ညေန အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဆုိတာနဲ႔ ၀မ္းဗိုက္က တၾကဳတ္ၾကဳတ္နဲ႔ ဆာေလာင္ေနၿပီ။ မဆာဘဲ ေနမလား၊ မနက္ ဆယ္နာရီထိုး ခဏနားခ်ိန္မွာ ထမင္းတခါ စားၿပီးကတည္းက အလုပ္ခ်ိန္တေလွ်ာက္လုံး ဘာမွမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မစားရတာ...။ ဆိုဒါ တလုံးတေလ ေသာက္ေပမယ့္ အဲဒါကလဲ ၀မ္းထဲက ပုိးမ်ိဳးရွစ္ဆယ္ကို ၿငိမ္သက္သြားေအာင္ လုံး၀ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ တခုခု စားဖုိ႔ အရင္စဥ္းစားရေတာ့တာပါပဲ။
ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ တေန႔ကို ထမင္း အနည္းဆုံး သုံးခါကေန တခါတေလ ေလးခါ၊ ငါးခါ အထိေတာင္ စားတယ္။ ဒါလဲ လူက ပိန္ေညာင္ေညာင္ပါပဲ...၊ မထူးပါဘူး။ အခု ဒီႏိုင္ငံကုိ ေရာက္လာေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ ၇ နာရီကေန ညေန ၃ နာရီခြဲအထိ ဆိုေတာ့ မနက္မိုးလင္းၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔ကၽြတ္တခုခုကို ပါးစပ္ထဲ အတင္းထုိးသြတ္သြင္းရတာပဲ။ ၿပီးရင္ မေန႔ညေနကတည္းက ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းကို ခ်ိဳင့္ဆြဲလို႔ အလုပ္ကို သြားေလသတည္းေပါ့...။
ဒီကုိ စေရာက္ခါစတုန္းက က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ငါးပိတုိ႔၊ အခ်ိဳမႈန္႔တို႔ စားရပါ့မလားမသိဘူး ဆိုၿပီး ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဒီႏိုင္ငံကို ေခၚခဲ့တဲ့ တရားေဟာဆရာရဲ့ အိမ္မွာ ရက္အတန္ၾကာေနရတုန္းက ဆုိရင္ စေရာက္ေရာက္ျခင္းကလဲျဖစ္၊ သူတုိ႔ အစားအစာက ငန္တာကငန္၊ ခ်ိဳတာက ခ်ိဳနဲ႔ အာရွသားပါးစပ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွကို အစပ္အဟပ္ မတည့္တာ။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ တရားေဟာဆရာက က်ေနာ့္အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး စားေသာက္ေရး သိပ္ဟန္ပုံမရတာကို သေဘာေပါက္တယ္နဲ႔ တူတယ္။ ထိုင္းစားေသာက္ဆုိင္ တခုကို ေခၚသြားေတာ့ အားရပါးရ တြယ္ေတာ့တာပဲ။
ေနာက္ေတာ့မွ သိတယ္...၊ ဒီမွာက သူ႔လူမိ်ဳးအလိုက္၊ အစားအစာေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ေတြက တေနရာမဟုတ္ တေနရာမွာ ရိွၾကတာကုိး။ က်ေနာ့္ကို အာရွေစ်းဆုိင္ကို ေခၚသြားေတာ့ အဲဒီမွာ ငါးပိဘူး၊ အခ်ိဳမႈန္႔၊ ဆန္၊ မွ်စ္၊ ကန္ဇြန္းရြက္ အဲဒါေတြကို ေတြ႔ၿပီး ေပ်ာ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို တရားေဟာဆရာက ႂကြားလိုက္ေသးတယ္။ 'This is America' တဲ့...။
