Thursday, July 31, 2008

သမင္လည္ျပန္...။

ငါခ်က္တဲ့ ဟင္းတခြက္
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အစပ္အဟပ္တည့္
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အျပတ္အသတ္မဲ့
မခ်က္တတ္ခ်က္တတ္နဲ႔ ငါ့ဟင္း
စားသုံးသူ ရိွေနေလေတာ့
ငါ… ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္။


တခါတေလလဲ
စကားလုံးေတြက
ပန္းခက္ေတြျဖစ္လိုက္
လြမ္းခ်က္ေတြ ဖြင့္လိုက္
ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္ပုံမ်ား
ေဟာ…
စီးခ်င္းထိုးၾကျပန္ေတာ့လဲ
ျမားအစင္းစင္းခမယ့္ဟန္
တအားအတင္း ျငင္းၾကရျပန္ေတာ့
ငါ… ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္။


ေဟ့…
အေ၀းကိုေတာ့ မေျပးစမ္းပါနဲ႔
ေဟာဒီမွာ …
မင္းခံစားခ်က္၊ မင္းယုံၾကည္ခ်က္
မင္းရပ္တည္ခ်က္၊ မင္းဖြင့္ဟခ်က္
ဒါေတြကို နားလည္ေပးေနသူေတြ
အမ်ားၾကီး…
လာစမ္းပါကြာ… ဟိုးေရွ႕မွာ ပန္းတုိင္ရိွတယ္
ဒီလိုနဲ႔ပဲ…
ငါ… ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္။


အဲဒီ ကဗ်ာတပိုဒ္ကို ကုိၿဖိဳးရဲ့ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂါေတြ စုေပါင္းေရးခဲ့ၾကတဲ့ `အထက္တန္းက်တဲ့ ဘေလာ့ဂါ´ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာမွာ က်ေနာ္ ေရးခဲ့မိဖူးတယ္။


အဲဒီအခ်ိန္ကာလေတြတုန္းက ဘေလာ့ဂ္ေရးခဲ့ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးခဲ့သလို ခံစားရတယ္။ အခုေရာ မလြတ္လပ္ေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးရင္ အဲဒီလိုေတာ့လဲ မဟုတ္ဘူး ဆိုေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္စေရးခါစ သုံးေလးလကေလာက္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးမႈမ်ိဳး မရိွေတာ့သလိုေတာ့ ခံစားရမိတယ္။ ကေလးေလး တေယာက္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္ေတြႀကီးလုိ႔ လူလားေျမာက္လာတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ တူမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။


တကယ္ေတာ့ `ဘေလာ့ဂ္ ေရးသူ´ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ကဗ်ာဖြဲ႔လို႔တနည္း၊ စာစုေတြသီလို တမ်ိဳး ပုံေဖာ္ၾကည့္မိခဲ့တာလဲ အခါခါပါပဲ။


ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေရးတာဟာ သူမ်ားေတြ လုပ္လို႔ လိုက္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး လို႔ ေျပာရမယ့္ အထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္မပါပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတကာေတြရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ဖတ္မိ၊ အားက်မိရာကေန အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ပုိးတမ်ိဳး ေစ့ေဆာ္ရာကေန ဘေလာ့ဂ္ကို စေရးျဖစ္ခဲ့တာကုိး…။ အခုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဆုိတာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ တိုင္တည္စရာ ေနရာဆုိလဲ ဟုတ္၊ ရင္ဖြင့္စရာ ေနရာဆုိလဲဟုတ္၊ ေပါက္ကြဲေအာ္ဟစ္စရာေနရာဆုိလဲ ဟုတ္ လုိ႔ ေျပာလို႔ရေနပါၿပီ။ တခါတေလမ်ားဆိုရင္ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရိွေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့စာေတြကို မ်က္ရည္အ၀ဲသားနဲ႔ ျပန္ဖတ္ရင္းနဲ႔ပဲ ဘေလာ့ဂ္က ကုိယ့္ကို `အားမပ်က္စမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ´ လို႔ ျပန္အားေပးေနသလုိကို ခံစားခဲ့ရဖူးတယ္။


