အေတြးထဲမွ စုိ႔မ်ား...

မေန႔က က်ေနာ္ `ဆြံ႕အျခင္း´ ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ကုိ ေရးၿပီးေတာ့ မွတ္ခ်က္ေရးလာၾကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားရဲ့ ရင္တြင္းစကားေတြက ၀မ္းနည္းပူေဆြးေနတဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ေတြကို တပ္လွန္႔ခဲ့ပါတယ္။

`နည္းလမ္းေကာင္းေတြ မရိွၾကေတာ့ဘူးလား´

အဲဒီ ေမးခြန္းကို က်ေနာ့္ကုိယ္က်ေနာ္လဲ အထပ္ထပ္အခါခါ ျပန္ေမးေနမိပါတယ္။ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ေတြကို အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစား၊ လက္ရိွျဖစ္ေနတာကို သိမွီသေလာက္ သုံးသပ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ အေတြးတခ်ိဳ႕ ထြက္လာပါတယ္။

***

တကယ္ေတာ့ …။

အခုလို ပက္ပက္စက္စက္ လူမဆန္စြာ ႏွိမ္နင္းခံလိုက္ရတာဟာ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးက `ဒီေလာက္ေတာ့ သူတုိ႔ မလုပ္၀့ံေလာက္ပါဘူး´ လို႔ ေတြးဆခဲ့မိၾကတာက အခ်က္တခ်က္ပါပဲ။ ဒီတခါေတာ့ျဖင့္ သူတို႔ ရွဳံးေလာက္ၿပီ၊ ျမန္မာျပည္ အေရးမွာ ဘုန္းဘုန္းေတြက အစ မေနသာေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အားလုံးကလည္း အားတက္သေရာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ အမွန္ပါပဲ။ ရတနာသုံးပါးမွာ တပါးအပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကိုေတာ့ `သူတို႔ မထိ၀့ံေလာက္ပါဘူး´ လို႔ ကုိယ့္ရဲ့ ႏူးည့ံတဲ့ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ကို ယွဥ္ေတြး တြက္ဆခဲ့မိၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္သူမွ မထင္မွတ္ထားတဲ့ ပုံစံနဲ႔ အခုလို ျဗဳန္းစားႀကီး အႏွိမ္နင္းခံလိုက္ရခ်ိန္မွာ အခုလို ေၾကကြဲဖြယ္ရာ အျဖစ္ဆုိးေတြနဲ႔ ႀကဳံႀကိဳက္လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။

အခုဆိုရင္ ဆႏၵျပပြဲေတြဟာ ၿငိမ္သက္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ မီးကို ေရနဲ႔ ၿငိမ္းသတ္လုိက္လုိ႔ ၿငိမ္ေနတဲ့ အၿငိမ္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မီးက်ီခဲရဲရဲေတြကို ဖြဲေတြ အမ်ားႀကီး အုပ္ပစ္လိုက္လို႔ အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ ဘာမီးခိုးမွ မထြက္ေတာ့ဘဲ ၿငိမ္းသြားသလို ထင္ေနရတဲ့ အၿငိမ္ပါ။ ဒီေတာ့ အဲဒီ မီးက်ီခဲေတြ ျပန္အရိွန္ေကာင္းလာေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္လုိ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ အေထာက္အပ့ံျပဳသင့္ပါသလဲ။

သက္တမ္းရင့္ သစ္ျမစ္တုံးႀကီးကို အစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာ ကြဲေအာင္ ေပါက္ဆိန္နဲ႔ ခြဲဖုိ႔ ခဲယဥ္းလြန္းေတာ့ စုိ႔ေတြနဲ႕ ဟိုေနရာမွာ ထုစိုက္လိုက္၊ ဒီေနရမွာ ထု စိုက္လိုက္နဲ႔ ခြဲတာကို ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ လက္ရိွ စစ္တပ္ဟာ အဲဒီလို သစ္ျမစ္တုံးႀကီးနဲ႔ တူပါတယ္။ ေကာင္းေသာ ၿမဲၿမံျခင္း မဟုတ္တဲ့ ၿမဲၿမံျခင္းနဲ႔ ေတာ္႐ုံေပါက္ဆိန္ကို သူတုိ႔ မတိုးေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔က စို႔ေတြနဲ႔ တခ်က္ျခင္း ထုစိုက္ရပါမယ္။

