အေမရိကား သို႔ မလာမီ ဒါဖတ္ပါ...(၂)။

Chruch ေက်ာင္းေတြရဲ့ တုိက္႐ုိက္ ကူညီေထာက္ပ့ံခံရတဲ့ မိသားစုေတြဟာ ေအဂ်င္စီရဲ့ ပ့ံပိုးမႈကိုပဲ ရတဲ့ မိသားစုထက္စာရင္ ပုိၿပီးေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ခံရေလ့ရိွပါတယ္။ ေအဂ်င္စီဆိုတာကေတာ့ အဖြဲ႔အစည္း သ႑ာန္ လႈပ္ရွားရေလေတာ့ တခါတရံမွာ သူတုိ႔ေအဂ်င္စီက ေခၚထားတဲ့ မိသားစုေတြအိမ္မွာ အစားအေသာက္ ျပတ္လပ္ေနတာကိုေတာင္ မသိလိုက္တဲ့ အထိ လစ္ဟာမႈေတြ ျဖစ္ေလ့ရိွတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို အခါမ်ိဳးမွာ ဆိုရင္ အရင္က ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ျမန္မာမိသားစု အခ်င္းခ်င္းကပဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၀င္ေရာက္ ျဖည့္ကူရတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေပးရေလ့ရိွပါတယ္။ Chruch ေက်ာင္းရဲ့ အေထာက္အပ့ံရတဲ့ မိသားစုေတြကေတာ့ အဲဒီလို ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ မရိွပါဘူး။ Church ေက်ာင္းေတြရဲ့ အေထာက္အပ့ံရျခင္း မရျခင္း ဆိုတာကေတာ့ ကုသုိလ္ကံလို႔သာ ေျပာရမွာပါပဲ။

ဟိုသယ္ ဒီသယ္ေတြ…

အေမရိကန္ကို လာဖို႔အတြက္ Departure Date ရၿပီဆုိတာနဲ႔ အေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာအစားအစာမ်ားကုိ တႏိုင္တပိုင္ သယ္သြားၾကဖို႔ စိတ္ကူးေလ့ရိွပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေမရိကန္ကို အစားအေသာက္ေတြ သယ္လာတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေသးစိတ္ ရွင္းျပထားတဲ့ ဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။

အေကာင္းဆုံး အႀကံေပးခ်င္တာကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာအစားအစာေတြ မသယ္တာကေတာင္ ပုိေကာင္းပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကုိယ္သယ္လာတဲ့ စားစရာေတြအနက္ တခုခုက သူတုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ႔ ၿငိစြန္းတာမ်ိဳး ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ခရီးစဥ္မွာ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ ေႏွာင့္ေႏွးတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆိုရင္ ငါးပိေၾကာ္က အစ သယ္လာေတာ့ (စည္းကမ္းခ်က္အရ မသယ္ရဘူးလို႔ မသတ္မွတ္ထားေပမယ့္) အနံ႔အသက္ မလုံၿခဳံမႈေၾကာင့္ အဲဒီ ငါးပိေၾကာ္ကိစၥကို စစ္ေဆးေနရတာနဲ႔တင္ကို အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ကုန္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ အစားအစာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြ ပါးစပ္န႔ဲ တည့္တဲ့ အာရွေစ်းဆိုင္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ျမန္မာ စားစရာေတြကလဲ ျပည္နယ္တုိင္းလိုလိုမွာ သူ႔အခ်ိတ္အဆက္နဲ႔သူ ၀ယ္စားလုိ႔ရေနတာမို႔ စားစရာေတြကို မသယ္လာတာ ပုိေကာင္းတယ္လုိ႔ေတာင္ ျမင္ပါတယ္။

တတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ျမန္မာ႐ုိးရာအ၀တ္အထည္ တခ်ိဳ႔၊ ျမန္မာစာအုပ္တခ်ိဳ႔ကို သယ္တာကို ပိုအားေပးခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါေတြက ဒီမွာ ရႏိုင္သည့္တုိင္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေစ်းၾကီးတာမို႔ အဲဒါေတြ သယ္တာကမွ ပိုသင့္ေတာ္ပါဦးမယ္။

