံေဖာ္ၾကည့္မိခဲ့တာလဲ အခါခါပါပဲ။


ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေရးတာဟာ သူမ်ားေတြ လုပ္လို႔ လိုက္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး လို႔ ေျပာရမယ့္ အထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္မပါပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတကာေတြရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ဖတ္မိ၊ အားက်မိရာကေန အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ပုိးတမ်ိဳး ေစ့ေဆာ္ရာကေန ဘေလာ့ဂ္ကို စေရးျဖစ္ခဲ့တာကုိး…။ အခုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဆုိတာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ တိုင္တည္စရာ ေနရာဆုိလဲ ဟုတ္၊ ရင္ဖြင့္စရာ ေနရာဆုိလဲဟုတ္၊ ေပါက္ကြဲေအာ္ဟစ္စရာေနရာဆုိလဲ ဟုတ္ လုိ႔ ေျပာလို႔ရေနပါၿပီ။ တခါတေလမ်ားဆိုရင္ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရိွေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့စာေတြကို မ်က္ရည္အ၀ဲသားနဲ႔ ျပန္ဖတ္ရင္းနဲ႔ပဲ ဘေလာ့ဂ္က ကုိယ့္ကို `အားမပ်က္စမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ´ လို႔ ျပန္အားေပးေနသလုိကို ခံစားခဲ့ရဖူးတယ္။


တခ်ိဳ႔က က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ႏွစ္သက္အားေပးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လဲ ေျဗာင္က်က်ပဲ `ခင္ဗ်ားစာေတြ ဖတ္ဖို႔ က်ေနာ့္မွာ အခ်ိန္မရိွေသးဘူးဗ်ာ´…တဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ပီတိေတြကုိ စားလိုက္၊ ေဆးခါးေတြကို မ်ိဳလိုက္၊ အားေပးစကားေတြနဲ႔ ေရွ႔ဆက္လိုက္၊ တခါတခါေတာ့လဲ ငိုက္ဆိုက္က်သြားလိုက္နဲ႔ပဲ ေရးခဲ့လိုက္ရတဲ့ ပို႔စ္ေတြ…။


က်ေနာ္ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္မွာ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနရတာကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ရမလဲ ဆုိတဲ့ အေတြးကို မၾကာခဏဆိုသလို ေတြးၾကည့္မိဖူးတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကာလေလာက္ အထိ က်ေနာ္ ေရးေနႏိုင္ဦးမလဲ…ေပါ့။ ေတြးမိတဲ့ တခဏမွာတင္ကိုပဲ ဘေလာ့ဂ္ မေရးရေတာ့ဘူး ဆိုတာဟာ ကုိယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲက အစိတ္အပုိင္းတခုခုကို ဖဲ့ေခၽြခံရသလို ခံစားခ်က္က ျဖစ္လာတယ္။ ဟုတ္တယ္…၊ က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ အရမ္းေရးခ်င္တယ္။


သားကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေမအတြက္
အေမကို လြမ္းေနရတဲ့ သားအတြက္
အကုိကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ညီေလးညီမေလးနဲ႔
သူတုိ႔ေတြကို တမ္းတေနတဲ့ အကိုအတြက္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

ဥပေဒအေပၚ တက္ထုိင္ေနတဲ့ လူေတြ
ဘ၀ေတြကို ၀ါးစားေနတဲ့ လူေတြ
မ်က္ရည္ေတြကို ေသာက္သုံးေနတဲ့ လူေတြ
ႏွလုံးသည္းပြတ္ေတြကို ခင္းက်င္းထုိင္ေနတဲ့လူေတြ
အဲဒီလူေတြကုိ လူနဲ႔တူေစဖုိ႔အတြက္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

ျဖန္႔ထားတဲ့ လက္ေတြထဲကို ေမွ်ာ္လင့္ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ ထည့္ေပးခ်င္တယ္
ငိုက္ဆိုက္က်ေနတဲ့ ဦးေခါင္းေတြကို ဆတ္ခနဲျဖစ္ျဖစ္ ေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္
ေျဖေလ်ာ့လုလု လက္သီးဆုပ္ေတြကို မာန္အျပည့္နဲ႔ အားတင္းထားေစခ်င္တယ္
ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့ အခန္းတံခါးကို အလင္းတစေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သြတ္သြင္းၾကည့္ခ်င္တယ္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

ဆန္တေစ့နဲ႔ ထမင္းတပန္းကန္ ျဖစ္မလာဘူးဆိုရင္ေတာင္
ဆန္ေစ့ျဖစ္ေနရတာကိုပဲ ေက်နပ္ခ်င္တယ္
အုတ္တခ်ပ္ေလာက္ တန္ဘိုးမရိွရင္ေတာင္
သဲတပြင့္ ျဖစ္ေနရတာကိုပဲ ေက်နပ္ခ်င္တယ္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

ေန၀င္ၿပီဆိုရင္ အေမွာင္ေရာက္လာတယ္ ဆိုေပမယ့္
ေန၀င္တာကုိမွ အရသာခံၾကည့္ခ်င္ေသးတဲ့ ႏွလုံးသားေတြအတြက္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

က်ေနာ္ ဘာေကာင္မွလဲ မဟုတ္ဘူး
က်ေနာ္ ဘာသမိုင္းေၾကာင္းမွလဲ မရိွဘူး
က်ေနာ္ မရိွလို႔လဲ ေလာကႀကီးက ဘာမွျဖစ္မသြားဘူး
ဒါေပမယ့္
ရိွေနရတဲ့ အခ်ိန္တခဏေလးအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။


စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိ၊ ထိရွမိတာေတြကို ခ်ေရးၿပီး ျပန္ဖတ္ၾကည့္တာ ကဗ်ာလို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္လဲ စကားလုံးေတြက က်စ္လစ္မေနဘူး။ စကားေျပလုိ႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္လဲ စာသားေတြက မေျပျပစ္ျပန္ဘူး။ အင္း… အဲဒီလို ေရးခ် ရင္ဖြင့္လိုက္ရတာကိုက ဘေလာ့ဂ္ ေရးျခင္းရဲ့ အရသာ ထင္ပါရဲ့…။



