Tuesday, September 30, 2008

စာသင္ေက်ာင္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္

ခ်ိန္းထားတာကို အခ်ိန္မီေရာက္လာေအာင္ ကမန္းကတန္း လာရတာမို႔ လူက နည္းနည္းေတာ့ ဘုိသီဘတ္သီႏိုင္ေနတယ္။ ရာသီဥတု မႈံပ်ပ်ေအာက္မွာေတာ့ မူလတန္းေက်ာင္းငယ္ေလး တခုက တည္ၿငိမ္ခန္႔ညားတဲ့ ဟန္အျပည့္...။




ဂိတ္ေပါက္၀မွာ ရပ္ေနတဲ့ လုံၿခဳံေရး အေစာင့္ကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေက်ာင္းထဲကို ၀င္ျဖစ္ေတာ့ အခ်ိန္က ညေန ေလးနာရီထိုးဖို႔ မိနစ္အနည္းငယ္သာ လိုေတာ့တယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့၊ ေနာက္မက်ေသးလို႔...။


***

ဒီေန႔ ညေန က်ေနာ္ အဲဒီေက်ာင္းကေလးကို ေရာက္သြားျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီလိုပါ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾကာသပေတးေန႔တုန္းက Joe ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တေယာက္ က်ေနာ့္အိမ္ကို ေရာက္လာတယ္။ Joe က ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို အထူးခ်စ္ခင္ၿပီး သူ႔ရဲ့ ပင္စင္အခ်ိန္ကာလ တေလွ်ာက္လုံးမွာ ဒီျပည္နယ္ကို ေရာက္ရိွ အေျခခ်လာၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို သူလက္လွမ္းမီသေလာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ အကူအညီေတြ ေပးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးပါ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အတြက္နဲ႔ သူ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ားမ်ား သူခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ေျပာေလ့ ရိွတဲ့ စကားတခြန္းကေတာ့ "I love Burmese people" ...တဲ့။

အဲဒီေန႔က Joe က်ေနာ့္ အိမ္ကို ေရာက္လာၿပီး ေျပာျပတာက က်ေနာ္တို႔ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႔ကေလးက မူလတန္းနဲ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာကေလးငယ္ (ကရင္လူမ်ိဳး)ေတြ အေယာက္ ၂၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ ရိွေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ အဲဒီ ကေလးငယ္ေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြအၾကားမွာ ခ်ိတ္ဆက္ နားလည္မႈ တခု လိုအပ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေလးေတြ ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္လာၾကတယ္၊ ဒီကေလးေတြ အရင္ေနခဲ့ရတဲ့ ေနရာေတြက အေျခအေနေတြက ဘယ္လိုရိွတယ္ဆိုတာကုိ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက စိတ္၀င္စားၾကေၾကာင္း၊ ဒီကေလးေတြရဲ့ စိတ္အေျခအေနနဲ႔ ဘ၀ျဖတ္သန္းခဲ့ရမႈေတြကို ပိုသိတဲ့အခါမွ စာသင္ၾကားေရးနဲ႔တကြ သူတုိ႔ေလးေတြကုိ ဒီႏိုင္ငံရဲ့ ပညာေရးစနစ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ပါ၀င္သင္ယူေစႏုိင္မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္ ဆရာ၊ဆရာမေတြ သိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းတခ်ိဳ႔ အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႔ကို ကူညီရွင္းျပေပးေစလိုေၾကာင္း လာေျပာတာပါ။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ Luthern Social Services (LSS) က ျမန္မာ၀န္ထမ္းကုိပါ ဖိတ္ထားတဲ့ အေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။

LSS ဆိုတာက တတိယႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာမိသားစုေတြကို ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေပးေရး ကူညီေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ေအဂ်င္စီ တခုပါ။

Joe လာေျပာသြားတဲ့ ကိစၥဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မရည္ရြယ္ဘဲနဲ႔ ကုသုိလ္တေထာႀကီး ရမယ့္ကိစၥလို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားမိတယ္။ ကုိယ့္ရဲ့ တူ၊ တူမအရြယ္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသား ကေလးငယ္ေတြ ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ပညာသင္ၾကားေရးအတြက္ အေထာက္အပ့ံတခုခု ျဖစ္ေစဖုိ႔ က်ေနာ္က အားျဖည့္ခြင့္ အခြင့္အလမ္း ပိစိေကြးေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရလိုက္တာလို႔လဲ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိေတာ့ အားတက္သေရာနဲ႔ပဲ အဲဒီ ကိစၥကို သေဘာတူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

