အပယ္ခံရျခင္း > ေဒါသတရား > အပယ္ခံရျခင္း...

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကေပါ့..။ (ဒီအေၾကာင္းကို `အားလုံးမဂၤလာပါ´ ဆိုတဲ့ ပထမဦးဆုံးေသာ ပို႔စ္မွာ အရိပ္အျမြက္ ေရးထားခဲ့ဖူးပါတယ္)။ ေမေမက (အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္း က်ေနာ္ တကယ္မသိခဲ့ပါ) အိမ္တအိမ္မွာ ေဖေဖ ရိွမရိွ မၾကာခဏ သြားအၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။ သြားၾကည့္ခိုင္းလိုက္လုိ႔ အဲဒီအိမ္မွာ ေဖေဖမရိွတဲ့ေန႔ဆုိရင္ေတာ့ ျပႆနာ သိပ္မရိွလွေပမယ့္ ေဖေဖရိွေနခဲ့လို႔ `ေဖေဖ ရိွေနတယ္ ေမေမ´ လို႔ ျပန္ေျပာမိတဲ့ေန႔ ဆိုရင္ ေမေမနဲ႔ ေဖေဖ ရန္အၾကီးအက်ယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘေတြ ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးေတြက ဘယ္ေနသာပါ့မလဲ။ အိမ္ေနာက္ေဖးက ကန္ဇြန္းခင္းေတြနားမွာ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ တိတ္တိတ္ေလး ငိုခဲ့ရပါတယ္။္ မိဘေတြ အဲဒီလို ရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ေန႔ေတြမွာ အျပစ္ေသးေသးေလး လုပ္မိေပမယ့္ အခန္႔မသင့္ရင္ အရိုက္ခံရတတ္ေသးပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္ျဖစ္လာေတာ့ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ ေမေမ က်ေနာ့္ကို သြားၾကည့္ခိုင္းတုိင္း ေဖေဖ အဲဒီအိမ္မွာ ရိွသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ မရိွဘူးလို႔ပဲ က်ေနာ္ ညာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အကင္းပါးလွတဲ့ ေမေမက က်ေနာ္ညာေနတာကို ေနာက္ပိုင္းမွာ သိသြားပါတယ္။ အဲဒီကစလို႔ ေမေမ့ယုံၾကည္မႈေတြ က်ေနာ့္အေပၚ ေလ်ာ့နည္းခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ေဖေဖ့လူ၊ ေဖေဖ့သား လို႔ စြပ္စြဲၿပီး ညီအကို ႏွစ္ေယာက္မွာ က်ေနာ့္ကို ပယ္ထား၊ ၾကဥ္ထားပါတယ္။ မိဘဆိုတာ သားသမီးကို မခ်စ္ဘူးဆိုတာ မရိွ လို႔ နားလည္ထားေပမယ့္ ငယ္စဥ္ဘ၀ မသိမနားလည္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီလို အၾကဥ္ခံရတာဟာ စိတ္ရဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ တခု ျဖစ္ခဲ့ရတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ခဏခဏ အရိုက္ခံရပါတယ္။ ညီေလးထက္စာရင္ က်ေနာ္က ပိုၿပီးကို အရိုက္ခံရတာပါ။ ေမေမ့လို ပညာတတ္ ေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္ဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား က်ေနာ့္ကို ဒီေလာက္ေတာင္ ရိုက္ရပါလိမ့္လုိ႔ မၾကာခဏ စဥ္းစားဖူးပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ အမ်ားဆုံးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကေလးေတြက မိသားစုတြင္း အဆင္မေျပျဖစ္မႈရဲ့ ဓားစာခံ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီလို မၾကာခဏ အရိုက္ခံရျခင္းရဲ့ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ လူလိမၼာေလး ျဖစ္လာတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဥပမာ တခုေျပာရရင္ က်ေနာ္ အျပင္မွာ တျခားကေလးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္က မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မွားသည္ျဖစ္ေစ အိမ္ေရာက္ရင္ အရိိုက္ခံရပါတယ္။ အျပစ္က ရန္ျဖစ္လို႔ပါတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္က ဒီလို စဥ္းစားပါတယ္။ ရန္ျဖစ္လုိ႔ အရိုက္ခံရမယ့္ အတူတူေတာ့ ငါနဲ႔ ရန္ျဖစ္တဲ့ေကာင္ကို ႏိုင္ေအာင္ခ်ၿပီးမွ အရိုက္ခံတာကမွ တန္ေသးတယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးပါ။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ရန္ျဖစ္ျခင္းမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္လာပါတယ္။ အိမ္မွာ အပယ္ခံရျခင္း၊ ဖယ္ၾကဥ္ခံရျခင္းရဲ့ ထြက္ေပါက္အတြက္ ေဒါသေတြဟာ ရန္ျဖစ္ျခင္းအေပၚ စုပုံက်ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ကို ေမေမ မၾကာခဏ လုပ္ေလ့ရိွတဲ့ အထိအနာဆုံး ဒဏ္ေပးမႈ တခုရိွပါေသးတယ္။ အဲဒါကိုေတာ့ က်ေနာ္ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ေလာက္ ေရာက္မွ စသုံးပါတယ္။ အဲဒီနည္းကေတာ့ က်ေနာ့္ကို မရိုက္ပါဘူး။ သူလက္မခံႏိုင္တာ တခုခုလုပ္မိရင္ က်ေနာ့္ကို စကားလုံး၀ မေျပာ၊ မွားေနရင္လဲ မဆုံးမ၊ မသြန္သင္ပဲ ဥေပကၡာျပဳထားတဲ့ နည္းပါ။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ အပစ္ပယ္ခံရျခင္း၊ ဖယ္ၾကဥ္ခံရျခင္းဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အိပ္မက္ဆုိး ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ အိမ္စည္းကမ္းေတြရဲ့ တင္းက်ပ္မႈေတြ အေတာ္အတန္ ေလ်ာ့သြားပါတယ္။ ဂစ္တာကို လြတ္လပ္စြာ တီးႏိုင္သလို စေတ့ရႈိး အေပ်ာ္ပြဲေတြလဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တက္ဆိုခြင့္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အတြက္ ေမေမ အရမ္းစိတ္ညစ္ရတဲ့ ကိစၥတခုကေတာ့ မၾကာခဏ ရန္ျဖစ္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္အက်င့္ပါ။ ရဲစခန္းမွာ အခ်ဳပ္ခံရေလာက္ေအာင္ ၾကီးၾကီးမားမား မျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ခဏခဏကို က်ေနာ္ ရန္ျဖစ္ပါတယ္။ သည္းခံႏိုင္စြမ္းအား အင္မတန္နည္းတဲ့လူဟာ က်ေနာ္ပါ။ ဒီၾကားထဲကမွ မတရားဘူးလုိ႔ ထင္ရင္၊ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ရင္ သူရဲေကာင္း ထလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္က ရိွပါေသးတယ္။ စိတ္တို၊ စိတ္ဆတ္လြန္းတဲ့ ဒီအက်င့္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ အေပါင္းအသင္း သိပ္မရိွလွပါဘူး။ လူကသာ စိတ္တိုတယ္၊ အပယ္ခံရရင္လဲ ေတာ္ေတာ္ ၀မ္းနည္းတတ္ပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ နီးလ်က္နဲ႔ ေ၀းေ၀းလာပါတယ္။ တခါတေလမ်ားဆိုရင္ မူးေအာင္ေသာက္ၿပီး လယ္ကြင္းျပင္ထဲမွာ ဂစ္တာတလက္နဲ႔ သီခ်င္းေတြ တပုဒ္ၿပီး တပုဒ္ ေအာ္ဆိုပါတယ္။ စိတ္ရဲ့ ထြက္ေပါက္ေပါ့။ အခုလက္ရိွေရာ ..။ ဒီလိုပါပဲဗ်ာ ………..။ လူေတြနဲ႔နီးေအာင္…..။ ၾကိဳးစားရင္းနဲ႔ပဲ ………..။ လူေတြနဲ႔ ေ၀းသထက္…..။ ေ၀းကြာ ……………………..။ ကလိုေစးထူး

ႏွစ္သစ္အတြက္ ကဗ်ာ..

ခရစ္စမတ္ေတာ့ ၿပီးဆုံးသြားခဲ့ပါၿပီ။ သိပ္မၾကာခင္ရက္ပိုင္းမွာ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လုိ႔ ႏွစ္သစ္ကူးပါေတာ့မယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေဟာင္းမွာ အမွားပရပြ၊ ေဒါသေတြ မ်ားစြာနဲ႔ ဆုံးရံႈးမႈေတြ နာက်င္မႈေတြလဲ အနႏၱျဖစ္ခဲ့တာ မနည္းပါဘူး။ အေကာင္းဘက္က ေတြးရင္ေတာ့လဲ ဒီတႏွစ္မွာ အသိမိတ္ေဆြ အသစ္အသစ္ေတြ အရင္ကထက္ အမ်ားၾကီး ပုိရလာခဲ့ပါတယ္။ မုန္းသူေတြလဲ မနည္းေပါ့။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ လာမယ့္ ႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳတင္ ရင္ခုန္ရင္းနဲ႔ ေလးလုံးစပ္ ကဗ်ာ တပုဒ္ ေရးၾကည့္မိပါတယ္။ ကဗ်ာနာမည္က ႏွစ္သစ္စိတ္ကူး တဲ့။

ႏွစ္သစ္စိတ္ကူး

ႏွစ္တႏွစ္တာ
အဆုံးမွာ
သာယာရႊင္လန္း က်န္းမာေစ။

ငိုေၾကြးသူေတြ
အၿပဳံးေ၀
မ်က္ေရ(ရည္) ေတြလဲ ခန္းႏိုင္ေစ။

ရန္လိုမုန္းထား
ျပဳသူမ်ား
အမွား ေနာင္တရႏိုင္ေစ။

တို႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အသက္ဆက္
ထက္ျမက္ ယုံၾကည္ခိုင္ခန္႔ေစ။

ေလွ်ာက္ေသာလမ္းထဲ
မယိုင္လဲ
ရဲစြဲ စိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ေစ။

လာမည့္ ႏွစ္သစ္
အမွားပစ္
ထားရစ္ႏိုင္ေစ ရန္ေၾကြးေတြ။

ႏွစ္ေဟာင္းဖယ္ခြာ
ႏွစ္သစ္မွာ
ေမတၱာထားလို႔ ၿပဳံးေပ်ာ္ေစ။

ေလးလုံးစပ္ ကဗ်ာကေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တေယာက္ အရစ္က ရွည္ခ်င္ေသးတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီ ေလးလုံးစပ္ ကဗ်ာကိုပဲ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ေရးၾကည့္မိျပန္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ေပးပါအုံး ခင္ဗ်ာ။

ႏွစ္သစ္စိတ္ကူး

ၿပီးဆုံးသြားတဲ့ တႏွစ္တာမွာ
ေပ်ာ္ရႊင္သာယာ ရႊင္လန္းခဲ့ၾကပါေစ။

ငိုေနသူေတြရဲ့ မ်က္ရည္ေတြလဲ
ခန္းေျခာက္လုိ႔ အၿပဳံးဆင္ႏိုင္ပါေစ။
ရန္လိုသူေတြရဲ့
မုန္းတီးမႈေတြလဲ ေနာင္တတရားအျဖစ္
ေျပာင္းလဲ ပစ္ၾကပါေစေတာ့။

က်ေနာ္တုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို
အသက္ဆက္လုိ႔ ပိုမိုခိုင္မာၾကမယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းကို
စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ရဲရဲရင့္ရင့္ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကမယ္။

အို..မိတ္ေဆြ
ထားခဲ့ပါေတာ့ ဒီရန္ေၾကြးေတြ
လႊင့္ပစ္လိုက္ပါ ဒီအမုန္းေတြ။

ဖယ္ခြာပစ္ရေတာ့မယ့္ ႏွစ္ေဟာင္းကေန
ၿပဳံးေပ်ာ္စြာနဲ႔
နွစ္သစ္မွာ ေမတၱာ ထားၾကပါစို႔။

ကဲ.. အရစ္ရွည္ျခင္းလဲ ၿပီးဆုံးပါၿပီခင္ဗ်ာ။ အားလုံးကို ေက်းဇူးပါ။

ကလုိေစးထူး

အေမ...

အိမ္နဲ႔ ေ၀းေနသူေတြ ဒီကမၻာမွာ အမ်ားၾကီးပါ။ အဲဒီအမ်ားၾကီးထဲကမွ က်ေနာ္လဲ တေယာက္ အပါအ၀င္ေပါ့။ အေမ့အိမ္ကို တကယ္လြမ္းလွပါတယ္။ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းမွာ ခလုတ္ေတြ တိုက္မိတုိုင္း၊ ေဖးကူသူ မဲ့တဲ့အခါတုိင္း အေမ့ကို သတိရလွပါတယ္။ အေမ့ရဲ့ ဆိုဆုံးမမႈေတြ ပရပြတုန္းက တန္ဖိုးမထားတတ္ခဲ့တ့ဲ က်ေနာ္ တေယာက္၊ ဆုံးမသူမဲ့တဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ အမွားေတြ ၾကဳံလာတုိင္း၊ ကရုဏာေဒါေသာနဲ႔ ဆူပူမာန္မဲတတ္တဲ့ အေမ့ကို တမ္းတမိတတ္လာပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ သီခ်င္းတပုဒ္ေရးမိပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းကို ေရးၿပီးတာ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးရက္ေလာက္ကတည္းကပါ။ အခါတိုင္း တင္ေနၾက youtube မွာ တင္လုိက္တုိင္း error ေတြပဲ တက္တက္လာလုိ႔ အေမ့ အတြက္ သီခ်င္းက်မွ ဒီလုိျဖစ္တာလား လို႔ ရင္ထိတ္သြားမိပါေသးတယ္။ သီခ်င္းကုိလဲ သုံးခါေလာက္ ျပန္သြင္းရပါတယ္။ ဖုိင္လ္က ၾကီးေနလုိ႔ ျပန္ေက်ာ့ဆိုခ်င္တဲ့ အပိုဒ္ေတြကို ျဖတ္ၿပီး ခပ္တုိတုိပဲ ဆုိလိုက္မွ xangaမွာ တင္လုိ႔ရသြားပါတယ္။ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အတတ္ပညာ နည္းပါးလွတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ သီခ်င္းနာမည္ကိုေတာ့ အေမ လုိ႔ပဲ ခပ္ရိုးရုိး ေပးထားပါတယ္။ ဒီေနရာ မွာ နားေထာင္ပါခင္ဗ်ာ။ D-Key နဲ႔ တီးထားပါတယ္။ ခံစားခ်က္နဲ႔ ၀ါသနာအရ ေရးစပ္ထားလုိ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြ တပုံတပင္နဲ႔ ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ နားေထာင္ ေပးၾကပါအုံး။ အားလုံးကို ေက်းဇူးပါ။ အေမ.. Intro; D Bm Em A D A7 D Bm အေမ.. မိႈင္ေတြကာ ငိုေနၿပီလား Em A ဘယ္အခ်ိန္ က်ေနာ္ ျပန္လာမလဲ A D A7 မွန္းဆရင္းနဲ႔ ေမွ်ာ္ေနမလား D Bm အေမ အိမ္မွာ ဘယ္လိုေနရွာမလဲ Gbm Bm အေမ က်န္းမာပါရဲ့လား Em A D သားဆုိး က်ေနာ့္ကို လြမ္းေနမလား.. Bm Gbm Bm ႏိႈင္းတုမရတဲ့ အေမ့ ေမတၱာ ေ၀းမွ သိျမင္လာ Em A D D7 အၿပဳံးေတြ ကင္းမဲ့ အတၱမ်ားၾကားမွာ Em A Gbm Bm အေမ့အိမ္ျပန္ခ်င္တုိင္း မ်က္ရည္ေတြရယ္ ၀ိုင္း Em A D ေပးသနားလွည့္ပါ အားအင္ေတြကို.. အေမ. အေမ… အေယာင္ေဆာင္ လူေတြရဲ့ၾကား. လိမ္ညာသူေတြရဲ့ၾကား စိုးရြ႔ံ ထိတ္လန္႔ ေနေလမလား.. အေမ… တခ်ိန္မွာ ျပန္ဆုံႏိုင္မလား ဘုရားရွင္ ထံပါးမွာ ေတာင္းဆု ျပဳလုိ႔ နီးၾကရေစသား.. Solo; Intro Cho Cho

လမ္းႏွင့္ ခလုတ္...

က်ေနာ္ အလုပ္မွာ ဒီေန႔ အခ်ိန္ပုိ ဆင္းရပါတယ္။ အလုပ္ကေန ညေန ငါးနာရီေက်ာ္မွ ျပန္ရေတာ့ ေမွာင္စပ်ိဳးလုိ႔ ေနပါၿပီ။ ဟိုကရင္ အကိုၾကီးက ပုံမွန္ အလုပ္နားခ်ိန္ သုံးနာရီခြဲကတည္းက ျပန္ႏွင့္ေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ျပန္လာရပါတယ္။ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ျပန္လာရင္းနဲ႔ ျမစ္ကူးတံတား အတက္နားမွာ ခလုတ္တိုက္မိပါေလေရာ။ ေျခေထာက္က မ်က္ကနဲ နာသြားေတာ့ စိတ္တိုသလိုလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ လမ္းေဘးက ခုံတန္းေလးမွာ ၀င္ထုိင္ရင္း ေျခေထာက္ကို ငု႔ံၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲကေန လမ္းကို မေက်မနပ္ျဖစ္လာပါတယ္။

ေတာက္.. ဒီလမ္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ။
အသုံးမက်လိုက္တဲ့လမ္း၊ အခုၾကည့္စမ္း.. ခလုတ္တိုက္မိတာ နာလိုက္တာ၊
ကား၀ယ္ျဖစ္ရင္ေတာ့လား.. ဒီလိုလမ္းမ်ိဳး လုံး၀မလာဘူးကြာ

အားရပါးရၾကီး လမ္းကို က်ိန္ဆဲရင္း ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ လမ္းက က်ေနာ့္ကို မ်က္ေမွာင္ၾကီး ကုတ္ၿပီး ငု႔ံၾကည့္ေနသလိုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူကလဲ က်ေနာ့္ကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မေက်မနပ္ ေရရြတ္သံေတြ ထြက္လာတယ္လို႔ ခံစားလာရပါတယ္။ ဘယ္ရမလဲ.. က်ေနာ္ကလဲ သူ႔ကို မေက်မနပ္နဲ႔ ျပန္ေျပာတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ လမ္းနဲ႔ စိတ္ကူးထဲမွာ စကားအေခ်အတင္ မ်ားကုန္ပါေတာ့တယ္။

***
`ေဟ့ေကာင္ ´
`ဘာတုန္းဗ်´
`မင္းက အခုေတာ့ ငါ့ကို အျပစ္ျမင္တယ္ေပါ့ေလ၊ ဟုတ္လား´
`ဟာ၊ ဒီမွာၾကည့္ေလ က်ဳပ္ေျခေထာက္ နာသြားတယ္၊ ခင္ဗ်ားလမ္းကိုက မေကာင္းလို႔ေပါ့ဗ်´
`အဲဒါပဲ၊ မင္းတုိ႔ လူေတြ သိပ္ခက္တဲ့ေကာင္ေတြပဲ´
`ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္းဗ်´
`ေနစမ္းပါအုံး၊ မင္းကို ငါေမးပါအုံးမယ္၊ ဒီလမ္းကို ေလွ်ာက္ဖုိ႔ မင္းကို ဘယ္သူကမ်ား အတင္းအက်ပ္ တိုက္တြန္းခဲ့လဲ၊ မင္းသေဘာနဲ႔မင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလားကြ၊ မင္းပဲ ဒီလမ္းက သာယာသေလး ဘာေလးနဲ႔ ေျပာခဲ့ေသးတယ္ေလ´
`ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ အခု က်ဳပ္ခလုတ္တိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နာတယ္ဗ်´
`အင္း၊ မင္းဆုိတဲ့ေကာင္ လူျဖစ္ၿပီး ေလာကနိယာမကိုေတာင္ ဘာမွ နားမလည္ေသးဘဲကိုးကြ´
`ဟမ္၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဗ်၊ ခလုတ္တိုက္ေတာ့ နာတယ္ဗ်ာ၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားကို က်ိန္ဆဲခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္ဗ်ာ၊ ဘာျဖစ္သလဲ၊ ဒါက လူေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ တမ်ိဳးပဲမဟုတ္ဘူးလား´
`ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မင္းကို ငါေျပာရေသးတာေပါ့´
`ေျပာစမ္းပါအုံး´
`ေဟာဒီ လမ္းေပၚမွာ လူေပါင္းစုံ သြားလာဖူးတယ္ကြ၊ စက္ဘီးလမ္းဆိုေပမယ့္၊ စကိတ္စီး အပန္းေျဖတဲ့ လူေတြ၊ လမ္းေလွ်ာက္ ေလညွင္းခံတဲ့လူေတြ၊ အေျပးေလ့က်င့္တဲ့လူေတြ ၿပီးေတာ့ မင္းတုိ႔လို အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ေကာင္ေတြလဲ ပါတာေပါ့´
`အင္း´
`တေလာကဆုိရင္ စကိတ္စီးတဲ့ ငနဲတေကာင္ ေခ်ာ္လဲတာ အေတာ္နာသြားပုံရတယ္ကြ၊ ဒူးေခါင္းမွာလဲ ေသြးေတြကို ရဲေနတာပဲ´
`အင္း´
`တခါတုန္းကဆိုရင္လဲ ၿပိဳင္ဘီးစီး ေလ့က်င့္တဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ စက္ဘီးေမွာက္ေသးတာပဲ´
`အင္း´
`ဟိုတခါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသကြ၊ မ်က္စိမျမင္တဲ့ အဘြားၾကီးကြာ၊ ေတာင္ေ၀ွး တေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ စမ္းတမ္းစမ္းတမ္း လမ္းေလွ်ာက္တာ ေမွာက္ရက္လဲပါေလေရာလား´
`အင္း´
`ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က မင္းလိုေတာ့ ကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းကို ကိုယ္အျပစ္ျပန္မတင္ဘူးကြ´
………….
`စကိတ္စီးတဲ့ေကာင္လဲ ေခ်ာ္သာလဲတာ၊ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ျပန္ထၿပီး သူ စကိတ္စီးတာကို ပိုကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ထပ္စီးတာပဲ´
…………..
`စက္ဘီးစီးတဲ့ ေကာင္မေလးလဲ ဒီလိုပဲ၊ မိန္းကေလးသာဆိုတယ္၊ တခ်က္မမဲ့ဘူးကြာ၊ လဲသြားတဲ့ စက္ဘီးကို ျပန္ထူၿပီး သူ႔အလုပ္သူဆက္လုပ္တာပဲ၊ ဟိုအဘြားၾကီးကေရာ ဘာထူးေသးလဲ၊ လဲက်သြားေတာ့လဲ သူလမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို ဆက္ေလွ်ာက္တာပဲကြ´
……………
`ေအး၊ မင္းကို ငါေျပာခ်င္တာက၊ လမ္းဆိုတာ လူတုိင္းသြားတယ္၊ သြားတဲ့လူတိုင္း တၾကိမ္မဟုတ္ တၾကိမ္ေတာ့ ခလုတ္တိုက္မယ္၊ လဲက်မယ္ ဒါ ေလာကရဲ့ သဘာ၀တရား၊ နိယာမ တရားပဲကြ´
……………
`ဒါကိုပဲ မင္းက ခလုတ္ေလး တခါေလာက္တုိက္မိတာနဲ႔ ဒီလမ္းေၾကာင့္ ျဖစ္သေလးဘာေလးနဲ႔´
`က်ေနာ္ နာသြားတဲ့ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ပါဗ်ာ´
`ေအး၊ မင္းက ဒီလမ္းကိုေလွ်ာက္လုိ႔ ခလုတ္တိုက္မိတာကို ညည္းညဴေနတယ္၊ ေစာေစာ မင္းေျပာေနတာ ငါၾကားလိုက္ပါတယ္၊ မင္းကား၀ယ္ရင္ ဒီလမ္းကို မေလွ်ာက္ေတာ့ဘူးဆို၊ ဟုတ္လားကြ´
`ဟုတ္တယ္ေလ´
`မွတ္ထားကြ၊ ကားလမ္းမွာ အမွားတခ်က္ေတြ႔ရင္ေတာ့ မင္းအသက္ပါ ဇီ၀ိန္ေၾကြသြားမယ္´
`ဗ်ာ´
`မဗ်ာနဲ႔၊ မင္းေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားစမ္းပါ´
`ဟုတ္ကဲ့´
`အခု မင္းခလုတ္တုိက္မိတာကို စိတ္မပ်က္ပဲ မင္းသြားခ်င္တဲ့ေနရာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး သြားစမ္းပါကြာ၊ ဒီတခါ တိုက္မိရင္ ေနာက္တၾကိမ္ မတိုက္ရေအာင္ မင္းသတိထားေပါ့ကြ´
`ဟုတ္ကဲ့´
`ေနာက္တခု ထပ္ေျပာလိုက္မယ္ ကုိယ့္လူေရ၊ ခလုတ္ကိုေၾကာက္ေနရင္ မင္း ဘယ္လမ္းကိုမွ ေလွ်ာက္မေနနဲ႔ေတာ့´
`ဗ်ာ´
***

ေအးစိမ့္စိမ့္ ေလျပင္းတခ်က္ ၀ူးကနဲ တိုက္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ အေတြးထဲမွာ လမ္းနဲ႔ စကားမ်ားေနရာကေန လန္႔ႏိုးၿပီး လက္ရိွပစၥဳပၸန္ကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္ေမွာင္ေနပါၿပီ။ လမ္းကေလးကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ အေမွာင္ေတြၾကားထဲကပဲ က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္တဲ့ အၿပဳံးနဲ႔ ၾကည့္ေနသေယာင္ေယာင္။

က်ေနာ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ ရပါအုံးမယ္။ ခလုတ္ေတြလဲ တိုက္ေကာင္းတိုက္ေနအုံးမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာပါပဲ။ လမ္းနဲ႔ ခလုတ္ဆိုတာက တြဲလ်က္ရိွေနတာပဲေလ။

စာ အသစ္မေရးျဖစ္ေသာ ဒီေန႔မွာ..