ကလိုေစးထူး

သူတို႔နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔...။

သူတို႔ လာခဲ့ၾကပါၿပီ။

လာခဲ့႐ုံတင္မွ မက ပုိင္တိပိုင္စိုး၊ ႐ိုင္းတိ႐ိုင္းပ်၊ ေမာက္တီးေမာက္မာမာနဲ႔ကုိ အခန္႔သားႀကီး ေနရာယူလို႔ ေနၾကပါၿပီ။ တခ်က္တခ်က္မွာ အိေျႏၵရ ရြာသူႀကီးလိုလို လူႀကီးလူေကာင္းပုံစံဟန္ပန္ ဆန္လွစြာ၊ တခ်က္တခ်က္မွာေတာ့ စ႐ိုက္ဆုိးသြမ္း ငါးစိမ္းတန္းက အရွဳံးေပးေလာက္ေအာင္ စြာက်ယ္က်ယ္ႏိုင္လွစြာနဲ႔ပဲ သူတုိ႔ ေနရာယူခဲ့ၾကပါၿပီ။

ဒီလူေတြကို ဘယ္သူေတြက ေခၚလာတာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီလူေတြ ဒီေနရာကို ဘာေၾကာင့္ ေရာက္လာၾကတာလဲ။ ဒီေနရာမွာ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္အထိ ဆက္ေနၾကဦးမွာလဲ။ ဆက္ေနမယ္ဆိုရင္ေရာ ဘယ္လုိလူစားေတြက အဲဒီလူေတြကုိ အားေပးအားေျမွာက္ ျပဳၾကမွာလဲ။ ဘယ္သူကမွ လက္မခံရင္ေရာ သူတုိ႔က ဒီေနရာကေန ထြက္သြားမွာလား။

***

လြန္ခဲ့တဲ့ (၈) လေလာက္က `ၿပိဳင္ပြဲ´ ဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ေလး တပုဒ္ကို က်ေနာ္ေရးခဲ့ဖူးတယ္။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ ထူးျခားေျပာင္းလဲလာတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလာကကို သတိထားမိတာနဲ႔အတူ ျဖစ္လာႏိုင္ဖြယ္ရာရိွတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြကို ရွင္းျပၿပီးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ စိတ္တူကုိယ္တူ တျခားေသာ မိတ္ေဆြဘေလာ့ဂါေတြရဲ့ သေဘာထားကိုလဲ တီးေခါက္ၾကည့္ခဲ့မိတာပါပဲ။ အခု အဲဒီပို႔စ္ကို ေရးခဲ့တာ (၈) လ ေက်ာ္လြန္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ထင္ျမင္ခဲ့တာေတြနဲ႔ လက္ရိွအေျခအေနကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ယွဥ္ထိုးၾကည့္ခ်င္မိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခု စာစုေလးကို ေရးျဖစ္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့…။

***

`ၾကံ့ဖြတ္ အသင္း၀င္ေတြကို ဘေလာ့ဂ္လုပ္နည္း သင္တန္းေတြ ေပးေနတယ္´

အဲဒီ သတင္းကို ၾကားလုိ႔မွ သိပ္မၾကာပါဘူး။ လက္ရိွအာဏာပိုင္ကို ေထာက္ခံအားေပးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္တခုေပၚမွာ အမည္ေပါင္းစုံနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္အသစ္အမ်ားႀကီးကို လင့္ခ္ခ်ိတ္ထားတာကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ပုိ႔စ္ေလးေတြက ဘာမွဟုတ္တိပတ္တိ ေရးထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာထဲက စာတခ်ိဳ႔နဲ႔၊ သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ မိတ္ဆက္ထားတဲ့ ပို႔စ္ တခုတေလကလြဲရင္ ဘာမွမတင္ျဖစ္လိုက္ၾကတဲ့ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ့ လင့္ခ္ေတြ အခ်ိန္သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အားလုံး ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ပါတယ္။

ဆိုလိုတာက အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ စီစဥ္မႈနဲ႔ ၾက့ံဖြတ္အသင္း၀င္ေတြကို ဘေလာ့ဂ္သင္တန္းေတြ တကယ္ပဲ ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ဘေလာ့ဂ္သင္တန္းကေန ေမြးထုတ္လိုက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ တကယ့္တကယ္တမ္းမွာ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ အသိုင္းအ၀န္းကို ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔မွ မထင္ေပၚလာခဲ့ပါဘူး။

ခန္႔မွန္းၾကည့္ရသေလာက္ကေတာ့ သက္ဆုိင္ရာ ဌာနဆုိင္ရာေတြရဲ့ အစီအစဥ္နဲ႔ သင္ေဟ့၊ သင္ေဟ့ ဆုိလို႔သာ သင္လိုက္ၾကရတယ္၊ ဘေလာ့ဂ္တခုကို ဘယ္လိုေရးၾကမလဲ၊ သူတုိ႔တေတြရဲ့ အထက္လူႀကီးေတြ လုိခ်င္တဲ့ပုံစံကို အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ဘေလာ့ဂ္ ဘယ္လိုေရးသင့္တယ္ဆိုတာကို မသိလိုက္ခင္မွာပဲ ရပ္တန္႔သြားၾကပုံပါပဲ။ ဘေလာ့ဂ္တခုကို ပုံမွန္ေရးသားႏိုင္ဖို႔အတြက္ လုံေလာက္တဲ့ နည္းပညာအေထာက္အပ့ံနဲ႔ တျခားေသာ အေထာက္အပ့ံေတြကလဲ ရိွေသးတာက တခ်က္ေၾကာင့္ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ ပိုင္ရွင္ေတြခမ်ာ `အမည္ခံ ဘေလာ့ဂ္´ အျဖစ္ေလာက္နဲ႔ပဲ တစခန္းရပ္သြားၾကပုံေပၚပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တစခန္း မရပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကေတာ့ အမည္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို သုံးၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ထူးျခားတဲ့ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ေတြ တခုခု ေပၚလာၿပီးတိုင္းမွာ ထပ္၍ထပ္၍ ေပၚလာလို႔ ေနဆဲပါပဲ။ ဘယ္လို ဘေလာ့ဂ္ေတြ ထပ္ေပၚလာေလ့ရိွပါသလဲ၊ သူတုိ႔ ဘာလာလုပ္ၾကပါသလဲ…၊ ဘာေတြေရာ လုပ္ေနၾကပါသလဲ…။