***



Karen Meeting ဆုိတဲ့ လမ္းညႊန္ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးေတြနဲ႔ ညႊန္ထားတဲ့အတုိင္း Joe နဲ႔ က်ေနာ္ ေက်ာင္းခန္းထဲကို ၀င္သြားၾကလို႔ အတန္ငယ္ ေလွ်ာက္လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲ ျပဳလုပ္ၾကမယ့္ ခန္းမငယ္ေလးထဲကို ေရာက္ပါတယ္။ ခန္းမေလးထဲမွာေတာ့ ဆရာ၊ဆရာမ အေယာက္ ၂၀ ခန္႔ ေရာက္ႏွင့္လို႔ ေနပါၿပီ။

ေဆြးေႏြးပြဲ စီစဥ္သူ ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္က က်ေနာ္တို႔ကို ႀကိဳဆို မိတ္ဆက္ေနခ်ိန္မွာပဲ LSS က ၀န္ထမ္းလဲ ေရာက္တာမို႔ ေဆြးေႏြးပြဲေလးကို စျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

***

`သူတို႔ အဲဒီ ဒုကၡသည္စခန္းေတြထဲကုိ ဘာေၾကာင့္ ေရာက္သြားၾကတာလဲ´
`အစုိးရ စစ္တပ္ေတြရဲ့ စစ္ဆင္ေရးေတြေၾကာင့္ပါ´
`ကရင္လူမ်ိဳးေတြကုိပဲ အစုိးရတပ္က စစ္ဆင္ေရး လုပ္ေနတာလား´

အဲဒီမွာေတာ့ နည္းနည္း ေလေၾကာရွည္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လက္ရိွ ျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြဟာ ကရင္လူမ်ိဳးတင္မွ မဟုတ္၊ သူတုိ႔ကို ဆန္႔က်င္သူ မွန္ရင္ ဗမာလူမ်ိဳးကိုလဲ ႏွိပ္စက္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဓိကက သူတုိ႔ကို ဆန္႔က်င္ရင္ ေခ်မႈန္းခံရတာပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပရတယ္။ KNU အေၾကာင္းကိုလဲ အနည္းအက်ဥ္းေျပာျပဖို႔ လိုအပ္လို႔ ထည့္ေျပာရျပန္တယ္။

`သူတုိ႔ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ ဘယ္လိုေနခဲ့ရတာလဲ´
`တကယ္ေတာ့ ထုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းေတြဟာ သီးျခားကမၻာတခုလို ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ၊ အဲဒီထဲက လူေတြဟာ အျပင္မွာ တရား၀င္ အလုပ္ထြက္လုပ္လို႔ မရဘူး၊ အျပင္က ကမၻာႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကုိ သူတုိ႔ သိခြင့္ရေနတာ မဟုတ္ဘူး´

အဲဒီေမးခြန္းကိုေတာ့ LSSက ျမန္မာ၀န္ထမ္းကပါ အားျဖည့္ ကူညီရွင္းျပေပးခဲ့ပါတယ္။

`က်မအတန္းထဲက ကေလးေလးတေယာက္က တရက္မွာ က်မကို ေငြစကၠဴတခု ျပတယ္၊ အဲဒီထဲက ပုံကို လက္ညိွဳးထိုးျပၿပီး `အဲဒါ ငါတို႔ဘုရင္´ လို႔ေျပာတယ္၊ တျခားကေလးေတြကလဲ သူတုိ႔ဟာ ထုိင္းက လာၾကတာလို႔ပဲ ေျပာၾကတယ္၊ သူတုိ႔က တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကလာတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔ မသိၾကဘူးေနာ္´

ဆရာမတေယာက္ရဲ့ အဲဒီ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးမႈကို ၾကားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ေရာ LSSက ၀န္ထမ္းပါ ခဏေတာ့ ငိုင္က်သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ...

