စာသင္ေက်ာင္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္

ခ်ိန္းထားတာကို အခ်ိန္မီေရာက္လာေအာင္ ကမန္းကတန္း လာရတာမို႔ လူက နည္းနည္းေတာ့ ဘုိသီဘတ္သီႏိုင္ေနတယ္။ ရာသီဥတု မႈံပ်ပ်ေအာက္မွာေတာ့ မူလတန္းေက်ာင္းငယ္ေလး တခုက တည္ၿငိမ္ခန္႔ညားတဲ့ ဟန္အျပည့္...။




ဂိတ္ေပါက္၀မွာ ရပ္ေနတဲ့ လုံၿခဳံေရး အေစာင့္ကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေက်ာင္းထဲကို ၀င္ျဖစ္ေတာ့ အခ်ိန္က ညေန ေလးနာရီထိုးဖို႔ မိနစ္အနည္းငယ္သာ လိုေတာ့တယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့၊ ေနာက္မက်ေသးလို႔...။


***

ဒီေန႔ ညေန က်ေနာ္ အဲဒီေက်ာင္းကေလးကို ေရာက္သြားျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီလိုပါ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾကာသပေတးေန႔တုန္းက Joe ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တေယာက္ က်ေနာ့္အိမ္ကို ေရာက္လာတယ္။ Joe က ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို အထူးခ်စ္ခင္ၿပီး သူ႔ရဲ့ ပင္စင္အခ်ိန္ကာလ တေလွ်ာက္လုံးမွာ ဒီျပည္နယ္ကို ေရာက္ရိွ အေျခခ်လာၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို သူလက္လွမ္းမီသေလာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ အကူအညီေတြ ေပးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးပါ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အတြက္နဲ႔ သူ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ားမ်ား သူခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ေျပာေလ့ ရိွတဲ့ စကားတခြန္းကေတာ့ "I love Burmese people" ...တဲ့။

အဲဒီေန႔က Joe က်ေနာ့္ အိမ္ကို ေရာက္လာၿပီး ေျပာျပတာက က်ေနာ္တို႔ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႔ကေလးက မူလတန္းနဲ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာကေလးငယ္ (ကရင္လူမ်ိဳး)ေတြ အေယာက္ ၂၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ ရိွေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ အဲဒီ ကေလးငယ္ေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြအၾကားမွာ ခ်ိတ္ဆက္ နားလည္မႈ တခု လိုအပ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေလးေတြ ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္လာၾကတယ္၊ ဒီကေလးေတြ အရင္ေနခဲ့ရတဲ့ ေနရာေတြက အေျခအေနေတြက ဘယ္လိုရိွတယ္ဆိုတာကုိ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက စိတ္၀င္စားၾကေၾကာင္း၊ ဒီကေလးေတြရဲ့ စိတ္အေျခအေနနဲ႔ ဘ၀ျဖတ္သန္းခဲ့ရမႈေတြကို ပိုသိတဲ့အခါမွ စာသင္ၾကားေရးနဲ႔တကြ သူတုိ႔ေလးေတြကုိ ဒီႏိုင္ငံရဲ့ ပညာေရးစနစ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ပါ၀င္သင္ယူေစႏုိင္မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္ ဆရာ၊ဆရာမေတြ သိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းတခ်ိဳ႔ အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႔ကို ကူညီရွင္းျပေပးေစလိုေၾကာင္း လာေျပာတာပါ။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ Luthern Social Services (LSS) က ျမန္မာ၀န္ထမ္းကုိပါ ဖိတ္ထားတဲ့ အေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။

LSS ဆိုတာက တတိယႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာမိသားစုေတြကို ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေပးေရး ကူညီေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ေအဂ်င္စီ တခုပါ။

Joe လာေျပာသြားတဲ့ ကိစၥဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မရည္ရြယ္ဘဲနဲ႔ ကုသုိလ္တေထာႀကီး ရမယ့္ကိစၥလို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားမိတယ္။ ကုိယ့္ရဲ့ တူ၊ တူမအရြယ္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသား ကေလးငယ္ေတြ ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ပညာသင္ၾကားေရးအတြက္ အေထာက္အပ့ံတခုခု ျဖစ္ေစဖုိ႔ က်ေနာ္က အားျဖည့္ခြင့္ အခြင့္အလမ္း ပိစိေကြးေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရလိုက္တာလို႔လဲ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိေတာ့ အားတက္သေရာနဲ႔ပဲ အဲဒီ ကိစၥကို သေဘာတူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

***



Karen Meeting ဆုိတဲ့ လမ္းညႊန္ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးေတြနဲ႔ ညႊန္ထားတဲ့အတုိင္း Joe နဲ႔ က်ေနာ္ ေက်ာင္းခန္းထဲကို ၀င္သြားၾကလို႔ အတန္ငယ္ ေလွ်ာက္လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲ ျပဳလုပ္ၾကမယ့္ ခန္းမငယ္ေလးထဲကို ေရာက္ပါတယ္။ ခန္းမေလးထဲမွာေတာ့ ဆရာ၊ဆရာမ အေယာက္ ၂၀ ခန္႔ ေရာက္ႏွင့္လို႔ ေနပါၿပီ။

ေဆြးေႏြးပြဲ စီစဥ္သူ ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္က က်ေနာ္တို႔ကို ႀကိဳဆို မိတ္ဆက္ေနခ်ိန္မွာပဲ LSS က ၀န္ထမ္းလဲ ေရာက္တာမို႔ ေဆြးေႏြးပြဲေလးကို စျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

***

`သူတို႔ အဲဒီ ဒုကၡသည္စခန္းေတြထဲကုိ ဘာေၾကာင့္ ေရာက္သြားၾကတာလဲ´
`အစုိးရ စစ္တပ္ေတြရဲ့ စစ္ဆင္ေရးေတြေၾကာင့္ပါ´
`ကရင္လူမ်ိဳးေတြကုိပဲ အစုိးရတပ္က စစ္ဆင္ေရး လုပ္ေနတာလား´

အဲဒီမွာေတာ့ နည္းနည္း ေလေၾကာရွည္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လက္ရိွ ျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြဟာ ကရင္လူမ်ိဳးတင္မွ မဟုတ္၊ သူတုိ႔ကို ဆန္႔က်င္သူ မွန္ရင္ ဗမာလူမ်ိဳးကိုလဲ ႏွိပ္စက္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဓိကက သူတုိ႔ကို ဆန္႔က်င္ရင္ ေခ်မႈန္းခံရတာပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပရတယ္။ KNU အေၾကာင္းကိုလဲ အနည္းအက်ဥ္းေျပာျပဖို႔ လိုအပ္လို႔ ထည့္ေျပာရျပန္တယ္။

`သူတုိ႔ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ ဘယ္လိုေနခဲ့ရတာလဲ´
`တကယ္ေတာ့ ထုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းေတြဟာ သီးျခားကမၻာတခုလို ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ၊ အဲဒီထဲက လူေတြဟာ အျပင္မွာ တရား၀င္ အလုပ္ထြက္လုပ္လို႔ မရဘူး၊ အျပင္က ကမၻာႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကုိ သူတုိ႔ သိခြင့္ရေနတာ မဟုတ္ဘူး´

အဲဒီေမးခြန္းကိုေတာ့ LSSက ျမန္မာ၀န္ထမ္းကပါ အားျဖည့္ ကူညီရွင္းျပေပးခဲ့ပါတယ္။

`က်မအတန္းထဲက ကေလးေလးတေယာက္က တရက္မွာ က်မကို ေငြစကၠဴတခု ျပတယ္၊ အဲဒီထဲက ပုံကို လက္ညိွဳးထိုးျပၿပီး `အဲဒါ ငါတို႔ဘုရင္´ လို႔ေျပာတယ္၊ တျခားကေလးေတြကလဲ သူတုိ႔ဟာ ထုိင္းက လာၾကတာလို႔ပဲ ေျပာၾကတယ္၊ သူတုိ႔က တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကလာတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔ မသိၾကဘူးေနာ္´

ဆရာမတေယာက္ရဲ့ အဲဒီ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးမႈကို ၾကားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ေရာ LSSက ၀န္ထမ္းပါ ခဏေတာ့ ငိုင္က်သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ...

`အခု ဒီၿမိဳ႔က မူလတန္းနဲ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ေနၾကတဲ့ ကေလးေလးေတြ အမ်ားစုကို ဒုကၡသည္စခန္းေတြထဲမွာပဲ ေမြးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္လို႔ တခ်ိဳ႔ေသာ ကေလးေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ့ ေမြးရပ္ေျမကို ထိုင္းႏိုင္ငံလို႔ပဲ ထင္ေနၾကပုံေပၚတာပါ။ တခ်ိဳ႔ အသက္နည္းနည္း ႀကီးတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ သူတုိ႔ လာခဲ့တဲ့ မူလေမြးရပ္ေျမဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆုိတာ သိၾကပါတယ္။ ငယ္ေသးတဲ့ ကေလးတခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတုိ႔ကို ေမြးတာကိုက ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာမို႔လို႔ အဲဒီလို ထင္တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မိဘေတြအေနနဲ႔လဲ သူတို႔ရဲ့ ခါးသီးတဲ့ ေနာက္ခံျဖစ္ရပ္ေတြကို မရွင္းျပခ်င္တာျဖစ္ေကာင္း ... ... ... ...´

ဆက္မရွင္းျပျဖစ္ဘဲ ရပ္သြားတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ ဆရာ၊ဆရာမေတြက နားလည္ဟန္ ေခါင္းေတြ ခပ္ေလးေလးၿငိမ့္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားတယ္။

`က်ေနာ္က ဂီတနည္းျပ ဆရာပါ။ အခုေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြက ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္အားထက္သန္ၾကတယ္၊ ကရင္လူမ်ိဳးေတြက ဂီတကို ေတာ္ေတာ္ ႏွစ္သက္ၾကတာလား´

အဲဒီေမးခြန္းကေတာ့ ေျဖရသမွ်ထဲမွာ စိတ္အခ်မ္းသာဆုံး ေမးခြန္းထင္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက တိုင္းရင္းသားေတြထဲမွာ ကရင္လူမ်ိဳးေတြရဲ့ ဒုံးယိမ္းအကဟာ အတီးေရာအကပါ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆုိင္ အရိွလွဆုံး အကျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကရင္လူမ်ိဳးေတြဟာ ပင္ကုိစိတ္ရင္း ျဖဴစင္ၿပီး ဘုရားဓမၼေတးေတြကုိ သီဆိုရာမွာ အထူးစိတ္အား ထက္သန္ၾကေၾကာင္း၊ ကရင္ကေလးငယ္ အမ်ားစုဟာ အသက္ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ ခ်ာ့ခ်္ေက်ာင္းေတြမွာ ဓမၼေတးေတြ သီဆိုရင္းမွတဆင့္ အဆိုအတီးထူးခၽြန္ေနၾကသူေတြ မ်ားစြာရိွေၾကာင္း၊ လက္ရိွ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ နာမည္ႀကီး ထင္ရွားတဲ့ ကရင္လူမ်ိဳး အဆုိေတာ္ေတြနဲ႔ ဂီတပညာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေၾကာင္း ျပန္ေျဖျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္လာၾကၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ မိဘေတြနဲ႔ ကေလးေတြရဲ့ အခက္အခဲ အေျခအေနေတြကိုေတာ့ LSSက ၀န္ထမ္းက ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြ အခ်င္းခ်င္း သူ႔ကေလး ကုိယ့္ကေလး အေၾကာင္းေတြ ေျပာဆုိေဆြးေႏြးလိုက္၊ အိမ္စာေတြကို မွန္မွန္လုပ္လာၾကဖို႔ မိဘေတြရဲ့ အကူအညီပါ လိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးလိုက္၊ အဲဒီလို ေဆြးေႏြးရင္းနဲ႔ သူတုိ႔ သိလိုတာကို က်ေနာ့္ကို ေမးလိုက္နဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲက ေတာ္ေတာ္ေလး အရိွန္ရသြားခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံး ေမးခြန္းတခုအေနနဲ႔ ဆရာမတေယာက္ ေမးခဲ့တာကေတာ့...

`ေနာက္ထပ္ ျမန္မာမိသားစုေတြ ထပ္ေရာက္လာၾကဖို႔ ရိွေသးလား´ ...တဲ့။

***



ေဆြးေႏြးပြဲ ၿပီးေတာ့ ညေန ေျခာက္နာရီ ခြဲခါနီးပါၿပီ။ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ဆရာမေတြ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း ေလ့လာႏိုင္ဖို႔အတြက္ စာၾကည့္တုိက္ကေန ငွားလာတဲ့ စာအုပ္တခ်ိဳ႔ကိုလဲ ေ၀ငွျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

***

ေဆာင္း၀င္စမို႔ မိုးခ်ဳပ္စျပဳေနၿပီေပါ့...။

ဆရာမေတြထဲက သုံးေလးေယာက္က ေက်ာင္းခန္းအ၀ထိ ေရာက္ေအာင္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ေက်းဇူး၊ ေက်းဇူး၊ ေက်းဇူး... ဆိုတဲ့ စကားေတြကလဲ အထပ္ထပ္။

အေ၀းေရာက္ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြရဲ့ ပညာအလင္း ထြန္းလင္းႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ဒီေန႔ က်ေနာ့္လုပ္ရပ္က အကူအပ့ံ ပိစိေကြးေလးတခု ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ဟုတ္ခဲ့တန္ေကာင္းပါရဲ့ေလ...။



ကလိုေစးထူး

ငုပ္စိတ္ကေလးေတြ

ဒီေန႔ ညေနတုန္းကေပါ့...။

အိမ္မွာ စားစရာနည္းနည္း ျပတ္ေနေတာ့ အနီးအနားမွာ ရိွတဲ့ ေစ်းဆုိင္တခုမွာ ေစ်းအနည္းအက်ဥ္း ၀ယ္ျဖစ္တယ္။ ေစ်း၀ယ္ၿပီးလို႔ ဆိုင္ထဲက အထြက္မွာ လမ္းတဘက္ကုိ လူကူးမ်ဥ္းက်ားကေန ေအးေအးေဆးေဆး ကူးေနတုန္း ကားတစီးက အနားကေန ၀ွီးခနဲေနေအာင္ ျဖတ္ေမာင္းသြားတယ္။ ဘယ္လုိပါလိမ့္ဟ ဆိုၿပီး အဲဒီကားကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကားေပၚကေန လက္ခလယ္ပါ ေထာင္ျပသြားေသးတယ္။

တကယ္ဆို ဒီႏိုင္ငံမွာ ကားနဲ႔လူ ဆိုရင္ ကားကသာ လူကိုဦးစားေပးရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ လမ္းကူးေနတာကလဲ လူကူးမ်ဥ္းက်ားလို ေနရာကေန ဆိုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ကို ျမင္တာနဲ႔တင္ကို ကားက အရိွန္ေလွ်ာ့ ေမာင္းသင့္ပါလ်က္နဲ႔ အခုေတာ့ သူတုိ႔ႏိုင္ငံရဲ့ ႐ိုင္းပ်တဲ့ အသုံးအႏႈန္းပါ ျပၿပီး ေမာင္းသြားတယ္။

အဲဒီကား ျဖတ္ေမာင္းသြားၿပီးမွ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားမိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ အခိုက္အတန္႔၊ အဲဒီေနရာမွာ လူျပတ္ေနတယ္။

***

လြန္ခဲ့တဲ့ တလေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့...။

အိမ္နားမွာ ေနတဲ့ ကရင္အကိုႀကီးက သူ႔စက္ဘီးေတြ အိမ္အျပင္မွာ ရပ္ရပ္ထားတာ ေသာ့ခတ္ဖို႔ ေမ့လိုက္တုိင္း အခိုးခံေနရတာ သုံးစီးေတာင္ ရိွေနလုိ႔ အဲဒီ ညကေတာ့ တမင္ကုိ ေသာ့မခတ္ဘဲနဲ႔ စက္ဘီးခိုးသူကို ေစာင့္ဖမ္းပါသတဲ့...။ ညဥ့္နက္ပုိင္း ၁၂ နာရီေလာက္လဲ ေရာက္ေရာ ရပ္ထားတဲ့ စက္ဘီးကုိ တေယာက္ေယာက္က လာယူတာကုိ လူရိပ္ေတြ႔တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းမီးဖြင့္ၿပီး ေျပးထြက္ဖမ္းတာ မ်က္ႏွာျဖဴ အေမရိကန္ လူမ်ိဳး တေယာက္ ျဖစ္ေနေရာတဲ့...။ အဲဒီ ကရင္အကုိႀကီးက အဂၤလိပ္လို လယ္လယ္၀ယ္၀ယ္ မေျပာတတ္ရွာေလေတာ့ ဟို စက္ဘီးသူခိုးကေတာင္ ေလသံမာမာနဲ႔ ျပန္ေျပာေနေသးသတဲ့...။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔စပြန္ဆာကို ဖုန္းဆက္ေခၚ၊ သူ႔စပြန္ဆာက ေရာက္လာၿပီး ရဲကိုဖုန္းဆက္တိုင္မွ ဟိုလူ႔ကို ရဲက ဖမ္းသြားပါေလေရာ။

***

က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေလာက္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႔ရဲ့ ထူးျခားတဲ့ စ႐ိုက္တခုကို အတန္းပိုင္ ဆရာက သတိထားမိသြားတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ တခ်ိဳ႔က အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္တဲ့လူ၊ ေျပာႏိုင္တဲ့လူကိုဆို `လူေတာ္´ လို႔ ထင္လိုက္တာကိုပါ။ ဆရာက ႐ိုး႐ုိးေလးနဲ႔ပဲ ဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ့...