ပို႔စ္အသစ္ မတင္ျဖစ္တာလဲ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ စာတပုဒ္ကို ျဖစ္ေအာင္ေရးမွပဲလုိ႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဘာေရးရင္ ေကာင္းမွာပါလိမ့္။ ဒီအေတြးကို ေတြးလာတာ အိမ္ကေန အလုပ္ကို စထြက္ကတည္းကပါ။ အခုတေလာ သိပ္လဲ မေအးလွတာရယ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကမွ က်ေနာ္နဲ႔ အတူတူ အလုပ္စ၀င္တဲ့ ကရင္ အကိုၾကီးကို ၀င္ေခၚေနရတာရယ္ေၾကာင့္ စက္ဘီးကို မသုံးျဖစ္ဘဲ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ပဲ အလုပ္သြားတာမ်ားပါတယ္။ အဲဒီ အကိုၾကီးကို ၀င္ေခၚၿပီးေတာ့လဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စဥ္းစားလာပါတယ္၊ ဘာေရးရင္ ေကာင္းမလဲ။ သိပ္မေအးဘူးသာ ဆုိတယ္၊ ေလက တ၀ူး၀ူးတုိက္ေနတာေၾကာင့္ ႏွာသီးဖ်ား၊ နားရြက္ဖ်ားေတြ ေအးလာတာနဲ႔ ေတြးလုိ႔မရျပန္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္ထဲကို ေရာက္လာပါတယ္။ အခ်ိန္မွတ္တဲ့ ကဒ္ျပားကို ကမန္းကတန္းႏွိပ္၊ အေႏြးထည္ထူထူေတြ ခၽြတ္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လုပ္ရတဲ့ ေနရာကို သြားပါတယ္။ စၿပီေပါ့၊ တေန႔တာ။ ပ်င္းတြဲ႔တြဲ႔ စက္သံၾကားမွာ Tools ေတြကို တေခ်ာင္းၿပီးတေခ်ာင္း တဂၽြီးဂၽြီး ျဖတ္ရင္း ထပ္စဥ္းစားပါတယ္။ ငါဒီေန႔ ဘာေရးရပါလိမ့္။ မနက္က ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မစားလာရေတာ့ ဗိုက္ကလဲ ေစာေစာစီးစီး ဆာသလုိလို ရိွေနေတာ့ အာရုံက မရျပန္ပါဘူး။ အင္း၊ Break Time ေရာက္လုိ႔ တခုခု စားၿပီးမွပဲ ေတြးေတာ့မယ္ကြာ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္မိျပန္ပါတယ္။ အေတြးအာရုံက မရရတဲ့အထဲ အလုပ္ရွင္ကလဲ မၾကာခဏဆိုသလို စကားလာလာ ေျပာေနပါေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာေန ဟို ကရင္ အကိုၾကီးကို အလုပ္ကိစၥ ရွင္းျပခိုင္းလုိက္၊ ေတာ္ၾကာေန ခရစ္စမတ္က်ရင္ ဘယ္သြားမလဲ လာလာေမးလုိက္နဲ႔ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႔ေနတာကို ခဏခဏ လာလာ ေႏွာင့္ယွက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မနက္ပုိင္း သုံးနာရီျပည့္လို႔ ေခတၱနားခ်ိန္ကိုသာ ေရာက္သြားတယ္။ စာေရးဖုိ႔ အိုင္ဒီယာ မရခဲ့ပါဘူး။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ နားခ်ိန္ၿပီးေတာ့ စိတ္အေတြးေတြကို ေနာက္တခါ အလုပ္ထပ္ေပးမိျပန္ပါတယ္။ ဘာေရးရပါလိမ့္။ ကဗ်ာစာသားတခ်ိဳ႔ ရြတ္ၾကည့္တယ္။ အဆင္က မေခ်ာ။ သီခ်င္းပဲ ေရးရင္ ေကာင္းမလားမသိ စဥ္းစားၿပီး သံစဥ္ တခ်ိဳ႔ကို ဒါဒါဒီဒီရြတ္ရင္း လုိက္ဖမ္းၾကည့္ ျပန္ပါတယ္။ ဘာသံစဥ္မွ မထြက္လာပါဘူး။ စာရြက္အလြတ္ တရြက္ကို သြားယူလာ၊ ေဘာလ္ပင္တေခ်ာင္း ေဘးမွာခ်၊ Tools ေတြကို ျဖတ္လိုက္၊ ေခါင္းထဲေရာက္လာတဲ့ စာသားတခ်ိဳ႔ကို ခ်ေရးလိုက္၊ စိတ္တိုင္းမက်ေတာ့ တခါျပန္ဖ်က္လိုက္၊ ေနာက္ထပ္ Tool တေခ်ာင္း ထပ္ျဖတ္၊ စာေတြ ခ်ေရး၊ ျပန္ဖ်က္။ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ထုိးသြားပါတယ္။ က်ေနာ္က မနက္စာကို ဆယ္နာရီ ေခတၱအားလပ္ခ်ိန္ ဆယ့္ငါးမိနစ္မွာ စားေလ့ရိွေတာ့ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ နာရီ၀က္က်ေတာ့ အခ်ိန္ေတြ ပုိေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကုလားထုိင္တလုံးကို ဆြဲယူ၊ မ်က္လုံးမွိတ္ ပက္လက္လွန္ အိပ္ရင္း စဥ္းစားျပန္ပါတယ္။ အေတြးေတြက ဘယ္ေလာက္ စဥ္းစားမိတယ္ေတာ့ မသိပါဘူး။ အခ်ိန္ေစ့ ေခါင္းေလာင္းသံက မေကာင္းဆုိး၀ါး ေအာ္သံလုိ နားထဲကို စူးစူးရွရွ၀င္လာေတာ့မွပဲ ၀ုန္းကနဲ ထရပ္မိပါေတာ့တယ္။ က်ိန္းစပ္စပ္ ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ မ်က္လုံးကို မ်က္ႏွာသြားသစ္ပစ္ၿပီး အလုပ္ထဲကို ၀ရုန္းသုန္းကား ျပန္၀င္ရျပန္ပါတယ္။ ေန႔လည္ပုိင္း အလုပ္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္အေတြးေတြလဲ လြတ္လပ္ခြင့္ မရရွာေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ ဆုိေတာ့ Finish Grinding လို႔ ေခၚတဲ့ အေခ်ာသတ္ ေသြးတဲ့ အလုပ္က ဒီဂရီ အတိအက်နဲ႔ တုိင္းတာ ေသြးရတာ ျဖစ္ေတာ့ အေတြးေတြက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ေရာက္ေနရင္ Tools ေတြ ေသးသြားတာတို႔၊ လိုအပ္တဲ့ အရြယ္အစားနဲ႔ မကုိက္တာတို႔ ျဖစ္မွာဆုိေတာ့ အလုပ္ထဲကို စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ပဲ အေတြး အခ်ဳပ္ခ်ရပါတယ္။ သံမႈန္ေတြကို ကာကြယ္ဖုိ႔ မ်က္ႏွာဖုံးကို စြပ္ထားရင္း လုပ္ရေတာ့ အသက္ရွဳရတာလဲ ကသိကေအာင့္နဲ႔ ေတြးဖုိ႔လဲ အရသာ ရိွေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ညေနသုံးနာရီလဲ ခြဲေရာ ငယ္ငယ္က ျမန္မာ့အသံမွာ ၾကားေနၾက နား၀င္ပီယံ သူ႔လက္သံနဲ႔ ဆင္ဆင္တူတဲ့ အလုပ္သိမ္းေခါင္းေလာင္းသံေလးက နားထဲကို ခ်ိဳခ်ိဳၿမိန္ၿမိန္ ၀င္လာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သစ္ဆြဲဆင္မ်ားလုိပဲ ေခါင္းေလာင္းသံၾကားတာနဲ႔ လုပ္လက္စ အလုပ္ကို အားလုံးရပ္။ လက္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး သြားေဆးၿပီး ေလသံေလး တခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ အိမ္ျပန္ပါတယ္။ ဟိုကရင္ အကုိၾကီးကေတာ့ ေနာက္ကေန ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္နဲ႔ တိတ္တိတ္ေလး လိုက္လာပါတယ္။ သူလဲ ေတြးရင္ေတြးေနမွာေပါ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အလုပ္ထဲက သံမႈန္ေတြက ယားက်ိက်ိနဲ႔မို႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ အရင္ေျပးလုိ႔ ေရကို အျမန္ခ်ိဳးရပါတယ္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့လဲ ဗိုက္ထဲက ဆႏၵျပေနတဲ့ ပိုးမ်ိဳးရွစ္ဆယ္ကို ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး လုပ္ႏိုင္ဖုိ႔ ခ်က္ျပဳတ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ေတာင္းဆုိေနတဲ့ အစာေတြကို သြတ္သြင္းလိုက္မွပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရပါတယ္။ ထမင္းစားၿပီး တီဗီြ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္အားေပးတဲ့ ခ်ဲလ္ဆီးက အဲဗာတန္ကို သုံးဂိုး ႏွစ္ဂိုးနဲ႔ တီးလိုက္တဲ့ ပြဲ ျပန္လာေနေတာ့ စာေရးမယ့္ ကိစၥကို ခဏေမ့သြားၿပီး အဲဒီ ေသြးမထြက္တဲ့ မိနစ္ကိုးဆယ္ၾကာ စစ္ပြဲမွာ နစ္ေျမာ သြားပါတယ္။ ညေန ငါးနာရီခြဲေလာက္မွာ ကြန္ျပဴတာေရွ႔ကို ထုိင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ကို စစ္၊ ေမးလ္ေတြမ်ား ေရာက္ေနသလား စစ္၊ ၿပီးေတာ့ စာေရးဖုိ႔ အတြက္ စဥ္းစားျပန္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ဘာေရးရပါလိမ့္။ မေရးတာလဲ သုံးေလးရက္ရိွၿပီ။ တခုခုေရးမွပါ။ စဥ္းစားစမ္း။ ဘာေရးမလဲ၊ ဒီက အေတြ႔အၾကံဳတခ်ိဳ႔ ေရးမလား၊ ျမန္မာျပည္က အေတြ႔အၾကဳံေရးရင္ ေကာင္းမလား။ စာတေၾကာင္း ေရးလုိက္၊ မၾကိဳက္ေတာ့ Back Space ျပန္ေခါက္လိုက္။ ဘာစာမွကို မျဖစ္လာပါဘူး။ အေရးထဲမွာ ဖုန္းကလဲ တဂြမ္ဂြမ္။ ဟဲလို၊ မစၥတာ သူ လား ဟုတ္ပါတယ္ ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္က ဘာညာဘာညာ ကုမၸဏီကပါ ခင္ဗ်ားအိမ္မွာ တီဗီြေကဘယ္လ္လုိင္း ဆင္ဖုိ႔ စိတ္၀င္စားပါသလား ႏိုး၊ က်ေနာ္ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး၊ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားေျပာတာလဲ အားလုံး နားမလည္ပါဘူး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဂြပ္ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ စာေရးလုိ႔မရေသးရင္လဲ သတင္းေလး ဘာေလး ဖတ္မွလုိ႔ စဥ္းစားၿပီး သတင္းေတြ ဟိုဖတ္ဒီဖတ္ ဖတ္ျပန္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ထုတ္ သတင္းစာကုိဖတ္ေတာ့ မြဲျပာပုဆိုး သတင္းေတြနဲ႔ မျမင္ခ်င္တဲ့ မင္းသားအေယာင္ေဆာင္တဲ့ လူၾကမ္း ဘီလူးပုံေတြပဲ ေတြ႔ပါတယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္ကို ဖတ္ေတာ့ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ (၁၂)ႏွစ္သမီးေလးကို ထိုင္းဆုိင္ကယ္သမားက ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားသတဲ့။ ေတာက္ တခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေခါက္မိပါတယ္။ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္မိုက္ရိုင္းပါလား။ ငါတုိ႔ ျမန္မာမေလးကိုကြာ။ စိတ္ထဲကေနလဲ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲေရးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွလဲ မတတ္ႏိုင္ပါ။ အားကစားသတင္းေတြ လိုက္ဖတ္မိျပန္ပါတယ္။ ျမန္မာ ယူ-၂၃ အသင္းက မေလးရွား ယူ-၂၃ အသင္းကို တဂိုး ဂိုးမရိွနဲ႔ နိုင္သတဲ့၊ ျမန္မာ အသင္းက အင္ဒို ယူ-၂၃ အသင္းကို ႏွစ္ဂိုး တဂိုးနဲ႔ ႏိုင္သတဲ့။ ဗထူးအားကစားကြင္းမွာ ပရိသတ္ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ လာၾကည့္ၿပီး ပရိုဂ်က္တာၾကီးနဲ႔လဲ ေဘာလုံးပြဲကို ျပထားသတဲ့။ အလဲ့၊ တယ္ဟုတ္ပါလား လုိ႔ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။ ၂၀၀၄ တုန္းက ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာ အသင္း စင္ကာပူနဲ႔ တိုင္းဂါးဖလား အၾကိဳဗိုလ္လုပြဲ ကစားၾကေတာ့ ႏိုင္လုခင္ခင္ေလးမွာ ရန္ေတြျဖစ္၊ လူသုံးေယာက္ အထုတ္ခံရ၊ ျမန္မာ အရန္ ဂိုးသမားေလးကလဲ ကြင္းေဘးကေန စင္ကာပူ ကစားသမားတေယာက္ကို ေရသန္႔ဘူးနဲ႔ ပစ္ေပါက္၊ အနီကဒ္ ျပၿပီး ကြင္းထဲက အထုတ္ခံရေတာ့ မဖြယ္မရာေတြ လုပ္ျပခဲ့တာကို မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္ေယာင္ မိပါတယ္။ အာဆီယံ ယူ-၁၈ ၿပိဳင္ပြဲကို ရန္ကုန္မွာ လုပ္တုန္းကလဲ ထုိင္းနဲ႔ ကန္ေတာ့ ထုိင္းေဘာလုံးသမားေလးေတြ ေထာင့္ကန္ေဘာ လာလာကန္ရင္ စင္ေပၚကေန ခဲ၊ ေျပာင္းဖူးရိုးေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္ၾကပါေသးတယ္။ အခုပြဲေရာ ဒီလုိမ်ား ျဖစ္ေနေသးလား။ ေအးေအးေဆးေဆးပဲလား ဆုိတာ မသိပါ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ညမိုးခ်ဳပ္လုိ႔ ေမွာင္သာသြားတယ္။ က်ေနာ္တေယာက္ ဘာစာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မေရးျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ၿပီးသြားျပန္ေပါ့ .. တေန႔တာ။ ေနာက္တေန႔က်မွပဲ ပို႔စ္အသစ္အတြက္ အေၾကာင္းအရာ ေကာင္းေကာင္း တခု စဥ္းစားေတာ့မယ္ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္မိျပန္ပါေတာ့တယ္။ ကလိုေစးထူး

ခရစ္စမတ္နဲ႔ အတူ...

ေနာက္ တပတ္ဆုိရင္ ခရစ္စမတ္ေန႔ကို ေရာက္ပါေတာ့မယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ဆုိရင္ ဒီလိုေန႔ရက္ အခ်ိန္ေတြမွာ ခရစ္စမတ္ဆုေတာင္း သီခ်င္းေတြကို ခရစ္ယာန္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူ လိုက္ဆို၊ ဂစ္တာတီးနဲ႔ အရမ္းေပ်ာ္ဖုိ႔ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဘာသာတရားရဲ့ စည္းျခားမႈဆုိတာ အဲဒီအခ်ိန္ တဒဂၤေလးမွာ ဘာမွမရိွပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ ဟစ္ေၾကြး သီဆုိခဲ့ၾကတာကို သတိရမိေတာ့ ဒီသီခ်င္းကို ဖန္တီးမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီသီခ်င္းကို လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးရက္ေလာက္ကတည္းက စာသားေတြက ေရးၿပီးေနတာပါ။ သူမ်ားဂစ္တာကို ငွားတီးေနေတာ့ ပိုင္ရွင္က လာယူသြားေတာ့ မတင္ျဖစ္ေသးတာပါ။ မေန႔ကမွ ဂစ္တာတလုံး သြား၀ယ္ျဖစ္ေတာ့ အခုမွပဲ သံစဥ္ရွာၿပီး သီခ်င္းလား မေျမာက္တေျမာက္ သီခ်င္းေလး အျဖစ္ ဖန္တီးျဖစ္တာပါ။ အရင္က သီခ်င္းေတြကိုလဲ ကီးေတြကို ေျပာသာေျပာရတယ္။ မာစတာကီး မရိွပဲ မွန္းသမ္းၿပီး ၾကိဳးညိွရေတာ့ တကယ္တမ္း သီခ်င္းကီးေတြ မမွန္ဖုိ႔မ်ားပါတယ္။ အခု သီခ်င္းကေတာ့ မာစတာကီးနဲ႔ ၾကိဳးညိွၿပီး တီးထားတာပါ။ ဒီသီခ်င္းေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ ဘယ္ဘာသာ၀င္ဆုိတာ လုံး၀ ေမ့ထားၿပီး ေရးခဲ့တာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲဒီ စည္းေတြကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ ဖယ္ထားၿပီး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဒီသီခ်င္းေလးကို သံၿပိဳင္ဆိုရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ဆုိၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေရးမိတာမို႔လို႔ပါ။ သီခ်င္းနာမည္က ခရစ္စမတ္နဲ႔အတူ.. တဲ့.။ ဒီေနရာ မွာ နားေထာင္ပါခင္ဗ်ာ။ ေဒါင္းေလာ့ လုပ္လုိရင္ေတာ့ ဒီမွာ ယူပါ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လိုက္ဆိုၾကည့္ၾကပါလားဗ်ာ။ အားလုံးကို ေက်းဇူးပါ။ ခရစ္စမတ္နဲ႔အတူ.. Intro; G C G Am D G G C G ေဆာင္းနွင္းေဖြးေဖြး အေအးဓာတ္နဲ႔အတူ ခရစ္စမတ္ေရာက္ခဲ့ၿပီ Am D G D လာပါသူငယ္ခ်င္း တို႔အတူ ဆုံကာရယ္ G C G ေလာကသားတုိ႔ ေအးခ်မ္းဖုိ႔အတြက္ ေတာင္းဆုျပဳလို႔ကြယ္ Am D G D ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ဆုိၾကမယ္ ခါးသီးျခင္းနဲ႔ မုန္းတီးျခင္းေတြ အားလုံး ေမ့လို႔ကြယ္ အၾကင္နာဖလွယ္လို႔ ေမတၱာ သြယ္ကာရယ္ အတိတ္ေန႔ရက္က ၀မ္းနည္းမႈေတြ အားလုံးထားခဲ့ကြယ္ မဂၤလာဒီရက္ ၿပဳံးေပ်ာ္ပါစို႔ကြယ္ G C G Am Hallelujah.. Hallelujah ညီညီညာညာ အားလုံးဟစ္ဆို G C G C Em Hallelujah.. Hallelujah ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ခရစ္စမတ္ေန႔ရက္ Bm Em မ်ားစြာတုိင္ေအာင္ကြယ္.. Am D ဒီကမၻာေျမ၀ယ္ ေကာင္းျခင္းေရာက္လုိ႔.. V2 Intro Cho V2 Fade Out

က်ေနာ္... သီခ်င္း.. ဂစ္တာ..