အရင့္အရင္ကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ ေလာကမွာ အာဏာပိုင္ေတြကို ေထာက္ခံေရးသားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ ရိွဖို႔ေ၀းလို႔ ကြန္မန္႔ေတြ၊ စီေဘာက္စ္ေတြမွာေတာင္ ဘယ္သူကမွ လက္ရိွအာဏာပိုင္ေတြကို ေပၚေပၚထင္ထင္ မေထာက္ခံ၀့ံပါဘူး။ မေထာက္ခံ၀့ံဘူးလို႔ ေျပာရတာက တျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ လက္ရိွအာဏာပိုင္ေတြရဲ့ လုပ္ရပ္ကို မစင္ထက္ရြံရွာေနတဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ လြတ္လပ္စြာထုတ္ေဖာ္ ေရးသားခြင့္ဆိုတာက ေဟာဒီ အင္တာနက္ နယ္ပယ္ေလး တခုပဲ ရိွသလို ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဒီလိုေနရာမွာပါ လာၿပီးေတာ့ လက္ရိွအာဏာပုိင္ေတြရဲ့ ေလသံ လာဖမ္းတာကို ဘယ္သူကမွ မလိုလားလို႔ပါ။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူေတြ လိုလားလား၊ မလုိလားလား သူတို႔တေတြ ေစ်းတန္းကေလး… လို႔ တနည္း၊ ပန္းခင္းကေလး လို႔ တသြယ္ က်ေနာ္ တင္စားထားတဲ့ ေဟာဒီ ဘေလာ့ေလာကထဲကို ေရာက္ရိွလာခဲ့ၾကပါၿပီ။

သူတုိ႔ေတြ ဒီကိုလာတဲ့အခါ ဘာကို ယူလာခဲ့လို႔ ေလ့လာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မက္ေလာက္စရာ အႏုပညာျဖစ္ျဖစ္၊ မွတ္သားေလ့လာစရာ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာတခုမွ ပါလာၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ိုးစင္းလြန္းလွၿပီး ပ်င္းရိစရာေကာင္းလွတဲ့ ေန႔စဥ္ထုတ္ ျမန္မာသတင္းစာနဲ႔ ျမန္မာ့အသံ၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားထဲက အာဏာပုိင္ အႀကိဳက္စကားလုံးေတြကုိသာ အျပည့္အသိပ္ သယ္လာခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဘယ္သူမွ လာမဖတ္ၾကတဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို လူအမ်ား သတိထားလာရေအာင္ လူသိမ်ားတဲ့ အာဏာပိုင္ ဆန္႔က်င္သူ ဘေလာ့ဂ္တခ်ိဳ႔မွာ ရန္စျခင္းနဲ႔ တမ်ိဳး၊ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မ်ိဳးစုံ ေပးျခင္းနဲ႔ တဖုံ သူတုိ႔ ဘေလာ့ဂ္ကို ပ႐ိုမုိးရွင္း လုပ္ယူပါတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ျမန္မာတႏိုင္ငံလုံးက အေလးထားရတဲ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ့ ဖခင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုပါ ေစာ္ကားေမာ္ကားၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို လူသိမ်ားေအာင္ လုပ္ယူၾကတာေတာင္ ရိွခဲ့ဖူးတယ္။

သူတို႔ေတြ အဓိက ပစ္မွတ္ထား လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာကို အေသအခ်ာ ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ သူတို႔ေတြဟာ ဘယ္သူကမွ မေထာက္ခံတဲ့ လက္ရိွ အာဏာပိုင္ကို လူေတြက ေထာက္ခံလာေအာင္ ဒီေလာက္ႀကီး မႀကိဳးစားဘူး။ ႀကိဳးစားလုိ႔လဲ သိပ္ၿပီး အက်ိဳးထူးလာမွာ မဟုတ္တာကို သူတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ဟန္ ေပၚပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ အလုပ္က လက္ရိွအာဏာပိုင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ လူပုဂိၢဳလ္မ်ားနဲ႔ အသင္းအဖြဲ႔မ်ားကို စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ယိုင္နဲ႔သြားေအာင္ အဓိက ဦးတည္ပါတယ္။ အာဏာပုိင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ေနၾကသူေတြရဲ့ အားနည္းခ်က္နဲ႔ ေပ်ာ့ကြက္၊ ဟာကြက္ေတြကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လုိက္ရွာၿပီးေတာ့ တန္ျပန္တိုက္ခိုက္ၾကတာေတြကို တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ပါတယ္။

အဲဒီလို လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ႏွစ္ဘက္ အျပန္အလွန္ တိုက္ခိုက္ ျငင္းခုန္တာေတြ ျဖစ္လာၾကၿပီဆိုရင္ ဒါဟာ သူတုိ႔ရဲ့ ဦးတည္ခ်က္တခု အထေျမာက္ျခင္း တမ်ိဳးပါပဲ။ သာမန္ျပည္သူေတြက `ဟာ၊ ဒီေကာင္ေတြ အားအားရိွ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ေနၾကတာပဲ´ လို႔ ျမင္ၿပီးေတာ့ နဂုိ မုန္းရင္းစြဲရိွၿပီးသား အာဏာပိုင္ေတြကို အျပင္ အာဏာပိုင္ေတြကို ဆန္႔က်င္သူေတြကိုပါ စိတ္ပ်က္သြားေစေအာင္ ဦးတည္ ဖန္တီးတာကို သတိထားမိပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ထဲမွာ ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္းျဖစ္ေနတဲ့ ဒီမုိကေရစီ လုိလားသူမ်ားကို ျပည္သူနဲ႔ တသီးတျခားစီ ျဖစ္သြားေအာင္ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ တုိက္ကြက္ေဖာ္ၾကတာဟာ အဓိကအခ်က္အေနနဲ႔ ပါ၀င္ေနတာကေတာ့ အထင္အရွားပါပဲ။

