သမင္လည္ျပန္...။

ငါခ်က္တဲ့ ဟင္းတခြက္
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အစပ္အဟပ္တည့္
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အျပတ္အသတ္မဲ့
မခ်က္တတ္ခ်က္တတ္နဲ႔ ငါ့ဟင္း
စားသုံးသူ ရိွေနေလေတာ့
ငါ… ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္။


တခါတေလလဲ
စကားလုံးေတြက
ပန္းခက္ေတြျဖစ္လိုက္
လြမ္းခ်က္ေတြ ဖြင့္လိုက္
ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္ပုံမ်ား
ေဟာ…
စီးခ်င္းထိုးၾကျပန္ေတာ့လဲ
ျမားအစင္းစင္းခမယ့္ဟန္
တအားအတင္း ျငင္းၾကရျပန္ေတာ့
ငါ… ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္။


ေဟ့…
အေ၀းကိုေတာ့ မေျပးစမ္းပါနဲ႔
ေဟာဒီမွာ …
မင္းခံစားခ်က္၊ မင္းယုံၾကည္ခ်က္
မင္းရပ္တည္ခ်က္၊ မင္းဖြင့္ဟခ်က္
ဒါေတြကို နားလည္ေပးေနသူေတြ
အမ်ားၾကီး…
လာစမ္းပါကြာ… ဟိုးေရွ႕မွာ ပန္းတုိင္ရိွတယ္
ဒီလိုနဲ႔ပဲ…
ငါ… ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္။


အဲဒီ ကဗ်ာတပိုဒ္ကို ကုိၿဖိဳးရဲ့ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂါေတြ စုေပါင္းေရးခဲ့ၾကတဲ့ `အထက္တန္းက်တဲ့ ဘေလာ့ဂါ´ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာမွာ က်ေနာ္ ေရးခဲ့မိဖူးတယ္။


အဲဒီအခ်ိန္ကာလေတြတုန္းက ဘေလာ့ဂ္ေရးခဲ့ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးခဲ့သလို ခံစားရတယ္။ အခုေရာ မလြတ္လပ္ေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးရင္ အဲဒီလိုေတာ့လဲ မဟုတ္ဘူး ဆိုေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္စေရးခါစ သုံးေလးလကေလာက္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးမႈမ်ိဳး မရိွေတာ့သလိုေတာ့ ခံစားရမိတယ္။ ကေလးေလး တေယာက္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္ေတြႀကီးလုိ႔ လူလားေျမာက္လာတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ တူမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။


တကယ္ေတာ့ `ဘေလာ့ဂ္ ေရးသူ´ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ကဗ်ာဖြဲ႔လို႔တနည္း၊ စာစုေတြသီလို တမ်ိဳး ပုံေဖာ္ၾကည့္မိခဲ့တာလဲ အခါခါပါပဲ။


ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေရးတာဟာ သူမ်ားေတြ လုပ္လို႔ လိုက္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး လို႔ ေျပာရမယ့္ အထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္မပါပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတကာေတြရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ဖတ္မိ၊ အားက်မိရာကေန အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ပုိးတမ်ိဳး ေစ့ေဆာ္ရာကေန ဘေလာ့ဂ္ကို စေရးျဖစ္ခဲ့တာကုိး…။ အခုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဆုိတာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ တိုင္တည္စရာ ေနရာဆုိလဲ ဟုတ္၊ ရင္ဖြင့္စရာ ေနရာဆုိလဲဟုတ္၊ ေပါက္ကြဲေအာ္ဟစ္စရာေနရာဆုိလဲ ဟုတ္ လုိ႔ ေျပာလို႔ရေနပါၿပီ။ တခါတေလမ်ားဆိုရင္ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရိွေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့စာေတြကို မ်က္ရည္အ၀ဲသားနဲ႔ ျပန္ဖတ္ရင္းနဲ႔ပဲ ဘေလာ့ဂ္က ကုိယ့္ကို `အားမပ်က္စမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ´ လို႔ ျပန္အားေပးေနသလုိကို ခံစားခဲ့ရဖူးတယ္။


တခ်ိဳ႔က က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ႏွစ္သက္အားေပးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လဲ ေျဗာင္က်က်ပဲ `ခင္ဗ်ားစာေတြ ဖတ္ဖို႔ က်ေနာ့္မွာ အခ်ိန္မရိွေသးဘူးဗ်ာ´…တဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ပီတိေတြကုိ စားလိုက္၊ ေဆးခါးေတြကို မ်ိဳလိုက္၊ အားေပးစကားေတြနဲ႔ ေရွ႔ဆက္လိုက္၊ တခါတခါေတာ့လဲ ငိုက္ဆိုက္က်သြားလိုက္နဲ႔ပဲ ေရးခဲ့လိုက္ရတဲ့ ပို႔စ္ေတြ…။


