လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၇)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ေန႔၊ ဒါမွမဟုတ္ တရက္ျခား မနက္ အေစာႀကီးလား။ ရက္ေတြ မကြဲဘူး။ က်ေနာ့္ကို လာႏႈိးတယ္။ အခန္းတခန္းထဲ ေခၚသြင္းသြားတယ္။ အိပ္ေမြ႔ခ်ခံထားရသူ တေယာက္လို က်ေနာ္ပါသြားတယ္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ေအာင္သူနဲ႔ ေ၀လင္းကုိ ေတြ႔တယ္။ ဖမ္းၿပီးကတည္းက ပထမဆုံး ျပန္ေတြ႔တာ။ တေယာက္ကို တေယာက္ မရယ္မၿပဳံးႏိုင္ၾကဘဲ မ်က္လုံး အေသေတြနဲ႔ ၾကည့္မိၾကတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ သုံးေယာက္ကို စားပြဲတလုံး ေရွ႔မွာ ရပ္ခိုင္းတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ က်ေနာ့္ပစၥည္းတခ်ိဳ႔။ ကင္မရာ၊ အသံဖမ္းကက္ဆက္ အေသးေလး ႏွစ္လုံး။ စာရြက္စာတမ္း တခ်ိဳ႔။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္၊ စားပြဲျခားၿပီး ေရွ႔မွာ ဗီြဒီယိုကင္မရာ တလုံးနဲ႔ လူတေယာက္။

ျဖတ္ခနဲ က်ေနာ္ တခု သြား သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဗီြဒီယို႐ိုက္ၿပီး တီဗြီကေန သူတုိ႔ ျပေတာ့မယ္။ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ တီဗြီထဲမွာ သူတုိ႔ ေျပာခ်င္တာေတြ တဖက္သတ္ ေျပာေတာ့မယ္။ အမွန္တခ်ိဳ႔ကို ျပၿပီး လုပ္ၾကံထားတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ လိမ္ထားေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေယာင္လာတယ္။

တီဗြီေရွ႔မွာ ထိုင္ေနတဲ့ အေဖ၊ အေမ၊ ညီမေလးေတြ၊ က်ေနာ့္ကို ခင္မင္ တန္ဖိုးထားသူေတြ။ ၿပီးေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာ က်ေနာ့္ဘ၀၊ က်ေနာ့္ေသြးသားလို ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ရဲေဘာ္ေတြ…။ ဟင့္အင္း။ အဲဒီလို မျဖစ္ရဘူး။ မျဖစ္ေစရဘူး။ ျဖစ္လည္း မျဖစ္သင့္ဘူး။

ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ထားတဲ့ ဒဏ္နဲ႔ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်ဳံးခ်ဳံးက် ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ပေလ့ေစ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ျမင္တဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနတယ္၊ ထိတ္လန္႔ေနတယ္၊ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတယ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို ခ်စ္ခင္ယုံၾကည္ တန္ဖိုးထားသူေတြ အေတြး မေရာက္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီလိုဆိုရင္ သူတို႔ စိတ္ဆင္းရဲၾကလိမ့္မယ္၊ ပင္ပန္းၾကလိမ့္မယ္။ စိတ္ဓာတ္ က်ၾကလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ မာန္မာနကိစၥ။ က်ေနာ္တို႔ကို မုန္းတီးသူေတြ၊ ရန္သူေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို အဲဒီလိုမ်ိဳး ျမင္တာကိုလည္း ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဘးက ေအာင္သူကို တိုးတိုး ကပ္ေျပာလိုက္တယ္။

`မ်က္ႏွာကို တင္းထား။ တင္းႏိုင္သေလာက္ တင္းထား´

(ထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ။ ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး ေနာက္ပုိင္း မိသားစုေတြ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သတင္းကို က်ေနာ္တို႔ ပုံေတြနဲ႔ တီဗြီက ျပတယ္တဲ့။ မိသားစုေတြ မိတ္ေဆြေတြက က်ေနာ္တုိ႔ပုံေတြ ေတြ႔ေတာ့ အားရိွသြားၾကသတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ပုံေတြက ဘာမွ ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ပုံ ခပ္တင္းတင္းတဲ့။

တကယ္က က်ေနာ္တုိ႔ ပုံေတြက သူတို႔ျမင္တာနဲ႔ တျခားစီပါ။ အသားကုိ ထိလိုက္ရင္ေတာင္ ပဲ့သြားေတာ့မလို ခံစားနာက်င္ေနတာေတြ၊ ေမးခြန္းေမးတဲ့ အသံ ၾကားလိုက္ရင္ေတာင္ ၾကာပြတ္နဲ႔ ျဖတ္ အ႐ိုက္ခံရသလို နာက်င္သြားတာေတြ၊ ဒါေတြကို တခါတခါေတာ့လည္း သူတုိ႔ကို အရင္းအတုိင္း သိေစခ်င္သား။

ဒါေပမယ့္ `မ်က္ႏွာေတြကသာ တင္းေနတယ္၊ ႐ုပ္ေတြက ခ်ဳံးခ်ဳံးက် ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ သူတုိ႔ သိပါတယ္´ တဲ့။ ဒါက က်ေနာ္တုိ႔ အျပင္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ သူတုိ႔ ျပန္ေျပာျပတာပါ။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုနဲ႔ အဆက္အဆံ မလုပ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အေဒၚတေယာက္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို တီဗြီကေန ျပေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနရပ္လိပ္စာနဲ႔ က်ေနာ့္အေဖ နာမည္ၾကားၿပီး က်ေနာ္မွန္း သိသြားတယ္။ သူက တစည(တုိင္းရင္းသား စည္းလုံးညီညြတ္ေရးပါတီ) အမာခံ။

တီဗြီမွာ က်ေနာ္တုိ႔ပုံေတြ ေတြ႔ရၿပီးေနာက္ ငါတူေလးကုိ သူတုိ႔ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ေနၿပီဆိုတဲ့ အေတြးကို ေဖ်ာက္လို႔ မရဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔မွာ တစညကထြက္၊ ရပ္ကြက္ထဲ လည္ၿပီးေတာ့ တစည ဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ေတာ့သတဲ့။ ေၾကာက္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္အေမဆို တီဗြီမွာ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ၿပီးေနာက္ေန႔မွာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ အမွတ္အသား ခေမာက္တုိ႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လက္မွတ္တို႔နဲ႔ ဒီဇိုင္းေဖာ္ထားတဲ့ အက်ၤီကို၀တ္၊ စင္ေပၚတက္ တရားေဟာသတဲ့။)

ဗီြဒီယို ႐ိုက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို ကားတစင္းနဲ႔ ေခၚသြားတယ္။ ေနာက္ပြင့္ ပစ္ကပ္၊ ကားအလတ္ကေလး။ က်ေနာ္တို႔ကို ေခါင္းစြပ္ေတြ စြပ္ထားတယ္။ တျခား ဌာနတခုကို ပို႔ျပန္ဦးမယ္ တူပါရဲ့။

ဆယ့္ငါးမိနစ္လား၊ နာရီ၀က္လား၊ အဲဒီေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္က `ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္လို႔ ရၿပီ´ လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္လိုက္ေတာ့၊ ကားက တံတားတခုေပၚ ျဖတ္ေမာင္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္ေနရာ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ေနၿပီလဲ၊ မွန္း မရဘူး။

`ဘာ တံတားလဲ´

ေဘးက ေထာက္လွမ္းေရးကို က်ေနာ္ေမးလိုက္တယ္။

`အင္းစိန္ မီးရထား ဂုံးေက်ာ္တံတား´

အင္းစိန္ ဂုံးေက်ာ္တံတားတဲ့။ အင္းစိန္။ ဒါ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းနားကပဲ။ ဘယ္တုန္းက ဒီတံတား ေဆာက္လိုက္ပါလိမ့္။ ကားေဘး လက္တန္းကေန အျပင္ကို က်ေနာ္ ၾကည့္မိတယ္။ လူေတြ၊ လူေတြ၊ ေရာင္စုံလူေတြ…။ လူေတြကို မျမင္ရတာ ၾကာၿပီ။ လူေတြနဲ႔ စကားမေျပာရတာ ၾကာၿပီ။ လူမဟုတ္သူေတြ၊ လူစိတ္ မရိွသူေတြ၊ လူပုံသ႑ာန္နဲ႔ တကယ္က လူမဟုတ္သူေတြ၊ အခြံခ်ည့္သက္သက္ လူေတြ၊ တနည္းနည္းနဲ႔ အသိဥာဏ္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ လူေတြ၊ အသိဥာဏ္နဲပ စိတ္ဓာတ္ သင္းကြပ္ခံထားရတဲ့ လူေတြ။ အဲဒီလူေတြပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ က်ေနာ္ ေတြ႔ေနရတာ မဟုတ္လား။

လူေတြကို အငမ္းမရ က်ေနာ္ လိုက္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ တကယ့္ကို အငမ္းမရပါ။ လြတ္လပ္မႈ၊ လြတ္လပ္တဲ့ အရသာ။ က်ေနာ့္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အရာ။ က်ေနာ္ စီမံ ဖန္တီး ရယူႏိုင္စြမ္း မရိွေတာ့တဲ့ အရာ။ က်ေနာ္ လက္လွမ္း မမီႏိုင္ေတာ့တဲ့ အရာ…။

ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ။ တခုခု အသံျခစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္က လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ရြတက္လာသလို ခံစားရတယ္။ လူေတြကို က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လိုက္တာ။

ဟဲလုိ။ က်ေနာ္ ၀င္းႏိုင္ဦးပါ။ က်ေနာ့္ဘ၀က ႐ိုး႐ိုးေလးပါ။ ဘာမွ မရွဳပ္ေထြးပါဘူး။ လူ႔ဘ၀နဲ႔ အေတြးအေခၚ ကိစၥ။ အရာရာ အားလုံးမွာပါ။ ႐ိုး႐ုိးေလးပါ။ က်ေနာ္ဟာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္။ က်ေနာ္ ေတာမွာေမြး။ သား တေယာက္ထဲ။ က်ေနာ့္အေမဆို သိပ္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတာပဲ။ သူ႔သားကို ခ်စ္ဖုိ႔ တခုပဲ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးက သိတာ။ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ၊ လုံၿခဳံမႈနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ။ ဒါပဲ က်ေနာ္လိုခ်င္ခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ဒါပဲ က်ေနာ္ ေတာင္းဆိုခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္အတြက္တင္ မဟုတ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အတြက္ေရာေပါ့။ အဲဒီအတြက္ ေဟာဒီမွာ မတရားမႈ၊ မလြတ္လပ္မႈ၊ အၿခိမ္းေျခာက္ခံရမႈနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ အခ်ိဳးႏွိမ္ခံရမႈကို က်ေနာ္ ရေနပါတယ္။ ေဟာဒီမွာ။ က်ေနာ္။ လက္ထိပ္နဲ႔။ ေဘးမွာက အေစာင့္နဲ႔။ က်ေနာ့္ကို ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႔။ ေစာေစာကဆို ပိုေတာင္ ဆုိးေသးတယ္။ အေမွာင္ပိန္းပိန္း ေခါင္းစြပ္ အမည္းႀကီးနဲ႔။

လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ ရယ္ေမာေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ အ၀တ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေရာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ။ အဲဒီ လြတ္လပ္မႈကို က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ၀င္းႏိုင္ဦးဆိုသူ တေယာက္ကို မသိတဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ သူတို႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈအတြက္ ေတာင္းဆိုလို႔ မလြတ္မလပ္ ျဖစ္ေနသူ တေယာက္အေၾကာင္းကို မသိတဲ့ သူတို႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ သူတို႔ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီတေယာက္ကေတာ့ ေလွာင္ပိတ္ထားတဲ့ အခန္းတခန္းထဲ မခ်ိမဆ့ံ နာက်င္လြန္းလို႔ လူးလိမ့္ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားေနတာကိုလည္း မသိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈ။

လြတ္လပ္မႈကို က်ေနာ္ ေငးစိုက္ေနမိတယ္။

လြမ္းသလို၊ ၀မ္းနည္းသလို။ က်ေနာ္ တခုေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေလာက္ လူေတြအေပၚ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္စိတ္မ်ိဳး၊ လူေတြကို မက္မက္ေမာေမာ လိုက္ေငးၾကည့္ခ်င္တဲ့ အငမ္းမရစိတ္မ်ိဳး တခါမွ က်ေနာ့္မွာ မေပၚခဲ့ဖူးဘူး ထင္တယ္။ လူေတြက ၾကည့္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ လူေတြကို ၾကည့္ရတာ အရသာ ရိွလိုက္တာ။ လွလိုက္တာ။

***

မၾကာခင္မွာ ၿခံ၀င္းႀကီး တခုထဲ ကားက ခ်ိဳးေကြ႔၀င္လိုက္တယ္။ ၿခံ၀မွာ စာတမ္းႀကီး တခု။

`အင္းစိန္ ဗဟို စံျပအက်ဥ္းေထာင္´

အိုး။ စာေတြထဲမွာ က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေထာင္။ အားက်ဖူးတဲ့ ေထာင္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္ဖူးတဲ့ ေထာင္။ ဒဂုန္တာရာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တုိ႔ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေထာင္။ အင္းစိန္ေတာရ။ ဆိတ္ဖလူးနံ႔ သင္းေသာညမ်ား။ အခုေတာ့ ေတာရနဲ႔ ဆိတ္ဖလူးနံ႕ ညမ်ားဆီ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။

ၿခံ၀င္းထဲ အေတာ္ ၀င္လာၿပီးေနာက္ ကားက အေဆာက္အဦ တခုေရွ႔မွာ ထုိးရပ္လိုက္တယ္။ (ေနာက္မွ အဲဒါ SB ဌာနမွန္း သိရတယ္)။ ေထာက္လွမ္းေရး တခ်ိဳ႔ ဆင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ကားေပၚမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနရတယ္။ ကားေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ လန္႔သြားတယ္။ ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွာ စာအုပ္ကေလး တအုပ္။ အနီေရာင္။ `ႏိုင္ငံေရး လမ္းစဥ္ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းပုံ၊ လွ်ိဳ႔၀ွက္´ တဲ့။ ဒါ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ပဲ။ အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ပုိင္း ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ ရိွရမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ အေကာင္အထည္ ေဖာ္သင့္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားနဲ႔ ဖြဲ႔စည္း လႈပ္ရွားသင့္တဲ့ ပုံစံသစ္။ က်ေနာ္ေရးၿပီး ဗကသ ရဲေဘာ္မ်ား ျဖန္႔ေ၀ခဲ့တဲ့ စာအုပ္။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အဲဒီ စာအုပ္အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကုိ မေမးေသးဘူး။ စာအုပ္ က်ေနာ္ ေရးခဲ့တယ္လို႔မ်ား သိသြားရင္…။

`ႏိုင္ငံေရး လမ္းစဥ္တဲ့၊ ဖြဲ႔စည္းပုံတဲ့၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့။ ေတာက္။ ဒီေကာင္ေတြ သိပ္ႀကီးက်ယ္တယ္။ လူပါး၀တယ္။ လႊတ္ထားေပးလို႔ကေတာ့ကြာ´

တေယာက္က စာအုပ္ကုိ ၾကည့္ရင္း ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေလသံနဲ႔ ေျပာတယ္။

`ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ သူတို႔ရဲ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္ဆုိတာႀကီးလဲ တို႔လက္ထဲ ေရာက္လာရတာပါပဲ´

ေနာက္တေယာက္က ေျပာတယ္။

ေအာင္သူက က်ေနာ့္ကို မ်က္စိမွိတ္ျပတယ္။ ေ၀လင္းက မဲ့ျပတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကားေပၚမွာ ၿငိမ္သက္သြားၾကျပန္တယ္။

`ၾကည့္စမ္း၊ ၾကည့္စမ္း၊ ဟိုမွာ´

ဆက္ရန္…

စပ္မိစပ္ရာ (၁၀) ...

