ဒီတပတ္ပိတ္ရက္မွာ..
က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္နယ္ရဲ့ ေႏြရာသီမွာမွ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္တဲ့ ေလဟာျပင္ ေစ်းတခုကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြင္းျပင္မွာလည္း ေစ်းသည္ေတြက အစီအရီနဲ႔ ခ်ေရာင္းတာကို လိုက္၀ယ္ရတာဟာ က်ဥ္းက်ပ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို ေပါ့ပါးေစတဲ့အျပင္ လူမ်ိဳးစုံကိုလဲ ျမင္ရပါတယ္။
ငွက္ေပ်ာသီး ေလးဖီး တေဒၚလာ၊ ဖရဲသီး တလုံးတေဒၚလာ၊ သရက္သီးတျခင္း တေဒၚလာနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေရာင္းခ်ေနတဲ့ ဒီေစ်းသည္ၾကီးအနားမွာ လူအေတာ္အုံပါတယ္။ အမ်ားဆုံး ၀ယ္ယူၾကတဲ့လူမ်ိဳးေတြက မကၠဆီကန္န႔ဲ အာရွသားေတြပါ။
ေစ်းက ကြင္းျပင္မွာ ေရာင္းခ်ၾကတာအျပင္ ေစ်း႐ုံႏွစ္ခုနဲ႔လည္း ေရာင္းခ်ၾကပါတယ္။ ေစ်း႐ုံထဲမွာ ေရာင္းေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းကေတာ့ ခါတိုင္း သြားေနၾက Food Center တို႔ Mall တို႔လို မာနတခြဲသားဟန္ မေပါက္ပါဘူး။ ေစ်းေခၚ၊ ေစ်းဆစ္၊ ေစ်းေမး ပညာသုံးခုကို အလ်ဥ္းသင့္သလို အသုံးခ်ရတဲ့ ျမန္မာျပည္ေစ်းနဲ႔ အေတာ္ၾကီးကို နီးစပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေစ်း၀ယ္တာထက္ ထူးျခားတာေလးေတြကို လိုက္ၾကည့္၊ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္တာကိုပဲ ပိုလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေစ်း႐ုံထဲေရာက္ေတာ့ ပထမဆုံး သတိထားျဖစ္တာက ဒီပန္းအိုးေလးေတြပါ။ ျမန္မာျပည္မွာက ေစ်းလဲခ်ဳိလွၿပီး ဘုရားတင္ေလ့ရိွတဲ့ ေဇာ္စိမ္းလို႔ေခၚၾကတဲ့ ဒီပန္းေလးေတြက ဒီမွာေတာ့ အလွစိုက္တဲ့ ပန္းေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္ ပန္းအိုးေလးက ေစ်းကုိ ၾကည့္မိေတာ့ ၁၃ေဒၚလာတဲ့။
ဒီေနရာကို ေရာက္ေတာ့ ေျခလွမ္းေတြက တန္႔ကနဲျဖစ္သြားပါတယ္။ ဆုိင္းပုဒ္ေအာက္မွာေတာ့ စကားရပ္ေျပာေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ အနားက ငွက္ေလွာင္အိမ္တခု။ ေလွာင္အိမ္ထဲက တကစ္ကစ္နဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြ အသံေၾကာင့္ ဆုိင္ထဲကို စိတ္၀င္စားျခင္းၾကီးစြာနဲ႔ လွမ္း၀င္လိုက္ပါတယ္။
ဒီဆိုင္ေလးမွာ တိရိစၧာန္ အေကာင္ငယ္ေလးေတြကို ေရာင္းပါတယ္။ နားရြက္ေထာင္တဲ့ ပညာရိွယုံကေလးေတြက တေကာင္ကို ၁၅ေဒၚလာ၊ ဖိုးေရႊလိပ္က ၁၂ေဒၚလာ၊ ေခါင္းညိတ္တတ္တဲ့ ပုတ္သင္ညိဳကေတာ့ ေစ်းအျမင့္ဆုံး အေကာင္က ေဒၚလာ ၂၅၀ပါ။ ၾကြက္ျဖဴ၊ ေႁမြ၊ ဖား၊ ေတာက္တဲ့ စတဲ့ အေကာင္ငယ္ေလးေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးေတြက ဘာအတြက္၀ယ္တယ္ေတာ့ မသိပါ။ ေရာင္းရတာ အမ်ားဆုံးကေတာ့ ယုန္ငယ္ေလးေတြပါ။