***
ျမန္မာျပည္မွာတုန္းကေတာ့ ေနခဲ့ရတဲ့ အရပ္ကိုက နယ္ၿမိဳ႔မွာဆိုေတာ့ မနက္ခင္း ေစ်းထဲကို သြားရင္ ေတာနယ္က လာေရာင္းတတ္တဲ့ အသီးအႏွံ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ ရႏိုင္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ ေပၚေရာင္းတဲ့ အသားဆုိတာက ဒီေန႔ေပၚ ဒီေန႔ အထမ္းနဲ႔ေရာင္း...၊ အျပတ္ပဲ။ ေရခဲစိမ္ထားတာတာတုိ႔ ဘာတုိ႔ မရိွဘူး။ ႏွီးေက်ာေတြနဲ႔ သီၿပီး `၀က္သားရမယ္၊ အမဲသား ရမယ္´ လို႔ ေအာ္ေရာင္းၾကတာ။ စားခ်င္တဲ့လူက `ဟဲ့၊ လာဦး၊ ငါ့ကို တပိႆာတြဲ တတြဲေပးစမ္းပါ´ ဆိုၿပီး ေခၚ၀ယ္စား...။ ပိုက္ဆံ မလည္ေသးလဲ လကုန္ေပးေပါ့။
အခု ဒီမွာက်ေတာ့ အဲဒီလုိ ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ။ Food Mart ေတြမွာ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့ အသားကုိ ေသေသသပ္သပ္၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ထုပ္လို႔ ပိုးလုိ႔...။ ဒါေပမယ့္ အရသာက်ေတာ့ ေရႊျပည္ႀကီးက အသား၊ ငါးေတြကို မွီတယ္လို႔ကို မထင္ဘူး။ က်ေနာ့္ရဲ့ ဂြက်က် အႀကိဳက္တမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ၀က္သားဆိုရင္ အဆီတုံးပါမွ ႀကိဳက္တဲ့ အက်င့္က ဒီက အဆီမပါတဲ့ ၀က္သားေတြကုိ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ လွ်ာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့လဲ လွ်ာ ေနသားက်သြားတာပါပဲေလ။
သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ့ လမ္းညႊန္ေကာင္းမႈနဲ႔ တခါမွာေတာ့ Meet Industry ဆိုတဲ့ အသားေပၚတဲ့ ေနရာတခုကို ေရာက္သြားဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ သိုး၊ ႏြား၊ ၀က္၊ ဆိတ္ေတြကို အမ်ားႀကီးေမြးထားတယ္။ ဘဲငန္းေတြလဲ ရိွေသးတယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့ ေနရာကေနဆုိရင္ တနာရီသာသာေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ ဟိုး... ေတာက်က် ခပ္ေခါင္ေခါင္ထဲမွာ။ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာက မကၠဆီကန္ေတြ မ်ားတယ္။ အဲဒီကိုေရာက္တာနဲ႔ `အာမီးဂို (သူငယ္ခ်င္း) ဘာလိုခ်င္သလဲ´ ဆိုၿပီး ေမးေတာ့တာပဲ။ ၀က္လုိခ်င္သလား၊ ဆိတ္လိုခ်င္သလား၊ အမဲ ေပၚခ်င္သလား၊ လုိခ်င္တဲ့ အေကာင္ကို လက္ညိွဳးထိုးလိုက္ ခ်က္ခ်င္းဖ်က္ၿပီး အသားေပၚေပးေတာ့တာပဲ။ သိပ္ေတာ့ ဟန္မက်ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က သူငယ္ခ်င္းက ဆိတ္တေကာင္ ၀ယ္ေတာ့ သူတို႔ အသားေပၚတာကို အစအဆုံးၾကည့္မိတာ အခုအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ ဆိတ္သားစားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။
ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္...၊ ဒီႏိုင္ငံက အစားအစာေတြထဲမွာ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔၊ ကင္တပ္ကီ ၾကက္ေၾကာ္ နဲ႔ ေဟာ့ေဒါ့ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ တေလာက က်ေနာ့္ကို ေလွစီးဖို႔ ဖိတ္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ မိသားစုက ေကၽြးခဲ့တဲ့ အီတာလ်ံအသားလုံး ဆိုတာေလးကလဲ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့ထ္နဲ႔ ဘာနဲ႔ ဆိုေတာ့ စားရတာ အရသာရိွသား။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အေမရိကန္ စားေသာက္ဆုိင္ကို အခုအခ်ိန္ထိ တခါမွ သြားမစားဖူးေသးဘူး။ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ အစားအစာကို ဘယ္ဟာက ကုိယ့္ပါးစပ္နဲ႔ တည့္မွန္းမသိ၊ ဘယ္ဟာက မတည့္မွန္း မသိတာေၾကာင့္ မွာမစားတတ္လုိ႔ပါ။ ေတာက်လုိက္ပုံမ်ား...။
Mall ေတြ ဘာေတြ သြားလည္ရင္ေတာ့ တ႐ုတ္စာ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ တခါတေလ စားရတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔လဲ ခ်ိဳအီအီ အရသာေတြ ရိွတဲ့အစာက ရိွတာပါပဲ။ ဂ်ပန္အစာ ဆူရွီးကေတာ့ လုံးးးးးးး၀ မႀကိဳက္...။ ဆူရီွလိပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က တခါတေလက်ရင္ သူေရာင္းမကုန္တဲ့ ဆူရွီဘူး တဘူးႏွစ္ဘူး ယူလာေကၽြးတတ္တယ္။ သူ႔ေရွ႕က်ရင္ေတာ့ `ေက်းဇူးဗ်ာ´ ဆုိၿပီး ယူထားလုိက္ေပမယ့္ တခါမွ ဟုတ္ဟုတ္ညားညား မစားျဖစ္ပါဘူး။
***
ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီႏိုင္ငံမွာကေတာ့ အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘာစားခ်င္သလဲ၊ တရုတ္စာလား၊ ထုိင္းစာလား၊ အိႏိၵယစာလား အစုံရိွေပမယ့္ က်ေနာ္ တကယ္လြမ္းတာက ေရႊျပည္ႀကီးက `ထမင္း၀ိုင္းေလး´ ကုိပါပဲ။
ေခ်ာင္းထဲက ရတဲ့ ငါးနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းရည္က်ဲ ငါးဟင္းတခြက္ရယ္၊ ဇရစ္ဟင္းခ်ိဳရယ္၊ ငါးပိရည္နဲ႔ ဋရင္ေကာက္ ညႊန္႔တို႔စရာရယ္ကိုသာ ထမင္းပူပူနဲ႔ ေလြးလုိက္ရရင္ေတာ့လား...၊ ဒီႏိုင္ငံမွာ စားလုိ႔ေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့ အစားအစာေတြနဲ႔ ဘယ္လဲႏိုင္လိမ့္မွာတုန္း...။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။
ကလိုေစးထူး
(လင္း Tag ထားေသာ ျဖစ္သလို ပို႔စ္အတြက္ ေရးဖြဲ႔ပါသည္)
ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ တေန႔ကို ထမင္း အနည္းဆုံး သုံးခါကေန တခါတေလ ေလးခါ၊ ငါးခါ အထိေတာင္ စားတယ္။ ဒါလဲ လူက ပိန္ေညာင္ေညာင္ပါပဲ...၊ မထူးပါဘူး။ အခု ဒီႏိုင္ငံကုိ ေရာက္လာေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ ၇ နာရီကေန ညေန ၃ နာရီခြဲအထိ ဆိုေတာ့ မနက္မိုးလင္းၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔ကၽြတ္တခုခုကို ပါးစပ္ထဲ အတင္းထုိးသြတ္သြင္းရတာပဲ။ ၿပီးရင္ မေန႔ညေနကတည္းက ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းကို ခ်ိဳင့္ဆြဲလို႔ အလုပ္ကို သြားေလသတည္းေပါ့...။
