ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ လက္ကမ္းပါသည္…

က်ေနာ္ ခြင့္ယူထားတာ အတန္ငယ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

ဒီေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္ ဘေလာ့ျပန္အေရးေစခ်င္ဆုံးေသာ မေမဓာ၀ီတေယာက္ `ဘေလာ့ဂ္ျပန္ေရးေတာ့မယ္´ လို႔ ေျပာလာေတာ့ အတုိင္းမသိ ၀မ္းသာခဲ့ပါတယ္။ သူ ဘေလာ့ဂ္ေရးတာ နားလိုက္ကတည္းက ၀မ္းနည္းစိတ္၊ ခံျပင္းစိတ္နဲ႔အတူ တြဲထားတဲ့ လက္ခ်င္း ဆြဲျဖဳတ္ခံခဲ့ရသလို ခံစားေနခဲ့ရတာဟာ အခု သူ ျပန္ေရးေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ အားေတာ္ေတာ္တက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ ပရိသတ္ေတြလည္း သူ႔စာေတြကို ျပန္ဖတ္ရေတာ့မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မအားလပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမ်ားမွာမုိ႔ အရင္ေလာက္ေတာ့ လက္သြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူ ေျပာေပမယ့္ ဘာမွ မရိွေတာ့တဲ့ အျဖဴေရာင္ျပင္ႀကီးကိုပဲ ေန႔စဥ္ျမင္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ တပတ္ကို တပုဒ္ပဲ ျပန္ေရးရင္ေတာင္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာပါ။

မေမဘေလာ့ဂ္ ျပန္ဖြင့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္သေဘာနဲ႔ မေမကို ႀကိဳဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ေရးထားပါတယ္။ ကဗ်ာနာမည္က ႐ိုး႐ိုးေလးပါပဲ။ ေမဓာ၀ီ…သို႔…တဲ့။

ေမဓာ၀ီ…သုိ႔

ေတြးမိေတြးရာ ေရးမိတာမို႔
စိတ္ကူးသီရာ စာကဗ်ာႏွင့္
မွတ္ဖြယ္စုံစု၊ ထုတ္ႏႈတ္ျပဳကာ
စိတ္အားထက္ရည္၊ တင္ဆက္သည္
႐ိုးသား တည္ၾကည္၊ ေမဓာ၀ီ… (သုိ႔)…။

ပန္းတုိင္ကိုျမန္း၊ ခရီးလမ္းတြင္
ရံဖန္ခါ၌၊ မတူစ႐ိုက္
လူတသိုက္က
ရန္စြယ္ပိုမို၊ သံမခ်ိဳလဲ
ၾကည္စင္စိတ္ထား၊ မုန္းမပြားလင့္…။

ရံဖန္ခါတြင္
အားငယ္ႏြမ္းသြင္၊ လန္းမရႊင္ႏွင့္
ညိွဳးငယ္စိတ္ခ်ဳံး၊ အပူဖုံးလွ်င္
တြဲလက္ညီတူ၊ အားေပးကူအ့ံ…။

ရံဖန္ခါ၀ယ္
အျမင္ျခင္းလွယ္၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္ျဖင့္
ကေလာင္သြက္လက္၊ အေရးထက္စဥ္
၀မ္းသာၾကည္ျဖဴ၊ ေပ်ာ္ရႊင္တူအ့ံ…။

ေမဓာ၀ီသို႔..၊
ထာ၀ရရည္၊ စိတ္တည္ၾကည္ျဖင့္
စာပန္းသီျမန္း၊ ျပန္လာလမ္းကို
ကမ္းလင့္ႀကိဳဆို၊ ေထြးေႏြးပိုသည္
စိတ္ထားတြဲလက္ ၿမဲေစေသာ္၀္…။

ကလုိေစးထူး