`အခု ဒီၿမိဳ႔က မူလတန္းနဲ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ေနၾကတဲ့ ကေလးေလးေတြ အမ်ားစုကို ဒုကၡသည္စခန္းေတြထဲမွာပဲ ေမြးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္လို႔ တခ်ိဳ႔ေသာ ကေလးေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ့ ေမြးရပ္ေျမကို ထိုင္းႏိုင္ငံလို႔ပဲ ထင္ေနၾကပုံေပၚတာပါ။ တခ်ိဳ႔ အသက္နည္းနည္း ႀကီးတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ သူတုိ႔ လာခဲ့တဲ့ မူလေမြးရပ္ေျမဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆုိတာ သိၾကပါတယ္။ ငယ္ေသးတဲ့ ကေလးတခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတုိ႔ကို ေမြးတာကိုက ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာမို႔လို႔ အဲဒီလို ထင္တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မိဘေတြအေနနဲ႔လဲ သူတို႔ရဲ့ ခါးသီးတဲ့ ေနာက္ခံျဖစ္ရပ္ေတြကို မရွင္းျပခ်င္တာျဖစ္ေကာင္း ... ... ... ...´

ဆက္မရွင္းျပျဖစ္ဘဲ ရပ္သြားတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ ဆရာ၊ဆရာမေတြက နားလည္ဟန္ ေခါင္းေတြ ခပ္ေလးေလးၿငိမ့္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားတယ္။

`က်ေနာ္က ဂီတနည္းျပ ဆရာပါ။ အခုေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြက ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္အားထက္သန္ၾကတယ္၊ ကရင္လူမ်ိဳးေတြက ဂီတကို ေတာ္ေတာ္ ႏွစ္သက္ၾကတာလား´

အဲဒီေမးခြန္းကေတာ့ ေျဖရသမွ်ထဲမွာ စိတ္အခ်မ္းသာဆုံး ေမးခြန္းထင္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက တိုင္းရင္းသားေတြထဲမွာ ကရင္လူမ်ိဳးေတြရဲ့ ဒုံးယိမ္းအကဟာ အတီးေရာအကပါ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆုိင္ အရိွလွဆုံး အကျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကရင္လူမ်ိဳးေတြဟာ ပင္ကုိစိတ္ရင္း ျဖဴစင္ၿပီး ဘုရားဓမၼေတးေတြကုိ သီဆိုရာမွာ အထူးစိတ္အား ထက္သန္ၾကေၾကာင္း၊ ကရင္ကေလးငယ္ အမ်ားစုဟာ အသက္ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ ခ်ာ့ခ်္ေက်ာင္းေတြမွာ ဓမၼေတးေတြ သီဆိုရင္းမွတဆင့္ အဆိုအတီးထူးခၽြန္ေနၾကသူေတြ မ်ားစြာရိွေၾကာင္း၊ လက္ရိွ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ နာမည္ႀကီး ထင္ရွားတဲ့ ကရင္လူမ်ိဳး အဆုိေတာ္ေတြနဲ႔ ဂီတပညာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေၾကာင္း ျပန္ေျဖျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္လာၾကၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ မိဘေတြနဲ႔ ကေလးေတြရဲ့ အခက္အခဲ အေျခအေနေတြကိုေတာ့ LSSက ၀န္ထမ္းက ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြ အခ်င္းခ်င္း သူ႔ကေလး ကုိယ့္ကေလး အေၾကာင္းေတြ ေျပာဆုိေဆြးေႏြးလိုက္၊ အိမ္စာေတြကို မွန္မွန္လုပ္လာၾကဖို႔ မိဘေတြရဲ့ အကူအညီပါ လိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးလိုက္၊ အဲဒီလို ေဆြးေႏြးရင္းနဲ႔ သူတုိ႔ သိလိုတာကို က်ေနာ့္ကို ေမးလိုက္နဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲက ေတာ္ေတာ္ေလး အရိွန္ရသြားခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံး ေမးခြန္းတခုအေနနဲ႔ ဆရာမတေယာက္ ေမးခဲ့တာကေတာ့...

`ေနာက္ထပ္ ျမန္မာမိသားစုေတြ ထပ္ေရာက္လာၾကဖို႔ ရိွေသးလား´ ...တဲ့။

***



ေဆြးေႏြးပြဲ ၿပီးေတာ့ ညေန ေျခာက္နာရီ ခြဲခါနီးပါၿပီ။ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ဆရာမေတြ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း ေလ့လာႏိုင္ဖို႔အတြက္ စာၾကည့္တုိက္ကေန ငွားလာတဲ့ စာအုပ္တခ်ိဳ႔ကိုလဲ ေ၀ငွျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