သူတုိ႔ရဲ့ မထိတထိ ရိေထ့တာေတြကို မခံမရပ္ႏိုင္လို႔ တခ်ိဳ႔လူငယ္ေတြက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စကားလုံးေတြနဲ႔ လက္တုံ႔ျပန္မိၿပီေဟ့ ဆုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ သူတုိ႔အတြက္ အကြက္ေကာင္းပါပဲ။ ေဘးက လာဖတ္သူက ႏွစ္ဘက္စလုံးကို စိတ္ကုန္သြားရေလာက္ေအာင္ ထပ္ၿပီး ရန္စ၊ ရိ၊ ေထ့ၾကေတာ့တာပါပဲ။ လာဖတ္သူက သူတို႔ကုိ စိတ္ကုန္သြားေတာ့လဲ ဒါဟာ နဂိုကတည္းက အရင္းပဲမို႔ သူတုိ႔နဲ႔ တုၿပိဳင္ဖက္မိသူကို စိတ္ကုန္သြားတာကသာ သူတို႔အတြက္ အျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။

***

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္…၊ သူတုိ႔ ေရာက္ေနၾကတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာ အျပည့္အစုံ၊ လက္နက္အစုံအလင္နဲ႔ သူတို႔…။ အစြယ္တျပဴးျပဴး စိတ္ဘီလူး ပုိင္ရွင္ သူတုိ႔…။ မိစၧာမာယာ ႏူးည့ံမႈ ဗလာနဲ႔ သူတုိ႔…။

သူတို႔နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔…၊ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ သူတို႔…။

***

ကလိုေစးထူး

သတိ... ကူးစက္တတ္သည္။

တေန႔ကပါ…။

အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္ကတည္းက သူကလဲ သူေရာက္တဲ့ ျပည္နယ္မွာ အဆင္ေျပသလိုေန၊ က်ေနာ္ကလဲ က်ေနာ့္ေနရာမွာ ေတာ္သလိုေနရင္းနဲ႔ အခုလို ႏွစ္အတန္ၾကာေတာ့မွ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ ရေတာ့ အလႅာပ၊ သလႅာပေတြက ေျပာလုိ႔မကုန္ေပါ့…။

အဲဒီလို ေျပာၾကဆုိၾကရင္းနဲ႔ နားထဲမွာ တစုံတခုက ထူးျခားေနတာကို သတိထားမိတယ္။

`ဘယ္လိုလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ားအဆင္ေျပလား၊ အဲဒီမွာ ဘာေတြလုပ္ျဖစ္ေနလဲ´

`အင္း၊ ဒီလိုပါပဲ၊ ေျပတယ္လဲ မဟုတ္ပါဘူး´

`အခု အလုပ္ထဲကေန လွမ္းဆက္ေနတာလား´

`အမ္ဟမ္း´

`ၾကည့္ရတာ အလုပ္က ေအးေဆးပဲထင္တယ္ေနာ္´

`အမ္ဟမ္း´

`အိမ္ငွားခေရာ အဲဒီမွာ ေစ်းေတာ္လားဗ်´

`အမ္ဟမ္း၊ မဆိုးလွပါဘူး´

***

ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္တုန္းကပါ။

က်ေနာ္တို႔ ျပည္နယ္ေရာက္ ျမန္မာေတြရဲ့ ႏွစ္စဥ္မိတ္ဆုံစားပြဲေလး တခု လုပ္ၾကဖို႔အတြက္ ညိွႏိႈင္းၾကတဲ့ အစည္းအေ၀း တခု လုပ္ၾကပါတယ္။

`အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက လုပ္တဲ့ ပန္းၿခံက ေ၀းလြန္းတယ္ဗ်၊ အခုေနာက္ပိုင္း ေရာက္လာတဲ့ လူေတြက ကားမရိွၾကေသးတာက မ်ားတယ္´

`အမ္ဟမ္း´

`အစားအေသာက္ ကိစၥအတြက္ကေတာ့ အခု အစည္းအေ၀းကို လာတဲ့လူေတြကပဲ ေငြစုထည့္ၾကတာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္`

`အမ္ဟမ္း´

`လာၾကတဲ့ လူေတြကလဲ စားစရာေတြ လုပ္လာၾကမွာပါ´

`ဒါေပါ့၊ အမ္ဟမ္း၊ ဟုတ္တာေပါ့´

***

က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာေမြးၿပီး၊ ဒီႏိုင္ငံရဲ့ ေလယူေလသိမ္းကိုပဲ အစဥ္တစိုက္ ေျပာဆုိလာၾကတဲ့ အေမရိကန္ေတြ စကားေျပာတာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၾကည့္ရင္ အဲဒီ `အမ္ဟမ္း´ ဆုိတာၾကီးေတြက ဒီေလာက္အထိ မပါလွပါဘဲနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာအသိုင္းအ၀န္းမွာက်မွ ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ေဖာင္းပြေနရပါလိမ့္…။

ဘယ္ေလာက္အထိမ်ားေတာင္လဲ ဆိုရင္ က်ေနာ့္ရဲ့ ခ်စ္လွစြာေသာ အမိုးကအစ…။ ဒီေန႔ ညေနပိုင္း အိမ္၀ရန္တာေပၚကေန ဟိုဟိုဒီဒီ ေငးေနတုန္း အမိုး ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာ ေတြ႔လို႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္မိတယ္။

`အမိုး၊ ဘယ္သြားမလို႔လဲ´

`လမ္းေလွ်ာက္ထြက္မလို႔ေလ´

`ေၾသာ္၊ ဟုတ္ကဲ့၊ ထမင္းစားၿပီးၿပီေပါ့´

`အမ္ဟမ္း´

***

အင္းေလ…၊ ဒါဟာ ဘာသာစကား ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းတမ်ိဳးပဲ ေနမွာေပါ့…။ ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ မသိဘူး။ ေက်ာ္ဟိန္းနဲ႔ အနဂၢတို႔ေတြ တြဲဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ေတာင္ သြားသတိရမိေသးတယ္။ ေအာက္မွာ နားဆင္ၾကည့္ပါဦး။