စပ္မိစပ္ရာေရးဖုိ႔ အတြက္ သတင္းေတြ လိုက္ဖတ္မိျပန္ေတာ့ အရင္ဆုံး ဖတ္မိတာက အားကစား သတင္းေတြပါ။ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာေတြ မဆုံးႏိုင္ေသးတဲ့ အီရတ္အသင္းဟာ အာရွဖလား ေဘာလုံးပြဲမွာ အာရွအင္အားႀကီး ကိုးရီးယားနဲ႔ ေဆာ္ဒီအာေရဗ် အသင္းေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ဗိုလ္စြဲသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစရာ အလြန္ေကာင္းတာက ကိုးရီးယား အသင္းကို ဆီမီးဖိုင္နယ္မွာ အႏိုင္ရရိွခဲ့လုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ ေအာင္ပြဲခံေနတဲ့ အျပစ္မဲ့ အီရတ္ျပည္သူေတြဟာ ဘဂၢဒက္ၿမိဳ႔မွာ ေအာင္ပြဲခံေနစဥ္အတြင္း အေသခံဗုံးခြဲ တိုက္ခိုက္ခံရမႈ ႏွစ္ခုေၾကာင့္ လူ(၅၀)ခန္႔ ေသဆုံးၿပီး (၁၃၀) ေက်ာ္ ဒဏ္ရာရသြားခဲ့ပါတယ္။ အခု ဗိုလ္လုပြဲမွာ အႏိုင္ရၿပီးေတာ့ ဘာေတြမ်ား ထပ္ျဖစ္လာဦးမလဲဆိုတာ ရင္တမမနဲ႔ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ပါေစ၊ ေသြးမထြက္ေသာ စစ္ပြဲလို႔ တင္စားၾကတဲ့ ဒီေဘာလုံးပြဲမွာ အၾကပ္အတည္းေတြ မ်ားစြာထဲက အီရတ္ အသင္းရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈဟာ သူတုိ႔အတြက္ အင္မတန္မွ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းလွပါတယ္။ အေနာက္အာရွ ႏိုင္ငံ အီရတ္ရဲ့ ဟိုမွာဘက္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ျပည္တြင္းအဆင့္ျမင့္ဆုံး ေဘာလုံးပြဲလို႔ ဆိုရမယ့္ ျမန္မာလိဂ္ ကြင္းဖြင့္ဖလား ဗိုလ္လုပြဲမွာ စီးပြား/ကူးသန္း အသင္းနဲ႔ စြမ္းအင္/ေရနံအသင္းတုိ႔ဟာ စည္းကမ္းမဲ့လွစြာနဲ႔ ျမန္မာ့အားကစား ကမၻာကို လႊမ္းေစရမည့္ ရည္မွန္းခ်က္ကို ပီျပင္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ကစားသြားၾကပါတယ္။ ကြင္းလယ္ဒိုင္ကို တြန္းတိုက္ေစာဒကတက္ျခင္း၊ ကြင္းျပင္ထြက္ထိုင္ျခင္း၊ ပရိသတ္ကို ႐ိုင္းျပတဲ့ အမူအရာ ျပသျခင္းမ်ားနဲ႔ တလြဲဆံပင္ေကာင္းခဲ့ၾကတဲ့ အဲဒီပြဲရဲ့ သတင္းကို ဖတ္မိေတာ့ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရသလို လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ခန္႔ တိုင္းဂါးဖလားပြဲရဲ့ ဆီမီးဖုိင္နယ္မွာ စင္ကာပူအသင္းနဲ႔ ကစားရေတာ့ ျမန္မာအရန္ဂိုးသမား ထြန္းထြန္းလင္းရဲ့ ပရိသတ္ကို ယဥ္ေက်းစြာနဲ႔ ခါးေကာ့ျပသြားတဲ့ အျပဳအမူကိုပါ ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး အဖြဲ႔ (ေကအိုင္အို)က တိုင္းရင္းသား အခြင့္အေရးေတြကို အျပည့္အ၀ေပးဖုိ႔ အခ်က္(၁၉) ခ်က္ ပါရိွတဲ့ စာတမ္းကို လက္ရိွက်င္းပေနဆဲ အမ်ိဳးသားညီလာခံမွာ တင္သြင္းလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်က္ (၁၉)ခ်က္ကို စိတ္၀င္စားသူမ်ား ဒီေနရာမွာ သြားေရာက္ ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲ ဆိုတာကေတာ့ ေငြေရာင္ပိတ္ကားေပၚမွာ ေစာင့္ၾကည့္ရအုံးမွာပါ။ ၂၀၀၆-၂၀၀၇ ဘ႑ာေရးႏွစ္အတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို လာလည္တဲ့ ႏိုင္ငံျခား ဧည့္သည္ေတြအနက္ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက ၃၄၁၂၄ ဦးနဲ႔ အင္အား အမ်ားဆုံးပါတ့ဲ…။ လာလည္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းဟာ ထုိင္းနဲ႔ ျမန္မာတုိ႔ရဲ့ သမိုင္းခ်င္း ထိစပ္မႈေၾကာင့္ လာလည္ၾကတာလို႔ ေပါက္ကရေလးဆယ္ ေလွ်ာက္ေရးထားတဲ့ သတင္းမွာ အဲဒီလာလည္ၾကတဲ့ ထုိင္းလူမ်ိဳးစာရင္းဟာ နယ္စပ္ေတြကတဆင့္ လာလည္တဲ့ စာရင္းကိုပါ ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္ထားတာကိုေတာ့ ထိန္ခ်န္ခဲ့တယ္လို႔ ယုံၾကည္မိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလုိ နယ္စပ္ကေန တဆင့္ ၀င္လာတဲ့ ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြဟာ ျမန္မာနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ့ သမိုင္းခ်င္း ထိစပ္မႈကုိ စိတ္၀င္စားလုိ႔ လာလည္ၾကတာေတာ့ လုံး၀ မဟုတ္ပါဘူး။ ထိုင္းအမ်ားစုက ျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႔ေတြမွာ လာေရာက္တည္ေထာင္ထားတဲ့ သူတို႔ရဲ့ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ဆုိင္ခန္းေတြအတြက္ လုပ္ငန္းကိစၥ လာၾကတာပါ။ ဒုတိယ အင္အားအမ်ားဆုံးက တ႐ုတ္လူမ်ိဳးပါတဲ့။ ေကာင္းမွေကာင္း..ပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ အေျခခံပညာေရး က႑အတြက္ဆိုၿပီး ၿမိဳ႔ျပနဲ႔ ေက်းလက္ ပညာရည္အဆင့္အတန္း တေျပးညီ ျဖစ္ေစဖုိ႔အတြက္ ၿမိဳ႔နယ္အသီးသီးက အေျခခံေက်ာင္းမ်ားရဲ့ ေက်ာင္းအုပ္မ်ားအျဖစ္ ပါရဂူ ဘြဲ႔ ရရိွထားၿပီးသူမ်ားကို စီမံခ်က္အေနနဲ႔ ခန္႔အပ္တာ၀န္ေပးထားပါသတဲ့။ အဲဒီစီမံခ်က္အရ အေျခခံပညာ အလယ္တန္းနဲ႔ အထက္တန္းအဆင့္ေတြမွာ အဆင့္ျမင့္ဘြဲ႔၊ ဒီဂရီမ်ား ရထားတဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ သင္ၾကားေပးေရးနဲ႔ သင္ၾကားရတဲ့ ဘာသာရပ္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ဘြဲ႔၊ ဒီဂရီရရိွထားတဲ့ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားက သင္ၾကားေပးေရးေတြ ပါ၀င္ပါတယ္တဲ့။ သေဘာကေတာ့ ျမန္မာစာ ဘြဲ႔ရထားသူ ဆရာ၊ ဆရာမ တေယာက္ဟာ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ ဘြဲ႔ရသူဟာ အဂၤလိပ္စာသာ သင္ၾကားရမယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာတုန္းကေတာ့ သခ်ၤာ ဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ဆရာဟာ ႐ူပေဗဒဘြဲ႔ ရရိွသူပါ။ ရခဲ့တဲ့ ဘြဲ႔ နဲ႔ သင္ေနတဲ့ ဘာသာ မတူေပမယ့္ ေစတနာနဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံေၾကာင့္ ဆရာဟာ သခ်ၤာဘာသာရပ္ကို ႏိုင္နင္းစြာ သင္ၾကားေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ဆရာေပါင္းမ်ားစြာ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ရိွမလဲ…၊ အဲဒီဆရာေပါင္းမ်ားစြာ ရိွေနတဲ့ ေက်ာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ဘယ္ေလာက္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါပဲ။ လက္ရိွ ျမန္မာစာအုပ္ဆုိင္မ်ားရဲ့ အငွားေစ်းကြက္မွာ ဟာသ၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္နဲ႔ ဂမၻီရစာေပေတြက အေရာင္းတြယ္က်ယ္ၿပီး ပရိသတ္ အႀကိဳက္အေတြ႔ဆုံး ျဖစ္ေနပါသတဲ့။ `အေျခအေနတိုးတက္မႈကေတာ့ အားရစရာပဲေဟ့´ လို႔ Example အဖြဲ႔ရဲ့ ေလသံနဲ႔ ဟစ္ခ်င္စရာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း အဲဒီ စာေပအမ်ိဳးအစားက စာေပစိစစ္ေရးအဖြဲ႔ရဲ့ အာ႐ုံထား ဆင္ဆာျဖတ္ခံရမႈ ေထာင္တန္းက်ခံရမယ့္ေဘးရန္ အကင္းဆုံး ျဖစ္ေနတာက တခ်က္၊ စိတ္ညစ္စရာေတြမ်ားလြန္းလာေတာ့ ဟာသေလးဖတ္လိုက္၊ ဟိုဂါထာ ဒီဂါထာေလးေတြ (ဒုကၡက လြတ္လိုလြတ္ျငား) လိုက္မွတ္လိုက္ လုပ္ေနရတာကိုက စိတ္ေျဖရာ ျဖစ္ေနတာက တခ်က္ေၾကာင့္ တြင္က်ယ္ေနရတာလားဆိုတာကေတာ့ အေတြးခ်ဲ႔စရာပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္က စပ္မိစပ္ရာမွာ ေၾကးမုံသတင္းစာက အာဇာနည္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီး စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ရေပမယ့္ Weekly Eleven က ျမန္မာ့အလင္း သန္းညြန္႔ရဲ့ `ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ တိုင္ ၁၉ ဇူလိုင္ မေမ့ႏိုင္´ ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးကေတာ့ အာဇာနည္ႀကီးေတြကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့စရာ၊ လြမ္းဆြတ္စရာ ကုိယ္ေတြ႔ အျဖစ္ကို အေျခခံေရးထားတာေၾကာင့္ ဗဟုသုတရေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီတပတ္အတြက္ ဖတ္မိ၊ ၾကားမိသမွ် စပ္မိစပ္ရာကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ တင္ျပတဲ့ အခ်က္အလက္ေတာ့ နည္းသြားပါတယ္။ ေနာက္အပတ္က်မွပဲ အခ်က္အလက္ ဒီထက္ ခပ္မ်ားမ်ားတင္ပါအုံးမယ္။ လာဖတ္ၾကသူ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကလိုေစးထူး

လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၆)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

`ေအး၊ ငါတုိ႔ အတန္တန္မွာထားတယ္။ ဒီေလာက္ ရက္ရက္စက္စက္ မလုပ္နဲ႔လုိ႔။ ဒီေကာင္ေတြ နားမေထာင္ဘူး။ လူမိုက္ေတြ´

သူက ဆဲလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ နည္းနည္း ေပါ့သြားသလိုပဲ။ ေရနစ္ေနတဲ့ လူတေယာက္အတြက္ ေကာက္႐ိုးမွ်င္လား။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္သိပါတယ္။ သူတို႔ လိမ္ေနၾကတာပါ။ က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက လူေတြကို သူတုိ႔ပဲ ရက္ရက္စက္စက္ေတြ လုပ္ခိုင္းထားတာပါ။ သူတုိ႔ပဲ လူမဆန္ဖို႔ အမိန္႔ေတြ ေပးထားတာပါ။

ေမးခြန္းေတြ စေမးတယ္။ က်ေနာ့္ကိုယ္ေရး အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ႔ပါ။ ဒါကလည္း အႀကိမ္ တသိန္းေလာက္ က်ေနာ္ ေျဖၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုပဲ ျပန္ေျဖတာပဲ က်ေနာ္ မနည္း စဥ္းစားေနရတယ္။ ဥပမာ… တကၠသိုလ္မွာ က်ေနာ့္ကို စာေမးပြဲ ေျဖခြင့္မေပးတာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္လဲ။ ခုႏွစ္ သကၠရာဇ္ေတြ။ က်ေနာ့္အေဒၚနဲ႔ ဦးေလးရဲ့ နာမည္ စတာေတြမ်ိဳးေတြက အစ။ စဥ္းစားတိုင္း သိပ္ပင္ပန္းတာပဲ။ ေခါင္းထဲ မူးမူးသြားတယ္။

`ေကာင္းၿပီ။ မင္းမွာ ခယ္မ ႏွစ္ေယာက္ ရိွတယ္ေနာ္´

`ဟုတ္ပါတယ္´

`သူတို႔ နာမည္ေတြ ေျပာစမ္း´

`အငယ္က ေအးေအးသန္႔၊ အႀကီးက…´

ျပႆနာပဲ။ အႀကီးမေလး နာမည္ က်ေနာ္စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ ေခၽြးေတြ ျပန္လာတယ္။

`အႀကီးမေလး နာမည္က…၊ နာမည္က…´

က်ေနာ္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။

`က်ေနာ္ စဥ္းစားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး´

သူတုိ႔ဆီကေန တၿပိဳင္နက္ထဲ ေ၀ါခနဲ ရယ္သံႀကီး ထြက္လာတယ္။ တေယာက္က…

`ခယ္မနာမည္မ်ား ေမ့ရတယ္လို႔ကြာ´

`မိန္းမနာမည္သာ ေမ့ရင္ေမ့ရတယ္။ ခယ္မနာမည္ မေမ့ရဘူးကြ´

တေယာက္တေပါက္ ေျပာၾကရင္း တဟားဟားနဲ႔ သူတုိ႔ ရယ္ေနၾကတယ္။

`ဒီေကာင္ အေျခအေန သိပ္ဆိုးေနၿပီ´

တေယာက္က ခပ္တုိးတုိး ၀င္ေျပာတာ ၾကားလိုက္တယ္။ ရဲေနတဲ့ သံေခ်ာင္းႀကီးက…

`ေကာင္းၿပီး မင္းကို ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္ေပးမယ္။ ထမင္းေကၽြးမယ္။ အိပ္ရမယ္ မအိပ္ရဘူးဆိုတာကေတာ့ မင္းအေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီညေတာ့ မင္း အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ တို႔မွာ အခ်ိန္သိပ္မရိွဘူး။ ငါတို႔က ေန႔ဖက္နဲ႔ ညဖက္ကို အလွည့္နဲ႔ ခြဲၿပီး စစ္တာဆိုေတာ့ ငါတုိ႕ အိပ္ရေပမ့ဲ မင္းကေတာ့ အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ တို႔ဌာန အေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ အခ်က္အလက္ေတြ ထိမ္ခ်န္ၿပီး ငါတုိ႔ဆီက ျပန္သြားႏိုင္တာမ်ိဳး ထုံးစံမရိွဘူး။ ႀကံႀကိတ္စက္ထဲ ႀကံထည့္ႀကိတ္တာ မင္းျမင္ဖူးလား´

`ျမင္ဖူးတယ္´

`ေအး၊ အဲဒီအတိုင္း ျဖစ္သြားမယ္။ ဒီေတာ့ အကုန္ေျဖ၊ အမွန္အတုိင္းေျဖ။ နားလည္လား´

`ဟုတ္ကဲ့´ (တကယ္ ေျဖမေျဖက ကိုယ့္အလုပ္ပဲ မဟုတ္လား)

`မင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ငါတို႔ စုေဆာင္းထားတယ္။ အေတာ္စုံၿပီ။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ သနား။ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ မင္း ေတာ္ေတာ္ခံထားရၿပီဆုိတာ သိတယ္။ မင္း အသိဆုံး။ ဟုတ္လား´

`………´

`ဒီေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သနား၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုမွ မသနားရင္ ဘယ္သူကမွ မင္းကို သနားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟုတ္လား´

`ဟုတ္ကဲ့´

`မင္းအခု ထြက္လာတဲ့ ေနရာက မင္းကို ေျပာလိုက္တာ မွန္တယ္။ တို႔ဌာနက အႀကီးဆုံး။ မင္းအခု ထိုင္ေနတဲ့ ထိုင္ခုံမွာ `ေအာင္ႀကီး´ ထုိင္ဖူးတယ္။ `သခင္တင္ျမ´ ထုိင္ဖူးတယ္။ အကုန္ ၀န္ခံရတယ္။ ဟုတ္လား။ ဒီဘ၀ ေရာက္ၿပီးမွေတာ့ ဖုန္းကြယ္ေနလို႔ အပိုပဲ။ ကုိယ္လုပ္တာ ကိုယ္ေျပာရဲရမွာေပါ့။ ဒါမွ ေယာက္်ား။ ဒါမွ သတၱိ။ ဟုတ္လား´