`အဂၤလိပ္စကားကို ေကာင္းေကာင္း ေျပာႏိုင္တုိင္းသာ လူေတာ္ျဖစ္ရမယ္ ဆိုရင္ အဂၤလန္ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ တေယာက္မက်န္ လူေတာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနမွာေပါ့၊ ကဲကြာ...၊ အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာေရာ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး သူခိုးဂ်ပိုးေတြ မရိွဘဲေနမလား´ ...တဲ့။

***

က်ေနာ္ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္ကို တေခါက္ အလည္ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီက သူငယ္ခ်င္း တေယာက္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္းနဲ႔ တေနရာအေရာက္မွာ ဘာေတြ႔လဲဆုိေတာ့ တေယာက္ေယာက္က လမ္းမေပၚမွာ ေရသန္႔ဘူးခြံထဲကုိ ကြမ္းတံေတြးေထြးၿပီး ပစ္ခ်ထားတာ ကားက အဲဒီ ဘူးကို တက္ႀကိတ္ၿပီး လမ္းမေပၚမွာ ကြမ္းတံေတြးေတြ ရဲေနတာကို ေတြ႔တယ္။ သူငယ္ခ်င္းက...

`ဒါ...၊ ျမန္မာ တေယာက္ေယာက္ လက္ခ်က္ပဲ ေနမယ္၊ ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းကို မရိွပါဘူးကြာ´ ...တဲ့။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းက လမ္းမွာေနာက္ထပ္ေတြ႔တဲ့ အေမရိကန္ မ်က္ႏွာျဖဴတေယာက္ အရက္ကမူးလုိ႔ ယိုင္ထိုးထုိးနဲ႔ လက္ထဲက စီးကရက္ အစီခံကိုလဲ လမ္းေဘးကို စည္းမရိွကမ္းမရိွ လႊင့္ပစ္လိုက္တာကို ေတြ႔တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘာမွတ္ခ်က္မွ မေပးခဲ့ပါဘူး။ အမွတ္တမဲ့မုိ႔ သတိမထားမိတာလဲ ျဖစ္တန္ပါရဲ့...။

***

တကယ္ေတာ့ ဒီႏိုင္ငံကုိ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ဒီႏိုင္ငံက လူမ်ိဳးေတြရဲ့ ေနပုံထုိင္ပုံ၊ ေျပာဆိုပုံ၊ စည္းကမ္းတက် ရိွပုံေတြထဲက အတုယူစရာေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ခဲ့ရတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔အထဲမွာေရာ စုန္းျပဴးေတြ ရိွမေနဘူးလား ဆုိေတာ့ အမ်ားႀကီး ရိွေနဆဲပါလို႔ ေျပာရမွာပါပဲ။ အမ်ားတကာ တန္းစီေနတဲ့ ေနရာမွာ ျဖတ္ခနဲ ၀င္လာလုိ႔ ေမာင္းထုတ္ခံရသူေတြ၊ ခႏၶာကုိယ္ သန္သန္မာမာ ရိွေနပါလ်က္နဲ႔ 'A quarter please!' ဆိုၿပီး မရွက္မေၾကာက္ ေတာင္းရမ္းေနတဲ့ သူေတြ၊ အလုပ္လုပ္ရမွာစိုးလု႔ိ ႀကံဖန္ အေခ်ာင္ခိုၿပီး Food Stamp ကုိ ထိုင္စားေနတဲ့ သူေတြမွ အမ်ားႀကီးပါ။

ဒါေပမယ့္ ခက္တာက က်ေနာ္တုိ႔ လူမ်ိဳးေတြထဲက တခ်ိဳ႔တခ်ိဳ႕က ကုိယ့္လူမ်ိဳးကုိေတာ့ အခ်ိန္မေရြး အထင္ေသးဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတတ္ၿပီးေတာ့ အျဖဴေတြကို ဆိုရင္ `သူတုိ႔ ေျပာတာအမွန္၊ သူတို႔က ဒီႏိုင္ငံသားဆိုေတာ့ ပုိသိတယ္´ ဆိုတဲ့ အျမင္ႀကီး စြဲေနတတ္တာပါ။ စည္းကမ္းမရိွတဲ့လူဟာ အျဖဴမကလို႔ အမည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စပန္းနစ္ရွ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အာရပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အက်င့္နဲ႔သူ႔စ႐ိုက္အတုိင္း ရိွေနတတ္ေပမယ့္ ကုိယ့္လူမ်ိဳးက်မွပဲ ေရြးၿပီး စည္းကမ္း မရိွသေယာင္ေယာင္ ႏွိမ့္ခ် ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။

`ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းကို မရိွၾကဘူး´ ...တဲ့။

ဘယ္လူမ်ိဳးကေရာ လုံး၀ဥႆုံ စည္းကမ္းရိွေနၾကပါသလဲ။ လူတကိုယ္ စ႐ိုက္တမ်ိဳးစီ ျဖစ္ေနတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္လူမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတဲ့လူနဲ႔ ဆိုးတဲ့လူ ႏွစ္မ်ိဳးစလုံး ရိွတတ္တဲ့ သေဘာကို နားလည္သင့္ပါလ်က္နဲ႔ ကုိယ့္လူမ်ိဳးကုိကုိယ္ ႏွိမ္ႏွိမ္ခ်ိဳးခ်ိဳး ေျပာတတ္တဲ့ သူေတြရဲ့ စိတ္ကို နားမလည္ႏိုင္တာေတာ့ အမွန္ပါ။ တကယ္ဆုိ ျဖစ္သင့္တာက ေမာင္ျဖဴ မေကာင္း ေမာင္ျဖဴ၊ ေမာင္မဲ မေကာင္း ေမာင္မဲ မဟုတ္ပါလား။

တကယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေလာက္ အားနာတတ္ၿပီး စိတ္ရင္းျဖဴတဲ့လူမ်ိဳး ကမၻာမွာ ရွားတယ္လို႔ ေျပာရင္ လြန္မလား။ အေျခအေနေတြ၊ မြန္းက်ပ္ရမႈေတြ၊ ထြက္ေပါက္မဲ့ေနရတာေတြေၾကာင့္သာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔... ... ... ...၊ အင္း ... ေျပာရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဟိုဘူတာကိုပဲ သြားဆိုက္မိေတာ့မယ္ ...။



ကလိုေစးထူး

မွတ္မွတ္ရရ ပထမ

က်ေနာ့္ အသက္ ငါးႏွစ္သားေလာက္ကေပါ့...။ အဲဒီတုန္းက အလြန္ႏွပ္ထူတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေမေမက ရင္ဘတ္မွာ ပု၀ါေလးတထည္ကို တြယ္ခ်ိတ္နဲ႔ တြယ္ၿပီး ေက်ာင္းစိမ္း အျဖဴအစိမ္း သစ္သစ္လြင္လြင္ေလး ဆင္လို႔ ေက်ာင္းကုိ လက္ဆြဲေခၚသြားတယ္။ အဲဒီ က်ေနာ္ ပထမဆုံး စတက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းက အမက (၁၂)၊ ေတာင္ဥကၠလာပ။ ကေလးေတြစိတ္က သိပ္ထူးဆန္းတယ္၊ ကေလးအခ်င္းခ်င္း ေတြ႔ၾကရင္ `နင့္ဆရာမက ေခ်ာလား´ လို႔ ေမးၿပီး ၿပိဳင္ၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ့ ပထမဆုံး ဆရာမကေတာ့ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ အသက္က ခပ္ႀကီးႀကီး၊ မ်က္မွန္ႀကီး တ၀င္း၀င္းနဲ႔ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ အလြန္ရွည္တယ္။ နာမည္ကေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေဒၚသန္းသန္းတင့္ လို႔ေတာ့ ခပ္ေရးေရးေတြးမိတယ္။

ကေလးဆိုေတာ့ ေတြ႔တဲ့လူက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းပဲေပါ့။ ပထမဆုံး သူငယ္ခ်င္းဆိုၿပီး ဘယ္သူ႔ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ခင္မိမွန္းကို မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သိတတ္စ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္နားလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ပထမဆုံး စေတြ႔တယ္။ သူ႔နာမည္က `ေစာမိုးေအာင္´ တဲ့...။ ပထမဆုံး မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးလို႔ အေ၀းသင္သြားေျဖရင္းမွ ရခဲ့တာပါ။ ေကာင္မေလး နာမည္က နည္းနည္းေတာ့ ရွည္တယ္။ `သဇင္မင္းမင္း´ တဲ့။

က်ေနာ္ သုံးတန္းေက်ာင္းသားေလာက္မွာ ထင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္ ဦးငယ္ရဲ့ ေက်ာင္းသုံးျပ႒ာန္းစာအုပ္ကုိ ယူဖတ္မိတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေရးထားတဲ့ တခ်ိဳ႔စာေတြကို အခုထိ မွတ္မိေသးတယ္။ `ကုိေဇာ္၀ိတ္နဲ႔ တုိင္းလုံးေက်ာ္ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ´ `ခ်ိဳတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္မတူ´ `စေလာင္းဖုံးတခ်ပ္´ `ရြာ့က်က္သေရ´ ဆိုတဲ့ စာေတြကုိ ဖတ္လို႔ေကာင္းလြန္းလို႔ ခဏခဏကို ဖတ္ခဲ့တာ။ အဲဒီစာအုပ္က ပထမဆုံးဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္လုိ႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ အျပင္စာေပမွာေတာ့ ပထမဆုံး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဖတ္ျဖစ္သြားတာက တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ့ `သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္´...။

ေက်ာင္းစာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ္ တခါမွ ဆုမရဘူးပါဘူး။ (အဲဒီလိုကို ေတာ္တာေလ :D) လူက အတန္းထဲမွာ အဆင့္ ငါးကေန ဆယ့္ငါးအတြင္းမွာပဲ ရေနေတာ့ ဆုဆိုတာ ဘယ္နားေနမွန္းကို မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရ ရဖူးတဲ့ ပထမဆုကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲရဲ့ အဆုိၿပိဳင္ပြဲ တခုမွာပါ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းက `လတ္တီး´။ ဒါေပမယ့္ စင္ေပၚမွာ ပထမဆုံး က်ေနာ္ဆုိခဲ့တဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ေရးခဲ့တဲ့ သီခ်င္း။ နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔က ေတာင္ဥကၠလာပမွာ ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ကုိ ၃၆ လုိင္းကားေတြရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကပရ(၄) က ေျပးတဲ့ သီးသန္႔ (၁) (၂) ကားေတြရယ္ကို စီးရတယ္။ ပထမဆုံး စီးဖူးတဲ့ ဘတ္စ္ကားကေတာ့ ၃၆ လိုင္းကားေပါ့။ ပထမဆုံးဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ဘိုဘိုဟန္ရဲ့ `ျပားခ်ပ္ခ်ပ္´ သီခ်င္းပါ။ အိမ္မွာ ေအာ္ဆိုလြန္းလို႔ ေမေမက ေတာ္ေတာ္ကို အျမင္ကပ္ယူရတယ္။

ပထမဆုံး ရည္းစားစာမွာ ဘာေတြေရးမိမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းက အႀကံေပးတဲ့အတုိင္း `ဒို႔ရဲ့ စာေလးကို ဆုံးေအာင္ ဖတ္ေပးပါေနာ္´ လုိ႔ အစခ်ီတာရယ္...၊ စာရဲ့ အဆုံးမွာ `လက္ေရးမလွ ဒို႔ဘ၀၊ သည္းခံဖတ္ရန္ ဒို႔ေတာင္းပန္´ လို႔ ေရးတာရယ္ကိုေတာ့ မွတ္မိေသးတယ္။ (ျပန္စဥ္းစားရင္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တာပဲ) :D

ပထမဆုံးေရာက္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ကေတာ့ ေမာ္လၿမိင္ၿမိဳ႔ပါ။ က်ေနာ္က ကရင္ျပည္နယ္သားဆိုေပမယ့္ တေနရာရာကို သြားရင္ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျဖတ္ရတာက မ်ားတယ္ေလ။ ပထမဆုံးေသာက္ဖူးတဲ့ ေဆးလိပ္က မြန္ထရီ စီးကရက္ပါ။ အဲဒီ စီးကရက္က အနံ႔သိပ္ျပင္းေတာ့ ခိုးေသာက္တာ ေမေမသိမွာစိုးလို႔ မာလကာရြက္ေတြ ၀ါးၿပီး အိမ္ကို ျပန္ရတယ္။ ပထမဆုံး ေသာက္ဖူးတဲ့ အရက္ကေတာ့ ဘီအီး။ ဆယ္တန္း ပထမႏွစ္မွာ စာေမးပြဲမေျဖႏိုင္လို႔ဆုိၿပီး ေမေမ မသိေအာင္ ညီအကုိေတြ သြားခိုးေသာက္တာ။ အျမည္းက ဘဲဥနဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေမႊေၾကာ္ ဆုိတာကိုပါ မွတ္မိေနေသးတယ္။

က်ေနာ္ ေသနတ္လဲ ပစ္ဖူးတယ္။ တျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔မွာ ဌာနဆိုင္ရာ၀န္ထမ္းေတြကို စစ္သင္တန္းေပးေတာ့ အဲဒီတုန္းက ႐ုံးစာေရး က်ေနာ္က စစ္သင္တန္း တက္ခြင့္ရလုိက္တာ။ ပထမဆုံးေပးတဲ့ စစ္သင္တန္းမွာ တက္ခြင့္ရလုိက္ေတာ့ စက္ပစ္ကြင္းေတြ ဘာေတြ ေရာက္လုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ပစ္ရတာ G-3 ထင္တယ္။ ငါးေတာင့္ပစ္ရတာ၊ ႏွစ္ေတာင့္က လွေလးစိန္။ :D အဲဒီေသနတ္ကေတာ့ ပထမဆုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးပစ္ဖူးတာပါပဲ။ အဲဒီတခါပဲ ပစ္ဖူးတာကုိး။

