မေပ်ာက္ျပယ္ေသာ...။

ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္ ရပ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ဒီလို ရပ္ဖို႔ကုိလဲ က်ဳပ္ကို လူေတြကပဲ ဖန္တီးေပးခဲ့တာေလ…။ အမွတ္ရရ ရိွေနေစဖုိ႔၊ သူတို႔ ေနာင္မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ စံနမူနာျပျဖစ္ဖို႔၊ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ျဖစ္ေနေစဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ တပုံတပင္နဲ႔ လူေတြက က်ဳပ္ကို ဒီေနရာမွာ ရပ္ခုိင္းခဲ့တာ…။

ညက ေမွာင္လြန္းလိုက္တာဗ်ာ…။ အေနာက္ဘက္က `မင္းေက်ာင္း စာသင္တိုက္´ က သံဃာတပါးတေလရဲ့ ေမတၱာပုိ႔ အမွ်ေ၀သံ တခ်က္ခ်က္က က်ဳပ္ရပ္ေနတဲ့ ေနရာအထိ ပ်ံ႔လြင့္လာေနတယ္။ ၿငိမ္းေအးလိုက္ပါဘိ…။

ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရိွေနတဲ့ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံက မီးေရာင္ မိွတ္တုတ္တုတ္ထဲမွာေရာ လူေတြ ဘာလုပ္ေနၾကမလဲ မသိဘူး။ အင္းေလ…၊ ေဆး႐ုံဆိုမွေတာ့ ေ၀ဒနာ ခံစားရသူနဲ႔ ေ၀ဒနာကို ကုစားေပးသူေတြက သူတုိ႔ အလုပ္နဲ႔ သူတို႔ ရွဳပ္ေနမွာေပါ့…။

အေရွ႔တည့္တည့္…။ အင္း…၊ က်ဳပ္ မၾကည့္ခ်င္ဆုံး ေနရာက က်ဳပ္ရဲ့ အဲဒီ အေရွ႔တည့္တည့္ပဲ…။ ေခ်ာက္ကမ္းပါး တခုနဲ႔ တူေနတဲ့ အဲဒီ အေရွ႔တည့္တည့္မွာ `မထီမဲ့ျမင္မႈ´ ရဲ့ သ႐ုပ္သကန္ေတြ အမ်ားၾကီးရိွေနတယ္။

ဇူလိုင္လရဲ့ မိုးစက္တခ်ိဳ႔က ညေမွာင္ေမွာင္ ေအာက္မွာ ေလနဲ႔အတူ ေရာၿပီး ေ၀ါခနဲ ရြာခ်ပစ္လုိက္တယ္။ မိုးစက္မိုးေပါက္ တခ်ိဳ႔က က်ဳပ္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေပၚကုိ အလန္႔တၾကား စီးယိုက်သြားေလရဲ့…။

***

ေဟာဒီေနရာေလးမွာ က်ဳပ္ စၿပီး ရပ္ခြင့္ရခဲ့တုန္းကေတာ့ က်ဳပ္ပုံစံက အခုလို ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မတုန္း….။ ျဖဴေဖြး ေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ့ ခႏၶာကုိယ္ တေလွ်ာက္လုံးက သစ္လြင္ျခင္းနဲ႔ ျပည့္စုံ႐ုံတင္ မကဘူး က်ဳပ္ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ လူေတြက အလိုလို ဦးညႊတ္ၾကရတယ္။ ကုန္းမို႔မို႔ထက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ့ ေရွ႔မွာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးနဲ႔ အတူ အတန္အသင့္ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ကြင္းျပင္ကေလးလဲ ရိွေသးတယ္။ အဲဒီ ကြင္းျပင္ကေလးထဲမွာ လူေတြက တႏွစ္တခါ လာလာစု႐ုံးၿပီး က်ဳပ္ကို ဦးညႊတ္ၾကတာေပါ့…။

စံထားျခင္း၊ ေအာက္ေမ့သတိရျခင္း၊ ေလးစား ေအာက္ေမ့ျခင္း…။ အဲဒီအရာေတြ အားလုံးကို ကုိယ္စားျပဳဖို႔ ကမၺည္းစာတန္းကိုေတာင္ က်ဳပ္ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ သူတို႔ ေရးခဲ့ၾကေသးတယ္…။