`……….´

`ေဟ့ေကာင္၊ ေျပာေနတာၾကားလား´

`ၾကားပါတယ္´

သူတုိ႔ မတ္တပ္ထရပ္သံ ၾကားရတယ္။ အျပင္ကို ထြက္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လွမ္း ေအာ္ေျပာလိုက္သံ ၾကားရတယ္။

`တံခါးပိတ္လိုက္။ ၿပီးရင္ သူ႔ကို ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္ေပးလိုက္´

***

အခန္းထဲမွာ တစုံတေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့ပုံပဲ။ ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္ေပးေတာ့ ၿဗဳံးခနဲ မ်က္လုံးက က်ိန္းစပ္သြားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဖြင့္လုိ႔ မရဘူး။ လူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပါ့ပါးသြားတယ္။ ပုပ္ေစာ္နံေနတဲ့ အမိႈက္ပုံးထဲ ေခါင္းထိုးထည့္ထားရတဲ့ ဘ၀က လြတ္သြားၿပီကုိး။ အသက္ရွဴလို႔ ေကာင္းလိုက္တယ္။ ရွဴ… ရွဴ…။ ၀င္းႏိုင္ဦး။ ရွဴ။ ရွဴ။ ေလကိုပါ မဟုတ္ဘဲ ဘ၀ကိုပါ ရွဴ။ ခံႏိုင္ရည္ကိုပါ ရွဴ။ အနာဂတ္ကိုပါ ရွဴ။ ရွဴ။ ရွဴ…။

အလင္းေရာင္ကို မျမင္ရတာ ၾကာၿပီဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ မ်က္လုံးက ဖြင့္လို႔ ရတယ္။ ေရွ႕က ထိုင္ခံုမွာ အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ လူတေယာက္။ က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ဟင့္အင္း။ ဒါ မ်က္လုံးေတြ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ ဖန္ေဂၚလီလုံးေတြပဲ ျဖစ္မယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ေက်ာက္ျပင္ တခ်ပ္လို။ ဟာလာဟင္းလင္းႀကီး။ လည္ပင္းမွာ ဆြဲႀကိဳးခပ္ႀကီးႀကီး တကုံးဆြဲထားတယ္။ နာရီကလည္း ေရႊေရာင္နာရီ အေကာင္းစား။ အသားညိဳညိဳ၊ ဂင္တုိတုိ၊ မ်က္ႏွာမွာ ေက်ာက္ေပါက္မွာ တခ်ိဳ႔ ေတြ႔ရတယ္။ အေတာ္ၾကာမွ သူက အသံေလးေလးနဲ႔-

`မင္း ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေနာ္´

`ဟုတ္ပါတယ္´

`မင္း ပညာတတ္တေယာက္ပဲ။ မင္းကို ငါတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံမယ္။ မင္းထြက္လာခဲ့တဲ့ ေနရာေတြမွာ ဆိုးဆုိး၀ါး၀ါးေတြ မင္းႀကဳံရၿပီးၿပီ မဟုတ္လား´

က်ေနာ္ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။

`ေအး၊ ပထမဆုံး ေမးခ်င္တာက Max က CIA ကလား´

Max ဆိုတာက ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔မွာေနၿပီး ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ကူညီေနတဲ့ အေမရိကန္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔လည္း ေကာင္းေကာင္း မရင္းႏွီးပါ။ ABSDF အဖြဲ႔နဲ႔ မတူတဲ့၊ က်ေနာ့္ရဲ့ သီးျခား လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို စိတ္၀င္စားၿပီး ကူညီသူပါ။ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ အလြန္ စိတ္ရွည္သူ၊ သည္းညည္းခံသူ။ သူက လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးတုိ႔ ဘာတုိ႔၊ ယုံၾကည္သူ မဟုတ္ပါ။ လူထုနည္း၊ အၾကမ္းမဖက္ ႏွလုံးရည္နည္းေတြကို ယုံၾကည္သူပါ။

`မသိပါဘူး´

`အဲသလို မလုပ္နဲ႔ေလ။ မင္းကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံေနတဲ့ဟာ။ ျပန္ေမးမယ္။ Max က CIA ကလား´

`က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ CIA က ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မယ္။ ခရစ္ယာန္ အသင္းတခုခုက ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မယ္´

`CIA ကပါကြာ၊ မင္းသိပါတယ္´

`တကယ္လို႔ သူ CIA က ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ က်ေနာ္ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ကုိ ခြဲျခားသိႏိုင္တဲ့ အတတ္ပညာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ မရိွဘူး´

`CIA ကလုိ႔ ေျပာကြာ´

`က်ေနာ္ တကယ္ မသိလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ CIA က ဟုတ္မဟုတ္ သိႏိုင္တဲ့ နည္း တခုေတာ့ ရိွပါတယ္´

`ဒီလုိမွေပါ့ကြ။ ေျပာစမ္း၊ အဲဒီနည္းကို´

`Max ကို ဒီေထာက္လွမ္းေရး ေခၚၿပီး စစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလားပဲ´

ဟာ… က်ေနာ့္ အေျဖလည္းၿပီးေရာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ က်ေနာ့္ကို ထ႐ိုက္တာ။ ျမန္လိုက္တာ။ ခုံေပၚကေန က်ေနာ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ဘယ္လုိ ျပဳတ္က်သြားမွန္း မသိလိုက္ဘူး။ က်ေနာ္က ထုိင္ေနတာေတာင္ ယုိင္ေနတာ မဟုတ္လား။ ဆဲတာကလည္း မ်ိဳးစုံပဲ။ က်ေနာ္လည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲေနတာ ျပန္မထႏိုင္ဘူး။ လက္ကလည္း လက္ထိပ္နဲ႔ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ကလည္း ဒီစကားမ်ိဳး ဘာေၾကာင့္ ေျပာမိမွန္း ခုခ်ိန္ထိ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။

`အလကားေကာင္၊ မင္းဟာ ပညာတတ္မဟုတ္ဘူး။ ေသာက္ အလကားေကာင္။ လူလိမ္။ ေအာက္တန္းစား၊ ကေလကေခ်။ လူညစ္´

***

ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲေနတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ သူ လွိမ့္လွိမ့္ ကန္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အထိ သူ ဆက္ကန္ေနတယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ အၾကာႀကီးပဲ။ က်ေနာ္လည္း အင့္ခနဲ အင့္ခနဲ။ လွိမ့္ခံေနရတယ္။ ဖြဲအိတ္ တအိတ္လို။ အသံထြက္ၿပီးေတာ့ေတာင္ က်ေနာ့္မွာ မေအာ္ႏိုင္ဘူး။ မလႈပ္ႏိုင္ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဆြဲယူၿပီး ခုံေပၚမွာ ျပန္တင္တယ္။ က်ေနာ္က ခုံေပၚမွာ ၿငိမ္ေအာင္ မထိုင္ႏိုင္ဘဲ ယိုင္ထုိးေနေတာ့ သူက ႀကိဳးတေခ်ာင္းသြားယူၿပီး က်ေနာ့္ကို ခုံေနာက္မွီနဲ႔ တြဲခ်ည္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ညည္းေနတယ္။ က်ေနာ့္ကို သူနည္းနည္း က႐ုဏာ သက္သြားလား မသိဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ (အမွန္ကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္တိုင္းက် လုပ္လိုက္ရတာမို႔ အာသာေျပသြားတာ ျဖစ္မွာပါ)။

`လူက လုပ္ထားတာ ေၾကေနၿပီ။ ဒါေတာင္ ေသာက္မွတ္က မရိွဘူး။ ေဟ့ေကာင္။ မင္းရဲ့ အဆင့္ေလးဆင့္ စီမံကိန္းကို ေရးစမ္း´

က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ျဖဳတ္ေပးတယ္။ သူ အျပင္ထြက္သြားတယ္။ သူေျပာတဲ့ အဆင့္ေလးဆင္ ့စီမံကိန္းဆုိတာ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္ခင္ သုံးလအတြင္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ မေဆာင္ရြက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ အဲဒါကို သူတုိ႔ သိသြားလုိ႔လည္း က်ေနာ္တို႔ အတြက္ ဘာမွ မဆုံးရွဳံးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ ေနာက္က်ိေနတယ္။ စဥ္းစားတာက အဲဒီကိစၥကုိ သူတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားတာလဲ။ `အဆင့္ေလးဆင့္´ ဆုိတဲ့ စကားလုံးအထိ သူတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားတာလဲ။ ဘယ္သူ ေဖာ္တာလဲ။ ဒါမွ မဟုတ္ တနည္းနည္းနဲ႔ အဲဒီ စီမံကိန္းစာရြက္ေတြ သူတုိ႔ ရ ထားလို႔မ်ားလား။ က်ေနာ္ စိတ္ဓာတ္ ေတာ္ေတာ္က်သြားတယ္။ ABSDF ဗဟိုက ဘာလဲ။ သတင္းလုံၿခဳံမႈ မရိွဘူးလား။ ဒီေလာက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြ ဘာလုိ႔ `ေပါက္´ တာလဲ။ က်ေနာ္ သံသယမ်ိဳးစုံ ၀င္လာတယ္။

တေအာင့္ေလာက္ ေနေတာ့ သူျပန္၀င္လာတယ္။ က်ေနာ္ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေတြကို ဖတ္တယ္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။

`ကဲ၊ ေနာက္တခု။ အထူးကိစၥမ်ား စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေရး ေကာ္မီတီဆုိတာ ဘာလဲ´

က်ေနာ္ လန္႔သြားတယ္။ ေသခ်ာၿပီ။ အဆင့္ေလးဆင့္ စီမံကိန္းတင္ မကဘဲ ဗဟိုကို တင္ထားတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ အေသးစိတ္ စာတမ္း သူတုိ႔ ရထားၿပီ။ အဲဒါအျပင္ တျခားဘာေတြမ်ား သူတုိ႔ ရထားေသးလဲ။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ။ က်ေနာ္ ငိုခ်င္လာတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္း အပစ္ပယ္ခံလိုက္ရသလုိလုိ၊ သစၥာအေဖာက္ ခံလိုက္ရသလို ခံစားရတယ္။ အားငယ္သြားတယ္။ ဘယ္လို ဗဟိုမ်ိဳးပါလိမ့္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ကိုယ္ကို က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထိန္းၿပီး…

`အဲဒီ ေကာ္မီတီက သက္သက္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ သူ႔အလုပ္က စစ္ေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ အလ်င္အျမန္ ေရြ႕လ်ား တု႔န္ျပန္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ အလုပ္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ တုိက္႐ိုက္ မသက္ဆုိင္လို႔ တိတိက်က် မသိပါဘူး´

`ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒီ ေကာ္မီတီကုိ တာ၀န္ယူထားတဲ့ လူကိုေတာ့ မင္း သိမွာေပါ့´

က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ အလုပ္ရွဳပ္ေနၿပီ။ သတိထား၊ သတိထား။

`ဟုတ္ကဲ့၊ သိပါတယ္´

`နာမည္ေျပာ´

`သန္းေဇာ္ပါ´ (ဒီနာမည္ ေခါင္းထဲ ဘယ္လုိ ေပၚလာတာလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ့္အသိထဲမွာလည္း သန္းေဇာ္ဆုိတာ မရိွပါဘူး။ အမွန္က အဲဒီေကာ္မီတီအတြက္ တာ၀န္ခံလည္း မေရြးခ်ယ္ရေသးပါဘူး။)

`ဟုတ္ၿပီ။ အသက္´

`ႏွစ္ဆယ့္ငါးေလာက္ ရိွမယ္´

`ပုံစံ ေျပာစမ္း´

က်ေနာ္ အၾကပ္႐ိုက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခုခု ေျပာမွ ျဖစ္မယ္။

`မ်က္လုံးျပဴး၊ ဆံပင္ေကာက္၊ ႏွာေခါင္းပြပြ၊ အသားညိဳ´

`အရပ္´

`ငါးေပ ေျခာက္လက္မေလာက္ ရိွမယ္ထင္တယ္´

`ဘယ္မွာေနလဲ´

`ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘက္က ျဖစ္မယ္´

`သူနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေတြ႔ဖူးလဲ´

`ဘန္ေကာက္မွာ တခါေတြ႔ၿပီးကတည္းက ထပ္ မေတြ႔ေတာ့ဘူး´

က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြဟာ ထုိင္းနယ္စပ္က က်ေနာ့္အသိ တေယာက္ရဲ့ ပုံကို စိတ္ကူးၿပီး ေျပာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ `ေဟ့ေကာင္၊ ၀င္းႏိုင္ဦး။ မင္းေျပာထားတာေတြ မင္းဟာမင္း အေသအခ်ာ မွတ္ထားစမ္း။ အလြတ္က်က္ထားစမ္း´ လို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတိေပးေနရတယ္။ ေနာက္တခါ ျပန္ေမးလို႔ အခ်က္အလက္ေတြ လြဲရင္ ေသၿပီ။ မင္းေသၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ့္အေျဖကို သူ ေတာ္ေတာ္ ေက်နပ္သြားပုံ ရတယ္။

`အခု ဒီေကာင္ ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ ထင္လား´

`ထင္တာပဲ´

`သူ႔ အိမ္သိလား´

`မသိပါဘူး´

`အိုေက´

သူက အျပင္ထြက္သြားတယ္။ ျပန္၀င္လာေတာ့ ေကာ္ဖီတခြက္ က်ေနာ့္ကို ေပးတယ္။

`ေဆးလိပ္ ေသာက္ခ်င္တယ္´

`ရမယ္။ ေတြ႔လား။ ငါတုိ႔ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံရင္ ငါတုိ႔ကလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနား´

လာျပန္ၿပီ။ ဒီ သနားခိုင္းတဲ့ အလုပ္။ သနားတဲ့ အလုပ္က သူတုိ႔နဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္ဘဲ က်ေနာ္နဲ႔သာ ဆုိင္တဲ့ အလုပ္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ သူတုိ႔ ဒီစကားလုံး သုံးသုံးေနတာ က်ေနာ့္မွာ ေတာ္ေတာ္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီညက တညလုံး သူက ေမးခြန္းေတြ ေမးတယ္။ အမ်ားစုက ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄)မွာ ေမးၿပီးသားေတြ။ က်ေနာ္ ေျပာႏိုင္တာေတြ။ တခါမွာ သူက…

`ေအာင္ဒင္ကေန တဆင့္ မင္းကိုႏိုင္ ကို ေပးလိုက္တဲ့ စာထဲမွာ မင္း ဘာေတြ ေရးထားလဲ´

ထက္ရွေနတဲ့ ၀ါးေၾကာနဲ႔ က်ေနာ့္အသားကို ပြတ္ဆြဲတာ ခံလိုက္ရသလို က်ေနာ္ `ဆတ္´ ခနဲ တြန္႔သြားတယ္။ ဒီအေၾကာင္း သူတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ သိတာပါလိမ့္။ တကယ္ဆုိ ဒါ လြယ္လြယ္နဲ႔ သိႏိုင္တဲ့ အရာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ (ေအာင္ဒင္က ဗကသ ဒုဥကၠ႒ပါ။) စာကလည္း မင္းကိုႏိုင္ အဖမ္းမခံရခင္ တလေလာက္မွာ ေအာင္ဒင္ကို က်ေနာ္ ေပးခဲ့တာပါ။ အခုဆိုရင္ တႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ (ေထာင္ထဲ ေရာက္လို႔ ေအာင္ဒင္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့မွ က်ေနာ္ ရွင္းသြားတယ္။ ကေ်နာ္ အစစ္ေဆးခံေနရခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို သိဖို႔အတြက္ မင္းကုိႏိုင္နဲ႕ ေအာင္ဒင္ကို ေထာင္ထဲက စစ္ေၾကာေရး စခန္းမွာ ေခၚၿပီး စစ္ေမးခဲ့တာကိုး)။