က်ေနာ္ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္မွာ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနရတာကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ရမလဲ ဆုိတဲ့ အေတြးကို မၾကာခဏဆိုသလို ေတြးၾကည့္မိဖူးတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကာလေလာက္ အထိ က်ေနာ္ ေရးေနႏိုင္ဦးမလဲ…ေပါ့။ ေတြးမိတဲ့ တခဏမွာတင္ကိုပဲ ဘေလာ့ဂ္ မေရးရေတာ့ဘူး ဆိုတာဟာ ကုိယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲက အစိတ္အပုိင္းတခုခုကို ဖဲ့ေခၽြခံရသလို ခံစားခ်က္က ျဖစ္လာတယ္။ ဟုတ္တယ္…၊ က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ အရမ္းေရးခ်င္တယ္။


သားကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေမအတြက္
အေမကို လြမ္းေနရတဲ့ သားအတြက္
အကုိကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ညီေလးညီမေလးနဲ႔
သူတုိ႔ေတြကို တမ္းတေနတဲ့ အကိုအတြက္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

ဥပေဒအေပၚ တက္ထုိင္ေနတဲ့ လူေတြ
ဘ၀ေတြကို ၀ါးစားေနတဲ့ လူေတြ
မ်က္ရည္ေတြကို ေသာက္သုံးေနတဲ့ လူေတြ
ႏွလုံးသည္းပြတ္ေတြကို ခင္းက်င္းထုိင္ေနတဲ့လူေတြ
အဲဒီလူေတြကုိ လူနဲ႔တူေစဖုိ႔အတြက္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

ျဖန္႔ထားတဲ့ လက္ေတြထဲကို ေမွ်ာ္လင့္ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ ထည့္ေပးခ်င္တယ္
ငိုက္ဆိုက္က်ေနတဲ့ ဦးေခါင္းေတြကို ဆတ္ခနဲျဖစ္ျဖစ္ ေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္
ေျဖေလ်ာ့လုလု လက္သီးဆုပ္ေတြကို မာန္အျပည့္နဲ႔ အားတင္းထားေစခ်င္တယ္
ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့ အခန္းတံခါးကို အလင္းတစေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သြတ္သြင္းၾကည့္ခ်င္တယ္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

ဆန္တေစ့နဲ႔ ထမင္းတပန္းကန္ ျဖစ္မလာဘူးဆိုရင္ေတာင္
ဆန္ေစ့ျဖစ္ေနရတာကိုပဲ ေက်နပ္ခ်င္တယ္
အုတ္တခ်ပ္ေလာက္ တန္ဘိုးမရိွရင္ေတာင္
သဲတပြင့္ ျဖစ္ေနရတာကိုပဲ ေက်နပ္ခ်င္တယ္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

ေန၀င္ၿပီဆိုရင္ အေမွာင္ေရာက္လာတယ္ ဆိုေပမယ့္
ေန၀င္တာကုိမွ အရသာခံၾကည့္ခ်င္ေသးတဲ့ ႏွလုံးသားေတြအတြက္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

က်ေနာ္ ဘာေကာင္မွလဲ မဟုတ္ဘူး
က်ေနာ္ ဘာသမိုင္းေၾကာင္းမွလဲ မရိွဘူး
က်ေနာ္ မရိွလို႔လဲ ေလာကႀကီးက ဘာမွျဖစ္မသြားဘူး
ဒါေပမယ့္
ရိွေနရတဲ့ အခ်ိန္တခဏေလးအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။


စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိ၊ ထိရွမိတာေတြကို ခ်ေရးၿပီး ျပန္ဖတ္ၾကည့္တာ ကဗ်ာလို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္လဲ စကားလုံးေတြက က်စ္လစ္မေနဘူး။ စကားေျပလုိ႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္လဲ စာသားေတြက မေျပျပစ္ျပန္ဘူး။ အင္း… အဲဒီလို ေရးခ် ရင္ဖြင့္လိုက္ရတာကိုက ဘေလာ့ဂ္ ေရးျခင္းရဲ့ အရသာ ထင္ပါရဲ့…။



ကလိုေစးထူး