အဓိက ျပင္ဆင္ထားသင့္တာ…

ဒီကိစၥကို `ႏိုင္ငံျခား သြားေတာ့မယ္ ဆိုရင္…´ ပုိ႔စ္ေတြထဲမွာလဲ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ထည့္သြင္း ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ အေမရိကားကုိ လာရေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာၿပီဆုိရင္ အဓိက ျပင္ဆင္ရမွာကေတာ့ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားကို ႀကိဳတင္သင္ယူထားဖုိ႔ပါပဲ။

တခါတရံမွာ အေမရိကန္ကို ေရာက္ၿပီးမွ ကုိယ္သြားရမယ့္ ျပည္နယ္နဲ႔ ၿမိဳ႔ကို ဆက္သြားဖုိ႔အတြက္ IOM (International Organization for Migration) ၀န္ထမ္းရဲ့ အကူအညီ မပါဘဲ ကိုယ့္အားကိုယ္ကုိးၿပီး ခရီးဆက္ရတာေတြ ရိွပါတယ္။ အဲဒီလို အခါမ်ိဳးမွာ ၾကားခံေလဆိပ္တခုကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးက်ရင္ အဂၤလိပ္စကား တလုံးမွ မတတ္ထားသူေတြ အဖို႔ အေတာ္ေလး ဒုကၡေရာက္ရေလ့ရိွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဂၤလိပ္စကားကုိေတာ့ ရႏိုင္သေလာက္ သင္လာၾကဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ဒီကိုေရာက္တဲ့အခါမွာလဲ အဂၤလိပ္စကားကို မျဖစ္မေန သင္သင့္ပါတယ္။ သင္ဖုိ႔အတြက္လဲ ESL (English Second Language) Class ေတြ ရိွပါတယ္။ မိမိမွာ ရိွတဲ့ အဂၤလိပ္စာ စြမ္းရည္အလိုက္ Level ခြဲၿပီးေတာ့ သင္ေပးတာမို႔ သင္ခ်င္စိတ္ ရိွဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က `ငါတုိ႔က အသက္ႀကီးၿပီ၊ စာသင္ရမယ့္ အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး´ လို႔ တလြဲေတြးၿပီး ေနရာတကာမွာ ဘာသာျပန္ကုိပဲ အလြယ္တကူ သုံးၿပီး ေနေလ့ရိွပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေနတာ အခ်ိန္ၾကာလာတဲ့အခါ၊ အလုပ္တကယ္တမ္း လုပ္ၾကၿပီဆိုတဲ့အခါမွာ အဂၤလိပ္စကား လုံး၀မေျပာႏိုင္ျခင္းရဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံရတာမို႔ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားကိုေတာ့ ဒီမွာေနေနသမွ်ကာလေတြအတြက္ ေသခ်ာေပါက္ လိုအပ္ပါတယ္။

အလုပ္အကုိင္…

မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ တတိယႏိုင္ငံ အေျခခ်မိသားစု၀င္အေနနဲ႔ အေမရိကန္ကို ေရာက္လာသူ အေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ ေအာက္ေျခလုပ္ငန္းေတြပဲ လုပ္ရတာမ်ားပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာ အေျခခံ အင္မတန္ေကာင္းသူေတြကေတာ့ သူတုိ႔ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားသလို လခေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ ရေလ့ရိွပါတယ္။ က်န္တဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ ေအာက္ေျခအလုပ္ေပါ့…။