တခ်ိဳ႔က က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ႏွစ္သက္အားေပးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လဲ ေျဗာင္က်က်ပဲ `ခင္ဗ်ားစာေတြ ဖတ္ဖို႔ က်ေနာ့္မွာ အခ်ိန္မရိွေသးဘူးဗ်ာ´…တဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ပီတိေတြကုိ စားလိုက္၊ ေဆးခါးေတြကို မ်ိဳလိုက္၊ အားေပးစကားေတြနဲ႔ ေရွ႔ဆက္လိုက္၊ တခါတခါေတာ့လဲ ငိုက္ဆိုက္က်သြားလိုက္နဲ႔ပဲ ေရးခဲ့လိုက္ရတဲ့ ပို႔စ္ေတြ…။


က်ေနာ္ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္မွာ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနရတာကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ရမလဲ ဆုိတဲ့ အေတြးကို မၾကာခဏဆိုသလို ေတြးၾကည့္မိဖူးတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကာလေလာက္ အထိ က်ေနာ္ ေရးေနႏိုင္ဦးမလဲ…ေပါ့။ ေတြးမိတဲ့ တခဏမွာတင္ကိုပဲ ဘေလာ့ဂ္ မေရးရေတာ့ဘူး ဆိုတာဟာ ကုိယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲက အစိတ္အပုိင္းတခုခုကို ဖဲ့ေခၽြခံရသလို ခံစားခ်က္က ျဖစ္လာတယ္။ ဟုတ္တယ္…၊ က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ အရမ္းေရးခ်င္တယ္။


သားကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေမအတြက္
အေမကို လြမ္းေနရတဲ့ သားအတြက္
အကုိကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ညီေလးညီမေလးနဲ႔
သူတုိ႔ေတြကို တမ္းတေနတဲ့ အကိုအတြက္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

ဥပေဒအေပၚ တက္ထုိင္ေနတဲ့ လူေတြ
ဘ၀ေတြကို ၀ါးစားေနတဲ့ လူေတြ
မ်က္ရည္ေတြကို ေသာက္သုံးေနတဲ့ လူေတြ
ႏွလုံးသည္းပြတ္ေတြကို ခင္းက်င္းထုိင္ေနတဲ့လူေတြ
အဲဒီလူေတြကုိ လူနဲ႔တူေစဖုိ႔အတြက္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

ျဖန္႔ထားတဲ့ လက္ေတြထဲကို ေမွ်ာ္လင့္ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ ထည့္ေပးခ်င္တယ္
ငိုက္ဆိုက္က်ေနတဲ့ ဦးေခါင္းေတြကို ဆတ္ခနဲျဖစ္ျဖစ္ ေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္
ေျဖေလ်ာ့လုလု လက္သီးဆုပ္ေတြကို မာန္အျပည့္နဲ႔ အားတင္းထားေစခ်င္တယ္
ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့ အခန္းတံခါးကို အလင္းတစေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သြတ္သြင္းၾကည့္ခ်င္တယ္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

ဆန္တေစ့နဲ႔ ထမင္းတပန္းကန္ ျဖစ္မလာဘူးဆိုရင္ေတာင္
ဆန္ေစ့ျဖစ္ေနရတာကိုပဲ ေက်နပ္ခ်င္တယ္
အုတ္တခ်ပ္ေလာက္ တန္ဘိုးမရိွရင္ေတာင္
သဲတပြင့္ ျဖစ္ေနရတာကိုပဲ ေက်နပ္ခ်င္တယ္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

ေန၀င္ၿပီဆိုရင္ အေမွာင္ေရာက္လာတယ္ ဆိုေပမယ့္
ေန၀င္တာကုိမွ အရသာခံၾကည့္ခ်င္ေသးတဲ့ ႏွလုံးသားေတြအတြက္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။