***

ကလိုေစးထူး

ရမ္းသမ္းကြတ္ခ္...။

`ေဟ့လူ၊ ဒီညေန ဘယ္သြားစရာရိွလဲဗ်´

ေသာၾကာညေနမို႔ ဘဏ္ကုိသြား၊ ေစ်း၀ယ္လို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္မယ္မွ မၾကံေသး မဆုံျဖစ္တာ သုံးေလးလေလာက္ ၾကာေနတဲ့ မိတ္ေဆြ တေယာက္ဆီက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။

`မရိွပါဘူး၊ ဘာလို႔တုန္း´
`ဒါဆို က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားအိမ္လာလည္မလို႔´
`လာေစဗ်ာ၊ လာေစ´

အဲသလိုနဲ႔ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ျပန္ေျပာၿပီးလို႔မွ သိပ္မၾကာပါဘူး…။ ပုဂၢိဳလ္က ေရာက္ခ်လာပါေလေရာ…။ လက္ထဲမွာလဲ ဘီယာ တဖာကို ဆြဲလို႔…။

***

အမွန္က ေသာၾကာညေနမွာ က်ေနာ္ ထူးထူးျခားျခားနဲ႔ ဟင္းတခြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်က္ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္လာဖတ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြကုိလဲ ေကၽြးမယ္ေပါ့၊ အဲသလို စီစဥ္ထားတာ…။ ဟိုပုဂၢိဳလ္လာေတာ့ အစီအစဥ္က ပ်က္မလို ျဖစ္သြားပါေလေရာ…။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ရမလဲေလ၊ သူ႔ကိုပါ ညာတာပါေတးနဲ႔ တိုလီမုတ္စေလးေတြ ဟိုခိုင္းဒီခုိင္း လုပ္ၿပီး ကလိုေစးထူးရဲ့ `ရမ္းသမ္း cook´ အစီအစဥ္ စပစ္လိုက္တာေပါ့။

အခုဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ေစ်းတန္းထဲမွာ…၊ အဲေလ :D က်ေနာ္တုိ႔ ဘေလာ့ဂါေတြထဲမွာ ဟင္းခ်က္ထူးခၽြန္သူေတြရဲ့ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း ဘေလာ့ဂ္ေတြလဲ ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ ေပၚလာေနတာ သြားရည္ယုိခ်င္စရာၾကီးပါပဲ။ အခု က်ေနာ္ ခ်က္ေကၽြးမယ့္ ဟင္းတခြက္ကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ေပၚမွာ မေတြ႔မိေသးတဲ့ ဟင္းတခြက္ပါ…။ ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ဆီက ဘယ္ေလာက္၊ ဆားကဘယ္ေလာက္၊ အသားက ဘယ္ေလာက္ ဆိုၿပီးေတာ့လဲ ဟင္းခ်က္နည္းကို မတင္ခ်င္ေတာ့ စစေနာက္ေနာက္ ခ်က္ခ်က္ျပဳတ္ျပဳတ္ေလးေပါ့ေနာ…။ ကဲ… လာေလ့။



အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္ ခ်က္ေတာ့မယ့္ ဟင္းမွာပါမယ့္ အမယ္ပစၥည္းေတြေပါ့…။ ေရခဲတုံးနဲ႔တူတဲ့ ၀က္႐ိုးေတြရယ္၊ အေမႀကီးကားေရာက္ ပိႏၷဲစည္သြတ္ဘူးရယ္၊ ၾကက္ဖ ႏွစ္ေကာင္ တံဆိပ္ မွ်င္ငါးပိ ဘူးရယ္…။ စကားႀကဳံလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ အာရွဆုိင္ေတြကို ေရာက္ခဲ့လို႔ ငါးပိဘူး ၀ယ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ အခုျပထားတဲ့ ၾကက္ဖႏွစ္ေကာင္ တံဆိပ္ မွ်င္ငါးပိကေတာ့ ျမန္မာပါးစပ္နဲ႔ အနီးစပ္အဆင္ေျပဆုံး ငါးပိပါပဲဗ်ိဳ႔။ တခ်ိဳ႔ငါးပိေတြက သၾကားေတြ ေရာထားေတာ့ ခ်ိဳအီအီႀကီး…။ အခု ငါးပိကေတာ့ ကရင္ငါးပိေထာင္း လုပ္ဖို႔လဲေကာင္း၊ ဟင္းထည့္ခ်က္လုိ႔လဲ ေကာင္းေပါ့…။




ထုေတာ့မယ္တ့ဲ…၊ ေထာင္းေတာ့မယ္…။ :D

က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့။ ေမေမက သူမီးဖုိေခ်ာင္ ၀င္ပလားဆိုရင္ က်ေနာ့္ကို သူ႔အနားမွာ အၿမဲေခၚတတ္တယ္။ ထိုင္ခုံအပုေလး တလုံးကို ဆြဲၿပီး မီးဖိုနားမွာ ေမေမထုိင္ၿပီလားေဟ့ ဆိုရင္ ေနရာကေန မထေတာ့ဘူး။ `သားၾကီး၊ ေမေမ့ကို ဆီပုလင္းယူေပးစမ္း´ `ဟုိစင္ေပၚမွာ ၾကက္သြန္ျဖဴ နည္းနည္းေလာက္ လွမ္းယူေပး´ `ေရာ့…၊ အဲဒီ အသားေတြကို ေရသြားေဆး´ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ေရေရလည္လည္ ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ အဲဒီလို ခိုင္းတဲ့အထဲမွာ ၾကက္သြန္လွီးတာနဲ႔ င႐ုတ္သီးေထာင္းတာလဲ အပါအ၀င္ပဲေလ။ ေတြ႔တယ္ဟုတ္…၊ က်ေနာ္လွီးထားတဲ့ ၾကက္သြန္ေတြက ပါးပါးေလးမွတ္လား။ :P မပါးရင္လဲ ပါးတယ္လို႔သာ မွတ္လိုက္။ :D