ဘေလာ့ဂ္ေရးေတာ့ ပထမဆုံး ေရးျဖစ္တဲ ့ပို႔စ္က ေခါင္းစဥ္မတပ္မိဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ေဘာ္ဒါတေယာက္က အစစာေၾကာင္းေတြကို ဖတ္ၿပီး `အမယ္၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း စတုိင္လ္လိုလို ဘာလိုလို´ လုိ႔ေျပာၿပီး လာဟားေသးတယ္။ ဆရာႀကီး သန္းထြန္းက `ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း´...၊ က်ေနာ္က `က်ေနာ္ေျပာခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္အေၾကာင္းမ်ား´ လို႔ အစခ်ီေရးမိတာကိုး...။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့မွ အဲဒီစာရဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို `အားလုံး မဂၤလာပါ´ ဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္တပ္ရတယ္။ ဘေလာ့ဂါထဲမွာ ပထမဆုံး စခင္တာကေတာ့ ညီမ လင္းလက္ၾကယ္စင္။ သူနဲ႔က ဘေလာ့ဂ္ေတြ မေရးခင္ကတည္းက ခင္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာက သူေရးထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ လာျပမွ သိခဲ့ရတာ...။

ပထမဆုံး ရဖူးတဲ့ လက္ေဆာင္ကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ မေမ့ႏိုင္စရာနဲ႔ ရယ္စရာလဲေကာင္းတယ္။ ေက်ာင္းက ခရစ္စမတ္ပြဲမွာ က်ေနာ့္နာမည္နဲ႔ လက္ေဆာင္ထုပ္ တခုရဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က `မင္းဆံပင္က ရွည္လိုက္တာ´ လုိ႔ ေျပာတဲ့ ေမေမ့ကို ရြဲ႔ၿပီး ကတုံးတုံးထားတာ။ လူက ေခါင္းတုံးအေျပာင္သားေလးနဲ႔ အဲဒီလက္ေဆာင္ထုပ္ကုိ သြားယူေတာ့ အထုပ္ထဲကေန ဂေလာက္ ဂေလာက္ ဆိုတဲ့ အသံၾကားရတယ္။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ `ဘီး´ တေခ်ာင္း။ တေယာက္ေယာက္က ေနာက္လုိက္တာပါ။ လူေတြ ၀ိုင္းရယ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ အဲဒီတုန္းက ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္။

ပထမဆုံးေတြကို ေလွ်ာက္ေရးရတာ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို ေရးရေအာင္ Tag တဲ့ အကို ေအာင္သာငယ္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေၾသာ္...၊ က်ေနာ့္ကို ပထမဆုံး Tag ဖူးသူကုိလဲ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ညီမ Mayvelous ပါ။ အခု Tag game မွာေတာ့ က်ေနာ္က ျပန္ tag ခ်င္သူ အားလုံးလုိလုိကို တျခားသူေတြက လက္ဦးသြားတယ္။ ေနာက္တေခါက္က်ရင္ေတာ့ က်ေနာ္က စေရးတဲ့ Tag game တခုေလာက္ ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့။



ကလုိေစးထူး

သူ႔ညေန နဲ႔ က်ေနာ့္ညေန

သူ႔ညေန...
ဥဒဟိုေျပးလႊား စုံဆန္သြားေနတဲ့
ကားေရာင္စုံေတြ ရိွတယ္။
သစ္လြင္ႂကြားရြား စတိုင္ထြားေနတဲ့
လူေရာင္စုံေတြ ရိွတယ္။
မိုးထိလုလု ထည္၀ါမႈေတြနဲ႔
အေဆာက္အဦ ေရာင္စုံေတြ ရိွတယ္။
ေကာင္းကင္မွာ ေလယာဥ္ငယ္ေတြ
နိမ့္နိမ့္ေလးပ်ံၿပီး ဇိမ္ယူေနတဲ့
လူ႔ေၾကးရတတ္ ေရာင္စုံေတြ ရိွတယ္။
မီခ်ီကန္အိုင္ထဲမွာ ငါးမွ်ားေနတဲ့
အေပ်ာ္တမ္း တံငါသည္ေတြ ရိွတယ္။
ကာစီႏိုနဲ႔ ဘားမွာ ေငြျဖဳန္းေနတဲ့
ပိုက္ဆံ၀ါးလားေတြ ရိွတယ္။
KFC ၾကက္ေၾကာ္ဆိုင္ ရိွတယ္။
Burger King ဆိုင္ ရိွတယ္။
Chinese Buffet ရိွတယ္။

က်ေနာ့္ညေန...
ေခၽြးဒီးဒီးက်ေပမယ့္ ေန႔တြက္မကိုက္ေသးတဲ့
ဂ်ာနယ္ေရာင္းတဲ့လူ ရိွတယ္။
အျဖဴအစိမ္း မ၀တ္ႏိုင္တဲ့ ဆယ္ႏွစ္သမီး
ဟင္းရြက္စိမ္းသည္ေလး ရိွတယ္။
အုိမင္းၿပီး ေစ်းေကာင္းတဲ့
ျပည္သူပုိင္ ေလလံတင္အေဆာက္အဦေတြ ရိွတယ္။
ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ စစ္လက္က်န္ ျပတုိက္
ဘတ္စ္ကားအိုႀကီးေတြ ရိွတယ္။
ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားေနတဲ့
အေပါင္ဆုိင္ေတြ ရိွတယ္။
ခြက္လက္ဆြဲေနတဲ့ အေမအိုႀကီးရဲ့
ဆုေတာင္းသံ တစာစာ ရိွတယ္။
ဆက္ရွင္ေတြ စိပ္ေနတဲ့
Massage ခန္း ရိွတယ္။
Karaoke ရိွတယ္။
စည္ဘီယာဆိုင္ ရိွတယ္။
မန္ခ်က္စတာနဲ႔ ခ်ဲလ္ဆီးပြဲ ရိွတယ္။
ၿပီးေတာ့...
အသံတိတ္ `ေတာက္ေခါက္သံ´ ေတြလဲ ရိွေသးတယ္...။

***

ကလိုေစးထူး

စပ္မိစပ္ရာ…(၂၄)

ဒီေန႔ေတာ့ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ မတင္ဆက္ျဖစ္တာ အတန္ၾကာေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ စပ္မိစပ္ရာ က႑ကို ျပန္လည္တင္ဆက္ပါရေစ...။

စပ္မိစပ္ရာ က႑ဟာ တကယ္ေတာ့ မီဒီယာနဲ႔ စာေစာင္ေတြမွာ ပါရိွၿပီးသား သတင္းတခ်ိဳ႕ကို တဆင့္ျပန္လည္ ေဖာ္ျပတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ သတင္းမဖတ္ျဖတ္လိုက္တဲ့ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြမ်ား က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ကို ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္မွာ ထူးျခားတဲ့ သတင္းတခ်ိဳ႔ကို သိရိွသြားေစခ်င္တာက တခ်က္၊ သတင္းေရးဟန္ကို ရသခပ္ဆန္ဆန္ေလး ေရးၾကည့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵက တခ်က္ေၾကာင္း ဒီက႑ကို တင္ဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တျခားေရးစရာေတြဘက္ကို အာ႐ုံပိုစိုက္မိလိုက္တဲ့ အတြက္ စပ္မိစပ္ရာက ခပ္ေအးေအးေတာင္ ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။

AGT 2008 ၿပိဳင္ပြဲရဲ့ Top 10 show အစီအစဥ္ကုိ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ ဗုဒၶဟူးေန႔က က်င္းပခဲ့ၿပီး ၾကာသပေတးေန႔မွာ ရလဒ္ေတြကို ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ပရိသတ္ အသည္းစြဲ ေလးႏွစ္သမီးေလး Kaitlyn Maher နဲ႔ ကာလသားတို႔ အႀကိဳက္ Jussica Price တို႔ကေတာ့ ဒီအဆင့္မွာတင္ ျပဳတ္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။




ၿပိဳင္ပြဲ ရလဒ္ေတြကို ေၾကညာတဲ့အခါမွာ ထူးျခားတာ တခုကို သတိထားမိတာကေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲကေန ရွဳံးလို႔ ထြက္ရေတာ့မယ့္ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြရဲ့ High Lights ေတြကို ျပန္ျပတာပါ။ ၿပိဳင္ပြဲစီစဥ္သူေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ အဲဒါကို ႏွစ္သိမ့္မႈ တခုအေနနဲ႔ ျပဳလုပ္တာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ မိမိရဲ့ ရွဳံးနိမ့္မႈပုံရိပ္ေတြကို လူေတြအမ်ားႀကီးရဲ့ ေရွ႕မွာ အားတင္းၿပဳံးျပၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလို ေနျပေနၾကရတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြရဲ့ မ်က္ႏွာထားေတြကို ေတြ႔ရတာကေတာ့ စိတ္မသက္သာစရာပါ။

အရွဳံးသမားအားလုံးထဲမွာေတာ့ ေလးႏွစ္သမီးေလးဟာ သူ႔အရြယ္နဲ႔ စာရင္ မယုံႏုိင္စရာေကာင္းလွစြာပဲ သူ႔ရဲ့ အရွဳံးရလဒ္ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆုိင္သြားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက ႏို႔မႈန္႔ကုမၸဏီတခိ်ဳ႔က ထုတ္လုပ္တဲ့ ႏို႔မႈန္႔ေတြမွာ ေဘးအႏၱရာယ္ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ ဓာတုေဗဒ ပစၥည္းေတြ အသုံးျပဳေၾကာင္း စစ္ေဆးေတြ႔ရိွရလို႔ အာဏာပုိင္ေတြက စစ္ေဆးအေရးယူေနတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အသိေနာက္က်တဲ့ အဲဒီ စစ္ေဆးမႈကို ကေလးငယ္ (၄)ဦးေသ၊ (၁၅၈)ဦးက ေက်ာက္ကပ္မွာ စိုးရိမ္ရတဲ့ ျပႆနာျဖစ္ပြားေနၿပီးေတာ့ (၆၂၂၄)ေယာက္က ဖ်ားနာေနတယ္ဆုိတဲ့ အေျခအေနေတြကို ရင္ဆိုင္ၿပီးမွ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာကေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ေဘာလုံးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (MFF)က ႀကီးမွဴးက်င္းပေနတဲ့ ဘယ္ေဘာလုံးၿပိဳင္ပြဲမွာ မဆို `လုပ္ပြဲ ဖန္တီးမႈ´ လုံး၀မရိွပါဘူး လို႔ ေဘာလုံးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ ဦးေဇာ္ေဇာ္က မီဒီယာေတြေရွ႕ေမွာက္မွာ အာမခံခ်က္ေပးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ `လုပ္ပြဲမ်ား ရိွခဲ့ပါသလား´ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို MFF အတြင္းေရးမွဴး ဦးဘန္နီတင္ေအာင္က `ေငြေၾကး ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ ေဘာလုံးပြဲတပြဲကို သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ အျပည့္နဲ႔ အသင္းႏွစ္သင္းစလုံးက ကုိယ္စြမ္းရိွသေလာက္၊ ဉာဏ္စြမ္းရိွသေလာက္ ကစားခဲ့ရင္ လုပ္ပြဲ လို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး´ လို႔ ေျဖၾကားပါသတ့ဲ...။

စဥ္းစားစရာေကာင္းတာက `ေငြေၾကး ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ ... ... ...´ ဆိုတဲ့ စကားပါ။ ေဘာလုံးပြဲတပြဲမွာ ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥေတြ ပါလာပါၿပီ ဆုိကတည္းက အဲဒီ အသင္းႏွစ္သင္းက ကစားသမားေတြဟာ လုပ္ပြဲ ဘယ္သူမွ မကစားၾကဘူးလို႔ ဘယ္လုိယုံၾကည္လုိ႔ရႏုိင္မလဲ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားစရာေကာင္းပါတယ္။ တကယ္ပဲ လုပ္ပြဲေတြ မရိွလို႔ တာ၀န္ရိွသူေတြက အခုလို အာမခံတာဆိုရင္ ထားပါေတာ့...၊ လုပ္ပြဲေတြ ရိွေနလ်က္သားနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဖုံးကြယ္ခ်င္လို႔ ဒီလိုစကားကို မ်က္စိမွိတ္ေျပာလိုက္ရတာဆိုရင္ `ျမန္မာ့အားကစား ကမၻာကို လႊမ္းေစရမည္´ ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ဟာလဲ အလကား ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ...၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေဘာလုံးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းမႈ တခုကုိေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳ ခ်ီးက်ဴးရဖုိ႔ ရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းေဘး ရန္ပုံေငြအျဖစ္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္၊ ကမၻာ့ဖလားၿပိဳင္ပြဲ အႏိုင္ရ ဘရာဇီးေဘာလုံးအသင္းဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ခ်စ္ၾကည္ေရး ေဘာလုံးပြဲ လာေရာက္ ကစားဖုိ႔ ရိွပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ေအာက္တုိဘာ (၂၈)ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ ေဘာလုံးအသင္းနဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးပြဲ ကစားမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ သိရိွရပါတယ္။ ႐ိုမာရီယုိ၊ ဒြန္ဂါ နဲ႔ ဘီဘက္တုိ အစရိွတဲ့ နာမည္ႀကီးေတြ ပါမပါေတာ့ မေသခ်ာေသးပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ နာဂစ္မုန္တုိင္းေဘး ရန္ပုံေငြပြဲ အျဖစ္ကစားၾကမွာ ျဖစ္လုိ႔ ေက်နပ္စရာပြဲတပြဲ ျဖစ္လာမွာပါ။

အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္းမွာ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ၀ိပႆနာတရားစခန္းကို စက္တင္ဘာ ၈ ရက္ေန႔က ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး အက်ဥ္းသူ ၅၆ဦး တရားစခန္း၀င္ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ သိရိွရပါတယ္။ အဲဒီ တရားစခန္းေတြရဲ့ ပထမအႀကိမ္နဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ေတြကို ဇူလိုင္လနဲ႔ ၾသဂုတ္လအတြင္းေတြမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီးေတာ့ တႀကိမ္လွ်င္ အမ်ိဳးသား အက်ဥ္းသား ၆၄ ဦးစီ တရားစခန္း ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ တရားစခန္း၀င္ေရာက္လိုသူ အက်ဥ္းသားေတြကုိ ႏွလုံးေရာဂါနဲ႔ အဆုတ္ေရာဂါအျပင္ အေထြေထြ ေရာဂါေတြကုိ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္သူေတြကုိ တရားစခန္း ၀င္ခြင့္ျပဳခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုတေလာမွာ လာတတ္တဲ့ Forward ေမးလ္ေတြရဲ့ ႏွိပ္စက္မႈ ဒဏ္ကလဲ မေသးပါဘူး။ ဟုိးးးတေလာကမ်ားဆိုရင္ ေမာင္မင္းႀကီးသား တေယာက္က က်ေနာ့္ဆီ ပို႔တဲ့ ေမးလ္ထဲမွာ `သင္သည္ နအဖ မေကာင္းေၾကာင္းကိုသာ ေရးေနျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့မည္လား၊ ကၽြႏု္ပ္ေရးသားေသာ ဘေလာ့ဂ္အား လာေရာက္ၾကည့္ရွဳေလေလာ့ တမု႔ံ´ ဆိုၿပီး သူ႔ဘေလာ့ဂ္ လိပ္စာနဲ႔ပါတကြ ေၾကာ္ျငာေမးလ္လာလို႔ သြားဖတ္လိုက္ေတာ့ Porn ဘေလာ့ဂ္ (အဲဒီ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ကိစၥကို ေအးေအးေဆးေဆး ထပ္ေရးပါဦးမယ္) ျဖစ္ေနတယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို ေပးပို႔တဲ့ Forward ေမးလ္ေတြပါ။ ကုိယ္သိထားတဲ့ သတင္းကို ျဖန္႔ေ၀ေပးတယ္ ဆုိေပမယ့္လဲ အဲဒီ ေပးပို႔တဲ့ သတင္းမွန္၏၊ မမွန္၏ ဆုိတာကို အတည္ျပဳဖို႔က်ေတာ့ ခက္ခဲလွပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား မမွန္ခဲ့ရင္ မူရင္းပို႔သူမွာလဲ နာမည္ပ်က္သလို ထပ္ဆင့္ျဖန္႔ေ၀သူကိုပါ ထိခိုက္ႏိုင္ပါတယ္။

***




ကိုေလးျဖဴရဲ့ သီခ်င္း အသစ္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ တပုဒ္ကို ပဒုမၼာဖိုရမ္ရဲ့ တာ၀န္ခံ ကိုမ်ိဳးေသာ္က ယူက်ဳမွာ တင္ေပးထားတာပါ။ သီခ်င္းေကာင္းေလးမို႔ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာပါ တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ။


ကလိုေစးထူး

၄၀၀ ...နဲ႔ ၂ ႏွစ္

ယုံၾကည္ခ်က္ကို အားအင္ျပဳလို႔ ပန္းတိုင္တခုကို ေရွ႕ရွဳျပဳၿပီး က်ေနာ္ စကားရပ္ေလး တခုကို ႐ိုးရွင္းစြာနဲ႔ပဲ ကုိင္စြဲခဲ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့...