***

ေဆာင္း၀င္စမို႔ မိုးခ်ဳပ္စျပဳေနၿပီေပါ့...။

ဆရာမေတြထဲက သုံးေလးေယာက္က ေက်ာင္းခန္းအ၀ထိ ေရာက္ေအာင္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ေက်းဇူး၊ ေက်းဇူး၊ ေက်းဇူး... ဆိုတဲ့ စကားေတြကလဲ အထပ္ထပ္။


အေ၀းေရာက္ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြရဲ့ ပညာအလင္း ထြန္းလင္းႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ဒီေန႔ က်ေနာ့္လုပ္ရပ္က အကူအပ့ံ ပိစိေကြးေလးတခု ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ဟုတ္ခဲ့တန္ေကာင္းပါရဲ့ေလ...။



ကလိုေစးထူး

15 comments:

Anonymous said...

ပို ့စ္ေလးစိတ္၀င္စားဖို ့ေကာင္းတယ္ အစ္ကုိေရ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကိုခ်စ္တဲ့ joe ဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးၾကီးကိုလည္းေလးစားတယ္ ။ ဒီဘက္က ဒုကၡသည္စခန္းေတြကိုတစ္ခ်ိဳ ့က ဆက္သြယ္ေရးကင္မဲ့ဇုန္တဲ့ ဘာဆက္သြယ္မႈမွမရွိပဲ တကယ့္သီးျခားကမၻာလိုေနရတာ။ သနားစရာေကာင္းတယ္ ။ ဒီပို ့စ္ေလးနဲ့ အစ္ကိုရဲ့ လုပ္ရပ္ေလးေတြအတြက္ ေလးစားလွ်က္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေခါင္ေခါင္ said...

အစ္ကုိ႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ကုိ တစ္ကယ္ ေလးစားပါတယ္
ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕လဲ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ..
ေက်းဇူးလဲ တင္ပါတယ္ အစ္ကုိ...

Moe Cho Thinn said...

ဆရာမတေယာက္ရဲ႔ ေနာက္ဆုံးေမးခြန္းက အေျဖရ ခက္လိုက္တာ..။

ကလူသစ္ said...

သာဓု သာဓု သာဓုဗ်ား။
မမိုးခ်ိဳသင္းေရ..အေျဖရမခက္ဘူးထင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာအုန္းမွာပါလို႔ က်ိန္းေသေျဖရမွာပဲ။

Anonymous said...

နိုင္ငံမွား ပီး လာရာေပ်ာက္ေနတဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ အရမ္းခံစားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ ၿမန္မာနိုင္ငံသားတိုင္း ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးအတြက္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ႀကမယ္ထင္တယ္။ မၿဖစ္ရင္ေတာ႔ တစ္ခုခုမွားေနပီပဲ

RePublic said...

မဂၤလာပါ ကိုေစးထူးေရ ၊၊ စာေတြလာဖတ္သြားပါတယ္ ၊၊ မြန္ျမတ္ပါတယ္ဗ်ာ ၊၊အကူအညီေပးတယ္ဆိုတာ ၊၊

Phyo Evergreen said...

ကိုေစးထူးေရ တကယ္ကို အက်ိဳးၿပဳမယ့္လုပ္ရပ္ပါ..။ ခုလိုေစတနာနဲ႔ ကူညီေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးလည္းတင္ ၀မ္းလည္းသာပါတယ္ဗ်ာ...။

Anonymous said...

Hi Ko Klosay Htoo,

this is my 1st comment i have ever written in blogs. I am so interested in blogs by Burmese people even though I didnt make to leave any comments. sorry about writing in Eng as I dont know how to type in Burmese.
You know what .i got tears a lot after reading your article. My thoughts have extended to all those refugees, Daw Su,suffering activists, monks, Bur pple with a lot of trouble there,friends, relatives and everything.
still in tears while writing this comment.
it will be really great if someone( whether a burmese or a foreigner) can explain or talk about our country, struggles, culture to those Karen refugee children once a month.
So that at least they can know about their mother country even though they couldnt be brought up there and they will know there are other unlucky children in our country.
Pls next time could you pls tell me how to type Burmese fonts.
Even before i left Burma, i could get a chance to read some of your poem,comments and articles in Burmese news website during sept 07 and I love your writings and appreciate you for that.
sorry for long comments.
thank you very much for your noble deeds.

လင္းလက္ၾကယ္စင္ said...

