မနက္ မိုးလင္းလို႔ ေျခာက္နာရီ ထုိးတာနဲ႔ ႏိႈးစက္ရဲ့ ျမည္သံေၾကာင့္ အိပ္စက္ျခင္းကို အၿဖိဳခြင္းခံရေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီမွာတင္ ေန႔တေန႔တာရဲ့ `ပ်င္းရိျခင္း´ က အစျပဳတာ…။ ေစာပါေသးတယ္လို႔ ေတြးၿပီး ေစာင္ၿခဳံထဲမွာ ျပန္ေကြးလိုက္၊ ဒါေပမယ့္ မသိစိတ္ရဲ့ ေစ့ေဆာ္မႈက ပ်င္းရိျခင္းကုိ ခပ္ၾကာၾကာ ဇိမ္မက်ခိုင္းေတာ့ အလြန္ဆုံး နာရီ၀က္ေလာက္ ထပ္မွိန္းၿပီးၿပီ ဆုိတာနဲ႔ လူက အိပ္ရာကေန ၀ုန္းခနဲထၿပီး မ်က္ႏွာကို ၀႐ုန္သုန္းကားသစ္၊ မနက္စာကို ကမန္းကတန္းစားၿပီး အလုပ္ထဲကို အခ်ိန္မွီ ေျပးရေတာ့တာပဲ။
`ပ်င္းတာက နာမည္ပဲ ဆုိးတာ၊ လူသက္သာတယ္´ လို႔ ဘယ္သူက စေျပာတာလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားက တယ္လဲ မွန္တာပဲကုိး…။ ပ်င္းရိမႈေၾကာင့္ ဆုံးရွဳံးသြားတာေတြ၊ ေနာက္က်သြားတာေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေပမယ့္ ဒီအသက္ဒီအရြယ္ ေရာက္တဲ့အထိ က်ေနာ္ကေတာ့ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္ ပ်င္းလို႔ ေကာင္းတုန္း…။
အသက္အရြယ္ ဆိုလို႔ က်ေနာ့္ရဲ့ ပ်င္းရိျခင္းေတြက ဘာေတြကို ပ်င္းတာလဲ လို႔ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဟိုးငယ္ငယ္တုန္းက ပ်င္းတာနဲ႔ အခုပ်င္းတာကို ခြဲေျပာရမယ္ထင္တယ္။ အပ်င္းက႑ ပုိင္းျခားျခင္းေပါ့…။ :D
ငယ္ငယ္ကနဲ႔ အခု ထပ္တူထပ္မွ် အပ်င္းျခင္းတူတာ တခုေတာ့ရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထရမွာကို က်ေနာ္ သိပ္ပ်င္းတယ္။ ငယ္ငယ္ကဆို ပုိဆိုးတာေပါ့…၊ အိပ္ရာေစာေစာထရမွာကို ပ်င္းပါတယ္ဆုိမွ ေနာက္ထပ္ အပ်င္းတမ်ိဳး ျဖစ္တဲ့ စာက်က္ရတာကိုပါ ေပါင္းၿပီးေတာ့ ေမေမက အေစာႀကီး အိပ္ရာႏိႈးၿပီး စာက်က္ခိုင္းတတ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ပင္ပန္းဆင္းရဲႀကီးခဲ့ရဖူးတယ္။ တခါတေလဆို အိပ္ငိုက္ငိုက္နဲ႔ ဘာေတြ ေအာ္က်က္ေနမွန္း မသိလို႔ ေမေမက တဟားဟားနဲ႔ ထရယ္ဖူးေသးတယ္။
ေနာက္တခုက က်ေနာ္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရမွာကို သိပ္ပ်င္းတယ္။ ဟုိးငယ္ငယ္ကေတာ့ ဒါက ေမေမ့တာ၀န္…။ ကေလးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေလွ်ာ္လဲ မစင္မွာကို သိေနေတာ့ ေမေမကပဲ ဒုိင္ခံေလွ်ာ္ေပးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘ၀ ကုိယ္ေက်ာင္းရတဲ့ အရြယ္ကို ေရာက္စျပဳလာေတာ့ ဒါၾကီးက က်ေနာ့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ ကိစၥျဖစ္လာတယ္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရပ်င္းၿပီး ပစ္ထားမိလို႔ အခ်ိန္မတန္ခင္ ပစ္လုိက္ရတဲ့ အ၀တ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ…။ အခု ဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည့္လိုက္႐ုံဆုိေတာ့ အပ်င္းတဒုကၡ ၿငိမ္းရတယ္။