က်ေနာ္ ဘာေကာင္မွလဲ မဟုတ္ဘူး
က်ေနာ္ ဘာသမိုင္းေၾကာင္းမွလဲ မရိွဘူး
က်ေနာ္ မရိွလို႔လဲ ေလာကႀကီးက ဘာမွျဖစ္မသြားဘူး
ဒါေပမယ့္
ရိွေနရတဲ့ အခ်ိန္တခဏေလးအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးခ်င္တယ္…။


စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိ၊ ထိရွမိတာေတြကို ခ်ေရးၿပီး ျပန္ဖတ္ၾကည့္တာ ကဗ်ာလို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္လဲ စကားလုံးေတြက က်စ္လစ္မေနဘူး။ စကားေျပလုိ႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္လဲ စာသားေတြက မေျပျပစ္ျပန္ဘူး။ အင္း… အဲဒီလို ေရးခ် ရင္ဖြင့္လိုက္ရတာကိုက ဘေလာ့ဂ္ ေရးျခင္းရဲ့ အရသာ ထင္ပါရဲ့…။



ကလိုေစးထူး

27 comments:

Anonymous said...

အဲလိုနဲ့ ...
ဘေလာ့ေလာက မွာ မသာယာပါဘူး ေျပာရင္း
ဖက္တြယ္ေနမိတဲ့ ... ဘေလာ့ သရဲ တေကာင္ ျဖစ္လာ တာေပါ့ကြယ္...။

ဘေလာ့ မွာ ဘာျဖစ္ေနမလဲဆိုတဲ့ စိတ္ နဲ့ စားစားသြားသြား ဗ်ာမ်ားေနတဲ့ ဘေလာ့ဂါ ေရ...
အရက္ေသာက္ရင္ေတာင္ ဘေလာ့နားမွာ ေနပီးေသာက္ တဲ့ သူဆိုေတာ့....
ဟင္းးးးးးးးးးးး......
ဘေလာ့ခ်စ္သူ လို့ပဲ ကင္ပြန္းတပ္လိုက္ပါလား ဟင္

Anonymous said...

က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာခ်က္ခ်က္စားမယ္ အစပ္ဟပ္ တည့္တည့္ မတည့္တည့္ စားသူရဲ့ လွ်ာေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္ အခုလည္းစားမယ္ ေနာင္လည္းစားမယ္ အစ္ကို ခ်က္ေနသ၍။ဘေလာ့ဂ္ မေရးရေတာ့ဘူး ဆိုတာဟာ ကုိယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲက အစိတ္အပုိင္းတခုခုကို ဖဲ့ေခၽြခံရသလို ခံစားခ်က္က ျဖစ္လာတယ္။ ဟုတ္တယ္ အဲ့ဒါ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ရဲ့ ခံစားခ်က္ပဲ လက္ခံတယ္။ အားေပးေနတဲ့ သူေတြရွိေသးတယ္ ဆိုတဲ့ အသိ္နဲ ့ ဘေလာ့ေရးပါလို ့ ;)

အဆင္အားေပးလွ်က္ ။

Thargyi(Gyobingauk) said...

အစ္ကိုကေတာ့အေရးအသားနဲ႕အေတြးအေခၚမွာ ေတာ့ တကယ့္စာေရးဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ... ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အျပင္ေရာက္မွ Blog ဆိုတာရင္းႏွီးခြင့္ရတာ.. သူမ်ားေတြေရးထားတာေတြ နဲ႕ကိုယ္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ website address ေတြမွတ္ဖို႕လုပ္ရင္းကပိုး၀င္သြားတာ
အခုေတာ့ ႏွစ္လဆိုတဲ့အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ.. ဆက္လက္ရွင္သန္ဖို႔ ႀကိဳးစားရအံုးမယ္..

မင္းက်န္စစ္။ said...

ပထမဆံုး အပိုဒ္မွာတင္ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားသြားတယ္ဗ်ာ။ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ အမ်ားစုကို ေရးထားတာဖတ္ရေတာ့လည္း ၾကည္ႏူးမိတယ္။

kay said...