ဒီကုိ စေရာက္ခါစတုန္းက က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ငါးပိတုိ႔၊ အခ်ိဳမႈန္႔တို႔ စားရပါ့မလားမသိဘူး ဆိုၿပီး ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဒီႏိုင္ငံကို ေခၚခဲ့တဲ့ တရားေဟာဆရာရဲ့ အိမ္မွာ ရက္အတန္ၾကာေနရတုန္းက ဆုိရင္ စေရာက္ေရာက္ျခင္းကလဲျဖစ္၊ သူတုိ႔ အစားအစာက ငန္တာကငန္၊ ခ်ိဳတာက ခ်ိဳနဲ႔ အာရွသားပါးစပ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွကို အစပ္အဟပ္ မတည့္တာ။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ တရားေဟာဆရာက က်ေနာ့္အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး စားေသာက္ေရး သိပ္ဟန္ပုံမရတာကို သေဘာေပါက္တယ္နဲ႔ တူတယ္။ ထိုင္းစားေသာက္ဆုိင္ တခုကို ေခၚသြားေတာ့ အားရပါးရ တြယ္ေတာ့တာပဲ။
ေနာက္ေတာ့မွ သိတယ္...၊ ဒီမွာက သူ႔လူမိ်ဳးအလိုက္၊ အစားအစာေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ေတြက တေနရာမဟုတ္ တေနရာမွာ ရိွၾကတာကုိး။ က်ေနာ့္ကို အာရွေစ်းဆုိင္ကို ေခၚသြားေတာ့ အဲဒီမွာ ငါးပိဘူး၊ အခ်ိဳမႈန္႔၊ ဆန္၊ မွ်စ္၊ ကန္ဇြန္းရြက္ အဲဒါေတြကို ေတြ႔ၿပီး ေပ်ာ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို တရားေဟာဆရာက ႂကြားလိုက္ေသးတယ္။ 'This is America' တဲ့...။
***
ျမန္မာျပည္မွာတုန္းကေတာ့ ေနခဲ့ရတဲ့ အရပ္ကိုက နယ္ၿမိဳ႔မွာဆိုေတာ့ မနက္ခင္း ေစ်းထဲကို သြားရင္ ေတာနယ္က လာေရာင္းတတ္တဲ့ အသီးအႏွံ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ ရႏိုင္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ ေပၚေရာင္းတဲ့ အသားဆုိတာက ဒီေန႔ေပၚ ဒီေန႔ အထမ္းနဲ႔ေရာင္း...၊ အျပတ္ပဲ။ ေရခဲစိမ္ထားတာတာတုိ႔ ဘာတုိ႔ မရိွဘူး။ ႏွီးေက်ာေတြနဲ႔ သီၿပီး `၀က္သားရမယ္၊ အမဲသား ရမယ္´ လို႔ ေအာ္ေရာင္းၾကတာ။ စားခ်င္တဲ့လူက `ဟဲ့၊ လာဦး၊ ငါ့ကို တပိႆာတြဲ တတြဲေပးစမ္းပါ´ ဆိုၿပီး ေခၚ၀ယ္စား...။ ပိုက္ဆံ မလည္ေသးလဲ လကုန္ေပးေပါ့။
အခု ဒီမွာက်ေတာ့ အဲဒီလုိ ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ။ Food Mart ေတြမွာ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့ အသားကုိ ေသေသသပ္သပ္၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ထုပ္လို႔ ပိုးလုိ႔...။ ဒါေပမယ့္ အရသာက်ေတာ့ ေရႊျပည္ႀကီးက အသား၊ ငါးေတြကို မွီတယ္လို႔ကို မထင္ဘူး။ က်ေနာ့္ရဲ့ ဂြက်က် အႀကိဳက္တမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ၀က္သားဆိုရင္ အဆီတုံးပါမွ ႀကိဳက္တဲ့ အက်င့္က ဒီက အဆီမပါတဲ့ ၀က္သားေတြကုိ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ လွ်ာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့လဲ လွ်ာ ေနသားက်သြားတာပါပဲေလ။
သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ့ လမ္းညႊန္ေကာင္းမႈနဲ႔ တခါမွာေတာ့ Meet Industry ဆိုတဲ့ အသားေပၚတဲ့ ေနရာတခုကို ေရာက္သြားဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ သိုး၊ ႏြား၊ ၀က္၊ ဆိတ္ေတြကို အမ်ားႀကီးေမြးထားတယ္။ ဘဲငန္းေတြလဲ ရိွေသးတယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့ ေနရာကေနဆုိရင္ တနာရီသာသာေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ ဟိုး... ေတာက်က် ခပ္ေခါင္ေခါင္ထဲမွာ။ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာက မကၠဆီကန္ေတြ မ်ားတယ္။ အဲဒီကိုေရာက္တာနဲ႔ `အာမီးဂို (သူငယ္ခ်င္း) ဘာလိုခ်င္သလဲ´ ဆိုၿပီး ေမးေတာ့တာပဲ။ ၀က္လုိခ်င္သလား၊ ဆိတ္လိုခ်င္သလား၊ အမဲ ေပၚခ်င္သလား၊ လုိခ်င္တဲ့ အေကာင္ကို လက္ညိွဳးထိုးလိုက္ ခ်က္ခ်င္းဖ်က္ၿပီး အသားေပၚေပးေတာ့တာပဲ။ သိပ္ေတာ့ ဟန္မက်ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က သူငယ္ခ်င္းက ဆိတ္တေကာင္ ၀ယ္ေတာ့ သူတို႔ အသားေပၚတာကို အစအဆုံးၾကည့္မိတာ အခုအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ ဆိတ္သားစားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။
ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္...၊ ဒီႏိုင္ငံက အစားအစာေတြထဲမွာ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔၊ ကင္တပ္ကီ ၾကက္ေၾကာ္ နဲ႔ ေဟာ့ေဒါ့ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ တေလာက က်ေနာ့္ကို ေလွစီးဖို႔ ဖိတ္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ မိသားစုက ေကၽြးခဲ့တဲ့ အီတာလ်ံအသားလုံး ဆိုတာေလးကလဲ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့ထ္နဲ႔ ဘာနဲ႔ ဆိုေတာ့ စားရတာ အရသာရိွသား။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အေမရိကန္ စားေသာက္ဆုိင္ကို အခုအခ်ိန္ထိ တခါမွ သြားမစားဖူးေသးဘူး။ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ အစားအစာကို ဘယ္ဟာက ကုိယ့္ပါးစပ္နဲ႔ တည့္မွန္းမသိ၊ ဘယ္ဟာက မတည့္မွန္း မသိတာေၾကာင့္ မွာမစားတတ္လုိ႔ပါ။ ေတာက်လုိက္ပုံမ်ား...။
Mall ေတြ ဘာေတြ သြားလည္ရင္ေတာ့ တ႐ုတ္စာ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ တခါတေလ စားရတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔လဲ ခ်ိဳအီအီ အရသာေတြ ရိွတဲ့အစာက ရိွတာပါပဲ။ ဂ်ပန္အစာ ဆူရွီးကေတာ့ လုံးးးးးးး၀ မႀကိဳက္...။ ဆူရီွလိပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က တခါတေလက်ရင္ သူေရာင္းမကုန္တဲ့ ဆူရွီဘူး တဘူးႏွစ္ဘူး ယူလာေကၽြးတတ္တယ္။ သူ႔ေရွ႕က်ရင္ေတာ့ `ေက်းဇူးဗ်ာ´ ဆုိၿပီး ယူထားလုိက္ေပမယ့္ တခါမွ ဟုတ္ဟုတ္ညားညား မစားျဖစ္ပါဘူး။