့`ဟိုးေရွ႕မွာ ပန္းတုိင္ ရိွတယ္၊ လာ... သြားၾကစို႔´

တူညီမႈေတြကို အားျပဳၿပီး မတူညီမႈေတြကုိ ထိန္းညိွဖို႔အတြက္ ႀကိဳးစားမႈေတြ၊ ပုံေဖာ္အားထုတ္မႈေတြအတြက္ ေဟာဒီလမ္းကေလးမွာ က်ေနာ္ တကယ္ပဲ စိတ္ႏွစ္ကိုယ္ႏွစ္နဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီပန္းတုိင္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းေပါင္း ၄၀၀ ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။ စက္တင္ဘာ ၁၅ ရက္ဟာ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ရဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ ဆိုေတာ့ ၄၀၀...နဲ႔ ၂ ႏွစ္ေျမာက္တဲ့ ေန႔ေပါ့...။

***

အခုလိုမ်ိဳး ရာျပည့္တို႔ ႏွစ္ျပည့္တို႔ ေရးတဲ့ ပို႔စ္မ်ိဳးေတြက ဘာနဲ႔ တူသလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ လိုက္ဖ္ရွိဳးလုပ္တဲ့ အဆုိေတာ္ေတြ လက္ထဲမွာ စာရြက္ႀကီးကုိင္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဘယ္၀ါ့ကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာရတာမ်ိဳးနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူေနမလား မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ရဲ့ `ကလိုေစးထူး´ ဆုိတဲ့ ဒီဘေလာ့ဂ္အတြက္ ၀ိုင္း၀န္း ပ့ံပိုးေပးခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ား အားလုံးကိုေတာ့ ဒီေန႔မွာ မွတ္မွတ္ရရနဲ႔ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာခ်င္ပါတယ္။

က်ေနာ္က စာသာေရးခ်င္တယ္။ ဘေလာ့ဂ္ တခုကို လုပ္ဖို႔ နည္းပညာအရ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မတတ္ကၽြမ္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဘေလာ့ဂ္ကို ဖန္တီးဖို႔ နည္းပညာအရ ပထမဆုံး အကူအညီေပးခဲ့တဲ့ ေငြလမင္း ကို ေက်းဇူးတင္ရပါမယ္။

နည္းပညာအရ ေနာက္ထပ္ အကူအညီေပးခဲ့ဖူးသူေတြကေတာ့ ညီမ Mayvelous နဲ႔ ညီမေနေနႏိုင္ တို႔ပါပဲ။ သူတို႔ေတြ အလုပ္မအားတဲ့ၾကားက သြားအၿဖီးသားနဲ႔ အပူလာလာ ကပ္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္ကို မညည္းမညဴ ကူညီေပးခဲ့ၾကတာကို က်ေနာ္ မေမ့ပါဘူး။

`ကုိေစးထူး စာေရးတာ ဖတ္ေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စာပုိဒ္ေတြမခြဲထားေတာ့ ဖတ္ရတာ အဆင္မေျပလို႔ စာပိုဒ္ေတြကို တပုိဒ္စီခြဲလိုက္ပါလား´ လို႔ အႀကံျပဳခဲ့တာက ေမ၁၁ ပါ။ သူ အႀကံေပးသလို လုပ္လုိက္ေတာ့ စာဖတ္ရတာ တပိုဒ္ခ်င္းစီျဖစ္ၿပီး ဖတ္ရတာ ပိုအဆင္ေျပသြားပါတယ္။

က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ရဲ့ ေနာက္ထပ္ အမွတ္တရေလးေတြ အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္တာကေတာ့...

က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ စီေဘာက္စ္မွာ ပထမဆုံး လာႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာက ... ညီမ ေနေနႏိုင္။
ပထမဆုံးေသာ Comment ကို ေရးခဲ့တဲ့ ... စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ (က်ေနာ္ေပၚတာ အထမ္းသမားပို႔စ္မွာပါ)။
Comment အေရအတြက္ အမ်ားဆုံး ေရးခဲ့သူ ... မေမဓာ၀ီ။
က်ေနာ့္ ေဆာင္းပါးကို ပထမဆုံး ေဖာ္ျပေပးခဲ့တဲ့ မီဒီယာ... ဧရာ၀တီ။
က်ေနာ့္ေဆာင္းပါး အေရအတြက္ အမ်ားဆုံး ေဖာ္ျပေပးခဲ့တဲ့ မီဒီယာ... မဇၽၥိမ။

ၿပီးေတာ့...၊ က်ေနာ္ေရးသမွ်ေတြကို ေကာင္းရင္ ေကာင္းတယ္၊ ည့ံရင္ည့ံတယ္၊ အျမင္တူရင္တူတယ္ အျမင္မတူရင္ မတူဘူး လို႔ ပြင့္လင္းစြာ ေ၀ဖန္ အားေပးၾကတဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမ်ားကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ လာမဖတ္ရင္ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ စာေရးဖို႔ ခြန္အား ရိွမေနမွာ အမွန္ပါ။ လာဖတ္ၾကၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေပးသြားၾကတာေတြဟာ ေနာက္ထပ္ ပို႔စ္ေတြကို ထပ္ေရးဖုိ႔အတြက္ အားအင္ေတြ ျဖစ္ေစခဲ့ရတာပါ။


***

ဒီေန႔ ပို႔စ္မွာ က်ေနာ္ အႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆုံးေသာ ဘေလာ့ဂ္မ်ားနဲ႔ အႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆုံး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ပို႔စ္ရယ္...၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆုံးေသာ ဘေလာ့ဂ္ေတြကိုလဲ မွတ္မွတ္ရရ ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ ႀကိဳက္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ပန္းခင္းႀကီး တခုလို႔တင္စားသလို ေစ်းတန္းတခုနဲ႔လဲ တူတယ္လို႔ ဖြဲ႔ဆုိခဲ့တဲ့ ေဟာဒီ ဘေလာ့ဂ္ နယ္ပယ္ထဲမွာ အႀကိဳက္တကာ့ အႀကိဳက္ဆုံးေတြထဲက အနက္ လတ္တေလာ အႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆုံး ဘေလာ့ဂ္ေတြကေတာ့..

အမ်ိဳးသား ဘေလာ့ဂါ ... အကို ႏွင္းခါးမိုး
အမ်ိဳးသမီး ဘေလာ့ဂါ ... အမ မခ်ိဳသင္း တို႔ ပါပဲ။ အဲဒီ ဘေလာ့ဂ္ေတြက ပုိ႔စ္အသစ္ေတြကို ဖတ္လိုက္ရတုိင္းမွာ ပညာလဲရ၊ ရသလဲရ၊ မွတ္သားစရာလဲ ရတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ရဲ့ အကိုအမေတြလိုလဲ စိတ္ထဲ ျဖစ္မိတာေၾကာင့္လဲ ပါပါတယ္။ (ဒီ့ျပင္ဘေလာ့ဂ္ေတြကို မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္) :D

က်ေနာ္ ဖတ္ဖူးသမွ် ဘေလာ့ဂ္ ပို႔စ္ေတြထဲမွာ အခုအခ်ိန္အထိ အႏွစ္သက္ဆုံးေသာ ပုိ႔စ္ကေတာ့ ... မုန္တုိင္းအလြန္...၊ ေရးသူ မေမဓာ၀ီ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ လုံး၀ မႀကိဳက္မႏွစ္သက္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြလဲ မ်ားစြာ ရိွတဲ့ အနက္ ႏွစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပပါရေစ။ အဲဒါေတြကေတာ့...

အမ်ိဳးသား ဘေလာ့ဂါ ... Opposite Eyes
အမ်ိဳးသမီး ဘေလာ့ဂါ... ေမဘားမား တို႔ ပါပဲ။

Opposite Eyes ရဲ့ (ျပန္ဖ်က္လိုက္တဲ့) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ေစာ္ကားထားတဲ့ ပုိ႔စ္ကို က်ေနာ္ မေမ့ပါဘူး။ ေမဘားမားကိုေတာ့ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေရးဖူးတဲ့ ပို႔စ္ေတြေၾကာင့္ မႀကိဳက္တာပါ။

***

က်ေနာ့္ရဲ့ ဒီေန႔ပို႔စ္မွာ မေမ့မေလ်ာ့နဲ႔ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာခ်င္တာကေတာ့ ႐ုရွႏိုင္ငံေရာက္ ပညာေတာ္သင္ ညီငယ္ စစ္သည္ တခ်ိဳ႔ကိုပါ။ ကိုမွ်ားျပာ၊ ကုိညိမ္းညိဳ၊ ကိုအိပ္မက္နက္၊ ကိုမင္းက်န္စစ္၊ ကိုဆိုးသြမ္း၊ ကိုရင္ညိန္း၊ ကုိေမာင္ငယ္ တို႔ဟာ က်ေနာ္ေရးတဲ့စာေတြမွာ သူတုိ႔ရဲ့ လက္ရိွရပ္တည္ေနရတဲ့ အေျခအေနေတြနဲ႔ မတူညီတဲ့ အျမင္ေတြ၊ အေျခအေနေတြ ရိွေသာ္ျငား၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ထက္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ မ်ားစြာ ငယ္ရြယ္ၾကေပမယ့္လည္း တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ဟန္ေတြနဲ႔ အတူ က်ေနာ့္စာေတြကို နားလည္စြာ ဖတ္ရွဳေ၀ဖန္ အားေပးခဲ့တာေတြကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ အသိအမွတ္ျပဳမိပါတယ္။

`ပန္းတိုင္ကို ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မွန္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ပန္းတုိင္မွာ ဆုံၾကမွာပါ အကို´ လို႔ ေျပာဖူးတဲ့ ကိုအိပ္မက္ရဲ့ စကားကို က်ေနာ္ အၿမဲအမွတ္ရေနမွာပါ။

***

က်ေနာ့္စာေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ လာလာဖတ္ၿပီး ေကာင္းရင္ ခ်ီးက်ဴး၊ မေကာင္းရင္ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပၾကတဲ့ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြမ်ားဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အားအင္ေတြပါ။ သူတုိ႔ သူတို႔ေတြ ေပးသြားတဲ့ မက္ေဆ့ေတြကေန ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာေတြလဲ မနည္းခဲ့ပါဘူး။ ရခဲ့တဲ့ အေတြးအျမင္ေတြလဲ တပုံတပင္မို႔ က်ေနာ့္ရဲ့ ဆရာသမားဆုိရင္လဲ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။

နာမည္တခုျခင္းစီ ထည့္မေရးျဖစ္ႏိုင္သူေတြကုိလဲ အေလးမထားလို႔ေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူး။ အားလုံးအားလုံးကုိ ခင္မင္ေလးစားလ်က္ပါ။

***

ေနာက္တခုက...။

ပန္းတိုင္ခရီးတခုရဲ့ လမ္းခုလတ္ျဖစ္တဲ့ ဒီေန႔ ပို႔စ္မွာ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြမ်ားဆီက အမွတ္တရစကား တခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ အႀကံျပဳခ်က္ တခုခုကို က်ေနာ္ ျပန္ၾကားခ်င္ပါတယ္။ ေရွ႕ဆက္ဖို႔အတြက္ အားေဆးတခြက္ဆိုရင္လဲ မမွားဘူးေပါ့...။ ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္မိသူမ်ားဆီက အမွတ္တရစကား...။

ၾကားခြင့္ေပးပါ။

***

ေလးစားခင္မင္စြာ


ကလိုေစးထူး

စားေသာက္ရာ၀ယ္

ညေန အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဆုိတာနဲ႔ ၀မ္းဗိုက္က တၾကဳတ္ၾကဳတ္နဲ႔ ဆာေလာင္ေနၿပီ။ မဆာဘဲ ေနမလား၊ မနက္ ဆယ္နာရီထိုး ခဏနားခ်ိန္မွာ ထမင္းတခါ စားၿပီးကတည္းက အလုပ္ခ်ိန္တေလွ်ာက္လုံး ဘာမွမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မစားရတာ...။ ဆိုဒါ တလုံးတေလ ေသာက္ေပမယ့္ အဲဒါကလဲ ၀မ္းထဲက ပုိးမ်ိဳးရွစ္ဆယ္ကို ၿငိမ္သက္သြားေအာင္ လုံး၀ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ တခုခု စားဖုိ႔ အရင္စဥ္းစားရေတာ့တာပါပဲ။

ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ တေန႔ကို ထမင္း အနည္းဆုံး သုံးခါကေန တခါတေလ ေလးခါ၊ ငါးခါ အထိေတာင္ စားတယ္။ ဒါလဲ လူက ပိန္ေညာင္ေညာင္ပါပဲ...၊ မထူးပါဘူး။ အခု ဒီႏိုင္ငံကုိ ေရာက္လာေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ ၇ နာရီကေန ညေန ၃ နာရီခြဲအထိ ဆိုေတာ့ မနက္မိုးလင္းၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔ကၽြတ္တခုခုကို ပါးစပ္ထဲ အတင္းထုိးသြတ္သြင္းရတာပဲ။ ၿပီးရင္ မေန႔ညေနကတည္းက ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းကို ခ်ိဳင့္ဆြဲလို႔ အလုပ္ကို သြားေလသတည္းေပါ့...။

ဒီကုိ စေရာက္ခါစတုန္းက က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ငါးပိတုိ႔၊ အခ်ိဳမႈန္႔တို႔ စားရပါ့မလားမသိဘူး ဆိုၿပီး ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဒီႏိုင္ငံကို ေခၚခဲ့တဲ့ တရားေဟာဆရာရဲ့ အိမ္မွာ ရက္အတန္ၾကာေနရတုန္းက ဆုိရင္ စေရာက္ေရာက္ျခင္းကလဲျဖစ္၊ သူတုိ႔ အစားအစာက ငန္တာကငန္၊ ခ်ိဳတာက ခ်ိဳနဲ႔ အာရွသားပါးစပ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွကို အစပ္အဟပ္ မတည့္တာ။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ တရားေဟာဆရာက က်ေနာ့္အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး စားေသာက္ေရး သိပ္ဟန္ပုံမရတာကို သေဘာေပါက္တယ္နဲ႔ တူတယ္။ ထိုင္းစားေသာက္ဆုိင္ တခုကို ေခၚသြားေတာ့ အားရပါးရ တြယ္ေတာ့တာပဲ။

ေနာက္ေတာ့မွ သိတယ္...၊ ဒီမွာက သူ႔လူမိ်ဳးအလိုက္၊ အစားအစာေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ေတြက တေနရာမဟုတ္ တေနရာမွာ ရိွၾကတာကုိး။ က်ေနာ့္ကို အာရွေစ်းဆုိင္ကို ေခၚသြားေတာ့ အဲဒီမွာ ငါးပိဘူး၊ အခ်ိဳမႈန္႔၊ ဆန္၊ မွ်စ္၊ ကန္ဇြန္းရြက္ အဲဒါေတြကို ေတြ႔ၿပီး ေပ်ာ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို တရားေဟာဆရာက ႂကြားလိုက္ေသးတယ္။ 'This is America' တဲ့...။