ဘာမွ သိပ္မေတြးပါနဲ႕ေလ။ း)
အေသြးအသားထဲက.. စာေရးခ်င္လို႕ကို ေရးေနတဲ့..ဘေလာ့ ေတြ မွန္း သိပါတယ္။ ေရးခ်င္ ေတာ့ ေရး- မေရးခ်င္ေတာ့ ရင္.မေရးနဲ႕ေပါ့။ ဒါပဲ- ဘေလာ့..ေလ။

NBWISAM said...

I Like it.

ကလူသစ္ said...

ေရးပါ။ ေရးပါ။ စိတ္ခ်မ္းသာသေရြ႕ေရးပါ။ တခါတေလ ကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္းဆိုတာ ကိုယ္ခႏၶာတခုလံုး အသက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ စြန္႔လႊတ္ရတာေတြရွိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးခ်င္သေလာက္ေတာ႔ ေရးၾကတာေပါ႔။

Pinkgold said...

တစ္ခ်ိဳ႕က ေပ်ာ္လို႔ ဘေလာဂ့္တယ္
တစ္ခ်ိဳ႕က ၀ါသနာေၾကာင့္ ဘေလာဂ့္တယ္
တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဘေလာဂ့္ရင္း ခံစားခ်က္ေတြ ပြင့္ထြက္တယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ကာ ဘေလာဂ့္က တစ္ဆင့္ ကေလာင္ေသြးတယ္
တစ္ခ်ိဳ႕က မွ်ေ၀ျခင္းနဲ႔ ဘေလာဂ့္လုပ္တယ္
တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဘေလာဂ့္ရင္းနဲ႔ မိတ္သစ္ရွာလို႔

တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဘေလာဂ့္ရင္း ေ၀ဖန္တယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ဘေလာဂ့္ရင္း ရင္ေမာရတယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြဆို ဘေလာဂ့္ရင္း အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္လို႔...

အျဖစ္သနစ္စံုမွ ေလာကျဖစ္သလို ဘေလာဂ့္စနစ္စံုမွ ဘေလာဂ့္ေလာကလည္း ပ်င္းစရာ မေကာင္းေတာ့ဘူးေပါ့.. :P

Soe Mya Nandar Thet Lwin (Borros Roxo) said...

Obviously you have regular readers now as they enjoy reading your posts and giving their times here including me.

Every single time i came here and read your posts, I feel it's worth it to spend the times in your blog because purely you have talents.

Whatsoever the reason that you do the blog, I am pretty sure peoples are enjoy visiting here. So, Keep on rolling what you believe in. More importantly, I have faith in you the fact that you will not let peoples down who support you.

You are one of the best favorite blogger in Myanmar bloggers world for me. No doubt!!

Best of luck.
SMNTL

လင္း said...

ဟင္းခ်က္တာရမ္းသမ္းကြတ္ေပမဲ့ ဘေလာ့ေရးတာကေတာ့ ရမ္းသမ္းေရးတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အလြန္ေကာင္းမြန္သည္ ထက္ ဟိုဘက္ကို ပိုေရာက္ေနတာပဲ ။ ကိုေစးထူးႀကီးေရ ဆက္လုပ္ ပါဗ်

စိုးထက္ - Soe Htet ! said...

yes ... but i dont want to glance back mine ... as i believe all good except some mis understandings .... cheers !
sh
(PS. I cant type Burmese now for my comp problem ...)

ႏွင္းပြင့္ျဖဴ said...

ဟုတ္တယ္ေနာ္
ဘေလာ့စေရးကစလို႔ ခံစားခ်က္ေတြ မလတ္ဆတ္ေတာ့တာ ေတာ့အမွန္ပဲ။
အရင္ခ်ိန္ေတြျပန္လိုခ်င္ေနမိတယ္။

nu-san said...