သီခ်င္းေတြ ေရးၿပီး သံစဥ္ေဖာ္ေနက် ဂစ္တာေလးကို သူ႔ပိုင္ရွင္က က်ေနာ့္ဆီကေန မေန႔က လာျပန္ ယူသြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ေရးလက္စ ခရစ္စမတ္ သီခ်င္းေလးလဲ သံစဥ္မဲ့စြာနဲ႔ စာသားသက္သက္ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဂစ္တာ၀ယ္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာပါလုိ႔ ေတြးမိရင္း က်ေနာ္တေယာက္ ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အရူးအမူးျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ျပန္သတိရလာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုမွာ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက သီခ်င္းေတြကို ေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္တတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေဖေဖက သူ႔အသံၾသၾသနဲ႔ ဟသၤာတ ေအာင္တင္၀င္းရဲ့ သီခ်င္းေတြ မၾကာခဏ ဆိုညည္းတတ္ပါတယ္။ ေမေမကေရာ ဘာထူးေသးလဲ၊ ေရဒီယိုမွာ လာတဲ့သီခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ကို လိုက္ဆိုတတ္ေလ့ ရိွပါတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ကက္ဆက္ေခြထဲမွာ အသံသြင္းၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ တေတြနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ဆုိခဲ့တာ မွတ္မိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ စတီရီယို သီခ်င္းကို ပထမဆုံး နားေထာင္ဖူးတာကေတာ့ ကိုမြန္းေအာင္ရဲ့ လြမ္းရတဲ့ညေတြ လြန္ပါေစ ဆိုတဲ့ ေခြပါ။ အသံေအးေအးနဲ႔ အဲဒီ သီခ်င္းေတြကိုေတာင္ ေဖေဖကေတာ့ အဲဒီတုန္းက မၾကိဳက္လို႔ဆိုၿပီး တျခားေခြနဲ႔ လဲပစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ က်ေနာ္ စတီရီယို သီခ်င္းေတြကို စၿပီးၾကိဳက္ခဲ့တာ ကိုမြန္းေအာင္ေခြကလုိ႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ ဂစ္တာပိုးထခဲ့တာက ကိုးတန္းႏွစ္မွာပါ။ ေမေမက က်ေနာ္ စာၾကည့္စားပြဲေရွ႔ထုိင္ေနရင္ စာက်က္ေနတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သခ်ၤာတြက္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ၿပီး တျခားအိမ္အလုပ္ေတြ ဘယ္ေသာအခါမွ ခိုင္းေလ့ မရိွပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ငွားလာတဲ့ သီခ်င္းစာအုပ္ေတြထဲက သီခ်င္းေတြကို စာအုပ္ထူထူ တအုပ္နဲ႔ ကူးေနတာပါ။ ေနာင္တခ်ိန္ ဂစ္တာတီးတတ္ရင္ တီးႏိုင္ေအာင္လုိ႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ဂစ္တာ လက္ကြက္ေတြကိုပါ ကူးတာပါ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ ကူးခဲ့တာ အပုဒ္ေရ ငါးရာေလာက္ ေက်ာ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမေမသိသြားပါတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း အရိုက္ခံရတာေပါ့။ တေန႔မွာေတာ့ ဗီဒီယိုသြားၾကည့္ၿပီး အျပန္မွာ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ လမ္းေဘးအုတ္ခုံ ဂစ္တာ၀ုိင္းကို ထိုင္မိပါတယ္။ သီခ်င္းေတြ ဟိုဟိုဒီဒီ ဆုိၾကရင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က က်ေနာ့္ကို မင္း၊ အခုလာမယ့္ တန္ေဆာင္တိုင္မွာ စေတ့ရိႈးဆိုမလားလို႔ ေျပာေတာ့ ဘာရမလဲ၊ က်ေနာ္ကလဲ ဖိုးက်ိဳင္းတုတ္ေပါ့ မနက္ဖန္ပဲ အဆိုေတာ္ျဖစ္ေတာ့မလိုလို အားတက္သေရာနဲ႔ ဆိုမယ္ကြာလုိ႔ ေျပာ၊ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ဆိုဖို႔ သီခ်င္းေရး ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဂစ္တာ မတီးတတ္ေသးေတာ့ ကိုအက္စ္ကဲနက္ရဲ့ ပန္းေမ့ေဆး သီခ်င္းအလိုက္နဲ႔ က်ေနာ့္စာသား ေကာ္ပီ သီခ်င္းတက္ဆိုခဲ့တာပါ။ သီခ်င္းဆိုတဲ့ ဆုလာဘ္ကေတာ့ အဲဒီ စေတ့ရိႈးပြဲလဲ ၿပီးေရာ ေမေမက က်ေနာ့္ကို ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စကားမေျပာပဲေနတဲ့ အျပစ္ေပးတာပါပဲ။ အဲဒီလိုနဲ႔ သီခ်င္းရူး၊ အဆုိေတာ္ရူး လုပ္လိုက္တာ ဆယ္တန္းကို ဘုန္းကနဲေနေအာင္ တႏွစ္က်သြားပါတယ္။ ဆယ္တန္း ဒုတိယႏွစ္ တက္ေတာ့ ေမေမက ဒီႏွစ္ေတာ့ အဲဒါကုိ ေအာင့္ထားလိုက္ပါ သားရယ္လို႔ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ ေမာ့ေမာ့ ေျပာရွာပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေမေမ လစ္ရင္ လစ္သလို ဂစ္တာတီး သင္လိုက္တာ ဟိုတပုဒ္ ဒီတပုဒ္ တီးတတ္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ခါနီး ခရစ္စမတ္ပြဲအေနန႔ဲ ေက်ာင္းစေတ့ရႈိးလုပ္ေတာ့ မေနႏိုင္လြန္းတာနဲ႔ ေမေမမသိေအာင္ ေဟာ္လိုဂစ္တာေတြနဲ႔ သီခ်င္းခိုးတုိက္ပါတယ္။ ေမေမက က်ေနာ္ သီခ်င္းတက္ဆိုမွာစိုးလို႔ ရွက္ၿပီး မဆိုရေအာင္ဆုိပီး က်ေနာ့္ကို ကတုံးတုံးထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပြဲလုပ္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ ကတုံးေျပာင္ၾကီးနဲ႔ သီခ်င္းဆိုရင္းနဲ႔ စင္ေအာက္က ေမ့ေမ့ကို မရဲတရဲ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေမေမမ်က္ရည္ေတြ အ၀ဲသားနဲ႔ ၾကည့္ေနပါတယ္။ စင္ေပၚက ဆင္းလာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ၿပဳံးၿပီး ကဲ၊ ဘယ္လိုလဲ ေက်နပ္ၿပီလားလို႔ ေမးပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္က က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကိဳးစားပမ္းစားနဲ႔ကို ဓာတုေဗဒ ေအာင္မွတ္ ေလးဆယ္ရေအာင္ နွစ္ႏွစ္ၾကီးမ်ားေတာင္ ေျဖခဲ့ရပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီး တလေလာက္အၾကာမွာ ေဖေဖက်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႔ကုိ ျပန္အလာမွာေတာ့ က်ေနာ္ သိပ္လိုခ်င္ခဲ့တဲ့ ဂစ္တာ၀ယ္လာပါတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းကေန သူကိုယ္တုိင္ ေသခ်ာ ေအာ္ဒါမွာလာတာလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ သီခ်င္းစာအုပ္ တခ်ိဳ႔ပါ ၀ယ္လာပါေသးတယ္။ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ အဲဒီညကဆို က်ေနာ္ အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ ဂစ္တာတီးေနတဲ့ ပုံေတြကို ေဖေဖက ဓာတ္ပုံရိုက္ထားပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီဂစ္တာေလးလဲ အေတာ္အိုလွပါၿပီ။ အိမ္မွာ ဒီအတုိင္းထားခဲ့တာ ေဆြးမ်ားေဆြးေနမလားေတာင္ မသိပါ။ အဲဒီ ဂစ္တာနဲ႔ ဟိုေရး ဒီေရး ေရးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးေတြလဲ အိမ္မွာပဲ ဒီတုိင္း က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ကာရာအုိေကေတြ ေခတ္စားလာေတာ့လဲ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ အရူးထလိုက္ပါေသးတယ္။ လိုက္ဆိုရုံ အရူးထတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြကို ေရြး၊ ၿပီးရင္ ကက္ဆက္ေခြနဲ႔ အသံသြင္း၊ ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို နားေထာင္ခ်င္မွန္းမသိ၊ မေထာင္ခ်င္မွန္းမသိ ဖြင့္ျပနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခမ်ာမွာ က်ေနာ့္ဒဏ္ကို အေတာ္ခံရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လဲ ေငြေတာ္ေတာ္ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သီခ်င္းေတြဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္ရဲ့ ထြက္ေပါက္ပါ။ ငယ္ငယ္က အရိုက္ခံရလို႔ အရမ္း ၀မ္းနည္း ငိုေၾကြးခဲ့ရရင္လဲ သီခ်င္းနားေထာင္ရရင္ က်ေနာ္ စိတ္ေျပပါတယ္။ အခု အရြယ္ေရာက္လာေတာ့လဲ စိတ္ညစ္တာကို သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း၊ ေအာ္ဆိုပစ္ရင္းနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္ပစ္ရပါတယ္။ ဟိုေရး ဒီေရး ခ်ေရးျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းေတြက်ေတာ့လဲ စိတ္ခံစားခ်က္ရဲ့ ထြက္အံလာတဲ့ စကားသံစဥ္ေတြ ျဖစ္မလားပါပဲ။ အခုေလာလာဆယ္ေတာ့ သံစဥ္မရိွေသးတဲ့ ခရစ္စမတ္ သီခ်င္းစာသားေလးေတြက သူ႔အတြက္ သံစဥ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတယ္။ ဂစ္တာ မရိွလဲ ရွာၾကည့္မယ္ကြာ ဆုိၿပီး လိုက္ညည္းမိပါတယ္။ ~~~ ေဆာင္းႏွင္း ေဖြးေဖြး အေအးဓာတ္နဲ႔ အတူ ~~~~ ခရစ္စမတ္ ေရာက္ခဲ့ၿပီ ~~~။ ~~~ လာပါသူငယ္ခ်င္း ~~~ တို႔အတူ ဆုံကာရယ္ ~~~ ေလာကသားတုိ႔ ေအးခ်မ္းဖို႔အတြက္ ~~~ ေတာင္းဆုျပဳလို႔ရယ္~~ ။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ~~~ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကမယ္။ ကဲ.. ဂစ္တာ ၀ယ္ျဖစ္မွ သီခ်င္းျဖစ္ေအာင္ သံစဥ္ရွာေတာ့မယ္ဗ်ာ။ အားလုံး ေက်းဇူးပါ။ ကလုိေစးထူး

အလင္းအားမာန္..

ဒီသီခ်င္းကို ေရးဖုိ႔ စိတ္ကူးကိုေတာ့ မေမဓာ၀ီရဲ့ ဘေလာ့က အေမွာင္ကြယ္ေပ်ာက္ အလင္းေရာက္လွ်င္ ဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ရပါတယ္။ အဲဒီပို႔စ္ကို ဖတ္ၿပီးကတည္းက က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္မိပါတယ္။ အေမွာင္ေတြကလြတ္ေအာင္ အားစိုက္သူထဲမွာ က်ေနာ္ပါရဲ့လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေခ်ာင္ကြယ္ေလးမွာ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး မသိသလို ၾကိတ္မွိတ္ေနမိေသးလား။ တကယ္ေတာ့လဲ က်ေနာ္တို႔တေတြ အေမွာင္နဲ႔ အသားက်ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ တခ်ိဳ႔မ်ားေတာ့ အလင္းကို ေတြ႔ရမွာကိုေတာင္ ေၾကာက္ရေလာက္ေအာင္ အေမွာင္ေတြက ပိန္းပိတ္ ေနပါၿပီ။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လဲ အလင္းကို ရဖို႔အတြက္ အသက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြ ေပးဆပ္လို႔ေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒီသီခ်င္းကို ေရးမိပါတယ္။ ဂီတ၀ါသနာနဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္ကိုသာ ေပါင္းစပ္ၿပီး ေရးဖြဲ႔ထားတာမို႔ တီးလုံးေဖာ္စပ္မႈနဲ႔ ဂစ္တာတီးခတ္မႈမွာ အားေတာ္ေတာ္ နည္းေနတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သတိထားမိပါတယ္။ က်ေနာ့္ထက္ သာလြန္စြာ တီးခတ္ႏိုင္မယ့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေယာက္က ဒီသီခ်င္းကို မြမ္းမံေပးရင္ေတာ့ အတိုင္းအထက္အလြန္ ၀မ္းသာမိမွာပါ။ C-Key နဲ႔ တီးထားတာပါ။ ဒီေနရာ မွာ နားေထာင္ပါခင္ဗ်ာ။ ေဒါင္းေလာ့ လုပ္လုိရင္ေတာ့ ဒီမွာ ယူပါ။ အလင္းအားမာန္ Intro; C G Am Em F G C G C G Am Em ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ့ အခန္းငယ္ေလး.. အေမွာင္ေတြက ပိတ္ဖုံးလုိ႔ေန F G C G ငိုေၾကြး မိႈင္ေတြး ပူေဆြးမႈနဲ႔ အထီးက်န္ေန C G Am Em အမွန္တရားတံခါး ပိတ္ကာေန.. အလိမ္အညာေတြသာ ဖုံးလႊမ္းလုိ႔ေန F G C G အေၾကာက္တရားမ်ား စိုးမိုးလို႔ မည္းေမွာင္ေန လူေတြ အားလုံး ေငးမႈိင္ေန.. ေပ်ာ္စရာဆုိတာ ဆိတ္သုန္းလုိ႔ေန.. မုသားေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးခဲ့ရ ႏွစ္ၾကာရွည္ လူမဆန္ရက္စက္တဲ့သူေတြ အႏိုင္ယူေနေပ ဒီအခန္းမေလ ခ်စ္ျခင္းေတြ ကင္းမဲ့ ရက္စက္မင္းမူေန Am G Em Am Cho;ေတြေ၀ၿပီးေတာ့ ေငးေနမလား.. Em Am ေခ်ာင္ကြယ္မွာ ၾကိတ္မွိတ္ ငု႔ံခံမလား F G C C7 သာယာမိန္းေမာမႈနဲ႔ အတၱတို႔ ၾကီးေနမလား.. Am G Em Am အေမွာင္ကို ၾကိဳးစားခြင္းစို႔လား.. Em Am လာေလ ေရွ႔ဆက္ တုိ႔အတူသြား.. F G (F Em Dm C) အလင္းမ်ား ရဖို႔အတြက္.. အားမာန္မ်ား.. Intro V1 V2 Cho;

က်ေနာ္ႏွင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ား

က်ေနာ့္ကို တေယာက္ေယာက္က မင္းဘာလူမ်ိဳးလဲ ေမးရင္ အေတာ္ေျဖရ ခက္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ ေမေမဘက္က အဘုိးက ကရင္၊ အဘြားက ကရင္-ဗမာ ကျပား၊ အဲဒီေတာ့ ေမေမ့ဆီမွာက ကရင္ေသြး သုံးမတ္ေလာက္ ပါတယ္။ ေဖေဖတုိ႔ကေတာ့ အညာသား မ်ိဳးရိုးေတြဆုိေတာ့ ဗမာပဲ ထားပါေတာ့။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္က ကရင္လား၊ ဗမာလား ဘာေကာင္ၾကီးမွန္း မသိတဲ့ တိုင္းရင္းသား တခုခု ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဗမာဘက္ကို ပိုမ်ားတယ္လို႔ ယူဆမိေတာ့ သူမ်ားေမးလာရင္ ဗမာလုိ႔ပဲ အလြယ္ေျဖျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ကရင္ဒုံးအကကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ကတတ္တာကို ခပ္ေရးေရး မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ေဖေဖေမေမက ျဖစ္ျဖစ္၊ အဘိုးက ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ကို ေျမွာက္ပင့္ၿပီး ကရင္ ဒုံးအကခိုင္းရင္ ကျပေလ့ရိွပါတယ္။ အေျမွာက္ၾကိဳက္ပုံမ်ား ငယ္ငယ္ကတည္းက ဗီဇကေလးနဲ႔ လာတာ။ တကယ္လုိ႔မ်ား က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစု ရန္ကုန္ကိုသာ မေျပာင္းျဖစ္ခဲ့ၾကရင္ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဗမာေသြးပါတယ္ဆိုတာ လုံး၀ၾကီး ေမ့သြားစရာရိွပါတယ္။ မိဘေတြရဲ့ အလုပ္အကိုင္အေျခအေနအရ ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာၿပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ကရင္ေသြးပါတယ္ဆုိတာေတာင္ ေမ့သြားေလာက္ေအာင္ ဗမာေတာ တိုးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ဗမာပါး၀တယ္ေပါ့။ ဗမာမ်ိဳး၊ ဗမာႏြယ္၊ ဗမာ၀န္းက်င္ၾကားမွာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုၾကာေအာင္ ေကာင္းေကာင္းၾကီးကို ၿမိဳ႔ၾကီးသားၾကီး လုပ္ခဲ့တာေပါ့။ ကရင္စကားဆိုတာလဲ တလုံးမွကို မသိေတာ့ပါ။ ၁၉၉၀ ျပည့္နွစ္မွာ ေမေမနဲ႔ အတူ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔ေလးကို ျပန္ေျပာင္းခဲ့ရေတာ့ ဇာတိၿမိဳ႔က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြက က်ေနာ့္ကို ရန္ကုန္သားလို႔ က်ီစယ္ၿပီး ေခၚၾကပါတယ္။ သူတုိ႔တေတြ႔ရဲ့ နားထဲမွာ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ေလသံက ရန္ကုန္သံ ေပါက္ေနသတဲ့၊ အမွန္က က်ေနာ့္နားထဲမွာလဲ သူတို႔ေလသံက ၀ဲေနပါတယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႔က ဆိုရင္ အတန္းထဲမွာ ဆရာမက နာမည္စာရင္းေခၚေတာ့ ေက်ာင္းသား တေယာက္ေယာက္ကို ေခၚရင္ ရိွပါတယ္ခင္ဗ် လို႔ ထူးရမွာကို စကားသံ ၀ဲတဲတဲ မပီတပီနဲ႔ ဆိပါတယ္ခင္ဗ်၊ ေက်ာင္းသူဆုိရင္ ဆိပါတယ္ဆင့္ လို႔ ထူးၾကတာကို စိတ္ထဲကေတာင္ ႀကိတ္ရယ္ေနမိခဲ့ ပါေသးတယ္။ ေနာက္မ်ားေတာ့လဲ အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္မွာပဲ က်ေနာ္လဲ ေမြ႔ေလ်ာ္ရင္းနဲ႔ပဲ ရွ နဲ႔ ဆ ကို မပီေတာ့တဲ့ အဲဒီ ေလသံ ၀ဲတဲတဲ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႔ေလးက က်ေနာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္မွာ မြန္တုိင္းရင္းသားေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ တခါတေလ ၿမိဳ႔ခံတပ္ကို ပုန္ကန္သူ တပ္ဖြဲ႔ေတြက လက္နက္ၾကီးေတြနဲ႔ လွမ္းလွမ္းပစ္ၾကတဲ့ အခါ အိမ္နီးနားခ်င္းက မြန္မိသားစုေတြ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ကလိန္းေညာ့၊ ကလိန္းေညာ့ (လာလာ) လို႔ မြန္လိုေခၚရင္း ဗုံးခိုက်င္းေတြထဲ ေျပး၀င္သြားၾကတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္လဲ မြန္သူငယ္ခ်င္းေတြ အထုိက္အေလ်ာက္ ရလာေတာ့ မြန္တေယာက္ေယာက္ကို ေတြ႔ရင္ “ေဟ့၊ ျပတ္၊ အာ့ေလာ့ေဒၚ” (သူငယ္ခ်င္း၊ ဘယ္လဲကြ) လို႔ ႏႈတ္ဆက္တတ္ လာပါတယ္။ ကရင္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆုံေတာ့လဲ ဒီလိုပါပဲ။ ေ၀း၊ ေက်ာ္ လုိ႔ အစခ်ီ ႏႈတ္ဆက္ရင္း မူးေနာ္ေလးေတြရဲ့ အိမ္သြားသြားလည္၊ နအဲ့ရာ ေအာ့လဗုံေနာ္ လို႔ မပီတပီေျပာရင္း ကရင္သားေလး လုပ္ခဲ့ျပန္တာပါပဲ။ စိတ္ထားျဖဴစင္လွၿပီး အၿမဲတမ္း ၾကည္စင္စြာ ၿပဳံးေနတတ္တဲ့ ကရင္ လူမ်ိဳးေတြကို ခင္မင္လွပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ က်ေနာ့္ကို ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ကရင္ျပည္နယ္ကိုလဲ ပိုခ်စ္တတ္လာပါတယ္။ ဇာတိၿမိဳ႔ေလးမွာ အေနၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် တိုင္းရင္းသား သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ပိုထိေတြ႔လာရေတာ့ သူတုိ႔ တေတြရဲ့ စိတ္ကုိ နားလည္လာသလို သူတုိ႔တေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ တခုကို သတိထားမိလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဗမာလူမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္တခုပါ။ ဗမာေဟ့ ဆုိတာနဲ႔ သူတုိ႔က သတိၾကီးစြာထားၿပီးေတာ့ကို ဆက္ဆံပါတယ္။ တခ်ိဳ႔မ်ားဆုိရင္ေတာ့ ဗမာဆုိတာနဲ႔ မုန္းေနတဲ့ အဆင့္ထိေတာင္ ေရာက္ေနတာကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေတြ႔လာရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔တေတြ အခုလိုၾကီး ျဖစ္ပ်က္ ခံစားေနတာဟာ အသားလြတ္ၾကီး သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုလိုနီေခတ္က လက္က်န္ အေမြဆိုးတခ်ိဳ႔ရယ္ေၾကာင့္ေတြနဲ႔ ယခုလက္ရိွ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြအေပၚ ဆက္ဆံပုံ မူမမွန္တာေတြ၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တာ ေတြေၾကာင့္ ဗမာလူမ်ိဳးစုေတြဟာ အျခား အျခားေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေတြ အတြက္ သတိထား ဆက္ဆံစရာနဲ႔ မုန္းတီးစရာ လူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာရပါေတာ့တယ္။ ပုိဆုိးတာက ဗမာလူမ်ိဳးက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အင္အားအၾကီးမားဆုံး လူမ်ိဳးျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ တခုခု ေျပာမိလုပ္မိတုိင္းမွာ လက္လြတ္စပယ္ ေျပာဆိုမိ၊ လုပ္ေဆာင္မိတာနဲ႔ လူနည္းစု တုိင္းရင္းသားမ်ားအေနနဲ႔ ဒါဟာ သူတုိ႔ကို ခြဲျခားတယ္၊ု ဖိႏိွပ္တယ္လို႔ အထင္ေရာက္ခဲ့ ပါေတာ့တယ္။ ၾကဳံတုနး္ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ တခုကို ေျပာျပခ်င္ပါ ေသးတယ္။ ဟိုး ကရင္ ေတာနယ္ရြာေလး တရြာကေန က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးမွာ ကရင္လုလင္ေလး တေယာက္ ေက်ာင္းလာတက္ပါတယ္။ တႏွစ္တာ ေက်ာင္းတက္၊ စာေမးပြဲေတြ ေျဖၿပီးေတာ့ သူ႔ဇာတိ ကရင္ရြာေလးကို ျပန္သြားေတာ့ သူ႔အေမက သူ႔ကို ဗမာေတာမွာ ေက်ာင္းသြားတက္တာ ဗမာေလသံ ၀ဲလာပါတယ္ဆုိၿပီး စကားေကာင္းေကာင္း မေျပာပါဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေျပာပါေသးတယ္တဲ့၊ နင္ဟာ ဗမာေတာမွာ သြားေနလာေတာ့ ဗမာ အက်င့္ေတြ ကူးလာၿပီလို႔ ေျပာသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ကရင္ အမယ္ၾကီးမွာ အလြန္ မရိွပါဘူး။ သူတုိ႔ ရြာေလးကို စစ္ဆင္ေရးထြက္ၾကတဲ့ စစ္တပ္ေတြ ၀င္လာၾကတုိင္း ၾကက္ယူ၊ ႏြားယူ၊ ဆန္ယူ၊ ဆီယူ အကုန္ယူလြန္းလို႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒါေတြဟာ ဗမာ စစ္တပ္ေတြ၊ ဗမာေတြဟာ ဒီလုိပဲ အႏိုင္ သိပ္က်င့္တဲ့ လူေတြလုိ႔ စြဲေနေအာင္ ခံစားေနရလို႔ပါ။ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္လုိ႔ ဘားအံမွာ အေ၀းသင္ တကၠသိုလ္ ေလးႏွစ္တက္ရတုန္းကလဲ ဒီလိုပါပဲ။ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစု သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို သတိၾကီးစြာ ထားၿပီး ဆက္ဆံတာကို ၀မ္းပန္းတနည္း ခံစားရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ဗမာလူမ်ိဳး ေက်ာင္းသားတေယာက္ေယာက္က တိုင္းရင္းသား သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေယာက္ကို အမွားလုပ္မိရင္ေတာ့ ပိုဆိုးပါေတာ့တယ္။ ဗမာဆုိတဲ့ လူေတြ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတာပဲ၊ တုိ႔ႏိုင္ငံမွာ သူတုိ႔က လူမ်ားစုဆုိၿပီး ငါတုိ႔ကို ဒီလို လုပ္ၾကတာလုိ႔ ထင္တဲ့အထိကို ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ လူမ်ိဳးစြဲလို႔ လဲ မစြပ္စြဲရက္တာေတာ့ အမွန္ပါ။ သူတုိ႔တေတြ ခမ်ာမွာလဲ ေထာက္ျပစရာ အျဖစ္အပ်က္ဆုိးေတြက ရိွေနမွာပါ။ အခုဆိုရင္ျဖင့္ ၂၁ ရာစုရဲ့ ေျခာက္လွမ္းေျမာက္ ေျခလွမ္း ၂၀၀၆ကို လြန္လို႔ ၂၀၀၇ ကို မ်က္စပစ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံက ဆင္းရဲတုန္း၊ ႏိုင္ငံတကာမွာ မ်က္ႏွာငယ္တုန္းပါပဲ။ မင္းဘယ္က လာတာလဲ ေမးလို႔ ဘားမားကလုိ႔ ေမးတာနဲ႔ မသိဘူးကြလုိ႔ ေျဖတာကမွ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ေအာ္၊ အဲဒါ ဆင္းရဲၿပီး အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံပဲကြလုိ႔ ခဏ ခဏ အေျဖခံရလြန္းလို႔ အသည္းနာရေပါင္းလဲ မ်ားပါၿပီ။ ဒီၾကားထဲကမွ ေရစက္ဆုံလုိ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခြင့္ရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အခ်င္းခ်င္း ဗမာလူမ်ိဳးဆိုၿပီး ထပ္မံခြဲျခား၊ သတိထား ဆက္ဆံခံရရင္ေတာ့ ပိုလို႔ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ လူဆိုတဲ့ သတၱ၀ါဟာ အျခားေသာ သတၱ၀ါေတြထက္ အသိဉာဏ္ျမင့္မားသလို ျပသနာေတြကို ဖန္တီးတဲ့ ေနရာမွာလဲ လူကို ဘယ္သတၱ၀ါမွ မမီွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပသနာေတြကို ဖန္တီးတာဟာ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာေတာ့ ခြဲျခား သိေစခ်င္လွပါတယ္။ ေမာင္လွ မေကာင္းရင္ ေမာင္လွ၊ ေမာင္ျမ မေကာငး္ရင္ ေမာင္ျမ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ေမာင္လွနဲ႔ ေမာင္ျမဟာ ဒီလူမ်ိဳးစု ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အဲဒီလူမ်ိဳး တခုလုံးက လူေတြကို သတိထားသင့္တယ္၊ ဒီလူမ်ိဳးေတြ မေကာင္းဘူးလုိ႔ စြဲမွတ္ထင္လိုက္တာဟာ သိပ္၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒီလို ခြဲျခား သိျမင္ျခင္း အားနည္းလို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ အရင္က ႏိုင္ငံ ၉၀ ေက်ာ္သာ ရိွခဲ့တဲ့ ကမၻာ့ေျမပုံေပၚမွာ အခုဆုိရင္ ႏိုင္ငံ ၂၀၀ နီးပါး ေနရာယူေနပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္လဲ ထပ္တိုးလာေကာင္း တိုးလာအုံးမွာပါ။ တကယ္လို႔မ်ား က်ေနာ့္ကို ေမြးဖြားတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမဟာ ဗမာေတြ မဟုတ္တဲ့ တျခားေသာ တိုင္းရင္းသား တခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္လဲ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီ တိုင္းရင္းသား ျဖစ္ခဲ့မွာ အေသအခ်ာပါ။ က်ေနာ့္မိဘေတြက ဟိုးအာဖရိက တုိင္းျပည္က လူမည္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေရာ??။ က်ေနာ့္မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရိွပါ။ အာဖရိက တုိင္းရင္းသား လူမည္းေလး ျဖစ္ေနအုံးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ လုပ္နိုင္တာ တခုပဲ ရိွပါေတာ့တယ္။ မတူတာကို တူေအာင္ ၾကိဳးစား ညိွၾကၿပီး လူ႔ေဘာင္ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေနထိုင္ဖို႔ပါပဲ။ ျမန္မာခ်င္း အတူတူ တိုင္းရင္းသား တေယာက္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို နင္တို႔ ဗမာေတြက မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာတာ ခံရတုိင္း စိတ္ဆုိးရမယ့္ အစား က်ေနာ္၀မ္းနည္းပါတယ္။ ဗမာဆုိတ့ဲ လူမ်ိဳးအေနနဲ႔ ၀မ္းနည္းျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ လူကို ခြဲျခားၿပီး မျမင္ပဲ အတိတ္က အရိပ္ဆိုးၾကီး ကပ္တြယ္ ၿငိေနွာင္ေနတာကို စဥ္းစားမိၿပီး ၀မ္းနည္းတာပါ။ ဒါေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေပ်ာက္ကြယ္မွာပါလိမ့္။ က်ေနာ္မသိပါ။ ဘယ္သူမွလဲ တိက်တဲ့ အေျဖ တခု ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္ မထင္ပါ။ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ဒါေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေလာက္ပါရဲ့လုိ႔ ေတြးမိရင္း ဒီစာစုကို ေရးလိုက္ပါတယ္။ ကလိုေစးထူး

ကဗ်ာ တပုဒ္ ေရးမိျပန္ျခင္း..