မြန္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားလုပ္ရပ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အကိုေရ ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို ခ်စ္ခင္ကုိယ္ခ်င္းစာသနားစြာျဖင့္ အကူညီေပးသူမ်ားအားလံုးကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္ရွိမိပါတယ္။ ကုိယ့္ႏိုင္ငံအစစ္ကို မသိေသးတဲ့ ကေလးမ်ားအတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္က စကားေျပာသင္ၾကားေပးသြားမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ :)

ကႊ်န္ေတာ့္ဘ၀ said...

ကႊ်န္ေတာ္ ေရာက္တာ ေနာက္က်သြား လို ့ေၿပာခ်ငိတာေတြ သူမ်ားေတြ ေၿပာသြား ၾက
လုိ ့၊ ခင္ဗ်ားကုိ ေက်းဇူးလည္း ဂုဏ္လည္းၿပ ုပါတယ္
ၿမန္မာ ၿပည္ထဲ မွာ ႐ွိ ၾကတဲ့ ၿပည္သူ တုိင္းပါ နဲတာ နဲ ့မ်ားတာဘဲ ကြာၿခားမွာ ပါ ဆက္ဆက္ၿပီးေရးပါ ေနာ္ ဒီလုိ အေၾကာင္းေလးေတြ
ဘိုဘုိ

Unknown said...

ရင္ထဲမွာ စို႕နင့္နင့္ၾကီးဗ်ာ...။ ဆရာမ ေမးလိုက္တဲ့ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းၾကီးကို " ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလာေတာ့ဘူးဗ်" လို႕ အစ္ကို ရင္ေကာ့ၿပီး ေျဖလို႕ရတဲ့ အေနအထားမ်ိဳး အျမန္ဆံုးေရာက္လာႏိုင္ဖို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြ အတူတူလက္တြဲ ၾကိဳးစားၾကတာေပါ့...။

Anonymous said...

ကလိုေစးထူး
ေၾကာင္သူေတာ္

သတိ said...

အားလံုးသတိ

အင္း.. ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေတာ့ ကုိေစးထူးတစ္ေယာက္ တကယ္ျမတ္တဲ့ ဒါနအျပင္ တျခားအေရးႀကီးတဲ့ တာ၀န္ႀကီး တစ္ခုပါလုပ္ခဲ့တာပဲဗ်.. အကုိ ကုိယ့္ဘာသာ သတိ ထားမိခ်င္မွ ထားမိေပမဲ့ တကယ့္ရွယ္တာ၀န္ႀကီးတစ္ခု အကို႔ပခံုးေပၚ က်ခဲ့တာ အမွန္ပဲဗ်..

ျမန္မာအေၾကာင္း ေသခ်ာမသိၾက.. တခ်ဳိ႕ဆုိနာမည္ေလာက္ပဲ ၾကားဖူးၾက.. တခ်ဳိ႕ဆုိ နာမည္ေတာင္မၾကားဖူးၾကတဲ့ အဲဒီေစတနာရွင္ေတြဟာ အကုိ႔ေျဖၾကားခ်က္ေတြေပၚ တင္ပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အမိႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ပံုေဖာ္ၾကည့္ၾကမွာကုိးဗ်.. အားပါးပါး.. ရွယ္တာ၀န္ပဲဗ်ဳိ႕.. အားက်လုိက္တာ..

အဲဒီေတာ့ ကုိေစးထူးဟာ အဲဒီလုိ သူတုိ႔ ယံုၾကည္ေမးျမန္းျခင္းခံရသူပီပီ ေျဖၾကားခဲ့ရဲ႕လား.. (ႏုိင္ငံကုိ မားကတ္တင္း ဆင္းတာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ရွယ္ေလးေတြပဲ ေရႊေပးဖုိ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဗ်ေနာ..)၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားႏုိင္ငံေရး လုပ္စားသူေတြလုိပဲ ဟ.. ခြင္ပဲကြ.. ဖဲ့ဦးမွပဲဆုိပီး သူ႔ဘက္ကုိယ့္ဘက္ အျဖစ္ေတြ.. လြန္တာေတြ.. ဒုကၡသည္စခန္းဆုိလည္း ေမာင္းသြင္းခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေတြ အသာႏွာစီးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ႏုိင္ငံ စုတ္ျပတ္သတ္လုိက္သဟာျဖင့္ အားလံုးက အစုိးရေၾကာင့္ပါခင္ဗ်ာ.. ဆုိတဲ့ ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အသာထားလုိ႔ ငုိခ်င္းပဲ ခ်ခဲ့ေလသလားဆုိတာ ေမာင္သတိေတာ့ျဖင့္ စိတ္၀င္စားမိသားဗ်..