Blog မေရးခင္က ကိုေစးထူးတုိ႔ မေမဓာ၀ီတုိ႔ blog ေတြ အရင္ဆုံး စဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာအေရးအသားေရာ အေတြးအေခၚေတြေရာ ၾကိဳက္လုိ႔ comment မေရးခဲ့ေပမယ့္ အသစ္တင္တုိင္း ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကုိေစးထူးပုိ႔စ္ေတြ တျခား media (ေခတ္ျပိဳင္ ၊ ဧရာ၀တီ၊... ) မွာ ဖတ္ရေတာ့ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ အစပ္အဟပ္တည့္တယ္ဆုိရမလားပဲ.. ေနာက္ျပီး အကုိတုိ႔လုိ စာေရးေကာင္းတဲ့သူေတြဆီက ပုိ႔စ္တခုဖတ္ရရင္ ဗဟုသုတ အေတြးအဲဒီလုိေလးေတြ ေပးတတ္တာကုိ သေဘာက်တာ။ တကယ္လုိ႔သာ စာေရးေကာငး္သူေတြ နားသြားရင္ေတာ့ အားလုံးအတြက္ အမ်ားၾကီးနစ္နာတယ္လုိ႔ ထင္တယ္..။ ပုိ႔စ္အသစ္ေတြ ေရးေနသေရြ႕ေတာ့ အားေပးေနဦးမွာ....

Anonymous said...

ေရးပါ...ရွင့္ေရးပါ...
အားေပးလ်က္...
ေလးစားလ်က္ပါ...

Anonymous said...

ကြၽန္ေတာ္္္အခုမွကြန္မန္႕ပထမဆုံးအၾကိမ္ေရးျဖစ္တာပါ။
ကိုကလိုေစးထူးရဲ့အေရးအသားႏွင့္အေတြးအေခၚက
အရမ္းေကာင္းပါတယ္။အျမဲတမ္းလဲေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။
သေဘာထားတိုက္ဆိုင္တာမတိုက္ဆိုင္တာကေတာ့သဘာဝပါ။
ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုပါဘူး။​​

Anonymous said...

လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဘေလာက္ေရး ရတာ ေကာင္းပါတယ္။ အဲ ကုိယ္ေရးတာကုိ ကုိယ္တာ၀န္ယူရဲတဲ့ အသိေတာ့ ရွိရတာ ေပါ့ေလ။ ပုံရိပ္ေတာ့ ဘေလာက္ကုိ ျဖည္းျဖည္း ေႏွးေႏွးနဲ႕ ဆက္ေရးျဖစ္ေန မယ္ထင္တယ္။ :D ကုိေစးထူး လည္းဆက္ေရးပါ။ အားေပးေနပါတယ္။

MELODYMAUNG said...

အဟိ အေပၚကေျပာသြားၾကတာေတြအားလံုးအတိုင္းပဲ ကိုၾကီးေစးထူး ခ်ီးယားစ္ 555
I put my heart and soul to read your every blog post either keeping quiet or not :P

တန္ခူး said...

သမင္လည္ျပန္ၾကည့္္ေတာ့ ၂ႏွစ္တိတိရိွခဲ့ျပီေပါ့…
ဘေလာ့ဆိုတာ မ်က္လွည့္မဟုတ္ေပမယ့္ စကားလံုးေတြကတဆင့္ ငိုရ… ရယ္ရ… ေပ်ာ္ရြွင္ရ… စိတ္တိုရ… ေၾကကြဲရ… နဲ ့ ဘေလာ့ေရးသူ လက္စြမ္းေပၚမူတည္လို ့ ခံစားခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း အ့ံၾသစရာလဲ ေကာင္းပါဘိ…
ကြ်န္မ မဘေလာ့ခင္ထဲက ဒီဘေလာ့ကို သံေယာဇဥ္ၾကီးစြာနဲ ့ အျမဲေရာက္ေနက်…
ဒီဘေလာ့ကေနအင္အားေတြရတယ္… ယံုၾကည္ခ်က္ေတြရတယ္… ေစတနာေတြရတယ္…
ကိုေစးထူးေရ… ၂ႏွစ္ျပည့္မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထိ ဘေလာ့ႏိုင္ပါေစလို ့…
၂ႏွစ္ျပည့္ဘေလာ့ေလး က်န္းမာပါေစ…

Anonymous said...