က်ိက်ိက်ာက်ာ ျမည္သံေလးေတြက နားထဲမွာ ခ်ိဳေနေပမယ့္ ျမင္ကြင္းကေတာ့ ၾကည့္ရတာ အဆင္မေျပလွပါ။ စကားေျပာတတ္တဲ့ ၾကက္တူေရြး အနီအေကာင္ႀကီးက တေကာင္ကို ၁၃၀၀ ေဒၚလာပါတဲ့။ ေတာေပ်ာ္ငွက္ကေလးေတြရဲ့ အလွနဲ႔ အသံက ဆုိင္ရွင္မိန္းမႀကီးရဲ့ အၿပဳံးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မအပ္စပ္လွပါဘူး။ ဒီငွက္ကေလးေတြက သူတို႔ ေနထုိင္ရမယ့္ ေတာထဲကေန ဒီလုိေနရာကို ဘာေၾကာင့္ေရာက္လာတာပါလိမ့္လုိ႔ ေတြးမိေတာ့ ငွက္ေစ်းသည္ကိုေရာ ငွက္ေစ်း၀ယ္ေတြကိုပါ အစြယ္တေငါေငါနဲ႔ အတၱဘီလူးေတြလို ျမင္ေယာင္မိလာပါတယ္။
ေခြးမ်ိဳးစုံ ေရာင္းခ်တဲ့ ဆုိင္ေလးပါ။ ေခြးေတြကို လိုက္ၾကည့္ရတာ ေခြးဆုိတာဟာ အေကာင္ေသးေလေလ ေစ်းႀကီးေလေလပါလားလုိ႔ အေတြးေပါက္မိပါတယ္။ ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ၀ယ္သြားရမယ့္ ေခြးေတြကို ဂရုစိုက္ရမယ့္ တာ၀န္ကလည္း မေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေခြးခ်စ္သူေတြကေတာ့ ဒီဆိုင္နားမွာ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးပါပဲ။
အ၀တ္ဆိုင္တန္းေတြဘက္ေရာက္ေတာ့ ေႏြရာသီအတြက္ ၀တ္စရာ ေဘာင္းဘီအတို မရိွတာနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။ Mall ေတြမွာထက္စာရင္ ေစ်းေတာ္တယ္လို႔ ဆိုရေပမယ့္ အ၀တ္တထည္ တထည္ရဲ့ ေစ်းကေတာ့ (အာရွႏိုင္ငံေတြထက္ စာရင္) ေတာ္ေတာ္ေစ်းၾကီးတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဂ်င္းေရွာ့ပင္တထည္ ၀ယ္ျဖစ္သြားေတာ့ သေဘာေကာင္းခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားတဲ့ ဆိုင္ရွင္တရုတ္မႀကီးက ၂၀ေဒၚလာတန္ကို ၁၇ ေဒၚလာနဲ႔ ေစ်းေလွ်ာ့ေပးပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဘယ္ႏိုင္ငံကလဲ ေမးလုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက လို႔ ေျဖတာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သူမသိပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း ၀ယ္မိတဲ့ ေဘာင္းဘီကိုေတာင္ ခပ္ညစ္ညစ္နဲ႔ `မ၀ယ္ေတာ့ဘူးကြာ´ လုိ႔ ေျပာခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။
ေဘာလုံးအသင္း အက်ၤီေတြ ေရာင္းတဲ့ ဒီဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္အားေပးတဲ့ ခ်ဲလ္ဆီးအသင္း ၀တ္စုံကို လိုက္ရွာမိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္တင္အေမရိကႏိုင္ငံက ကလပ္အသင္းေတြရဲ့ ၀တ္စုံေတြကိုသာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ပရီးမီးယားအသင္း ၀တ္စုံ တထည္မွ မေတြ႔ပါဘူး။ ေရးဗားပလိတ္အသင္းရဲ့ ၀တ္စုံကိုေတြ႔လို႔ ေစ်းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အက်ၤီတထည္က ၅၆ ေဒၚလာတဲ့..။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမင္သာျမင္ရ မၾကင္ရ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ေစ်း႐ုံအျပင္ကို ထြက္လုိက္ေတာ့ လြမ္းေဆြးဖြယ္ ေတးသြားသံ တခုေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လက္တင္ေတးသြားနဲ႔ အတူ ပုေလြသံသာသာကို လိုက္ဖက္စြာ တီးမႈတ္ေနတဲ့ လူငယ္တခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေဘးနားက ဆုိင္ေလးမွာကေတာ့ လက္တင္ေတးသြား စီဒီေတြနဲ႔ အတူ ဖန္စီေလးေတြကို ေရာင္းပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ့ ေတးသြားကို သေဘာက်မိလို႔ စီဒီတခ်ပ္၀ယ္မိေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ သူတုိ႔က က်ေနာ့္အတြက္ ေတးသြားတပုဒ္ ထပ္မံတီးမႈတ္ျပပါတယ္။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမ်ားကို နမူနာသေဘာ နားဆင္ေစခ်င္လုိ႔ Memory Stick ဆန္႔သေလာက္ေလးနဲ႔ ဗီဒီယုိရိုက္လာခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒီေနရာ မွာ နားေထာင္ပါ ခင္ဗ်ာ။
ေစ်းတန္းကေလး ရိွရာက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ညေနေစာင္းပါၿပီ။ အင္း..။ ၿပီးဆုံးျပန္ေပါ့ ပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္တာ..။
ကလိုေစးထူး
3 comments:
စေန၊ တနဂၤေႏြ ဆို စာလည္းေပ်ာက္ .. လူလည္းေပ်ာက္နဲ႔ ပရိသတ္ေတြက ေမွ်ာ္ေနၾကတာ … လက္စသတ္ေတာ့ ကိုသံလြင္က ေလဟာျပင္ေစ်းမွာ ေစ်း၀ယ္ထြက္ေနတာကိုး။
က်မကေတာ့ ေစ်းသိပ္မဆစ္တတ္လို႔ အဲဒီလို ေစ်းဆစ္ရတဲ့ ေစ်းမ်ဳိးဆို မ၀ယ္ခ်င္ဘူး။ ၀ယ္ခဲ့ျပီးမွ ေစ်းႀကီးေနရင္ ေနာင္တ ရေနတတ္မွာစိုးလို႔။ တခါတည္း ေစ်းႏႈန္းသတ္မွတ္ ကပ္ထားတဲ့ ဆိုင္မ်ဳိးပဲၾကိဳက္တယ္။
ဒါနဲ႔ … သရက္သီးတျခင္း ၁-ေဒၚလာဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္လံုးပါလဲ။ ျပီးေတာ့ ဘာသရက္သီးမ်ဳိးလဲ။
ဒီမွာလည္း သရက္သီး လႈိင္လႈိင္ေပါေနျပီ။
“အိမ္ေမြးတိရစာၦန္ေလးေတြ၊ ဖန္အိုးထဲငါးေလးေတြ၊ အခန္းတြင္းမွာစိုက္ထားတဲ႔ ပန္းပင္ေလးေတြဟာ အလုပ္ လုပ္ရလို႔ပင္ပန္းတဲ႔ဒါဏ္ကို ေျပေလ်ာ႔ေစပါတယ္” လို႔ http://o-way.blogspot.com/2007/04/blog-post_6539.html ဒီဘေလာ့မွာ ေရးထားတာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့
ကိုယ္ ပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္ကို ေျပေလ်ာ့ေစဖို႔ သူတို႔ရဲ႕ သဘာ၀နဲ႔ ဆန္႔က်င္ျပီး ေလွာင္ပိတ္ ထားရတာကေတာ့ မေကာင္းဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။
အဲဒီ အေကာင္ေလးေတြကို ေမြးတဲ့သူရွိလို႔ ေရာင္းတဲ့သူ ရွိတာလား။ ေရာင္းတဲ့သူရွိလို႔ ေမြးတဲ့သူရွိတာလား … က်မ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
မေလးရွားမွာလဲ အဲဒီလို ေလဟာျပင္ေစ်းရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေလးရွားက ရာသီဥတု ပူလို႔လားမသိ ညဘက္ေလဟာျပင္ေစ်းပဲရွိပါတယ္။ ခုေတာ့ လြမ္းေနျပီဗ်ာ။..
အမ ေမဒါ၀ီ ေမြးတဲ့သူရွိလို႔ ေရာင္းတဲ့သူ ရွိတယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ၀ယ္ရင္ ေရာင္းသူလဲ ေရာင္းလို႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး ထင္တာပဲ။
It is a lovely post. here, we have same kind of open market on every first sunday of the month. BTW, latin music is really good. it is one of my favourite.
Post a Comment