`အာဇာနည္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္တုိင္´ …တဲ့။

***

တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔ ေရာက္ၿပီလား ဆိုရင္ က်ဳပ္ေရွ႔ကို လူေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္လာေလ့ရိွတယ္။ ပန္းေခြေတြ၊ ပန္းျခင္းေတြကုိ ေသေသသပ္သပ္ ျပင္ဆင္လို႔ က်ဳပ္ေရွ႔မွာခ်ၿပီးရင္ တေလးတစား ဦးညႊတ္ အေလးျပဳလိုက္ၾကတာမ်ား သူတုိ႔တေတြ ေအာက္ေမ့ သတိရေနတဲ့ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ့ ၀ိညာဥ္ေတြဟာ က်ဳပ္ကုိယ္ထဲမွာ ပူးကပ္တည္ရိွေနသလားေတာင္ မွတ္ရတယ္။

ဘာမွမရိွတဲ့ ေဟာဒီ ေက်ာက္တိုင္ႀကီးကို သူတုိ႔ အေလးထားခဲ့ၾကတယ္။ အုတ္စုိင္အုတ္သားေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ ေဟာဒီေက်ာက္တုိင္ႀကီးဟာ သူတုိ႔သိပ္ခ်စ္တဲ့ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကို သူတို႔ အၿမဲတမ္း သတိရေနတယ္ဆိုတာကို ျပသခ်င္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ သူတုိ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္။

လြမ္းေဆြး နာက်င္သံနဲ႔ ဆိုညည္းေနတဲ့ အာဇာနည္ေန႔ ေတးသံေတြနဲ႔လဲ သူတုိ႔ရဲ့ အလြမ္းကို ေဖာ္က်ဴးခဲ့ၾကတယ္။ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး မွာၾကားခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္း မွာတမ္းေတြကုိ ျပန္နားေထာင္ၾကၿပီးေတာ့လဲ သတိရျခင္းကို ပုံေဖာ္ၾကတယ္။

***

ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္စုစာေလာက္ကေန စၿပီးေတာ့ လူေတြရဲ့ ေျပာင္းလဲမႈကို က်ဳပ္ သတိထားမိလာတယ္။

လူတခ်ိဳ႔ရဲ့ အမိန္႔ေၾကာင့္ ဆုိၿပီး လူတခ်ိဳ႔က သူတုိ႔ အေလးထားခဲ့ၾကတဲ့ ေဟာဒီ အာဇာနည္ကုန္းရိွတဲ့ ေနရာကို ထိပါးက်ဴးေက်ာ္စ ျပဳလာတယ္။

က်ဳပ္ေရွ႔က ျမက္ခင္းျပင္ေနရာက ေျမေတြကို တူးယူၿပီးေတာ့ ေျမႀကီးေတြကို ကန္ထ႐ိုက္ယူ ေရာင္းစားတဲ့လူက ေရာင္းစားတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေျမေတြကို တတိတတိနဲ႔ တူးလာလိုက္တာ အရင္က ကုန္းမို႔မို႔ေနရာမွာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးပုံစံ ျဖစ္လာၿပီးေတာ့ အဲဒီကမ္းပါးက က်ဳပ္ရိွတဲ့ ေနရာကို ေရာက္လုေရာက္ခင္ ျဖစ္ေတာ့မွပဲ ေျမႀကီးေတြ တူးယူၾကတာကို ရပ္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီေနရာကို ေျမကြက္႐ိုက္ၿပီး အိမ္ေတြေဆာက္ၾကျပန္ေတာ့ အခုဆိုရင္ က်ဳပ္ရဲ့ အေရွ႔တည့္တည့္ဟာ အဲဒီ အိမ္ေတြရဲ့ အိမ္ေနာက္ေဖး ျဖစ္ေနၿပီ။