ေလးစားပါတယ္ ကိုေစး။
အၿမဲတမ္းအားေပးေနပါတယ္။

Kaung Kin Ko said...

ဒီ post ထဲက ခံယူခ်က္ေကာ အေရးအသားေကာ ကဗ်ာေကာ အရမ္းၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ။

Anonymous said...

ဟိုးေရွ႕မွာ ပန္းတိုင္ရွိတယ္ ဆိုျပီး ...
ပန္းတိုင္ဆီ အတူပ်ံသန္းရင္း ...
က်န္ေနခဲ့တဲ့ ငွက္ငယ္တေကာင္ ...
သူ ... အေတာင္ ေညာင္းသြားလို႔လား ...
သူ ... အေတာင္ က်ဳိးသြားလို႔လား ...
ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းတခု ဖဲ့ေခြၽခံလိုက္ရလို႔ေလလား ....

ကိုေစးထူး ...
ပန္းတိုင္သို႔ ဆက္လက္ ပ်ံသန္းႏိုင္ပါေစ ...

ဘေလာ့ခ်စ္သူ ...

pandora said...

ဘေလာ့က လမ္းကေလး ဆိုပါေတာ့။ ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမွာပဲ မဟုတ္လား။ လမ္းကေလးကလည္း တသမတ္ထဲ ပံုစံတူရွိမေနဘူး။ ျမက္ေတြစိမ္းလိုက္ ေျခာက္ေသြ႕လိုက္။ ေဆာင္းဆိုတမ်ိဳး ေႏြဆိုတဖံု ရာသီအလိုက္ အခ်ိန္အလိုက္ သဘာ၀အတိုင္း ေျပာင္းလဲေနတတ္ျပန္ေရာ။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း သမင္လည္ျပန္ ခံစားမႈေတြက တစ္ပတ္လည္လည္ လာတတ္ျပန္တယ္။

M.Y. said...

တိတိ က်က် မွန္မွန္ ကန္ကန္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဘေလာ့ဂ္ သူတိုင္း ဆီ ႏွင့္ ေရ ၏ အႏွစ္သာရ ကို ခြဲ ျခားတတ္မွာပါ…
(သူတို ့လာခဲ့ႀကပါျပီ နဲ ့သမင္လည္ျပန္ ပို ့စ္ဖတ္အျပီး မွာ တိတိက်က် ဆိုတဲ့ သူရုိ ့စကားလုံး ကိုပဲ ငွားသုံးလိုက္ပါတယ္… :D)

Anonymous said...

Hi Ko Klosayhtoo, Your blog is one of my favorite Burmese bloggers's blogs. Please keep writing. Your are such a talented and great writer. Please keep up the good work. Wish you all the best. From SG

ကလိုေစးထူး said...

ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္စာနာေပးၾကတဲ့ ကြန္မန္႔ေတြအတြက္ တကယ္ကုိပဲ အားတက္ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္။ အားလုံး အားလုံးကို အထူး ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

Anonymous said...

Hi Ko Klosayhtoo, this is 1st time visiting to your blog, for me and I enjoy it.
One page, I meant one page only, I read from your blog and I felt that it's worth to come back to read for more than countless time.

Unlike some, you didn't point your fingers to anyone but pointed out to pure anlysis on situations of our country.
With additional facts, no matters with what reasons your writing blog, I will support u peacefully and sliently.
Then again gd luck with your thoughts and your blog.
^_* cheers!

Unknown said...

ေနာက္က်တဲ့ ကြန္မန္႕အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ အစ္ကိုေရ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြအားလံုး ႏွလံုးသားခ်င္း တူတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ အစ္ကိုေရ။ :)