တကယ္က က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔မွာတုန္းကဆိုရင္ အခုလို ဟင္းမ်ိဳး ခ်က္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပိႏၷဲသီး ခပ္ရင့္ရင့္ကို ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ သစ္သားဒုတ္ ခပ္မာမာနဲ႔ နာနာ႐ိုက္ရတယ္။ တဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ႐ိုက္လို႔ ပိႏၷဲသီးက ေပ်ာ့အီအီလုိလုိ ဘာလိုလုိ ျဖစ္ေတာ့မွပဲ ေဘးက ဆူးေတြကို ဓားထက္ထက္နဲ႔ တရႊတ္ရႊတ္ လွီးထုတ္ပစ္ရတာ။ ၿပီးေတာ့ အတုံးေတြတုံး၊ ေရေျပာင္ေျပာင္ေဆးၿပီး ခ်က္စားတာပဲ။

အခုက်ေတာ့ စည္သြတ္ဘူးနဲ႔ လာတာဆိုေတာ့လဲ ေဖာက္စက္ထဲကို ဂၽြီးခနဲ ထည့္ေဖာက္လိုက္တာနဲ႔ ကိစၥကျပတ္ေရာ…။ ဟို သဘာ၀ ပိႏၷဲသီးရဲ့ အရသာကိုေတာ့ ဘယ္မွီပါ့မလဲ…။ ဒါေပမယ့္ လုံး၀ မရိွတာထက္စာရင္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့။

၀က္သားက ခဲေနလို႔ ေရပူေတြနဲ႔ ေဆးၿပီး အျမန္ေႏႊးပစ္ရေသးတယ္။ ၿပီးမွ အတုံးေတြ တုံး။ င႐ုတ္သီးေထာင္းထားတာရယ္၊ ၀က္သားရယ္၊ ဆီနည္းနည္း၊ ဆားနည္းနည္း၊ နႏြင္းနည္းနည္း အခ်ိဳမႈန္႔နည္းနည္းနဲ႔ အိုးထဲမွာ ေရာနယ္ၿပီး မီးဖိုေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဟင္းအိုးကို တခါထပ္ဖြင့္၊ ေစာေစာက ပိႏၷဲသီးအတုံးကေလးေတြကို ေရာထည့္၊ ေရနည္းနည္းထည့္ၿပီး ထပ္ခ်က္ရတယ္။

ဟင္းခ်က္ေနတုန္းကမွာ တျခား လက္စြမ္းျပရတာ တခုကေတာ့ ကရင္ ငါးပိေထာင္းပဲ။ ဟုိတေန႔က ရွားရွားပါးပါး ရလာတဲ့ သရက္သီးစိပ္ကေလးေတြနဲ႔ ကရင္ ငါးပိေထာင္းအျပင္ ဘူးသီးစိပ္ ဟင္းခါး တခြက္ပါ အျမန္ဆုံးနည္းနဲ႔ ပန္းကန္လုံးတီး ခ်က္ပစ္လိုက္ေသးတယ္။

အဲဒါေတြ ခ်က္လုိ႔ၿပီးၿပီ ဆုိရင္ေတာ့….။



ဟဲဟဲ…၊ ေတြ႔တယ္မွတ္လား။ ကရင္ငါးပိေထာင္းရယ္၊ ၀က္သားနဲ႔ ပိႏၷဲသီးခ်က္ရယ္၊ ဘူးသီးဟင္းခါးရယ္ေလ။ ဘူးသီးက အခြံမႏႊာဘူးလို႔ ေျပာမလုိ႔လား။ ႏုႏုေလးမို႔ မခြာေတာ့တာေလ။ အဟဲ၊ ပ်င္းတာလဲ ပါတာေပါ့။ အဲဒီဟင္းနဲ႔ ပြဲေတာ္ မတည္ၾကခင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာလုပ္ၾကေသးလဲ ဆိုေတာ့…။




ေစာေစာက ဟင္းကို ထမင္းနဲ႔ မတြဲမီမွာ ဘီယာနဲ႔တြဲလို႔ မိတ္ေဆြ ၀ယ္လာတဲ့ ၀က္သားခ်ဥ္နဲ႔ ပုဇြန္ေၾကာ္ကိုပါ ၀ုိင္းထဲ ေခၚသြင္းလိုက္ေတာ့ ဟို ေၾကာ္ျငာ သီခ်င္းေလး တပုဒ္ကိုေတာင္ သတိရမိေသး…။ ဘာတဲ့။

`ဘီယာဟာ အရက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ တေငြ႔ေငြ႔ေလးနဲ႔ အေတာ္လာတာ ~~~ ေဟ့~~~ ပလုံစီေနတဲ့ အျမွဳပ္ကေလးမ်ားက သြားရည္ယိုခ်င္စရာ~~~ ေနညိဳရင္သာ´

က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမ်ား အလုပ္ပိတ္ရက္မွာ စိတ္ရႊင္လန္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။

ကလုိေစးထူး

ေစ်းတန္းထဲကလူ...။

`မဂၤလာပါ´

ဆုိင္ခင္းမယ္ေတာင္ မၾကံေသး၊ လူေရွ႔မွာ လာရပ္ၿပီး ၿပဳံးျပေနတဲ့ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို ျမင္လုိက္ေတာ့ ေလာက၀တ္အရ ျပန္ၿပဳံးျပလုိက္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူလဲ ကုိယ့္ဆုိင္ကုိကိုယ္ ျပင္ဆင္ခင္းက်င္းေနရတာနဲ႔ အလုပ္နည္းနည္းရွဳပ္သြား၏။ အနည္းငယ္ အားလပ္စျပဳလို႔ ခဏအနားရခ်ိန္မွာပင္ ေစာေစာက ပုဂၢိဳလ္လည္း သူ႔ဆုိင္ေရွ႔ကို ျပန္ေရာက္လာျပန္ေတာ့သည္။ အင္း…၊ ထုံးစံအတုိင္း ထိုပုဂၢိဳလ္ ေစ်းတပတ္ျပည့္ေအာင္ လွည့္ခဲ့ၿပီးၿပီနဲ႔ တူပါရဲ့…။