မိသားစု တခုမွာ အိမ္သူအိမ္သားေတြ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ေနႏိုင္ဖုိ႔က မိသားစု၀င္ တဦးခ်င္းဆီမွာ တာ၀န္ကိုယ္စီ ရိွၾကတာ မွန္ေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ကို ဦးစီးဦးရြက္ ျပဳေနတဲ့ လူက ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ လုပ္ေနရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ အသုံးမက် ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ အဲဒီ မိသားစုဟာ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ရ ရွာပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ ႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံ တိုးတက္ဖို႔၊ ကမၻာ့ အလယ္မွာ မ်က္ႏွာမငယ္ရဖုိ႔က ႏိုင္ငံသားေတြ အားလုံးမွာ တာ၀န္ရိွတာ မွန္ေပမယ့္ အဲဒီ ႏိုင္ငံကို အဓိက ဦးစီးဦးရြက္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ့ အခန္းက႑ဟာလည္း အဓိက အေရးပါ လွပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ပညာမဲ့၊ အသိမဲ့ေနရင္ေတာ့ သြားေရာေပါ့.. ဒီတုိင္းျပည္။ အေကာင္းေတြ လုပ္ေနပါတယ္လုိ႔ တစာစာေအာ္ေနတဲ့ ပုဂိၢဳလ္မ်ားရဲ့ ေကာင္းကြက္ကို ရွာခ်င္လြန္းေပမယ့္ ေကာင္းကြက္က နတၱိ၊ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ အလုပ္ေတြသာ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ခ်ီးက်ဴးခ်င္စိတ္ ေပၚလာတာနဲ႔ ကဗ်ာ တပုဒ္ေရးၿပီး သူတုိ႔အတြက္ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေရးေနၾက စတုိင္လ္ အတုိင္းေပါ့။ က်ေနာ္ေပးထားတဲ့ မက္ေဆ့က ကဗ်ာထဲမွာ မရိွပါဘူး။ ကဗ်ာနာမည္က အေတြးတစတဲ့။ အေတြးတစ.. နေ၀တိမ္ေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ လေရာင္မဲ့တဲ့ အေမွာင္ညက ပိန္းပိတ္ေအာင္ အေရာင္ခေနေလရဲ့ ..။ တုံးအလြန္းတဲ့ ငါဆုိတဲ့ ငါကိုက အလိုမက်မႈ ပရပြနဲ႔ သုံးမရမႈေတြ အနႏၱ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီလား..။ မရမက ၾကိဳးစားလဲ က်ရႈံးမႈေတြက မ်ားလြန္းလွေတာ့ နဂိုကတည္းက ၿပိဳလဲလုလုနဲ႔ငါ အခုေတာ့ … ဖရိုဖရဲ ဘ၀မ်ားထဲမွာ ....။ ကလိုေစးထူး

ေျမၾကီးထဲမွ နတ္ဆိုး..

ေျမၾကီးဆိုတာဟာ လူေတြအသက္ရွင္ ရည္တည္ဖုိ႔အတြက္ မရိွမျဖစ္ေသာ အရာပါ။ ေျမၾကီးေပၚမွာ လူေတြဟာ စိုက္ပ်ိဳး စားသုံးၾကတယ္။ ေျမၾကီးေပၚမွာ လူေတြဟာ ေဆာက္လုပ္ ေနထုိင္ၾကတယ္။ ေျမၾကီးေပၚမွာ လူေတြဟာ သြားလာ လႈပ္ရွားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ ေျမၾကီးေပၚမွာ လူေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္ သတ္ျဖတ္လာၾကတဲ့ အခါက်ေတာ့ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာ အျဖစ္ဆိုးေတြက ေျမၾကီးေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္ေစခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီ တိုက္ခိုက္ပြဲေတြရဲ့ ေခတ္မီတိုးတက္လာမႈ ေနာက္ကြယ္မွာ ေျမၾကီးကို ရဲရဲ မနင္းရဲေတာ့တဲ့ အေျခအေနေတြက ကမၻာ အႏွံ႔မွာ ေပၚေပါက္ လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ေျမျမဳပ္မုိင္းေတြဟာ ဒီဘက္ ေခတ္ပိုင္းေတြမွာ စစ္ပြဲေတြရဲ့ မရိွမျဖစ္ ဇာတ္လိုက္လို အေရးပါေနခဲ့တာ အေတာ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ့ တပ္ဖြဲ႔ေတြဘက္ကေရာ၊ ပုန္ကန္သူေတြရဲ့ တပ္ဖြဲ႔ေတြကပါ မိမိေျခကုပ္ရယူ စိုးမိုးထားတဲ့ နယ္ေျမကို ပိုမို ထိန္းခ်ဳဳပ္ႏိုင္ဖုိ႔နဲ႔ တဖက္ရန္သူကို အထိနာေစရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေျမျမဳပ္မုိင္းေတြကို အဆင္ေျပ အလ်ဥ္းသင့္သလို သုံးစြဲၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ လူသားေတြရဲ့ အခ်င္းခ်င္း ရန္လိုမႈေတြရဲ့ ျပယုဂ္အျဖစ္ ေျမျမဳပ္မုိင္းေတြဟာ လူေတြရဲ့ ေျခေထာက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြကို ပိုင္းျဖတ္၊ ခ်ိဳးဖ်က္ပစ္ဖုိ႔ အသုံးေတာ္ခံ ျဖစ္လာ ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေျမျမဳပ္မုိင္းရဲ့ ထိေရာက္တဲ့ ျခိမ္းေျခာက္မႈကို စတင္သိခဲ့တာကေတာ့ က်ေနာ္ ေပၚတာအျဖစ္ လိုက္ခဲ့ရစဥ္တုန္းကပါ။ ခရီးသြားေနတဲ့ စစ္ေၾကာင္းတခု တန္႔သြားေစဖို႔ ေျမျမဳပ္မုိင္းကို သုံးၾကတဲ့ အခါက်ေတာ့ လမ္းသြားရင္ အေတာ္ၾကီးကို သတိထားရပါတယ္။ တေယာက္ မိုင္းနင္းမိရင္ သူ႔ကို ထမ္းဖို႔ အနည္းဆုံး ေနာက္ထပ္ ေလးေယာက္လိုအပ္ပါတယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ တခါတည္းလဲ အသက္ပါ ပါသြားေစႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ က်ေနာ္ဟာ ေဘးဘီကို ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္ရဲပဲ ေရွ႔ကလူ နင္းသြားတဲ့ ေျခလွမ္းကို ထပ္ခ်ပ္မခြာ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ရေအာင္ လုိက္နင္းခဲ့ပါတယ္။ တခါတုန္းကလဲ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ကေလးရဲ့ နယ္ေျမခံ စစ္တပ္အနီးမွာ ႏြားသြားေက်ာင္းမိတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ မိုင္းနင္းမိတာ အသက္ပါ ဆုံးရႈံးခဲ့ရဖူးပါတယ္။ သားကို ဆုံးရႈံးသြားလုိ႔ ငိုေၾကြးေနတဲ့ သူ႔အေမရဲ့ အငိုမ်က္ႏွာကို အခုထိတုိင္ေအာင္ မေမ့ႏိုင္ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာက ဒီေျမျမဳပ္မိုင္းဆိုတဲ့ မိစၧာဟာ အျပစ္မဲ့တဲ့ အရပ္သား ျပည္သူေတြကိုလဲ ခ်မ္းသာမေပးခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကို နင္းမိတဲ့ မည္သူ႔ကိုမဆို အသက္ေတြကုိ တိမ္းပါးေအာင္၊ ဘ၀ေတြကို ဆုံးရႈံးေအာင္ ေပါက္ကြဲပစ္ဖုိ႔ ၀န္မေလးခဲ့ပါဘူး။ မိုင္းနင္းလုိ႔ အသက္မေသပဲ က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြကေရာ …???။ ေျခေထာက္ တဖက္ဆုံးရႈံးသြားတဲ့ လူနဲ႔၊ ႏွစ္ဖက္ စလုံး ဆုံးရႈံးသြားတဲ့ လူနဲ႔၊ တခ်ိဳ႔မ်ားဆို မ်က္လုံးပါ အလင္းကြယ္လုိ႔ ဘ၀တေလွ်ာက္လုံး ဒုကၡိတ ဘ၀နဲ႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ေလွ်ာက္လွမ္းရေတာ့မယ္။ မိဘေမြးထုတ္ေပးလုိက္စဥ္က ေျခလက္အစုံ ပါလာေပမယ့္ ေျမျမဳပ္မုိင္းေၾကာင့္ ျပန္လည္ အစားမရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကိုယ္လက္ အဂၤါေတြ ဆုံးရႈံးသြားရေတာ့မယ္။ ဘ၀မွာ တြဲကူ ေဖးမမယ့္လူ ရိွေနရင္ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ နားလည္ စာနာမယ့္သူ ရိွေနေသးရင္ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ သိမ္သိမ္ငယ္ငယ္နဲ႔ ဘ၀ တေလွ်ာက္လုံးကို ရပ္တည္သြားရေတာ့မယ္။ အခုဆုိရင္ ႏိုင္ငံတကာမွာ ေျမျမဳပ္မုိင္း ဆန္႔က်င္ေရးေတြကို ဂရုတစိုက္ လုပ္လာေနၾကပါၿပီ။ သို႔တုိင္ေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေျမျမဳပ္မုိင္းေတြရဲ့ အႏၱရာယ္ေတြဟာ စစ္မက္ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ ႏွစ္ဖက္စလုံးက စစ္သားေတြကိုသာမက ေဒသခံ အရပ္သားေတြရဲ့ ဘ၀ေတြကိုပါ ၿခိမ္းေျခာက္ေနဆဲပါ။ ဒီသီခ်င္းေလး ကို နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ေျမျမဳပ္မုိင္း အသုံးခ်မႈေၾကာင့္ ့ ဓားစာခံ ျဖစ္ၾကရရွာတဲ့ လူေတြရဲ့ ဘ၀ကို စာနာေပးႏိုင္ၾကပါေစ။ ဒီဗြီဘီ သတင္းဌာန ၀က္ဘ္ဆိုက္ကေန ကူးယူတင္ဆက္ပါတယ္။ ကလုိေစးထူး

ႏွင္းက်တဲ့ ဒီေသာၾကာ..

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႔က ဒီမွာ ဒီႏွစ္ေဆာင္းရာသီအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ျပည္နယ္ရဲ့ ပထမဆုံး အၾကိမ္အျဖစ္ ႏွင္းက်ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာ ႏိုးေတာ့ ျပတင္းတံခါးကေန အျပင္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ လိုက္တာ ပတ္၀န္းက်င္ တခုလုံး ႏွင္းေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ က်ေနတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အလုပ္သြားဖုိ႔ကို ရင္ေမာသြားတယ္။ အျမင္လွၿပီး အရမ္းေအးတဲ့ ႏွင္းေတြၾကားမွာ လမ္းသြားရလဲ ခက္ေတာ့မယ္။ အဲဒါနဲ႔ အေႏြးထည္ကို ထူထူ၀တ္၊ လက္အိတ္က ႏွစ္ထပ္နဲ႔ အလုပ္သြားရတာေပါ့။ အျပင္ကိုေရာက္ေတာ့ ႏွင္းေတြက သည္းၾကီးမည္းၾကီးကို က်ေနတာ။ ေလကလဲ တုိက္ေတာ့ ႏွင္းဖတ္ေတြက မ်က္စိထဲ ၀င္ရင္ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းၾကီး။ မနက္ သုံးနာရီေလာက္ကတည္းက စၿပီးက်ေနေတာ့ က်ေနာ္ အလုပ္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ေျခာက္လက္မ နီးပါးေလာက္ က်ၿပီးေနၿပီေလ။ ပထမဦးဆုံး က်တဲ့အၾကိမ္မို႔ထင္ပါရဲ့။ ေျမၾကီးကို ေျခတလွမ္း နွင္းလိုက္တုိင္း ဇြိဇြိနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြက ႏွင္းေတြထဲကို ကၽြံကၽြံသြားတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသလုိေတာ့ ရိွသား။ လမ္းေဘးက ယုန္ကေလး တခ်ိဳ႔လဲ ႏွင္းေတာထဲမွာ ခ်မ္းရွာေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ့။ ဟိုေျပး ဒီေျပးတဲ့ အေကာင္နဲ႔၊ ၿငိမ္ကုပ္ေနတဲ့ အေကာင္နဲ႔။ ကားေတြ၊ အိမ္ေတြကလဲ ဦးထုပ္ျဖဴျဖဴ ေဆာင္းေပးထားသလို တမ်ိဳးေတာင္ လွေနေသးရဲ့။ ႏွင္းေတာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ေနရေတာ့ အလုပ္ကို သုံးမိနစ္ေလာက္ ေနာက္က်သြားပါတယ္။ အ၀တ္အစားေတြက ႏွင္းဖတ္ေတြ အေဖြးသားနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အလုပ္ရွင္က သေဘာေတြက်လုိ႔။ ဘယ္လုိလဲကြ၊ ႏွင္းရဲ့ အရသာက အိုေကရဲ့လားလို႔ အရႊန္းလွမ္းေဖာက္ ေနပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ပုခုံးပဲ အသာတြန္႔ ျပလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ႏွင္းေတာၾကားက မာန္ဖီေနတဲ့ ဆူဆူညံညံ အလုပ္ရုံမွာ သူ႔ဆန္စားဖုိ႔ ရဲရေတာ့တယ္။ မတ္တတ္ရပ္တဲ့ အခါ ရပ္၊ ထုိင္ရတဲ့အခါ ထိုင္နဲ႔ေပါ့။ လူက အလုပ္ထဲမွာ လုပ္ေနေပမယ့္ စိတ္ေတြကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခြင့္မေတာင္းပဲ ကမၻာ အႏွံ႔ကို ေရာက္ေနေလရဲ့။ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္တာ ပိုမ်ားပါတယ္။ ညေန ေစာင္းေတာ့ ေသာၾကာေန႔မ်ားရဲ့ ထုံးစံအတိုင္း လုပ္ခခ်က္လက္မွတ္ လာေပးတယ္။ အသာ ေဖာက္ၾကည့္ေတာ့ လခက တုိးမလာေသးဘူး။ က်ေနာ္ ဒီမွာလုပ္တာ တႏွစ္နဲ႔ ေလးလရိွၿပီ။ အမွန္က သူတို႔ လုပ္ခတုိးေပးသင့္တာ တႏွစ္ျပည့္ကတည္းကပါ။ က်ေနာ္က သူတို႔က စေပးလာႏိုးႏိုး ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေလးလေက်ာ္လာတာေတာင္ မတိုးလာေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ ေျပာမွျဖစ္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ညေန အလုပ္သိမ္းေတာ့ က်ေနာ့္ကို လခတိုးတဲ့ အေၾကာင္း နည္းနည္း ရွင္းျပပါလားလုိ႔ အလုပ္ရွင္ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္ရွင္ေတြကေတာ့ သူတုိ႔ ရႏိုင္သေလာက္ ရတတ္သေလာက္ အရင္းရွင္ ဆန္ၾကတာပါပဲ။ အခုလဲ ေျပာခါမွပဲ က်ေနာ့္ကို တိုးေပးဖို႔ ေမ့ေနတာပါလုိ႔ ေျပာတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔က အလုပ္သမား အားလုံးကို ႏွစ္စဥ္ မတ္လေရာက္တုိင္းမွသာ လုပ္ခတိုးေပးေလ့ ရိွေၾကာင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေျပာပါတယ္။ အခုေန မင္းအေနနဲ႔ လုပ္ခတိုးယူရင္ မတ္လက်ရင္ တိုးတဲ့ အစီအစဥ္ထဲမွာ မပါႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အခုပဲ တုိးယူခ်င္တယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ ျပန္တုိင္ပင္ျပန္ပီး ေနာက္တမ်ိဳး ျပန္ေျပာျပန္ပါေရာ။ ဒီလိုဆို အခုေလာေလာဆည္ကို တနာရီ ဆင့္ငါးဆယ္ပဲ လခတိုးယူဖုိ႔နဲ႔ မတ္လက်မွသာ ေနာက္ထပ္ တေဒၚလာ ထပ္ယူဖုိ႔ ေျပာျပန္ပါတယ္။ ဦးေႏွာက္ကို အျမန္ အလုပ္ေပးၿပီးတြက္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ ဒါလဲမဆိုးဘူးလို႔ တြက္ၿပီး သေဘာတူလုိက္တယ္။ မေျပာပဲေနရင္ လခ အေဟာင္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဖ်ံက်ၿပီး ခိုင္းေနဦးမလဲ ဆိုတာေတာ့ မသိႏိုင္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္အပတ္က စၿပီးေတာ့ တနာရီ ဆင့္ငါးဆယ္ေတာ့ တုိးၿပီေပါ့။ (ၾကြားတာ) ညေနကို ျပန္ဖုိ႔က ေခ်ာမြတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ လမ္းကေလးမွာ ဘယ္လိုမွ ျပန္ဖို႔ အဆင္မေျပတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကားနဲ႔ ကပ္စီးၿပီး ျပန္ရပါတယ္။ လမ္းကေလးနားက ကားကျဖတ္သြားေတာ့ လမ္းကေလးက ျဖဴေရာ္ေရာ္နဲ႔ ညိွဳးႏြမ္းတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔။ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ ႏွင္းေတြၾကားမွာ သူငယ္ခ်င္းက ကားကုိ အေတာ္ဂရုစိုက္ ေမာင္းေနရတာ သတိထားမိတယ္။ ျမင္ကြင္းေတြက တမ်ိဳးေတာ့ အလွသား။ ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ့ အပင္ေတြလဲ အခုေတာ့ လက္တံျဖဴျဖဴနဲ႔ ျဖစ္ကုန္တယ္ေလ။ အလုပ္ထဲမွာဆုိရင္ ဒီျပည္နယ္မွာ ပထမဦးဆုံး ႏွင္းမ်ားမ်ားက်တဲ့ အတြက္တဲ့၊ အားလုံးကုိ ပီဇာ ၀ယ္ေကၽြးလိုက္ေသးတယ္။ တတ္လဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြ။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေရကို ကမန္းကတန္းခ်ိဳး၊ ဘဏ္ကိုသြားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရျပန္တယ္။ ဒီမွာ က်ေနာ္ တခု သေဘာက်တာ ရိွပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြက သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ မွတ္တုိင္ေတြကို ေရာက္ေတာ့ အခုလို ေအးခဲလြန္းလွတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ အဆင္ေျပပါတယ္။ ႏို႔မုိ႔ရင္ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မယ္မွန္း မသိတဲ့ ဘတ္စ္ကားကို ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ေအးလြန္းတဲ့ ဒီလိုအခ်ိန္မွာသာ ေစာင့္ေနရရင္ေတာ့ မသက္သာလွပါဘူး။ အခုေတာ့ ဘတ္စ္ကားေရာက္ဖုိ႔ ငါးမိနစ္အလုိေလာက္မွ အိမ္ကေန ကားဂိတ္မွာ ထြက္ရပ္ေစာင့္ရင္ အုိေကပါတယ္။ ဒီတပတ္ရတဲ့ လုပ္ခကုိေတာ့ အိမ္ငွားခေပးရဦးမွာမုိ႔ ဒိုင္စားတဲ့ အပတ္လုိ႔ ေလာင္းကစား ဆန္ဆန္ ေတြးမိပါတယ္။ အလုပ္ပိတ္ပီလားဆုိရင္ အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ဘယ္လုိမွ ေနလုိ႔မရတာကလဲ ျပသနာတခုလိုပါ။ ကိုယ့္ကို လာေခၚရင္ေခၚ၊ မေခၚအိမ္မွာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ရင္ဖြဲ႔နဲ႔ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ကလဲ အဲဒီ ျပသနာကိုပဲ လုိလိုလားလားၾကီးကို ေပ်ာ္ေမြ႔ေနေတာ့လဲ အခက္သား။ ဒီလိုနဲ႔ ရုံးပိတ္ရက္ေတြက အလုပ္လုပ္တဲ့ ရက္ေတြထက္ေတာင္ ပိုပင္ပန္းေလ့ ရိွပါတယ္။ အိပ္ခ်ိန္မမွန္၊ စားခ်ိန္မမွန္၊ ဆုံးမမယ့္သူမရိွတုိင္း ကေလးမဟုတ္ ဘာမဟုတ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးကို မူးရူးေလ့ ရိွပါတယ္။ ပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္တာကေတာ့ ၿပီးသြားျပန္ပီေပါ့။ နက္ဖန္ မနက္ဆိုရင္ အျမဲတမ္းဆူညံေနတတ္တဲ့ အလုပ္ရုံကို မခ်စ္မနွစ္သက္စြာနဲ႔ ရွစ္နာရီၾကာ သြားေနရဦးမယ္။ အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ႏွင္းက်ထားလုိ႔ ေဖြးၿပီးေခ်ာေနတဲ့ ကုန္းေဇာင္းမွာ ေလွ်ာစီးတမ္း ကစားေနတဲ့ ကေလး တခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ရတယ္။ အပူအပင္ ကင္းမဲ့လိုက္ၾကတာ။ ပ်င္းပ်င္းရိွတာနဲ႔ သီခ်င္းနားေထာင္မယ္ ေတြးၿပီး ျမန္မာသီခ်င္းေခြ တခ်ပ္ စက္ထဲထည့္လုိက္ေတာ့ ပထမဆုံး ေပၚလာတာက “ ႏိုင္ငံေရး ဦးတည္ခ်က္ (၄)ရပ္” တဲ့။ လုိလုိလားလားၾကီးကိုပဲ Next ခလုတ္ကို ႏွိပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ကလိုေစးထူး

သူငယ္ခ်င္းမ်ား အတြက္...