`စာက အတိုေလးပါ။ ဘာမွလည္း အေရးႀကီးတာ မဟုတ္ပါဘူး´

`ေဟ့ေကာင္၊ ေ၀့လည္ေခ်ာင္ပတ္ မလုပ္နဲ႔။ မင္းကိုေမးတာက အေရးႀကီးလား အေရးမႀကီးလား မဟုတ္ဘူး။ ဘာ ေရးထားတာလဲ လို႔ ေမးေနတာ´

`မင္းကုိႏိုင္က အိႏိၵယဘက္ ထြက္မယ္ဆုိလို႔ `မထြက္နဲ႔၊ ဒုကၡေရာက္သြားမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အထဲမွာပဲေနပါ။ မင္းရိွရမယ့္ ေနရာဟာ အိႏၵိယ မဟုတ္ဘူး၊ အထဲ´ လို႔ က်ေနာ္ေရးထားတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ၁၉၈၉ခု၊ မတ္လ၊ အိႏၵိယကေန ျပည္တြင္းကို က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ကာစ။ သူ႔ကို က်ေနာ္ လွမ္းတားတာပါ´

***

က်ေနာ္ အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ေတာ္ပါေတာ့၊ ေမးခြန္းေတြ၊ အေျဖေတြ၊ ေမးခြန္းေတြ…။ က်ေနာ္ ရူးခ်င္ေနၿပီ။ မနက္ မိုးလင္းခါနီးၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေန႔ဘက္လား။ က်ေနာ္ ဒီေထာက္လွမ္းေရးကို ေရာက္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ။ တရက္လား။ ႏွစ္ရက္လား ဒီတုန္းမွာပဲ က်ေနာ္ ျဗဳန္းဆို အိပ္ခ်င္စိတ္ ေျပသြားတယ္။ က်ေနာ့္ေဘးက အခန္းက ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ပါ။ သိပ္ သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ နားစြင့္ေနမိတယ္။

`ရန္ကုန္ အေရာက္မွာ ၀င္းႏိုင္ဦး ဘာေတြ လုပ္ခဲ့လဲ။ ဒီေကာင္ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ေသးလဲ။ ေျပာစမ္း။ ေျပာစမ္း´

`မသိဘူး၊ သူက ဘာမွ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး´

`ဒုန္း´ `အူး´

`အဆင့္ေလးဆင့္ စီမံကိန္း ေျပာစမ္း´

`က်ေနာ္ အဲဒါ မသိဘူး။ သူက မေျပာဘူး´

`ဒုန္း´ `အူး´

ဟာ… ဒါ ဒါ ေအာင္သူ႔ အသံျဖစ္မယ္။ ဟုတ္တယ္။ `ဒုန္း´ ဆုိတာက ရင္ဘတ္ကို ဒူးနဲ႔ တိုက္တဲ့ အသံ၊ `အူး´ဆုိတာက ေအာင္သူ မခ်ိမဆ့ံ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ နာက်င္လိုက္တာ။

`က်ေနာ္ မသိဘူး။ သူကလည္း မေျပာဘူး။ က်ေနာ္ တကယ္ မသိပါဘူး´

`ဒုန္း´ `အူး´ `ဒုန္း´ `အူး´ `ဒုန္း´

ဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္ အသံကုန္ ထေအာ္တယ္။

`ေဟ့လူေတြ၊ ႐ိုင္းလွခ်ည္လား။ မတရားမလုပ္နဲ႔။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဒီကိစၥေတြ တကယ္ပဲ ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး။ လုံး၀ မသိဘူး။ တာ၀န္ရိွတာ က်ဳပ္။ သိတာ က်ဴပ္။ ဘာလို႔ မဆိုင္တဲ့ လူေတြ၊ တကယ္မသိတဲ့ လူေတြကို ဒီေလာက္အထိ မတရား ညွင္းပမ္းေနတာလဲ။ က်ဳပ္ကို လာလုပ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔… ခင္ဗ်ားတုိ႔…´

က်ေနာ္ ႐ူးသြားၿပီလား။ တခန္းလုံး က်ေနာ့္အသံနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ က်ေနာ့္အသံကလည္း က်ေနာ့္အသံ မဟုတ္သလိုဘဲ။ တဖက္ အခန္းက အသံေတြလည္း တိတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း တကိုယ္လုံး နတ္က်သလို တုန္ေနတယ္။ အေတာ္ၾကာျပန္ေတာ့ ေ၀လင္း အသံေတြ ၾကားရျပန္တယ္။ က်ေနာ့္အထင္ ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ႔ သူ႔ေခါင္းကိုစြပ္၊ ေရေလာင္း၊ အသက္ရွဴၾကပ္၊ မြန္း၊ အသံဆိုးႀကီး။ တြန္႔လိမ္ေနတဲ့ အသံဆုိးႀကီး။ ေအာ့ခနဲ၊ ေအာ့ခနဲ။ ရင္ေခါင္းထဲ လည္ေခ်ာင္းထဲက မခ်ိမဆ့ံ အန္ထြက္လာတဲ့ အသံမ်ိဳးႀကီး။

`မသာေတြ၊ လူယုတ္မာေတြ´

က်ေနာ္ ထလိုက္တယ္။ ဖင္ထိုင္ခုံကို ပိတ္ကန္ထည့္ပစ္လုိက္တယ္။ စားပြဲကုိ တြန္းလွဲပစ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ေရွ႕က လူက အခန္းထဲက ထြက္ေျပးတယ္။ တံခါး ပိတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္ ဘယ္လို ရိွေနမလဲ။ ဒဏ္ရာနဲ႔ ေသြး႐ူးေသြးတမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ တိရစၧာန္ တေကာင္လို ျဖစ္ေနမယ္ ထင္ပါရဲ့။ က်ေနာ္ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနတာ ျပန္သတိရမိတယ္။ က်ေနာ္လည္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးနဲ႔ ေအာ္ေနတာပဲ။ ဘာေတြ ေအာ္ေနမိမွန္း မသိဘူး။ တဖက္ခန္းက အသံေတြလည္း တိတ္သြားတယ္။

ေနာက္ေတာ့ လူသုံးေလးေယာက္ ၀င္လာတယ္။ က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ၾကတယ္။ ၾကမ္းျပင္မွာ ဆြဲေမွာက္ၿပီး တက္ဖိထားၾကတယ္။ က်ေနာ္က ေအာ္ေနတုန္းပဲ။ ေဆးထိုးတယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အဲဒီညက က်ေနာ္ အိပ္ရတယ္။ သို႔မဟုတ္ အိပ္ရတယ္ လို႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ ထုံေနၿပီ။

ဆက္ရန္…

ေရာက္ခဲ့ျပန္ေပါ့…

ဒီတပတ္ပိတ္ရက္မွာေတာ့…။

စေနေန႔ညက အလည္လြန္ထားတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ အိပ္ေရးေတြပ်က္ၿပီး တနဂၤေႏြေန႔လည္ခင္း တခုလုံးကို အိပ္စက္ျခင္းေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ ညေနေစာင္းမွ အိပ္ရာက ႏိုးလာေတာ့ ပူအိုက္တဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ လူက ေခၽြးေစးေတြနဲ႔ ေစးကပ္ကပ္ျဖစ္လို႔…။ ညက ရီေ၀ေ၀အရသာရဲ့ လက္က်န္ေၾကာင့္ ေခါင္းတခုလုံးလဲ အုံခဲေနတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးပစ္လိုက္ေတာ့မွ အတန္ငယ္ သက္သာပါတယ္။

အိမ္ေရွ႔ ၀ရန္တာကို ထြက္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ အိုက္စပ္ေသာ္ျငား သာယာေနတဲ့ ရာသီဥတုေအာက္မွာ ကစားသူ၊ ကစား၊ နားသူနား၊ ျမင္ကြင္းေတြကလဲ စိမ္းစိမ္းစိုစို။ က်ေနာ္လဲ စိတ္ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ…။

လမ္းကေလးဆီ မေရာက္ခင္ အျဖဴေရာင္ ပန္းခင္းေလးတခုပါ။ အပူအပင္ကင္းတဲ့ ယုန္ငယ္ေလးက သူ႔ကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို မျမင္ခင္ကေတာ့ ဘယ္ကုိမွန္း မသိ ေငးေမာလုိ႔…၊ က်ေနာ့္ကိုျမင္ေတာ့ လွစ္ခနဲ ခုန္ေပါက္ ေျပးထြက္သြားပါတယ္။

ဒီအပင္႐ုံေလးကို ျမင္ေတာ့ ဟိုးငယ္ငယ္ ကေလး ဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းၿခံစည္း႐ိုးမွာ စိုက္ထားေလ့ရိွတဲ့ အသီးနီရဲရဲေလးေတြ သီးတတ္တဲ့ အပင္႐ုံေလးကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒီအသီး နီနီေလးေတြကို ခူးစား၊ အာေတြ လွ်ာေတြက ညိဳညစ္ညစ္ေတြျဖစ္လို႔…၊ ဆရာမေတြနဲ႔ လူၾကီးေတြက ေတြ႔ရင္ အဆူခံရေလ့ရိွေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးေတြကေတာ့ လူႀကီးေတြ လစ္တာနဲ႔ အဲဒီ အသီးေလးေတြကို အၿမဲလိုလို ခူးစားတာပါပဲ။

အခု ဒီအပင္က အသီးေလးေတြကလည္း နီတ်ာတ်ာေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံက အပင္လို စားလို႔ရလား မရလား မသိပါဘူး။ စားလည္း မစားၾကည့္ရဲဘူး။

ေဟာဒီမွာ…၊ ၿပဳံးေနတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးနဲ႔ တူတဲ့ လမ္းကေလး။ ေနေရာင္ ဟိုတေျပာက္ ဒီတစက္က စိမ္းစိုတဲ့ အပင္ေတြၾကားက အတင္း ႐ုန္းထြက္ၿပီး လမ္းကေလးေပၚကို ျဖာက်ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေတာ့ သူ႔ရဲ့ ေရာင္ျခည္နဲ႔ ေတာအုပ္ရဲ့ အေမွာင္ကိုပါခြင္းလုိ႔ လင္းဟပ္ေနတာ ဒီအခ်ိန္ဟာ အလွဆုံးအခ်ိန္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ လြန္မယ္မထင္။ ေဆာင္းတြင္းတုန္းကေတာ့ ေအးခဲလွတဲ့ ႏွင္းဖတ္ေတြရဲ့ ဖိသိပ္မႈေတြ၊ အဲဒီႏွင္းဖတ္ေတြကို ဖယ္ရွား ျခစ္ထုတ္ပစ္တဲ့ လက္ၾကမ္းၾကီးေတြေၾကာင့္ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေနဟန္ လမ္းကေလးနဲ႔ အခု လမ္းကေလး ယွဥ္ၾကည့္ရင္ အလွကြာမႈကို ပုိသိမယ္ထင္ပါရဲ့။

ရထားဥၾသသံေလးမ်ား ၾကားရင္ ~~~ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ~~~ တားမရဘူး…တဲ့။ ကိုထူးအိမ္သင္ရဲ့ ေတးသြားတစထဲက ခပ္ဆင္ဆင္ ဒီရထားၾကီးက တ၀ူး၀ူးတေ၀ါေ၀ါ အသံေတြ ေပးလို႔ လမ္းကေလးေပၚကေန ျဖတ္သြားတယ္။ သံလမ္းနဲ႔ ဘီး ပြတ္ၾကိတ္သံ တကၽြိကၽြိက စည္းခ်က္ညီညီ ေပၚေနတာကို နားေထာင္ရင္း ဘာရယ္ မဟုတ္ ရထားဘီးေတြ ဘယ္ႏွစ္ဘီး ျဖတ္သြားတာပါလိမ့္လို႔ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေတြးၿပီး ျဖတ္ေမာင္းေနတဲ့ ရထားဘီးကို ေရတြက္မိေနေသးတယ္။

လမ္းကေလးရဲ့ ေတာအုပ္ငယ္ေလးရဲ့ ျမင္ကြင္းအလွပါ။ ျဖတ္ခနဲ ေျပးသြားၾကတဲ့ အေကာင္ငယ္ေလးေတြ၊ တခါတေလဆိုရင္ သမင္ေတြလဲ လာေလ့ရိွပါေသးတယ္။

ေတာအုပ္ေလး ေဘးက ျမစ္ပါ။ ဒီတခါေတာ့ ျမစ္ေရေတြက ဟိုတေခါက္တုန္းကလို ေအးစက္စက္ မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာက္တုံးငယ္ေလးေတြ ဟိုတစ ဒီတစနဲ႔ တသြင္သြင္ စီးေနတဲ့ ျမစ္ေရကို ထိုင္ၾကည့္ေနရတာဟာ စိတ္ထဲမွာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ရြတ္ေနရသလုိ ခံစားမိပါတယ္။

ေက်ာက္တုံးေတြေပၚကေန ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ေလွ်ာက္ၾကည့္တာ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႔ အသဲယားစရာ…။ တခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ ေျခေခ်ာ္သြားတယ္။ ေရွ႔ကို ဟပ္ထုိးလဲ မတတ္ကို ေခ်ာ္သြားတယ္။ အနားမွာ မီွတြယ္ ကိုင္စရာလဲ ဘာမွ မရိွေတာ့ အသည္းေအးခနဲ ျဖစ္ၿပီး မနည္း ျပန္ထိန္းလိုက္ရတယ္။ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ေက်ာက္တုံးေတြေပၚကေန ဖယ္ဆင္းၿပီး ေျမၾကီးေပၚမွာ ျပန္ေလွ်ာက္မွပဲ လူလဲ မတ္မတ္ရပ္ၿပီး ေလွ်ာက္လုိ႔ရေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့…။ က်ေနာ္ လမ္းကေလးေပၚ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ လမ္းကေလးကေတာ့ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနသလိုလို…။

ဘ၀ဆိုတာ တသမတ္တည္း မရိွသလို လမ္းဆိုတာလည္း တေျဖာင့္တည္း မရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သြားလာရမယ့္ အေနအထားအရ ေကြ႔ေကာက္ေနတဲ့ လမ္းတုိင္းမွာ ပန္းတုိင္ေတာ့ ရိွရမွာေပါ့။ အဲဒီပန္းတိုင္ မေရာက္ခင္မွာ ဒီလို စိမ္းလန္းတဲ့ ျမက္ခင္းေလးေတြလဲ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ ခလုတ္လည္း တိုက္ႏိုင္တာပဲ။ အဓိကက ေလွ်ာက္ဖုိ႔ပဲ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။

ကလိုေစးထူး

လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၅)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အဲဒီ အသံေတြ ဒလစပ္ ၾကားေနရတာ စိတ္ထိခိုက္စရာႀကီးပါ။ စိတ္ကို ဓားနဲ႔ အမႊမ္းခံရသလိုပဲ။ ရင္ထဲ ဆို႔ဆို႔လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ကလည္း ေျခာက္ျခားလာတယ္။ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ အ႐ိုက္ခံေနရသလိုပဲ နာတယ္။ ခႏၶာကိုယ္တင္မက စိတ္ပါ နာက်င္ရတာမ်ိဳး။

မစားရ၊ မအိပ္ရတာၾကာေတာ့ စိတ္က ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္လာသလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္။ စိတ္ကို စုလို႔ကို မရဘူး။ စိတ္က ျပန္႔ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ဆီကေန ထြက္ထြက္ေျပးေနသလိုမ်ိဳး။ သူတု႔ိ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရာမွာလည္း အေျဖေတြက ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ခ်ာေတြ ေရွ႕ေနာက္လြဲတာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ တခါ တခါ သီခ်င္းသံေတြလိုလို၊ ျမန္မာ့အသံက သတင္းေၾကညာခ်က္ေတြ လိုလို၊ ဘီဘီစီ အသံလႊင့္ခ်က္ေတြလုိလို။ တခါတခါလည္း သတင္းေၾကညာတဲ့အထဲမွာ က်ေနာ့္နာမည္ကို အတုိင္းသား ၾကားေနရတယ္။ က်ေနာ့္နာမည္ေတြကို ေအာ္ၿပီးရင္း ေအာ္ေနတာ ၾကားရတယ္။ (တကယ္လည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔)။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၿပီလဲ။ ဘာမွ မကြဲေတာ့ဘူ။