***

ေစ်းတန္းကေလး…။

ဒီေစ်းတန္းကေလးကို သူ စေရာက္ခါစကေတာ့ ေစ်းတန္းထဲမွာ ဆိုင္ခန္းေတြက က်ဲတိက်ဲတဲ…။ ဟုိတစ ဒီတစ ဖြင့္ထားတဲ့ ဆုိင္နည္းနည္းကေလးမွာမွ ပုံမွန္ ဆုိင္ခင္းႏိုင္တာက ပုိလုိ႔ေတာင္ နည္းေသးသည္။ အဲဒီတုန္းက ဒီေစ်းတန္းကေလးကို စိတ္၀င္စားသူေတြကလဲ တေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စမွ်သာ…။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေစ်းတန္းကေလးမွာ ဆုိင္လာခင္းၾကတဲ့လူ အခ်င္းခ်င္း တဆိုင္နဲ႔တဆိုင္ ကူးလူးအားေပးလိုက္၊ ေဘးဘီက မိတ္ေဆြေတြကို `ဟဲ့…၊ ငါ့ဆုိင္ကေလးကို လာအားေပးပါဦး´ လို႔ ဆြဲလြဲေခၚလိုက္နဲ႔သာ လုံးလည္ခ်ာလည္ လိုက္ေနခဲ့ရသည္။

ေနာက္ေတာ့ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ပုံမွန္ဆုိင္ခင္းသူေတြရဲ့ အားထုတ္မႈေၾကာင့္ ေစ်းတန္းကေလးက တစတစနဲ႔ လူသိမ်ားလာ၏။ ေစ်းတန္းကေလးက ဆုိင္ေတြက ဆိုင္ႀကီး၊ ကႏၷားႀကီး မဟုတ္သည့္တုိင္ အရည္အေသြး မေသးလွတဲ့ ဆုိင္တင္ ပစၥည္းကေလးေတြက ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လာသည္။ ဒီလုိနဲ႔ ေစ်းတန္းကေလးဆီကို ပုံမွန္ လာအားေပး လည္ပတ္သူေတြ မ်ားလာသလို ေစ်းတန္းကေလးမွာ ဆိုင္ခင္းဖုိ႔ စိတ္၀င္စားသူေတြလဲ ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ ျဖစ္လာေတာ့သည္။

ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ တျခားေသာ ေစ်းႀကီးေတြက နာမည္ႀကီး ဆုိင္ရွင္မ်ားကပင္ ဒီေစ်းတန္းကေလးရဲ့ ေက်ာ္ၾကားမႈကို အသိအမွတ္ျပဳလာရေတာ့သည္။ ထို နာမည္ႀကီး ဆုိင္ရွင္ေတြထဲက တခ်ိဳ႔ ဒီေစ်းတန္းကေလးမွာ ဆိုင္ခန္းတေနရာ လာဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေစ်းတန္းကေလးမွာ ပိုလို႔ စည္ကားၿမိဳင္ဆိုင္ေနေတာ့သည္ေပါ့။

သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒါသည္ပင္ သူ႔အိပ္မက္…။ ေဟာဒီေစ်းတန္းကေလးကို သူ စေရာက္ခဲ့စဥ္ ကတည္းက ဒီေစ်းတန္းကေလးမွာ ဆိုင္မ်ိဳးစုံစုံလင္လင္နဲ႔ စည္စည္ကားကားႀကီး ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းပါလိမ့္မလဲ လို႔ သူ မၾကာခဏ တမ္းတခဲ့ဖူးသည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေစ်းတန္းကေလးက သူ တမ္းတခဲ့ဖူးသလိုပင္ စည္ကားလြန္းမက စည္ကားခဲ့ေလၿပီ။

***

ေလာကမွာ အဆုိးနဲ႔အေကာင္းက ကပ္လ်က္ဒြန္တြဲေနတယ္ ဆိုသည့္ စကားက ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္လြန္းလွ၏။

သူ စည္ကားေစခ်င္ခဲ့ေသာ ဒီေစ်းတန္းကေလးမွာ အခုဆိုရင္ ဆုိင္ခန္းေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရိွေနၿပီ ဆုိတာ ေရတြက္လို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားေနတာ မွန္ေပမယ့္ တခါတေလက်ေတာ့လဲ ေစ်းတန္းကေလးကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ညစ္ညဴးရတာေတြက ရိွလာျပန္သည္။

တခ်ိဳ႔က ေစ်းတန္းကေလးကို `အရက္ေစာ္နံတယ္´ လို႔ ေျပာ၏။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ `နပမ္း႐ုံက်ေနတာပဲ၊ အၿမဲတမ္း သတ္ပုတ္ေနၾကတယ္´ လို႔ ပုတ္ခတ္၏။ ဒါေပမယ့္ အရက္ဆုိင္ကုိ မေရာက္ဘဲ တျခားတဘက္က ဆိုင္တန္းေကာင္းေတြဘက္ကိုသာ ေရာက္သူေတြက်ေတာ့လဲ ေစ်းတန္းကေလးကို ခ်ီးမြမ္းလို႔မဆုံး…။ ဆိုးတာတခုကေတာ့ တခါတေလက်ရင္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းနဲ႔ ရြာသူႀကီးအမ်ိဳး ခပ္ဆိုးဆိုးလူတခ်ိဳ႔ ေစ်းဆုိင္ထဲမွာ ရမ္းကားတတ္တာ တခုကေတာ့ အေတာ္ဆိုးလွ၏။

အင္းေလ…၊ ေလာကမွာ အေကာင္းခ်ည္းသက္သက္ေတာ့ ဘယ္ရႏိုင္ပါ့မလဲ…။

***

သူ႔ဆုိင္ေရွ႔မွာ ေစာေစာတုန္းက လာၿပဳံးျပသြားတဲ့ ပုဂၢိလ္သည္လည္း ဒီေစ်းတန္းကေလးမွာ ဆိုင္ခန္းတခုေတာ့ ပုိင္ဆုိင္ထား၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္ရဲ့ဆိုင္မွာ ဘာတခုမွေတာ့ မယ္မယ္ရရ တည္ခင္းမထားေခ်…။ ဒါေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက တျခားဆုိင္ေတြကိုေတာ့ ဆိုင္ေပါက္ေစ့ ေရာက္ႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာရမည္။ တခါတေလ သူ တျခားဆိုင္ေတြကို ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္လည္ပလားဆုိတာနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို အဲဒီဆုိင္ေရွ႔မွာ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႔ အခန္႔သားေတြ႔ရၿပီ။

ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို သူ သတိထားမိတာ တခုကေတာ့ ၿပဳံးႏိုင္လြန္းျခင္းပင္…။ သူမို႔ သူ႔ဆုိင္မွာ တခုခု အသစ္ တည္ခင္းၿပီလားေဟ့ ဆုိရင္ ဆိုင္ေရွ႔မွာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ သူမ်ားထက္ အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ သူ႔ဆိုင္မွာ ခင္းက်င္းထားတာေတြကုိ သေဘာက်လို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာလုိ႔ ၿပဳံးတာလဲ သူတကယ္မသိ…။ ဒီထက္ပို ထူးဆန္းတာက သူနဲ႔ ပုံစံျခင္းမတူေသာ၊ တူေသာ တျခားဆုိင္ေတြမွာလဲ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက အၿမဲလုိလုိ ၿပဳံးျပေနျပန္သည္။ ေနာက္ေတာ့လဲ ` မိတၱဗလ ျပည့္စုံဟန္ တူပါရဲ့´ လို႔သာ မွတ္ခ်က္ဖြဖြကို စိတ္ထဲကေန ေပးရသည္။

အခုေတာ့ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ…။ ပုဂၢိလ္ႀကီးက သူ႔ဆုိင္ေရွ႔က ခုံမွာ အခန္႔သားထုိင္ေနေလၿပီ။

`က်ေနာ္ေတာ့ ရြာျပန္ေတာ့မယ္ဗ်´

`ေၾသာ္…၊ ဟုတ္ကဲ့၊ အၿပီးျပန္မွာလား´

`ဟုတ္ကဲ့´

`ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ´

အေၾကာင္းအရာ အလႅာပ၊ သလႅာပေတြနဲ႔ စကားလုံးေတာထဲကို ႏွစ္ေယာက္သား ေမ်ာသြားၾကျပန္သည္။ ခဏၾကာေတာ့…

`ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ ေလးစားတယ္ဗ်ာ၊ လုပ္လဲလုပ္ၾကပါ´

`ဟုတ္ကဲ့´

`ေသခ်ာေလးလဲ စံျပလုပ္ျပၾကပါဗ်ာ၊ အေျပာနဲ႔ အလုပ္တလြဲေတြ ျမင္ေနရတာ အားမရဘူး´

`အင္း၊ က်ေနာ္လဲ စိတ္ထဲ ရိွသလိုေတာ့ လုပ္ေနတာပဲ၊ စံျပရယ္ေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကို အဲလိုပဲ က်ေနာ္ျမင္တယ္´

ေနာက္ေတာ့ သူႀကီးအိမ္မွာ သူ ႏွစ္လေလာက္ ေနဖူးတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ သူႀကီးတုိ႔ အမ်ိဳးေတြက ဘယ္လိုဘယ္ပုံနဲ႔ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ၿပီး ေလလိႈင္းေတာမွာ လူးလြန္႔ျပန္သည္။

`အားလုံးက ရြာေကာင္းဖုိ႔ လုပ္ေနၾကတာပဲလို႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္´

`ဒါေပါ့´

ေက်ာင္းတုန္းက သူ႔ဆရာတေယာက္က သူ႔ကို သင္ေပးထားသည္။ လူတေယာက္ ကုိယ့္ကို စကားလာေျပာေနရင္ သူေျပာေနတာကို စိတ္၀င္စားသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မ၀င္စားသည္ျဖစ္ေစ သူ႔ကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ၿပီး အာ႐ုံစိုက္နားေထာင္ေပးပါ…တဲ့။ ဒါဟာ လူမႈဆက္ဆံေရးရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ တခုပဲတဲ့…။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ `ဟုတ္ကဲ့´ ေတြ ထပ္ေနေအာင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကုိ ဧည့္ခံရျပန္သည္။

`က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကေလးတည္းက မဆဲပါဘူး၊ အၿမဲေကာင္းေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားေနတယ္၊ မိန္းမနဲ႔ေတာင္ ရန္မျဖစ္ဘူး၊ ေျပာမရရင္ မေျပာဘဲေနတယ္၊ အမွန္တရားကိုေတာ့ အထိမခံဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ သူပဲ လာျပန္ကန္ေတာ့ရတယ္´

`ဟုတ္ကဲ့´

`ဘယ္သူပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ပါေစဗ်ာ၊ အဓိကက ရြာေကာင္းဖုိ႔ပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ့္တာ၀န္ပုိင္းကို အေကာင္းဆုံး အ႐ုိးသားဆုံး လုပ္ၾကဖို႔ပါပဲ´

`ဟုတ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္လဲ အဲဒီလိုပဲ ျမင္ပါတယ္။ ေစတနာမထားတဲ့လူကိုေတာ့ ဆန္႔က်င္ရမွာေပါ့´

`ေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်ေနာ္က ရြာေလာက္ေတာင္ မဟုတ္ဘူး၊ စၾကာ၀ဠာႀကီး တခုလုံးကိုေတာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္တာ´

***

စကားစေတြ ျဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလဲ တျခားဆုိင္ခန္းေတြဘက္ ေျခဦးလွည့္သြားေလၿပီ။ ဘယ္ဆုိင္မွာ သြားထုိင္ၿပီး ဘာေတြ ေျပာျဖစ္ဦးမယ္ေတာ့ မသိ…။ သူႀကီးတို႔ အမ်ိဳးေတြဆိုင္ကိုပဲ ေရာက္ေလမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆိုင္ခန္းတုိင္းလုိလိုရဲ့ အေရွ႔မွာ သြားၿပဳံးျပေနဦးမလားလဲ သူ မေျပာတတ္ပါ။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ…။

ေစ်းတန္းကေလးကေတာ့ စည္ကားေနၿမဲပင္…။

***

ကလိုေစးထူး