က်ေနာ္ အြန္လိုင္းကို တက္ခဲ့တာ တႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီး ရခဲ့သလို အခုဆုိရင္ က်ေနာ့္ကို မုန္းေနၾကသူေတြလဲ နည္းမယ္ မထင္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ တေတြ ဆုံဆည္းေနၾက ျမန္မာခ်က္လဲ ပိတ္သိမ္းသြားခဲ့တာ အတန္ငယ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဟိုတစု၊ ဒီတစုနဲ႔ အဆင္ေျပရာ ေနရာမွာ ေတြ႔ဆုံေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ ရိွၾကပါရဲ့။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ကို ခင္ေသာ၊ မခင္ေသာ၊ မုန္းသြားၾကေသာ သူငယ္ခ်င္း အားလုံးကို သတိတရနဲ႔ က်ေနာ္ ဒီသီခ်င္းကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းဟာ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း အတြက္ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ အားလုံး အားလုံးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံးအတြက္ ရည္ရြယ္ ဖြဲ႔ဆုိတာျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစ။ အခ်င္းခ်င္း မုန္းေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးလဲ ျပန္လည္ ခ်စ္ခင္ႏိုင္ၾကပါေစ။ G-Key နဲ႔ တီးခတ္ ထားပါတယ္။ ဒီေနရာ မွာ နားေထာင္ပါ ခင္ဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အတြက္… Intro: G Em C D G Em C G အျဖဴေရာင္ ခင္မင္မႈမ်ားနဲ႔ရယ္ သံေယာဇဥ္ အသြယ္သြယ္ ဖလွယ္ Em C G D ဘ၀တေကြ႔၀ယ္ ဆုံဆည္းခြင့္ရခဲ့ အို.. သူငယ္ခ်င္းမ်ားရယ္ G Em C G ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ေရာက္ကြယ္ ငါတုိ႔ဟာ ျမန္မာေတြကြယ္ Em D G D ရင္းႏွီးလို႔ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ားသဖြယ္ တခါတရံ မတူညီမႈမ်ားရိွလဲ တူညီမႈကို ေဖြရွာမယ္ အေတးအမွတ္မဲ့ ရန္ညွိဳးလဲ မထားနဲ႔ အို.. သူငယ္ခ်င္းမ်ားရယ္ ေပ်ာ္စရာ ကိုယ္စီ ေ၀ငွလို႔ရယ္ ဘ၀အေမာေတြ ေျပေစမယ္ ၀မ္းနည္းလဲ အတူတူ ငိုေၾကြးၾကမယ္။ Solo: G Em C G Em C G D ဂုဏ္ေရႊေငြေတြ တကယ္အေရးမၾကီးတယ္ မာန္မာနေတြ ဖယ္ကာရယ္ ေသြးစည္းလုိ႔ တုိ႔စည္းလုံးၾကစို႔ အို.. သူငယ္ခ်င္းမ်ားရယ္ တခ်ိန္ခ်ိန္ တကယ္လို႔ တို႔ေ၀းၾကရင္ ေမ့မသြားေစခ်င္လို႔ကြယ္ အားလုံးအတြက္ က်ေနာ္ ဒီသီခ်င္းဖြဲ႔တယ္

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သူရဲေကာင္းမ်ားသို႔ ...

လူတေယာက္ဟာ ရာဇ၀တ္မႈ တခုခု မက်ဴးလြန္ပါပဲနဲ႔၊ အမ်ားအကိ်ဳးကုိ ေဆာင္ရြက္ေနပါလ်က္နဲ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အက်ဥ္းစံေနသင့္ပါသလား။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ အဲဒီလုိ လူမ်ိဳး ေျမာက္ျမားစြာ လူသိရွင္ၾကားေရာ၊ လူမသိေအာင္ပါ သံတုိင္ေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ယုံၾကည္ခ်က္တခု အတြက္ သူတို႔ဘ၀ေတြကို ျမဳပ္ႏွံေန ၾကပါတယ္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ငါးေယာက္ကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခဲ့တာဟာ ႏွစ္လ ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ အရင္ကလဲ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အက်ဥ္းက်ခံခဲ့ၿပီးလို႔ ျပန္လြတ္လာမွ မၾကာေသး၊ အာဏာလက္၀ယ္ ရိွသူတို႔က သူတုိ႔ ထုိင္ခံုတည္ၿမဲဖုိ႔အတြက္ သားသမီးခ်င္းမွ ကိုယ္ခ်ငး္မစာ အေမနဲ႔ သားေတြကုိ ခြဲထားခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ သူတုိ႔ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တကမၻာလုံး အႏွ႔ံက ၀ိုင္း၀န္း ေတာင္းဆုိခဲ့ေပမယ့္ ဘာမွ မထူးလာေသးပါ။ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳခ်င္တဲ့အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သူရဲေကာင္းမ်ားသို႔… လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ေရးမိပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းကို လူအုပ္စုနဲ႔ သံၿပိဳင္ဆိုရရင္ ပိုေကာင္းမယ္လုိ႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ သံစဥ္ကိုလဲ က်ေနာ္ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ရွာထည့္ထားတာပါ။ ကီးကေတာ့ C-Key နဲ႔ တီးထားပါတယ္။ မတရား အက်ဥ္းခ် ခံေနရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာင္ေတာ္မ်ား အျမန္ဆုံး ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္ ၾကပါေစ။ ဒီေနရာ မွာ နားေထာင္ပါ ခင္ဗ်ာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သူရဲေကာင္းမ်ားသို႔ … Intro; C G Am Em F G C G C G ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ Am Em ခိုင္မာရဲရင့္ စိတ္ဓာတ္ေတြ F C G ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အမွန္တရားအတြက္ ေတာင္းဆုိေန C G တည္ၾကည္ ထက္ျမက္ Am Em မယိုင္မလဲတဲ့ ဇြဲနဲ႔ေလ F G C G သူတို႔ဘ၀ေတြ သံတိုင္မ်ားေနာက္ အက်ဥ္းစံေန အာဏာလက္နက္ ဘယ္လိုသုံးလဲ မမႈခဲ့ေပ အၾကမ္းမဖက္တဲ့ ရန္လုိျခင္းမဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႏိုင္ငံအအက်ိဳးနဲ႔ ျပည္သူအားလုံး အက်ိဳးအတြက္ေလ ေရွ႔ဆက္ေန ငါတုိ႔ အားလုံးရဲ့ အကုိေတြ F Em ေနာင္ေတာ္တို႔ေရ Am C ကမၻာေျမ အႏွံ႔မေလ F C G ေတာင္းဆုေျခြ အျဖဴေရာင္ ပို႔သေမတၱာေတြ တခ်ိန္မွာ တုိ႔အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈက ကမ္းလင့္ေန တြဲလက္ေတြ ခိုင္ခုိင္ၿမဲလို႔ ညီညြတ္ေစ Solo; Intro

ဆုံဆည္းခြင့္ ..

ႏွလုံးသားျခင္းတုိ႔ နီးစပ္ၾကလို႔ ရင္မွာ အခ်စ္ကိုယ္စီ ျပည့္ေန အတားအဆီးမ်ားက တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲ ပင္လယ္ၾကီးလို ျခားေန မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားလုံးမ်ားအတြက္ ရင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ သက္ေသ ေပါင္းစပ္ခြင့္မဲ့ မင္းနဲ႔ ငါ့အတြက္ ဆုံႏိုင္ခြင့္ဆိုတာ ေ၀းေန တို႔တေတြ သိေန ဘယ္လိုမွ မနီးႏိုင္ အခ်စ္ မင္းစိတ္မပ်က္နဲ႔ေလ တေယာက္ တကမၻာျခားလဲ ရင္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ေန ျပန္ဆုံဆည္းခြင့္ေတာ့ မရိွေပ …။ အဲဒါေလးကေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ အေတြးထဲေပၚလာတဲ့ စာသားေတြပါ။ အဲဒီစာသားေတြကို အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဂီတာနဲ႔ သံစဥ္ရွာၾကည့္မိပါတယ္။ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစေပါ့ ခင္ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ရဲ့ ကိုယ္တုိင္ေရး ကုိယ္ပုိင္ သံစဥ္ သီခ်င္းတပုဒ္ပါ။ ဒီေန႔ပဲ ေရးမိတာပါ။ သံစဥ္ကေတာ့ ဆုိလြယ္ေတးပါပဲ။ G-Key နဲ႔ တီးထားပါတယ္။ ဒီေနရာ မွာ နားဆင္ပါခင္ဗ်ာ။ ၿပီးရင္ ႀကိဳက္သလို ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ သီခ်င္းေလး နာမည္ကိုေတာ့ ဆုံဆည္းခြင့္ လုိ႔ ရိုးရုိးပဲ ေပးထားပါတယ္။

တနလၤာ တရက္တာ ...

Thanksgiving Day အားလပ္ရက္ကေတာ့ ၿပီးသြားျပန္ပါၿပီ။ ေလးရက္တာ နားသာ နားလိုက္ရတယ္။ စာလဲ တပုဒ္မွ မေရးျဖစ္၊ မဖတ္ျဖစ္၊ ဟိုသြားဒီသြားနဲ႔တင္ အခ်ိန္က ကုန္သြားပါတယ္။ အခု မနက္လဲ အလုပ္သြားဖုိ႔ကို အိပ္ယာႏိုးတဲ့ အခ်ိန္ကတင္ မနက္ ၇ နာရီေက်ာ္၊ ႏိႈးစက္ပိတ္ထားတာကို ျပန္ဖြင့္ဖို႔ ေမ့ေနတာရယ္နဲ႔ ေလးရက္လုံးလုံး မူးရူးခဲ့တဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ လူက အားရပါးရၾကီးကို အိပ္ေပ်ာ္ ေနခဲ့တာပါ။ အိပ္ရာက အလူးအလဲထ၊ အလုပ္သြားဖို႔ ကမန္းကတန္း ျပင္ဆင္ၿပီး အလုပ္ကို အသည္းအသန္ ေျပးရပါတယ္။ အလုပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ၇ နာရီ ၂၄မိနစ္၊ ေတာ္ပါေသးရဲ့၊ သေဘာေကာင္းတဲ့ အလုပ္ရွင္က က်ေနာ့္ကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ “ ၾကည့္ရတာ အိပ္ယာထ ေနာက္က်တာနဲ႔ တူတယ္ “ လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီကိုေရာက္ေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ ေန႔ေတြကို ခ်စ္ရ၊ မုန္းရေကာင္းမွန္း ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိပါတယ္။ ဒီေန႔ တနလၤာေန႔ဟာ ရက္သတၱပတ္ရဲ့ က်ေနာ္ အမုန္းဆုံးေန႔ပါ။ အခ်စ္ဆုံးကေတာ့ ေသာၾကာေန႔ေပါ့။ ေပးေဒးကလဲ ျဖစ္၊ ေနာက္ေန႔ အလုပ္ဆင္းစရာ မလိုေတာ့ မနက္ေစာေစာ ထစရာလဲမလို။ အဲဒီေတာ့ ဒီေန႔ တနလၤာေန႔ကို ၿငီးေငြ႔ျခင္း ေျမာက္ျမားစြာနဲ႔ အလုပ္ခ်ိန္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ရပါတယ္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာေရွ႔ ခဏထုိင္၊ ၿပီးေတာ့ ေခၽြးေတြ၊ သံမႈံေတြနဲ႔ ညစ္ေထးေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ အတၱေဘာၾကီးကို သန္႔စင္ေရး လုပ္ရျပန္ပါတယ္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးလို႔ တီဗီြဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ မၾကည့္ျဖစ္လုိက္တဲ့ မန္ယူ-ခ်ဲလ္ဆီး ေဘာလုံးပြဲကို ျပန္လႊင့္ေနပါတယ္။ လူမႈေဗဒဆုိင္ရာ သိပၸံပညာရွင္မ်ားက ေသြးမထြက္ေသာ စစ္ပြဲမ်ားရယ္လုိ႔ ေဘာလုံးပြဲမ်ားကို တင္စားပါသတဲ့။ အခုစစ္ပြဲမွာေတာ့ က်ေနာ္အားေပးတဲ့ ခ်ဲလ္ဆီးကို ႏိုင္ေစခ်င္ေပမယ့္ ပြဲက သေရ က်သြားပါတယ္။ မေဟသီ မဂၢဇင္းတအုပ္မွာ ဆရာ ဂ်က္(ကြမ္းၿခံကုန္း) က ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ ေဟာေျပာခဲ့တဲ့ ေဘာလုံးပြဲနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စကားကို အခုလို ေရးျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ တခါတုန္းက မ်က္စိ ကန္းေနသူတုိ႔ ေဘာလုံးအသင္းနဲ႔ ရူးသြပ္ေနသူတုိ႔ ေဘာလုံး ကစားၾကပါသတဲ့။ မ်က္စိ ကန္းေနသူေတြ ေဘာလုံးကန္ႏိုင္ေစဖို႔က ေဘာလုံးမွာ ျခဴကေလးေတြ ဆြဲေပးထားပါတယ္။ အသင္းသား အခ်င္းခ်င္း မွတ္မိသိေစဖုိ႔ကုိလဲ ေျခေထာက္ေတြမွာ ျခဴကေလးေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီအျပင္ ေဘာလုံး ဂိုးေပါက္ေတြမွာလဲ ျခဴဆြဲၿပီး အသံေပးထားပါေသးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကစားလိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆုံးမွာ မ်က္စိ ကန္းေနသူတုိ႔ အသင္းက ၁၁ ဂုိး၊ ဂိုးမရိွနဲ႔ အႏိုင္ရသြားပါတယ္။ အဲဒီ ၁၁ ဂိုးကေတာ့ မ်က္စိကန္းေနတဲ့ လူေတြ သြင္းတဲ့ ဂိုးမဟုတ္ပါဘူး။ ရူးေနတဲ့ လူေတြက မိမိတို႔ဂိုးကို မိမိတို႔ (ဂိုးသမား အပါအ၀င္) တေယာက္ တဂိုးစီ (တာ၀န္သိသိ) ျပန္သြင္းခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ မ်က္စိ ကန္းေနသူေတြက အႏိုင္ရသြားတာ ျဖစ္ပါသတဲ့။ အသိတရားကန္းျခင္းဟာ မ်က္စိ ကန္းျခင္းထက္ ပိုဆိုးေၾကာင္း ဥပမာျပ ဆုံးမလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဘာလုံးပြဲ ထုိင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ စက္ေရွ႔ထုိင္၊ ပို႔စ္အသစ္အတြက္ စာေရးမယ္ ႀကံစည္မလို႔ ရိွေသး၊ ဖုန္းက လာျပန္ပါတယ္။ အလုပ္တူတူလုပ္တဲ့ ျမန္မာ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အိမ္က ကြန္ျပဴတာ ပ်က္သြားတာကို ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ လွမ္းေမးတာပါ။ လွမ္းေမးတယ္သာ ေျပာရတယ္၊ သူေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာၿပီး က်ေနာ္က ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းတာေပါ့နဲ႔တင္ ၿပီးသြားတာပါ။ လူမ်ိဳးျခားေတြ ၾကားမွာ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ဒီလိုပဲ စကားေျပာေဖာ္ ရွာရေတာ့ နားလည္မႈ ေပးရပါတယ္။ အျပန္အလွန္ေပါ့။ စာေရးဖို႔ အာရုံက ပ်က္သြားျပန္ေတာ့ မေန႔က ၀ယ္လာတဲ့ ပရင္တာကို တပ္ဖုိ႔စိတ္ကူးရေတာ့ ကတ္တေလာက္ စာအုပ္ကိုဖတ္၊ မေတာက္တေခါက္ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ စမ္းတမ္းစမ္းတမ္းဖတ္ၿပီး ဟိုအေပါက္ထိုး ဒီအေပါက္ထုိး လုပ္လိုက္တာ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ သတင္း၀က္ဘ္ဆိုက္ တခုက စာတခ်ိဳ႔ကို ပရင့္စမ္းထုတ္ေတာ့ အုိေကေနပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ ေက်နပ္သြားပါတယ္။ ကြန္ျပဴတာ စကရင္မွာ မ်က္စိ အကိုက္ခံ စာဖတ္ရတဲ့ ေဘးက အထိုုက္အေလ်ာက္ သက္သာရာ ရေတာ့မယ္။ ေလွ်ာက္လႊာ စာရြက္ေတြနဲ႔ ပရင့္ထုတ္ထားေတာ့ စာအုပ္ အရသာကို မမီရင္ေတာင္ မ်က္စိ အကိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သက္သာေတာ့မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ တေန႔တာကုန္သြားပါတယ္။ ဒီေန႔ က်ေနာ္မုန္းတဲ့ တနလၤာေန႔ကို လြန္ၿပီးေတာ့ အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ၾကာသပေတး၊ ၿပီးရင္ေတာ့ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ေသာၾကာေန႔ကို လာျပန္အုံးမွာပါ။ က်ေနာ္ ခ်စ္တဲ့ ေသာၾကာေန႔ ၿပီးဆုံးသြားရင္ေတာ့ေရာ ???၊ မုန္းတဲ့ တနလာၤေန႔ေပါင္း မ်ားစြာက ေရာက္လာျပန္အုံးမွာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခ်စ္တဲ့ေန႔ေတြ၊ မုန္းတဲ့ေန႔ေတြေပါင္း မ်ားစြာၾကားမွာ တစုံတရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနရင္းနဲ႔ ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ ကမၻာ တဖက္ျခားမွာ ၀င္ကစြပ္ေကာင္ တေကာင္လုိ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာေအာင္ ေနရအုံးမယ္ ဆုိတာ တေယာက္ထဲ ဟိုေတြး ဒီေတြး ေတြးမိပါရဲ့။ ကလိုေစးထူး

ဒီတလ အၾကိဳက္ဆုံးမ်ား...

ဒီေန႔ေတာ့ က်ေနာ္ ဖတ္ခဲ့မိသမွ် ျမန္မာ ဘေလာ့မ်ား၊ အင္တာနက္စာ မ်က္ႏွာမ်ားက အၾကိဳက္မိဆုံး စာစု၊ ကဗ်ာနဲ႔ ဖန္တီးမႈမ်ားကို တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ အခု တင္ျပတဲ့စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ဖန္တီးမႈေတြဟာ က်ေနာ္ တဦးတည္းရဲ့ ဖတ္ရွဳ သိမိသေလာက္သာ ျဖစ္လုိ႔ ဒီထက္ သာလြန္ ေကာင္းမြန္တာေတြ ရိွေကာင္း ရိွႏိုင္အုံးမွာပါ။ ျမင္းထိန္း ငတာရဲ့ ခ်ီးက်ဴးမႈမ်ိဳးလို ျဖစ္သြားမိခဲ့ရင္လဲ လြန္တာရိွ ၀ႏၷာမိပါ ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဖတ္ရွဳမိသမွ်ေတြထဲက ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားတာေတြကေတာ့ မခ်ီးက်ဴးပဲ မေနႏိုင္တဲ့အတြက္ ရိုးသားစြာ ေ၀မွ်ေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ.. က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ခံစားၾကည့္ၾကရေအာင္လား။ ***အၾကိဳက္ဆုံး ဘေလာ့ဂါ ပို႔စ္ မ်ား*** (၁) လဖက္ရည္ဆုိင္က ညေနခင္း ဒီပုိ႔စ္ကို ေရးသူကေတာ့ မေမဓာ၀ီပါ။ ဆင္းရဲ ၾကပ္တည္းလွတဲ့ ဒီေခတ္ ျမန္မာျပည္မွာ သူဖုန္းစားေတြ အေတာ္ကို မ်ားျပားလာတာကို ဒီပုိ႔စ္က ျပပါတယ္။ ဒီပုိ႔စ္မွာ က်ေနာ္ ႏွစ္သက္တာကေတာ့ မိမိ စိတ္အမွားကို ၀့ံ၀့ံစားစား ၀န္ခံထားတာကိုပါ။ အေရးအသားကလဲ ညက္ေညာလွပါတယ္။ http://maydar-wii.blogspot.com/2006/09/at-teashop.html (၂) မႏၱေလး-မိုးကုတ္ ဒီပို႔စ္ကို ဖန္တီးခဲ့သူကေတာ့ ကိုေဇာ္မိုးေအာင္ပါ။ ေဆာင္း၀င္ခါစ မႏၱေလး က်ဳံးေဘးက ရွဳခင္း အလွကို ဖြဲ႔ဆိုတာ အေတာ္ေလးကို လွပေသသပ္ပါတယ္။ မိုးကုတ္ကို အသြား ကားလမ္းခရီးမွာ နံေဘးမွာ အတူထုိင္တဲ့ အမယ္အိုၾကီးရဲ့ အလုပ္ရွဳပ္ပုံကို တင္ျပပုံကလဲ ၿပဳံးခ်င္စရာပါ။ မိုးကုတ္အသြား လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ ျမင္ကြင္းေတြကိုပါ ဖြဲ႔ဆုိရင္ ပိုေကာင္းမွာပဲလို႔ ေလာဘၾကီးမိပါတယ္။ http://zawmoeaung.blogspot.com/2006/10/blog-post_31.html ***အၾကိဳက္ဆုံး ကဗ်ာ*** ဗလာမ်ား ကိုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ရဲ့ ဘေလာ့မွာပါ။ ၁၉၉၆၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ ရာစုသစ္ ျမစ္က်ဥ္း ကဗ်ာ စုစည္းမႈ (၄)မွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ တိုေတာင္းေပမယ့္ ထိမိလွတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဒီကဗ်ာကို ဖတ္မိေတာ့ ၾကားရက္ ပင္းသူေတြနဲ႔ ျမင္ရက္ ကန္းသူေတြကို ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ ေရးတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတာ့ ဒြန္ တဲ့။ http://7monkeys.blogspot.com/2006/11/blog-post_21.html *** အၾကိဳက္ဆုံးေသာ ေတးသီခ်င္း တင္ျပမႈ*** Kiss မူရင္း ကုိရီးယား သီခ်င္းနာမည္ ျဖစ္ပုံ ရပါတယ္။ က်ေနာ္ သေဘာက်တာက မူရင္းသီခ်င္းကို ခံစားၿပီးရင္ ျမန္မာမႈျပဳ သီဆုိထားတဲ့ အဆုိေတာ္ ရွင္ဖုန္းရဲ့ မညံ့လွတဲ့ သီခ်င္းကိုပါ တင္ေပးထားတာကိုပါ။ ရင္ခုန္မိသူလို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ အဲဒီသီခ်င္းအျပင္ အဲဒီ စီးရီးက သီခ်င္းအားလုံးကို နားေထာင္ခ်င္ရင္ျဖစ္ေစ၊ ေဒါင္းေလာ့ ကူးယူခ်င္ရင္ျဖစ္ေစ အားလုံး အဆင္ေျပေအာင္ ဖန္တီးေပးထားတဲ့ ဘေလာ့ပိုင္ရွင္ရဲ့ အားထုတ္မႈကို ေလးစားမိပါတယ္။ http://sisain.blogspot.com/2006/11/kiss.html ***အၾကိဳက္ဆုံး သီခ်င္း*** နားနားၿပီးေျပာ - မ်ိဳးၾကီး ကိုသီဟေက်ာ္ေဇာရဲ့ ဘေလာ့မွာ သြားေတြ႔ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မိတာကေတာ့ ၾကိဳက္သလို အေတြးခ်ဲ့လို႔ ရႏိုင္တဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ ေဇာ္လတ္ရဲ့ သီခ်င္းစာသားေတြေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီစာသားေတြကို ကုိမ်ိဳးၾကီးရဲ့ ပါးနပ္တဲ့ အဆိုဟန္၊ အိုင္စီအဖြဲ႔ရဲ့ တီးလုံးေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ ထိမိေကာင္းမြန္လွတဲ့ ေတးတပုဒ္ျဖစ္လာပါတယ္။ သံစဥ္ကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ သံစဥ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။ http://thihakyawzaw.blogspot.com/2006/11/narr-narr-pe-pyaw-myo-gyi.html ကလိုေစးထူး

မွတ္ပုံတင္ တဆိတ္ေလာက္ ...