***

ျမန္မာျပည္မွာတုန္းကေတာ့ ေနခဲ့ရတဲ့ အရပ္ကိုက နယ္ၿမိဳ႔မွာဆိုေတာ့ မနက္ခင္း ေစ်းထဲကို သြားရင္ ေတာနယ္က လာေရာင္းတတ္တဲ့ အသီးအႏွံ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ ရႏိုင္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ ေပၚေရာင္းတဲ့ အသားဆုိတာက ဒီေန႔ေပၚ ဒီေန႔ အထမ္းနဲ႔ေရာင္း...၊ အျပတ္ပဲ။ ေရခဲစိမ္ထားတာတာတုိ႔ ဘာတုိ႔ မရိွဘူး။ ႏွီးေက်ာေတြနဲ႔ သီၿပီး `၀က္သားရမယ္၊ အမဲသား ရမယ္´ လို႔ ေအာ္ေရာင္းၾကတာ။ စားခ်င္တဲ့လူက `ဟဲ့၊ လာဦး၊ ငါ့ကို တပိႆာတြဲ တတြဲေပးစမ္းပါ´ ဆိုၿပီး ေခၚ၀ယ္စား...။ ပိုက္ဆံ မလည္ေသးလဲ လကုန္ေပးေပါ့။

အခု ဒီမွာက်ေတာ့ အဲဒီလုိ ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ။ Food Mart ေတြမွာ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့ အသားကုိ ေသေသသပ္သပ္၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ထုပ္လို႔ ပိုးလုိ႔...။ ဒါေပမယ့္ အရသာက်ေတာ့ ေရႊျပည္ႀကီးက အသား၊ ငါးေတြကို မွီတယ္လို႔ကို မထင္ဘူး။ က်ေနာ့္ရဲ့ ဂြက်က် အႀကိဳက္တမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ၀က္သားဆိုရင္ အဆီတုံးပါမွ ႀကိဳက္တဲ့ အက်င့္က ဒီက အဆီမပါတဲ့ ၀က္သားေတြကုိ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ လွ်ာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့လဲ လွ်ာ ေနသားက်သြားတာပါပဲေလ။

သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ့ လမ္းညႊန္ေကာင္းမႈနဲ႔ တခါမွာေတာ့ Meet Industry ဆိုတဲ့ အသားေပၚတဲ့ ေနရာတခုကို ေရာက္သြားဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ သိုး၊ ႏြား၊ ၀က္၊ ဆိတ္ေတြကို အမ်ားႀကီးေမြးထားတယ္။ ဘဲငန္းေတြလဲ ရိွေသးတယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့ ေနရာကေနဆုိရင္ တနာရီသာသာေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ ဟိုး... ေတာက်က် ခပ္ေခါင္ေခါင္ထဲမွာ။ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာက မကၠဆီကန္ေတြ မ်ားတယ္။ အဲဒီကိုေရာက္တာနဲ႔ `အာမီးဂို (သူငယ္ခ်င္း) ဘာလိုခ်င္သလဲ´ ဆိုၿပီး ေမးေတာ့တာပဲ။ ၀က္လုိခ်င္သလား၊ ဆိတ္လိုခ်င္သလား၊ အမဲ ေပၚခ်င္သလား၊ လုိခ်င္တဲ့ အေကာင္ကို လက္ညိွဳးထိုးလိုက္ ခ်က္ခ်င္းဖ်က္ၿပီး အသားေပၚေပးေတာ့တာပဲ။ သိပ္ေတာ့ ဟန္မက်ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က သူငယ္ခ်င္းက ဆိတ္တေကာင္ ၀ယ္ေတာ့ သူတို႔ အသားေပၚတာကို အစအဆုံးၾကည့္မိတာ အခုအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ ဆိတ္သားစားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။

ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္...၊ ဒီႏိုင္ငံက အစားအစာေတြထဲမွာ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔၊ ကင္တပ္ကီ ၾကက္ေၾကာ္ နဲ႔ ေဟာ့ေဒါ့ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ တေလာက က်ေနာ့္ကို ေလွစီးဖို႔ ဖိတ္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ မိသားစုက ေကၽြးခဲ့တဲ့ အီတာလ်ံအသားလုံး ဆိုတာေလးကလဲ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့ထ္နဲ႔ ဘာနဲ႔ ဆိုေတာ့ စားရတာ အရသာရိွသား။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အေမရိကန္ စားေသာက္ဆုိင္ကို အခုအခ်ိန္ထိ တခါမွ သြားမစားဖူးေသးဘူး။ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ အစားအစာကို ဘယ္ဟာက ကုိယ့္ပါးစပ္နဲ႔ တည့္မွန္းမသိ၊ ဘယ္ဟာက မတည့္မွန္း မသိတာေၾကာင့္ မွာမစားတတ္လုိ႔ပါ။ ေတာက်လုိက္ပုံမ်ား...။

Mall ေတြ ဘာေတြ သြားလည္ရင္ေတာ့ တ႐ုတ္စာ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ တခါတေလ စားရတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔လဲ ခ်ိဳအီအီ အရသာေတြ ရိွတဲ့အစာက ရိွတာပါပဲ။ ဂ်ပန္အစာ ဆူရွီးကေတာ့ လုံးးးးးးး၀ မႀကိဳက္...။ ဆူရီွလိပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က တခါတေလက်ရင္ သူေရာင္းမကုန္တဲ့ ဆူရွီဘူး တဘူးႏွစ္ဘူး ယူလာေကၽြးတတ္တယ္။ သူ႔ေရွ႕က်ရင္ေတာ့ `ေက်းဇူးဗ်ာ´ ဆုိၿပီး ယူထားလုိက္ေပမယ့္ တခါမွ ဟုတ္ဟုတ္ညားညား မစားျဖစ္ပါဘူး။

***

ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီႏိုင္ငံမွာကေတာ့ အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘာစားခ်င္သလဲ၊ တရုတ္စာလား၊ ထုိင္းစာလား၊ အိႏိၵယစာလား အစုံရိွေပမယ့္ က်ေနာ္ တကယ္လြမ္းတာက ေရႊျပည္ႀကီးက `ထမင္း၀ိုင္းေလး´ ကုိပါပဲ။

ေခ်ာင္းထဲက ရတဲ့ ငါးနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းရည္က်ဲ ငါးဟင္းတခြက္ရယ္၊ ဇရစ္ဟင္းခ်ိဳရယ္၊ ငါးပိရည္နဲ႔ ဋရင္ေကာက္ ညႊန္႔တို႔စရာရယ္ကိုသာ ထမင္းပူပူနဲ႔ ေလြးလုိက္ရရင္ေတာ့လား...၊ ဒီႏိုင္ငံမွာ စားလုိ႔ေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့ အစားအစာေတြနဲ႔ ဘယ္လဲႏိုင္လိမ့္မွာတုန္း...။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။


ကလိုေစးထူး

(လင္း Tag ထားေသာ ျဖစ္သလို ပို႔စ္အတြက္ ေရးဖြဲ႔ပါသည္)

ခၽြန္းစာ

ဒီေန႔ ေန႔လည္ အလုပ္က ခဏေလးနားခ်ိန္ရခိုက္မွာ အိမ္ကို အေျပးျပန္လာၿပီး က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို လာစစ္ျဖစ္တယ္။ အားတက္သေရာ ေရးထားၾကတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြအနက္ တခ်ိဳ႔ေသာ အခ်က္ေတြေၾကာင့္ လူက အာ႐ုံေတာ့ နည္းနည္းေနာက္သြားတယ္။

အာ႐ုံေနာက္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ စိတ္အရွဳပ္ရဆုံးကေတာ့ `ျဖစ္ေလရာ လူျဖစ္တဲ့ ဘ၀တိုင္း ျမန္မာမျဖစ္ရပါလို၏´ လို႔ အစခ်ီတဲ့ `လူသား´ ဆိုတဲ့ တေယာက္ရဲ့ comment ကေတာ့ ပထမဆုံးပဲလုိ႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ကို လိုက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အဲဒီကဗ်ာကို လတ္တေလာပို႔စ္ အေနနဲ႔ တင္ထားတယ္။ ဒါျဖင့္ က်ေနာ့္ ပို႔စ္ေအာက္မွာ ဘာလုိ႔ ဒီကဗ်ာကို လာတင္ရသလဲ၊ က်ေနာ္အေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ စာေတြကို ဖတ္ရတာ အဲဒီကဗ်ာနဲ႔ ဘာေတြ ဆက္စပ္ေနသလဲ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြက သူေရးထားသလိုပဲ ေတာ္ေတာ့္ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ဆုိး၀ါးေနလို႔လား ဆိုတဲ့ အေတြးေတြရၿပီး လူက ေတာ္ေတာ္ေလးကို အာ႐ုံေနာက္ရတယ္။

ေနာက္ထပ္ အာ႐ုံေနာက္သြားတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ `ေမာင္သတိ´ အမည္ခံရဲ့ ေရးသြားတဲ့ အခ်က္ေတြထဲက တခုေသာ အခ်က္တခုပါ။ က်ေနာ္က က်ေနာ္ဟာ အၿမဲမမွန္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်က္ကို နင္းၿပီး အရင္က က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား မွန္ႏိုင္မလဲ ဆိုတ့ဲသေဘာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲသြားပုံကို စိတ္ရွဳပ္သြားတယ္။ က်န္တဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ ေျပာစရာမရိွလွပါဘူး။ ခီ်းမြမ္းခံရတုန္းက ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ေက်နပ္ခဲ့သလို ေ၀ဖန္ခံရေတာ့လဲ လက္ခံရယူရမွာပဲေပါ့။

***

မွတ္ခ်က္ေတြကို လာေရးၾကတဲ့အခါမွာ အမည္မဲ့ (သို႔မဟုတ္) အမည္ေျပာင္းၿပီး လာေရးၾကသူေတြကို က်ေနာ့္ သေဘာထား ႏွစ္မ်ိဳးရိွပါတယ္။

တမ်ိဳးကေတာ့ တခုခု အမွားအယြင္းျဖစ္ေနပုံရတဲ့ အကို/ညီ/ေမာင္ငယ္ တေယာက္ကို တိုက္႐ိုက္ႀကီး ေျဗာင္က်က်လာေျပာရင္ မ်က္ႏွာနာစရာေတြ ျဖစ္လာမွာ စိုးလို႔ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ တခုကို ခဏတပ္ၿပီး လာေျပာတယ္လုိ႔ ခံစားရတယ္။ ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ နာမည္အရင္းနဲ႔ လာေျပာမိလို႔ တကယ္လုိ႔မ်ား အမွားပါခဲ့ရင္ လက္ရိွ (လူသိမ်ားေနတဲ့) ကိုယ့္နာမည္ေလးကိုပါ သြားထိခိုက္ေလမလား ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ သိပ္လဲ အားမနာေနရေအာင္ မ်က္ႏွာဖုံးေတြ စြပ္ၿပီး ေဆာ္ပေလာ္လာတီးတဲ့ ပုံစံလို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို က်ေနာ္ ဘယ္လို ခံစားသင့္တယ္ဆုိတာကေတာ့ လာေရးသူ ကာယကံရွင္ေတြရဲ့ အတြင္းအဇၥ်တၱ စိတ္အခံေတြေပၚ မူတည္မယ္ ထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။

***

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၆ ႏွစ္...၊ က်ေနာ္ ေပၚတာအထမ္းသမား အျဖစ္နဲ႔ စစ္ေျမျပင္ကုိ ပါသြားခဲ့တုန္းကပါ။

အျပန္ခရီးက်ေတာ့ က်ေနာ္ ထမ္းဖုိ႔ တာ၀န္က်တာက လူနာထမ္းတာ၀န္...။ ထမ္းရတဲ့ လူနာက ေျခေထာက္မွာ ဒဏ္ရာရထားတဲ့ လူနာ။ အဲဒီဒဏ္ရာကို ရထားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲေတာ့ မသိဘူး။ အျပန္လမ္းခရီး တေလွ်ာက္မွာ က်ေနာ္ထမ္းရတာက အေနာက္ဘက္က ဆုိေတာ့ ေလသင့္တုိင္းမွာ သူ႔ေျခေထာက္က အနာပုပ္ရဲ့ အနံ႔က ရေနတယ္။

အသြားတုန္းက ဆန္အိတ္ ပိုးရတာထက္စာရင္ အျပန္ခရီးမွာ လူနာထမ္းရတာက အရမ္းပင္ပန္းပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ထမ္းရတဲ့ လူနာထမ္းမွာ တာ၀န္က်တဲ့ ေပၚတာထဲက ႏွစ္ေယာက္က ထြက္ေျပးလိုက္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ လက္ထဲမွာ ခြေထာက္က တဘက္၊ ပုခုံးက လူနာထမ္းက တဘက္နဲ႔ အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ သြားရတယ္။

ပင္ပန္းတာထက္ ပုိဆိုးတာက က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ၾကပ္ရတဲ့ စစ္သားက က်ေနာ့္ကို တလမ္းလုံး ေတာက္ေလွ်ာက္ ႀကိမ္းေမာင္းဆဲဆိုေနတာပါပဲ။ အဲဒီထက္ ပုိဆုိးေသးတာက အထမ္းထဲမွာ လိုက္လာတဲ့ လူနာစစ္သားက သူ႔လက္ထဲမွာ ေလးဂြတလက္နဲ႔ အဲဒါႀကီးကို က်ေနာ့္ဆီ တရြယ္ရြယ္လုပ္ၿပီး လမ္းသြားတဲ့အခါ ေဘးက သစ္ပင္သစ္ခက္ေတြနဲ႔ သူ႔ေျခေထာက္ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မိတဲ့ အခါတိုင္းမွာ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ကို ဆဲဆိုေနတာပါ။

က်ဳံဆိမ္ ဆိုတဲ့ ရြာတခုကို ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းထဲက အတက္မွာ က်ေနာ္ ေခ်ာ္လဲက်သြားတယ္။ အေစာင့္စစ္သားက က်ေနာ့္ကုိ ေဆာင့္ကန္တဲ့အျပင္ အထဲက လူနာကလဲ သူ႔လက္ထဲက ေလးဂြနဲ႔ လွမ္းပစ္လိုက္ေသးတယ္၊ ခဲလုံးက ခပ္ေသးေသးေပမယ့္ ေမာေနတာရယ္၊ ဟိုစစ္သားကလဲ ေဆာင့္ကန္ထားတဲ့ အရိွန္ရယ္နဲ႔ လူကို ထူပူေနတာေပါ့။ ဆဲလိုက္တာလဲ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ...၊ က်ေနာ့္ အေမဆုိတာ သူတုိ႔ရဲ့ ပါးစပ္ဖ်ားက မယားကို တခ်ိန္လုံး ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနလဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္ အခုေနမ်ား တိုက္ပြဲျဖစ္တဲ့အခါ ေသနတ္မွန္ၿပီး ေသသြားရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေတြးမိတယ္။ သူတို႔ ေသသြားလုိ႔ရိွရင္လဲ က်ေနာ္က အထမ္းအပုိးဘ၀က မလြတ္ေလာက္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ အထမ္းအပုိးတခုခုကို ေနာက္တန္းတပ္ရင္း မေရာက္မျခင္း ေနာက္ထပ္ အေစာင့္စစ္သားနဲ႔အတူတူ က်ေနာ္က ထမ္းရဦးမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အဲဒီတုန္းက တကယ္ကိုပဲ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ထဲကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ က်ိန္ဆဲလာခဲ့တာေတာ့လဲ အမွန္ပဲ။

အဲဒီလုိနဲ႔ပဲ ဆဲရင္းဆိုရင္းနဲ႔ ေနာက္တန္းတပ္ကို ျပန္ေရာက္လာပါေလေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ...။ ေျခလွမ္းေတြ ဒယီးဒယိုင္နဲ႔ပဲ အိမ္ကိုျပန္လာ၊ ေမေမ့ကို ဖက္ငိုနဲ႔ ၿပီးေတာ့ အားရပါးရ အိပ္ပစ္လိုက္တယ္။

ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ကို က်ေနာ့္ ဦးေလးအလတ္က သတင္းေမးေရာက္လာတယ္။ လမ္းမွာ ဘာေတြႀကဳံခဲ့ရလဲ၊ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းခဲ့တာလား ဘာညာေပါ့၊ က်ေနာ္ေျပာတာကို သူက စုတ္တသပ္သပ္နဲ႔ နားေထာင္လိုက္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေမးလိုက္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ စကားစပ္ရင္းနဲ႔ ဦးလတ္က က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။