ေနာက္ပိုင္း ရက္ေတြမွာေတာ့ အေစာပိုင္း ရက္ေတြနဲ႔ စာရင္ အ႐ိုက္က်ဲသြား၊ နည္းသြားတယ္။ Mental torture ပဲ မ်ားလာတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း အ႐ိုက္နည္းသြားတာဟာ အရင္အတုိင္း ဆက္႐ိုက္လို႔ မျဖစ္ေတာ့လုိ႔ပါ။ လူက ယဲ့ယဲ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါကို သူတုိ႔ကလည္း သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရင္လို မ႐ိုက္ေတာ့တာပါ။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရင္လို အ႐ိုက္ခံရၿပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါမွ ႐ုပ္ပုိင္း စိတ္ပိုင္း နာက်င္တာေတြ၊ နားထဲကို စူးနဲ႔ ႐ိုက္သြင္းလိုက္သလို ေမးခြန္းသံေတြ၊ လူမဆန္မႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္မွာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ကလည္း သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားတာကို လက္ခံခ်င္ပုံ မရပါဘူး။ ေမးခြန္းေတြ မေမးႏိုင္ ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ Physical torture ကို ေလွ်ာ့ၿပီး Mental torture ပိုလာတာ။

ေလးရက္ေလာက္ ၾကာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄)ကေနၿပီး ေထာက္လွမ္းေရး (၆)ကို က်ေနာ္တုိ႔ကို လႊဲေျပာင္း ပုိ႔လိုက္တယ္။ (အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး (၆)မွန္း မသိပါဘူး)။ မပို႔ခင္ က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။

`မင္း အခု သြားရမယ့္ ေနရာက တို႔ေထာက္လွမ္းေရးမွာ အႀကီးဆုံးဌာနပဲ။ မင္းတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သခ်က္အလက္ေတြ အဲဒီဌာနမွာ အကုန္ရိွတယ္။ သူတုိ႔က အကုန္သိတယ္။ ငါတုိ႔ထက္ ၾကမ္းတယ္။ ဒီေတာ့ မင္း ထုတ္ေဖာ္ မေျပာတာေတြ အခု ထုတ္ေျပာ။ ဒါဆို အဲဒီ ေနရာကို မပို႔ဘူး´

`က်ေနာ္ သိသမွ် အကုန္ ေျပာၿပီးပါၿပီ´

က်ေနာ္ လိမ္လိုက္တယ္။

`က်န္ေသးတယ္´

က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။

`ေအး၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ မင္းထုိက္နဲ႔ မင္းကံေပါ့ကြာ´

စိတ္မေကာင္းသလို အသံနဲ႔ သူက ေျပာတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ့္ကို ေခါင္းစြပ္ စြပ္ထားလုိ႔ သူ႔ရဲ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပုံ မ်က္ႏွာအတုႀကီးကို မျမင္ရလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္)။ သူတို႔ စကားအတုိင္းဆိုရင္ ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရးဌာနမွာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးေတြ က်ေနာ္ ဆက္ႀကဳံရဦးမွာပါလိမ့္။ က်ေနာ္ စိတ္ပူသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရးစခန္း (ေထာက္လွမ္းေရး-၆) ကို ေရာက္သြားပါေရာ။

ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို တေယာက္က ေဘးကတြဲရင္း၊ `ဘယ္ေကြ႕´ `ညာေကြ႕´ `တိုက္မိမယ္´၊ `ေခါင္းငုံ႔´ `ေရွ႕မွာ ေလွကားထစ္´ `စမ္းၿပီးတက္´ စတဲ့ အမိန္႔ေတြ ေပးၿပီး ေခၚသြားတယ္။ ေနာက္ဆုံး အခန္းတခန္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ့္ကို ကုလားထုိင္ တလုံးေပၚ ထုိင္ခိုင္းၿပီး တေယာက္ထဲ ထားခဲ့တယ္။ လက္ထိပ္နဲ႔ ေခါင္းစြပ္ကေတာ့ မခၽြတ္ရေသးဘူး။

စိတ္အထင္ သုံးေလးနာရီေလာက္ ၾကာမလား။ ဒီ့ထက္ၾကာမလား။ က်ေနာ္ မြန္းအိုက္လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္ရွဳရ က်ပ္လာတယ္။ ေခါင္းစြပ္ကလည္း ေခၽြးေတြ ေသြးေတြနဲ႔ နံေစာ္ေနတာပဲ။ ခဏခၽြတ္ၾကည့္မလားလုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မခၽြတ္ရဲဘူး။ အနားမွာ တေယာက္ေယာက္ ထုိင္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ စိုက္ၾကည့္ေနသလုိ စိတ္ထဲ ခံစားေနရတယ္။

ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄)ကလည္း လွန္႔ထားေတာ့ ႀကိဳတင္အေတြးနဲ႔ စိတ္ကပူ အေတြးေတြကလည္း ရွဳပ္ယွက္ခတ္၊ စိတ္ကလည္း လြတ္လြတ္ထြက္သြားေတာ့ လူက ယိုင္ယိုင္သြားတယ္။ မယုိင္နဲ႔။ မယိုင္နဲ႔။ ၀င္းႏိုင္ဦး။ တင္းထား။ သတိထား။ သတိထားေလ၊ တင္းထားေလ၊ လူက ပိုယိုင္ေလ။ ခုံေပၚကေနထိုးလဲက် သြားေတာ့မလား။ ဒီၾကားထဲ အသက္ရွဴလုိ႔က မ၀ဘူး။ က်ပ္လာတယ္။ ေမာလာတယ္။ ေခၽြးေတြ ထြက္လာတာကလည္း ရႊဲနစ္ေနတာပဲ။ မူးလာတယ္။ ဒီအတုိင္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ တခုခု လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ထ ေအာ္လိုက္ရမလား။ တခုခု။ မဟုတ္ရင္…။

(ေနာက္ပုိင္းမွာ အေတြ႔အႀကဳံရိွသူေတြကို အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ျပန္ေျပာျပေတာ့ က်ေနာ့္ကို ထားသြားတဲ့ အခန္းက အလုံပိတ္ခန္းတဲ့။ ဓာတ္ေငြ႔လႊတ္ထားရင္ေတာင္ လႊတ္ထားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ အသက္ရွဴ က်ပ္တာတဲ့။)

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ တေယာက္ ၀င္လာတယ္။ က်ေနာ့္ကို အခန္းထဲက အျပင္ ေခၚထုတ္သြားၿပီး အျခား အခန္းတခန္းကို ေရႊ႔တယ္။ အသက္ရွဴရ ေခ်ာင္လာတယ္။ နည္းနည္း ေအးလာသလိုပဲ။ ေန႔လား၊ ညလား။ လင္းေတာ့ လင္းေနတယ္။ မီးေခ်ာင္းေတြ ထြန္းထားတာလား။

မၾကာခင္မွာ လူေတြ ၀င္လာတယ္။ ေျခသံေတြ ၾကားရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမယ့္ပုံပဲ။ က်ေနာ့္ေရွ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ခုံေတြ တြန္းေရႊ႕သံ၊ ထိုင္လိုက္ၾကသံ ၾကားတယ္။ ဘာစကားမွ မေျပာၾကဘူး။ လုံး၀ မေျပာၾကဘူး။ အဲဒီအတုိင္း။ အၾကာၾကီး။ ေလးလံလံ တစုံတခု က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚ ပိက်လာေနသလုိ ခံစားရ။ ၿပီးေတာ့မွ ခပ္ေလးေလး အသံႀကီး တသံထြက္လာတယ္။ အသံက မီးဖုတ္ထားသလို မီးက်ီးခဲလို ရဲေနတဲ့ သံေခ်ာင္းႀကီး တေခ်ာင္းလိုမ်ိဳး။

`မင္း အခုထြက္လာတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ဆိုးလား´

`ဆိုးတယ္´

`မင္း မအိပ္ရတာ ၾကာၿပီလား´

`ဖမ္းတဲ့ေန႔ကတည္းက ခုထိ လုံး၀ မအိပ္ရေသးဘူး´

`မင္း အခု ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနလဲ၊ သိလား´

`ဟင့္အင္း၊ မသိပါဘူး´

`အဖမ္းခံရတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ရိွၿပီလဲ´

`မမွတ္မိဘူး´

`မင္းထြက္လာတဲ့ ေနရာက ဒီေနရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေတြ ေျပာလိုက္သလဲ´

`အႀကီးဆုံး ဌာနလုိ႔ ေျပာပါတယ္´

`မင္း အခု ထြက္လာတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ဆိုးလား´ (ဒီေမးခြန္း ေမးၿပီးၿပီ ထင္တယ္)

`ဆိုးပါတယ္´

`ဘယ္လုိ ဆုိးလဲ´

`မအိပ္ရဘူး။ ဒီကိုထြက္လာခါနီးမွ ထမင္းစားရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေရမတိုက္ဘူး။ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရိုက္တယ္။ ရိုင္းရုိင္းစိုင္းစုိင္း ဆဲတယ္။ ဖ်ားေနတာေတာင္ မရဘူး´

ေမးခြန္း မေမးေတာ့ဘဲ သူတုိ႔ခ်င္း တီးတိုး ေျပာေနၾကတဲ့ အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ဘာေတြ ေျပာေနမွန္း မသဲကြဲဘူး။ နားထဲလည္း အူေနတယ္။ အာရုံစိုက္ နားေထာင္လိုက္ရင္ ေခါင္းထဲ မူးလာတယ္။ လူက ေရွ႕ေနာက္ ၀ဲယာ ယိမ္းထုိးေနတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့မွ သူတုိ႔ ဆီက စကားသံ ထြက္လာတယ္။

ဆက္ရန္…

လြန္ဆြဲပြဲမွာ...

`ေတာက္´

မခံခ်င္စိတ္၊ ခံျပင္းစိတ္တို႔နဲ႔ လူက တကိုယ္လုံး ဆူပြက္ေလာင္ၿမိဳက္ေနရတဲ့ ေန႔တေန႔တုန္းကပါ။

`ဒါ၊ သက္သက္ ငါ့ေစတနာကို ေစာ္ကားတာ´

လူက စိတ္တိုလာေတာ့ ဟိုးအရင့္အရင္က ကိစၥေတြပါ ျပန္စဥ္းစား၊ ၿပီးေတာ့ ဘာတခုမွ အေကာင္းဆိုတာ မျမင္ေလာက္ေအာင္ အားရပါးရႀကီးကို အျပစ္ျမင္မိပါေတာ့တယ္။

***

အျဖစ္က ဒီလိုပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ လခန္႔ေလာက္က က်ေနာ့္အိမ္နားကို ျမန္မာ မိသားစု အသစ္ေရာက္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားပါ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ အေျခခ်ၿပီး သူတုိ႔ ဘ၀ကို အသစ္ျပန္စဖို႔ ေရာက္လာၾကတယ္ ဆိုေပမယ့္ ဘာသာစကား၊ ဒီႏိုင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဗဟုသုတ ေတြမွာ ဘာကိုမွ ျပင္ဆင္ခဲ့ရဟန္ မတူပါဘူး။ အားလုံးကို သုညကေန ျပန္စရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒီမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ က်ေနာ္က သူတို႔လိုမယ္ထင္တာေတြ ကူညီေပး၊ သူတုိ႔ကို တာ၀န္ယူေခၚတဲ့ စပြန္ဆာနဲ႔ သူတို႔အၾကား ၾကားခံဘာသာျပန္အျဖစ္ လုပ္ေပး၊ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ့္အလုပ္မွာပါ သြင္းေပး။

အလုပ္သြင္းေပးတုန္းကမ်ား ဆိုရင္ သူ႔စပြန္ဆာေရာ သူတို႔ မိသားစုပါ က်ေနာ့္ကို ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆုံး…။ ထားပါေတာ့…။

ေရာက္တာၾကာလုိ႔ သုံးလကေန ေလးငါးလေလာက္လဲ ၾကာေရာ အလုပ္ထဲမွာ ရိွႏွင့္ေနတဲ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း လူမ်ိဳးစုတူ ျမန္မာတေယာက္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း အဖြဲ႔က်လာတယ္ ဆိုပါေတာ့…။ ဒါကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သူ႔အတြက္ ၀မ္းသာစရာပါ…။ သို႔ေသာ္…။

ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဒီလူက က်ေနာ့္ကို ေရွာင္ဖယ္ဖယ္ ျဖစ္လာသလား က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ထင္လာတယ္။ ဟိုတေယာက္နဲ႔ပဲ တ၀ါး၀ါးတဟားဟား အဖြဲ႔က်လို႔ က်ေနာ့္ကို ေမးထူးေခၚေျပာေတာင္ မရိွေတာ့ဘူးလိုလိုပဲ။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ေန႔တခုရဲ့ ေန႔လည္ခင္း အလုပ္နားခ်ိန္မွာ…

`မင္းစဥ္းစားၾကည့္၊ ငါတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းေလာက္မ်ား အဲဒီ ဗမာက မင္းအေပၚ ပိုေကာင္းမွာလား´

`အင္းပါ´

သူတို႔က က်ေနာ္နားမလည္ေလာက္ဘူး အထင္နဲ႔ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ မရိွဘူးအထင္နဲ႔ ေျပာေနၾကတာကိုမွ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ သြားၾကားမိေလတဲ့ အျဖစ္…။

***

`အလကားဟာေတြ´

ေဒါသက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေျပ။ ေရာက္ခါစက က်ေနာ့္အိမ္မွာ ဖုန္းလာေျပာေတာ့ အားနာနာနဲ႔ ေျပာပါေစဆိုၿပီး လႊတ္ထားေပးလို႔ ေဒၚလာေလးရာေက်ာ္ေလာက္ ဘီလ္ေပးလိုက္ရတာကိုလည္း (အဲဒီတုန္းက စိတ္မဆိုးပါဘဲ) စဥ္းစားရင္း စိတ္က ျပန္တိုလာတယ္။ အခ်ိန္အခါမေရြး သူသြားလုိရာကို လိုက္ပုိ႔ေပးခဲ့ရတာေတြကိုလဲ အခုမွ ျငိဳျငင္လာတယ္။

သူ႔မိဘေတြ လာတုန္းက ေလဆိပ္မွာ အိပ္ေရးပ်က္ခံ သြားႀကိဳေပးခဲ့ရတာကိုလည္း အခုမွပဲ ေတြးရင္း ပင္ပန္းရေကာင္းမွန္း သိလာသလိုလို..။

`ေတာက္၊ အဲဒီတုန္းက ဆီဖိုးေတာင္ မေပးဘူး´

ဒီလိုနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆက္စပ္စဥ္းစားသမွ်ေတြက အကုန္လုံး အဆိုးျမင္တာေတြခ်ည္း ျဖစ္လို႔ ေဒါသက ထြက္ၿပီးရင္း ထြက္ေနပါေတာ့တယ္။

***

`ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္´

တံခါးေခါက္သံ ၾကားလိ႔ု ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေန အရင္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒီလူရဲ့ အေမ၊ ၿပီးေတာ့ အေဖ၊ ေနာက္… ကေလးေလးေတြ။ အင္း… ဗီြဒီယိုလာၾကည့္ၾကတာ ထင္တယ္။ မဖြင့္ေပးဘူးကြာ။ တေန႔လဲ မဟုတ္ ႏွစ္ေန႔လဲ မဟုတ္၊ အားအားရိွ ငါ့ဆီမွာပဲ ဗီြဒီယုိ လာၾကည့္ေနၾကတယ္။ ငါ့မွာ အေအးတိုက္ရ၊ ေခြထုိးေပးရ၊ ဟိုကေလးေတြကလဲ ငါစာရိုက္ေနတုန္း ေနာက္ကေန ခုံကို လာလာလွည့္။ ရွဳပ္ကို ရွဳပ္တယ္။

စိတ္က မၾကည္လင္ေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြကိုပါ ေနရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔ ၾကည့္မရေတာ့ဘူး..။ စိတ္ထားေကာင္းလဲ ထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူကေတာ့ တံခါးနားက ခြာမသြားမိေသးဘဲ အသာေလး ကပ္ၿပီး သူတုိ႔ အသံေတြကို နားေထာင္မိေနေသးတယ္။

`ဖိုးခြားေနမေကာင္းဘူး ထင္တယ္´

`xxxxxxxxxxx´

စကားသံေတြက ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္။ တခ်ိဳ႔ကိုေတာ့ နားမလည္ဘူး။ အင္းေလ၊ သူတို႔ စကားကို က်ေနာ္က အကုန္မွ နားမလည္တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အမယ္ႀကီး ေျပာလိုက္တဲ့ `ဖုိးခြားေနမေကာင္းဘူး ထင္တယ္´ ဆိုတဲ့ စကားကိုေတာ့ ပီပီသသႀကီး ၾကားလိုက္မိတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူတို႔ ေအာက္ထပ္ကို ျပန္ဆင္းသြားၾကတယ္။ သူတို႔ အခန္းကို သူတို႔ ျပန္သြားတယ္ထင္တယ္။