က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ကေန ရန္ကုန္ကို သြားဖုိ႔ ေရလမ္းခရီး တခုမွာပါ။ ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းလွတဲ့ သေဘၤာခရီးကို လိုက္ပါရင္းနဲ႔ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခိုက္မွာ က်ေနာ့္ ေျခေထာက္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ ကန္ႏိႈးခံရလုိ႔ အိပ္မႈံစုံမႊားနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အေပၚက အရပ္၀တ္၊ ေအာက္က ကာကီေရာင္ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားတဲ့ လူတေယာက္က ရွဳတည္တည္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တခြန္းပဲ ေျပာပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္ တဆိတ္ေလာက္တဲ့။ တခါကလဲ ရန္ကုန္ကို ရထားနဲ႔သြားေတာ့ ရထားက မထြက္ေသးတာနဲ႔ ေအာက္ဆင္းၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ေငးေနတုန္း အရပ္၀တ္နဲ႔ လူတေယာက္က အနားကပ္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တခြန္းပဲ ေျပာပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္ တဆိတ္ေလာက္တဲ့။ ကားနဲ႔သြားတဲ့ ခရီးတခုမွာလဲ ၿမိဳ႔အ၀င္တခုမွာ ခုံတန္းရွည္တခု ခ်ထုိင္ေနတဲ့ အရပ္၀တ္၊ ကာကီေရာင္ စစ္စိမ္းေရာင္ ၀တ္ထားတဲ့ လူတစုက ကားေပၚက လူအားလုံးကို ဆင္းခိုင္းၿပီး တခြန္းပဲ ေျပာပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္ တဆိတ္ေလာက္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ မွတ္ပုံတင္ကို စစ္ေဆးတယ္ဆိုတာ လိုအပ္လို႔ စစ္ေဆးတာ ဆုိရင္ေတာ့ ေျပာစရာမရိွပါဘူး။ ဒီႏိုင္ငံမွာလဲ မွတ္ပုံတင္ စစ္တဲ့အခါေတြ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေပၚမွာ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ေနရာေတြလိုမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆးလိပ္/အရက္ သြား၀ယ္တဲ့အခါ အသက္ျပည့္မျပည့္ စစ္တဲ့အခါမ်ိဳး၊ ဘဏ္စာအုပ္ထဲက ေငြသား ထုတ္ယူတဲ့အခါ စစ္တာမ်ိဳး၊ စာတုိက္မွာ ပါဆယ္ထုပ္ သြားထုတ္ယူရတဲ့အခါမွာ စစ္တာမ်ိဳး စသျဖင့္ေတြပါ။ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ ကင္းပါတယ္။ ဒါျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာကေရာ…။ မွတ္ပုံတင္ အစစ္ခံရတဲ့အခ်ိန္မွာ မျပႏိုင္ရင္ ဘာျဖစ္လာ ႏိုင္ပါသလဲ။ ပထမအဆင့္ကေတာ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒုတိယ အဆင့္ကေတာ့ လူအေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေငြညွစ္ခံရပါ လိမ့္မယ္။ ဒီထက္ ဆိုး၀ါးတဲ့ အေျခအေန တခုကေတာ့ စစ္တပ္ထဲ အတင္း သြတ္သြင္းခံရတာမ်ိဳးပါ။ စစ္သားစုေဆာင္းတဲ့ လူေတြကလဲ မွတ္ပုံတင္ တဆိတ္ေလာက္ဆိုတာကို လက္နက္ တခုအေနနဲ႔ အသုံးခ်ေလ့ ရိွပါတယ္။ ႏိုင္ငံသား ျဖစ္မႈတခုကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ ဒီကဒ္ျပားေလး မရိွတဲ့အတြက္ အဲဒီလို ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြ ခံရသလို အဲဒီ ကဒ္ျပားေလး ရဖုိ႔အတြက္ကိုလဲ အေတာ္ၾကိဳးစားရ ျပန္ပါတယ္။ ရာထူးအဆင့္ဆင့္၊ စားပြဲအဆင့္ဆင့္ကို ျဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံသား အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရေရးအတြက္ အိတ္ကပ္ထဲက ေငြယားေလးေတြကို ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြကို ဆက္သရျပန္ပါတယ္။ အခ်ိန္နဲ႔ ေငြကို ရင္းႏွီးၿပီးမွပဲ ဒီကဒ္ျပားက ရပါတယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ ပရပြနဲ႔ ေနသားက်ေနရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ မွတ္ပုံတင္ေလး တဆိတ္ေလာက္ ဆိုတဲ့ စကားဟာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာတုိင္ေအာင္ အလြဲသုံးစား အလုပ္ခံေနရဦးမယ္ ဆုိတာကေတာ့ …..။ ကလိုေစးထူး

ႏွစ္သက္မိေသာ ေတးတပုဒ္...

ဒီအလုပ္ပိတ္ရက္မွာ က်ေနာ္ ဘာစာမွ မေရးျဖစ္ပါဘူး။ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ပဲ ဘယ္မွလဲ မသြားျဖစ္ ဘာမွလဲ မလုပ္ျဖစ္ပဲ ႏွစ္ရက္တာ ကုန္သြားပါတယ္။ သီခ်င္းေတြ လုိက္နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္မိတဲ့ သီခ်င္းေလးကို နားေထာင္မိလို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလဲ ေ၀မွ်ခ်င္လာပါတယ္။ ဒီေနရာ မွာ နားေထာင္ပါေနာ္။ ဒီသံစဥ္ေလးကို ကိုထူးအိမ္သင္က ျမန္မာမႈျပဳ ျပန္ဆိုထားပါေသးတယ္။ အခု သီခ်င္းကလဲ သီခ်င္းရဲ့ ရသကို အျပည့္အ၀ ေပးႏိုင္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေတာ့ ထင္မိပါတယ္။

လမ္းကေလး...

ဒီလမ္းကေလးကို က်ေနာ္ စတင္ ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့တာကေတာ ့မႏွစ္က ဇူလိုင္လေလာက္ကပါ။ ကံေကာင္းတယ္ပဲ ဆိုရမလားမသိ၊ အလုပ္နဲ႔အိမ္က နီးနီးေလး ရပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ အဲဒီ စက္ဘီး လမ္းကေလးနဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ေတာ့တာပါ။ က်ေနာ့္အိမ္ကေန အလုပ္ကို သြားခ်င္ရင္ တင္းနစ္ကြင္းနဲ႔ ဘိုးဘြားရိပ္သာ ကားရပ္နားေနရာေလးကို ျဖတ္ၿပီးရင္ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ အဲဒီ လမ္းကေလးကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီ လမ္းကေလးကမွတဆင့္ အလုပ္ရိွရာကို စက္ဘီးနဲ႔ သြားရတာပါ။ တခါတေလေတာ့လဲ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္သြားေလ့ ရိွပါတယ္။

မႏွစ္က က်ေနာ္စေရာက္ခါစ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ လမ္းကေလးဟာ ၿပဳံးေနတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးနဲ႔ တူပါတယ္။ လမ္းေဘး တဖက္ တခ်က္မွာဆုိရင္လဲ အပင္ေတြက စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔၊ ေဘးမဲ့ေပးထားတဲ့ ရွဥ့္ကေလးေတြ၊ ယုန္ကေလးေတြကလဲ အပူပင္မဲ့စြာနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကူးလူး ေဆာ့ကစားလုိ႔ေပါ့။ တခါတရံမွာေတာ့ လမ္းေဘးက မီးရထားလမ္းက မီးရထားၾကီးက ဆူညံသံေတြနဲ႔အတူ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ လမ္းကေလးကို ေငါက္ငမ္းတတ္ပါတယ္။

တခါတေလ စက္ဘီးနဲ႔ မသြားခ်င္လို႔ ေအးေဆးစြာ လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ အခါေတြဆိုရင္ လမ္းကေလးရဲ့ ရသကို အျပည့္အ၀ ခံစားရေလ့ရိွပါတယ္။ က်န္းမာေရးအရ အေျပးေလ့က်င့္သူေတြ၊ စကိတ္၊ စက္ဘီးစီးတဲ့လူေတြက လမ္းဆိုတာရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ကုိယ္စီကိုယ္င ေဖာ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ လမ္းကေလးက ကားလမ္းခုံးေက်ာ္ တံတားတခုေအာက္က ျဖတ္သြားရတဲ့ အခါ အဲဒီတံတားေအာက္မွာ ခိုေအာင္းပုံရတဲ့ အိမ္ေျခမဲ့ တေယာက္ကလဲ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ့ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈကို လမ္းနဲ႔အတူ ျပသလုိ႔ေနပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ေတာ့ သူ ဘယ္မွာ နားခိုလဲ က်ေနာ္ မသိပါ။

လမ္းကေလးရဲ့ က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆုံး ေနရာေလးကေတာ့ ျမစ္ကူးတံတား ေနရာေလးပါ။ ေႏြဘက္ေတြမွာ ဆုိရင္ ျမစ္ထဲမွာ ကူးလူးေပ်ာ္ပါးေနတဲ့ ငါး၊ လိပ္ေတြနဲ႔ ျမစ္ေဘးက ဘဲငန္းေတြကို ၾကည့္ရတာဟာ ျမန္မာျပည္က က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ကေလးကို ျပန္သတိရေစပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လဲ ငါးမွ်ားသူေတြက အဲဒီ သတၱ၀ါေလးေတြရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဖ်က္ဆီးေလ့ ရိွပါတယ္။

အခုလို ေဆာင္း၀င္ခါစ အခ်ိန္ေလးကေတာ့ လမ္းကေလးဟာ ညိွဳးေယာ္တဲ့ မ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ေပါ့။ အပင္ေတြရဲ့ အလွျဖစ္တဲ့ သစ္ရြက္ေတြကို ရာသီဥတုက ဖဲ့ေျခြသြားၿပီေလ။ ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ့ လက္တံေတြနဲ႔ အပင္ေတြက ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ရာသီဥတု ေအာက္မွာ ေျခာက္လေလာက္ေတာ့ အလွမဲ့ၾကဦးမယ္။ လမ္းကေလးကေရာ ဘာထူးေသးလဲ၊ အျမင္လွတဲ့ ႏွင္းဖတ္ေတြ က်လာရင္ ႏွင္းျခစ္တဲ့ ကားေတြက လမ္းမေခ်ာ္ဖို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို ေဒါသတၾကီးနဲ႔ ပြတ္တုိက္ ဖယ္ရွားပစ္တာ ခံရဦးမယ္။

အလုပ္ပိတ္တဲ့ ေန႔ေတြမွာ က်ေနာ္က အဲဒီလမ္းကေလးကို ေမ့ထားေပမယ့္ အလုပ္ျပန္ဆင္းရတဲ့ တနလၤာေန႔က်ရင္ေတာ့ လမ္းကေလးက က်ေနာ့္ကို အျပစ္မယူစြာ ဆီးၾကိဳၿမဲပါပဲ။ က်ေနာ့္ကိုမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ တျခား တျခားေသာ အျဖဴ၊ အမည္း၊ အညိဳ အ၀ါ မေရြး လမ္းကေလးက မခြဲျခားပဲ တာ၀န္ေက်ေနတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ လမ္းဆိုတာ ခရီးတခုကို ေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္ဖုိ႔ အက်ိဳးေဆာင္တဲ့ အရာေလး တခုပါ။ အဲဒီ လမ္းအေပၚမွာပဲ လူေတြဟာ မတူညီေသာ၊ တူညီေသာ ခရီးကို ရည္ရြယ္ခ်က္ မ်ိဳးစုံနဲ႔ သြားေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ အလ်င္လိုစြာ၊ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လဲ ျဖည္းေဆး ျငင္သာစြာ၊ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ သက္ေတာင့္ သက္သာ ရိွစြာ၊ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လဲ ပင္ပန္း ဆင္းရဲၾကီးစြာန႔ဲေပါ့။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လမ္းကေတာ့ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မေရြး၊ အယုတ္လတ္ ျမတ္ မေရြး သူ႔တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ ေနတာပါပဲ။


ကလိုေစးထူး

ႏုိင္ငံ့အေရး=ႏိုင္ငံေရး ...

ဒီေန႔ေတာ့ က်ေနာ္ ဖတ္မိတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးက စာတခ်ိဳ႔ကို ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ The Voice ဂ်ာနယ္က ထိုက္ေအာင္ေရးတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေလလိႈင္းထဲက ႏိုင္ငံေရးဟာ ၾကီးမားတဲ့ အေျပာငး္အလဲတခု မဟုတ္လာႏိုင္ရင္ေတာင္ ပ်က္သုန္းသြားတဲ့ ဘ၀ေတြရဲ့ မ်က္ရည္စမ္းေတြကိုေတာ့ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေျပာျပႏိုင္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့လဲ လူတုိင္းလူတိုင္းဟာ မနက္မိုးလင္းလို႔ မ်က္ေစ့ ႏွစ္လုံးပြင့္တာနဲ႔ ကိုယ္စီကိုယ္င ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနၾကတာပါပဲ မဟုတ္လား။ ေအာက္က စာကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ ပိုနားလည္ ေပးႏိုင္ၾကမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

O2 လူ႔အဖြဲ႔အစည္း

တေလာက ဂ်ာနယ္ထုတ္ေ၀ခြင့္ ရရွိထားသူ တဦးရဲ႕ 'မင္းတို႔ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနတာလား' ဆိုတဲ့ စကားတခြန္း ကို ၾကားရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတဲ့ စကားလံုးအေပၚ အျမဲလိုစိုးရိမ္ထိတ္လန္႔တဲ့ အျမင္နဲ႔ ေျပာေလ့ရွိၿပီး ဒီအျမင္ဟာ အရိုးစြဲေနတတ္တဲ့အေတြးအေခၚတခုလို႔ဆိုရင္ မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။

ကြၽန္ေတာ့္ကို အခုလို ေျပာခဲ့တဲ့ အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္က အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္လို႔ ခုနစ္ဆယ္အရြယ္ တိုင္ေနတဲ့ အၿငိမ္းစား ၀န္ထမ္းတဦးပါ။အဲဒီေန႔ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွ ေျဖရွင္းခ်က္ မေပးခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတင္းစာဆရာ ဆိုတဲ့ အလုပ္ကို ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ျခင္းမရွိသလို ႏိုင္ငံေရး ဆိုတဲ့ စကားလံုး အေပၚ သူကိုယ္တိုင္လည္းေကာင္းစြာခြဲျခား နားလည္ႏိုင္ျခင္း မရွိဘူးဆိုတာ သိရတဲ့အတြက္စိတ္မေကာင္းျခင္းလည္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူဆိုတာကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ေက်ပြန္ေအာင္ တာ၀န္ယူလုပ္ၾကရတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဥပမာ -ေက်ာင္းဆရာဟာ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ လုပ္သလို၊ ဆရာ၀န္ ဆိုတာဟာလည္း ဆရာ၀န္အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို က်ရာအခန္း က႑အသီးသီးက တာ၀န္ယူလုပ္ကိုင္ျခင္းဟာ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံ့အေရးကိစၥကိုလုပ္ေဆာင္ျခင္းရယ္လို႔ ဆိုရမယ္ ထင္ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူအမ်ားစုဟာ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ စကားလံုးၾကားရံုနဲ႔ ထိတ္လန္႔တၾကား လက္တြန္႔တတ္ၾကပံုဟာ တကယ္ေတာ့ တာ၀န္ယူစိတ္နည္းပါးတယ္ဆိုတာ ျပသရာေရာက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ဆိုတဲ့ဘာသာရပ္ကို နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး ေလ့လာလိုတဲ့ ရင့္က်က္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတရပ္အျဖစ္ ေပၚေပါက္လာဖို႔ရာ ႀကိဳးစားရပါဦးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာလူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အျမင္ သေဘာထားတရပ္ အျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာဟာကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ပါဘူး ဆိုတဲ့ အျမင္မ်ဳိး မထားၾကေတာ့ရန္လည္းအခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ အေကာင္းအဆိုးအေၾကာင္းအက်ဳိး ဆိုတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံသားအားလံုးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕ အေရးျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ပဲ လူဟာ ႏိုင္ငံေရးသတၱ၀ါ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာဆိုၾကတာ ထင္ပါတယ္။ႏိုင္ငံအေရးကိစၥ မွန္သမွ်ကို က်ရာ ေနရာမွ တာ၀န္ယူလုပ္ကိုင္လ်က္ရွိသူမွန္သမွ်ကို ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ ေခၚဆိုရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ႏိုင္ငံေရးသမား ဆိုတာ သီးျခားလူတန္းစား တရပ္အေနနဲ႔ ေမြးဖြားလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူ တရပ္လံုးရဲ႕ တာ၀န္ပဲျဖစ္ပါတယ္။တနည္းအားျဖင့္ တာ၀န္ယူလိုစိတ္ မ်ားမ်ားရွိတဲ့ တာ၀န္သိျပည္သူေတြေပၚထြန္းလာေရး သို႔မဟုတ္ ရင့္က်က္ေသာ ျမန္မာလူမႈအဖြဲ႔အစည္း အသစ္တရပ္ေပၚေပါက္လာေရးဟာ အနာဂတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ မ်ားစြာ အေရးႀကီးလွပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အထက္မွာေရးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းေမးသူလို လူမ်ားကို ေတြ႕ျမင္တိုင္းကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ပမာေပး ခိုင္းႏႈိင္းေလ့ရွိတဲ့အေၾကာင္းအရာတခုကို သတိရမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ 'ကိုယ္တိုင္ မီးမေလာင္၊မီးေလာင္ျခင္းကိုလည္း အားမေပးေသာ ကာဗြန္ဒိုင္ ေအာက္ဆိုဒ္လို လူစားမ်ဳိး'ဟူ၍ ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တာ၀န္ယူလိုစိတ္ မ်ားတဲ့ ေအာက္ဆီဂ်င္လိုလူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိး ေပၚထြန္းလာဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစားၾကရ ဦးမွာပါ။


ထိုက္ေအာင္

ဘတ္စ္ကားမ်ား ...

ဘယ္ေလာက္ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿမိဳ႔ျပေတြမွာ ယေန႔ထိေအာင္နဲ႔ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုင္ေအာင္ မရိွမျဖစ္တာက ဘတ္စ္ကားေတြပါ။ ၿမိဳ႔ျပေန အေျခခံလူတန္းစားေတြ အတြက္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားဆိုတာက ၾကီးမားတဲ့ လိုအပ္ခ်က္တခုပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဘတ္စ္ကားေတြ အေၾကာင္း စိတ္ကူးတည့္ရာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေရးခ်င္လာပါတယ္။

က်ေနာ့္ ဘ၀မွာ ဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔ စတင္ အသိအကၽြမ္း ျဖစ္ခြင့္ရတာကေတာ့ ငါးတန္းေရာက္တဲ့ ႏွစ္ကပါ။ အဲဒီ ႏွစ္က က်ေနာ္တို႔ မိသားစုက အိမ္ေျပာင္းေတာ့ ေမေမ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ေတာင္ဥကၠလာပ၊ အလက(၃)နဲ႔ ရပ္ကြက္(၄)က အတန္ငယ္ အလွမ္းကြာသြားပါတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ရပ္ကြက္(၉)မွာ ေနေတာ့ ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားယုံေပါ့။ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ဘာမွမဆုိင္။ မွတ္မိပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ တေန႔ကိုမွ မုန္႔ဖိုး ျပားငါးဆယ္ပဲ ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အစပထမေတာ့ ဘတ္စ္ကားခေတြက မွတ္တိုင္အလိုက္ ယူတာပါ။ ဥပမာ သုံးမွတ္တိုင္စာေလာက္ ဆုိရင္ ငါးျပား၊ ေျခာက္မွတ္တုိင္ေလာက္ ဆိုရင္ ဆယ္ျပားနဲ႔ တဆင့္ တဆင့္ တုိးယူသြားတာပါ။ ဂိတ္ဆုံးအထိ စီးရင္ေတာ့ ျပားေလးဆယ္ေပါ့။ က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္ကေန ေက်ာင္းကိုသြားရင္ ဘတ္စ္ကား ေျခာက္မွတ္တုိင္ေလာက္ စီးရတာမို႔ ဆယ္ျပားေပါ့၊ အသြားအျပန္ ျပားႏွစ္ဆယ္ ႏႈတ္လုိက္ရင္ ျပားသုံးဆယ္က မုန္႔၀ယ္စား ရပါတယ္။

က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္ကေန ေက်ာင္းသြားဖုိ႔အတြက္ ပါရမီမွတ္တုိင္ကေန စီးရတာ မ်ားပါတယ္။ နံပါတ္ (၃၆)နဲ႔၊ ကပရ က ေျပးေပးတဲ့ သီးသန္႔ (၁)(၂) ကားေတြ စီးရတာပါ။ တခါတေလလဲ ႏွစ္စီးတြဲ ကားေတြေပါ့။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ အၾကိဳက္ဆုံးကားက သီးသန္႔ကားေတြနဲ႔ ႏွစ္စီးတြဲကားေတြပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ဘတ္စ္ကားေတြက စပယ္ရာ ဦးေလးၾကီးေတြက ေက်ာင္း၀တ္စုံနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို တခါမွ ကားခမယူပါဘူး။ လာေတာင္းလို႔ သားမုန္႔စားလိုက္တာ ကုန္သြားၿပီလုိ႔ ေျပာလိုက္ရင္လဲ ၿပဳံးေနတာပါပဲ။ အမုန္းဆုံးက (၃၆)ဟိုင္းလတ္ေတြပါ။ စိတ္ကိုက စြဲေနလို႔လား မသိပါဘူး၊ ဟိုင္းလတ္ကားက စပယ္ရာေတြက ဟိုးကတည္းက အခုထိ အေတာ္ေလးကို ဆက္ဆံေရး က်ဲပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းစိမ္းေတြ ေတြ႔ရင္ မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ကားခ မေပးႏိုင္ရင္လဲ ေငါက္ငမ္းတတ္ပါတယ္။

ေမေမနဲ႔အတူ နယ္ကို ေျပာင္းသြားၿပီးေတာ့လဲ မၾကာခဏဆိုသလို ရန္ကုန္ကို အလည္လာတတ္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ရ ျပန္ပါတယ္။ ႏွစ္ေတြ ေရွ႔ကိုေရာက္လာေလ၊ ဘတ္စ္ကား နံပါတ္နဲ႔ ကားခက တိုးလာေလေလပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္ အၾကိဳက္ဆုံး ဘတ္စ္ကားလုိင္းကေတာ့ နံပါတ္ (၅၁)လိုင္းပါ။ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္ရဲ့ အထင္ကရ ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျဖစ္တဲ့ ဆူးေလ၊ လွည္းတန္း၊ အင္းယားကန္၊ ရွစ္မုိင္လမ္းဆုံ အစရိွတာေတြကို ျဖတ္သြားလို႔ပါ။

ျမန္မာျပည္က ဘတ္စ္ကားတစီးမွာ အဓိက ဇာတ္လိုက္က ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးရင္ က်ေနာ္ကေတာ့ စပယ္ရာလို႔ပဲ ေျဖခ်င္ပါတယ္။ ကားေပၚ စတက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ကမၻာ့စကား အေျပာႏိုင္ဆုံးနဲ႔ ဂဏန္းသခ်ၤာ အေတာ္ဆုံးလူသားရဲ့ အထူးအဆန္း စကားေတြ၊ တခါတေလ နားရင္းရုိက္ခ်င္စရာ စကားေတြ၊ တခါတေလေတာ့လဲ ၿပဳံးခ်င္စရာ စကားေတြကို ဆင္းမယ့္ မွတ္တုိင္ မေရာက္မခ်င္း ၾကားႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ကားက်ပ္သပ္ေနပါေစ၊ လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ တက္လာတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းၾကီး မွတ္မိၾကပါတယ္။ စကားကုိလဲ ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ကို ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ ဂုဏ္မယူပဲ မေနႏိုင္တာ တခုရိွပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္လက္က်န္ ဘတ္စ္ကားအိုၾကီးေတြကို ယေန႔ထိတိုင္ေအာင္ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ တိုးရစ္ေတြဆို အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံေတာင္ ရိုက္ယူသြားၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အဲဒီကားၾကီးေတြ ၿမိ႔ေတာ္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ၾကဦးမယ္ ဆုိတာေတာ့ မသိေသးပါ။

ဒီႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့လဲ ဘတ္စ္ကားကို က်ေနာ္ ခပ္ကင္းကင္းေနလို႔ မရေသးျပန္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနျခင္းကေတာ့ အကြာၾကီး ကြာသြားပါၿပီ။ ဒီမွာက ကားေတြက အခ်ိန္ကလဲ အတိအက် ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ စပယ္ရာလဲ မရိွပါဘူး။ ကားေပၚတက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ကားခေပးတဲ့ စက္မွာ ပိုက္ဆံထည့္၊ ဆင္းမယ့္ မွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ နီးရာ stop requested ၾကိဳးကို လွမ္းဆြဲလိုက္ယုံပါ။ ဒရုိင္ဘာ အခ်ိဳးမေျပရင္ ဖုန္းဆက္တုိင္လုိ႔ရသလို က်ေနာ္တုိ႔ အခ်ိဳးမေျပရင္လဲ သူတိုင္မွာပါ။ ဒီက ဘတ္စ္ကားေတြမွာ သေဘာက်စရာတခုကေတာ့ ကားတစီးကို စီးၿပီးရင္ ေနာက္ တနာရီခြဲအတြင္း အဲဒီ ကားလက္မွတ္နဲ႔ ေနာက္ထပ္ကားကို အခမဲ့စီးႏိုင္တာပါ။ ျပည္သူေတြ ေငြကုန္ေၾကးက် သက္သာေအာင္ လုပ္ထားေပးတဲ့ စနစ္ေကာင္းေလး တခုပါ။ ကားထဲက ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကလဲ ေရာက္မယ့္ မွတ္တုိင္နဲ႔ အျပင္က မုိးေလ၀သ အေျခအေနကို ျပေပးပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီက ဘတ္စ္ကားေတြမွာ မရႏိုင္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံက ခ်စ္စရာ ဘတ္စ္ယဥ္ေက်းမႈ တခုရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီမႈပါ။ တခ်ိဳ႔ေသာ လူနည္းစုေတြကလြဲရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာက သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ တက္လာရင္ ေနရာရႏွင့္တဲ့လူ တေယာက္ေယာက္က ေနရာဖယ္ေပးတာမ်ိဳး၊ မႏိုင္မနင္း ျဖစ္တဲ့ ပစၥည္းငယ္ေလးေတြကို ကူကုိင္ထား ေပးတာမ်ိဳးေလးေတြက ဒီႏိုင္ငံမွာ မေတြ႔ရပါဘူး။ သူလဲ သူထသူထ၊ ကိုယ္လဲ ကိုယ္ထူကိုယ္ထနဲ႔ သြားလာၾကတာ မ်ားပါတယ္။

ဘတ္စ္ကား အေၾကာင္းေတြ ဟိုေရး ဒီေရး ေရးၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တခု စိတ္ကူးယဥ္မိတာ ရိွပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ရင္ (၅၁)လိုင္းကားကို အစအဆုံး ႏွစ္ခါျပန္ေလာက္ စီး၊ ၿပီးရင္ ကားေပၚတက္လာတဲ့ လူေတြကို ေလ့လာ၊ စာေရးဆရာဂိုက္ကို စတုိင္က်က်ဖမ္းၿပီး မျဖစ္ညစ္က်ယ္ စာတပုဒ္ေလာက္ေရးလို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထုတ္ေ၀သူျပန္လုပ္ ….။အင္း.. ရႈံးဖို႔မ်ားမွာကေတာ့ ေသခ်ာမယ္ ထင္ပါရဲ့။


ကလိုေစးထူး

ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး ...

ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေက်ာ္ကေပါ့။ က်ေနာ္ရယ္၊ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ညီေလးနဲ႔ ညီမေလးရယ္နဲ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး။ ဆီဦး ေထာပတ္မပါဘူး၊ ေပၚဆန္းေမႊး ဆန္နဲ႔လဲ မခ်က္ဘူး။ ေမေမ့ရဲ့ ၀န္ထမ္းဆန္ ခပ္ည့ံည့ံေလးရယ္၊ အာလူးေတြ အမ်ားၾကီး ေရာထားတဲ့ မည္ကာမတၱ ၾကက္သားဟင္း တခြက္ရယ္၊ ငါးပိရည္ တုိ႔စရာေတြနဲ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး …..။ ပီတိေတြ တေလွၾကီးနဲ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး …။ ညီမေလးကေတာ့ အဲဒီ ထမင္း၀ိုင္းရဲ့ ဇာတ္လုိက္ေပါ့။ ဟင္းခြက္ကို သူ႔အနားက မခြာတမ္းထားၿပီး ပလုပ္ ပေလာင္း စားတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကိုကလဲ ဘာထူးေသးလဲ၊ ေမ့ေမ့လက္ရာကို တေပ်ာ္တပါးၾကီး ေခါင္းမေဖာ္စတမ္း ေလြးေနၾကတာေလ။ မိဘေတြကေတာ့ ေက်နပ္မဆုံး တၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ပိုပုိသာသာ စားရဖုိ႔ကိုပဲ ဦးစားေပး ေနခဲ့တာ။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါေတြဟာ အိပ္မက္ပမာ အေ၀းဆုံးရဲ့ အေ၀းဆုံးမွာ က်န္ခဲ့ပါၿပီ။ အၿပဳံးမဲ့မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ကမၻာ တဖက္ျခားမွာ ေနသားက်ေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္ရင္း ျပန္မရႏိုင္ေတာ့မယ့္ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလးကို တမ္းတတတ လြမ္းမိပါရဲ့ …..။ *** တကယ္ေတာ့ ဒီစာကို ပလဲနက္ဖိုရမ္မွာ က်ေနာ္ တခါေရးဖူးၿပီးသားပါ။ အိမ္ကို သတိရလာလုိ႔ ဒီမွာ ျပန္တင္လိုက္ရတာပါ *** ကလိုေစးထူး

ေဆာင္းတြင္း အ၀င္..

ေဆာင္းရာသီရဲ့ တပ္လွန္႔သံအျဖစ္ အေအးဓာတ္က တေန႔ထက္ တေန႔ ပိုလာပါၿပီ။ ဒီရာသီ ေရာက္ၿပီဆုိရင္ ဒီက ျမင္ကြင္းေတြဟာ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာေတာ့ မီးေလာင္ျပင္ တခု အလားပါပဲ။ အရြက္မဲ့ သစ္ပင္ေတြက ၾကည့္ေလရာ ေနရာတိုင္းလိုလုိမွာ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔၊ ေျမေပၚမွာလဲ ရြက္ေၾကြေတြက ေလတုိက္တိုင္း တေဖ်ာေဖ်ာနဲ႔ လြင့္ေနလိုက္ၾကတာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံနဲ႔ ကြာခ်င္တုိင္း ကြာေနတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြပါ။ မၾကာမီမွာ ႏွင္းေတြ က်ပါေတာ့မယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏွင္းက်တာကို ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ပဲ အိမ္ထဲကေန ထုိင္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အေတာ္ကို လွပတဲ့ ျမင္ကြင္းျဖစ္ၿပီး လြမ္းလဲ လြမ္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ႏွင္းဖတ္ေလးေတြ တဖြဲဖြဲက်ၿပီး ေျမျပင္ကို အျဖဴေရာင္ ဆုိးေပးေနတာဟာ ကဗ်ာမပီ စာမမီတဲ့ ရွဳခင္းေကာင္းေလးပါ။ ႏွင္းက်ေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔ေလးဟာ အရမ္းၾကီးလဲ သိပ္မေအးလွေတာ့ မႏွစ္က စေရာက္ခါစဆိုရင္ ႏွင္းေတာထဲမွာ က်ေနာ္ ကေလးဆန္ဆန္ ထြက္ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဓာတ္ပုံေတြ ရိုက္လိုက္၊ ေအာ္ဟစ္လုိက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အလုပ္ခြင္ ၀င္ရတဲ့ အခါက်ေတာ့ လူက သူမ်ားေတြလို ကားကလဲ မရိွေသး၊ စက္ဘီးေလး တစီးကို အေဖာ္ျပဳလို႔ အလုပ္သြားခ်ိန္နဲ႔ အလုပ္ျပန္ခ်ိန္ေတြမွာ ႏွင္းက်တာနဲ႔ ၾကဳံပီလားဆိုရင္ လမ္းေတြ တေခ်ာေခ်ာနဲ႔ ကားေတြ တေ၀ါေ၀ါၾကားမွာ လူလဲ မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အခုက်ေနာ္ ေနေနတဲ့ ျပည္နယ္ကို အေမရိကန္ရဲ့ ေနလို႔ အေကာင္းဆုံး နံပါတ္ငါး ျပည္နယ္အျဖစ္ စစ္တမ္းမ်ားအရ သတ္မွတ္ ပါတယ္။ ပညာေရး၊ စီးပြားေရးနဲ႔ လုံၿခဳံမႈ အျဖစ္ဆုံးေတြကို တြက္ရင္ေတာ့ ဟုတ္ႏိုင္ေလာက္ပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ရာသီဥတုကေတာ့ တေန႔ေရႊ တေန႔ေငြပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္က 65·F ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီေန႔ 30F ျဖစ္တတ္ေတာ့ နယ္ေျမခံ မဟုတ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ အာရွသားေတြ အတြက္ကေတာ့ ဒီျပည္နယ္ဟာ ရာသီဥတုအရ ေနလို႔ မေကာင္းတဲ့ ျပည္နယ္ စာရင္းမွာ ထိပ္ဆုံးက အပါအ၀င္ပါပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေအာက္တိုဘာ ၂၉ ရက္ေန႔က က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ နာရီလက္တံေတြကို အေနာက္ကုိ တနာရီ ေရႊ႔ဆုတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေႏြရာသီ ေရာက္ေတာ့ တခါ အေရွ႔ျပန္တုိးေပါ့။ ေဆာင္းရာသီမွာ ေန၀င္ခ်ိန္ကလဲ အလြန္ေစာသြားပါတယ္။ ညေန ေလးနာရီခြဲၿပီး ဆုိရင္ပဲ အေမွာင္၀င္လာပါတယ္။ ငါးနာရီဆို မိုးစုံးစုံးခ်ဳပ္ပါၿပီ။ ေႏြရာသီက်ေတာ့ ညကိုးနာရီ နီးပါးေလာက္မွပဲ သူရိယ ကိုယ္ေတာ္က အိပ္တန္း ၀င္ေတာ္မူပါတယ္။ မႏွစ္က ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ လက္ခုံေတြ အက္ကြဲပါတယ္။ ၾကီးမားတဲ့ ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲကို ဘယ္လို ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရမယ္ ဆိုတာ မသိခဲ့ေတာ့ က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ လူခႏၶာကိုယ္ အတၱေဘာက အိမ္နဲ႔ အလုပ္ထဲမွာဆို ေႏြးလိုက္၊ အျပင္ထြက္ေတာ့ ေအးလိုက္နဲ႔ ဖန္ခြက္နဲ႔ တူသြားတယ္နဲ႔ ထင္ပါရဲ့။ ေဒသခံ မိတ္ေဆြကို ေမးၿပီး နီးရာဆုိင္က အသားအရည္ လိမ္းေဆး တမ်ိဳး ၀ယ္လူးေတာ့မွ သက္သာပါေတာ့တယ္။ ေရွ႔လာမယ့္ အပတ္ဆိုရင္ေတာ့ Thanks Giving တဲ့။ ဘာဂစ္ဗင္းျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ အလုပ္မလုပ္ပဲ နားရမယ့္ တရက္ကိုပဲ ၾကိဳတင္ တြက္ခ်က္ၿပီး ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ခရစၥမတ္က်ရင္လဲ ႏွစ္ရက္ပိတ္မယ္။ ႏွစ္သစ္ကူး ေရာက္ရင္ တရက္၊ သူမ်ားပိုက္ဆံကို အလုပ္မလုပ္ပဲ ရဖို႔ကို ဟိုတြက္ဒီတြက္နဲ႔ အက်င့္မေကာင္းလိုက္ပုံမ်ား။ ျမန္မာျပည္က အားလပ္ရက္ေတြ ဒီကို ေရႊ႔လိုက္ရင္ အေတာ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ေတာင္ ၾကံဖန္ေတြး လိုက္မိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာက အားလပ္ရက္ေတြ မ်ားတယ္ေလ …။ က်ေနာ့္ အထင္ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရိွမယ္။ ဒီမွာေတာ့ တႏွစ္လုံးမွ ခုႏွစ္ရက္ထဲ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆို ကထိန္ပြဲေတြ ဟိုတစ ဒီတစနဲ႔ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ ႏႊဲေနၾကေလာက္ေရာေပါ့။ ဒီေရာက္မွ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံရဲ့ ေဆာင္းရာသီရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းပုံကို လြမ္းဆြတ္မိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေအးေအး ဒီမွာလုိ အေႏြးထည္ အထူၾကီးမလို၊ လက္အိတ္ထူထူ မလို၊ ရွဳးဖိနပ္ မစီးခ်င္ဘူးလား ရေသးတယ္။ စတိုင္က်က် ဂ်င္းဂ်က္ကက္ေလး တထည္ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ာကင္ ခပ္ပါးပါးတထည္ေလာက္နဲ႔လဲ ျမန္မာျပည္ ေဆာင္းရာသီကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ျဖတ္သန္းႏိုင္တယ္ေလ။ တခ်ိဳ႔မ်ားဆို ျမဴမႈန္ထူထူထဲ ေဆာင္းေအးခဲမွာ ၀မ္းစာေရးအတြက္ အေႏြးထည္ေတာင္ ၀တ္ႏိုင္အားတာမွ မဟုတ္တာ။ ေဆာင္းတြင္းကို မခ်စ္မႏွစ္သက္တဲ့ အသည္းခိုက္ေအာင္ ေအးခဲမႈနဲ႔ ျဖတ္ၿပီးရင္ေတာ့ …။ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရာသီ ဆုိတာၾကီးက က်ေနာ္တို႔ကို အသင့္ ေစာင့္ေနအုံးမွာပဲေလ။ အဲဒီလိုပဲ ေအးလိုက္၊ ပူလိုက္နဲ႔ပဲ တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္၊ အသက္ေတြက ၾကီးရင္း၊ ရုန္းကန္ရင္း လႈပ္ရွားရင္းနဲ႔ပဲ ဘ၀ဆိုတဲ့ သံသရာၾကီးထဲမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ ေပ်ာ္ရႊင္လုိက္၊ ငိုေၾကြးလိုက္၊ ခ်စ္ခင္လိုက္၊ မုန္းတီးလိုက္၊ ေတြ႔ဆုံလိုက္ ေကြကြင္းလိုက္နဲ႔ …။ *** ဒီစာကိုေရးၿပီးေတာ့ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္တာ မည္းေမွာင္ေနလိုက္ပုံမ်ား၊ အလင္းနဲ႔ တူတာဆိုလုိ႔ ေကာင္းကင္ေအာက္က နီယြန္ အလင္းတုေတြပဲ ေတြ႔ရတယ္ *** ကလိုေစးထူး

စစ္ပြဲ ေနာက္ကြယ္မွာ ....

“က်ေနာ္တို႔ အိမ္ဖက္က မီးခိုးေတြ ျမင္လုိ႔ ကေလးကို ရွာဖုိ႔ ေျပးသြားတယ္။ ျပာေတြေအာက္မွာ လက္ကေလး တဖက္ …..၊ က်ေနာ့္ သားကေလးရဲ့ လက္၊ သားေလးက က်ေနာ့္အတြက္ လက္ကေလး တဖက္ထားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီမွာ တေန႔လုံး ေနခဲ့တယ္။ ဗမာစစ္တပ္ ျပန္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို သတ္သြားရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဆုိၿပီး …………..။” ျမန္မာ စစ္တပ္ရဲ့ ကရင္ျပည္နယ္အတြင္း စစ္ဆင္ေရး ထုိးစစ္ေၾကာင့္ သားကေလး ဆုံးရႈံးသြားရတဲ့ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူ တေယာက္ရဲ့ ရင္နင့္ဖြယ္ စကားေလးပါ။ ေျပာရင္းနဲ႔ ဆို႔နင့္ တိမ္၀င္သြားတဲ့ သူ႔အသံက တကယ္ကို ရင္နင့္စရာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ေဆြးေႏြးပြဲေလး တခုမွာ ကရင္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ တေယာက္က ဒီလို ေျပာဖူးပါတယ္။ “က်မ အရင္တုန္းကဆုိရင္ ဗမာေတြကို အရမ္းမုန္းတာ၊ ဗမာ စစ္တပ္က က်မတုိ႔ မိသားစု ဘ၀ပ်က္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာေလ၊ အခုေတာ့ နားလည္မႈ ရိွလာပါၿပီ” တဲ့..။ ဒါေပမယ့္ သူ အဲဒီစကားေျပာတုန္းက သူ႔စိတ္ထဲမွာ တကယ္ကိုပဲ ဗမာလူမ်ိဳးကို မုန္းေနတဲ့ အရင္းခံစိတ္ မကုန္ေသးဘူးဆုိတာ က်ေနာ္ သူ႔စိတ္တံခါးကို လွမ္းျမင္လိုက္မိပါတယ္။ ၾကာခဲ့ပါၿပီ ….။ က်ေနာ့္ တသက္မကတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကားထဲက တကယ္ အထိနာေနတာက အျပစ္မဲ့ အရပ္သားေတြေလ …။ လူမ်ိဳးေရး မုန္းတီးမႈေတြလဲ ျဖစ္ခဲ့ရ။ ပ်က္သုန္းသြားတဲ့ ဘ၀ေတြ၊ အနာဂတ္ မဲ့သြားတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ စာသင္ေက်ာင္း ေပ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဒါေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿပီးဆုံး သြားမွာပါလိမ့္။ သူတို႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ၿငိမ္ေရးနဲ႔ ရပ္ရြာ ေအးခ်မ္းသာယာေရးလို႔ တြင္တြင္ ေျပာေနၾကဆဲပါ။ အဲဒီ အေၾကာင္းျပ စကားေလး တခြန္းရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ၊ လူမဆန္တဲ့ သတ္ျဖတ္မႈေတြ၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ …………။ *** ဒီဗီြဘီ သတင္းဌာနက တင္ဆက္ထားတဲ့ အီဗန္၀ီလ်ံ Burma Secret War ဆိုတဲ့ ျမန္မာ ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္း သတင္းမွတ္တမ္းကို ၾကည့္ၿပီး ေရးျဖစ္ပါတယ္ *** ကလိုေစးထူး

ေလလြင့္သြားေသာ ႏိုင္ငံ့သည္းခ်ာမ်ား ....