အဲဒီစို႔ေတြကို ျပည္တြင္းကလူေတြေရာ ျပည္ပက လူေတြပါ ထုစိုက္လုိ႔ ရပါတယ္။ မီဒီယာစို႔၊ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းျခင္းစို႔၊ ဖယ္က်ဥ္ပစ္ပယ္ျခင္းစို႔ အစရိွတဲ့ စို႔ေတြဟာ ျပည္တြင္းကပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္ပေရာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ထု႐ိုက္ရမယ့္ေနရာ မွန္မွန္န႔ဲ ဟန္ခ်က္ညီညီ ထု႐ိုက္သြားရင္ အာဏာရွင္ သစ္ျမစ္တုံးႀကီး ၿပိဳကြဲမွာပါပဲ။

ျပည္ပမွာဆိုရင္ အားလုံး သိၾကတဲ့အတိုင္း အနာဂတ္ရဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေလးေတြ ႐ုရွႏိုင္ငံမွာ ပညာေတာ္သင္ေနၾကတာ ရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ခပ္ေအးေအး၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ခပ္ဆူဆူ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆင္ျခင္တုံအျပည့္၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မာန္ျပည့္ဟန္ျပည့္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ယဥ္ေက်း၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႐ိုင္းပ် စသျဖင့္ အေရာအေရာ အႁပြန္းႁပြန္းျဖစ္ေနတဲ့ အာဏာသစ္ျမစ္ႀကီးရဲ့ မ႑ိဳင္ေလးေတြကို က်ေနာ္တုိ႔က ေပါက္ဆိန္နဲ႔ သြားေပါက္ေနလို႔ အလုပ္မျဖစ္ပါဘူး။ အထက္က တင္ျပခဲ့တဲ့ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းျခင္း စို႔နဲ႔ ဖယ္က်ဥ္ပစ္ပယ္ျခင္းစို႔ေတြကို ထိုက္သင့္အားေလ်ာ္စြာ အသုံးခ်ၿပီး ျပည္သူဘက္ပါေအာင္ လုပ္ေဆာင္သင့္ပါတယ္။

ဘယ္လိုလုပ္ေဆာင္မလဲလို႔ ေမးစရာ ရိွျပန္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိ `မင္းတုိ႔ေတြ ငါတုိ႔ ျပည္သူေတြဘက္က ေနၿပီး မင္းတို႔ အထက္အရာရိွေတြကို ျပန္တြန္းလွန္ပါကြာ´ လုိ႔ သြားေျပာရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ အဲဒီလိုလဲ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ အဓိက အလုပ္ႏိုင္ဆုံး အရာက က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္အတြက္ အဓိက လိုအပ္ေနတာက ဘာလဲ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြ တကယ္လိုလားေနတာက လက္ရိွအေနအထားကို မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သူတုိ႔ သိသြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ လိုလားခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္လာေအာင္ စည္း႐ုံးႏိုင္ပါတယ္။ ဘာလုပ္သင့္လဲ ဆိုတာကို သူတုိ႔ရဲ့ ကုိယ္ပုိင္ အသိတရားက ဆုံးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္။

ဘယ္လိုေျပာေျပာ၊ ဘာေတြပဲ စည္း႐ုံးစည္း႐ုံး `စစ္တပ္ကိုေတာ့ လာမထိနဲ႔ကြ၊ ကိုယ့္ကုသိုလ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္လာတာ၊ မနာလုိမရိွၾကနဲ႕´ ဆိုတဲ့ စစ္ဘိုေတြအတြက္ကိုေတာ့ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းျခင္း စို႔ထက္ ဖယ္က်ဥ္ ပစ္ပယ္ျခင္း စို႔ကိုသာ အသုံးျပဳသင့္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက အဲဒီလို စစ္ဘိုေတြ ဒီထက္ပို မမ်ားလာဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ပါးနပ္ရပါလိမ့္မယ္။

ျပည္တြင္းက လူေတြကေတာ့ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စရာေတြ ပုိမ်ားပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ စစ္တပ္တခုလုံးက စစ္သားအားလုံးက သူတုိ႔ အထက္အရာရိွေတြကို ၾကည္ျဖဴေနၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္ထဲ၀င္မိမွေတာ့ ေပါက္တဲ့ နဖူး မထူးပါဘူးကြာ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ဘ၀ကို အလိုက္သင့္ေမ်ာေနရတဲ့ စစ္သားေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အခုလက္ရိွ စစ္တပ္လုပ္ေနတာဟာ တိုင္းျပည္တျပည္လုံး ေကာင္းစားဖုိ႔ မဆုိထားနဲ႔ `စစ္တပ္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ထားႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး´ ဆိုတဲ့အေတြးက စစ္သည္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရိွေနၿပီးသားပါပဲ။ အဲဒီအေတြးေတြ စစ္သည္အားလုံးမွာ ၀င္လာႏိုင္ဖုိ႔ကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ေတြ စို႔ေတြကို အလ်ဥ္းသင့္သလို သုံးရပါမယ္။

