ဘေလာ့ဂ္မေရးဘဲ ခြင့္တုိင္လိုက္တာ ရက္အတန္ၾကာသြားေတာ့ တကယ့္တကယ္တမ္း ျပန္ေရးမယ္ဆုိေတာ့ အေတြးေတြ အပ်င္းထူေနပါေလေရာ…။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အပ်င္းထူေနတဲ့ အေတြးေတြကုိ ဟိုတစ ဒီတစနဲ႔ လိုက္ဖမ္းဆုပ္မိျပန္ေတာ့…။
ဒီဘက္ေနာက္ပိုင္း ကာလေတြမွာ လက္ရိွ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ေထာက္ခံေနသူ (လို႔ ယူဆရသူ) ေတြကို လက္သံေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ကေလာင္စြမ္းျပတဲ့ ဘေလာ့ဂါအသစ္ေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳေပၚလာတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ လူသစ္ေပမယ့္ တျခားစာေပနယ္မွာ လက္စြမ္းျပခဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနမလားလို႔ ေတြးမိေလာက္ေအာင္ကို အေရးသြက္၊ အေတြးထက္လြန္းလွပါတယ္။ ထိခ်က္၊ ၿငိခ်က္၊ သေရာ္ခ်က္ေတြကလည္း ပိုင္ႏိုင္ပါေပ့…။ သြားေလေရာ့…၊ မီဒီယာကုိ မီဒီယာနဲ႔ တုိက္မယ္ဆုိတဲ့ အႀကံဉာဏ္ႀကီး…။
စီေဘာက္စ္ေတြထဲက ဖ႐ုႆ၀ါစာေတြကလည္း စိတ္ပ်က္စရာပါပဲ…။ အဲဒီထက္ပို စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတာက ဘယ္သူကမွန္း မသိ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွန္းမသိ လိုက္လံဆဲဆိုေနတဲ့ အမည္ေပါင္းစုံက ေရးတဲ့ အဆဲစာေတြကို အကဲျဖတ္ၿပီး ဒီမုိကေရစီလုိလားသူေတြက မိုက္႐ိုင္းစြာ ဆဲဆုိေနသေယာင္ေယာင္ မွတ္ခ်က္ျပဳ ေရးသားတာေတြက ပုိစိတ္ပ်က္စရာေကာင္းပါတယ္။ ဒါဟာ လွည့္ကြက္တခုလားေတာ့ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဆဲတဲ့ကိစၥေတြကိုလည္း ခဏခဏလဲ ေရးခဲ့ဖူးပါရဲ့။ သို႔ေသာ္…။
က်ေနာ္တုိ႔တေတြ တခုခု ေရးလိုက္၊ ေျပာလိုက္တိုင္းဟာ အာဏာပိုင္ေတြကို `အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္ေနတာခ်ည္းပဲ´ လို႔ ဆြဲယူသုံးသပ္ပစ္တာကလည္း စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ အာဏာပိုင္ေတြကုိ ဆန္႔က်င္မိရင္ပဲ `ႏိုင္ငံေရးသမား´ လို႔ အတင္းကာေရာႀကီး သတ္မွတ္လို သတ္မွတ္ နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ သမုတ္မႈႀကီးကို သုံးေနၾကတုန္းပါပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနၾကသူ ျပည္တြင္းျပည္ပက ဘေလာ့ဂါေတြဟာ လူငယ္၊လူလတ္ပိုင္းေတြက အမ်ားစု ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္ႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔မွ ပတ္သက္မႈ မရိွၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔တုိင္းျပည္အေပၚ သူတုိ႔ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵကိုေတာ့ မတူတဲ့ ရွဳေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန ေရးတတ္သလိုေလး ေရးၿပီး စာဖတ္သူေတြေရွ႕ ခ်ခင္းျပေနၾကပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြ မတရားတာရင္ မတရားဘူးေျပာမယ္၊ တုိင္းျပည္အတြက္ ဘယ္ေနရာေလးမွာ ဘယ္လုိေလး ဆိုရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးၿပီး အဲဒီအေတြးကုိ တင္ျပခ်င္တင္ျပမယ္။ ဒါေတြဟာ အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္ျခင္း သက္သက္မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာပိုင္ေတြအေနနဲ႔ ဒါဟာ`ျပည္သူေတြရဲ့ အသံပါလား´ လို႔ သေဘာပိုက္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္သင့္၊ လုပ္သင့္တာကို ျပည္သူ႔ဆႏၵ အစစ္အမွန္နဲ႔ အညီ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမွာပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အာဏာပိုင္ကို ဆန္႔က်င္မိတာနဲ႔၊ ဒီမိုကေရစီကို လုိလားမိတာနဲ႔ပဲ `အျဖဴကို ပေထြးေတာ္ခ်င္တယ္´ တုိ႔၊ `ေ၀ေလေလ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ´ တုိ႔ စသျဖင့္ ေျပာဆုိပုတ္ခတ္ပစ္လုိက္တာဟာ အေတာ္ကို ဆိုး၀ါးပါတယ္။