အေမရိကန္ကို ေရာက္တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ဆက္လက္ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ဆိုတာက အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရဖို႔ပါပဲ။ မိသားစု တခ်ိဳ႔က `အလုပ္ရွာေပးတာဟာ စပြန္ဆာရဲ့ အလုပ္´ လို႔ တြက္ဆၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေအးေအးလူလူႏိုင္လြန္းတာကို ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။ စပြန္ဆာက ရွာေပးလာတဲ့ အလုပ္ကိုက်ေတာ့လဲ လခက ဘယ္လိုနည္းေနေသးလုိ႔၊ ဟိုဟာျဖစ္လုိ႔ ဒီဟာ ျဖစ္လုိ႔ဆုိၿပီး ဂ်ီးမ်ားတတ္ေသးတာမ်ိဳး ရိွပါေသးတယ္။

ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္တဲ့အခါမွာ ကုိယ္က အဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္းမတတ္ေသးလို႔ အလုပ္ကို ဘယ္လိုရွာရမွန္းလဲ မသိဘူး၊ စပြန္ဆာကလဲ အလုပ္ရွာေပးေနတာ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးတခုကေတာ့ နီးစပ္ရာ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ျမန္မာမိတ္ေဆြေတြရဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ၀င္ေလွ်ာက္တာမ်ိဳး၊ ရင္းႏွီးတဲ့ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေယာက္ အကူအညီနဲ႔ အလုပ္ရွာေဖြေရး ေအဂ်င္စီေတြက တဆင့္ အလုပ္ရွာတာမ်ိဳးကို လုပ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

အလုပ္ရတဲ့အခါမွာလဲ ဒီႏိုင္ငံမွာက Work History ဆိုတာ ရိွေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ အလုပ္သမုိင္းေၾကာင္း ေကာင္းဖို႔အတြက္ အလုပ္ကုိ အခ်ိန္မွန္သြားတာ၊ ပုံမွန္ႀကိဳးစားတာေတြနဲ႔ Work History ေကာင္းေကာင္းရေအာင္ ထိန္းရပါမယ္။ Work History ေကာင္းမွလဲ လက္ရိွ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ထက္ ပုိေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို ရွာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ပုိၿပီးလြယ္ကူပါတယ္။ အလုပ္တခုမွာ တလႏွစ္လ လုပ္လိုက္၊ ေနာက္တခုကို ထပ္ေျပာင္းလုိက္ဆိုတာမ်ိဳးက သိပ္မ်ားလြန္းရင္ေတာ့ မေကာင္းလွပါဘူး။

က်ေနာ္ေနတဲ့ ျပည္နယ္က ေအဂ်င္စီေတြနဲ႔ Church ေတြဟာ သူတုိ႔ေခၚယူထားတဲ့ မိသားစုေတြရဲ့ တာ၀န္ကုိ သုံးလအထိပဲ တာ၀န္အျပည့္အ၀ ယူေပးေလ့ရိွတာမို႔ အဲဒီ သုံးလအတြင္းမွာ အလုပ္ရဖို႔က သူတုိ႔ကုိခ်ည္း အားကိုးေနလို႔ မရတာအမွန္ပါ။

အဖုိးတန္ေသာ ေလလုံးမ်ား…

အေမရိကန္ကို ေရာက္လာၿပီဆုိရင္ အမ်ားစုက Home Sick ဒဏ္ကုိ ခံရတာက တေၾကာင္း၊ ဟိုဘက္ဒီဘက္ အသီးသီးေရာက္ေနၾကတဲ့ တျခားေသာ ျပည္နယ္ေတြဆီက မိတ္ေဆြေတြဆီမွာ အေျခအေန စနည္းနာလုိ႔တာက တေၾကာင္းေၾကာင့္ Home Phone ရၿပီဆိုတာနဲ႔ အသားကုန္ ဖုန္းေျပာေတာ့တာပါပဲ။