အခုလို ဘုန္းဘုန္းေတြကိုပါ မခ်န္ ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြင္းခံရတာမ်ိဳး က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္မရင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဖိုးတန္ အာဇာနည္ေတြ ႏွေျမာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ သတိရိွရိွနဲ႔ ေနာက္ထပ္ တိုက္ပြဲ တခုကို ထပ္မံ ေဖာ္ေဆာင္ၾကရပါမယ္။

အခု တႀကိမ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အာဏာရွင္ေတြရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားကို ရပ္သြားေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တာဟာလဲ သူတို႔ အသာစီး ရသြားတဲ့ အေျဖတခုပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေနာင္တႀကိမ္မွာ သူတုိ႔ရဲ့ ယႏၱရားတခုလုံး ရပ္တန္႔သြားႏုိင္ေလာက္တဲ့ အထိ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ ဥပမာ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵမျပဘဲ ၀န္ထမ္းအားလုံး အလုပ္မဆင္းဘဲ အိမ္မွာေနၿပီး ဆႏၵျပတဲ့ နည္းလမ္းမ်ိဳးကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ အဲဒီ ၀န္ထမ္းေတြ အဲဒီလို ဆႏၵျပခ်င္လာေအာင္ေတာ့ စို႔ေတြကို လိမၼာပါးနပ္လွစြာ သုံးရပါမယ္။

အခုပို႔စ္ဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ စဥ္းစားမိခ်က္ေတြကို တျခားလူေတြလဲ ေ၀ဖန္သုံးသပ္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားတာထက္ သာလြန္ေကာင္းမြန္တဲ့ အေျဖေတြ ထြက္လာဖုိ႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးပါတယ္။ ဖတ္ရွဳမိတဲ့ မိတ္ေဆြအားလုံးရဲ့ စဥ္းစားမိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကိုလည္း အေလးထား ေစာင့္ေမွ်ာ္ပါမယ္။ အားလုံးရဲ့ အျမင္ေတြထဲကမွ လက္ရိွ အေနအထားနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ အျဖစ္ႏိုင္ဆုံး အခ်က္အလက္ေတြကို ထုတ္ႏႈတ္ယူၿပီး မိမိနဲ႔ နီးစပ္ရာအလိုက္ တဆင့္တဆင့္ မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔ လိုလားေနတဲ့ ျပည္သူ႔ဆႏၵ အစစ္အမွန္ ျပည့္၀လိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္မိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ မလိုလားအပ္တဲ့ အေႏွာက္အယွက္ေတြ ရိွလာႏိုင္ပါတယ္၊ အသားလြတ္ လာေရာက္ ဆဲဆိုတာေတြ ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါေတြကို လစ္လ်ဴရွဳၿပီး အေကာင္းဆုံး အေျဖတခုကို ၀ိုင္း၀န္းစဥ္းစား ေပးၾကဖုိ႔ ေမတၱာ ရပ္ခံလိုပါတယ္။

***

ဆရာမ ေမၿငိမ္းရဲ့ မွတ္ခ်က္စကားက လစ္ဟာသြားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ အေတြးကြက္လပ္ကို ေနရာျဖည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။

`ေျဖာင္း´ ဆိုတဲ့ အသံဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ႐ိုက္ခ်ိဳးလိုက္တဲ့ အသံလို႔ က်မ မထင္ပါ။ မတရားမႈကို သိသိသာသာ ၀န္ခံလိုက္တဲ့ အသံ၊ ၿပီးေတာ့ လူေတြ ၿငိမ္၀ပ္ေနမႈကို လႈပ္ႏႈိးလိုက္တဲ့ အသံ

ဟုတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ႐ိုက္ခ်ိဳးလိုက္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တကယ္ေတာ့ မပ်က္က်ိဳးသြားပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလဲ ပ်က္က်ိဳးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ကလိုေစးထူး