သာသနာေရး ၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီး လုပ္စားသူ ဘိုမွဴးခ်ဳပ္ သူရ ျမင့္ေမာင္တေယာက္ ေအာက္တုိဘာ ၂၄ ရက္ေန႔တုန္းက ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃာ့ မဟာနာယက ေက်ာင္းေဆာင္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကို သာသာနာေရး ဆုိင္ရာ ကိစၥေတြကို သြားေရာက္ ေလွ်ာက္ထားရာမွာ သပိတ္ေမွာက္ကံေဆာင္ပြဲကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူ သံဃာေတာ္ေတြဟာ `ေထာင္ထြက္ေတြ´ လုိ႔ ေျပာဆုိတာကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာက အဲဒီ၀န္ႀကီး ဘယ္လုိ မ်က္ႏွာနဲ႔ အဲဒီ ဆရာေတာ္ေတြေရွ႕မွာ အဲဒီလို စကားမ်ိဳး ေလွ်ာက္ထားႏိုင္လဲ ဆိုတာပါ။ တကယ္ေတာ့ လိမ္ေနတာကို နားေထာင္ေနရတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြထဲမွာ အင္းစိန္ ရြာမ ပရိယတၱိစာသင္တိုက္ ဆရာေတာ္ အဂၢမဟာပ႑ိတ ဘဒၵႏၱ တိေလာကာ ဘိ၀ံသ ဟာ သာသနာေရး ၀န္ႀကီး ေျပာတဲ့ အတုိင္းဆိုရင္ `ေထာင္ထြက္´ ပါပဲ။ (အေရးအသားအတြက္ ေတာင္းပန္ ကန္ေတာ့ပါ၏ ဘုရား)။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္တုန္းက နအဖကို သံဃာ့ကံေဆာင္ပြဲ ျပဳလုပ္ခဲ့မႈနဲ႔ ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ပစ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုေရာ သံဃာတုလုိ႔ သတ္မွတ္ခ်င္ေသးတာလား ဆိုတာကေတာ့…။
လူမႈေရးနဲ႔ ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြ ေဆာင္ရြက္ရာမွာ ျပည္သူလူထုအေပၚ ၾသဇာပုိမို သက္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လာဖုိ႔ လိုတယ္လို႔ သတင္းတပုဒ္မွာ ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ကိုဇာဂနာ၊ ကုိေက်ာ္သူ နဲ႔တကြ အႏုပညာရွင္တခ်ိဳ႔ သူတုိ႔ ယုံၾကည္ရာ ျပည္သူ႔အေရးမွာ ပါ၀င္မိလို႔ အဖမ္းဆီးခံရ၊ ေရွာင္တိမ္းရတာကို သတိရမိပါတယ္။ လူမႈေရး ႀကိဳက္သေလာက္လုပ္ပါ၊ သို႔ေသာ္…၊ အာဏာပိုင္ကိုေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ မထိခိုက္၊ မေ၀ဖန္မိေလႏွင့္ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ားလား…။
အင္မတန္မွ အားတက္စရာေကာင္းတာ တခုကို ဘေလာ့ဂ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ရင္းနဲ႕ သတိထားမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာျပည္တြင္းက လူငယ္ေတြရဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ အေတြးစိတ္ကူးေတြပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သတင္းအေမွာင္ခ်ထားေပမယ့္ သူတို႔ရဲ့ အေတြးေတြ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြက ေမွာင္မေနပါဘူး။ ပိတ္ဆို႔မႈ ေပါင္းစုံေၾကာင့္သာ အကန္႔အသတ္ တစုံတရာထားၿပီး သူတုိ႔ရဲ့ ခံစားခ်က္ကို ေရးသားတင္ျပေနရေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ့ စိတ္ထဲက ျဖစ္ခ်င္မႈေတြနဲ႔ ထက္ျမက္လွတဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ စဥ္းစားေတြးေခၚဉာဏ္ေတြကုိေတာ့ သူတို႔ရဲ့ အေရးအသားေတြက တဆင့္ ခံစားသိရိွရလုိ႔ အားတက္မိပါတယ္။