ေျပာေနတုန္းကေတာ့ ကိစၥမရိွေသးေပမယ့္ လကုန္ၿပီေဟ့ဆုိတာနဲ႔ ေလလုံးေတြရဲ့ အဖုိးတန္ပုံကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေစမယ့္ Bill ေတြ လာတဲ့အခါမွာ၊ ကုိယ္ကလဲ အလုပ္အကိုင္ေကာင္းေကာင္း မရေသးတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆို အခက္ေတြ႔ေလ့ရိွတတ္ပါတယ္။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ International Call ေတြကို Phone card မပါဘဲ သုံးၾကတာပါ။ ျမန္မာျပည္လိုႏိုင္ငံကုိ အဲဒီလိုေခၚမိရင္ တမိနစ္ကို ႏွစ္ေဒၚလာခြဲေလာက္ အထိ က်တတ္တယ္လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ (လက္ေတြ႔စမ္းခ်င္တာလဲ ပါမယ္ထင္တယ္) တခ်ိဳ႔မိသားစုေတြက ဖုန္းကဒ္ကို မသုံးဘဲ တိုက္႐ိုက္ေခၚတတ္ၾကလုိ႔ Bill လာတဲ့အခါမွာ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡမ်ားရပါတယ္။

တတိယႏိုင္ငံမွာ…

တကယ္ေတာ့ တတိယႏိုင္ငံေရာက္ မိသားစုေတြကို အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ အေျခခ်ေနထုိင္ဖို႔ ေခၚယူတယ္ဆုိတာက ဘ၀တခုကို ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္တည္ၿပီး ႀကိဳးစားခြင့္ရဖုိ႔ပါပဲ။ သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ့ လိုအပ္ခ်က္တခုကို ျဖည့္ဆည္းခ်င္တာလဲ တခ်က္ပါတယ္ဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္ခြင့္ရတဲ့ အခြင့္အေရးကုိ ကုိယ့္ရဲ့ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ အသုံးခ်သင့္ပါတယ္။

`ငါတို႔ရဲ့ အရင္တုန္းက ဆင္းရဲဒုကၡေတြဟာ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေရာက္တာနဲ႔ အားလုံး ၿပီးသြားၿပီ။ တခုခုဆို စပြန္ဆာေတြက ကူညီလိမ့္မယ္၊ အလုပ္မရိွရင္ Food Stamp ထိုင္စားလို႔ရတာပဲ´ လို႔ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေျပာလာၿပီဆုိရင္ အဲဒါဟာ အခ်က္အလက္ အမွားေတြပါလုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ဒီကိုေရာက္တဲ့ တခ်ိဳ႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက မေရာက္လာေသးတဲ့ မိသားစုေတြကို ေပးတဲ့အခ်က္အလက္ေတြက (ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ) မွားေနတာေတြ၊ ၿပီးေတာ့ အပုိဆာဒါးေတြ ပါတာမ်ိဳးေတြ ရိွတတ္ပါတယ္။

အဓိကကေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကလဲ ႀကိဳးစားမယ္၊ ကုိယ္ႀကိဳးစားတာကုိမွ အခက္အခဲတခ်ိဳ႔ရိွလာရင္ အေထာက္အပ့ံေပးသူ စပြန္ဆာ ဒါမွမဟုတ္ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြကို အကူအညီေတာင္းတာမ်ိဳးက ဒီမွာပို အဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္။

တကယ္တမ္းကေတာ့ အခ်က္အလက္ေတြ၊ သိေစခ်င္တဲ့ အရာေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာမ်က္ႏွာေပၚ တင္ၿပီး ေရးျပဖုိ႔ကို စာစီရတာက (တျခားေသာ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္စရာေတြကို ဆင္ျခင္ေနရတာနဲ႔ပဲ) အကန္႔အသတ္ အမ်ားႀကီး ရိွတာမို႔ ဒီေဆာင္းပါးကို ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္လိုက္ပါတယ္။

အေမရိကန္ကို Resettlement Agency ရဲ့ အေထာက္အပ့ံနဲ႔ လာရဖုိ႔လဲ ေသခ်ာေနၿပီ၊ သိခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြလဲ ရိွေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ အီးေမးလ္ကို ဆက္သြယ္ေမးျမန္းႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္မယ့္ အခ်က္အလက္ေတြကို ရွာၿပီး ျပန္ေျဖေပးပါမယ္။

ကလုိေစးထူး