`ငါ ဒီမနက္ေလးတင္ ေဆး႐ုံမွာ ေသြး၀င္လွဴျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္၊ ဘီေသြး လိုေနတယ္ဆိုလို႔...၊ ေျခေထာက္ျဖတ္လိုက္ရတဲ့ ရဲေဘာ္အတြက္ လို႔ေတာ့ ဓာတ္ခဲြခန္းတာ၀န္ခံက ေျပာတာပဲ´

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းသြားျမင္ေယာင္တာက က်ေနာ့္ကို တလမ္းလုံးဆဲဆိုခဲ့တဲ့ ေျခေထာက္ဒဏ္ရာနဲ႔ ဟိုလူနာ စစ္သားကုိပဲ။ ဒါေပမယ့္...။ `ေကာင္းတယ္၊ ငါ့ကို တခ်ိန္လုံး ႏွိပ္စက္တဲ့လူ ေျခေထာက္ျဖတ္ခံထိတာ ၀မ္းသာတယ္´ ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တလမ္းလုံး က်ေနာ္ အပင္ပန္းခံထမ္းပိုးခဲ့ရတဲ့ ဒီလူနာဟာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျခေထာက္ တဘက္မဲ့တဲ့ ဒုကိၡတအျဖစ္ကို ေရာက္ရတာပါပဲလား ဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ တကယ္ပဲ မေကာင္းျဖစ္သြားတာ...။

ေနာက္ေတာ့ ဦးလတ္နဲ႔ အတူ က်ေနာ္ ေဆး႐ုံကို လိုက္သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေျခေထာက္ျဖတ္လိုက္ရတာ က်ေနာ့္ကို ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ လူပါပဲ။ သူက က်ေနာ့္ကို ျမင္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္အႀကီးအက်ယ္ က်ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ `ညီေလး၊ ငါ့ေျခေထာက္ေတာ့ ျဖတ္လိုက္ရတယ္၊ ငါေတာ့ ဘ၀ဆုံးပါၿပီကြာ´ လို႔ ငိုသံပါနဲ႔ ေျပာလုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီလူ က်ေနာ့္ကို ႏွိပ္စက္ခဲ့တာေတြကို က်ေနာ္ လုံး၀ ေမ့သြားတယ္။

ဒီေတာ့...၊ အဲဒီလူကို `ဒီလူ ေသရင္ေအးမွာပဲ´ လို႔ ဆုေတာင္းတုန္းကလဲ က်ေနာ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ က႐ုဏာသက္တာဟာလဲ က်ေနာ္ပဲ။ `ေသပါေစ´ လို႔ ဆုေတာင္းတုန္းက အေနအထားနဲ႔ က႐ုဏာသက္ရတဲ့ အေျခအေနကေတာ့ မတူဘူးေပ့ါ။ လူတေယာက္ဟာ ဒီ့ျပင္လူတေယာက္ကို `ေသေစေတာ့´ ရယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္တာဟာ မေကာင္းဘူးဆိုတာကို အားလုံးက လက္ခံသလို က်ေနာ္လဲ ဒါကို မျငင္းလုိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေပၚမွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့သလို အေျခအေနမ်ိဳးေတြလို အလားတူေတြ ႀကဳံလာၾကတဲ့အခါ ဒီလူေတြ မရိွေတာ့လဲ လက္ရိွအေနအထားဟာ ေျပာင္းသြားမယ္လုိ႔ မယုံၾကည္ရသည့္တုိင္ေအာင္ လတ္တေလာ ကိုယ္ခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡနဲ႔ နာက်င္မႈေတြရဲ့ ခံစားမႈထြက္ေပါက္အျဖစ္ စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲမိမယ္ဆုိရင္ အဲဒီ က်ိန္ဆဲမိသူကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္လို နားလည္ၾကမလဲ။


တခါတေလက်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အသိစိတ္ေတြနဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရားေတြကို နာက်င္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြက ဖုံးလႊမ္းသြားေလ့ရိွတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ က်ေနာ္တို႔ ျမည္တမ္းလိုက္တာဟာ ပညာရွင္ ရွဳေထာင့္ကေန ၾကည့္ရင္ေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းေနမွာ အမွန္ပါပဲ...။

သို႔ေသာ္...။

***

က်ေနာ္ ေတြ႔ႀကဳံဖူးတဲ့ ကုိယ္ေတြ႔နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ကုိယ့္ဘက္ကေနခ်ည္း အားရပါးရေတြးပစ္လုိက္ေတာ့ ဟုတ္သလုိလို...။ ဒါေပမယ့္ အေတြးတခုက ေခါင္းထဲ ထပ္၀င္လာျပန္တယ္...။

အခုေနမ်ား တေယာက္ေယာက္က က်ေနာ္ တန္ဘိုးထား ေလးစားရတဲ့ သူတေယာက္ေယာက္ကို `ျမန္ျမန္ မာလကီးယားပါေစ´ လို႔မ်ား က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ လာဆုေတာင္းသြားခဲ့ရင္ ... ... ... ... ...။

***

ခံစားခ်က္ကုိ ေရွ႔တန္းတင္မိတာကို အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ခၽြန္းအုပ္လို႔ ေဟာဒီ ခၽြန္းစာကို ေရးလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ေနာင္ က်ေနာ္ေရးတာေတြမွာ မွားတာရိွလဲ ေ၀ဖန္ေပးၾကပါဦး။


ေလးစားခင္မင္စြာ



ကလိုေစးထူး

အေတြးစမ်ား…(၈)

က်ေနာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပုံျပင္တခုကုိ အခုတေလာ ျပန္ေတြးေနျဖစ္မိတယ္။

ပုံျပင္ထဲမွာ လူေျခာက္ေယာက္က သူလွ်ိဳအလုပ္အတြက္ ဌာနတခုမွာ အလုပ္သြားေလွ်ာက္ၾကသတဲ့...။ အဲဒါ အလုပ္အင္တာဗ်ဴးတဲ့ ေန႔လဲေရာက္ေရာ အလုပ္သြားေလွ်ာက္တဲ့ အေဆာက္အဦ ပထမထပ္မွာ လူတေယာက္က အလုပ္လာေလွ်ာက္တဲ့လူေတြကုိ အလုံပိတ္ထားတဲ့ စာအိတ္ တေယာက္တအိတ္စီ ေပးၿပီး `စတုတၳ အထပ္မွာ မင္းတုိ႔ကို အင္တာဗ်ဴးမယ့္သူ ေစာင့္ေနတယ္၊ သူ႔ကုိေတြ႔တဲ့အခါ ဒီစာအိတ္ကို အရင္ေပးလိုက္ပါ´ ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အလုပ္လာေလွ်ာက္သူေတြ စာအိတ္ တေယာက္တအိတ္ကုိယ္စီနဲ႔ စတုတၳ အထပ္ရိွရာကို သြားၾကသတဲ့...။

အဲဒီ အထဲကမွ တေယာက္က တျခားသူေတြ မသိေအာင္ လမ္းမွာ စာအိတ္ကို ခိုးေဖာက္ဖတ္သတဲ့။ စာအိတ္ထဲက စာမွာ ေရးထားတာက `မင္းဟာ ငါတို႔လိုခ်င္တဲ့ သူလွ်ိဳအရည္အခ်င္းနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့လူဆိုတာ ေသခ်ာၿပီ။ ဒုတိယထပ္မွာ အလုပ္လက္ခံဖို႔ သတင္းသြားပို႔ေပေတာ့´ ...တဲ့။

စဥ္းစားမိတာက အဲဒီ စာအိတ္ကို ေဖာက္ဖတ္လိုက္တဲ့ လူက မွန္သလား မွားသလားဆိုတာကုိပါ။ `မွန္တယ္´ လို႔ အေျဖထြက္သလို `မွားတယ္´ လို႔လဲ ေျပာလို႔ရတဲ့ အေနအထားလဲ ရိွေနျပန္တယ္။ သူလွ်ိဳက သူလွ်ိဳ အလုပ္၊ သူလွ်ိဳအေတြးေတြးမွာမို႔ ဒါကို မွန္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္သလို၊ စာအိတ္ကို ခိုးေဖာက္သူဟာ မိမိ ပင္မ အလုပ္လုပ္မယ့္သူအေပၚမွာေတာင္ သစၥာမရိွဘူးလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရႏိုင္ေသးလို႔ မွားတယ္လို႔လဲ ေျပာႏိုင္ျပန္တယ္။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမ်ားကေရာ ဘယ္အရာက ပုိမွန္တယ္လုိ႔ ထင္မလဲ မသိဘူး။

***

အလုပ္ရွာေနတဲ့ လူတေယာက္ကို တခါမွာေတာ့ အလုပ္အင္တာဗ်ဴးတခုက သူ မထင္ထားတဲ့ ေမးခြန္းတခုကို ေမးလိုက္သတဲ့...။

`မင္းရဲ့ကားကုိ ကားပါကင္မွာ ရပ္ၿပီးလို႔ မင္းက ကားတံခါးကို အေလာတႀကီး ဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့ကြာ၊ အဲဒီမွာ မင္းရဲ့ ကားတံခါးနဲ႔ ေဘးမွာရပ္ထားတဲ့ ကားကိုသြားထိမိလို႔ ဟိုဘက္ကကားမွာ စင္းရာျခစ္ရာ ထင္သြားတယ္ေပါ့...၊ အဲဒါဆို မင္းဘာဆက္လုပ္မလဲ´

အေမးခံရသူက သူဟာ ဟိုဘက္ကားပိုင္ရွင္လာတဲ့အထိ ေစာင့္ၿပီးေတာ့ ကားတံခါးကို သူ႔ေၾကာင့္ ျခစ္မိသြားပါတယ္လို႔ ေတာင္းပန္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကုန္က်စရိတ္ကိုလဲ ဟိုဘက္က ေက်နပ္တဲ့အထိ တန္ရာတန္ေၾကးေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ ျပန္ေျဖသတဲ့...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူကို အလုပ္ရွင္က အလုပ္မခန္႔လိုက္ပါဘူး...တဲ့။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ `မင္းေျပာေနတာေတြက ယုတၱိသိပ္မရိွလို႔ပါ´ တဲ့...။ အဆိုးအေကာင္း ဒြန္တြဲေနတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ဒီေလာက္ေတာင္ Perfect ျဖစ္လြန္းတဲ့ အေျဖမ်ိဳးဟာ တကယ္ပဲ အျပစ္ကင္းပါ့မလားဆိုတာ သံသယ ရိွသတ့ဲ...။ စဥ္းစားစရာပဲ။

ဒါျဖင့္ လက္ေတြ႔ အလုပ္သင့္ဆုံး လုပ္ရပ္ဟာ ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲ။

***

ရြာတရြာမွာ က်ားဆိုးတေကာင္ ၀င္ေသာင္းက်န္းလိုက္တာ ရြာသားေတြလဲ ေသတဲ့လူေသ၊ ကၽြဲေတြႏြားေတြ အဆြဲခံရသူ အဆြဲခံရျဖစ္ေနၿပီဆုိရင္ အဲဒီက်ားဆုိးကုိ `က်န္းမာပါေစ၊ ေဘးရန္ကင္းပါေစ´ လို႔ဆုေတာင္းတာနဲ႔ သူ႔ကုိ သုတ္သင္ပစ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္တာ ဘယ္ဟာက အေျဖမွန္ ျဖစ္ႏုိင္မလဲ။ က်ားကုိ သတ္ပစ္မယ့္ ရြာသားေတြဟာ အတၱႀကီးသူေတြျဖစ္ႏိုင္မလား။

ရာဇသႀကၤန္ အမတ္ႀကီးဟာ သူ႔ကို နရသီဟပေတ့မင္းက အမ်က္ေတာ္ရွၿပီး မဲဇာအရပ္ကို အပုိ႔ခံရတဲ့အခါ လမ္းခရီးမွာ ေလျပင္းတိုက္လို႔ ပန္းျပားပင္ေလးေတြ ေလတိုက္ရာယိမ္းေနတာကို ၾကည့္ၿပီး သူဟာ အဲဒီ ပန္းျပားပင္ေတြလို မက်င့္ခဲ့မိဘူး ဆိုၿပီး သံေ၀ဂ ရသတဲ့...။ ဟုိတုန္းကေတာ့ ဒါကို သမိုင္းဖတ္စာအေနနဲ႔ သင္လိုက္ရတာပဲ။

အခုက်ေတာ့ အဲဒီ ရာဇသႀကၤန္အမတ္ႀကီး ေတြးသလိုမ်ိဳးခ်ည္းပဲ ဒီေခတ္ထဲမွာ ရိွေနရင္ ျပႆနာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ မင္းအလိုလိုက္၊ မင္းအႀကိဳက္ေဆာင္ၿပီး `မွန္လွပါ´ ခ်ည္းသာ လုပ္ေနရမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ျပ႒ာန္းမယ့္ ျမန္မာရာဇ၀င္ေတြမွာ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိယ္ အေကာင္းခ်ည္းပဲ ေရးသြားမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေတြကုိပဲ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြက သင္ရေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။ ပန္းျပားပင္လို ယိမ္းမယ့္ ပညာရွင္ေတြကလဲ အဆင္သင့္ကုိး...။

တကယ္ေတာ့ ေလတိုက္တုိင္း လဲၿပိဳမသြားဘဲ ႀကံႀကံခံႏိုင္တဲ့ အပင္ေတြလဲ ေျမာက္မ်ားစြာ ရိွေနတာပဲမဟုတ္လား။

***

တေန႔ကၾကည့္လိုက္ရတဲ့ American Football ပြဲတခုမွာ၊ အသင္းတသင္းဟာ 4th Quarter ရဲ့ ေနာက္ဆုံး ၇ မိနစ္ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ၂၄-၂၅ မွတ္နဲ႔ ရွဳံးေနရာကေန ပြဲအၿပီးမွာ ၄၈-၂၅ မွတ္နဲ႔ အ့ံအားသင့္ဖြယ္ရာ အႏိုင္ရသြားခဲ့တယ္။ ျမန္ဆန္လြန္းတဲ့ အရွဳံးအႏိုင္ရလဒ္မွာ အဓိကအေျဖကေတာ့ အားစိုက္ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ ညီညြတ္မႈပါပဲ။ ရွဳံးေတာ့မွာပဲကြာ ဆုိၿပီး ခြန္အားေတြကုိ ခ်ပစ္လုိက္ရင္ သူတို႔ ရွဳံးသြားမွာ အေသအခ်ာပဲေပါ့။

အေတြးစေတြကို ဟုိတစုဒီတစု စုလုိက္တာ အေတြးမွ်င္ တေထြးႀကီး ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ ထင္ပါရဲ့။

***


ကလိုေစးထူး

ေျပာခ်င္ရက္ လက္တို႔

ဒီရက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္ ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ မ်ားေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရိွန္ေကာင္းလာတဲ့ AGT အစီအစဥ္ေတြကိုလဲ တင္ခ်င္ေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြကို တင္လိုက္ရင္ ဗီြဒီယို ကလစ္ေတြက ဘေလာ့ဂ္ကို အလြန္႔အလြန္ ေလးေနေစေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်န္ရိွေနေသးတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြရဲ့ ယွဥ္ၿပိဳင္သြားၾကပုံေတြကို လင့္ခ္အျဖစ္နဲ႔ပဲ ဒီေနရာမွာ ခ်ိတ္ဆက္ေဖာ္ျပပါရေစ...။

***

က်ေနာ္ ကုိးတန္းေလာက္က ထင္တယ္။ `ေအာ္တိုေရးေပးပါလား´ ဆုိၿပီး အတန္းထဲက ေကာင္မေလးတေယာက္က စာအုပ္ထုိးေပးလာေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဘာေရးရမွန္း မသိဘူး။ သူမ်ားေရးႏွင့္ထားတာေတြ လိုက္ဖတ္လိုက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ ကဗ်ာအတုိအစေလးေတြနဲ႔ ေရးတဲ့လူကေရး၊ ေ၀းသြားတဲ့အခါ သတိရေနပါ...တို႔၊ နင္ဟာ ငါ့ရဲ့ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းပါ... တို႔ ေရးထားလုိက္ၾကတာ စုံေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ဘာေရးရေကာင္းမလဲ စဥ္းစားမရျဖစ္တာနဲ႔ အဲဒီတုန္းက ဖတ္ေနတဲ့ ၀တၳဳတအုပ္ထဲက စာသားတေၾကာင္းကုိ ေရးလုိက္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဖတ္ထားတာက ျမန္မာ၀တၳဳပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က "Everything is for the Best" ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္လို ေရးလုိက္တာ ေကာင္မေလးက သေဘာေခြ႔သြားေလရဲ့...။