***

စက္ေရွ႕ကို ျပန္ထုိင္။ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ဖတ္၊ အင္း… ပို႔စ္အသစ္အတြက္ စာေလးဘာေလး ေရးမွ။ ေဒါသေတြေတာ့ ေျပသြားသလိုလို။ အို… ဒင္းတုိ႔ အေၾကာင္း မေတြးတာေကာင္းတယ္။ ကဲ… စာေရးမယ္ကြာ။

ေရးမယ္သာ ေျပာတယ္။ ေခါင္းထဲကို အဆင္ေျပေျပ စာသားေတြက တခုမွ ေရာက္မလာ။ နားထဲမွာ `ဖိုးခြား ေနမေကာင္းဘူး ထင္တယ္´ ဆိုတာႀကီးပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ၾကားေနတယ္။ ဖိုးခြား၊ ဖိုးခြား၊ ဖိုးခြားဆိုေတာ့… ဒါ… ငါ့ကို သားေလးလုိ႔ သူ ေခၚတာပဲ။ အင္းေလ ငါကလဲ သူ႔ကို စေတြ႔ကတည္းက အမိုးလို႔ ေခၚတာပဲဟာ။ သူ႔အရြယ္ကလဲ ေမေမနဲ႔ ရြယ္တူေလာက္ပဲ ရိွမယ္ထင္တယ္။

တေလာဆီက Wal-mart အသြားမွ သူတုိ႔ကို အဲဒီ ေခၚသြားေတာ့ ဖန္စီေလးေတြ ေရာင္းတဲ့ ေကာင္တာမွာ အမယ္ႀကီးက လက္၀ါးကပ္တုိင္ ပုံေလးနဲ႔ လည္ဆြဲ တခုကို တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔။ `အမိုး လိုခ်င္လို႔လား´ လို႔ ေမးေတာ့ အသာအယာ ၿပဳံးျပတယ္။ `က်ေနာ္ လက္ေဆာင္ေပးမယ္ေနာ္´ လို႔ ေျပာၿပီး အဲဒါေလး ၀ယ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားကို `ဖိုးခြားလက္ေဆာင္ေပးတာေလ၊ အရမ္းသေဘာေကာင္းတာပဲ´ လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတာကိုလဲ ျပန္ၾကားေယာင္မိလာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သူ႔သားကို ထြက္တဲ့ ေဒါသစိတ္နဲ႔ သူ႔အေမကို ထားတဲ့ ေမတၱာစိတ္က က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ တခုထဲမွာ လြန္ဆြဲေနတယ္။ စာလည္း ေရးလို႔မရေတာ့ဘူး။

ေနာက္ဆုံးေတာ့….။

***

အင္းေလ…၊ ငါ့အိမ္မွာ သူတို႔ ဗီြဒီယိုလာၾကည့္ေတာ့လဲ ငါက ဘာမွ သိပ္ကုန္ခန္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ကေလးေတြကလဲ ေဆာ့ေတာ့ ေဆာ့မွာပဲ၊ ငါငယ္ငယ္ကဆုိ သူတို႔ထက္ေတာင္ ဆုိးေသး။ သူ႔သားကို ေဒါသထြက္တာနဲ႔ သူတို႔ အားလုံးကို ေရာေထြး မေကာင္းျမင္တာေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ။

အဲဒီလို ေတြးလိုက္ေတာ့ စိတ္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေန႔က် သူတုိ႔လာရင္ေတာ့ တံခါး ဖြင့္ေပးလိုက္ပါမယ္ေလ…။ အဲဒီလို ေတြးေနတုန္း…။

`ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္´

တံခါးေခါက္သံ ထြက္လာျပန္တယ္။ မေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ဘဲ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့…။ အမယ္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္ ေဒါသထြက္ခဲ့ရတဲ့ သူ႔သား…။

`ဖုိးခြား၊ ေနေကာင္းရဲ့လား´

`ဟုတ္၊ ေကာင္းပါတယ္ အမိုး´

`အင္း… အမိုးတို႔ ေစာေစာက လာေသးတယ္´

`…………´

အသာ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္မိတယ္…။ အမယ္ႀကီးက ဘာမွမေျပာဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ရတာ တခုခုေျပာခ်င္ေနသလိုလို…။ ဒါနဲ႔…

`အမိုး…၊ ထုိင္ေလ၊ က်ေနာ္ ဇာတ္လမ္းေခြ ထိုးေပးမယ္´

`ဟို…´

ခဏ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ…

`ဟို… အမိုးတို႔ အိမ္မွာ စားစရာ ကုန္ေနလို႔…´

`ဟင္´

`ဟုတ္တယ္၊ စပြန္ဆာလဲ မလာဘူး။ အဲဒါ…´

ဘယ္ႏွခါေျမာက္မွန္း မသိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ိန္ဆဲမိရင္း စိတ္ထဲကေန အမိုးကို အထပ္ထပ္ ေတာင္းပန္လိုက္မိတယ္။ ေစာေစာက ေဒါသေတြလဲ ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္။

ကုိယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ အမုိးတို႔နဲ႔ အတူ `အာရွေစ်းဆုိင္´ ထဲကို ေရာက္ေနပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြ က်ေနာ္ စိတ္ဆိုးဦးမလား၊ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ ေတြးလဲ မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။

ကလိုေစးထူး

အိမ္…

`အေဖ… ဒီသီခ်င္းက ေဖႀကီးကို သား… မုန္းလုိ႔ ဆုိထားတဲ့ သီခ်င္း မဟုတ္ပါဘူး ေဖႀကီးရယ္… သား… ေဖႀကီးကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ´

လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ေလာက္ကေပါ့။ သီခ်င္းေတြ ဟုိတပုဒ္၊ ဒီတစ နားေထာင္ရင္း ရဲေလး ဆိုထားတဲ့ `အိမ္´ သီခ်င္းကို အေရာက္မွာ လူက ငိုင္က်သြားမိတယ္။

`အိမ္… ဘယ္အခ်ိန္္မွာ ေပ်ာ္စရာေတြ ရလာမွာလဲ… အိမ္… ဒီအတိုင္းပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ဒုကၡေတြရဲ့ ၾကားက… အိမ္… မ်က္လုံးထဲက အရည္ေတြ ခမ္းေျခာက္ေနၿပီ…´

ရိွဳက္ႀကီး တငင္ ငိုသံပါနဲ႔ ဆိုေနတဲ့ ရဲေလးရဲ့ သီခ်င္းစာသားေတြက တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ဘ၀နဲ႔ သိပ္ေတာ့ မတူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္တြင္းေရး အဆင္မေျပမႈကို ခံစားေနရတဲ့ လူငယ္တေယာက္ရဲ့ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမ အဆင္မေျပျဖစ္လို႔ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရဖူးတဲ့ က်ေနာ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာနားလည္စြာနဲ႔ပဲ ဒီသီခ်င္းကို ခံစားလို႔ ရသြားပါတယ္။

***

တကယ္ေတာ့လည္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က ေျပာတဲ့ ခံစားခ်က္၊ အသံဟာ ဘ၀မ်ားစြာရဲ့ ႐ုန္းကန္ရွင္သန္မႈ အစုအေ၀းထဲမွာ တခုေသာ အားအင္တခု ျဖစ္ေစေလ့ ရိွတတ္ပါတယ္။ စိတ္ေတြ အရမ္းညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ဟိုးေအာက္ဆုံးကို ျပဳတ္က်ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီခံစားခ်က္နဲ႔ ထပ္တူနီးပါးက်တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္တေလက အားအင္ေတြ ေပးေလ့ရိွပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သီခ်င္းေပါင္းမ်ားစြာကို က်ေနာ္ နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

`မင္းအေဖက… အခု ဘာလုပ္လဲေမး… ေျဖရမွာက ခက္လာတာ…အဲဒီအေၾကာင္းကို ေတြးရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္က အလုိလို တက္လာတာ… ရင္ဘတ္ထဲ ထုိးထည့္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာကလည္း နက္လာတာ´

၁၉၈၅ ေလာက္မွာတုန္းက ေဖေဖ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ စိတ္ေတြ ေလေနပုံရတဲ့ ေဖေဖ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္ျပန္မေရာက္၊ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ေမေမန႔ဲ တက်က္က်က္။ ရပ္ကြက္ထဲက အလိုက္မသိသူ အိမ္နီးခ်င္းတခ်ိဳ႕က မင္းအေဖ အခု ဘာလုပ္လဲ ေမးရင္ ေျဖဖုိ႔ႏႈတ္ဆြ႔ံအခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္က အခု ရဲေလး ဆိုထားတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ ကြာျခားေပမယ့္ နာက်င္ခဲ့ရတဲ့ အဲဒီအေျခအေနကိုေတာ့ ျပန္သတိရေစခဲ့ပါတယ္။

`အိမ္… ေျခာက္နာရီဆို အေဖရယ္ ျပန္လာေပးပါ… အိမ္… မိုးခ်ဳပ္မွာကို အၿမဲတမ္း ေၾကာက္ေနမိတာ… အေဖနဲ႔ အေမ အဆင္ေျပေနရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ…´

မိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တတ္တဲ့ ေဖေဖ၊ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္က်ေတာ့လည္း ေမေမနဲ႔ ရန္ေတြတက်က္က်က္ ျဖစ္ၾကလြန္းလို႔ တိတ္တိတ္ေလး ငိုခဲ့ၾကရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကို…။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကို ဆုအေတာင္းမိခဲ့ဆုံးကေတာ့ `ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ရန္မျဖစ္ပါေစနဲ႔´ ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းေပါ့…။

`လူေတြက အေမ့ကို ၀ိုင္းၿပီး ေျပာေနတာေတြ… မခံစားႏိုင္ဘူး… ဒါေတြကို ေယာင္လုိ႔ ငါ စိတ္နာလြန္းလို႔ မေတြးခ်င္ဘူး´

ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ `ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ´ ဆိုတဲ့ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေမးခြန္းေတြရဲ့ ၾကားမွာ ေခါင္းငု႔ံခဲ့ရတဲ့ ေမေမ။ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔…။ အဆင္မေျပခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အိမ္ကေလး…။

အိမ္…။

အိမ္…။

အိမ္…။

ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ သီခ်င္းသံနဲ႔ အတူ ဟိုးအေ၀းမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ `အိမ္´ ကေလး ဘယ္လိုေနရွာမွာပါလိမ့္…။

သီခ်င္းက ဆုံးသြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တေခါက္၊ ေနာက္တေခါက္နဲ႔ ထပ္တေက်ာ့ေက်ာ့ နားေထာင္ေနခဲ့မိတယ္။

တကယ္ေတာ့ ရဲေလးကို က်ေနာ္ မႏွစ္သက္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ့ ပထမဦးဆုံး စီးရီး `ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ´ မွာ ကိုေလးျဖဴကို တိုက္ခိုက္ သေရာ္ထားတဲ့ သီခ်င္း တပုဒ္ပါ၀င္ခဲ့တာေၾကာင့္ (ကိုေလးျဖဴ ခေရဇီ မဟုတ္ခဲ့သည့္တုိင္ တဖက္သားကို အဲဒီလို တိုက္ခိုက္တာကို အားမေပးခ်င္တာနဲ႔) သူ႔သီခ်င္းေတြကို နားမေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယူက်ဳမွာ သီခ်င္းေတြ လိုက္နားေထာင္ျဖစ္တုန္းက သူဆိုထားတဲ့ `ထိပ္ဆုံးမွာ အေမ´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ႏွစ္သက္မိရာက သူ႔သီခ်င္းေတြကို ျပန္သတိထားျဖစ္တာပါ။

တကယ္ေတာ့ သီခ်င္းဆိုတာက ခံစားခ်က္နဲ႔ ထပ္တူညီသြားရင္ ရင္ကို ထိမွန္ေစတတ္တာပဲေလ…။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်ေနာ္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာခ်င္း သိပ္မတိုက္ဆိုင္လွတဲ့ `အိမ္´ သီခ်င္းမွာ ခံစားနစ္ေမ်ာသြားခဲ့မိပါေတာ့တယ္။

ကလိုေစးထူး

က်ေနာ့္အၾကိဳက္(၈)…

တကယ္ေတာ့ ဒီ၀တၳဳကို က်ေနာ့္အႀကိဳက္အျဖစ္ တင္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္တာ ၾကာပါၿပီ။ တျခားေသာ ပုိ႔စ္ေတြ တင္ေနတာရယ္၊ ၀တၳဳက စာ႐ိုက္ဖုိ႔အတြက္ အတန္ငယ္ ရွည္ေနတာရယ္ေတြေၾကာင့္ မတင္ျဖစ္တာပါ။

ဒီ၀တၳဳကို က်ေနာ္ႏွစ္သက္မိတာကေတာ့ စာေရးသူရဲ့ အေရးအသားစြမ္းရည္ပါ။ `စာေရးတယ္ဆုိတာ ဒါပါလား´ လို႔ ပညာရတဲ့အထိ သူ႕ရဲ့ အေရးအသားက နမူနာ ယူစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းက အစပုိင္းမွာ သာမန္လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ ဖတ္ေလေလ စာထဲမွာ နစ္ေျမာသြားေလေလ ျဖစ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရိွတဲ့ ဒီ၀တၳဳကို က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ခံစားဖတ္ရွဳႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ အျဖစ္ တင္ဆက္လိုက္ရပါတယ္။

`အလည္လြန္ ၀ိညာဥ္´ လို႔ အမည္ရတဲ့ ဒီ၀တၳဳေလးကို ဆရာ ေက်ာ္ေမာင္ေမာင္ဟန္က ေရးခဲ့ၿပီး ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ထုတ္ ေရႊအျမဳေတြ ႐ုပ္စုံမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၁၉ ရဲ့ ေရႊအသစ္ က႑မွာ ေဖာ္ျပပါရိွခဲ့တာပါ။ ကဲ…၊ ခံစားၾကည့္ၾကပါစုိ႔။

အလည္လြန္ ၀ိညာဥ္

`မရေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ေဆး႐ုံပို႔တာ အရမ္းေနာက္က်တာကုိး´

ဆရာ၀န္ႀကီး စကားအဆုံးမွာ အေမ့ရဲ့ အင့္ခနဲ ရိွဳက္သံသဲ့သဲ့ကုိ သူ ၾကားလိုက္ရသည္။ ညီမေလးကေတာ့ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုေနေလၿပီ။

`သံစူးစူးျခင္း ကာကြယ္ေဆး ထုိးလိုက္ရင္ ဒီလို ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေရတိမ္ နစ္ရရွာၿပီ´

`ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း သတိေပးပါေသးတယ္ ဆရာရယ္။ ဒီကေလးက လိမၼာသေလာက္ ေခါင္း အလြန္မာတယ္။ သူရတဲ့ လက္သမားခ ေလးေတြကို မက်န္းမာတဲ့ သူ႔အေမန႔ဲ ညီမ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသူ အတြက္ပဲ ေခါင္းထဲမွာ ရိွတယ္။ ေမးခိုင္ ကာကြယ္ေဆးေလး တစ္လုံးေလာက္ ထိုးဖို႔ ပိုက္ဆံကို သူ႔မွာ မသုံးရက္ဘူး။ သံဆိပ္တက္ၿပီး အျပင္းဖ်ားတာေတာင္ ေဆး႐ုံလာဖို႔ ျငင္းခ်ည္းပဲေနတာ။ အခု အေျခအေနအထိ ျဖစ္လာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မေနသာေတာ့ဘဲ ေဆး႐ုံကို အတင္းလိုက္ပို႔ရတာပါ ဆရာရယ္။ အခုေတာ့ …´

ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ ေဘးအိမ္က ဦးႀကီးတို႔ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြက သူ႔နားထဲမွာ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ႏွင့္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ပူၿပီး အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ သြားေတြ ေစ့ၿပီး ပါးစပ္လည္း လုံး၀ ဟလို႔ မရေတာ့ေပ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မ်က္ျဖဴလန္သြားၿပီး အသိစိတ္ေတြလည္း ခႏၶာကုိယ္ႏွင့္ ခြာလိုက္ ကပ္လိုက္ပင္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲက အားအင္ေတြနဲ႔ အသိစိတ္ထဲက စြမ္းအင္ေတြကို အလြန္နက္ရိွဳင္းေသာ အေမွာင္တိုက္ႀကီးထဲတြင္ ရိွေသာ တစ္စုံတစ္ရာက ဆြဲယူေနသလို ခံစားရေလသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် သူ႔ရဲ့ ခုခံႏိုင္စြမ္းအားေတြ မရိွသေလာက္ ေလ်ာ့ပါးလာသည္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ထုိတစ္စုံတစ္ရာက အႏိုင္ရရိွသြားၿပီး သူလည္း အလြန္နက္ရိွဳင္းေသာ အေမွာင္တိုက္ႀကီးထဲသို႔ လြင့္ေမ်ာသြားေလေတာ့သည္။