***
ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီႏိုင္ငံမွာကေတာ့ အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘာစားခ်င္သလဲ၊ တရုတ္စာလား၊ ထုိင္းစာလား၊ အိႏိၵယစာလား အစုံရိွေပမယ့္ က်ေနာ္ တကယ္လြမ္းတာက ေရႊျပည္ႀကီးက `ထမင္း၀ိုင္းေလး´ ကုိပါပဲ။
ေခ်ာင္းထဲက ရတဲ့ ငါးနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းရည္က်ဲ ငါးဟင္းတခြက္ရယ္၊ ဇရစ္ဟင္းခ်ိဳရယ္၊ ငါးပိရည္နဲ႔ ဋရင္ေကာက္ ညႊန္႔တို႔စရာရယ္ကိုသာ ထမင္းပူပူနဲ႔ ေလြးလုိက္ရရင္ေတာ့လား...၊ ဒီႏိုင္ငံမွာ စားလုိ႔ေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့ အစားအစာေတြနဲ႔ ဘယ္လဲႏိုင္လိမ့္မွာတုန္း...။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။
ကလိုေစးထူး
(လင္း Tag ထားေသာ ျဖစ္သလို ပို႔စ္အတြက္ ေရးဖြဲ႔ပါသည္)
8 comments:
အဲ့မွာျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္ရိွဘူးလားးး
ဋ ေကာက္ညြန့္ဆိုတာ မၾကားဘူးဘူး
ေျပာျပပါ..။၂ခါရိွပီဗ် ဓာတ္ပံုရွာပီးတင္ေပးပါဗ်ိဳ
sushi ဘူးေလးက်ေနာ့္အခန္း၀မွာထားခဲ့ပါဗ်ိဳ့။
ကိုေစးထူးေရ ေက်းဇူးပါ။ ေခ်ာင္းထဲက ငါးကို ဒီေန ့စိတ္ကူးယဥ္ျပီး ထမင္းစားမယ္။ း)
thanks for a sensational post.
အခုတစ္ေလာ စားစရာေတြ ပို ့စ္ေရးတာ ခဏခဏေတြ ့ေန
ရေတာ့ ဗိုက္ေတြ ခဏခဏ ဆာေနတယ္ဗ်ိဳ ့။ :D
ဒါနဲ ့ စကားမစပ္က်ေနာ္ဆီမွာ ျမိတ္ငပိ ေထာင္ဗူးရွိတယ္ဗ်။
:P
ဟုတ္တယ္ ကိုေစးထူးေရ။ ေရခဲရုိက္ထားတာ မဟုတ္တဲ႔ ေရႊျပည္ႀကီးက ခုေပၚ ခုေရာင္း အသားေတြ၊ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသီးေတြက မေမ႔ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတာပဲ။
ေနာက္ၿပီး မိသားစုထမင္း၀ိုင္းေလး..။
လြမ္းရတဲ႔ အဓိက ၂ခ်က္ကို ေထာက္ျပသြားတဲ႔ ပို႔စ္ေလးမို႔ ေက်းဇူးပဲ ေမာင္ေလးေရ..။
ပုံရိပ္လည္း ဖတ္ရင္းနဲ႕ ေရႊျပည္ၾကီးက အစားအေသာက္ေတြကုိ လြမ္းလာျပီ။
anonymous ဋရင္ေကာက္ ညႊန္႔ဆိုတာ သူ႔အညႊန္႔ကိုက ေကာက္ေကာက္ကေလးနဲ႔ ဋရင္ေကာက္နဲ႔ ဆင္လို႔ အဲလိုေခၚတာ။ ပုံရွာေတြ႔ရင္ေတာ့ တင္ေပးမယ္။
gate စိတ္ခ်...၊ အခန္းတုိင္ယာေရာက္ လာပို႔ေပးမယ္။ :P
လင္း...၊ အားရပါးရသာ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္ေပေတာ့။ :D
steve evergreen ေက်းဇူးပါ။
ကုိေမာင္ငယ္...၊ ၿမိတ္ငပိလွဲဘူးေရာရိွေသးလား။ :P
အမ မခ်ိဳသင္း...၊ တခါတေလ စေနေစ်းမွာရတဲ့ အရြက္ေတြေတာ့ လတ္သားပဲေနာ္။
ပုံရိပ္...၊ မေတြ႔တာေတာင္ၾကာၿပီ။
Post a Comment