`လူေတြဟာ ကုိယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ေျပာျပခ်င္ၾကတယ္၊ ခက္တာက နားေထာင္ေပးမယ့္လူ မရိွတာ´ တဲ့...။

ဟုတ္မွာပါေလ၊ တခ်ိဳ႔ ထင္ရွားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ၊ စာေရးဆရာႀကီးေတြဆုိရင္ သူတုိ႔အေၾကာင္း သိပ္ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ အထၱဳပတၳိ စာအုပ္ေတြ ဘာေတြေတာင္ ေရးၾကေသးတာပဲ...။

တျခားကုိ ေ၀းေ၀းမၾကည့္ပါနဲ႔ေလ...၊ က်ေနာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာဆိုရင္ Tag game ကုိ ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ Tag လုိက္ၾကတာ ပထမဆုံး "10 Weirds about me" ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္မွာဆိုရင္ ဘေလာ့ဂါေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးျဖစ္လုိက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ေပါ့။

အခုလဲ ေနာက္ထပ္တခုက ဘေလာ့ဂ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရပန္းစားေနျပန္ပါၿပီ။ ကုိယ့္အေၾကာင္းကိုကိုယ္ ေျပာရတဲ့ ႐ိုး႐ုိးရွင္းရွင္း Tag ေလးမို႔ အားလုံးက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ပဲ ေရးၾကတာ ၾကည္ႏူးစရာပါ။ က်ေနာ့္ကုိလဲ ညီမ လင္းလက္ၾကယ္စင္က အဲဒီ ေရစီးေၾကာင္းထဲကို ဆြဲေခၚခဲ့ေလရဲ့...။

***

က်ေနာ့္မွာ အဘိုးေပးထားတဲ့ နာမည္တခု အသက္ေလးႏွစ္ေလာက္အထိ ရိွခဲ့ဖူးတယ္။ ေက်ာင္းေနရေတာ့မယ့္ အရြယ္ေရာက္ခါနီးက်မွ ေဖေဖက သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ နာမည္ကို ေရြးခ်ယ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ အဲဒီနာမည္နဲ႔ပါပဲ။ `နဂ်ယ္ေကာင္´ ဆိုတဲ့ နာမည္ကေတာ့ က်ေနာ္ အလြန္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အမည္ေျပာင္ေလး တခုေပါ့။

အျပင္ေလာကက မိတ္ေဆြေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ နာမည္အရင္းကုိပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေခၚၾကတာက `ကိုေစးထူး´...။ ကေလာင္နာမည္ ကလိုေစးထူးကုိ `ကုိေစးထူး´ လို႔ ေခၚၾကတာဟာ ပိုၿပီးရင္းႏွီးႏွစ္လိုဖြယ္ရာေကာင္းလုိ႔ က်ေနာ္ ပုိႏွစ္သက္မိပါတယ္။

က်ေနာ္ အခုေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ့ သိပ္ေအးလြန္းတဲ့ ျပည္နယ္တခုမွာ ေနပါတယ္။ ဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ မဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြပဲ ဆက္ဖုိ႔ အဆင္ေျပမယ္။ တခါတေလက်ရင္ အျပင္ကို ေလွ်ာက္သြားေနတာက ရိွေသးတယ္။ စိတ္အဆိုးဆုံးကေတာ့ စာတပုဒ္ကို အပီအျပင္ေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လာတဲ့ဖုန္းေတြကုိပဲ။ :D

အႀကိဳက္ဆုံးအေရာင္က အျပာေရာင္ပါ။ အျပာေရာင္ ႀကိဳက္လား မႀကိဳက္လား ဘေလာ့ဂ္ တခုလုံး ျပာေနတာက သက္ေသပဲ။ ေဘာလုံးအသင္းကို အားေပးေတာ့လဲ အျပာေရာင္ တပ္ဖြဲ႔ လို႔ အမည္ရတဲ့ ခ်ဲလ္ဆီး အသင္း။ အ၀တ္အစားကေတာ့ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ဘာအ၀တ္ေလးမွ ၀တ္ခ်င္ပါတယ္လုိ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ အေျခအေန မေပးခဲ့လုိ႔ ဘာအ၀တ္မွ ဘာဒီဇိုင္းမွ ဆိုၿပီး ေရြးႀကိဳက္တာမ်ိဳး သိပ္မရိွလွပါဘူး။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ စပုိ႔ရွပ္ေလးေတြကုိေတာ့ ပုိႀကိဳက္မိတယ္။ အစားအစာထဲမွာကေတာ့ အသားမွာ၀က္၊ အသီးအရြက္မွာ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္။

ဘာပစၥည္းကို အႀကိဳက္ဆုံး ဆိုတာလဲ မေရြးတတ္ပါဘူး။ သီခ်င္းကေတာ့ နားေထာင္ရတာ အဆင္ေျပတဲ့ သီခ်င္းမွန္ရင္ ႀကိဳက္တာပါပဲ။ လက္ရိွ ျမန္မာဟစ္ေဟာ့ သီခ်င္းေတြလဲ စိတ္ထဲေတြ႔တဲ့ သီခ်င္းဆုိ ႀကိဳက္တာပဲ။ ျမန္မာသံစဥ္ထဲမွာလဲ ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တြံေတးစိုးေအာင္ကုိေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး။ ၿဖိဳးႀကီး သီခ်င္းေတြ မႀကိဳက္ဘူး။

စာေရးဆရာကေတာ့ ကေလာင္စြဲရယ္ မရိွပါဘူး။ စာတပုဒ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တခုခုရလိုက္တာမ်ိဳး ခံစားရတဲ့ စာကို ႀကိဳက္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ `ျမတ္ခိုင္´ ကိုေတာ့ မႀကိဳက္ဘူးဗ်ာ။ စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ `သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ ခိုင္´ စာအုပ္ဟာ က်ေနာ္ ဖတ္မိတဲ့ အျပင္စာေပထဲက ပထမဆုံး အမွတ္ရရျဖစ္ေနလို႔ ႀကိဳက္ပါတယ္။ `ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္´ `ဇစ္ျမစ္´ `မိုးမခပင္ေတြ´ `လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း´ စာအုပ္ေတြကေတာ့ ဖတ္ဖူးသမွ် စာအုပ္ေတြအနက္က ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္ေအာင္ ႏွစ္သက္မိတဲ့ စာအုပ္ေတြပါ။

ဘ၀မွာ သိပ္ၿပီး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာလဲ မဟုတ္၊ စားရမဲ့ေသာက္ရမဲ့ အေျခအေနလဲ မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ လက္ရိွ လုပ္ေနရတာ တထပ္တည္းက်တာမ်ိဳး ေနရတာကုိ သေဘာက်တယ္။ ၀ါသနာပါတာေတြကေတာ့ ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ေရြးေျပာရရင္ေတာ့ ဂီတာတီးတာရယ္၊ သီခ်င္းေလး တပုဒ္တေလ ေရးတာရယ္၊ ဟုိေရးဒီျခစ္ စာေတြ ေရးေနရတာရယ္၊ စစ္တုရင္ ကစားရတာရယ္၊ ဘိလိယက္ ကစားရတာရယ္ကို ၀ါသနာပါတယ္။ မေကာင္းတာကေတာ့ တခါတေလက်ရင္ ျငင္းခုန္ရတာကို ၀ါသနာထုံမိတယ္ ထင္တာပဲ။

က်ေနာ္ အခ်စ္ဆုံးသူကေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ပါပဲ။ အေလးစားရဆုံးေသာ လူပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ မိဘ၊ ဆရာသမားေတြရယ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရယ္။ အခင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ကို အမ်ားဆုံး နားလည္ေပးႏိုင္သူကေတာ့ ေမေမပါ။ က်ေနာ္ အမုန္းရဆုံးေသာသူေတြကေတာ့ ဟုိလူႀကီးတို႔ အုပ္စုပါပဲ။

ရင္အခုန္ဆုံး အခ်ိန္က ဘယ္တုန္းကပါလိမ့္လုိ႔ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပရရင္ ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာ ေကာင္းေနမလားဘဲ။ ပထမဆုံး စႀကိဳက္မိတဲ့ ေကာင္မေလးကို `ငါ့ကို ခ်စ္ရင္ ေနာက္ေန႔က်ရင္ ပန္းပန္ျပပါေနာ္´ လို႔ သြားေျပာေတာ့ ေကာင္မေလးက `ပန္း၀ယ္ဖို႔ ငါ့မွာ ပိုက္ဆံမရိွဘူး´ ...တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က `နင္တို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ကန္ဇြန္းခင္းေတြ ရိွသားပဲ၊ ကန္ဇြန္းပန္းေလး ပန္ျပေလ´ လို႔ ေျပာလိုက္တာ ေကာင္မေလးက `အင္း´ ...တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ေကာင္မေလးရဲ့ `အင္း´ ဆိုတဲ့ အေျဖစကားကုိ ေတာ္ေတာ္ ရင္ခုန္သံျမန္ဖူးတယ္။

အေၾကာက္ဆုံးအခ်ိန္ကေတာ့ က်ေနာ္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေပၚတာအထမ္းသမားအျဖစ္ ေရွ႕တန္းကို ပါသြားတုန္းကပါပဲ။

ဆုေတာင္းတုိင္းသာ ျပည့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့လား ဟိုလူႀကီးေတြ ျမန္ျမန္မာလကီးယားၿပီးေတာ့ အားလုံးလိုလားတဲ့ေန႔ကို မနက္ျဖန္ပဲ ေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းခ်င္တယ္။

အခ်စ္၊ အမုန္း၊ အလြမ္း၊ သံေယာဇဥ္ ဆုိတာေတြကိုေတာ့ စာမဖြဲ႔ပါရေစနဲ႔ေတာ့။ ဘ၀ ဆိုတာကုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုံတုိင္း ရယ္ဟဟနဲ႔ ညည္းဖူးသလို ခပ္ရြတ္ရြတ္သာ ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္။ `ဘ၀ ဆိုတာ လဒ (ဠင္းတ) ပါပဲဗ်ာ´ သူငယ္ခ်င္းဆုိတာကေတာ့ `ဆုိးတူေကာင္းဖက္´ ဆိုတဲ့ စကားလုံးနဲ႔ အကိုက္ညီဆုံးေသာသူေပါ့။ ခ်စ္သူဆိုတာကေတာ့ ကုိယ္ကခ်စ္ေနၿပီး ကုိယ့္ကိုလဲ ျပန္ခ်စ္ေနတဲ့သူ လို႔ ထင္တာပဲ။

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာ့ ဘယ္လိုမွ သိပ္မထင္တတ္ဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထင္မွေတာ့ အေကာင္းပဲ ထင္မိမွာ ေသခ်ာတယ္။ လက္စြဲေဆာင္ပုဒ္အေနနဲ႔ကေတာ့ `ႀကိဳးစားမႈတုိင္းဟာ အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ဘူး´ ဆိုတဲ့ ေဖေဖ့ ဆုံးမစကားပါ။

အေျပာခ်င္ဆုံး စကားတခြန္းကေတာ့ `ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေမာလွပါၿပီ၊ အားလုံး အလိုခ်င္ဆုံးေသာ ေန႔ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ပါရေစေတာ့´...။

***


ကလိုေစးထူး

ကီးဘုတ္ ကျမင္းသူ

က်ေနာ္ ကီးဘုတ္ ကျမင္းေနတယ္
ဗီဇကိုက လြတ္လပ္ခ်င္ေနေတာ့
မလြတ္လပ္မႈေတြကုိ ကုိယ္စားျပဳဖို႔
ယုံၾကည္ခ်က္ကို ခ်ခင္းျပဖို႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို အသက္ဆက္ဖုိ႔
က်ေနာ္ ကီးဘုတ္ ကျမင္းေနတယ္။

က်ေနာ္ ကီးဘုတ္ ကျမင္းေနတယ္
ေသခ်ာတာက အတၱကို ကုိယ္စားျပဳမေနဘူး
မာန္မာနကို ေရွ႕တန္းတင္မေနဘူး
ေကာက္က်စ္မႈကို အကာအကြယ္ ေပးမေနဘူး
ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကို အေရာင္တင္မေနဘူး
က်ေနာ္ ကီးဘုတ္ ကျမင္းေနတယ္။

တခုခုကုိ အငမ္းမရ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ လက္ေတြ
အေရာင္မွိန္ေဖ်ာ့ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြ
ေျခာက္ကပ္ပိန္လွီေနတဲ့ ပ်ိဳျမစ္မႈေတြ
ေတာင္းရမ္းေနတဲ့ တတိယအရြယ္ေတြ
က်ေနာ္ ကီးဘုတ္ ကျမင္းေနတယ္။

အိမ္ယာမဲ့သြားတဲ့ ေအးခ်မ္းမႈေတြ
ေလာင္တိုက္ အသြင္းခံလိုက္ရတဲ့ ရပ္တည္မႈေတြ
ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားေနတဲ့ ေျမဇာပင္ေတြ
ၿဖိဳလွဲခံလိုက္ရတဲ့ အျဖဴေရာင္ ဘ၀ေတြ
က်ေနာ္ ကီးဘုတ္ ကျမင္းေနတယ္။

တခ်ိန္လုံး အျပစ္ကင္းေနၾကတဲ့ သားသတ္သမားေတြ
စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ပုတ္သင္ညိဳေတြ
မာန္ဖီလြန္းတဲ့ သူ႔ထက္ကဲေတြ
ေစာင္းတီးျပန္သင္တဲ့ ကၽြဲပါးလက္သစ္ေတြ
က်ေနာ္ ကီးဘုတ္ ကျမင္းေနတယ္။

ကီးဘုတ္ ကျမင္းလိုက္ေတာ့
ခံစားခ်က္ေတြက ကျမင္းေက်ာထၾကတယ္
ကျမင္းေက်ာထတဲ့ စာေတြက
ကျမင္းရတဲ့ အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပၾကတယ္
ကျမင္းသူ အခ်င္းခ်င္း ေဖးမလိုက္
ကျမင္းသူ အခ်င္းခ်င္း ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ ခ်ိတ္ဆက္လုိက္နဲ႔
ကျမင္း ကြန္ျမဴနတီမွာ ကီးဘုတ္ ကျမင္းသံေတြ
ဆူညံပစ္လိုက္ေတာ့
ျမင္းခြာေပါက္သံက အရွဳံးေပးရေလာက္ရဲ့...။

က်ေနာ္တို႔ ကီးဘုတ္ ကျမင္းေနတယ္
အေတြးအေခၚ မကျမင္းဘူး
စာနာစိတ္ေတြ မကျမင္းဘူး
လူသားဆန္ျခင္းေတြ မကျမင္းဘူး
အသိတရားေတြ မကျမင္းဘူး
ဒါေပမယ့္
က်ေနာ္တို႔ ကီးဘုတ္ ကျမင္းေနတယ္။

ေဟာ...၊ ၾကည့္ေလ
ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ကုိ
အခုေတာ့... ... ...
ေတာင္ပို႔ထဲက ဖြတ္အေၾကာင္း
ကီးဘုတ္ ကျမင္းေနမိျပန္ပါေပါ့...။


ကလိုေစးထူး

စိတ္ညစ္ေနလား…(၇)

AGT အစီအစဥ္မွာ ဘယ္သူေတြ Top 10 ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာကို မေျပာဘဲနဲ႔ အသာေလးၿငိမ္ေနမလားလုိ႔ဟာ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ေဖာ္ေကာင္ေတြက ေဖာ္ထုတ္လိုက္တာနဲ႔ပဲ လူသိကုန္ၿပီ။ :P