ေနာက္ဆုံး ေတြးမိတဲ့ အေတြးကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔မွာ ကျပသြားဖူးတဲ့ ဇာတ္မင္းသားေလး တေယာက္အေၾကာင္းကို သတိရမိရင္း ေတြးမိပါတယ္။ ဒီလိုပါ…။
***
က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးမွာ မိုးေလကင္းစင္လုိ႔ ေဆာင္းဦးေပါက္ၿပီ ဆုိရင္ ဇာတ္ပြဲေတြ ခဏခဏ က်င္းပေလ့ရိွပါတယ္။ ဘုရားပြဲ၊ ရန္ပုံေငြပြဲ စသျဖင့္ ဇာတ္ပြဲေတြက ေဆာင္းေလျမဴးျမဴး ဖုန္းလူးလူးနဲ႔ေပါ့…။
၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ဘက္မွာ လွည့္လွည္ ကျပေနတဲ့ ဇာတ္အဖြဲ႔ေတြထဲက `ရန္ကုန္ကိုကုိ´ ဆုိတဲ့ ဇာတ္မင္းသားေလးက လူႀကိဳက္အေတာ္မ်ားပါတယ္။ ႐ုပ္ကေလးကလည္း အသင့္အတင့္၊ သီခ်င္းဆိုလဲ ေကာင္း၊ အကလည္း ညက္ေညာလွပ ဆိုေတာ့ တျခားေသာ ၿမိဳ႔ေတြကလဲ ရန္ကုန္ကိုကုိ ဆိုရင္ အေတာ္အားေပးၾကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ကေလးရဲ့ ဘုရားပြဲတခုမွာ ရန္ကုန္ကုိကို တေယာက္ လာကတယ္ ဆိုပါစုိ႔…။
စေတ့ရိွဳးအစီအစဥ္ေရာက္ေတာ့ သူက သီခ်င္းေတြ တပုဒ္ၿပီး တပုဒ္ဆုိလိုက္၊ ေအာက္က ပရိသတ္က အားေပးလုိက္ေပါ့။ တခ်ိဳ႔ဆုိရင္ ေငြစကေလးေတြေတာင္ ဆုခ်လုိ႔…။
ဒီလိုနဲ႔…။
သူဆိုေနတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ မွာေတာ့ သီခ်င္းစာသားကလဲ မွားၿပီး၊ သံစဥ္ကလည္း အ၀င္အထြက္က မညီ ျဖစ္ပါေလေရာ…။ သီခ်င္းလဲဆုံးေရာ စင္ေထာင့္တေနရာကေန အသံတခု ထြက္လာတယ္။ သီခ်င္းဆုံးခိုက္ အခိုက္အတန္႔ေလးဆိုေတာ့ အေတာ္ေလးကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ပါပဲ။ `ေဟ့ေကာင္၊ ဘာေတြ ဆုိေနတာလဲ၊ ဆင္းေတာ့၊ ဆင္းေတာ့´…တဲ့။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ဆက္တိုက္ကို ေအာ္တာပါ။ အဲဒီမွာတင္ ရန္ကုန္ကိုကို က မိုက္ခြက္ႀကီးကိုင္ၿပီးေတာ့…
`ေဟ့၊ ခင္ဗ်ား အားမေပးခ်င္ထြက္သြား၊ ဟိုမွာ အားေပးေနတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး၊ ခင္ဗ်ား နားမေထာင္လို႔လဲ ဘာမွ ျဖစ္မသြားဘူး´
လို႔ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။
***
တခါတခါက်ေတာ့လည္း ခ်ီးက်ဴးသံဆိုတာက ခ်ိဳၿမိန္ေမႊးအီတဲ့ သစ္သီးတလုံးကို စားရသလို ခံစားရသေလာက္ ေ၀ဖန္ခံရရင္ေတာ့ ေဆးခါးႀကီးတလုံးကို ေသာက္ရသလုိပဲ ခံစားရတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ေဆးခါးႀကီးက ကိုယ့္ကို သက္လုံေကာင္းေစဖို႔ ေဆးခါးႀကီး ဆုိရင္ေတာ့ လာတိုက္သူကုိေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါပဲ။
***
ရန္ကုန္ကုိကို တေယာက္ စင္ေပၚကေန `ခင္ဗ်ားအားမေပးခ်င္ ထြက္သြား´ လုိ႔ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ထျပန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီထက္ စိတ္နည္းနည္းပိုျမန္သူေတြကေတာ့ ေျပာင္းဖူး႐ိုးေတြန႔ဲ ဂုဏ္ျပဳၾကတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ သူက ငိုသံပါနဲ႔ ပရိသတ္ကို ျပန္ေေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္က ေႏွာင္းသြားခဲ့ပါၿပီ။
ဟုတ္ကဲ့…၊ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႔မွာ ရန္ကုန္ကိုကို ဘယ္ေတာ့မွ လာ မကေတာ့သလို ဘယ္သူကမွလဲ ရန္ကုန္ကိုကို ဇာတ္အဖြဲ႔ အေၾကာင္းကို စကားထဲေတာင္ မေျပာေတာ့ပါဘူး။
ကလိုေစးထူး