***

သူ သတိရလာသည့္ အခါ အေမွာင္တုိက္ႀကီး မရိွေတာ့ဘဲ အရာအားလုံးကို လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အလြန္ထူးဆန္းစြာပဲ ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာမ်ား လုံး၀မရိွေတာ့ဘဲ အရမ္း ေပါ့ပါးေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ရဲ့ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကေန လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကုိင္ျခင္း ခံလိုက္ရသည္။ သူၾကည့္လုိက္ေတာ့ အလြန္ထြားက်ိဳင္းၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦး။

`မင္းနာမည္ ေမာင္ေမာင္ေ၀ ေနာ္´

`ဟုတ္… ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ´

လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦး၏ အေမးကို သူ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။

`မင္း လူ႔ျပည္မွာ ကံကုန္သြားၿပီ။ ယမမင္းႀကီးထံမွာ စစ္ေဆးခံဖုိ႔အတြက္ လိုက္ခဲ့ရမယ္။ ငါတို႔ကေတာ့ ယမမင္းႀကီးရဲ့ ေစတမန္ေတြပဲ´

ထိုစကား ၾကားလိုက္ရေသာ အခါ သူ အရမ္း တုန္လႈပ္သြား၏။

`ဒါ… ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ေသသြားၿပီေပါ့´

`ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေဟာဟိုမွာ မင္းရဲ့ ႐ုပ္ကလာပ္ မေတြ႔ဘူးလား´

သူ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆး႐ုံေရခဲတုိက္သို႔ သြားသည့္ စႀကၤန္လမ္းမွာ ေဆး႐ုံ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္က သူေသ အေလာင္းတင္ထားသည့္ လွည္းကို တြန္းသြားေနသည္။ အေမႏွင့္ ညီမေလးတို႔လည္း ထုိလွည္းေနာက္ကေန ငိုယုိၿပီး လိုက္သြားၾကတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

`အေမ… အေမ… သား ဒီမွာေလ။ ညီမေလး… ညီမေလး´

သူ ဘယ္ေလာက္ေခၚေခၚ ၾကားပုံ မရၾက။ သူလည္း အရမ္း၀မ္းနည္းစြာ ငိုေႂကြးလိုက္မိသည္။

`ကဲ… ကဲ… ငိုမေနနဲ႔။ အခ်ိန္မရိွဘူး။ သြားၾကရေအာင္´

လူနီနီႀကီး တစ္ဦး၏ သတိေပးသံ အဆုံးတြင္ သူ႔လက္ေမာင္းမ်ားကို ကိုင္ၿပီး ေလ၏ လ်င္ျမန္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ဆြဲေခၚသြားၾကသည္။ သူ႔နားထဲတြင္ ေလတိုးသံမ်ားကိုသာ ၾကားရၿပီး ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း သဲကြဲစြာ မျမင္ရေပ။ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၾကာ သြားၿပီးေနာက္ အလြန္ခမ္းနားေသာ အေဆာက္အုံႀကီး တစ္ခုေရွ႕သို႔ ေရာက္ရိွလာၾကသည္။

ထိုအေဆာက္အအုံထဲတြင္ သူမျမင္ဖူးေသာ လူမ်ားကို တန္းစီလ်က္ ေတြ႔ရသည္။ ေရွ႕တြင္ရိွ အျမင့္တစ္ေနရာတြင္ အ၀တ္အစား ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္ အလြန္ခံညားေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး တစ္ဦး ထုိင္ေနၿပီး တန္းစီေနသူမ်ားအား အမည္ႏွင့္တကြ စစ္ေဆးေမးျမန္းေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ စစ္ေဆးၿပီးသည့္အခါ လူနီနီႀကီးမ်ားက လာေရာက္ ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။

ထိုအခါ တခ်ိဳ႕က တည္ၿငိမ္စြာ လိုက္ပါသြားၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတ့ ေၾကာက္ရြံ႕ တုန္လႈပ္စြာ ေအာ္ဟစ္ရင္း ပါသြားၾကေလသည္။ သူ႔ေနာက္တြင္လည္း ေနာက္ထပ္ လူမ်ားစြာ ေရာက္ရိွလာၿပီး တန္းစီေနၾကေလ၏။

`မင္းနာမည္ ေမာင္ေမာင္ေ၀ ေနာ္´

သူ႔အလွည့္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက အလြန္ေအာင္ျမင္ေသာ အသံႏွင့္ ေမးေလသည္။

`ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ´

`အသက္က ၂၆ ႏွစ္၊ လူ႔ျပည္မွာတုန္းက မင္းမိန္းမ ၾကက္သားေရာင္းဖုိ႔ အတြက္ ၾကက္ေတြကို ေရေႏြးပူထဲ ႏွစ္သတ္တဲ့ အလုပ္ လုပ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား´

ပထမ သူေၾကာင္သြား၏။ ေနာက္ေတာ့မွ ကမန္းကတန္း…

`မ… မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ လူ႔ျပည္မွာတုန္းက လက္သမားလုပ္တာပါ။ မိန္းမလည္း မရိွေသးပါဘူး။ လူပ်ိဳပါခင္ဗ်ာ´

`မင္း ဒဂုံေတာင္က ေမာင္ေမာင္ေ၀ မဟုတ္ဘူးလား´

`မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာင္ ပုစြန္ေတာင္ကပါ´

`ေဟ… ဟုတ္လား၊ ေနပါဦး။ ငါၾကည့္ပါဦးမယ္´

ေျပာေျပာဆိုဆို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလည္း လက္ထဲက ဖုိင္တြဲလို အရာႀကီးကို လွန္ေလွာ ၾကည့္ရွဳၿပီးေနာက္…

`ေအး… ဟုတ္တယ္ကြ။ ငါက ဒဂုံေတာင္က ေမာင္ေမာင္ေ၀ကို ေခၚခိုင္းလိုက္တာ။ ဟိုေကာင္ေတြ မင္းနဲ႔ မွားၿပီး ေခၚလာတာပဲ။ မင္းက လူ႔ျပည္မွာ ကိစၥတစ္ခု ရိွေသးတယ္။ ၿပီးမွ ဒီကုိ ေရာက္ရမွာ။ ကဲ… ေဟ့၊ ဒီေကာင့္ကို ျပန္ပုိ႔လိုက္ၾကပါကြာ´

ပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ့ စကားအဆုံး သူ႔ကို ေခၚလာတဲ့ လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦးကပဲ အလာတုန္းကအတုိင္း ျပန္ေခၚလာခဲ့ၾကေလသည္။

***

ေဆး႐ုံရိွ ေရခဲတုိက္သုိ႔ ေရာက္ေတာ့ ညဥ့္နက္ေနေပၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သံရွည္ဆြဲ၍ အူေသာ ေခြးအူသံမ်ားကိုသာ ေခ်ာက္ခ်ားစဖြယ္ ၾကားရသည္။ ထုိေနရာတြင္ အေစာင့္ျဖစ္ဟန္တူေသာ ကုိယ္လုံးထြားထြား အေပၚပိုင္း အ၀တ္ဗလာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကို ေတြ႔ရသည္။ လူနီနီႀကီး တစ္ဦးက ထိုပုဂၢိဳလ္အား ေမးလုိက္သည္။

`ေမာင္ေမာင္ေ၀ရဲ့ ႐ုပ္ကလာပ္ ဘယ္နားမွာ ထားလဲ´

အ၀တ္ဗလာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက သူ႔ကို ၾကည့္ကာ…

`ဒီေကာင္ေလးရဲ့ အေလာင္းကို ေျပာတာလား´

`ေအး… ဟုတ္တယ္´

`မရိွေတာ့ဘူး။ ညေနကပဲ သၿဂိၤဳလ္လိုက္ၾကတယ္။ ေဆြမ်ိဳးကလည္း ေစာင့္စရာ မရိွ။ ပိုက္ဆံကလည္း မရိွနဲ႔။ မိန္းမသား ႏွစ္ေယာက္တည္း ဆိုေတာ့ ၃ ရက္ ျပည့္ေအာင္ မထားေတာ့ဘဲ ရပ္ကြက္က စုၿပီး သၿဂၤိဳလ္လိုက္တယ္လို႔ ေျပာသံၾကားတယ္´

`ဟာ… သြားပါၿပီကြာ´

ထိုပုဂၢိဳလ္ႀကီး စကားအဆုံး လူနီနီႀကီး တစ္ဦးက အလန္႔တၾကား ေရရြတ္လိုက္သည္။ သူလည္း ၀မ္းနည္းျခင္းႏွင့္ ယူႀကဳံးမရျခင္းမ်ား ေပါင္းစပ္ကာ ငိုေႂကြးလိုက္မိသည္။ လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦးႏွင့္ ေရခဲတိုက္ေစာင့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတုိ႔လည္း သူ႔အား ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္စြမ္း ရိွပုံ မရၾကေခ်။ အနားကေနပဲ သနားျခင္း ၾကီးစြာႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကေလသည္။

သူ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ငိုေႂကြးမိမွန္း မသိ။ ေရခဲတိုက္ဘက္ တြန္းလာေသာ လွည္းဘီးသံ တဒုန္းဒုန္းၾကားမွ သူ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လွည္းေပၚမွာ လူေသ အေလာင္းတစ္ေလာင္းကို ပိတ္ျဖဴအုပ္လ်က္ ေတြ႔ရသည္။ ေရခဲတိုက္ေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ လွည္းတြန္းလာသူသည္ လွည္းကိုရပ္ကာ ႐ုံးခန္းလို အခန္းေလးထဲသို႔ ၀င္သြား၏။

ျပန္ထြက္လာေတာ့ လူနာေစာင့္ ျဖစ္ပုံရေသာ ကုလားႀကီး တစ္ေယာက္ ေသာ့တြဲမ်ား ကိုင္လ်က္ လိုက္ပါလာ၏။ ႏွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေရခဲတိုက္ တံခါးဖြင့္ကာ အေလာင္းထည့္ၿပီးေနာက္ လွည္းတြန္းလာသူလည္း လွည္းကို ေဆး႐ုံဘက္ ျပန္တြန္းသြားသလို ကုလားႀကီးလည္း ႐ုံးခန္းေလးထဲ ျပန္၀င္သြားေလသည္။ သူတို႔ ေျပာစကားမ်ားအရ ေစာေစာက အေလာင္းသည္ ကားေမွာက္ၿပီး ေသသြားေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူနီနီႀကီး တစ္ဦးက ႐ုတ္တရက္…

`ဟာ… ဟုတ္ၿပီ´

ေနာက္ တဦးကလည္း တစ္ခုခုကို သေဘာေပါက္လိုက္ပုံျဖင့္

`ေအး… ငါလည္း စဥ္းစားလို႔ရၿပီ။ လာ… လာ အခ်ိန္ရိွတုန္း သြားၾကမယ္´

သူ႔မွာ ေခၚရာေနာက္သို႔သာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ပါလာ၏။ ေဆး႐ုံရိွ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ အထူးၾကပ္မတ္ ကုသေဆာင္နားေရာက္မွ လူနီနီႀကီး တစ္ဦးက…

`မင္းက လူ႕ျပည္သက္တမ္း မကုန္ေသးေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ လူ႔ျပည္ကိုေရာက္ေအာင္ ျပန္ပုိ႔ေပးဖုိ႔ ငါတုိ႔မွာ တာ၀န္ရိွတယ္ေလ။ မင္းရဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကလည္း မရိွေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ လူ႔ျပည္ ျပန္ေရာက္ဖို႔ ဒီတစ္နည္းပဲ ရိွေတာ့တယ္´

`ဘယ္လုိ နည္းလဲဗ်´

သူ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေမးလိုက္ေတာ့…

`အဲဒါကေတာ့ ပူပူေႏြးေႏြး အသက္ထြက္ခါစ ႐ုပ္ခႏၶာကိုယ္ထဲကို မင္းရဲ့ စိတ္၀ိညာဥ္ ၀င္လိုက္ဖို႔ပဲ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ မင္း၀ိညာဥ္ ဘ၀နဲ႔ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ေနသြားရလိမ့္မယ္´

သူ ခဏ ေတြေ၀သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ၀ိညာဥ္ ဘ၀နဲ႔လည္း မေနခ်င္ျပန္။ ေနာက္ေတာ့မွ သူတုိ႔ ေျပာသလိုဆိုရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူ႔ဘ၀ေတာ့ ျပန္ရဦးမွာပဲ ဟု စဥ္းစားမိၿပီး ထုိအစီအစဥ္ကို လက္ခံလိုက္ရသည္။

`ဒါဆိုရင္ ဒီအခန္းေတြမွာ ရိွတဲ့ မၾကာခင္ လူ႔ျပည္ သက္တမ္းကုန္ေတာ့မယ့္ သူေတြကို ငါတုိ႔ လိုက္ျပမယ္။ မင္းႀကိဳက္တဲ့ ခႏၶာထဲ ၀င္ေပါ့ ဟုတ္လား´

သူ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ သူတုိ႔ တစ္ခန္း၀င္ တစ္ခန္းထြက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကေလသည္။ ပထမဆုံး အခန္းတြင္ အသက္ ၅၀ ခန္႔ ရိွမည့္ မိန္းမၾကီးကုိ ေတြ႔ရသည္။ ေစာေစာက ေသသြားတဲ့ ေကာင္မေလးႏွင့္ အတူ ကားေမွာက္သည့္ အထဲမွာ ပါေၾကာင္း သိရသည္။ လူနီနီႀကီး တစ္ဦး၏ `ဘယ္လိုလဲ´ ဆိုသည့္ အေမးကို သူ ကမန္းကတန္း ေခါင္းခါျပလိုက္ရ၏။ ေယာက္်ားစင္စစ္ကေန မိန္းမဘ၀ ေရာက္ရမည့္ အထဲ အသက္ ၅၀ ေလာက္ အိုရမယ္ဆုိေတာ့ သူ တြန္႔သြားမိသည္။

ေနာက္ တစ္ခန္းတြင္ေတာ့ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ရိွေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္။ သစ္ပင္ေပၚ တက္ေဆာ့ရင္း ျပဳတ္က်၍ ေဆး႐ုံေရာက္လာေၾကာင္း သိရသည္။ အသက္ ေငြ႕ေငြ႕ေလးသာ ရိွေတာ့သည့္ ေကာင္ေလးအား သူ သနားမိေပမယ့္ အဲဒီေလာက္လည္း ျပန္မငယ္ခ်င္ေပ။

ဒီလိုႏွင့္ တစ္ခန္း၀င္ တစ္ခန္းထြက္ ၾကည့္လာၾကရင္း မိုးလင္းခါနီးတြင္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ၿပီး ေရာက္လာသူ၏ အခန္းသို႔ သူတို႔ ေရာက္ရိွခဲ့ၾကသည္။ ေခါင္းတစ္ခုလုံး ပတ္တီး အေဖြးသားႏွင့္ အသက္ကေတာ့ သူႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းေလာက္ ရိွမည္ထင္သည္။ အနားတြင္ တအင့္အင့္ ငိုေႂကြးေနေသာ အေမျဖစ္ပုံရသူ မိန္းမႀကီးအား အေဖျဖစ္ပုံရေသာ လူႀကီးက ႏွစ္သိမ့္ေနေလသည္။

မိန္းမႀကီး၏ လည္ပင္းတြင္ လက္သန္းလုံးခန္႔ ရိွမည့္ စိန္ေလာ့ကက္သီးတပ္ ဆြဲႀကိဳးႀကီးႏွင့္ လက္မွာလည္း လက္ေကာက္ေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ၀တ္ထားသည္။ လက္စြပ္ေတြ နားကပ္ေတြကလည္း စိန္ေတြ ျဖစ္မည္။ တလက္လက္ႏွင့္ မ်က္စိက်ိန္းေလာက္ေပသည္။ ႏွစ္သိမ့္ေနေသာ လူၾကီး၏ လက္ေခ်ာင္းေတြမွာလည္း လက္စြပ္ႀကီးမ်ား ျပဴးေနသည္။ ခ်ိဳင္းတြင္ ညွပ္ထားေသာ ပိုက္ဆံအိတ္ၾကီးလည္း ေဖာင္းကားလ်က္။