ကဲ...၊ လူသိကုန္မွေတာ့ မထူးပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ ၁၅ ေယာက္ကို ပို႔စ္ ႏွစ္ခုထဲနဲ႔ပဲ ခပ္ျမန္ျမန္တင္ပစ္လုိက္ေတာ့တယ္။ :D



အားလုံးရဲ့ အသည္းစြဲ ေလးႏွစ္သမီးေလး Top 20 အစီအစဥ္ကို တက္ေရာက္လာခဲ့တုန္းက ပုံစံေလးကို အမွတ္တရ အျဖစ္ တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ သူ ေနာက္တဆင့္ တက္သြားေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာေလးကုိက ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြ ပုံစံေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေလးပါ။




ဒါကေတာ့ အမ်ားရဲ့ အသည္းစြဲ Kaitlyn Maherရဲ့ Top 20 အဆင့္ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဟန္ေလးပါ။ သူ႔အသက္သူ႔အရြယ္နဲ႔ ဒီေလာက္ ဆိုတတ္တာကိုက ပါရမီလို႔ ဆိုရမလားပါပဲ။




James Gang လို႔ အမည္ရတဲ့ အဖြဲ႔ပါ။ သူတုိ႔ရဲ့ ပထမအဆင့္ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဟန္နဲ႔ Top 40 အဆင့္ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ပုံကိုလဲ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္မႀကိဳက္ပါဘူး။




အခုၿပိဳင္ပြဲမွာ ပထမဆု ရသြားဖို႔ တစ္ေျပးေနသူေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္တဲ့ Queen Emily ပါ။




Zooperstars အဖြဲ႔ရဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဟန္ပါ။ သူတို႔ အရင္က ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့တာေတြကေတာ့ ပထမအဆင့္က ဒီမွာ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ Top 40 အဆင့္ကိုေတာ့ ဒီမွာ ၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။




Extreme Dance အဖြဲ႔ရဲ့ အကနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ဟန္ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႔ ကသြားတာကို သေဘာက်ပါတယ္။




ဒိုင္ေတြလဲ ႀကိဳက္၊ တခ်ိဳ႔ ပရိသတ္ေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ အားေပးတဲ့ Paul ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေတြကို က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္ခံစားလို႔ မရလို႔ဘဲလားေတာ့ မသိ...။ မႀကိဳက္ပါဘူး။




က်ေနာ္ ပထမဆု ရေစခ်င္တဲ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြထဲမွာ အပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ Nuttin but Strings အဖြဲ႔ပါ။ သူတုိ႔ရဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္မႈတိုင္းမွာ ဆန္းသစ္မႈေတြနဲ႔အတူ ပရိသတ္ေတြရဲ့ အားေပးမႈကို တခဲနက္ ရတာခ်ည္းပါပဲ။ AGT မွာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္တာ မဟုတ္တဲ့ Nuttin but Strings ရဲ့ အႏုပညာတခုကိုလဲ ဒီမွာ ေတြ႔ပါတယ္။ တေယာသံကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္သူမ်ား နားဆင္ႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္က်န္ေသးတဲ့ ရွစ္ေယာက္ကိုလဲ Top 10 ၿပိဳင္ပြဲေတြ မတုိင္မီ ထပ္မံ တင္ဆက္ေပးပါဦးမယ္။


ကလိုေစးထူး

ညဳ လုိက္ၾကစုိ႔ သူငယ္ခ်င္း

ၿပီးခဲ့တဲ့ သုံးေလးရက္ကေပါ့...။

စီေဘာက္စ္မွာ `ကဲကဲ´ ဆုိတဲ့ တေယာက္ လာေျပာသြားတာကုိ စိတ္ဆုိးရမယ့္ အစား သေဘာက်ၿပီး ရယ္ေတာင္ ရယ္မိေသးတယ္။ ဘာတဲ့...၊ `ညဳတုတုနဲ႔ ေရးသလိုေပါ့၊ ဟဟ´ တဲ့...။ အမယ္...၊ ဟဟေတာင္ ပါလိုက္ေသး။ :))

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အသစ္ထပ္တင္ထားတဲ့ ပို႔စ္ကုိ ဖတ္ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ (နာမည္ေတာ့ မေဖာ္ေတာ့ပါဘူးေလ :P) က `ေရးထားတာ ေကာင္းပါတယ္´ ...တဲ့။ အဟုတ္မွတ္ၿပီး စိတ္ထဲ ေက်နပ္မလား ရိွေသး...၊ ဆက္ေျပာလိုက္တာက ၾကည့္ဦး...၊ `ညဳတုတုေလးေပါ့...တဲ့´။

ဒါနဲ႔ ျပန္စဥ္းစားတယ္။ သူတို႔က ငါ့ကုိ ဘာေၾကာင့္ ညဳတယ္ ေျပာရပါလိမ့္ေပါ့။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ဟုိ `ကဲကဲ´ ဆိုတဲ့ တေယာက္က က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ ေမတၱာတုံးေနတဲ့ ေလသံနဲ႔ေျပာတာ...။ က်ေနာ္ေရးတဲ့ စာကို ဖတ္ၿပီး ခ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ ျပန္ေျပာဖုိ႔လဲ သိပ္စိတ္ရွည္ပုံ မရတာနဲ႔ `ဒီေကာင္ေတာ့ ေဒါသထြက္ေရာ့လဟယ္´ ဆိုၿပီး အားရပါးရ ခ်ီးျမွင့္သြားတာ။

ဟုိေဘာ္ဒါကေတာ့ ဒီလိုဟုတ္ဟန္ မတူဘူး။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ေတာ္ေတာ္ကို ေလးစားသြားပုံရတယ္။ (အကြက္၀င္တုန္း အမွတ္ယူထားမွ :P ) ဒါနဲ႔ မနာလို စိတ္အခံေလးကလဲ ရိွဟန္တူပါတယ္ေလ။ က်ေနာ့္ကို ခ်ီးက်ဴးသလိုလိုနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္သြားတာေလ။ တကယ္ဆို သူလဲ ညဳတာပဲဗ်။ :D

ဒီလုိနဲ႔ သူတို႔ေျပာတဲ့ `ညဳတယ္´ ဆုိတာကုိ ကုိယ့္ဘက္ကုိယ္ယက္ၿပီး သာသာထိုးထုိးေလး အဓိပၸာယ္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ စာေရးတာ၊ စကားေျပာတာမွာ စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ တဘက္သားနားခံသာေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္ထား ေရးတာေျပာတာကို ဆိုလိုခ်င္တာနဲ႔ တူတယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ကုိယ့္အတြက္ကိုယ္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္တာဆိုေတာ့လဲ ဂေလာက္ေတာ့ သားသားနားနားေလး ေျပာဦးမွ...။

***

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က စိတ္သိပ္ရွည္တတ္တဲ့ လူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဒါသႀကီးလြယ္၊ စိတ္တိုလြယ္သေလာက္ စိတ္ေျပလဲ လြယ္တဲ့ လူတမ်ိဳးထဲမွာ က်ေနာ္ပါတယ္။ ေဒါသလြယ္မိလို႔ မွားခဲ့တာေတြလဲ ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ပဲ။

က်ေနာ္ အြန္လုိင္းေပၚ စတက္ေတာ့ modins ဆိုတဲ့ ခ်က္ရြမ္းကုိ ခဏခဏ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီChatမွာက ဘာအေကာင့္မွ လုပ္စရာလဲ မလိုဘူး။ ခ်က္ခ်င္တဲ့အခါက်ရင္ နစ္ခ္နိမ္း တခု အလြယ္တကူေပးၿပီးေတာ့ ၀င္ခ်က္႐ုံပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ခ်က္ပါေလေရာ ဆုိပါေတာ့...။

ခက္တာက တခါတခါက်ရင္ ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ နစ္ခ္ေတြနဲ႔ တခ်ိဳ႔လူေတြက ေပါက္ကရေလးဆယ္ေတြ ၀င္ေျပာၿပီး ရန္ေတြ ေလွ်ာက္စတာပဲ။ ရန္စရင္းနဲ႔ ပိုၿပီးအားပါလာေတာ့ ရန္ျဖစ္တာေပါ့။ က်ေနာ္လား...၊ ဘယ္ေနမလဲေလ တခ်ီတေမာင္း ျဖစ္လိုက္မဟဲ့ ဆုိတဲ့ အထဲကပဲ။ သူတို႔ခ်ည္းပဲ စိတ္ရိွတာမွ မဟုတ္တာ ငါလဲ စိတ္နဲ႔ပဲ ေဒါသထြက္တတ္တယ္ကြေပါ့။

ဒါေပမယ့္ တရက္က်ေတာ့ အဲဒီ ခ်က္ထဲမွာ တခ်ိန္လုံးထုိင္ဆဲေနလို႔ လူေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့ တေယာက္ကို က်ေနာ္ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ စကားတခြန္းေျပာလိုက္မိတယ္။ `က်ေနာ္တုိ႔က အလုပ္နားတဲ့ အခ်ိန္ေလး ခ်က္ရတာမို႔ အဲဒီလို မဆဲဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ´...လို႔။ (ညဳတာ၊ ညဳတာ) ဒါနဲ႔ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက အဆဲရပ္သြားပါေလေရာ...။ အမယ္၊ သူ ျပန္ထြက္ခါနီး က်ေနာ့္ကုိေတာင္ ေျပာသြားလိုက္ေသးတယ္။ `အကို႔ကို အားနာလို႔ ေနာက္ဆိုရင္ အကုိရိွေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ မဆဲေတာ့ဘူးဗ်ာ´ တဲ့...။

***

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ျမန္မာခ်က္ မွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ခ်က္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခု ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ လက္စြမ္းျပေနတဲ့ လင္းလက္ၾကယ္စင္ ဆိုတာ ျမန္မာခ်က္ထဲမွာတုန္းက က်ေနာ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္ခ်စ္လိုက္ ေမာင္ႏွမေတြေပါ့။

အဲဒီခ်က္မွာတုန္းက က်ေနာ့္ရဲ့ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္တခု ေျပာျပရဦးမယ္။ အဲဒါကေတာ့ ခဏခဏ ရန္ျဖစ္တာပဲ။ စိတ္အခန္႔မသင့္လဲ ရန္ျဖစ္၊ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔လဲ ရန္ျဖစ္နဲ႔ ထီခနဲဆို ရန္ျဖစ္တာ ဘယ္သူလဲ ေမးလိုက္ရင္ က်ေနာ္ခ်ည္းပဲျဖစ္ေနတာ မ်ားတယ္။ :D

အထူးသျဖင့္ အဲဒီမွာတုန္းက က်ေနာ္ စနစ္တက်နဲ႔ ရန္သြားသြားစၿပီး ရန္ျဖစ္တာက စစ္တပ္ဘက္က လူေတြကုိ မ်ားတယ္။ သူ႔ဘာသာသူ ေအးေဆးခ်က္ေနရင္ေတာင္ စစ္တပ္ကမွန္း သိေနရင္ က်ေနာ္က မထိတထိ သြားရန္စၿပီးေတာ့ကို ရန္ျဖစ္တာ။ ဟိုကလဲ စိတ္နဲ႔ပဲ၊ ဘယ္ခံမလဲ၊ အဲဒါနဲ႔ ခ်ၾကေလသတည္းေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲလို စစ္တပ္ကလူေတြကုိ ရန္စၿပီး ကုိယ္ေျပာခ်င္တာ သြားသြားေျပာေနရတာကိုပဲ ေက်နပ္ေနလိုက္ေသးတယ္။


***


ဘေလာ့ဂ္ တခုကို စေရးေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္ေရးခ်င္တဲ့ပုံစံ၊ က်ေနာ္ေရးခ်င္တဲ့ စာေတြက ရန္ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ကို အလုိလိုက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္က စာေရးရင္ စိတ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ဆြဲဆန္႔ထားႏိုင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔အျမင္မတူတဲ့လူေတြကို ကုိယ္ခံယူထားတဲ့ ခံယူခ်က္ကုိ သူ႔ဘက္ကလဲ နားလည္ေပးႏိုင္ေအာင္ ေရးရတာကို ပိုၿပီး သေဘာေတြ႔လာတယ္။ ဘယ္လိုမွကို ရွင္းျပလို႔ မရတဲ့ လူတမ်ိဳးက်ေတာ့လဲ လစ္လ်ဴရွဳထားရတာေပါ့။

က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စကားတခြန္းကို ေျပာမယ္ဆိုပါစို႔။ အဲဒီ စကားက အမွန္ေတာ့ ေစတနာစကားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေလသံမတူတဲ့ ပုံစံႏွစ္မ်ိဳးေပါ့။ က်ေနာ္ ဥပမာ ေျပာၾကည့္ပါမယ္။

`ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲကြ၊ ေသာက္သုံးကို မက်ဘူး၊ မင္း ဒီတုိင္းသာ ဆက္သြားေနရင္ ေခြးေလာက္ေတာင္ ေျပာင္ေရာင္မွာ မဟုတ္ဘူး´

အဲဒီ စကားက တကယ္လဲ ေစတနာပါႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျပာခံရသူကို နား၀င္ေစဖို႔ကေတာ့ က်ေနာ္ထင္တယ္၊ ၃၀% ေလာက္ပဲ ရိွႏိုင္မယ္။ ဒါေတာင္ သူ႔ကို ေျပာေနတဲ့လူရဲ့ စိတ္ရင္းအမွန္ကို အေျပာခံရသူက နားလည္ႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေနဦးမွ...။

`ဒီလိုေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး ထင္တယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ား ဒုကၡျဖစ္မွာကိုေတာ မျမင္ခ်င္ဘူးေလ။ ခင္ဗ်ားလဲ လူည့ံတေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး´

ဆိုလိုရင္းသည္ ဒီအဓိပၸာယ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထိေရာက္မႈျခင္းက်ေတာ့ အေပၚက စကားထက္ ငါးဆေလာက္ ပုိၿပီး ထိထိေရာက္ေရာက္နဲ႔ တဘက္သားကုိ နား၀င္ေစလိမ့္မွာပါ။

`အေျပာခ်ိဳေပမယ့္ မေနာမခ်ိဳရင္ေတာ့ အလကားေပါ့´ လို႔ လူေတြေျပာေလ့ရိွပါတယ္။ အဲဒါအတြက္ကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ မူရင္းပင္ကို စိတ္ဓာတ္က တကယ္ပဲ ယုတ္ည့ံေနရင္ အေျပာခ်ိဳျပေနလဲ ခဏပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မူရင္းပင္ကုိယ္စိတ္က ေကာင္းပါလ်က္နဲ႔ အေျပာအဆို ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတာေၾကာင့္ တကယ့္ေစတနာက ေ၀ဒနာေတြ ျဖစ္သြားတာေတြဟာ အမ်ားႀကီးပါ။

***

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ...။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့့ ကုိယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ တဘက္သားနား၀င္လာေအာင္ ေျပာရတာကုိ အရင္တုန္းက ရန္ခဏခဏ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အရသာထက္ က်ေနာ္ပုိႀကိဳက္တယ္။ တကယ္ဆိုရင္ `ႏႈတ္ခ်ိဳ သွ်ိဳတပါး´ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေတာင္ ရိွေသးတာပဲ။

ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အရာကုိ တဘက္သားနားလည္ေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပလုိ႔ ဟိုဘက္က နားလည္လက္ခံသြားတဲ့အခါ အဲဒီအရသာကို ျပန္ခံစားၾကည့္လုိက္ပါ။ ဘာနဲ႔မွ မတူတဲ့ ပီတိတမ်ိဳးကို ခံစားရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

အဲဒီလို အခါမ်ိဳးက်ရင္ `ညဳတုတုနဲ႔´ လို႔ တေယာက္ေယာက္က က်ီစယ္လာရင္ ပုိလို႔ေတာင္ သေဘာက်မိေနဦးမွာ...။ ဒီေတာ့...။

ေျပလည္ရာ ေျပလည္ေၾကာင္း အက်ိဳးအသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းျပတာကုိ ညဳတယ္လို႔ သတ္မွတ္ရင္ေတာ့လား...။

လာေလ...၊ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ညဳ ၾကတာေပါ့။



ကလိုေစးထူး