အင္း.. ခုေနမွာ အဲဒီေစတနာရွင္ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ ျမန္မာႏဳိင္ငံဆုိတဲ့ အျမင္မွာ သူတုိ႔အိမ္မွာ အသိေတြကုိ ျပန္ေျပာၾကမဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိတာ.. စတဲ့ စကားေတြဟာ ဘယ္လုိမ်ားလဲ သိခ်င္စမ္းပါ့ဗ်ာ..

ဘာပဲေျပာေျပာဗ်ဳိ႕.. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတာင္ ေၾကြေအာင္ ဖြဲ႕သီႏုိင္တဲ့ စာေရးဆရာဟာ အဲဒီလူေတြကုိလည္း အေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ျမန္မာခ်စ္စိတ္ကုိ ရုိက္သြင္းေပးႏုိင္မွာ အမွန္ပဲလုိ႔ ယံုတယ္ဗ်ာ.. (ဟီးဟီး.. သူ႔ဘေလာ့လာေရးေတာ့ နဲနဲဖားရတာေပါ့.. ေတာ္ၾကာကန္ထုတ္ေနဦးမယ္..)

ကဲ.. အားလံုးသက္သာပါဗ်ာ

ေမာင္သတိ

Anonymous said...

ကရင္သူပုန္ေတြဆိုတာေရာ ထည့္ေျပာခဲ့ရဲ ့လား။ တတိယႏိုင္ငံေတြကို ထြက္လာခ်င္လို ့ ဒုကၡသည္ေယာင္ေဆာင္တာေတြေရာ ထည့္ေျပာခဲ့ရဲ ့လား၊ အစိုးရက လိုက္ေခ်မွဳန္းေနတာ သူပုန္ေတြနဲ ့သူပုန္ အမ်ိဳးေတြကိုဆိုတာေတြေတာ့ ထည့္ရွင္းျပခဲ့မယ္လို ့မထင္ပါဘူူးေလ။ အေႀကာင္းအရာတိုင္းမွာ ခိုင္လံုတဲ့ အေႀကာင္းအခ်က္ေတြရိွေနတာေတာ့ ေမ့မထားသင့္ဘူူး

ကလိုေစးထူး said...

အားေပးဂုဏ္ျပဳသြားၾကတဲ့...
မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အကိုအမေတြရဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြအတြက္ ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ေမာင္သတိ အမည္ခံေရ...၊

ခင္ဗ်ားကုိေရာ ေအာက္က အမည္ခံအတြက္ပါ က်ေနာ္ စကားတခြန္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာလိုက္ပါမယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီေန႔က အဓိက ႀကိဳးစားခဲ့တာဟာ အဲဒီစာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ေရာက္ရိွသင္ၾကားေနၾကတဲ့ ကေလးေလးေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ ဆရာဆရာမေတြၾကားမွာ ခ်ိတ္ဆက္မႈ တခု ေကာင္းေကာင္းရဖုိ႔ကိုပဲ အဓိက ဦးတည္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒီကေလးေတြရဲ့ စိတ္အေျခအေနကို ဆရာဆရာမေတြ တီးေခါက္မိဖို႔ကိုပဲ အဓိကဦးတည္ပါတယ္။ ငိုခ်င္းခ်တာေတြ၊ ရယ္ခ်င္းခ်တာေတြ လုပ္တဲ့ပြဲလဲ မဟုတ္လုိ႔ သူတုိ႔က သိခ်င္တာကို ေမးတယ္၊ က်ေနာ္က အေျခအေနေတြကို ေျပာျပတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဒါေတာင္ မေျပာခ်င္လို႔ မေျပာျဖစ္ခဲ့တာေတြ၊ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာေတြထဲကလဲ ဒီစာမ်က္ႏွာေပၚ သိပ္တင္လုိ႔ မေကာင္းလုိ႔ ထိန္ခ်န္ေရးခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အမည္မဲ့ေျပာတာေတြကေတာ့ အခ်က္အလက္ပုိင္းအရ အေတာ္ေလး ရမ္းကားေနလုိ႔ က်ေနာ္ မရွင္းေတာ့ပါဘူး။ Identity ေလးရိွရင္ ပိုၿပီး ေျပာရဆုိရတာ ပိုေကာင္းမယ္လုိ႔လဲ ထင္ပါတယ္ဗ်ာ။