ျပဳျပင္မြမ္းမံျခင္း မရိွၾကေတာ့လုိ႔ တခ်ိဳ႔ေနရာ ေဆြးေျမ့ပဲ့ေၾကြစ ျပဳေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ေရညိွေခ်းေညွာ္ေတြလဲ တက္ေနတာ ၾကာပါပေကာလား…။ ျမက္ပင္႐ိုင္းေတြ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေပါက္ေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ့ ေအာက္ေျခတ၀ိုက္မွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ႏြယ္ပင္႐ိုင္းတခ်ိဳ႔ေတာင္ ေပါက္လို႔ တြယ္ကပ္စျပဳေနၿပီ။

ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ရဲ့ မနက္ခင္းေတြဟာလဲ လာေရာက္ ဦးညႊတ္အေလးျပဳသူေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေလ်ာ့ပါးလာလိုက္တာ အခုဆိုရင္ က်ဳပ္ရပ္ေနတဲ့ ေဟာဒီ အာဇာနည္ကုန္းကို ဘယ္သူမွ ေရာက္မလာတဲ့ ႏွစ္တခ်ိဳ႔ေတာင္ ရိွလာခဲ့ၿပီေလ။

လူသားေတြကုိ လူသားေတြက အသာစီးရခ်င္မႈက မေမ့စေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္ေတြနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေမ့ေလ်ာ့သြားေစေအာင္ တြန္းပို႔ေနတာလား။ ဒီေန႔ဒီရက္ကို လူေတြက သတိရေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြထဲက လူတခ်ိဳ႔ကပဲ ဒီေန႔ဒီရက္ရဲ့ အတိတ္သမုိင္းေၾကာင္းကုိ ေမ့ေပ်ာက္ပစ္ဖုိ႔ကို ႀကိဳးစားေနၾကျပန္တယ္။ က်ဳပ္က က်ဳပ္ရပ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ မားမားရပ္ေနေပမယ့္ က်ဳပ္လို မားမားရပ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ထားမရိွတဲ့ လူေတြက လူေတြကို ႏွိပ္စက္ရင္းနဲ႔ပဲ က်ဳပ္ေရွ႔မွာ လူေတြ ဦး လာလာညႊတ္ေနတာကို မရွဳစိမ့္ေတာ့ဘူး။ မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

***

အခုေရာ…။

မနက္ျဖန္မနက္ဆိုရင္ အာဇာနည္ေန႔ကို ေရာက္လာျပန္ေတာ့မယ္။ က်ဳပ္ေရွ႔ကို ဘယ္သူေတြ ေရာက္လာၾကဦးမွာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္သူမွ ေရာက္မလာတဲ့ ႏွစ္တႏွစ္ေရာ ျဖစ္ေနဦးမလား။ မနက္ ၁၀ နာရီ ၃၇ မိနစ္ဆိုရင္ေရာ…၊ ဟိုးအရင္ကလိုပဲ ၀မ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္ ဥၾသသံေတြ ၾကားရဦးမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မသိလိုက္မသိဘာသာနဲ႔ပဲ မနက္ျဖန္မွာ ၿပီးဆုံးသြားေတာ့မွာလား…။

ေဟာဒီေနရာမွာ က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဆက္ရပ္ခြင့္ ရဦးမွာလဲ…။ ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္ ရိွေနျခင္းရဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ျပည့္စုံတဲ့ ေန႔ေတြကေရာ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ေရာက္လာမွာလဲ….။

***

ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္ရပ္ေနဆဲပါပဲ။

သခၤါရရဲ့ သေဘာတရားအရ က်ဳပ္ဟာလဲ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ပ်က္စီးသြားရဦးမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာ တခုရိွတယ္။ က်ဳပ္ ပ်က္စီးၿပိဳလဲသြားရင္ေတာင္ ေဟာဒီေနရာမွာ ေဟာသလို ေက်ာက္တုိင္ ဘာေၾကာင့္ ေပၚလာရတယ္ဆိုတဲ့ သမုိင္းေၾကာင္းက ပ်က္စီးမသြားဘူး။ ေက်ာက္တုိင္ထက္ ခိုင္မာတဲ့ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက ေပ်ာက္ျပယ္သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။

ကလိုေစးထူး