ထိုအရာမ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ သူ႔ေလာဘစိတ္တုိ႔ တရိပ္ရိပ္ တက္လာသည္။ သူ လူ႔ဘ၀တုန္းက အေျခအေနႏွင့္ ခုတင္ေပၚက လူနာ၏ ဘ၀ အေျခအေနကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ မိုးႏွင့္ ေျမလို ကြာျခားလြန္းလွသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ရသည့္ လုပ္အားခေလးကို အေမ့ေဆးဖိုး၊ ညီမေလး ေက်ာင္းစရိတ္၊ အိမ္းစားစရိတ္ စတာေတြ သုံးရတာႏွင့္ပဲ သူ႔ဘ၀ နာလန္မထူႏိုင္ခဲ့ေပ။ ဒီလူနာက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္။ မိဘကလည္း ခ်မ္းသာ၊ တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလးျဖစ္၍ အလိုက္လိုက္ထားေတာ့ ဘီယာမူး၊ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ကာ ေဆး႐ုံသို႔ ေရာက္လာေၾကာင္း သိရသည္။

`ဘယ္လိုလဲ ေမာင္ေမာင္ေ၀၊ ဒီ တစ္ေယာက္ေတာ့ အဆင္ေျပမယ္ ထင္တယ္´

လူနီနီႀကီး တစ္ဦး၏ စကားအဆုံး ေစာေစာက အေမာေဖာက္ေနေသာ ထုိလူနာ ႐ုတ္တရက္ အသက္ရွဴ ရပ္သြားသည္။ ဆရာ၀န္ႏွင့္ သူနာျပဳမ်ားလည္း ႏွလုံးႏိႈးစက္ႏွင့္ ႏိႈးသူႏိႈး၊ ေအာက္ဆီဂ်င္ ေပးသူေပးႏွင့္ ျပာေလာင္ခတ္သြားၾကသည္။

သူတုိ႔ ျပဳစုေနတုန္းမွာပင္ ထုိလူနာ၏ ၀ိညာဥ္သည္ ၎၏ ခႏၶာကိုယ္မွ ထြက္လာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူတုိ႔အား ေတြ႔လိုက္ရသည့္အခါ အလြန္အ့ံၾသစြာ ၾကည့္ေန၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ လူနီနီႀကီးႏွစ္ဦး ထပ္မံေရာက္ရိွလာၿပီး ၎အား တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကိုင္ကာ ဆြဲေခၚသြားၾကေလသည္။

`ေမာင္ေမာင္ေ၀၊ မင္း ဒီခႏၶာကိုယ္ထဲ ၀င္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အခ်ိန္ေကာင္းပဲ။ အသာလွဲခ်လိုက္၊ ဒါေပမယ့္…´

သူ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့။ စကားမဆုံးခင္မွာပဲ ထိုခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ ဒိုင္ဗင္ ထုိးခ်လိုက္ေတာ့သည္။

***

သူ သတိရလာေတာ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး နာက်င္ေနၿပီး ဦးေခါင္းမွာလည္း အလြန္နာက်င္ ကိုက္ခဲလ်က္ ရိွသည္။

`အမေလး… သားေလး၊ သားေလး သတိရလာၿပီ။ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ဆရာႀကီးတုိ႕ရယ္´

မိန္းမႀကီးမွာ ၀မ္းသာလြန္းစြာ ဆရာ၀န္မ်ားအား ထုိင္ကန္ေတာ့ရွာသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ ခ်ိဳင္းၾကား ညွပ္ထားေသာ လူႀကီးကေတာ့ သူ႔အနားတြင္ ရပ္ရင္း ညင္သာစြာျဖင့္…

`သား သတိရလာၿပီေနာ္။ ေနသာရဲ့လား သား။ ေဖေဖတို႔ အနားမွာ ရိွတယ္။ ငါ့သား ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔။ ဟုတ္လား´

`ဒီက အစ္ကိုႀကီးတုိ႔ အစ္မႀကီးတုိ႔ကလည္း တစ္ညလုံးေစာင့္ရတာ ပင္ပန္းေနေရာေပါ့။ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ နားလိုက္ၾကပါဦး။ လူနာက ေခါင္းလည္း ထိထားေတာ့ စကားေတြ အမ်ားႀကီး အာ႐ုံေနာက္ေအာင္ မေျပာပါနဲ႔ဦး။ အသက္အႏၱရာယ္ေတာ့ မစိုးရိမ္ရေတာ့ပါဘူး´

ဆရာ၀န္ႀကီးရဲ့ စကားအဆုံး အေဖျဖစ္တဲ့ လူႀကီးက…

`ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ၊ သားေလးကို အခုလို ကယ္တင္ေပးတဲ့အတြက္ ေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာရယ္´

`ဘယ္လူနာျဖစ္ျဖစ္ အစြမ္းကုန္ ကယ္တင္ ကုသေပးရမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာ၀န္ေတြရဲ့ တာ၀န္ပါပဲဗ်ာ။ ကဲ… ကဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳၾကပါဦး။ အေရးအေၾကာင္းရိွရင္ ႐ုံးခန္းကို လာေခၚေပါ့။ အနာသက္သာေအာင္ ေဆးတစ္လုံး ထိုးေပးခဲ့တယ္။ လူနာ အိပ္ခ်င္ အိပ္ေနပါေစ´

ဆရာ၀န္ႀကီး ထြက္သြားၿပီး ခဏအၾကာ ေဆးရိွန္ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ခြံမ်ား ေလးလံလာတာမို႕ အသာ မ်က္စိမွိတ္ထားရင္းက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ ညေနပုိင္း အိပ္ရာက ႏိုးလာသည့္ အခါမွာေတာ့ ေ၀ဒနာေတြ အေတာ္သက္သာေနၿပီး လူကလည္း လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရိွေနသည္။ လက္ရိွ အေမျဖစ္သူကေတာ့ အနားကေန သူမသိတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေျပာျပေနသည္။ သူ႔မွာ ေခါင္းက ဒဏ္ရာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔သာ ေရလိုက္ ငါးလုိက္ လုပ္ေနရသည္။

`သားေလး သတိမရေသးတာေတြကို ျဖည္းျဖည္းမွ စဥ္းစား သိလား။ ေလာေလာဆယ္ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတုိ႔ကို မွတ္မိရင္ ေတာ္ပါၿပီကြယ္´

မိန္းမႀကီး စကားေၾကာင့္ သူ႔မွာ မလုံမလဲႏွင့္ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ရသည္။ သူတို႔မွာ ဒီသားေလး တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္သလဲ ဆိုရင္ စပါယ္ရွယ္နာ့စ္ ႏွင့္ အထူးခန္းမွာ စိတ္ခ်ႏိုင္ပါလ်က္ အိမ္ကို မျပန္ႏိုင္ဘဲ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဒုကၡခံၿပီး အနားတြင္ ေစာင့္ေရွာက္ေနရွာသည္။

ခဏေနေတာ့ အေဖျဖစ္တဲ့ လူႀကီး ေဆး၀ယ္ရာက ျပန္လာၿပီး သူ႔ခုတင္နားတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အား အားေပးစကားမ်ား ေျပာရွာသည္။ မိဘႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္အထိ သည္းလသလဲ ဆိုရင္ သူ႔ရဲ့ ေဆးမသြင္းဘဲ အားေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္ကို အလြတ္မေပးဘဲ တစ္လွည့္စီ ကိုင္ထားၾကေလသည္။ သူ႔မွာ ဟုိနားဒီနား ယားမလို႔ ကုတ္မည္ျပင္တာေတာင္ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ပဲ လုပ္ေပးၾကသည္။ ၾကာေတာ့ သူ႔မွာ မေနတတ္မထိုင္ ျဖစ္လာရေတာ့သည္။

`သားေလး၊ ဗိုက္ဆာေနေရာေပ့ါ။ အားရိွသြားေအာင္ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ေလး ေသာက္လုိက္ေနာ္´

မိန္းမႀကီးက ေျပာေျပာဆုိဆို ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ကို ကုိယ္တိုင္တိုက္သည္။ သူ႔ဘ၀မွာ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ စြပ္ျပဳတ္မ်ိဳး တစ္ခါမွ မေသာက္ဖူးတာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ၿပီးေတာ့ နာ့(စ္)မေလး ေဆးလာတိုက္ေလသည္။

ခဏ ၾကာတဲ့အခါမွာ အိပ္ခ်င္လာတာနဲ႔ပဲ သူ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ပါသည္။

***

မနက္ေစာေစာ သူ အိပ္ရာက ႏိုးေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမ ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ထိုင္လ်က္သား ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ရသေလာက္ သူတို႔မွာ အနားမယူႏိုင္ၾကပါလားဟု ေတြးမိၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရျပန္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ႏွင့္ တယုတယ လုပ္ေပးၿပီး ျပန္ၾကတဲ့အခါမွာ သူ ဆီးသြားခ်င္လာသည္။

`ဟို… ကၽြန္… ကၽြန္ေတာ္ အေပါ့သြားခ်င္တယ္´

သူ႔စကားသံ အဆုံးမွာ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူၾကည့္လိုက္ၾကေလသည္။ အေဖျဖစ္သူက ကမန္းကတန္းႏွင့္…

`သား… အေပါ့သြားခ်င္ရင္ ေဖေဖ ေစာင္ေအာက္ကေန ဆီးအိုးထည့္ေပးမယ္။ အဲဒီအတုိင္း သြားေပါ့။ ဟုတ္လား´

`ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ၿပီး သြားခ်င္တယ္´

သူ ျငင္းေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကည့္ခ်င္း ဆုံၾကျပန္ေလသည္။ ဆီးသြားဖို႔ ကိစၥေလးကို သူတို႔အတြက္ ဘာေတြမ်ား ခက္ခဲေနပါလိမ့္ ဟု သူ႔မွာ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ေတြးမိရသည္။

`ဒါဆို ေမေမပါ ၀ိုင္းထူေပးမယ္ေနာ္´

ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား သူ႔အား ထူလိုက္ၾကသည္။ ထိုင္ၿပီးတဲ့ အခါ အေမျဖစ္သူက ေဆးသြင္းထားသည့္ လက္ကိုကိုင္ၿပီး အေဖျဖစ္သူက တျခားလက္ကို ကိုင္လ်က္ကေန ဆီးအိုးကို ေစာင္ေအာက္ ထည့္ေပးသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ သြားလုိ႔ မရ။

`ဟို… ေမ… ေမေမ အျပင္ခဏ ထြက္ေပးပါ´

သူ႔မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အျဖစ္ မလုံမလဲနဲ႔ပဲ မိန္းမႀကီးအား `ေမေမ´ ဟု ေခၚလိုက္ရသည္။

`သားအမိခ်င္းပဲဟာ သားရယ္။ ရွက္စရာမွ မဟုတ္တာ´

`ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ သြားလို႔ မရဘူး´

`ေအး၊ေအး ဒါဆို ေမေမထြက္ေပးမယ္။ အေဖႀကီး သားကို ဂ႐ုစိုက္ ကိုင္ထားေနာ္ ၾကားလား´

မိန္းမႀကီးမွာ သူ႔ေယာက္်ားကို အဓိပၸာယ္ တစ္မ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး မထြက္ခ်င္ ထြက္ခ်င္ ထြက္သြားသည္။ မိန္းမႀကီး ထြက္သြားၿပီးမွ သူ႔မွာ ေရွာေရွာရွဴရွဴႏွင့္ ဆီးသြား၍ ရေလသည္။ ၿပီးေနာက္ အေဖျဖစ္သူမွာ လက္တစ္ဖက္က သူ႔အား ထိန္းကိုင္ရင္း ဆီးအုိးကုိ ခုတင္ေအာက္တြင္ ျပန္ထားေလသည္။ ထုိအခ်ိန္ ကိုင္မထားဘဲ လြတ္ေနသည့္ ေဆးပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ လက္ကို သူ႔ ဒူးေခါင္း ေနရာေပၚ တင္လိုက္မိသည္ႏွင့္ လက္က ဒူးေခါင္းေနရာကို ေက်ာ္ၿပီး ခုတင္ေပၚ အထိ ေရာက္သြားသည္။

`ဟာ… ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္…´

သူ အလန္႕တၾကား ေနာက္တစ္ဖက္ကို စမ္းလိုက္သည့္အခါ…

`ဟာ… ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြေရာ´

သူ႔ ေအာ္သံ ၾကားတဲ့အခါ မိန္းမႀကီး အေျပးအလႊား ၀င္လာကာ…

`သား… သားေလးရယ္´

ဆိုၿပီးေနာက္ သူ႔အား ဖက္ကာ ငိုပါေတာ့သည္။ အခုမွ သူ မတင္မက် ျဖစ္ေနရေသာ အေၾကာင္းကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း အေသးစိတ္ သိလိုက္ရသည္။ သူ႔ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္လုံး ဒူးအထက္ကေန တိတိရိရိ ျပတ္ေနၾကပါလား။

`ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြေရာဗ်ာ´

သူ႔မွာ အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုပင္ ေအာ္ဟစ္ေနမိသည္။

`သတိထားပါ သားရယ္၊ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္တဲ့ အရိွန္က အရမ္း ျပင္းတယ္ေလ။ သားရဲ့ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္စလုံး ရစရာ မရိွေအာင္ ေၾကမြသြားလုိ႔ ေဖေဖတုိ႔မွာ ရင္နာနာနဲ႔ ျဖတ္ပစ္ဖုိ႔ သေဘာတူခဲ့ရတာပါ သားရယ္။ ေဖေဖတုိ႔ကို ခြင့္လႊတ္ပါ´

အေဖျဖစ္သူ လူႀကီးမွာ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ရွင္းျပရွာသည္။

`မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မွားၿပီဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ မွားၿပီဗ်´

သူ ေအာ္ဟစ္ရင္း ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုေႂကြးမိသည္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ခမ်ာ သူ ဘာကို ဆိုလိုမွန္း နားမလည္ဘဲ သူ႔ကိုသာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခ်ာ့ေမာ့ ႏွစ္သိမ့္ေနၾကသည္။ ေလာဘစိတ္ တခုေၾကာင့္ မဆင္မျခင္ လုပ္လိုက္မိတာေလးအတြက္ ယခုေလာက္ မွားယြင္းသြားလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့မိေပ။ ထိုစဥ္ ခုတင္ ေျခရင္း၌ လူနီနီႀကီးႏွစ္ဦး ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာသည္။

`ဘယ္လိုလဲ ေမာင္ေမာင္ေ၀။ မင္းက ငါတုိ႔ စကားကို ဆုံးေအာင္မွ နားမေထာင္ဘဲ။ ခုေတာ့ ငါတုိ႔လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၀ဋ္ေႂကြးလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေပါ့ကြာ။ မင္းရဲ့ လူ႔ဘ၀ သက္တမ္း ကုန္တဲ့ေန႕က်မွ ငါတုိ႔ လာခဲ့မယ္။ အခုေတာ့ သြားၿပီေဟ့´

လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦးလည္း ေျပာၿပီးတာႏွင့္ ေပ်ာက္သြား၏။ အခုမွ သူ႔အား စစ္ေမးခဲ့ေသာ အ၀တ္အစား ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး၏ `မင္းက လူ႔ျပည္မွာ ကိစၥတစ္ခု ရိွေသးတယ္´ ဆိုသည့္ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိလာသည္။

သူ၏ အတိတ္ဘ၀က ဘာလုပ္ခဲ့မွန္း မသိသည့္ မေကာင္းမႈ ၀ဋ္ေႂကြးမ်ားကုိ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ ျပတ္ေနသည့္ ဒုကၡိတ ဘ၀ႀကီးႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေပးဆပ္ရမည္ မသိေပ။ အခုေတာ့ လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္လာေခၚမည့္ အခ်ိန္အား ေစာင့္ေန႐ုံက လြဲ၍ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ သူ႔မွာ စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာနဲ႔ပဲ လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦးတုိ႔အား တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚေနမိပါေတာ့သည္။

`လူနီနီႀကီးတုိ႔ေရ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚၾကပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚၾကပါ´

ေက်ာ္ေမာင္ေမာင္ဟန္