ႏႈတ္တုိက္ အလြတ္က်က္ရတာမ်ိဳးဆိုလဲ က်ေနာ္ အရမ္းပ်င္းတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဟုိးငယ္ငယ္ ကေလးေပါက္စတုန္းက သိပ္မသိသာေပမယ့္ ေျခာက္တန္းသာသာေလာက္က စၿပီးေတာ့ စာေတြကို ၏၊သည္ မေရြး အလြတ္က်က္မွတ္ရတာႀကီးကို က်ေနာ္ ပ်င္းလာတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ ျမန္မာစာကို အဲဒီကတည္းက တခါမွ ခက္ဆစ္နဲ႔ သဒၵါကလြဲရင္ တခါမွ အလြတ္မက်က္ခဲ့ဘူး။ စကားေျပေတြ၊ ကဗ်ာေတြဆိုရင္ စိတ္ထဲေတြ႔ရာေတြ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေရးတာပဲ။ ဆရာမက လိုက္ေရးခိုင္းတဲ့ စာေတြကို ၏၊သည္ မေရြး က်က္ရတာေလာက္ ပ်င္းတာ မရိွဘူး။ အဲဒီ အက်င့္ေၾကာင့္ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ဇီ၀ေဗဒလို ဘာသာမ်ိဳးက အဓိက ဒုကၡေပးေတာ့တာပဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ထမင္းစားၿပီးရင္ ပန္းကန္ေဆးရမွာ၊ ထမင္းစားပြဲ သိမ္းရမွာ အရမ္းပ်င္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါႀကီးက အခုလို အရြယ္မွာက်ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုိယ္က်င္လည္ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က ထိန္းေက်ာင္းေပးလိုက္လို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ မပ်င္းေတာ့ဘူး။ အဲဒါကို ပ်င္းေနရင္လဲ လူေတြ ကဲ့ရဲ့မွာ စိုးတာေၾကာင့္လဲ ပါမယ္ထင္တယ္။
အခုလဲ အပ်င္းေကာင္းလုိ႔ အေၾကြးတင္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီေကာ…။ အဲဒါက တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရႊဂ်မ္း Tag ထားတဲ့ `အပ်င္းဆုံး အလုပ္´ ပို႔စ္ကုိ ေရးဖုိ႔ ေႏွာင့္ေႏွးေနခဲ့တာေလ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ မ်ားစြာနဲ႔အတူ အပ်င္းေရာဂါကိုပါ ေပါင္းၿပီးေတာ့ ဟုိေရႊ႔ဒီပို႔နဲ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့တာ ဧၿပီကတည္းက Tag ထားတဲ့ ပုိ႔စ္ကို အခုမွပဲ ေရးေပးျဖစ္ေတာ့တယ္။ ေရႊဂ်မ္းတေယာက္ေတာ့ လာဖတ္ဖို႔ ပ်င္းေနဦးမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီကေန႔မွာ တျခားအေၾကာင္းအရာေတြ ေရးရမွာကို ပ်င္းတာနဲ႔ပဲ အပ်င္း Tag ေႂကြး ဆပ္လုိက္တယ္ ဆုိပါေတာ့…။
ေနာက္ေန႔ေတြက်ရင္ေတာ့ ေရးဖုိ႔ ပ်င္းလို႔ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ေနာ…။
`ပ်င္းတာက နာမည္ပဲ ဆုိးတာ၊ လူသက္သာတယ္´ လို႔ ဘယ္သူက စေျပာတာလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားက တယ္လဲ မွန္တာပဲကုိး…။ ပ်င္းရိမႈေၾကာင့္ ဆုံးရွဳံးသြားတာေတြ၊ ေနာက္က်သြားတာေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေပမယ့္ ဒီအသက္ဒီအရြယ္ ေရာက္တဲ့အထိ က်ေနာ္ကေတာ့ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္ ပ်င္းလို႔ ေကာင္းတုန္း…။