အမိ ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္တုန္းက ျမင္လိုက္တုိင္း စိတ္ဆင္းရဲရတာ တခု ရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ မ်က္ႏွာထားေလးေတြက ႏုႏုနယ္နယ္၊ ေနေလာင္တဲ့ အသားအေရနဲ႔ စစ္သားငယ္ေလးေတြ တနည္းအားျဖင့္ ကေလး စစ္သားေတြကို ေတြ႔လိုက္တဲ့ အခါတိုင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ စစ္တပ္ထဲကို ၀င္ေရာက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ တရား၀င္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အသက္က (၁၈)ႏွစ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးေတြ ဘာလို႔မ်ား အသက္မျပည့္ေသးပဲ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္ေနၾကရပါလိမ့္။ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ေလ့လာၾကည့္ မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ့ ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာ လူထုရဲ့ ေမတၱာပ်က္ ေအာ့ႏွလုံးနာ ခံရတဲ့ အဆင့္ကို ဟိုတုန္းက မေရာက္ေသးပါဘူး။ လူပုံက ညိဳထြားထြား၊ စစ္ယူနီေယာင္း စမတ္က်က်နဲ႔ စစ္သားၾကီးေတြရဲ့ ဟန္ပန္က ျပည္သူေတြရဲ့ မ်က္စိထဲမွာ အားကိုးေလာက္စရာ့ အေမ့သားၾကီး ဆိုတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ သားကေလး ငယ္ငယ္ကို သား၊ ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါမ်ား ကေလးက စစ္သားၾကီး စစ္ဗိုလ္ၾကီး လုပ္မွာလို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ရင္ မိဘေတြက ေက်နပ္မဆုံး တၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ေပါ့။ ျပည္သူေတြကလဲ “စြန္စားတဲ့ လူေတြရယ္၊ ေက်းဇူးကို ေမွ်ာ္ေတြးလို႔ ဗမာ့ေသြးကို ႏွမေပးခ်င္ပါတယ္” လို႔ တနည္း၊ “ရန္သူေတြကို အေသႏွံတယ္၊ ေစတနာ ရိွလြန္းလုိ႔ပါကြယ္၊ ပိုၿပီးေပ်ာ္ဖုိ႔ကြယ္၊ တုိ႔ၾကီးေတာ္ၾကီးကိုပါ ငါေပးမယ္” လို႔တဖုံ သီခ်င္းစာသားေတြနဲ႔ အဲဒီေခတ္ တပ္မေတာ္အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသလဲ ဆိုတာ ျပသခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း စစ္တပ္ကေတာ့ တပ္မေတာ္ရဲ့ နာမည္ကို သုံးမရေအာင္ ပ်က္ေစေတာ့ပါပဲ။ လူေတြအမ်ားၾကီးကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ၿပီးကာမွ တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲ က်သြားမွာစိုးလို႔ ကယ္တင္လုိက္ ရတာပါ လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီၾကားထဲကမွ ၁၉၉၀ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို လစ္လ်ဴရွဳ လိုက္တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ စစ္ဆိုရင္ ေရေတာင္ စစ္မေသာက္ဘူး လို႔ အရပ္စကား တြင္သြားရတဲ့ အထိ စစ္တပ္ဟာ လူထုရဲ့ အမုန္းဒဏ္ကို ခံရပါေတာ့တယ္။ ယုံၾကည္မႈ ဆုံးရံႈးတာဟာ အၾကီးမားဆုံး ဆုံးရႈံးမႈ ဆိုတဲ့အတုိင္း ျပည္သူေတြက စစ္တပ္အေပၚ ယုံၾကည္ ကိုးစားမႈ ကင္းသြားတဲ့ ေနာက္ပုိင္း စစ္တပ္ထဲကို ၀င္ေရာက္ တာ၀န္ထမ္းလို စိတ္လဲ ကင္းမဲ့သြား ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက စစ္တပ္ကို အင္အား ၾကီးသထက္ၾကီးေအာင္ တိုးခ်ဲ႔ခ်င္ပါေသးတယ္။ အေၾကာင္းရင္ကေတာ့ မသင့္မျမတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ထုိင္းႏိုင္ငံကုိ အင္အားျပလုိမႈ၊ ျပည္သူလူထုကို အေၾကာက္တရားနဲ႔ အင္အားျပ ၿခိမ္းေျခာက္လုိမႈနဲ႔ မိႈလို ေပါမ်ားလာတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ရာထူးေနရာ ခပ္မ်ားမ်ား တိုးျမွင့္လုိမႈတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ေနရာ အႏွ႔ံအျပားမွာ စစ္ဌာနခ်ဳပ္သစ္မ်ား၊ စစ္ဗ်ဴဟာမ်ား၊ တပ္သစ္မ်ားကို ထပ္မံဖြင့္လွစ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကမ္းရိုးတန္း ေဒသတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္၊ ၾတိဂံ ေဒသတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္နဲ႔ အမွတ္(၁)မွ (၁၆)အထိ စစ္ဆင္ေရး ကြပ္ကဲမႈ ဌာနခ်ဳပ္မ်ားဟာ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွ ေပၚေပါက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာစစ္တပ္ ေျခလ်င္တပ္ရင္း တရင္းရဲ့ ေနာက္ဆုံး ဖြဲ႔စည္းပုံအရ ရိွရမယ့္ အင္အားဟာ မူရင္း ၇၈၆ဦး၊ တြဲဖက္ ၃၀ ဦး စုစုေပါင္း (၈၁၆)ဦး ျဖစ္ၿပီး စစ္ဆင္ေရး တခုကို သြားရမယ့္ ေျခလ်င္/ေျချမန္ တပ္ရင္း တရင္းရဲ့ စစ္ထြက္ အင္အားဟာ အနည္းဆုံး ၅၀၀ ရိွရပါတယ္။ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တခုရဲ့ လက္ေအာက္မွာ ေျခလ်င္/ ေျချမန္တပ္ရင္း ၁၀ ရင္းနဲ႔ စစ္ဗ်ဴဟာ ၃ ဗ်ဴဟာ ရိွရတဲ့အတြက္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ အသစ္တခု ဖြင့္လွစ္တုိင္းမွာ စစ္သား အနည္းဆုံး ၈၀၀၀ ေက်ာ္ ရိွဖုိ႔လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တခုရဲ့ လက္ေအာက္မွာ ရိွရမယ့္ လက္ရုံးတပ္ရင္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရးႏွင့္ ပို႔ေဆာင္ေရး၊ ဆက္သြယ္ေရး၊ ေဆး၊ အင္ဂ်င္နီယာ တပ္ရင္းမ်ားရဲ့ အင္အားကို ထည့္မတြက္ရ ေသးပါဘူး။ အဲဒါေတြပါ အပါအ၀င္ ဆုိရင္ေတာ့ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တခုရဲ့ လက္ေအာက္မွာ စစ္သား အနည္းဆုံး တေသာင္းေက်ာ္ ရိွရပါတယ္။ ေျခလ်င္/ ေျချမန္ တပ္ရင္းမ်ားရဲ့ အေနအထားကို ေလ့လာၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ဖြဲ႔စည္းပုံအရ အရာရိွ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္၊ တပ္သားေပါင္း ၈၁၆ ဦး ရွိရမယ္လို႔ ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရိွတဲ့ ဘယ္တပ္ရင္းမွာမွ အဲဒီ ဖြဲ႔စည္းပုံ အတုိင္း အင္အား အျပည့္အ၀ မရိွၾကပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ ျပဳန္းတီး ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ျပဳန္းတီး အင္အားမွာ စစ္ေျပးအင္အားက အမ်ားဆုံး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာလဲ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္သည္မ်ားရဲ့ အား ၁၀ ပါး အနက္က အမိန္႔နာခံမႈ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို စစ္တပ္တြင္း အရာရိွမ်ားက အလြဲသုံးစား လုပ္ၿပီး လက္ေအာက္ စစ္သည္မ်ားအေပၚ အႏိုင္က်င့္မႈမ်ား၊ စစ္တပ္အတြင္း ျခစားမႈမ်ားေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္ စစ္တပ္မ်ားရဲ့ စစ္ေျပးမႈမ်ားဟာ ဘယ္ေခတ္နဲ႔မွ မတူေအာင္ အမ်ားဆုံး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ အသစ္ဖြင့္လွစ္တဲ့ စစ္တပ္ေတြအတြက္ အင္အားလုိအပ္ခ်က္နဲ႔ ျပဳန္းတီး အင္အားေတြအတြက္ ျဖည့္ဆီးဖို႔အတြက္ အၾကံအိုုက္ ရပါေတာ့တယ္။ တဖက္မွာလဲ သူတုိ႔ကို ျပည္သူလူထုက မၾကည္ညိဳေတာ့တဲ့ အတြက္ သာမန္နည္းလမ္းမ်ားနဲ႔ စစ္တပ္ထဲကို တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေစဖုိ႔ ဘယ္လိုမွ မစည္းရုံး ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ တပ္တြင္း စီမံခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ၿပီး စစ္သား စုေဆာင္းဖို႔အတြက္ ၾကံေဆာင္ရပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ တျပည္လုံးမွာ ရိွရိွသမွ် စစ္တပ္ေတြကို တႏွစ္လွ်င္ အနည္းဆုံး တပ္သားသစ္ အေယာက္ ၃၀ စုေဆာင္းရမယ္လုိ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ အဆင့္ဆင့္ ထုတ္ျပန္ရပါေတာ့တယ္။ ျပည့္မီေအာင္ စုေဆာင္းႏိုင္ျခင္း မရိွတဲ့ တပ္က တပ္ရင္းမွဳး၊ တပ္မမွဴး၊ တုိင္းမွဴးမ်ားလဲ ၄ လပတ္ အစည္းအေ၀း မ်ားမွာ ေကာင္းေကာင္းၾကီးကို အဆူအဆဲ ခံၾကရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တပ္ရင္း တရင္းအတြက္ သူတုိ႔ကုိ စစ္တပ္က လုံး၀ၾကီးကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေနတဲ့ ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ တႏွစ္တာအတြင္း တပ္သားသစ္ အေယာက္ ၃၀ ရေအာင္ စုေဆာင္းႏိုင္ဖုိ႔ ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ မလြယ္တာထက္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလုိ႔ ဆုိရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရဘူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး၊ ေရပါတာပဲ လုိခ်င္တယ္လို႔ ဆုိလာျပန္ေတာ့ အထက္ကေန ေအာက္ကို အဆင့္ဆင့္ ျပန္က်ပ္ရ ပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ တရားျခင္း မတရားျခင္း မသိႏုိင္ေတာ့ဘဲ နည္းလမ္း မက်တဲ့ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တပ္သားသစ္ စုေဆာင္းေရး လုပ္ငန္းကို ေဆာင္ရြက္ ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္း ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အနာဂတ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းမ်ား ျဖစ္တဲ့ ကေလးမ်ားဟာ ဓားစာခံမ်ား ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ ရန္ကုန္နဲ႔ အျခားေသာ အထင္ကရၿမိဳ႔ေတြရဲ့ လူစည္ကားရာ ကားဂိတ္၊ ဘူတာရုံ၊ သေဘၤာဆိပ္နဲ႔ ေစ်းမ်ားမွာ သြားလာေနတဲ့ လူေတြထဲကို “တာ၀န္” ဆိုတဲ့ လက္ပတ္ အနီၾကီးန႔ဲ စစ္တပ္ ယူနီေဖာင္း ၀တ္ၿပီး သားေကာင္ ရွာေဖြေနတဲ့ မုဆုိးရဲ့ မ်က္လုံးမ်ိဳးနဲပ ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ စစ္သားေတြကို သတိထားၿပီး ၾကည့္ရင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ ရွာေဖြေနတာကေတာ့ အ၀တ္အစား ေပစုတ္စုတ္နဲ႔ အိမ္ေျခမဲ့ ျဖစ္ဟန္ တူသူမ်ား၊ အျခား အရပ္တပါးကို သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္မယ့္ ပုံစံရိွ လူငယ္မ်ားနဲ႔ အိမ္ေျပး ျဖစ္ပုံရတဲ့ ကေလးသူငယ္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ရွာေဖြေနတဲ့ သားေကာင္ကို ေတြ႔ၿပီေဟ့ ဆုိတာနဲ႔ အဲဒီ အနားကို ခ်ဥ္းကပ္ပါတယ္။ အျခား သြားလာေနတဲ့ လူေတြ သတိမထားမိခင္မွာပဲ သူတို႔ လုပ္စရာရိွတာကို က်င့္သား ရေနတဲ့ မုဆုိးတေယာက္အလား ခပ္ျမန္ျမန္ လုပ္ပါတယ္။ “မွတ္ပုံတင္ ပါရဲ့လား” ဆိုတဲ့ စကားဟာ လ၀ကနဲ႔သာ ဆုိင္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ လုံး၀မဆုိင္တဲ့ ေမးခြန္း ျဖစ္ေပမယ့္ စစ္သား ျမင္ရင္ အလုိလိုေၾကာက္စိတ္ ၀င္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ တေယာက္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ဖုိ႔ေတာ့ အလြန္ အသုံး၀င္ပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ ျဖစ္ေစ၊ မက္လုံးေပးလို႔ တနည္း၊ ၿခိမ္းေျခာက္လုိ႔ တဖုံနဲ႔ တပ္ထဲ၀င္ဖုိ႔ စည္းရုံးပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဲဒီ ကေလးငယ္ဟာ စိတ္ပါပါ၊ မပါပါ အဲဒီ စစ္သား ေနာက္ကို ပါသြားေတာ့တာ ပါပဲ။ ကေလးငယ္မ်ားရဲ့ မိဘမ်ားဟာ မိမိရင္ေသြး ေပ်ာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ပူပင္ေသာကေတြ တပုံတပင္နဲ႔ ရွာေဖြ စုံစမ္းၾက ရပါတယ္။ ရဲစခန္းမွာ တိုင္ခ်က္ဖြင့္၊ လူေပ်ာက္ ေၾကညာ စသျဖင့္ ျပဳလုပ္ရင္း စစ္တပ္ထဲကို သူတုိ႔ရဲ့ ရင္ေသြးငယ္ ေရာက္သြားၿပီ ဆိုတာ သိရျပန္ေတာ့ တပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ရ ျပန္ပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲကို အရြယ္မတုိင္မီ ေရာက္သြားတဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ရင္ေသြး မိဘရင္ခြင္ထဲ ျပန္ေရာက္ဖုိ႔ကို စစ္ဗိုလ္ေတြဆီမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေအာက္က်ခံၿပီး နည္းလမ္းေပါင္းစုံ သုံးၿပီး ၾကိဳးစားရ ျပန္ပါတယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ၾကပါဘူး။ အဲဒီမွာတင္ပဲ ေက်ာင္း၀တ္စုံ သတ္ေနသင့္ေသးတဲ့ ကေလးဟာ သူမ၀တ္ခ်င္တဲ့ စစ္၀တ္စုံကို အတင္းအဓမၼ ေစခိုင္းမႈေၾကာင့္ ၀တ္လိုက္ရ ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ မိမိကုိယ္ မိမိ ထိန္းေက်ာင္း ပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္တဲ့ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ ျပည္စုံတဲ့ အရြယ္မေရာက္မခ်င္း မည္သူ တဦးတေယာက္ကမွ ကေလးသူငယ္မ်ားကို လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို အတင္းအဓမၼ သြင္းခြင့္မရိွပါဘူး။ ဒါကို ကေလး အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္း အပိုဒ္(၉)မွာ အတိအလင္း ဖြင့္ဆုိထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာဏာပုိင္ေတြကေတာ့ သူတုိ႔ ေကာင္းစားေရး တခုတည္းအတြက္ ႏိုင္ငံ့ရင္ေသြးေတြကို အာဏာရွင္အေရာင္ အျဖစ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ဆုိးေပးလ်က္ ရိွပါတယ္။ “တကယ္ေတာ့ကြာ၊ ကေလးေတြဟာ စာသင္ေက်ာင္းမွာ၊ မိဘရင္ခြင္မွာပဲ ရိွသင့္တာေပါ့၊ အဲဒီ ကေလးေတြကို စစ္တပ္ထဲ အတင္းသြင္း၊ မေနႏိုင္လုိ႔ ထြက္ေျပးျပန္ေတာ့ စစ္ေျပးမႈ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေထာင္ခ်ပစ္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကေလးရဲ့ ျဖဴစင္ေနတဲ့ ဘ၀ေလးကို ေထာင္ထြက္ဆုိတဲ့ နာမည္ တြင္သြားေအာင္ စစ္တပ္ထဲက လူမဆန္တဲ့ အေကာင္ေတြက အေရာင္ဆုိးပစ္တာနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လား” လို႔ မိဘ တဦးက နာနာက်ည္းက်ည္း မွတ္ခ်က္ ခ်ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာ သင္ေနရမယ့္ အရြယ္ ရင္ေသြး ကေလးမ်ားကို ေသနတ္ၾကီးက မႏိုင့္တႏိုင္၊ စစ္ယူနီေဖာင္း ပြေယာင္းေယာင္းနဲ႔ ေတြ႔ျမင္ရျခင္းဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ရင္အနင့္ရဆုံး၊ စိတ္အထိခိုက္ ရဆုံး ျမင္ကြင္း ပါပဲ။ ဒါဆို သူတုိ႔ကို ေမြးထုတ္လုိက္တဲ့ မိဘေတြရဲ့ အပူက ပိုဆိုးေတာ့မွာေပါ့။ သတင္းစာေတြမွာ ေဆာင္းပါးေတြ ေဖာ္ျပလိုက္၊ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲေတြ လုပ္ျပလိုက္ယုံနဲ႔ေတာ့ ဒါေတြ မပေပ်ာက္ႏိုင္ပါ။ ဖူးတံ ၀င့္လုိ႔ ခ်ီေနတဲ့ ပန္းကေလးမ်ား လွလွပပ ဖူးပြင့္ႏိုင္ၾကပါေစ ……….။ ကလိုေစးထူး

က်ပမ္းစကားေျပာပြဲ ...

က်ပမ္း စကားေျပာပြဲ ဆိုတာကို အေတာ္ မ်ားမ်ား ၾကားဖူးၾကမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ မိမိ က်ရာ မဲေပါက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ ေျပာဆိုရတဲ့ စကားေျပာ စြမ္းရည္ ၿပိဳင္ပြဲေလး တခုပါ။ မိမိကုိယ္မိမိ လူေရွ႔မွာ ယုံၾကည္မႈ ပိုမို ရလာေစဖုိ႔၊ ဗဟုသုတ ဉာဏ္ရည္ ျမင့္မား ေစဖုိ႔နဲ႔ ညစ္ႏြမ္းေနတဲ့ စိတ္ေတြကို ေပါ့ပါးေစတဲ့ ခ်စ္စရာ့ စြမ္းရည္ ၿပိဳင္ပြဲေလးပါ။ ဗဟုသုတကၾကြယ္၊ ဟာသ အာ၀ဇၹာန္းကလဲ ေပါတဲ့ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား ၿပိဳင္ပြဲ၀င္လိုက္ရင္ ေအာက္က ပရိသတ္ကလဲ ရယ္သံ တေသာေသာနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

ဟိုးတုန္းကေတာ့ က်ပမ္း စကားေျပာပြဲေတြရဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေျပာသူကိုလဲ ေပ်ာ္စရာ၊ နားေထာင္ရတဲ့လူကိုလဲ ရႊင္စရာ ျဖစ္ေစပါတယ္။ က်ေနာ္ ကိုးတန္းတုန္းက ေက်ာင္းမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ၿပိဳင္ပြဲေလးဆုိရင္ ၿပိဳင္ၾကရတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြကိုက က်ေနာ္/က်မ အဆုိေတာ္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္၊ ဆရာ၀န္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္၊ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔၊ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြပါ။ ေျပာတဲ့ လူငယ္ေတြရဲ့ စိတ္ထဲက အနာဂတ္ အိပ္မက္ကိုလဲ အဲဒီ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြက တဆင့္ ေဖာ္ညြန္းေစပါတယ္။ အဲဒီ ၿပိဳင္ပြဲေလးမွာ က်ေနာ္ လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပထမ ရသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ စကားတခ်ိဳ႔ကို အခုထိ မွတ္မိေနပါ ေသးတယ္။

“ က်ေနာ္က လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္တယ္ဆိုတာ ျမန္မာျပည္ေလာက္နဲ႔တင္ ေက်နပ္တာ မဟုတ္ေတာ့ ကမၻာ့ အဆင့္ကိုပါ ၀င္ႏႊဲတာေပါ့.. ၾကည့္ေလ က်ေနာ့္ ဗလကို (လူက ဗလံေလးပါ) ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ အိုလံပစ္မွာလဲ ခ်န္ပီယံ၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္လာ လိုက္တာ ေနာက္ေတာ့ မိုက္တိုင္ဆန္နဲ႔ပါ ယွဥ္ထုိး ရပါတယ္… သူ႔ကို ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကမၻာမွာ ျမန္မာ့လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ က်ေနာ္ျဖစ္ၿပီေလ.. အဲဒီလိုနဲ႔ ပထမအခ်ီ စၿပီဆုိတာနဲ႔ သူ႔ကို ေနာက္ေကာက္ခ်ပစ္ဖုိ႔ တရစပ္ ထုိးတာ.. (သူက ေျပာတာကို ခဏ နားလိုက္ပါတယ္.. ပရိသတ္ကလဲ သူ႔ကို စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ေအာက္ကေန ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလို႔ နားေထာင္ေနဆဲ၊ သူဆက္ေျပာလိုက္တာက) က်ေနာ္ ျပန္သတိရေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေနၿပီ” ေအာက္က နားေထာင္တဲ့ ပရိသတ္က ၀ါးလုံးကြဲ ရယ္ၾကတာ ခန္းမတခုလုံး တအုံးအုံးနဲ႔။

ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ က်ပမ္းစကားေျပာပြဲေတြက အဲဒီလိုေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ၾကရတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြကို ၾကည့္ဦးမလား..။ တပ္မေတာ္သာ အမိ တပ္မေတာ္သာ အဖတို႔၊ တပ္မေတာ္ အင္အားရိွမွ တုိင္းျပည္ အင္အားရိွမည္တုိ႔၊ သမုိင္းအစဥ္အလာေကာင္း ရိွခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္တို႔၊ စသျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္တဲ့လူေတြကလဲ ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးေတြလုိ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ရပ္လုိ႔ တပ္မေတာ္ ေကာင္းေၾကာင္းကို ၾကံဖန္ၿပီး ေျပာရ၊ နားေထာင္တဲ့ ေအာက္က ပရိသတ္ကလဲ ပ်င္းတြဲ႔စြာနဲ႔ တခ်ိဳမ်ားဆို အိပ္ေတာင္ ငိုက္လုိ႔။ တေယာက္ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ၿပီး သြားရင္ လက္ခုပ္သံ ေျဖာက္ဆိပ္နဲ႔ ဆုေပးပြဲလုပ္ေတာ့လဲ တာ၀န္ေက် လက္ခုပ္ေလး တီးလိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ပြဲေလးက ပ်င္းစရာ၊ ျငီးေငြ႔ဖြယ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းခဲ့တာ ႏွစ္အေတာ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီေကာ..။

အခုေနမွာ အခြင့္ရရင္ေတာ့ က်ေနာ္ က်ပန္းစကား ေျပာခ်င္ေနပါတယ္။ ေျပာခ်င္တဲ့ ေခါင္းစဥ္က “က်ေနာ္ စစ္ခုံရုံး တရားသူၾကီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္” တဲ့။

ကလိုေစးထူး

အလုပ္ထဲမွာ ဟိုေတြး ဒီေတြး..

တန္ေဆာင္တုိင္တဲ့..။ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ ဘာမွန္း မသိလုိက္ပဲ ကုန္လြန္ သြားခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ အသိ မိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႔ရဲ့ ဘေလာ့ေတြမွာ တန္ေဆာင္မုန္းပြဲ အေၾကာင္းေတြ တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ေရးထားၾကတာ ေတြ႔ေတာ့မွသာ ေအာ္.. တန္ေဆာင္မုန္း ပြဲေတာ္ေတာင္ ေရာက္လာပါလားလုိ႔ အမွတ္ရေတာ့ ပါတယ္။ ေနာက္လဲ ဘယ္လုိေန႔မ်ိဳးေတြကို ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ဒီလိုပဲ မသိလုိက္ မသိဘာသာ ၿပီးဆုံးသြားအုံးမလဲ ဆိုတာ မသိပါ။ ငူငိုင္ေနတဲ့ ဒီမနက္မွာ အလုပ္ထဲမွာ စက္သံဆူဆူညံညံေတြကို မၾကားခ်င္တာနဲ႔ နားက်ပ္ ေရဒီယိုနဲ႔ country သီခ်င္းလိုင္းေတြ နားေထာင္လိုက္ေတာ့ စိတ္က နည္းနည္း ၾကည္လင္သလုိလို ျပန္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဂီတဟာ လူရဲ့ စိတ္ကို လန္းဆန္းေအာင္၊ ေဆြးေျမ့ေအာင္၊ လြမ္းဆြတ္ေအာင္၊ တက္ၾကြေအာင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေစစားႏိုင္ ပါတယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႔ က်ေနာ္ ေနထိုင္ခဲ့ရာ ေမြးရပ္ေျမ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးကို သတိရ မိလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒီစာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမဳိ႔ေလးဟာ အညတရ ေတာသားေလး တေယာက္နဲ႔ တူတဲ့ ေတာသာသာ ၿမိဳ႔ေလးပါ။ ကတၱရာလမ္း ဆိုလို႔ ၿမိဳ႔လယ္က လမ္း တလမ္းသာ ရိွၿပီးေတာ့ တျခားလမ္းေတြကေတာ့ ေျမနီလမ္းေလး ေတြပါ။ လွ်ပ္စစ္မီးကလဲ တေန႔ကို ညေန ငါးနာရီကေန ညကိုးနာရီအထိသာ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ငယ္ ေျခာက္ခုနဲ႔ လူဦးေရ တေသာင္းေက်ာ္သာ ရိွတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ကို ျမန္မာျပည္က တခ်ိဳ႔ေသာသူေတြ နာမည္ေတာင္ မၾကားဖူး ၾကပါဘူး။ မနက္မိုးလင္းရင္ ျမိဳ႔ကို တန္ဆာဆင္ေနတာက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားက အုန္းေမာင္းေခါက္သံ တတုံးတုံး၊ ေတာနယ္ကေန ေစ်းလာေရာင္းၾကတဲ့ လူေတြရဲ့ လွည္းသံ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းနဲ႔ ျမိဳ႔သူ ျမဳိ႔သားေတြရဲ့ ၾကည္စင္တဲ့ မ်က္ႏွာ တၿပဳံးၿပဳံးပါ။ တခ်ိဳ႔က ေရွာက္သီး၊ တခ်ိဳ႔ သံပုရာ၊ တခ်ိဳ႔ ကြမ္းသီးနဲ႔ မိမိတို႔ ၿခံထြက္ေတြကို လာေရာင္းၾကတဲ့ ေတာနယ္က လူေတြနဲ႔ ၿမိဳ႔ခံလူေတြ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ၿမိဳ႔ေစ်းေလးဟာ မနက္ ကိုးနာရီေလာက္ အထိေတာ့ လူစည္ေနတတ္ပါတယ္။ ေစ်းကြဲေတာ့လဲ လူေတြ စဲေပါ့။ တခ်ိဳ႔ ညေတြမွာေတာ့ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ၾကတဲ့ လက္နက္ၾကီး လက္နက္ငယ္ သံေတြက ၿမိဳ႔လူထုကို အထိတ္ တလန္႔ ျဖစ္ေစပါတယ္။ လက္နက္ က်ည္ဆံေတြက ၿမိဳ႔ထဲ က်လာလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လူစိတ္ရိွတဲ့ သူပုန္မ်ားက က်ေနာ္ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ခပ္ည့ံည့ံ ေပၚလစီကားေတြထဲကလို ၿမိဳ႔ထဲကို လက္နက္မ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ျခင္း မလုပ္ပါ။ သူတုိ႔ ပစ္တာက စစ္တပ္ထဲကိုပဲ ပစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အသံေတြ ၾကားၿပီးရင္ ေနာက္ေန႔မွာ ရပ္ကြက္လူၾကီးက ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေရးေပၚေၾကး ဆုိၿပီး ေငြလာလာေကာက္ေလ့ ရိွလို႔ နက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ ေငြကုန္ေတာ့မွာပဲ ဆုိၿပီး လန္႔တဲ့ ထိတ္လန္႔မႈပါ။ က်ေနာ္ သေဘာက်မိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔သားေတြရဲ့ စည္းလုံးမႈ တခုကို ေျပာျပ ခ်င္ပါေသးတယ္။ တႏွစ္တခါ လုပ္ေလ့ရိွတဲ့ မိုးရာသီ ရပ္ကြက္အလိုက္ ေဘာလုံးပြဲေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္နဲ႔ ရပ္ကြက္ (၅)အသင္းဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ရဲ့ ဒါဘီပြဲပါ။ ကြင္း တဖက္ျခမ္းစီကေန အားေပးသူ အခ်င္းခ်င္း အၿပိဳင္ အားေပးသလုိ ေဘာလုံး သမားေတြကလဲ ေရကုန္ေရခန္း ၿပိဳင္ေလ့ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ရပ္ကြက္ ႏွစ္ခုက ပရိသတ္ အခ်င္းခ်င္း အလြန္ တည့္ၾကတဲ့ ေန႔ရိွပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ၿမိဳ႔ထဲက ရပ္ကြက္ တသင္းသင္းနဲ႔ စစ္တပ္အသင္း ယွဥ္ကန္ၾကတဲ့ ေန႔ပါ။ စစ္တပ္ အသင္းက ဘယ္အသင္းနဲ႔ ကန္ကန္၊ ကန္တဲ့ ရပ္ကြက္ကို အဲဒီေန႔မွာ အားေပး ၾကပါတယ္။ တခ်ိန္လုံး အႏိုင္က်င့္ခံေနရသမွ် အဲဒီ မိနစ္ကိုးဆယ္ေသာ အခုိက္အတန္႔မွာ သူတုိ႔ သေဘာထားကို ထုတ္ေဖာ္ ၾကပါတယ္။ အခုလို အခ်ိန္ တန္ေဆာင္တုိင္မွာေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ စေတ့ရိႈးပြဲေလး လုပ္ေလ့ရိွပါတယ္။ စက္သံ တဂြီဂြီနဲ႔ တီးတာ တျခား၊ ဆိုတာ တျခား ျဖစ္ေနလဲ သူ႔ပရိသတ္နဲ႔ သူေတာ့ ဟုတ္ေနတာပါပဲ။ စေတ့ရိႈးပြဲ ၿပီးရင္ေတာ့ ညမိုးခ်ဳပ္ၾကီး မအိပ္ႏိုင္တာက လူငယ္တခ်ိဳ႔ပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဆိုင္းပုဒ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ၀က္သားဆိုင္ ေရွ႔မွာ သြားတပ္လိုတပ္၊ စာအုပ္ အငွားဆုိင္ ေရွ႔မွာ အထည္ဆုိင္ ဆိုင္းပုဒ္ေရႊ႔လုိေရႊ႔နဲ႔ ပုိင္ရွင္ေတြကလဲ စိတ္ဆိုးရင္ ခဏပါပဲ။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ေမြးရပ္ ဇာတိၿမိဳ႔နဲ႔ ေ၀းေနခဲ့တာ ႏွစ္အတန္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ မနက္မိုးလင္းလာရင္ စက္သံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းၾကားမွာ စက္ရုပ္ တရုပ္လို ရုန္းကန္လိုက္၊ အိမ္ျပန္လုိက္၊ ေနာက္ေန႔ တခါ အလုပ္သြားလုိက္္ သံသရာလည္ရင္း လူမ်ိဳးျခားေတြ ၾကားမွာ ဘဏ္စာရင္းထဲက ကိန္းဂဏန္းေတြ တိုးလာဖုိ႔ပဲ အားထုတ္ရင္း ဟိုးေ၀းေ၀းက ၿမိဳ႔ငယ္ေလးကို ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္ခြင့္ ရႏိုင္မွာပါလိမ့္….။ ကလိုေစးထူး