အသက္အရြယ္ ဆိုလို႔ က်ေနာ့္ရဲ့ ပ်င္းရိျခင္းေတြက ဘာေတြကို ပ်င္းတာလဲ လို႔ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဟိုးငယ္ငယ္တုန္းက ပ်င္းတာနဲ႔ အခုပ်င္းတာကို ခြဲေျပာရမယ္ထင္တယ္။ အပ်င္းက႑ ပုိင္းျခားျခင္းေပါ့…။ :D
ငယ္ငယ္ကနဲ႔ အခု ထပ္တူထပ္မွ် အပ်င္းျခင္းတူတာ တခုေတာ့ရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထရမွာကို က်ေနာ္ သိပ္ပ်င္းတယ္။ ငယ္ငယ္ကဆို ပုိဆိုးတာေပါ့…၊ အိပ္ရာေစာေစာထရမွာကို ပ်င္းပါတယ္ဆုိမွ ေနာက္ထပ္ အပ်င္းတမ်ိဳး ျဖစ္တဲ့ စာက်က္ရတာကိုပါ ေပါင္းၿပီးေတာ့ ေမေမက အေစာႀကီး အိပ္ရာႏိႈးၿပီး စာက်က္ခိုင္းတတ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ပင္ပန္းဆင္းရဲႀကီးခဲ့ရဖူးတယ္။ တခါတေလဆို အိပ္ငိုက္ငိုက္နဲ႔ ဘာေတြ ေအာ္က်က္ေနမွန္း မသိလို႔ ေမေမက တဟားဟားနဲ႔ ထရယ္ဖူးေသးတယ္။
ေနာက္တခုက က်ေနာ္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရမွာကို သိပ္ပ်င္းတယ္။ ဟုိးငယ္ငယ္ကေတာ့ ဒါက ေမေမ့တာ၀န္…။ ကေလးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေလွ်ာ္လဲ မစင္မွာကို သိေနေတာ့ ေမေမကပဲ ဒုိင္ခံေလွ်ာ္ေပးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘ၀ ကုိယ္ေက်ာင္းရတဲ့ အရြယ္ကို ေရာက္စျပဳလာေတာ့ ဒါၾကီးက က်ေနာ့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ ကိစၥျဖစ္လာတယ္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရပ်င္းၿပီး ပစ္ထားမိလို႔ အခ်ိန္မတန္ခင္ ပစ္လုိက္ရတဲ့ အ၀တ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ…။ အခု ဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည့္လိုက္႐ုံဆုိေတာ့ အပ်င္းတဒုကၡ ၿငိမ္းရတယ္။
ႏႈတ္တုိက္ အလြတ္က်က္ရတာမ်ိဳးဆိုလဲ က်ေနာ္ အရမ္းပ်င္းတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဟုိးငယ္ငယ္ ကေလးေပါက္စတုန္းက သိပ္မသိသာေပမယ့္ ေျခာက္တန္းသာသာေလာက္က စၿပီးေတာ့ စာေတြကို ၏၊သည္ မေရြး အလြတ္က်က္မွတ္ရတာႀကီးကို က်ေနာ္ ပ်င္းလာတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ ျမန္မာစာကို အဲဒီကတည္းက တခါမွ ခက္ဆစ္နဲ႔ သဒၵါကလြဲရင္ တခါမွ အလြတ္မက်က္ခဲ့ဘူး။ စကားေျပေတြ၊ ကဗ်ာေတြဆိုရင္ စိတ္ထဲေတြ႔ရာေတြ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေရးတာပဲ။ ဆရာမက လိုက္ေရးခိုင္းတဲ့ စာေတြကို ၏၊သည္ မေရြး က်က္ရတာေလာက္ ပ်င္းတာ မရိွဘူး။ အဲဒီ အက်င့္ေၾကာင့္ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ဇီ၀ေဗဒလို ဘာသာမ်ိဳးက အဓိက ဒုကၡေပးေတာ့တာပဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ထမင္းစားၿပီးရင္ ပန္းကန္ေဆးရမွာ၊ ထမင္းစားပြဲ သိမ္းရမွာ အရမ္းပ်င္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါႀကီးက အခုလို အရြယ္မွာက်ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုိယ္က်င္လည္ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က ထိန္းေက်ာင္းေပးလိုက္လို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ မပ်င္းေတာ့ဘူး။ အဲဒါကို ပ်င္းေနရင္လဲ လူေတြ ကဲ့ရဲ့မွာ စိုးတာေၾကာင့္လဲ ပါမယ္ထင္တယ္။
အခုလဲ အပ်င္းေကာင္းလုိ႔ အေၾကြးတင္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီေကာ…။ အဲဒါက တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရႊဂ်မ္း Tag ထားတဲ့ `အပ်င္းဆုံး အလုပ္´ ပို႔စ္ကုိ ေရးဖုိ႔ ေႏွာင့္ေႏွးေနခဲ့တာေလ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ မ်ားစြာနဲ႔အတူ အပ်င္းေရာဂါကိုပါ ေပါင္းၿပီးေတာ့ ဟုိေရႊ႔ဒီပို႔နဲ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့တာ ဧၿပီကတည္းက Tag ထားတဲ့ ပုိ႔စ္ကို အခုမွပဲ ေရးေပးျဖစ္ေတာ့တယ္။ ေရႊဂ်မ္းတေယာက္ေတာ့ လာဖတ္ဖို႔ ပ်င္းေနဦးမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီကေန႔မွာ တျခားအေၾကာင္းအရာေတြ ေရးရမွာကို ပ်င္းတာနဲ႔ပဲ အပ်င္း Tag ေႂကြး ဆပ္လုိက္တယ္ ဆုိပါေတာ့…။
ေနာက္ေန႔ေတြက်ရင္ေတာ့ ေရးဖုိ႔ ပ်င္းလို႔ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ေနာ…။
ကလိုေစးထူး
(ေရႊဂ်မ္းေရ…။ အခုမွပဲ အေၾကြးဆပ္ျဖစ္တာ စိတ္မရိွနဲ႔ေနာ္။ ဘယ္ေလာက္ပ်င္းတယ္ဆုိတာ အခု သိၿပီမွတ္လား) :D
5 comments:
ဖတ္ရတာေတာင္ ပ်င္းတယ္ဗ်ာ ။ အေဟးေဟး ။ က်ဳပ္လည္း ငယ္ငယ္က အိပ္ငိုက္ရင္းစာက်က္ဖူးတယ္ဗ်။
ေမေမသုပ္ေကၽြးတဲ့ လၻက္ေတြ ငံုရင္းေလ အေဟးေဟး ။ ငယ္ငယ္က ေမေမ အိပ္ရာကႏိုးၿပီဆို စိတ္ညစ္ေတာ့တာပဲ အတင္းႏႈိးၿပီး စာက်က္ခိုင္းတာကိုး ၊ ခုေတာ့ လည္း ႏိႈးမယ့္သူမရွိပဲ ထ ထ ေနရတယ္ဗ်ာ ။ ဒါေပမယ့္ ပ်င္းတာပါပဲ ။ အေဟးေဟး
က်ေနာ္လည္း အ၀တ္ေလွ်ာ္ရပ်င္းတယ္ တူေနျပီး အစ္ကို ့လိုေတာ့ ေလွ်ာ္စက္မရွိေတာ့ ေျခစက္ပဲ သံုးတယ္ ဟားဟား ပ်င္းလို ့ေလ ဆပ္ျပာမႈန္ ့ထည့္ျပီးရင္တက္နင္း အဲ့ဒါအေကာင္းဆံုးပဲ :P
ေတာ္ေတာ္ကို ပ်င္းႏိုင္တဲ့လူပါလား၊ အေႀကြးပို ့စ္ကို ႏွစ္ခ်ိဳ႕မွေရးေတာ့တယ္။
ေမ့ေတာင္ေမ့ခ်င္ေနျပီ
အေၾကြးလာယူတာပါ။ ေၾကြးရွင္က ေမ့ေတာင္ ေမ့ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ။ ေၾကြးဆုံးလုိ႕ ထင္ထားတဲ့အထဲက ျပန္ရတာမုိ႕ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဒီႏုိင္ငံေရာက္လာတာ ပ်င္းတတ္တဲ့လူေတြအတြက္ နည္းနည္း သက္သာသလုိပဲေနာ္ (အိမ္အလုပ္ေတြေျပာတာ)။ :P
အမေလး...ပ်င္းလိုက္တာ.....၀ါး......... :D
Post a Comment